Hoe heerlijk, slapen tot 9.00, ‘s morgens terug een douche en heel lang ontbijten op een terrasje. Ondertussen legden we een gite vast voor vandaag, niet ver en met zwembad. De commentaren beloofden niet veel soeps, maar ik wist al daar niet te veel rekening mee te houden. Eerst gingen we het oude stadsgedeelte van Cahors verkennen. Mooie kerk en leuke kleine steegjes, maar niet zo mooi als Troyes bijvoorbeeld. We waren vrij snel rond en bovendien was het veel te heet om iets te ondernemen. In Cahors blijven was geen optie, dus om 13.30 vertrokken we voor 7,5 ellendige kilometers, want anders waren het er de volgende dag weer 34 en daarenboven wachtte een zwembad ons op.Dit was wel het heetste weer waar ik al in gestapt had, ook al door het uur van vertrek. Mijn benen waren nog steeds zwaar en fysiek voelde ik me niet zo lekker. We werden gewaarschuwd voor de steile klim uit Cahors, dus maakte ik mijn haar en hoed kletsnat in een fontein alvorens te vertrekken. Uiteindelijk viel de klim nog mee, gedurende 15 minuten steil naar boven, rotsen afgewisseld met trappen. Het was wel op elke schaduwplek halt houden. Eenmaal boven wachtte ons een vreselijk hete, saaie weg met stijgen en dalen. Het was ondertussen ook 35 graden in de schaduw..Ik voelde dat dit niet gezond was voor mijn lichaam. Ik was vaak draaierig, misselijk en buiten adem. Blij om na 7,5 km reeds aan te komen. Wat hadden de commentaren weeral ongelijk. Een propere, vooral koele kamer waar we met 3 sliepen. Een speciale,maar wel vriendelijke patron en een super proper groot zwembad met zicht op heel de streek. Een lekker koele duik en daarna een heerlijk koud biertje in de schaduw en een echt wasmachine. Wat kan het pelgrims leven zwaar zijn. ‘s Avonds kregen we meloen en ham, daarna worst met gegrilde aardappels en om af te sluiten een groot stuk taart. Al dat eten met een lekker glaasje wijn deed zoveel deugd. Daarna ging ik wel met buikpijn slapen. Overdrijven is nooit goed, maar soms doet overmaat wel deugd. Leuke mensen ontmoet, Frederique en de Canadese Kristien. Heerlijke avond en Amélie gaf me als toetje nog een beenmassage met gezichtscreme.‘’’ Soms loert het paradijs net om de hoek. ‘’’’
Zalig geslapen, heerlijk ontbijt om 7.00. Alles wat je maar kon bedenken voor een goede start. Het was lekker fris toen we vertrokken en de weg was leuk, in de schaduw en fris...dit alles dan toch het eerste uur. Het werd warmer en warmer, de weg werd er niet mooier op en na 10 km belde Amélie naar een gite in Cahors, liefst met keuken want we moesten onze pasta bolognaise nog opeten. Volzet. Alle telefoons van het volgende half uur gaven hetzelfde resultaat..Alles volzet. Ook op het office de tourisme konden ze ons niet verder helpen. Maar 1 ding te doen, stappen dus. Maar wat een saaie lange weg, Pff. Het werd ook steeds hoe langer hoe warmer en de schaduw en koelte van de ochtend was helemaal verdwenen. We stapten heel veel op keien en ik voelde bij elke stap de onderkant van mijn voeten. Reeds na 20 km voelde ik mijn onderrug en mijn schouders, maar omdat de weg zo saai was hielden we er een meer dan stevig tempo op na. Toen Amélie ‘s middags weer een reeks telefoontjes deed vonden we een hotel 3 km van het centrum verwijderd. Tijdens het bellen merkte Amélie een vrij grote slang op, zeker 70 cm, jakkes. Daar was ik geen fan van. Voorts was het stappen, stappen, stappen en voelden we beiden dat de benen niet goed waren en het hoe langer hoe heter werd. Na 26 km zagen we eindelijk Cahors verschijnen. Ik was kapot. Op 27,5 km waren aan het office tourisme. We gingen daar onze rugzakken zetten om eerst Cahors te verkennen en daarna nog 3 km te doen naar het hotel, maar ik kon niet meer, en Amélie ook niet. Ik zag zelfs 3 km niet meer zitten. Alles deed zeer, rug, voeten, schouders en zooo moe. Of ze nog een hotel vonden in de buurt. Yes, klein hotel op 300 m, kamer voor 2. Met dubbel bed,en de prijs… moest ik zelfs niet horen. Was ok. Kapot! ‘t is goed. We zien wel. Kan ni meer.. Tempo te hoog, saaie weg onverwacht heet, Whatever… punt is dat het over de grens was. In de te kleine hotelkamer plofte ik me op het bed en Amélie op de grond en we lagen daar een half uur zonder iets te zeggen. Daarna toch terug douchen en wasje. Vervolgens ging Amélie WINKELEN. Ik moest er niet aan denken om nog maar 1 m te verzetten en bleef 2 uur op het terras beneden zitten. Cahors is blijkbaar heel mooi en we hadden alle moeite gedaan om vroeg aan te komen om de stad te kunnen bezichtigen op zaterdag, omdat zondag en maandag alles gesloten was, maar ik kon geen stap meer verzetten. Mijn lichaam zei gewoon, nee riep ‘NEE’’,voila en stopte met bewegen. Tjakka. Ja wadde. La machine, bijnaam die ik hier blijkbaar heb, en panne. Enfin. Toen Amélie terug kwam met haar aankopen gingen we iets eten op 10 m van het hotel, want verder ging niet meer. De 2 Fransen die we ontmoetten in Bach gisteren vervoegden ons en het was uiteindelijk nog een super gezellige avond. ‘’’ Wanneer je een grens tegenkomt moet je die onder ogen zien.’’’
Eindelijk een koele nacht. Te kort, maar goed geslapen. Leuk om s morgens op te staan tussen een bende jonge gasten. Samen koffie drinken, daarna voor Amélie nog een thee in een barretje en en route om 8.00. Vrij laat, zeker omdat het een lang parcours werd vandaag, maar bij een heerlijke temperatuur. Bij vertrek 15 graden, zon en nooit warmer dan 26 graden. Zalig. En wat een prachtdag was het. Schitterend parcours, veel stijgen , een 550 m en dalen en vooral heel lang, 34 km in een reuze tempo. Tot nu toe het snelste van heel de camino. Ik was niet voor niks samen met Speedy onderweg. Maar het lukte prima. Mooie bossen met bomen vol herfstkleuren, prachtige vergezichten en bijna niemand tegen gekomen onderweg. Pas gegeten om 15.30 s middags op een bankje onder een boom, een potje geraspte wortelen met citroen en een hardgekookt ei. Hier vonden we ook een epicerie waar we pasta, bolognaisesaus en een heel goede fles witte wijn wijn kochten. Dat moest natuurlijk allemaal meegesleurd worden.De laatste 5 km begon ik mijn rug wel te voelen, maar het lukte nog steeds. In Bach vonden we niet meteen overnachting, maar er was nog een chambre dhotes met 1 kamer vrij. Super gezellige mensen. We hoefden daar niet te eten, want na onze volumineuze maaltijd hadden we nog geen honger. Bleek dat er een dorpsfeest begon om 19.00. Even afwegen, douchen, wasje, rusten of douchen, wasje, feesten. Een blik naar elkaar en het was al meteen duidelijk. We waren niet moe te krijgen en gingen nog naar het dorpsfeest. Onze lieve patron vertelde dat we de meest energieke pelgrims waren die hij in al die jaren gezien had, moest heel hard lachen met ons, maar verwittigde me wel dat ik dit tempo niet ging volhouden wanneer ik tot het einde ging. Kei lief. Het dorpsfeest was echt zoals een dorpsfeest in Frankrijk hoort te zijn. Aligotte, tartiflette, en al goed voor ons ook een sla campagne die we konden delen. Super leuk bandje van 2 jonge gasten met een harmonica en gitaar en braaf om 9.00 terug naar huis voor onze lekkere wijn. Onder een heerlijk overdekt terrasje konden we genieten van een heerlijke dag, lekker wijntje en deugddoend gesprek. Meer dan geslaagde dag en fysiek top. Alles komt goed.
Zeer zware ochtend om op te staan na een warme slechte nacht. Om 7.00 waren we met een pain au chocolat en route. De hospita van de gite was echt niet vriendelijk. Er is een zeer groot verschil tussen hospita's van gites die zelf al een stuk van de camino gedaan hebben of mensen die het alleen voor het geld doen. De laatste zijn vaak heel onvriendelijk, bruut en doen of je minder dan het minste bent. Meestal trek ik me dat niet aan en denk ik, jammer voor jullie, en blijf vriendelijk glimlachen. Maar deze ochtend had ik echt geen behoefte aan onbeschoft gedrag. Enfin,toch snel weg en op de brug zagen we Anouck nog en konden zo nog een laatste keer afscheid nemen. Daarna de klim om Figeac uit te geraken. Vrij lang en steil. Het was erg bewolkt en de temperatuur top met 20 graden, maar ik zat heel de tijd in mijn hoofd met de lengte van de camino, met het missen van thuis, van mijn familie, van propere kleren die lekker ruiken, van echte handdoeken en lakens. En verder was het stappen zonder te veel te zeggen. Na 2 uur kwamen we aan in Faycelles en zagen daar een super toffe bistro, café, boulangerie, brocanterie, epicerie.. En dat allemaal samengevat op 1 plekje. Een prachtig terras met allerlei brocanterieën, een hele vriendelijke cafébaas, een yoghurt, mijn eerste koffie en een ei, met echte donkere sneden brood voor s middags. We bleven daar een half uurtje genieten en beseften dat we voort moesten maken, omdat de lucht vrij donker werd. Op mijn weerapp zag ik een naderend onweer voor 2 uur later. Het volgende dorp lag op 10 km dus besloten we op snel tempo te stappen. De energie was terug en vervelende gedachten waren door de leuke plek verdwenen. Met de regenjas aan lekker tempo maken, maar wel heel de tijd dalend en stijgend. We konden niet meer, maar bleven gaan. In het dorp, een beetje buiten de weg vonden we een oude hangar waar we ons neerploften, en 5 minuten later was daar de gietende regen. We waren zo blij dat we tempo gemaakt hadden en op tijd een schuilplaats hadden. s Namiddags weer serieus tempo en uiteindelijk toch meer dan 32 km en 600 m stijging overwonnen. En wat een mooie bossen heb ik gezien. Allemaal loof, maar het leek wel herfst. De meeste bomen stonden al in herfst kleuren vanwege de grote droogte van de voorbije periode. Het was prachtig. Bossen afgewisseld met heuvellandschappen en dat met een leuke temperatuur. Zo kan je blijven gaan. Toch was ik blij de gite te bereiken, want na 25 km begon mijn onderrug toch serieus te knagen. In de gite detape was alles heel basic en deelden we een kamer met speciale oudere dame. Na het douchen en wasje even rusten en dan boodschappen. Daarna even een aperitiefje op terras, dat weer eens langer uitliep omdat we zon interessante persoon ontmoetten, Bernard Blot, kunstenaar , oorspronkelijk Colombiaan, die werkt met koper en die samen met zijn vriend een huis gekocht heeft in Frankrijk om 2 maanden per jaar te komen wonen. Hij vertelde over zijn project met Colombiaanse meisjes aan wie hij financiële steun geeft om hun creatieve carrière verder te zetten. Maar wat een zalig innemende lieve man. En wat een super avond weeral. Om 21.00 moesten we nog beginnen eten. Amélie maakte wortelpuree van de diepvries met parmezaan en nog andere kaas. Oke, het was eetbaar, maar na de inspanning van de dag had ik nog wel honger. De lieve jonge gasten die ook in de gite logeerden hadden pasta carbonara gemaakt en waren zo lief om dit met ons te delen na onze wortelen, zalig toch. Fysiek vrij zware, doch zalige dag. On peut sauver le monde par la beauté, selon Bernard Blot.
8/8. Decazeville - Figeac. 28,4 km. Totaal. 839,1 km
MWeer om 6.00 op en en route om 6.35. Het begon nog maar net licht te worden. Mooi, een stille stad in de schemering waar alleen het tikken van mijn stokken te horen was. Alles lag in een dikke mist gehuld, wat het nog mooier maakte. Voorts was het weer niet fris met een zeer grote luchtvochtigheid. Dat voelde ik al bij de eerste klim. Tjakka, recht naar boven dorp uit en de zweetklieren deden hun werk al. Na anderhalf uur was ik in Livinhac. ‘Michele, Michele’, zonder af te spreken hadden we elkaar al terug gevonden. Na een kwartier merkte Speedy dat ze haar stokken vergeten was en moest terug. Stevige klim en daarna vals plat, maar echt wel vals, vals, vals want we klommen in totaal een 580 m. Het weer veranderde en het werd grijs en zwoel, maar ook het landschap wijzigde. Gedurende 2 uur leek het of we in België stapten. Dat was vrij saai en niet bevorderlijk voor de energie. Net toen het landschap terug mooier werd ontmoetten we ‘la suisse en rosé’, Anouck. Het was haar laatste dag. Dat had ik niet zien aankomen. Anouck, die ik overal zag en waar ik zoveel leuke momenten mee had beleefd. Anouck, zielsverwant en net als ik onderweg van 1 juli. We besloten om de laatste 10 km gezellig samen te stappen en uitgebreid afscheid te nemen bij een aperitief. Zelf sliepen we in een gite waar de kamers veel te klein waren voor de hoeveelheid pelgrims die ze erin propten, maar soit. Figeac in, waar Amélie nota bene een lang kleed kocht en nog een kort lederen jurkje wat haar beeldig stond om allemaal in haar rugzak te proppen, waar we onder afgedekte oude hallen een gezellige aperitief en maaltijd namen. Anne kwam er ook nog bij en het was een super afscheid van Anouck. Niet eenvoudig, omdat ze vertrok, maar vooral omdat ik ineens besefte dat de enige die ik was tegen gekomen die ook zo lang weg was nu vertrok en ik zelfs nog niet in de helft zat. Nog 2 maanden leek ineens onoverkomelijk lang, ik had enorme twijfels en was ineens heel verdrietig. Gaan slapen in een hete, veel te kleine kamer met een snurkende man, krakende bedden en een krakende vloer was dan ook niet echt bevorderlijk. ‘’’Wanneer het begrip tijd terug in je hoofd komt kan het heel lang duren ‘’’
7/8. Conques - Decazeville. 19,6 km. Totaal 810,7 km
Deze nacht was het in Conques afgekoeld tot 24 graden. Met 9 in een dortoir is op dat moment niet bevorderlijk voor de nachtrust. Om 6.00 opstaan vormde dan ook geen enkel probleem. Om 6.40 samen met Amélie en route. We startten met een steile klim bij een opkomende zon achter de bergen. 600 m stijgen in 50 minuten, dat is dus steil, zweten en zalig. Eenmaal boven prachtige vergezichten over de heuvels en valleien. Er was zalig veel wind waardoor de hitte houdbaar was. Het tempo lag hoog, want Amélie is niet voor niks Speedy. Heerlijk stappen. Na een uurtje kwamen we een leuke plek tegen waar we ontbeten. Super. Tegen de middag, na een lange afdaling van eveneens 600 m waren we reeds in Decazeville. Iedereen had me afgeraden naar daar te gaan, niks te zien, lelijke stad, verkorting tot volgende dorp, van horen zeggen, de volgende dag te veel kilometers, samen blijven, bla bla bla. Radio Compostella had zijn werk goed gedaan. Ik had echter getelefoneerd met een gite, les Volets Bleus, chez Thierry en die man was heel vriendelijk aan de telefoon, dus ik zag niet in waarom ik zou luisteren naar de rest en besloot gewoon mijn ding te doen. Aangekomen in Decazeville gingen we eerst iets drinken omdat ik nog te vroeg was voor de gite en vertrok Amélie daarna voor haar klim, want het begon terug heter te worden. Het was inderdaad geen mooie stad en op het eerste zicht viel er niks te beleven, maar toch bleef ik daar, al was het maar om morgen meer te stappen wanneer het koeler was of zou regenen en nu geen klim meer te moeten nemen. Ik besloot naar de gite te gaan om te kijken of ik al binnen kon en besliste eerst nog even langs de kerk te gaan. Wat een unieke ervaring. Daar zat een super lief vrouwtje aan een lange tafel vol lekkers die elke dag pelgrims ontving. Een donativo voor de kosten en een leuke babbel. Heerlijk kopje koffie in de kerk met Ultreia als achtergrondmuziek. Ineens verdween het dametje achter de sacristie en haalde uit een ijskast een grote doos met eclairs en andere gebakjes. Die had ze per toeval vandaag gekregen voor haarpelgrims. Dat was nog maar de 2de keer dat dit gebeurde dit seizoen.Een heerlijke eclair met een lekker kopje koffie samen met 2 andere pelgrims die ook een bezoekje brachten aan de kerk. Wat een heerlijke onverwachte gebeurtenis. Ook de gite was geweldig. Erg vriendelijke ontvangst, mooie dortoir, proper sanitair en echt wasmiddel zodat ik al mijn kleren kon laten trekken.Ook Sylvia was als enige andere pelgrim toegekomen en ik stuurde haar naar het dametje in de kerk. Was gedaan, alles klaar en super heet ineens, want er werd onweer verwacht. Zelf had ik na 20 km nog veel te veel energie om te gaan zitten of een boek te lezen, dus vroeg ik aan Thierry of ik hem ergens mee kon helpen, want dat ik daar echt zin in had. Stoelen goed zetten, lakens opvouwen. Gezellig toch. Ik kreeg prompt een groot stuk meloen en we sloegen aan een babbel van een uur. Eindelijk om 17.30 de langverwachte regen. Even het wasje van Sylvia ook binnen hangen, want zij zat nog aan het gebakje in de kerk. Er kwam nog 1 koppel lieve Fransen en dat was het voor de avond. Thierry was zo vriendelijk dat ik zelfs de rest van mijn pasta van gisteren mocht opeten en geen half pension moest nemen. Wel kreeg ik gewoon ook kaas en fruitsla als dessert. Eigenlijk is Decazeville een oud mijnwerkersdorp waar vroeger 15000 mensen woonden en nu nog maar 6000, maar een dorp waar Thierry ook heel fier over was en dat kon je voelen. Een super gezellige avond waar je het gevoel kreeg echt te mogen thuiskomen. Gewoon je eigen weg volgen en bekijken wat er op je afkomt .
Barslechte superhete nacht met snurkende Oostenrijkers. Tja om 6.45 en route. Het eerste uur was zwaar, voelde niet goed in de benen. In Senergues moest ik wachten tot de kruidenier open was voor middagmaal en ontbijt, dus nam ik de gelegenheid voor een koffie en een tel met Jo. Daarna met hernieuwde energie terug vooruit. Om 9.00 was het niet meer warm, maar om te smelten. Super heet, maar een hele tropische hitte. Weinig zuurstof en veel zweet. Soit, een heel mooi parcours met een super lange afdaling naar het mooie, doch toeristische Conques. Ik was daar al tegen de middag, dus ging eerst even rond het dorp en in de kathedraal. Om 13.00 ging ik toch al even kijken of de gite al open was. Eureka, mijn naam stond op de deur, ik kon binnen, 1 van de 15 bedden kiezen, al douchen, mijn wasje doen en 12,20 euro in een omslag in een potje steken. Even op bed gaan liggen en ik viel prompt in slaap tot de hospita binnen kwam. Tegen 15.00 dan toch maar de hitte trotseren en wie riep daar ineens Michele,Michele , het was Speedy. Amélie was dan toch niet bij Christine gebleven omdat het tempo te verschillend was. Morgen gaan we samen vertrekken om 6.30 maar ieder op zijn eigen tempo. Ineens verscheen daar ook Anouck vanuit het niets en zei vertelde me dat Bertrand de avond voordien aan tafel met 20 man had verteld dat hij wilde stoppen en absoluut geen moed meer had, maar door een babbeltje met een koffie met een Belgische pelgrim die heel de weg deed, terug moed en kracht gevonden had om verder te zetten. Wow, Radio Camino deed zijn werk goed en wat was dat een leuk gevoel. Vanavond niet eten in Conques, te toeristisch en te duur, maar wel bruine biopasta maken met linzen, een hardgekookt ei, tomaat en pindanoten voor de zoute smaak. Eerst een aperitiefje gaan drinken met Speedy, altijd gezellig en vervolgens mijn originele maaltijd gaan verorberen. Het was waarschijnlijk wel voedzaam en nog niet te slecht. Maar Bertrand, die ondertussen ook in dezelfde gite was beland, moest wel heel hard lachen toen ik hem liet proeven. Het toffe Franse gezin was er ook en ineens viel me op hoe hard de man wel op Tom Boonen leek. Even wat fotos en Yannick voor de gek houden. Om 20.30 was het de benediction des pelerins in de kathedraal. Een moment om mee te nemen. Het was ook blij weerzien met Sylvia en Janet. Het leek wel of iedereen er was. Op het einde van de zegening gingen alle pelgrims met de priesters rond in de kathedraal en zongen het pelgrimslied, Ultreia,. Wat een moment. Na de zegening gaf de priester voor de kerk een lange uitleg over het portaal die mijn petje te boven ging. De avond eindigde met een orgelnocturne in de kathedraal. Zowel tijdens de zegening als bij de orgelmuziek realiseerde ik me hoe ik genoot van die verbondenheid. Zowel met feestbeest Amélie als bij Anouck, een zielsverwant, als bij al die pelgrims die dezelfde weg volgden. Iedereen die zijn eigen weg gaat, allemaal individuen met hun eigen besognes, maar ook weer allemaal gewoon mensen. In de kathedraal tussen de andere pelgrims tijdens de zegening of de orgelmuziek, met Speedy op terras, met Anouck tijdens de zoveelste ontmoeting, met al de mensen die je bon camino' toeroepen, alleen stappend met de natuur tijdens de wandelingen en vooral ook met mezelf, voelde ik vandaag die enorme verbondenheid waar ik zo van hou. Diezelfde verbondenheid als met mijn kinderen, met Jo, mijn familie, mijn school en dan besefte ik weer hoe ongelooflijk gelukkig ik was met al die mooie dingen en ontmoetingen. Het maakte me stil en tijdens de zegening voelde ik de tranen van intensiteit, van voelen dat dit goed was, van denken aan mijn familie en vrienden. En geloof het of niet, ik heb voor ieder van jullie een gebiedje gedaan. Le camino, route des etoiles
