 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 09-08-2018 |
 8/8. Decazeville - Figeac. 28,4 km. Totaal. 839,1 km |
|
MWeer om 6.00 op en en route om 6.35. Het begon nog maar net licht te worden. Mooi, een stille stad in de schemering waar alleen het tikken van mijn stokken te horen was. Alles lag in een dikke mist gehuld, wat het nog mooier maakte. Voorts was het weer niet fris met een zeer grote luchtvochtigheid. Dat voelde ik al bij de eerste klim. Tjakka, recht naar boven dorp uit en de zweetklieren deden hun werk al. Na anderhalf uur was ik in Livinhac. ‘Michele, Michele’, zonder af te spreken hadden we elkaar al terug gevonden. Na een kwartier merkte Speedy dat ze haar stokken vergeten was en moest terug. Stevige klim en daarna vals plat, maar echt wel vals, vals, vals want we klommen in totaal een 580 m. Het weer veranderde en het werd grijs en zwoel, maar ook het landschap wijzigde. Gedurende 2 uur leek het of we in België stapten. Dat was vrij saai en niet bevorderlijk voor de energie. Net toen het landschap terug mooier werd ontmoetten we ‘la suisse en rosé’, Anouck. Het was haar laatste dag. Dat had ik niet zien aankomen. Anouck, die ik overal zag en waar ik zoveel leuke momenten mee had beleefd. Anouck, zielsverwant en net als ik onderweg van 1 juli. We besloten om de laatste 10 km gezellig samen te stappen en uitgebreid afscheid te nemen bij een aperitief. Zelf sliepen we in een gite waar de kamers veel te klein waren voor de hoeveelheid pelgrims die ze erin propten, maar soit. Figeac in, waar Amélie nota bene een lang kleed kocht en nog een kort lederen jurkje wat haar beeldig stond om allemaal in haar rugzak te proppen, waar we onder afgedekte oude hallen een gezellige aperitief en maaltijd namen. Anne kwam er ook nog bij en het was een super afscheid van Anouck. Niet eenvoudig, omdat ze vertrok, maar vooral omdat ik ineens besefte dat de enige die ik was tegen gekomen die ook zo lang weg was nu vertrok en ik zelfs nog niet in de helft zat. Nog 2 maanden leek ineens onoverkomelijk lang, ik had enorme twijfels en was ineens heel verdrietig. Gaan slapen in een hete, veel te kleine kamer met een snurkende man, krakende bedden en een krakende vloer was dan ook niet echt bevorderlijk. ‘’’Wanneer het begrip tijd terug in je hoofd komt kan het heel lang duren ‘’’
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
