Ok, in de grote dortoirs staan mensen op om 5.00. Daar zal ik nog wat aan moeten wennen. Dat maakt dat Julie om 6.30 en ik om 6.45 al onderweg waren. Zalig 5 km rond Zarautz met zicht op de ook opkomende zon in de Oceaan. 5 km plat, stil, alleen, koel, heerlijk. In het volgende dorp namen Julie en Daniël ontbijt en kon ik me bij hen vervoegen. Er volgde een mooi en iets pittiger stuk meer in het binnenland. De kust lieten we rechts van ons liggen en de bergen kwamen dichterbij. Op een gegeven moment hadden we de keuze om ofwel de gele pijlen van de camino te volgen door de bergen, ofwel de kustweg via de GR. Wij kozen voor het laatste want dachten dat dit iets platter ging zijn. Niets is minder waar. Stijgen, dalen, eindeloos. Prachtige zichten op de kliffen, op het water, loslopend paarden, het leek de kust van Bretagne wel. Maar hoe zwaar. 700m klimmen en dalen op kleine paadjes over een afstand van maar 9 km. Dat was de afstand van de variante. Meer dan 3 uur. Dus het tempo lag erg laag. Julie was een heel stuk voor me en ik concentreerde me vooral op mijn ademhaling en stopte hier en daar om te genieten van het uitzicht. Zeer blij om om 14 00 al aan te komen. Een auberge des peregrinos, waar iedereen stelselmatig aankwam, voor 5 euro. Daar was dan ook alles mee gezegd. Een lange tel met het thuisfront en dan iets gaan drinken met Julie en andere pelgrims
Ondertussen was de was droog, want hier was eindelijk terug een wasmachine en droogkast. Zalig. Rusten op het bed en blog bijschrijven had ik wel even nodig om mijn rug en spieren te laten bekomen van de zwaardere etappe. Iets gaan eten s avonds en uiteindelijk waren we weer met 10. Gezellige avond, veel gelachen, de helft laten foppen door de kustweg geeft een gezellige samenhorigheid. Vroeg gaan slapen want morgen belooft zwaar te worden. Just Love The camino
1/9 San Sebastian - Zarautz. 21,5 km. Totaal 1464,9 km
Hoe slecht kan een nacht zijn. Onze kleine kamer lag een heel stuk onder de grond met een klein raampje bovenaan dat uitkwam op een druk kruispunt. Of stikken van de hitte en geen uitlaatgassen of lawaai van autos, of toch maar liever lucht maar heel de tijd lawaai. We kozen voor het laatste. Van slapen kwam dus sowieso niet veel. De eerste 2,5 km van de ochtend stapten we door San Sebastian en zagen wel een stuk of 50 zatte jongeren die net klaar waren met fuiven. 2 pelgrims was in hun toestand blijkbaar erg grappig. Voorts was het starten met een grote klim om uit de stad te geraken. Heel mooi eerste stuk langs de Oceaan, maar wel heel veel op en af. Daarenboven voelde ik me niet zo uitgerust of in vorm en ik liep een groot stuk alleen wat wel goed was. Om 11.00 eerste brake met tortilla en koffie. Daarna ging het heel wat beter en maakten we een leuke trek met Julie en David, een kei lieve Spaanse jongen van 19. Ik hou zo van dit weer en deze temperatuur. Niet te warm, 22 graden en met een heerlijke zeebries. Zarautz was de 3de stad aan de noordkust van Spanje en net als Irun of San Sebastian kon ook deze stad me niet bekoren. De stukken tussen de steden zijn wel prachtig, groen, landelijk. Blij dat we al om 13.00 aankwamen in de aubergue pelerino. We konden onze naam schrijven op een blad en ons achteraan in de tuin installeren tot 15.00. Er was een container met douches en we konden onze kleren al wassen. Over de hygiëne van dit alles zal ik niet schrijven. Daar heb ik onvoldoende woordenschat voor. Maar soit, ik was tenminste een beetje proper en mijn kleren een beetje gewassen. Om 15.00 konden we inchecken. Plastieken bedden, met 40 in een dortoir, allemaal niet erg, maar onvriendelijkheid, geen glimlach en een bruut antwoord, daar heb ik het veel lastiger mee. Ik begreep dat het einde seizoen was, maar dan nog. Soit, dat belette me niet om op mijn eentje een strandwandeling te maken, alles beter dan op het strand liggen. Bij terugkeer zag ik het Canadese koppel en de Nederlandse Simon. Ze gingen zwemmen en hielden om beurt alle waardevolle dingen bij. Dat moet je geen 2 keer zeggen. Zalig zwemmen en daarna zalig koud douchen op het strand. Liever daar een koude douche dan een warme in de albergue. Met de spierwitte voeten en buik in tegenstelling tot de bruine benen en armen was ik een echte pelgrim in bikini. Dwz geen zicht. Ik was met Julie afgesproken om 18.00 voor apero en daarna iets te eten. Ondertussen hadden we beiden al heel wat andere pelgrims ontmoet en werd het een maaltijd en apero met 11. Julie, ikzelf, David, 19 jaar en ik vind hem geweldig, zijn mama is zooooo bezorgd en maakt de lekkerste paella van de wereld, Laura, een Spaanse met wie ik een bijzondere mengeling praat die we beiden begrijpen, Daniel, de Ier, Louise en Isaac, het Canadese koppel waarvan de vrouw me heel hard doet denken aan Lieve,zus Jo, Dominique, een Francaise, en Simon, een gezellige Nederlander. Top avond. Internationaal gezelschap.. België, Nederland, Spanje, Frankrijk, Canada, Ierland. Maar allemaal ook gewoon mensen op de camino. Love it. Nieuwe groepen worden gevormd en oude groepen vormen een zoete herinnering.
31/8 Irun - San Sebastian. 24,1 km. Totaal 1442,4 km
Dit hou je niet voor mogelijk. Super heet in de kamer met 26, dus moeilijk slapen en om 4.30 ging de eerste wekker. Normaal???? Pff, heel tof met al die mensen die daardoor wakker werden. Om 5.00 stonden er 2 mensen op. Wie weet wat die gingen doen, het was Immers donker tot 7.00. Daarenboven hadden ze plastieken zakjes bij die heerlijkkraakten toen ze hun rugzak probeerden maken in stilte. Onuitgesproken regel bij pelgrims is GEEN plastieken zakken die kraken. Soit, terug een beetje indommelen want onze wekker stond om 6.30. Lap, om 6.00 Spaanse marsmuziek, alle lichten aan en om 6.05 de hospita die luidkeels zingend boven de marsmuziek uit, de kamers binnen kwam om ons te wekken. Mits het de eerste dag was voor praktisch iedereen, sprongen de meesten ijverig en vol energie en adrenaline uit bed. Na 61 dagen en 1400 km lag mijn tempo iets rustiger en mijn energiepeil, voor s morgens, heel wat lager. Tijdens het ontbijt kwam de hospita rond met een gelddoos voor de donativo met de boodschap dat het geld van gisteren diende voor het ontbijt van vandaag en het geld van vandaag voor het ontbijt van morgen. Ik vind dit een prachtig principe en gezien de verbondenheid tussen de pelgrims werkt dat ook. Voor 7.00 en nog steeds donker waren we al op pad. Het duurde wel 2 km voor we de stad uit waren. Maar wat een pracht. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen, want we hadden beslist de hoogste weg te nemen over de heuveltoppen met zicht op zee. Maar hoe werden we beloond met een voortreffelijk uitzicht op de Atlantische Oceaan. Ik zag Irun en Hendaye langs 1 kant en de Oceaan langs de andere kant. Prachtig stappen over de hoge kliffen voor 10 km. Het zicht was echt adembenemend mooi. Zo hoog uitkijkend over de oceaan met allemaal kleine baaien en bootjes. Na dit wondermooie stuk was het terug dalen naar Lezo. Colaatje in een café want had suiker nodig, beetje vermoeid en dan klim nummer 2 langs de branding van de zee. Prachtig weeral, landschappen als postkaarten, maar een stenen trap recht naar boven met treden die iets te hoog en iets te lang waren. Ik telde er 333 en daarna bleef het stijgen en dalen. Zeer vermoeiend, want over 24 km hebben we 800 m gestegen en gedaald. De vermoeidheid begon toch terug parten te spelen en ondanks het prachtige landschap, dat me deed denken aan wandeling langs de kust van Bretagne, was ik maar al te blij om aan te komen in het mondaine San Sebastian. Daar zouden we samen met de andere pelgrims gaan slapen in de slaapzaal van de universiteit. Deze was juli en augustus open en ze hadden ons verteld dat deze 31ste augustus de laatste avond was. Dit was ook het verhaal dat de andere pelgrims gekregen hadden. Blijkbaar hadden ze reeds deze ochtend alles afgesloten om te kunnen poetsen voor de start van het schooljaar. Er was wel een jeugdherberg maar daarvoor moesten we 2 km terug en ook weer die berg op. Dat zagen we niet echt zitten. Daarenboven was ik erg moe, had honger en mijn rechtervoet zeurde. Daar stonden we dan. We beslisten om ons even te bezinnen op een bank voor de zee met een heleboel surfers in het water. Mijn interesse lag weliswaar eerder bij een slaapplaats vinden en iets te eten. Julie merkte 2 Spaanse pelgrims op met hetzelfde probleem die belden naar verschillende gites maar telkens botvierden. San Sebastian is immers heel toeristisch en daarenboven startte Het weekend. Wat was ik blij dat Julie Spaans sprak. Ik had daar anders schoon gestaan. Samen met de 2 mannen vertrokken we naar het bureau de tourisme, waar ook 2 Italiaanse en 1 Japanse pelgrim toekwamen met hetzelfde probleem. Ik hield me op de achtergrond en liet Julie samen met de Spanjaard alles regelen. Blijkbaar was er in de stad nog een jeugdherberg met 7 plaatsen, maar we moesten snel zijn. Eenmaal daar waren er nog maar 6 plaatsen en de Italianen vertrokken met de Japanner. Toen we eindelijk incheckten bleek er ondertussen via internet nog 2 plaatsen ingenomen. Maar wat waren die Spaanse pelgrims lief. Wij mochten hun plaatsen hebben en zij gingen wel op zoek naar een andere plek. Ik kreeg in het Spaans zelfs uitgelegd dat ik hen de volgende dag op een biertje ging trakteren. Dat begrepen ze zelfs. Onze kleine kamer moesten we delen met 2 andere mensen,maar we konden douchen, dit keer warm, eindelijk eten, boodschappen doen en een pint gaan drinken. Oef. Ook waren we blij om even niet met de andere pelgrims te zijn zodat we vroeg konden eten en vooral terug vroeg konden gaan slapen. Ï.p.v. stad of strand te bezoeken lagen we beiden om 17.30 op bed te rusten en blog te schrijven. Eten om 18.30 en om 20.00 slapen. Meer dan nodig. Maar wat een prachtige dag, weeral. Lichaam en geest hebben soms tijd nodig om zich aan te passen aan een nieuwe situatie.
30/8 Saint Pee sur Nivelle - Irun. 30,2 km. 1418.5 km
Slechte nacht, maar lang gerust. Het eerste stuk was prachtig. Tussen de bergen en tussen paarden die in het wild rondliepen. Ineens boven,..... De zee. Wauw, wat een prachtige ervaring weeral. Vlinders in de buik en snel snel snel een lange afdaling waar je de zee steeds dichter zag naderen, tot in het mondaine Asquin. Vanaf daar werden het kilometers vreten en bleef het stijgen en dalen, maar wat minder aangenaam was, vooral over asfalt. Blijven gaan was het moto. De zee kwam wel steeds dichterbij wat zeker en vast bevorderlijk was voor de adrenaline. Iets voorbij Hendaye was daar ineens de Spaanse grens.wow, plotsklaps een volgende periode. Het was als iets bekends achterlaten en in het onbekende stappen. Spannend. Nog 30 minuten langs een saaie weg om eindelijk aan de gite te komen was iets minder spannend, en na 30 km met heel veel hoogteverschillen waren we best wel moe. Vermits de gite pas opende om 16.00 gingen we eerst iets drinken. Na 5 minuten zaten we daar al met 5. Wij, een Ier, een Belg en een Canadees, allen vers van de pers, want morgen werd hun eerste dag. In de gite zelf besefte ik al snel dat de verwennerij van Frankrijk verleden tijd was. Met 26 in een kamer met 13 stapelbedden in een ronde gezet als in een oude kliniek, gelegen op een druk kruispunt waar de auto's precies binnen reden omdat de ramen open stonden vanwege de hitte. Daarenboven alleen koud water in de douches...maar het was donativo, dus dankbaar voor wat er was. Samen met Julie, de Ier en de Belg, tapa's gaan eten bij een lekker glaasje wijn, of 2 , en dan op tijd naar bed. Als er tenminste iets te slapen viel. Het nieuwe geeft altijd een adrenaline stoot, maar weerhoudt geen heimwee voor wat was.
29/8. Bidarray - Saint Pee sur Nivelle. 28,4 km. Totaal 1388,3 km
10 uur aan een stuk geslapen, wat een zaligheid was dat. Op deze manier was opstaan om 6.30 niet moeilijk. Heel goed in vorm. Fysiek, mentaal top, goede benen en vooral het gevoel van uitgerust te zijn. Dat was nodig ook, want de etappe was prachtig maar ook zeer pittig. 28 km, maar wel met 700 m stijgen en 800 m dalen, telkens over korte afstanden. Alleen de laatste 5 km begon ik dat te voelen. Een kwartiertje regen het tweede uur, maar voorts heel dreigend, bewolkt maar droog. Zalig. Maar hoe mooi blijft Baskenland met de kleine dorpjes tussen de bergen als een puzzel van 1000 stukjes. De normale route gaf een etappe naar Espelette van 16 km aan. Dag 2 12 km en dag 3 25 km. Wij namen een variante vandaag van 28 km en morgen ook 28 km, via de GR 8, een verkorting van een dag en kwamen alzo in de prachtige gite communal van Saint Pee sur Nivelle. Daar waren we maar met zn 2 en konden optimaal genieten van 2 aparte slaapkamers en 2 aparte badkamers voor 10 euro. Top. Gewoon hier gegeten en de rest mee voor morgen middag. Dat wordt de laatste dag Frankrijk. Wat in het begin lang en op sommige momenten onoverkomelijk leek, komt nu wel heel dichtbij. Ik heb zo genoten van Frankrijk en heb op 60 stapdagen ook zoveel gezien. Het is een prachtig land en ze hebben echt alles. Gestart in de Franse Ardennen, vervolgens de champagnestreek met Reims, Epernay, Troyes, vervolgens de Chablis, streek van Vezelay, de Morvan, Massif Centrale waar ik tegenaan liep, Bourbon Lancy de trein naar Le Puy en daar 700 km pracht en ontmoetingen, 3 dagen stilte in Baskenland vanaf Saint Jean pied, en dan vanaf morgen op camino del norte, hoofdstuk 3. Ik kijk er zo naar uit. Nog een keertje vroeg gaan slapen om 20.15, want dat blijft nog steeds nodig. Een prachtig intens hoofdstuk afsluiten en uitkijken naar het volgende. Top.
28/8 Saint Jean pied de port - Bidarray. 23,10 km. Totaal 1359,8 km
Niemand mocht zijn wekker zetten want de hospita zei dat de engelen ons zouden wekken. Om 6.15 hoorden we inderdaad een hoge vrouwenstem met Baskische liederen. Heel stemmig. De realiteit van 1 toilet voor 15 pelgrims was dan weer minder romantisch. Om 7.15 kwamen Jullie, Marceau en Jan naar onze gite. Samen een laatste foto en allen samen de laatste 100m want daar scheidden de wegen van de Frances en de Norte. Eerste afscheid van Marceau en Jan. Frederique en Janet stapten nog 100 m verder mee. Dit afscheid viel na 12 dagen toch wel zwaar. Blij dat ik samen met Julie kon verder gaan, want alleen achterblijven in Saint Jean pied de port was niet goed geweest. De overgang van periode 2 naar periode 3 was begonnen. Gezien de enorme hoeveelheid pelgrims die vertrokken naar de Frances, kon ik alleen maar tevreden zijn met de norte. We kwamen dan ook niemand tegen. Wel was de weg erg slecht aangegeven. Het was sinds 3 jaar blijkbaar een nieuwe weg, niet de gr 10 en ook niet helemaal langs de dorpen beneden. Zonder Google maps waren we er echter niet geraakt. Maar wat een prachtige etappe. De Pyreneeën mooi links van ons en wij over goed begaanbare wegen met de meest prachtige zichten op de bergen, op de weiden, op de dorpen en op de mooie huizen met hun uniform geschilderde roodbruine luiken. We hielden er zelfs met stijgen en dalen een stevige pas op na, met een gemiddelde van 5 km/u mag dat wel gezegd worden. Goed dat we zo door stapten en reeds tegen 13.00 aankwamen want s namiddags werd het bloedheet tot 35 graden en onweerachtig. Bovendien konden we ons al installeren in de gite. We bleven een hele poos binnen want buiten was het niet te doen. Een bakker was niet in de buurt, maar op 200 m was er wel een banketbakker open met Baskisch gebak. Hiervoor moesten we een kwartier steil naar beneden en dus ook terug steil naar boven. Mits we ineens een hele taart gekocht hadden voor een paar dagen, vonden we dat we al wel een groot stuk verdiend vanwege de bijkomende inspanning.. We maakten onszelf een heerlijke maaltijd met pasta, pesto, kaas, tomaat en achteraf kaas met brood en daarna nog eens taart. Meer dan voldaan en om 20.15 gaan slapen om terug beter uitgerust te zijn. Il yen a qui sarretent et il yen a qui ne sarretent jamais.. Quel est le meilleur cité Frederique.
27/8 Ostabat - Saint Jean pied de port. 21,4 km totaal 1336.7 km
Wow, het lijkt alsof ik in de stroomversnelling van de camino terecht kwam vandaag. Na een meer dan stille start van 25 dagen, een vervolg van 30 dagen ontmoetingen met verhoogd tempo en nu ineens Tjakka boemboem. Leuke stapdag in onbeschrijflijk mooi Baskenland met zalige temperatuur van 28 graden. We vonden elkaar allemaal terug en Julie, Frederique, ikzelf en Janet stapten de laatste 10 km samen. Veel stijgen en dalen maar met een record tempo van 5 km/u als gemiddelde. Het was raar aankomen in Saint Jean pied. Afscheid van zovelen, zien van wel 100 nieuwe pelgrims, allemaal proper, vol energie en adrenaline ën allemaal klaar voor de Frances en Ronseveau morgen. Ik had toch wel het gevoel alleen de oversteek naar de Norte te maken via de Pyreneeën. Bij aankomst ging ik me direct informeren bij la maison des pelerins. Daar was het een drukte van jewelste. Pelgrims van alle nationaliteiten die uitleg wilden van de 5 raadgevers. Toch wel wat wachten en dan samen met Julie en Janet naar een adviesmoment. Ik kreeg zeer goede uitleg over de oversteek naar de norte. Langs de Pyreneeën, niet aan de voet, maar ook niet over de toppen loopt een nieuwe weg die de verbinding voorziet van Saint Jean pied met Irun. Wel zijn daar zeer weinig pelgrims. Blijkbaar prachtig in de bergen met veel hoogteverschillen maar nergens gevaarlijk. Ineens besliste Julie om mee de norte te nemen. Bovendien had ze al 4 keer de Frances gedaan vanuit allerlei verschillende wegen maar zag de norte nooit zitten door de oversteek ën zag ze dat wel zitten om met zn 2 te doen. Wow ineens verandering van plannen. Dit betekende wel morgen vertrekken zonder rustdag, maar zelf zag ik het ook helemaal zitten met de 31 jarige energieke gekke Julie. Dus aankomen, douchen, direct naar de post om alle ballast op te sturen, ik kon nog 400 g kwijt, want moest gewicht van rugzak zo laag mogelijk krijgen om meer water en proviand mee te nemen, kaartjes mee opsturen, naar een kleine epicerie om inkomen te doen voor s middags, route checken en aperitief nemen met mijn stapvrienden van de voorbije 12 dagen, Frederique en Janet. Ik had wel het gevoel dat het nu erg snel ging van periode 2 naar periode 3 en dacht ook aan de woorden van Yannick die me de vorige dag gebeld had met de raad om 2 dagen te rusten en er even uit te stappen omdat de camino nog veel sneller en intenser ging in Spanje. Ik was ook echt van plan dit te doen, maar wanneer Jullie ineens op mijn weg kwam en Saint Jean pied veel te druk was om te kunnen rusten, voelde ik dat ik mee moest met de stroom. Wel was het duidelijk na de raad van mijn 2 lieve zonen dat ik de Gr 10 niet ging doen. Volgens Jens te gevaarlijk en te zwaar voor mij en volgens Yannick ook te zwaar en met het verkeerde materiaal. Zalig om zon goede raad van je 2 zonen te krijgen. Daar moet je wel naar luisteren. Het betekende dus de bergweg in de lage Pyreneeën door Baskenland, zonder andere pelgrims met weinig gites voor 3,4 of 5 dagen. Reserveren was dus ook niet nodig, want die gites waren leeg. Gezien de grote hoeveelheid pelgrims was ik blij de norte te kunnen nemen. Morgen gaf de weersvoorspelling wel 37 graden aan. Tjakka. Hopelijk valt dit in de bergen beter mee. Ik zal met Julie op mijn energie moeten letten, zalig met zon jonge gekke doos, maar het tempo gaat daardoor wel ineens naar boven. Dat zie ik dan wel wanneer ik het tegenkom. Voorts was de avond heel bijzonder. 23 pelgrims die allerlei spelletjes moesten doen voor het eten om elkaar te leren kennen als een familie van 1 nacht. Nee, dat was mijn ding niet. De meesten zeer euforisch, maar ik vond het absoluut niet naturel en kreeg het ervan op mijn zenuwen. Liever een gezellige avond met mijn vrienden. Op het einde van de maaltijd zong de Franse tafel, want er was ook een Spaanse, het lied van de camino,dus Ultreia. We zongen allemaal uit volle borst mee, met Frederique die dit startte. On doit chanter pour ne pas pleurer, Frederique. Morgen vertrok hijzelf, Marceau ën Janet immers naar huis en gingen Julie en ikzelf verder. Voor hen die vertrokken was dit erg zwaar. 12 dagen heel de tijd met elkaar doorbrengen, samen in 1 slaapkamer. Eten delen, praten, lachen, van s morgens tot s avonds, alles zeer intens en simpel, dat is nog meer dan je met je beste vrienden doet. We waren een zalig team. Ik heb zo genoten van hun aanwezigheid. Toch is het goed om dit te lossen en dankbaar te zijn voor wat er was. Ook dit is lossen, elke keer opnieuw.Ne cherche pas le bonheur sur le chemin, le chemin est le bonheur
