23/7. Athez - Larochemillay. 36,1 km. Totaal 528,08 km
Voor diegenen die geen miserie, gezaag of negativiteit willen lezen, slaan deze blog beter over, want dit was de slechtste dag van heel de camino tot dusver, met uitzondering van 2 dingen s avonds. Hier komt het klaaggezang.. En by the way, ik zet het er ineens vanavond op, dan kan ik het morgen na een nacht slaap niet meer vergoeilijken. Het begon al met de nacht. Met 16 in 1 ruimte. Voor goede slapers geen probleem, maar voor een slechte slaper als ikzelf . Dit zal nog wat aanpassing vragen. Alleen plastiek op de bedden, zelfs geen wegwerplakens, bij elke draai kraakte elk bed door de plastiek, een baby van 8 maanden die s nachts nog wakker werd, mensen die naar toilet gingen of snurkten, maar vooral ikzelf die wakker wilde zijn voor de wekker. Ik had iedereen wel verwittigd dat mijn wekker ging om 5.45 en dat ik heel stil zou zijn. Maar ik vond dat zo erg voor al die mensen en vooral voor dat gezin met kindjes dat ik absoluut de wekker wilde afzetten voor die rinkelde. Ik was natuurlijk netjes wakker om 5.45 voor de wekker, maar dus ook om 4,3,2,1 uur. Ik voelde me dan ook niet uitgerust. Superstil opgestaan en vertrokken en de kindjes sliepen verder.. Oef. Om 6.30 met een prachtige zon en een stevige klim van 200m op een uurtje vertrokken. Ik stond al in het zweet, maar Ca va nog. Toen merkte ik dat ik de verkeerde gr genomen had, nl de grand tour du Morvan en niet de gr 13. Gene stress, ik kon die nog een stukje volgen zag ik op kaart, tot de gr 13. Terug klimmen, maar nu naast een beeldschone ruisseau met watervalletjes en stroomversnellingen. Heel mooi, ware het niet dat de weg hoe langer hoe smaller werd, ik moest klauteren en ploeteren en vooral 5 keer rugzak aan en uit moest doen om op een rots te geraken of onder een boomstam te kunnen. Na 2 uur van dat getrek en gezwoeg merkte ik dat ik al 3,5 uur onderweg was voor nog geen 10 km. Met 35 voor de boeg kwam dat niet goed Op de kaart zag ik dat dit nog vrij lang zou aanhouden dus besliste ik om te bunkeren naar rechts boven, want daar zou de grote weg moeten liggen. Steil naar boven, vasthoudend aan bomen, op handen en voeten kruipend, rugzak voor me uitduwend, terug rollend en terug ploeterend kwam ik na een half uur boven, rugzak boven de vangrails en ik eronder. Ik ging plat op mijn rug liggen uitpuffen op de weg. Ondertussen 4.00 weg en nog steeds maar een goede 10 km. Ik nam de kaart erbij en besloot het asfalt te volgen en tempo te maken. 11 km aan een stuk met meer dan 5 km/u brachten de kilometers verder, maar het humeur omgekeerd evenredig. Mijn benen waren ook niet goed vandaag en de rugzak deed pijn in mijn rug, maar vooral op mijn sleutelbeen. Het was heel de tijd meer aanspannen op de heupen, en wanneer ik dat niet meer kon houden was het aanspannen op de schouders. Na 21 km eerste echte brake. Fruit, chocolade, brood, koeken, want deze ochtend had ik alleen koffie gedronken met een koekje. Ik nam de tijd om het parcours op de kaart grondig te bestuderen. Ik had er al 21 km en 400 m stijging opzitten en merkte dat de gr terug naar boven ging, naar 890 meter. Dit betekende een extra 400 m op een korte afstand en dan terug intens zakken. Dan voelde ik al alpennormen, alleen zat ik hier wel met 35 km afstand bovenop. Dat zag ik niet zitten. Slechte benen, fysiek noch mentaal ok, ik zou dat niet halen, dus besloot een andere weg te nemen met de GPS van mijn telefoon. Natuurlijk heel de tijd op asfalt. Dat was wel balen. Na 2 km gebeurde het onvermijdelijke, ik viel over mijn eigen voeten, zomaar zonder meer, op het asfalt midden op de weg. Ik duwde mijn rugzak naar de kant, hinkelde naar een bank en bekeek het slachtveld. Handen geschaafd, elleboog geschaafd, telefoon bescherming kapot,maar vooral een geschalodderfe knie, lees witte stukken, los vel en bloed dat naar beneden droop. Eerst bekomen van de val, dan goed schreien met alle emoties van heel de dag en dan even bedenken wat te doen. Behoefte om iemand te horen. Jens,Yannick, Jo de beste keuze voor mij maar bij niemand zekerheid of ze konden bellen. Even op de familiewhatsapp .offday en foto van mijn knie. Ze belden alle 3 bijna tegelijkertijd. Het horen van mijn kids en Jo was meteen het eerste positieve van de dag. Ik kreeg de nodige raad , peptalk en van de 2 zonen de boodschap dat ik niet mocht opgeven. Knie beetje verzorgd en terug op weg. De eerste 5 km lukte het effectief beter. Ik had me toch terug een beetje herpakt. Maar een dag vol miserie kan niet eindigen met niet nog meer miserie. Door al het bellen met het thuisfront en het gebruik van GPS ging mijn batterij er snel vandoor. Op 5 procent gebruikte ik mijn extra powerbank want ik liep nu volledig op GPS. Ondertussen was de plakker op mijn knie gelost door het zweten en liepen er mooie straaltjes bloed naar beneden,maar niets aan te doen, gewoon verder gaan en niet meer denken. Want ondanks alle mankementen bleef het cardiovasculair wel gaan. Ik keek op de GSM en zag dat het nog een half uur was. Nog 1 verwijzing naar een veld, en dan alles dood. Ik liep door het veld, veld helemaal rond, maar niks, geen weg, nada. Ik nam de kaart erbij, maar kon niet terugvinden waar ik was. Dan ben ik uiteindelijk 3 km terug gelopen naar een huis om de weg te vragen. Nog 5 km langs de weg aldus de boer. en naar boven. Ondertussen had ik er al 500 m hoogte en 36 km met kapotte knie opzitten. Al snikkend zette ik de laatste trek in tot er een auto stopte met 2 Nederlandse dames die me vroegen of alles ok was met mij. Natuurlijk mocht ik mee en zetten ze me netjes voor de deur van de gite af. Dat was dus het tweede positieve van de dag. Er hing een papiertje aan de deur dat ik moest bellen zodat iemand kon komen met de sleutel. Dat betekende terug rugzak aan en bellen bij mensen om mijn GSM 5 minuten te mogen opladen. Een lieve meneer belde voor mij. De gite viel goed mee. Kamer van 3 maar ik lag hier alleen. Volgens de mevrouw komen hier weinig pelgrims voor Compostella omdat de gr 13 niet zo goed onderhouden is en door de zwaarte van de weg. Allee nu. Toen ik na het douchen in de spiegel keek zag ik 2 verdikkingen ter hoogte van mijn sleutelbeen, allebei blauw.de rugzak speelt me dus blijkbaar nog meer parten dan ik dacht. Dit is de eerste dag dat ik denk aan opgeven, dat ik er niet voor weggelegd ben. Dagen zoals vandaag kan ik mentaal niet aan. Daar ben ik niet sterk genoeg voor. Lang gebeld met Jens die oppert dat ik uit de Morvan en centraal massief ga en, terug naar Vezelay of rechtstreeks naar me Puy en Velay en daar mijn tocht voortzet, en dat opgeven geen optie is. Ik weet het niet, zoals het nu voelt, met ondertussen een dikke knie die ik niet meer kan bewegen en mentaal zwak, zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik zal er een nachtje over slapen. Misschien is Compostella niet voor mij weggelegd.
Lekker geslapen, uitgebreid ontbijt en dan naar de mobilhome. Ik had ook vandaag alle tijd want Glenn zou me verder afzetten.Maar dan.. problemen. Blijkbaar was er een grote rommelmarkt in het dorp waar wij niks van wisten en wat ze in het hotel ook niet gezegd hadden. De mobilhome kon niet weg want er stond een groot kraam met breekbare prullaria voor. Een uurtje links en rechts onderhandeld en met onze fysieke hulp, alsook 20 euro wilden ze hun kraam even verzetten. Dat kostte welgeteld 5 minuten. Enfin,ik werd afgezet in Anost om van daaruit verder te gaan voor nog geen 8 km. Even een moeilijk afscheid. Enerzijds omdat het zo gezellig was geweest, maar anderzijds ook omdat ik wist dat er vanaf morgen alleen maar zware stukken zouden komen en ook omdat het bezoek van België nu achter de rug was. Jo, Jens, Pat, Ciel, Glenn, Annelies, Ferre, ik heb er allemaal zo van genoten en het genot ook helemaal toegelaten. Maar nu is het tijd om alleen weer verder te gaan. Ik wist ondertussen ook al wel dat stappen me instant gelukkig maakt, alsof ik telkens een gelukspil inneem, die alleen een beetje minder werkt tijdens het stijgen. De wijze woorden van mijn broer waren direct al van toepassing in de gemeenteherberg van Athez. Was even terug aanpassen. Douchen, mezelf installeren, blog bijschrijven en dan ineens verscheen daar een gezin met ezel,baby, 2 kinderen die onderweg waren naar Assisi. Je moet het maar doen. De gite liep goed vol met Fransen,maar er was zeer weinig contact. Allemaal onderweg naar Assisi. Ik had hier geen lekker gevoel. Toch had ik op het einde van de avond nog een aangenaam gesprek met een Parisienne.Op tijd gaan slapen, want morgen wilde ik om 6.00 vertrekken, want er stond 35 km op het programma. ‘’’’Al wandelend in een bos is het stil, tussen mensen soms eenzaam. ‘’’’
‘
21/7. Dun-les-Places - Gouloux. 12,2km. Totaal. 484,16 km
Lekker geslapen en heerlijk ontbijt en rustig terug onderweg. Vandaag moest ik niet zoveel kilometers doen want Glenn en Annelies zouden me oppikken wanneer ze er waren. In de bossen was ik er weer in geslaagd om na 3 km terug op dezelfde plaats uit te komen en daarna nog eens terug de weg te verliezen. Vandaag betekende dat echter geen stress omdat de kilometers toch maar heel beperkt waren. Na 12 km werd ik al opgepikt. Zeer verwarmend weerzien met onze Glenn, Annelies en Ferre. En dan, toerist in het kwadraat. Aan het lac des settons lunchke met rosé, daarna waterfietsen met 4 op het meer, iets gaan drinken en even verder rijden naar een heel leuk hotel. Beste eten van de voorbije 21 dagen, echt culinair. We namen 3 verschillende voor-hoofd-en nagerechten en konden zo van alles proeven. Het was echt allemaal even mooi gepresenteerd en even lekker. Dit was meer dan geslaagd. Gezellig om zo op lokatie te kunnen bijbabbelen. Glenn sliep samen met Ferre en ik deelde de kamer met Annelies. Supersonische douche en alles erop en eraan. Ik genoot met volle teugen, want wist ook wel dat de zware Morvan er nog aan moest komen. Bedankt lieve Annelies en top broer voor deze fantastische brake en pure verwennerij. Het is maar door de moeilijke momenten dat je zo kunt genieten van al wat je tegen komt .aldus Glenn Dierck.
20/7. Foissy sur Vezelay. - Dun -Les-places. 23,5 km. Totaal 471,92km
Wat een heerlijke nacht geslapen en wakker geworden met het getik van regen op de tent. Lang geleden dat ik dat nog gehoord heb. Het was ook de enige regen van de dag, want om 8.30 was het alweer droog. Na een lekker ontbijt zette Pat ons, Ciel en mezelf, af in Foissy sur Vezelay, een beetje verder dan de route. Vandaag de eerste dag van de Morvan. Ik was benieuwd. Prachtige bosrijke streek met heel veel meren en vooral loofbomen. Maar ook een streek waar we wandelden op oud Romeinse heirbanen, tussen mooie, doch verlaten dorpjes, met enorme vergezichten. Tevens een streek met grote heuvels, wat het mooi, maar tegelijkertijd ook zwaar maakte. 600m klimmen en 550 dalen en niks plat. Dus best wel pittig. De Morvan heeft wel wat weg van de Ardennen, alleen groter, meer loofbomen en ongerepter. De rugzak was zeker een kg zwaarder door het nieuwe proviand, en dat voelde ik. Amai, en Ciel, ongetraind zon afstand en vooral zoveel hoogteverschillen, chapeau. Onderweg zagen we een bijzonder koppel met een hele constructie boven hun hoofd van een paraplu, die ze zelf niet moesten dragen.maar die beschermde tegen zon en regen. Misschien wel handig, maar het zag er niet uit en werkte op onze lachspieren, net Japanse geishas. Al goed dat we voor deze fysiek zware dag onze persoonlijke taxichauffeur hadden. 3 km voor Martigny leglise, aan een mooi meer waar kinderen vanaf de brug insprongen, belden we naar Pat om ons hier al op te halen. Het betekende immers 3 km naar boven via een col van 6 procent. Na 600 m stijgen en op het einde van de wandeling vonden we het geen noodzaak meer om dat er nog bij te doen. Er zouden nog genoeg kilometers volgen. We waren Pat dan ook ontzettend dankbaar dat hij ons kwam halen, we boven een biertje konden drinken en we vervolgens konden rijden naar Dun-les-Places, waar mijn hotelletje was. Zeer gezellig, wel wat aan de dure kant. Een zeer lekkere, volumineuze maaltijd op een fijn terras dat weer uitkeek op de Cure. Ik besefte maar weer eens hoe fijn het is om goede vrienden te hebben. Bedankt Pat en Ciel voior deze 3 fijne dagen. Ps s Morgens was een stukje van mijn voorste tand gebroken. Ik zal proberen om ergens op mijn weg een tandarts te vinden. Waarom te veel kilometers doen wanneer het ook anders kan.
Zalige nacht, lekker koel onder een gezellig donsdeken en nette lakens. Pas opstaan om 8.15. Pat die naar de bakker ging en heerlijk lang ontbijten en lekker niks doen. Blote voeten, stoeltje, schaduw en even NIET stappen. Gewoon voor schande, maar MET de AUTO naar Vezelay voor mijn stempel en ik voel zelfs geen schaamte om dat te zeggen. Ik heb dat dubbel en dik verdiend en geniet vandaag als een toerist. Vezelay was druk, maar pittoresk en met een prachtige basiliek. Zeer mooi gerestaureerd en de witte stenen gaven een extra dimensie. Samen met Ciel lekker kuieren, geld afhalen, frisdrankje drinken. Kwam ik ineens Gilles terug tegen, nog steeds met dezelfde slechte rugzak. Hij had er gisteren 36 km opzitten en nam vandaag ook een rustdag.s middag heerlijk lunchen in de schaduw en dan op een stoeltje mijn blog aanvullen. Het zoeken van een slaapplaats in de Morvan was blijkbaar niet zo eenvoudig. Wel 10 telefoontjes, gestopt, volzet, niet opnemen .Uiteindelijk s avonds dan toch nog een duurdere plaats gevonden, te ver, maar . Morgen gaat Ciel mee stappen en Pat komt haar halen dus auto...Hij zet ons ook iets verder af. Enfin,toch misschien even geen echte pelgrim maar ik geniet nu toch ook wel hard van de verwennerij en het vakantiegevoel. Deze namiddag gezellig gaan winkelen met Ciel in Avallon en een nieuwe t-shirt gekocht, want het opsturen van de andere kwam blijkbaar niet in orde. Daarna lekker aperitief en vleesje op de bbq met rijstsla. Komt daar ineens het mannetje van de camping met mijn t-shirt. De post had die afgegeven bij de Mairie, en het mannetje was die daar gaan halen. Super gezellig daggetje met de vrienden, echt verwend, T-stuk shirt terug en slaapplaats gevonden. Zo zie je maar dat alles in orde komt ..Jo Sas.
18/7. Bessy sur cure. - Asquins. 22,5 km. Totaal 448,3 km
Na een weeral vreselijk slechte nacht, met zn drieën terug op pad. Even 2,2 km sterk klimmen en dalen tot we aankwamen in Arcy-sur-cure, waar we konden ontbijten. Zeer mooie omgeving. Koele bossen met veel hoogteverschillen, uitgestrekte weilanden, gezellige dorpjes. Na 13 km bereikte Yvonne haar slaapplaats en namen we afscheid. Ook Michel bleef daar nog even lunchen en zelf besloot ik in tempo door te trekken, want in Asquin , vlakbij Vezelay, zou ik mijn vrienden Pat en Ciel ontmoeten op een camping. Terug alleen stappen, altijd even wennen,maar met zon mooi parcours vormde wennen geen probleem. Vanuit het niets doemde in de verte plots de basiliek van Vezelay op boven de velden. Wat een imposant en vooral ook een innemend gelukzalig moment. Ik begreep wat Jens voelde toen hij dit vorig jaar ook meemaakte. Ik nam mijn GSM, zocht youtube op, voor de eerste keer gedurende heel de reis, en luisterde naar . Quand la montagne est belle en naar une belle histoire. Ik heb gewoon kei hard meegezongen in een prachtig landschap met zicht op Vezelay. Wat een fijn weerzien met Pat en Ciel. En wat ben ik goed verwend. Een eigen tentje met rifugio, allerlei producties voor de douche, en blijkbaarheb ik 2 uur lang gerateld om al mijn wedervaren te vertellen. Mij deed het in ieder geval deugd. Lekkere douche, lange aperitief en vooreerst een flesje cava. Jammie. Ineens verscheen de Luikse pelgrim Michel in de camping. Hij was toch nog doorgestapt en Pat en Ciel nodigden hem uit om te komen eten. Gezellig gekletst. Lekker gegeten. Wat was dit een fijne avond en een leuk weerzien met Pat en Ciel.Ik was helemaal gelukkig. Cest un beau romance, et une belle historie, Cest un beau romance daujourdhui .
17/7. Saint-cyr-sur -Colons. - Bessy-sur-Cure. 19,2 km. Totaal 425,8km
Wat een heerlijke dag. Deze ochtend samen ontbijt met Yvonne en Michel. Even naar de bakker en voor de verandering samen op weg met andere pelgrims. Een heel rustig tempo, maar we moesten ook niet zoveel km doen. De temperatuur was zalig. Zon, veel wind en heel goed te verdragen voor de verandering. Met Yvonne als gids, want de weg staat op haar GSM, leuke babbels, veel lachen, vloog de tijd. Zelfs een cafeetje voor een koffie onderweg. In een dorp kochten we verse groenten en pasta om samen te koken in een herberg vanavond. Een fantastische plek deze middag om te eten op een bankje aan de rivier, de cure. Heerlijke baguette met komkommer, en hoe kan het anders, sardines. Samen met Yvonne op een stuk hout IN het water, gezicht in de zon. voeten lekker koud en beseffend dat je momenten als deze moet koesteren. Michel wist ons vanalles te vertellen over vogels die hij hoorde en ik luisterde voor de eerste keer naar het getjilp van een cigale, dus het woordenboek online kwam goed van pas. De tijd vloog. De gite was een ander verhaal. De mevrouw die opende was enorm onvriendelijk, stuurs, slecht gezind en de prijzen waren opgeslagen door de schuld van de vuile pelgrims. Enfin,we lieten dit niet aan ons hart komen en gingen zwemmen in een plan deau. Ik waande me in Maboge, alleen was het water wel wat helderder. Heerlijk koele verfrissing. In dit dorp was weeral niets van winkels of een cafeetje en in de gite was ook niks aanwezig om goed te kunnen koken. Ik dacht aan mijn 2 zonen, trok mijn stoute schoenen aan en ging bij de buren een stukje boter vragen en of ze par hasard ook een flesje witte wijn hadden die ik kon kopen. De meneer was direct bereid, zijn vrouw was andere koek. Maar ja hoor, de boter kreeg ik en de witte wijn werd gekocht voor 8.00 euro en smaakte ons alle 3 heel goed. Het avondmaal bestond uit pasta met een lekkere ratatouille met minute soep en zout van Michel voor de smaak en achteraf alle koekjes bijeen gelegd voor de koffie. Wat een heerlijke ontspannen dag en avond. Morgen gaat ieder terug zijn eigen weg en ik kan terug denken aan een fijne ontmoeting. Hoe dwarser de mensen, hoe meer je moet terugslaan met vriendelijkheid.
16/7. Roffey - Saint -Cyr-les-Colons. 34,1km. Totaal 406,6km
Het stapgedeelte samengevat, 34 km bij 34 graden en gezien de recht/evenredigheid weet je dan genoeg.
Deze ochtend om 7.15 onderweg. Gewoon zalig. Goede stapbenen, prima temperatuur, afwisselend landschap. Sowieso heuvelachtiger dan de voorbije dagen, dus ook meer hoogtemeters. De champagne voorbij en nu in de Bourgogne en meer in het bijzonder in de streek van de Chablis. Dat zag je aan de enorme hoeveelheden wijnranken, waar trouwens nooit insecten zitten in de buurt, want die zijn allemaal plat gespoten. Je ruikt dat ook gewoon. Velden, wijngaarden, heuvelland, kleine dorpjes, kapelletjes , alles wisselde elkaar prachtig af. Van 7.15 tot half 1 mooi gestapt, niets mankerend, mooi tempo en vooral genietend. Aankomst in Chablis, inkopen gedaan, veel sardines met dank aan Mathieu, en dan een plaatsje zoeken in de schaduw want het werd al behoorlijk warm. Al mijn water was al op, de volledige 2,5 liter, dus bijvullen. Na een rustpauze van een uurtje moest ik snel terug vertrekken want in de verte werd het donker en de ï phone gaf onweeralarm. Ik had er al 21 km opzitten, en met de nodige hoogteverschillen, maar alles heel vlot, maar dan kwamen die 13 volgende er al aan. De temperatuur steeg tot 32 graden in de schaduw. Wat was dat, nooit meegemaakt. Een beklimming tussen wijnranken, dus geen schaduw, het leek alsof ik rondjes liep in een sauna. Waar ik voorheen al last had van de hitte, was dit onhoudbaar en ik vluchtte van schaduwplek naar schaduwplek, had het te heet om altijd naar de kaart te kijken en dronk mijn 2de 2,5 liter op. Heel de dag niet geplast na 5 liter, maar alles was kletsnat van het zweet. La chaleur bestiale, la chaleur etoufante, l'ete a mars. Dat waren de enige dingen die nog in me opkwamen. Het laatste stuk liep ik langs de weg, daardoor bleef ik onder de 35 km en de velden toonden me nog heter. Fysiek lukte het wel,alleen de hitte speelde me parten. De b en b was op zn minst speciaal en werd gerund door een nog specialere dame. Aanvankelijk streng en raar maar toch ineens zaten we op een terras in haar tuin, 3 pelgrims, Ivonne een Nederlandse die de chemin doet in etappes en coach is, Michel Luikse muzikant op rust die tot augustus stapt en ikzelf. Voorts was er nog een koppel met 3 kinderen.Wat een gezellige sfeer om zo samen aperitief te krijgen. Top. De 3 pelgrims mochten buiten eten. En wat smaakte het heerlijk. Lekkere maaltijd, zeer fijn gezelschap, veel plezier, veel gelachen, veel gebabbeld. Echt een top avond.
Jai bien mange, jai bien bu, jai
la peau du ventre bien tendue. Merci petit Jesus.
Wat een heerlijke nacht in een koele, ruime kamer. Goed slapen, dat werd tijd. Het ontbijt werd terug buiten geserveerd, zeer vriendelijk maar niet echt toegankelijk. Misschien was dat niet zo slecht in deze fase van terug wat op jezelf geworpen te worden. 6 km een lange geasfalteerde weg door een bos. Stokken in de hand vandaar dat een etend hert me niet hoorde aankomen. Ik bleef stokstijf staan en het hert lag op 20 m afstand van de kant van de weg. Ineens hoorde het mij. Het sprong recht en bleef me recht in de ogen kijken. Dat duurde zeker 10 seconden en toen sprong het weg, het struikgewas in. Leuke ervaring. Ik kreeg al vlug in de gaten dat ik me misrekend had. De gite waar ik had geslapen was 5 km dichter bij het volgende dorp. Dit kwam omdat de gite 4 km van de route afweek, maar bij vertrek zette ik de GPS op zodat ik dezelfde weg niet terug moest nemen en werd ik ineens naar een andere richting geleid. Dat maakt dat een korte dagtocht van 22 km gepland, ineens 17km werd. Ik vond dat niet zo erg want morgen stonden er weer meer dan 30 op het programma. Een lange rustpauze op een weide was daarvan het gevolg. Plots werd mijn rust verstoord omdat iemand achter me naderde. Met een gil sprong ik recht. Dus toch nog steeds wat stress. Het was een oudere man met het gele boekje, dus pelgrim. Na de 2 Nederlanders nog eens een pelgrim. Hij zei me dat ik niet te lang mocht blijven zitten omdat het ging onweren. Blijkt dat we beiden naar dezelfde gite gingen. Gilles Is Fransman, op weg naar Compostella, 72 jaar, met een slechte rugzak die veel te zwaar is. Technische en praktische uitwisselingen tijdens het stappen naar de gite. Beiden waren we het eens over het feit dat de wegen vaak slecht aangegeven waren en beiden al veel verkeerd gelopen. Hij had zelfs een paar dagen geleden 2 Nederlandse pelgrims ontmoet die zoveel verloren gelopen waren, schrik hadden gekregen in het bos, en terug naar huis keerden. Tja, ieder zijn keuze, maar je moet dat er gewoon mee incalculeren. Hoort er nu eenmaal bij en is geen ramp. Leuke b en b met gezellige dame. We kregen 2 kamers naast elkaar en een gemeenschappelijke badkamer/ toilet. Alleen moet ik wel door de kamer van Gilles om daar te geraken. Toen Gilles nog even naar een kerk ging kijken kon ik mijn kleren wassen en rustig douchen. Er stonden wel 50 staaltjes voor van alles en nog wat. Heb er goed gebruik van gemaakt, soignage totale, en van genoten. Super gezellige babbelavond buiten op het terras met een quiche gemaakt door Martine. Misschien komen we elkaar nog tegen. Ik vertrek morgen al om 7.00 want heb een lang parcours voor de boeg.
‘’’’’Een pelgrimstocht is niet voor macho’s, zij kunnen dat niet aan.’’’’
14/7. Troyes/Troyes.0km. Eaux-puisseaux. - Mezieres. 17,5 km. Totaal. 356,30km.
Wat een vreselijk hete nacht. Veel te warm om te slapen, dus alle 3 op tijd op en veel inpakken en wisselen van bagage. Daar is mijn t shirt verzeild geraakt bij de was van Jo en moet ik nu een oplossing vinden voor s avonds, want winkels zijn hier niet. Uitgebreid ontbijt en dan Troyes verkennen met zn 3.Ook overdag is dit een prachtige stad met een heel pittoresk oud stadsgedeelte, een echte aanrader. Ik liep er maar wat verloren bij. Het leek allemaal uitstel van executie. Jens trakteerde nog op een koffie en een gezellig laatste middagmaal. Ze zouden vertrekken tegen 14.00. Ondertussen had ik al beslist om niet in Troyes te blijven. In een grote stad alleen voel je pas echte eenzaamheid en trouwens stappen is de beste remedie tegen verdriet. Omdat Troyes normaal gezien rustdag was en ik niks vond op een afstand van minder dan 20 km hebben Jo en Jens me 25 km verder afgezet met de auto zodat ik 18 km kon stappen vanaf 14.00. Wat was dit afscheid hard. Ik wist ineens niet meer waarom ik eigenlijk naar Compostella ging. Ik kon even goed mee naar huis. Ik vervloekte mezelf voor mijn keuze. Maar na eens goed uit te huilen de eerste km nam ik de moed terug op, concentreerde me op de weg en zag ik af van de zon. Ik stapte erg snel omdat deze dag toch een off day was en ik dat er beter uit kon stappen. Dat hielp wel. Vanavond kwam ik aan in een reuze groot herenhuis, 4 km van de route , midden in een bos met een heerlijk grote koele kamer. De vrouw des huizes kookte vegetarisch voor mij en ik zat op een wondermooie plek voor het huis. Alles was perfect, maar alleen eten, hoe mooi de plek en hoe lekker de maaltijd ook was kon me niet bekoren. Ik probeerde echt wel te genieten, maar forceren kun je dat toch niet, dus gewoon een beetje laten. Het was een dag van missen van Jo, van afscheid, van dankbaarheid voor onze Jens, die maar even 5 uur heen en terug reed om Jo te komen halen, me overstelpte met goede raad en trakteerde op een gezellige maaltijd, en dat allemaal maakte dat teruggeworpen worden op jezelf even aankomt. Morgen een nieuwe dag en met goede moed weer op.
Raad krijgen van je kinderen, een goed teken .
13/7 Mery-sur-Seine - Troyes. 30 km. Totaal 338,7 km
Wat een vreselijke nacht. Danig lieve broeders, maar dat kon niet gezegd worden van het bed waarin we sliepen. Ik weet dat je als pelgrim gewoon dankbaar moet zijn, maar hier was slapen echt wel moeilijk. Enfin,toch om 6.15 op want het ochtendgebed begon om 7.00. Bij het ontbijt nog intensieve gesprekken zodat we tegen 8.00 goed op pad waren. Het was een prachtige weg langs le canal de haute Seine. Een kanaal vol waterlelies en libellen, zonder hoogteverschillen , wel lang, nl 30 km, maar nog met zn 2,dus helemaal ok. Eenmaal in Troyes onvoorstelbaar heet. De thermometer van de apotheker wees 42 graden in de zon en dat laatste uur mochten we daar ook ten volle van genieten. Ons hotelletje was nog niet open bij aankomst, dus even een cafeetje induiken waar ik 1 biertje dronk en Jo wel 3 ad fundum. Ofwel had de cafébazin medelijden met ons omdat we er oververhit uitzagen, ofwel dacht ze een goede klant aan Jo te hebben, in ieder geval kregen we spontaan een stuk chocola. Even verfrissen in een bloedhete kamer en dan te voet, hoe kan het anders, naar Troyes voor onze laatste avond met zn 2. Wat een prachtig oud stadsgedeelte, met leuke kleine steegjes, oude huizen en een gezellige sfeer. Jo trakteerde op een heerlijk koel glaasje champagne en een lekker etentje. Hier moesten we kiezen wie naar de voorbijgangers mocht kijken en wie naar de andere en kreeg ik de lieve uitspraak .. Jij mag naar de wereld kijken, voor mij is het voldoende dat ik naar jou mag zien.en hiermee sluiten we zon mooie, zware, intense week af met stappen, ondernemen en samen dingen meemaken, zoals we dat vaak hebben tijdens onze vakanties. Toen Jens aankwam om hier te overnachten en morgen Jo naar huis te brengen kwam het afscheid voor 3 maanden wel heel dichtbij
Vooreerst bekroop me de twijfel. Waar ik voorheen de zekerheid had dat me dit wel zou lukken, voelde ik voor de eerste keer een mentale druk. Schrik van de eenzaamheid, het telkens weer zoeken naar overnachtingsplaatsen, het verloren lopen, de hitte, de lengte van de tocht. Veel twijfels, veel onzekerheden. Maar deze mooie, intense week pakken ze me toch niet meer af.
.Beter een zwaar afscheid van iets dat goed was dan blij zijn dat het gedaan is
Wat een heerlijk opstaan met de geur van een kopje koffie, verse croissants, chocolade broodjes en een omelet , allemaal geprepareerd door Jo. Wat een schat. Zeer laat vertrokken, half 10, want vandaag was het een gemakkelijke dag, 25 km en vrij plat. Buiten het feit van verschrikkelijk veel dazen die ons constant aanvielen, was dit ook echt het geval. We liepen heel lang naast een oude spoorwegbedding en eindigden via een leuk weggetje naast het kanaal van de haute Seine. Wat is 35km een ontzettend groot verschil met 25km. Ik voelde dat dit laatste toch meer mijn ding was, want had van niks last voor de verandering. In Merie -sur-Seine logeerden we bij 2 oudere broeders Marianisten. We namen deel aan de vespers om 19.00 en aten dan samen met grote en kleine André, want dit was hun beider naam. Grote André, de jongste en 71 jaar had voor ons gekookt. Hutsepot, wel lekker en naar eigen zeggen het enige dat hij klaar kon maken. We praatten over onderwijs, want de 2 Andrés hadden heel hun leven met onderwijs te maken gehad. De Marianisten is of was dan ook een broederorde die vooral gericht was op onderwijs. De kleine André wilde perse dat ik zou raden hoe oud hij was. Hij had de gezegende leeftijd van 88 en nog steeds pretlichtjes in zijn ogen. Dat we de petit grevisse niet kenden vond hij hilarisch en prompt haalde hij het dikke boek over Franse grammaire tevoorschijn. Natuurlijk ging de voetbal ook over de tong en gaven ze toe dat de Belgen veel beter voetbalden. Verstandige broeders. Tevens waren ze zeer open over hun intrede vroeger. Fijne gesprekken met fijne mensen. Na de goede raad van grote André om niet meer naar de nachtclubs van Marie-sur-Seine te gaan, waar nota bene nog geen café is, gingen we mooi op tijd slapen, want morgen om 7.00 worden we gepakt en gezakt verwacht voor het ochtendgebed.
Met het einde in zicht geraak je nog meer op elkaar gericht.
Tijdens het ontbijt al meteen geconfronteerd met ons verlies. Oei,het zal dubbel zwaar stappen zijn vandaag, want nu moeten jullie het verlies van de belgen meedragen. Krant onder onze neus met le cocq ipv manneke pis ..maar we kregen 2 lions mee als troost. Toch wel lief. Daarenboven wees hij ons een kortere weg met een winst van 2 km, ook al betekende dat een grotere weg. De 37 km van gisteren voelde nog niet helemaal verteerd, ook al waren alle pijntjes verdwenen. Een mooie dag met schitterend weer, ideale temperatuur en zeer mooi afwisselend landschap. Uitgestrekte graanvelden, bossen, wijngaarden, pittoreske dorpen wisselden elkaar af en we liepen niet vaak verkeerd want we raadpleegden snel de GPS. Na 20 km voelde ik toch terug knagende pijn in mijn onderrug, maar het was uit te houden omdat we niet boven de 30 km gingen. En wat een fantastische plek weeral om aan te komen. Ik weet alvast dat ik in de eerste plaats naar particulieren zal bellen. Aan de telefoon had de man al gezegd dat we gewoon binnen konden, we ons mochten installeren, we alles uit de ijskast mochten nemen en hij later ging langskomen. Dit was gewoon een fantastisch huis, met volle koelkast met eten voor s avonds en 's ochtends,smarttv, prachtige bovenkamer, alles erop en eraan. Eerst een heerlijk koud biertje, even aankomen en dan kwam Gerald aan. Gerald is een Nederlander die hier samen met zijn vrouw een huis gekocht heeft wanneer ze op pensioen waren. Dit 2de huisje was een opportuniteit om de vrienden en familie van Nederland te ontvangen. Wanneer de mensen uit Nederland meer wegbleven groeide het idee van een pelgrimshuis. Vanwege de gezondheid van zijn vrouw was Compostella niet voor hen weggelegd, maar door hun tweede huis open te stellen voor pelgrims maken zij ook deel uit van de tocht. De vrijwillige bijdrage die pelgrims in een potje steken gaat, na aftrek van hun kosten van eten en drinken naar een hondenasiel in Epernay. Na elke 3 of 4 bezoeken van pelgrims, openen ze het potje en sturen ze een bedrag naar het asiel met vermelding dat dit komt van de pelgrims. Wij zitten hier in volle vertrouwen, in een huis waar alles aanwezig is en je alles mag en kan gebruiken,met volle ijskast en gevulde kasten en waar je neemt wat je nodig hebt. Met veel plezier een mooie bijdrage voor het hondenasiel en tegelijkertijd met verbazing over de opzet en het vertrouwen, maar vooral ook met dankbaarheid dat dit op onze weg kwam. Dit was letterlijk en figuurlijk thuiskomen.
De echte Compostela kom je tegen bij de mensen.
Wat een ontzettend warme nacht. In die hitte kon je gewoon niet slapen, maar soit, om half 7 op want we hadden een grote afstand voor de boeg. Al goed dat het niet zo warm was. Wolken en zon en een prima 22 graden. De landschappen heel mooi en afwisselend. Kleine dorpjes, wijnranken, graanvelden, bos, vergezichten enz. Deze middag onderweg een leuke combinatie gegeten van stokbrood met een blik sardines, komkommer en radijsjes. Voedzaam, hartig en vullend. Op een moment was alle water op en toen Jo aan een meneer vroeg om bij te vullen kregen we gewoon een koude fles evian uit zijn Ijskast. Zomaar, omdat we dorstige pelgrims waren. Jammer wel dat de weg niet zo goed aangegeven was, of zaten de aanduidingen tussen het struikgewas. In ieder geval moesten we vaak de GPS bij de hand nemen en zijn we natuurlijk een paar keer verkeerd gelopen. Dat maakt dat het een hele lange dag werd. Op een gegeven moment begon alles te verstijven en stap je verder op automatische piloot
Op dat moment verlies je ook souplesse. Ik deed 1 misstap en ik voelde direct een scheut in mijn onderrug. Vanaf 33 km begon alles te verstijven en zeer te doen, onderrug, scheenbeen, voeten, linkerknie, liezen, schouders en bovenarmen. Vanaf 35 km werd het zo erg dat ik alleen nog maar kleine pasjes kon nemen en scheef en voorovergebogen liep om de rugpijn op te vangen. 37 km in combinatie met 500 m hoogteverschil is op dit moment nog over de grens voor mij. Jo was minder moe dan gisteren, en wilde de laatste km zelfs mijn rugzak dragen. Op een gegeven moment wil je gewoon zelf met rugzak en al blijven stappen, met verstand op nul. Enfin, heerlijk gedoucht, om 19.00 gegeten in restaurant, want tv op de kamer en om 20.00 DE MATCH. Zo blij dat we die dag samen konden doormaken.
‘’’’ temperatuur en stapafstand zijn recht evenredig. Tussen 15 en 20 km/gr zalig, comfortzone/ 20-25 km/gr best aangenaam / 25-30 km/gr vermoeiend / 30 - 35 km/gr zwaar / 35 - 40 km/gr moordend ‘’’’
9/7. Rilly-en-Montagne - Epernay. 26,2 km. Totaal 216,4 km
Dag 3 voor Jo, dag 9 voor mij en al direct veel verkeerd gelopen. Dit keer was het geen eigen fout, maar de aanwijzingen waren zeer beperkt en vaak niet te vinden. Fijn om weer in de bossen te lopen, lekker koel. En wat een prachtig zicht op Epernay met al zijn wijnranken. De buitensteden zijn erg mooi, gezellig en rijkelijk en aan elke paar deuren staat 1 of andere champagne naam, proeverijen, verkoopplaatsen. Maar we lieten dit aan ons voorbij gaan, want de kilometers moesten nog gelopen worden. Wanneer de particulieren een ander nummer hebben, de b en bs niet bereikbaar , het bureau van tourisme vraagt of je op internet zelf kunt zoeken en de pastoor niet goed beseft wie hij aan de lijn heeft, dan is booking.com toch de ultieme redding en vonden we nog een klein hotelletje. Ik kon merken dat het de 3 de dag was van Jo. Nooit gedacht, maar mijne sterke Jo was zelfs moe en voelde zijn voeten. Blij dat ik het eens een keer niet was. s Avonds super gezellig gaan eten in epernay, want morgen mega dag van denk ik, 35 km. PS. In deze champagne streek met mooie druivenranken wilde ik niemand het verhaal van onze was besparen. Elke dag wordt die mooi in de douche gelegd. Je zeept jezelf, je haren en je kleren in met dezelfde zeep of douchegel of shampoo. Vervolgens denk je aan de druiven trap je met je voeten op de was. Wanneer je met zn 2 bent herhaalt de andere dit ritueel. Zo is je was stof-en reukvrij en draag je de volgende dag kleren die heerlijk ruiken naar jezelf.
Besluit van de dag van Jo: Als gepensioneerde leef je vandaag en niet morgen.
Wat een zalige nacht. Was het door de airco of het gezellig met z’n 2… in ieder geval voor de eerste keer goed geslapen. Na het ontbijt dat Thierry voor ons klaarmaakte vroegen we wat onze schuld was. Ö, maïs les pelerins donnent ce qu’on veut. Wij hadden geen idee dus vroegen we wat de normale gang van zaken was,. 18.00 euro. 36 .00 voor ons 2 vonden wij schaamtelijk weinig voor alle zorgen, nette kamer proper lakens, gebruik douche met producten, welkomstdrank, aperitief, eten, dank, ontbijt, en gaven 50 euro, wat we zelf nog te weinig vonden. Thierry voelde zich bijna beledigd en wilde niet meer ontvangen dan 20.00 euro voor ons BEIDEN, want wij waren des pelerins en zij deden dit niet uit winstbejag. Ze hadden meer dan voldoende en wilden dit graag delen met pelgrims. Wat een heerlijke lieve mensen. Om 8.00 terug op weg. 3 uur volle zon tussen velden van graan en suikerbieten en in de verte doemden de 2 torens van de kathedraal van Reims op boven de horizon. Het duurde uiteindelijk nog erg lang voor we er waren. Prachtige kathedraal, gebouwd in de 13 de eeuw en helemaal omgeven door engelen. Reims, hoofdstad van de champagnestreek. Dat werd een traktatie van Jo met een lekkere maaltijd en een heerlijk glaasje frisse champagne. Na de middag toch nog 14 km te gaan en de hitte werd terug ondraaglijk. Zweet dat je voelt druppen van je nek tot je short is geen aangenaam gevoel. Eenmaal voorbij Reims werd het landschap terug mooier. Alles volgeplant met kilometers wijnranken, elke vierkante cm was benut
Na 29 km kwamen we aan in onze gite. Vrij onvriendelijke vrouw, zeer oude gite, niks te beleven. Toch nog een cafeetje gevonden voor een biertje. Vermits het zondag was waren alle winkels toe, ook in Reims en bestond ons avondmaal uit mouseline, soep, radijsjes, komkommer en een stukje worst. Vroeg gaan slapen, want de spieren worden moe.
‘’’’ Denk aan de lieve en gastvrije mensen en pak de rest erbij. ‘’’’
7/7. Chateau Porcien - Pomacle. 29 km. Totaal 162,2km
Gisteren avond gaan eten met Johan en Marianne, het Nederlandse koppel, in het plaatselijke, en enige restaurant / café. Yes, en dan voetbal. Heel het café supporterde voor Brazilië. Maar ik liet me niet intimideren...a, je comprends bien, vous avez peur des belges...en dat moesten ze schoorvoetend toegeven. Tijdens de tweede time kwamen Jens en Jo aan. Blij weerzien. Na de schitterende overwinning werd heel ons gezelschap nog getrakteerd op een biertje door de Fransen. Heel sportief en sympathiek. Jens reed dezelfde avond toch nog naar huis. Deze ochtend op om 6.00 uur en om 7.00 op pad om de warmte voor te zijn. Tot 10.00 was het goed te doen en dan was het afgelopen. Weer een hele dag in de volle zon, tussen de graanvelden, geen enkele boom. Wat gisteren warm was, was vandaag warmer, wat gisteren heet was, was vandaag heter. Gewoon niet te doen. Een hitte om misselijk van te worden. Jo droeg een pet en wat was ik blij met de hoed van Jens. Op een gegeven moment kwamen we door een dorpje en riep een mevrouw ons binnen voor koffie, koekjes en frambozen uit de tuin….want pelgrims moet je helpen, en dorstigen laven...zo was de titel van het boekje dat op haar tafel lag. Ik had een echt camino gevoel. Wat een lieve dame, weeral. In Bazancourt hebben we een uur gerust onder een boom om dan de laatste 4 km te doen naar Pomacle. Daar logeerden we bij Thierry en Theresa, in een gigantische villa. Gewoon reusachtig en veel te groot voor hen. Thierry was vroeger agriculteur en burgemeester van het dorp. Therese ontvangt graag pelgrims omdat Compostella haar droom is en ze zelf niet kan stappen door artrose. Na een leffe voor Jo bij aankomst en een frisse water voor mezelf, en na een heerlijke douche in hun prachtige maar overvolle badkamer gingen we voor het avondmaal eerst nog 2 uur rusten/slapen. De 29 km in deze hitte heeft ons de das omgedaan. Om 19.30 aperitief en genieten van een lekkere maaltijd met een koel glaasje rosé. Thierry wist ons veel over de streek te vertellen zoals het verschil tussen de grote en de kleine champagnehuizen. De grote huizen nemen druiven van verschillende afzetters zodat de smaak steeds dezelfde blijft,en de kleine afzetters zijn elk jaar afhankelijk van de druif, maar daar kan je vaak een goede champagne kopen vanaf 14.00 euro per fles. Hier komen de nog terug, maar dan met de auto.Na een gezellige avond met leuke babbels, slapen in een kamer MET airco. Kan niet beter.
‘’’’Alleen een pelgrimstocht, met 2 vakantie’’’’’
6/7. Wasigny - Chateau Porcien. 17,2km. Totaal: 133,2 km
Wat een slechte nacht. Afgrijselijk geslapen. Bio-ontbijtje en terug op weg. Vandaag alleen maar tussen graanvelden gelopen. Graan en nog eens graan, maar vooral ook zon en hitte. Onderweg zocht ik naar synoniemen voor dit weer, verzengende hitte, bloedheet, pokkewarm, zwoele zuurstofloze hitte...enfin, ik heb elk synoniem ook echt beleefd. Is het omdat Jo vanavond aankomt, waar ik enorm naar uitkijk want tussen mijn pelgrimstocht betekent dat een week vakantie zo gezellig met z'n 2,of door de hitte of het slechte slapen, maar de tijd duurde lang. Ik keek elke km op mijn horloge. Na 17km, fysiek een makkie, ging ik de code van de gite halen in het enige restaurant/cafe. Op vraag of ze een tv hadden voor de voetbal kreeg ik negatief antwoord. Mijn kinderen zeiden me dat ik assertiever moet zijn op de camino,dus kreeg die man mijn breedste glimlach met de vraag of hij voor een pelgrim wiens man en zoon die avond kwamen, echt niks kon forceren. De andere café gasten vonden dat hij niet kon weigeren. Maar helaas. Heel nette pelgrimhut met 2 vriendelijke Nederlandse pelgrims. Kennismaken, koffie samen, douchen, het dagelijks ritueel. Kwam daar ineens de cafébaas aan die me vertelde dat hij toch een tv gefixt had voor vanavond en dat hij gelijk ook een maaltijd wilde maken om 19.00. Zalig toch. Even naar de Carrefour eten voor ontbijt en picknick, en op een bankje een hele fles drinkyoghurt verorberd. Af en toe een winkel tegen komen doet ook deugd.
Wie niet waagt niet wint.
Wat een heerlijke kamer en wat een super en attent ontbijt, er lag zelfs een brillendoekje naast mijn bord. Na 100 m merkte ik dat mijn rug en short helemaal nat waren. Rugzak uitladen dan maar. Niks te zien, maar heel het onderste deel stond blank. Al goed dat mijn kleren in een waterdichte zak zaten. Was het de camelbag. Ik kreeg de indruk dat die een beetje lekte, maar nooit zoveel voor die hoeveelheid water. Wat gedaan? Andere kleren zou te gek zijn, want met de kletsnatte rugzak zouden die ook alleen maar nat worden. Het kon ook zijn dat de rugzak ergens in water had gestaan met het onweer van gisteren. Voor alle zekerheid mijn handdoek rond de camelbag gewikkeld, rugzak aan en tempo maken zodat ik het heel snel warm zou krijgen volgens de principes van een wetsuit bij duikers. En het werkte. Het water liep nog even langs mijn benen naar beneden,maar na een km waren zowel mijn onderbroek als mijn short t shirt en rugzak lekker warm en voelde ik het natte niet meer. Zeker 2 uur doorstappen zodat ik niet zou afkoelen. Het landschap was wederom prachtig. Toch wel 500 m gestegen, maar tussen mooie weilanden, door heel veel hoog gras en zeer afwisselend wat zichten betrof
Maar ö zo stil. Frankrijk slaapt. Weeral niemand gezien. Een mooie 25 km gedaan, nergens last, buiten de laatste 5 km een druk in mijn rechtervoet. Ik realiseerde me dat ik blij mocht zijn met jaren training in de Ardennen. Vanavond logeerde ik bij een bio boer. 4 km van de route. Aan de telefoon stelde hij voor me te komen halen in Wasigny. Hoefde niet, maar toen ik aankwam begon het te onweren. Even bellen en daar was Jos, een Nederlander, met een 30 jaar oude mercedes. Hij leeft hier alleen en volledig van wat hij zelf plant. Af en toe een pelgrim is zijn enige bron van inkomsten. Een avond filosoferen over het leven, wat mensen nodig hebben, over onderwijs, economie,... Hij heeft een bijzondere kijk op het leven en lijkt wel een moderne kluizenaar, toch ook af en toe een beetje eenzaam. Maar wat een magische plek. Mijn was heeft nog nooit op zon mooie plaats te drogen gehangen. Ik kreeg rondleiding door tuin en volledig zelf gerenoveerd huis. Lekkere maaltijd buiten op de bank...met allemaal vers geplukte groenten uit de tuin. Een bijzondere avond en een speciale ontmoeting.
Materiaalpech bevordert het oplossingsgericht denkvermogen.
4/7. Rocroi - Aubigny-les-Pothees. 22,6 km. Totaal 90,5km
Opstaan en wat een verschil met gisteren. Tonnen energie en super veel zin om te stappen. Verse chocoladekoek en banaan als ontbijt en hop met de benen. Prachtig weer, heel open met hier en daar een wolkje. Het tempo lag hoog. Deze middag lekker baguette met kaas en komkommer en de hitte terug trotseren. Het parcours was heel de tijd open en op asfalt maar tussen enorme weilanden en reusachtige vergezichten. Heel de dag niemand gezien, geen mens, geen auto, niks. Alsof ik alleen op de wereld was. Ik voelde vaak een zware druk op mijn rechtervoet waardoor de pauzes iets langer waren zodat ik mijn schoenen even uit kon doen. Ik was bijna gesmolten toen ik na 22,6 km aankwam bij een bejaard koppel, Marie-Josee en Jean-Marie,die een bed, avondmaal ontbijt en lunch zouden voorzien. Even zoeken en daar zag ik een gigantisch huis. Öf ik graag een koude leffe wilde? Dat liet ik me geen 2 keer zeggen. Vous n’ avez pas de maillot de bain par hasard ? Euh, oui un bikini. Ah, si vous voulez, on a une petite piscine a l'interieur. Omg, wat was dat. Een reuze binnenzwembad verwarmd op 29 graden voor mij alleen. Wow. Dit is dus ook de camino. En wat een super gezellige avond met zo’n lekker eten. Gepelde tomaatjes met crudite en eitjesvulling met een rosé wijntje, ardens gebraadje met rijst en ratatouille met een rode Bourgogne kaasplankje met een rode bordeaux en een fruitsla ‘voor de viramientjes ‘ aldus Marie-Josee.. Zoveel gebabbeld en gelachen. Wat een fantastische mensen en ze gaven me de goede raad om in mijn stapboek te zoeken naar particulieren zoals zij, want daar beleef je de ziel van de camino.
Het zijn dit soort gebeurtenissen en ontmoetingen die de camino betekenis geven en onvergetelijk maken.
‘’’’ Wanneer er met zorg voor jou gekookt wordt, spijst dat niet alleen de maag, maar ook het hart. ‘’’’
