1/9 San Sebastian - Zarautz. 21,5 km. Totaal 1464,9 km
Hoe slecht kan een nacht zijn. Onze kleine kamer lag een heel stuk onder de grond met een klein raampje bovenaan dat uitkwam op een druk kruispunt. Of stikken van de hitte en geen uitlaatgassen of lawaai van autos, of toch maar liever lucht maar heel de tijd lawaai. We kozen voor het laatste. Van slapen kwam dus sowieso niet veel. De eerste 2,5 km van de ochtend stapten we door San Sebastian en zagen wel een stuk of 50 zatte jongeren die net klaar waren met fuiven. 2 pelgrims was in hun toestand blijkbaar erg grappig. Voorts was het starten met een grote klim om uit de stad te geraken. Heel mooi eerste stuk langs de Oceaan, maar wel heel veel op en af. Daarenboven voelde ik me niet zo uitgerust of in vorm en ik liep een groot stuk alleen wat wel goed was. Om 11.00 eerste brake met tortilla en koffie. Daarna ging het heel wat beter en maakten we een leuke trek met Julie en David, een kei lieve Spaanse jongen van 19. Ik hou zo van dit weer en deze temperatuur. Niet te warm, 22 graden en met een heerlijke zeebries. Zarautz was de 3de stad aan de noordkust van Spanje en net als Irun of San Sebastian kon ook deze stad me niet bekoren. De stukken tussen de steden zijn wel prachtig, groen, landelijk. Blij dat we al om 13.00 aankwamen in de aubergue pelerino. We konden onze naam schrijven op een blad en ons achteraan in de tuin installeren tot 15.00. Er was een container met douches en we konden onze kleren al wassen. Over de hygiëne van dit alles zal ik niet schrijven. Daar heb ik onvoldoende woordenschat voor. Maar soit, ik was tenminste een beetje proper en mijn kleren een beetje gewassen. Om 15.00 konden we inchecken. Plastieken bedden, met 40 in een dortoir, allemaal niet erg, maar onvriendelijkheid, geen glimlach en een bruut antwoord, daar heb ik het veel lastiger mee. Ik begreep dat het einde seizoen was, maar dan nog. Soit, dat belette me niet om op mijn eentje een strandwandeling te maken, alles beter dan op het strand liggen. Bij terugkeer zag ik het Canadese koppel en de Nederlandse Simon. Ze gingen zwemmen en hielden om beurt alle waardevolle dingen bij. Dat moet je geen 2 keer zeggen. Zalig zwemmen en daarna zalig koud douchen op het strand. Liever daar een koude douche dan een warme in de albergue. Met de spierwitte voeten en buik in tegenstelling tot de bruine benen en armen was ik een echte pelgrim in bikini. Dwz geen zicht. Ik was met Julie afgesproken om 18.00 voor apero en daarna iets te eten. Ondertussen hadden we beiden al heel wat andere pelgrims ontmoet en werd het een maaltijd en apero met 11. Julie, ikzelf, David, 19 jaar en ik vind hem geweldig, zijn mama is zooooo bezorgd en maakt de lekkerste paella van de wereld, Laura, een Spaanse met wie ik een bijzondere mengeling praat die we beiden begrijpen, Daniel, de Ier, Louise en Isaac, het Canadese koppel waarvan de vrouw me heel hard doet denken aan Lieve,zus Jo, Dominique, een Francaise, en Simon, een gezellige Nederlander. Top avond. Internationaal gezelschap.. België, Nederland, Spanje, Frankrijk, Canada, Ierland. Maar allemaal ook gewoon mensen op de camino. Love it. Nieuwe groepen worden gevormd en oude groepen vormen een zoete herinnering.
31/8 Irun - San Sebastian. 24,1 km. Totaal 1442,4 km
Dit hou je niet voor mogelijk. Super heet in de kamer met 26, dus moeilijk slapen en om 4.30 ging de eerste wekker. Normaal???? Pff, heel tof met al die mensen die daardoor wakker werden. Om 5.00 stonden er 2 mensen op. Wie weet wat die gingen doen, het was Immers donker tot 7.00. Daarenboven hadden ze plastieken zakjes bij die heerlijkkraakten toen ze hun rugzak probeerden maken in stilte. Onuitgesproken regel bij pelgrims is GEEN plastieken zakken die kraken. Soit, terug een beetje indommelen want onze wekker stond om 6.30. Lap, om 6.00 Spaanse marsmuziek, alle lichten aan en om 6.05 de hospita die luidkeels zingend boven de marsmuziek uit, de kamers binnen kwam om ons te wekken. Mits het de eerste dag was voor praktisch iedereen, sprongen de meesten ijverig en vol energie en adrenaline uit bed. Na 61 dagen en 1400 km lag mijn tempo iets rustiger en mijn energiepeil, voor s morgens, heel wat lager. Tijdens het ontbijt kwam de hospita rond met een gelddoos voor de donativo met de boodschap dat het geld van gisteren diende voor het ontbijt van vandaag en het geld van vandaag voor het ontbijt van morgen. Ik vind dit een prachtig principe en gezien de verbondenheid tussen de pelgrims werkt dat ook. Voor 7.00 en nog steeds donker waren we al op pad. Het duurde wel 2 km voor we de stad uit waren. Maar wat een pracht. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen, want we hadden beslist de hoogste weg te nemen over de heuveltoppen met zicht op zee. Maar hoe werden we beloond met een voortreffelijk uitzicht op de Atlantische Oceaan. Ik zag Irun en Hendaye langs 1 kant en de Oceaan langs de andere kant. Prachtig stappen over de hoge kliffen voor 10 km. Het zicht was echt adembenemend mooi. Zo hoog uitkijkend over de oceaan met allemaal kleine baaien en bootjes. Na dit wondermooie stuk was het terug dalen naar Lezo. Colaatje in een café want had suiker nodig, beetje vermoeid en dan klim nummer 2 langs de branding van de zee. Prachtig weeral, landschappen als postkaarten, maar een stenen trap recht naar boven met treden die iets te hoog en iets te lang waren. Ik telde er 333 en daarna bleef het stijgen en dalen. Zeer vermoeiend, want over 24 km hebben we 800 m gestegen en gedaald. De vermoeidheid begon toch terug parten te spelen en ondanks het prachtige landschap, dat me deed denken aan wandeling langs de kust van Bretagne, was ik maar al te blij om aan te komen in het mondaine San Sebastian. Daar zouden we samen met de andere pelgrims gaan slapen in de slaapzaal van de universiteit. Deze was juli en augustus open en ze hadden ons verteld dat deze 31ste augustus de laatste avond was. Dit was ook het verhaal dat de andere pelgrims gekregen hadden. Blijkbaar hadden ze reeds deze ochtend alles afgesloten om te kunnen poetsen voor de start van het schooljaar. Er was wel een jeugdherberg maar daarvoor moesten we 2 km terug en ook weer die berg op. Dat zagen we niet echt zitten. Daarenboven was ik erg moe, had honger en mijn rechtervoet zeurde. Daar stonden we dan. We beslisten om ons even te bezinnen op een bank voor de zee met een heleboel surfers in het water. Mijn interesse lag weliswaar eerder bij een slaapplaats vinden en iets te eten. Julie merkte 2 Spaanse pelgrims op met hetzelfde probleem die belden naar verschillende gites maar telkens botvierden. San Sebastian is immers heel toeristisch en daarenboven startte Het weekend. Wat was ik blij dat Julie Spaans sprak. Ik had daar anders schoon gestaan. Samen met de 2 mannen vertrokken we naar het bureau de tourisme, waar ook 2 Italiaanse en 1 Japanse pelgrim toekwamen met hetzelfde probleem. Ik hield me op de achtergrond en liet Julie samen met de Spanjaard alles regelen. Blijkbaar was er in de stad nog een jeugdherberg met 7 plaatsen, maar we moesten snel zijn. Eenmaal daar waren er nog maar 6 plaatsen en de Italianen vertrokken met de Japanner. Toen we eindelijk incheckten bleek er ondertussen via internet nog 2 plaatsen ingenomen. Maar wat waren die Spaanse pelgrims lief. Wij mochten hun plaatsen hebben en zij gingen wel op zoek naar een andere plek. Ik kreeg in het Spaans zelfs uitgelegd dat ik hen de volgende dag op een biertje ging trakteren. Dat begrepen ze zelfs. Onze kleine kamer moesten we delen met 2 andere mensen,maar we konden douchen, dit keer warm, eindelijk eten, boodschappen doen en een pint gaan drinken. Oef. Ook waren we blij om even niet met de andere pelgrims te zijn zodat we vroeg konden eten en vooral terug vroeg konden gaan slapen. Ï.p.v. stad of strand te bezoeken lagen we beiden om 17.30 op bed te rusten en blog te schrijven. Eten om 18.30 en om 20.00 slapen. Meer dan nodig. Maar wat een prachtige dag, weeral. Lichaam en geest hebben soms tijd nodig om zich aan te passen aan een nieuwe situatie.
30/8 Saint Pee sur Nivelle - Irun. 30,2 km. 1418.5 km
Slechte nacht, maar lang gerust. Het eerste stuk was prachtig. Tussen de bergen en tussen paarden die in het wild rondliepen. Ineens boven,..... De zee. Wauw, wat een prachtige ervaring weeral. Vlinders in de buik en snel snel snel een lange afdaling waar je de zee steeds dichter zag naderen, tot in het mondaine Asquin. Vanaf daar werden het kilometers vreten en bleef het stijgen en dalen, maar wat minder aangenaam was, vooral over asfalt. Blijven gaan was het moto. De zee kwam wel steeds dichterbij wat zeker en vast bevorderlijk was voor de adrenaline. Iets voorbij Hendaye was daar ineens de Spaanse grens.wow, plotsklaps een volgende periode. Het was als iets bekends achterlaten en in het onbekende stappen. Spannend. Nog 30 minuten langs een saaie weg om eindelijk aan de gite te komen was iets minder spannend, en na 30 km met heel veel hoogteverschillen waren we best wel moe. Vermits de gite pas opende om 16.00 gingen we eerst iets drinken. Na 5 minuten zaten we daar al met 5. Wij, een Ier, een Belg en een Canadees, allen vers van de pers, want morgen werd hun eerste dag. In de gite zelf besefte ik al snel dat de verwennerij van Frankrijk verleden tijd was. Met 26 in een kamer met 13 stapelbedden in een ronde gezet als in een oude kliniek, gelegen op een druk kruispunt waar de auto's precies binnen reden omdat de ramen open stonden vanwege de hitte. Daarenboven alleen koud water in de douches...maar het was donativo, dus dankbaar voor wat er was. Samen met Julie, de Ier en de Belg, tapa's gaan eten bij een lekker glaasje wijn, of 2 , en dan op tijd naar bed. Als er tenminste iets te slapen viel. Het nieuwe geeft altijd een adrenaline stoot, maar weerhoudt geen heimwee voor wat was.
29/8. Bidarray - Saint Pee sur Nivelle. 28,4 km. Totaal 1388,3 km
10 uur aan een stuk geslapen, wat een zaligheid was dat. Op deze manier was opstaan om 6.30 niet moeilijk. Heel goed in vorm. Fysiek, mentaal top, goede benen en vooral het gevoel van uitgerust te zijn. Dat was nodig ook, want de etappe was prachtig maar ook zeer pittig. 28 km, maar wel met 700 m stijgen en 800 m dalen, telkens over korte afstanden. Alleen de laatste 5 km begon ik dat te voelen. Een kwartiertje regen het tweede uur, maar voorts heel dreigend, bewolkt maar droog. Zalig. Maar hoe mooi blijft Baskenland met de kleine dorpjes tussen de bergen als een puzzel van 1000 stukjes. De normale route gaf een etappe naar Espelette van 16 km aan. Dag 2 12 km en dag 3 25 km. Wij namen een variante vandaag van 28 km en morgen ook 28 km, via de GR 8, een verkorting van een dag en kwamen alzo in de prachtige gite communal van Saint Pee sur Nivelle. Daar waren we maar met zn 2 en konden optimaal genieten van 2 aparte slaapkamers en 2 aparte badkamers voor 10 euro. Top. Gewoon hier gegeten en de rest mee voor morgen middag. Dat wordt de laatste dag Frankrijk. Wat in het begin lang en op sommige momenten onoverkomelijk leek, komt nu wel heel dichtbij. Ik heb zo genoten van Frankrijk en heb op 60 stapdagen ook zoveel gezien. Het is een prachtig land en ze hebben echt alles. Gestart in de Franse Ardennen, vervolgens de champagnestreek met Reims, Epernay, Troyes, vervolgens de Chablis, streek van Vezelay, de Morvan, Massif Centrale waar ik tegenaan liep, Bourbon Lancy de trein naar Le Puy en daar 700 km pracht en ontmoetingen, 3 dagen stilte in Baskenland vanaf Saint Jean pied, en dan vanaf morgen op camino del norte, hoofdstuk 3. Ik kijk er zo naar uit. Nog een keertje vroeg gaan slapen om 20.15, want dat blijft nog steeds nodig. Een prachtig intens hoofdstuk afsluiten en uitkijken naar het volgende. Top.
28/8 Saint Jean pied de port - Bidarray. 23,10 km. Totaal 1359,8 km
Niemand mocht zijn wekker zetten want de hospita zei dat de engelen ons zouden wekken. Om 6.15 hoorden we inderdaad een hoge vrouwenstem met Baskische liederen. Heel stemmig. De realiteit van 1 toilet voor 15 pelgrims was dan weer minder romantisch. Om 7.15 kwamen Jullie, Marceau en Jan naar onze gite. Samen een laatste foto en allen samen de laatste 100m want daar scheidden de wegen van de Frances en de Norte. Eerste afscheid van Marceau en Jan. Frederique en Janet stapten nog 100 m verder mee. Dit afscheid viel na 12 dagen toch wel zwaar. Blij dat ik samen met Julie kon verder gaan, want alleen achterblijven in Saint Jean pied de port was niet goed geweest. De overgang van periode 2 naar periode 3 was begonnen. Gezien de enorme hoeveelheid pelgrims die vertrokken naar de Frances, kon ik alleen maar tevreden zijn met de norte. We kwamen dan ook niemand tegen. Wel was de weg erg slecht aangegeven. Het was sinds 3 jaar blijkbaar een nieuwe weg, niet de gr 10 en ook niet helemaal langs de dorpen beneden. Zonder Google maps waren we er echter niet geraakt. Maar wat een prachtige etappe. De Pyreneeën mooi links van ons en wij over goed begaanbare wegen met de meest prachtige zichten op de bergen, op de weiden, op de dorpen en op de mooie huizen met hun uniform geschilderde roodbruine luiken. We hielden er zelfs met stijgen en dalen een stevige pas op na, met een gemiddelde van 5 km/u mag dat wel gezegd worden. Goed dat we zo door stapten en reeds tegen 13.00 aankwamen want s namiddags werd het bloedheet tot 35 graden en onweerachtig. Bovendien konden we ons al installeren in de gite. We bleven een hele poos binnen want buiten was het niet te doen. Een bakker was niet in de buurt, maar op 200 m was er wel een banketbakker open met Baskisch gebak. Hiervoor moesten we een kwartier steil naar beneden en dus ook terug steil naar boven. Mits we ineens een hele taart gekocht hadden voor een paar dagen, vonden we dat we al wel een groot stuk verdiend vanwege de bijkomende inspanning.. We maakten onszelf een heerlijke maaltijd met pasta, pesto, kaas, tomaat en achteraf kaas met brood en daarna nog eens taart. Meer dan voldaan en om 20.15 gaan slapen om terug beter uitgerust te zijn. Il yen a qui sarretent et il yen a qui ne sarretent jamais.. Quel est le meilleur cité Frederique.
27/8 Ostabat - Saint Jean pied de port. 21,4 km totaal 1336.7 km
Wow, het lijkt alsof ik in de stroomversnelling van de camino terecht kwam vandaag. Na een meer dan stille start van 25 dagen, een vervolg van 30 dagen ontmoetingen met verhoogd tempo en nu ineens Tjakka boemboem. Leuke stapdag in onbeschrijflijk mooi Baskenland met zalige temperatuur van 28 graden. We vonden elkaar allemaal terug en Julie, Frederique, ikzelf en Janet stapten de laatste 10 km samen. Veel stijgen en dalen maar met een record tempo van 5 km/u als gemiddelde. Het was raar aankomen in Saint Jean pied. Afscheid van zovelen, zien van wel 100 nieuwe pelgrims, allemaal proper, vol energie en adrenaline ën allemaal klaar voor de Frances en Ronseveau morgen. Ik had toch wel het gevoel alleen de oversteek naar de Norte te maken via de Pyreneeën. Bij aankomst ging ik me direct informeren bij la maison des pelerins. Daar was het een drukte van jewelste. Pelgrims van alle nationaliteiten die uitleg wilden van de 5 raadgevers. Toch wel wat wachten en dan samen met Julie en Janet naar een adviesmoment. Ik kreeg zeer goede uitleg over de oversteek naar de norte. Langs de Pyreneeën, niet aan de voet, maar ook niet over de toppen loopt een nieuwe weg die de verbinding voorziet van Saint Jean pied met Irun. Wel zijn daar zeer weinig pelgrims. Blijkbaar prachtig in de bergen met veel hoogteverschillen maar nergens gevaarlijk. Ineens besliste Julie om mee de norte te nemen. Bovendien had ze al 4 keer de Frances gedaan vanuit allerlei verschillende wegen maar zag de norte nooit zitten door de oversteek ën zag ze dat wel zitten om met zn 2 te doen. Wow ineens verandering van plannen. Dit betekende wel morgen vertrekken zonder rustdag, maar zelf zag ik het ook helemaal zitten met de 31 jarige energieke gekke Julie. Dus aankomen, douchen, direct naar de post om alle ballast op te sturen, ik kon nog 400 g kwijt, want moest gewicht van rugzak zo laag mogelijk krijgen om meer water en proviand mee te nemen, kaartjes mee opsturen, naar een kleine epicerie om inkomen te doen voor s middags, route checken en aperitief nemen met mijn stapvrienden van de voorbije 12 dagen, Frederique en Janet. Ik had wel het gevoel dat het nu erg snel ging van periode 2 naar periode 3 en dacht ook aan de woorden van Yannick die me de vorige dag gebeld had met de raad om 2 dagen te rusten en er even uit te stappen omdat de camino nog veel sneller en intenser ging in Spanje. Ik was ook echt van plan dit te doen, maar wanneer Jullie ineens op mijn weg kwam en Saint Jean pied veel te druk was om te kunnen rusten, voelde ik dat ik mee moest met de stroom. Wel was het duidelijk na de raad van mijn 2 lieve zonen dat ik de Gr 10 niet ging doen. Volgens Jens te gevaarlijk en te zwaar voor mij en volgens Yannick ook te zwaar en met het verkeerde materiaal. Zalig om zon goede raad van je 2 zonen te krijgen. Daar moet je wel naar luisteren. Het betekende dus de bergweg in de lage Pyreneeën door Baskenland, zonder andere pelgrims met weinig gites voor 3,4 of 5 dagen. Reserveren was dus ook niet nodig, want die gites waren leeg. Gezien de grote hoeveelheid pelgrims was ik blij de norte te kunnen nemen. Morgen gaf de weersvoorspelling wel 37 graden aan. Tjakka. Hopelijk valt dit in de bergen beter mee. Ik zal met Julie op mijn energie moeten letten, zalig met zon jonge gekke doos, maar het tempo gaat daardoor wel ineens naar boven. Dat zie ik dan wel wanneer ik het tegenkom. Voorts was de avond heel bijzonder. 23 pelgrims die allerlei spelletjes moesten doen voor het eten om elkaar te leren kennen als een familie van 1 nacht. Nee, dat was mijn ding niet. De meesten zeer euforisch, maar ik vond het absoluut niet naturel en kreeg het ervan op mijn zenuwen. Liever een gezellige avond met mijn vrienden. Op het einde van de maaltijd zong de Franse tafel, want er was ook een Spaanse, het lied van de camino,dus Ultreia. We zongen allemaal uit volle borst mee, met Frederique die dit startte. On doit chanter pour ne pas pleurer, Frederique. Morgen vertrok hijzelf, Marceau ën Janet immers naar huis en gingen Julie en ikzelf verder. Voor hen die vertrokken was dit erg zwaar. 12 dagen heel de tijd met elkaar doorbrengen, samen in 1 slaapkamer. Eten delen, praten, lachen, van s morgens tot s avonds, alles zeer intens en simpel, dat is nog meer dan je met je beste vrienden doet. We waren een zalig team. Ik heb zo genoten van hun aanwezigheid. Toch is het goed om dit te lossen en dankbaar te zijn voor wat er was. Ook dit is lossen, elke keer opnieuw.Ne cherche pas le bonheur sur le chemin, le chemin est le bonheur
Deze ochtend vroeg ik me toch af waarom ik dit eigenlijk wel deed, zeker wanneer de wekker rinkelde om 6.15. Voordeel was wel de heerlijke koele temperatuur met een mooie ochtendzon die verscheen boven de toppen van de Pyreneeën. Een helderblauwe hemel, nooit meer dan 26 graden, frisse wind en heel de dag zicht op de bergen. Hoe mooi is Baskenland. Persoonlijk vind ik dat precies nog de mooiste streek van heel Frankrijk, maar ik denk de koelere temperatuur daar veel mee te maken heeft. Dat en het zicht op de bergen aan de achtergrond. Het betekende wel veel stijgen en dalen, maar anders zou je ook deze zichten niet krijgen. Op een gegeven moment hadden we een hele grote en lange klim naar een point de vue op de GR. Wat een magische plek. 360 graden zicht op de Pyreneeën. Daarenboven kwamen we allemaal met een verschil van een kwartier op dezelfde plek aan waardoor er veel foto's getrokken werden en we samen konden picknicken met heel de groep van de gite. Wat een heerlijke plek en wat een fantastisch moment. De afdaling was iets zwaarder voor de gewrichten dan de klim en op een of andere manier begint er overal wel wat te knagen en begin ik last te krijgen aan kleine spieren of pezen die ik voorheen nooit gevoeld had. Een dag rust in Saint Jean pied de port zal nodig zijn denk ik. Onze gite had zwembad en we sliepen in een kamer met 3 met zicht op de bergen. Toch had ik liever met Julie in de gite communal geslapen, samen gekookt en naar het feest van het dorp gegaan. Maar dit was natuurlijk meer dan ok, dus klagen zou volledig misplaatst zijn. Om 19.00 hoorden we ineens een koeiebel. Onze rare hospita liep rond met haar bel om te verwittigen dat het eten klaar was. Wat een hilarische avond. De man des huizes, een echte bask, begon te zingen voor de aperitief. Vervolgens moesten we allen meezingen en kregen we de nodige instructie. Dit herhaalde zich voor de soep. Ook bewegingen hoorden erbij. Echt wel top. Na de soep een omelet, vervolgens een stoofpotje, dan taart, dan kaas...van volume gesproken. De avond eindigde natuurlijk met Baskische liederen EN met het pelgrimslied, Ultreia, door iedereen met volle borst meegezongen. Tijdens deze gezamenlijke zangstonde zag de hospita zijn kans schoon om in billen te knijpen en te knipogen. De vrouwen hebben daar goed om gelachen. Op tijd naar bed, want het ontbijt was om 6.30. In Ostabat komen de 3 pelgrimswegen van Frankrijk samen, die van Le Puy, waar ik op zit, die van Vezelay, die Jens vorig jaar genomen heeft, en die van Tours, die Yannick destijds met de fiets deed. Wow, Ik besefte dat de kids en ik de 3 belangrijkste, maar ook 3 verschillende toegangswegen naar Compostella genomen hadden en allen op deze plek stonden als pelgrim.. Ik voelde me heel erg dicht bij hen. . Samen hebben we heel wat kilometers afgelegd, ook in Frankrijk. ‘’’’Alle 3 onze eigen weg, maar met een gemeenschappelijk doel, het zet je aan het denken.’’’’
25/8. Navarrenx - Aroue. 19,88 km. Totaal 1291,3 km
Uitslapen tot 7.00 kan al eens goed doen. Het was vandaag maar een korte etappe van 20 km. Baskenland is erg mooi en de Pyreneeën kwamen hoe langer hoe meer in zicht. Een heerlijk gevoel de bergen op de achtergrond die dan weer verschenen en dan weer verdwenen achter een dik wolkenpak. Die waren in grote hoeveelheid aanwezig. De lucht was heerlijk koel en ik heb zelfs 2 seconden overwogen om een fleece aan te trekken want de anderen hadden dikke truien aan en zeiden dat het koud was. Onbegrijpelijk. Heerlijk koele temperatuur. Het was zelfs nog boven de 20 graden. Dan viel er niet te klagen vond ik. Met het beperkt aantal kilometers hadden we tijd om regelmatig een pauze te nemen. Op verschillende plekken, net als de voorbije dagen trouwens, zijn er mensen die op een beschutte plek stoelen, tafels en versnaperingen klaarzetten voor passerende pelgrims. Je vindt overal wel een kopje koffie, een stukje cake of taart, een stuk fruit en leuke bemoedigende teksten of spreuken. Soms staat er een doosje waar je donitavo in kan steken en soms ook gewoon een tekst met uitleg dat de mensen dit gewoon doen voor de pelgrims. Zon plekken zijn telkens heel hartverwarmend en ik lees elke keer wat de andere pelgrims schreven in een schriftje dat daar meestal ligt. Sommigen doen echt de meest gekke maar heerlijke dingen. Soms zie je zelfs een grote ligstoel onder een rieten dak staan of een doos met pleisters voor de vele pijnlijke voeten. Het kan niet heerlijker zijn dan dit. Na de korte etappe kwamen we reeds om 14.00 aan in de gite communal, behalve Frederique die liever in een meer luxueuze doch duurdere gite verbleef. Dit keer betrof het een oud schoolgebouw waar ze kamers voor 4 gemaakt hadden. Basic, maar alles, was er en voor 10 euro was dit echt wel ok. Douchen, wasje doen, eten en dan heel de namiddag rusten en blog bijschrijven in de tuin met zicht op de Pyreneeën terwijl iedereen een siësta hield. Zon rustmomenten doen heel veel deugd voor mijn eigen welzijn maar vooral ook voor rug en voeten.In het dorp zelf was niks, maar de uitbater van de gite kon ons ingrediënten verkopen voor een maaltijd. Kei leuk, het was precies winkeltje spelen. Daarna nodigde hij ons allemaal uit voor een aperitief in het dorp. Gezellig. We waren met 9. Maar wat een hoeveelheid tapas. Het was echt een overvloed en de lieve dames drongen erop aan dat we zoveel mogelijk zouden eten. Zalig. Daarna hadden we natuurlijk geen honger meer en gingen met een goed en gevuld gevoel slapen om 21.00. Het was echt een dag van overvloed, van alles dat zomaar op de camino kwam. Geweldig toch. De leukste verrassingen zijn die die je het minst verwacht.
24/8 Arthez de Bearn. - Navarrenx. 32,5 km. Totaal 1271,42 km
5.45 de wekker, want we moesten om 6.30 eten in de bakkerij. Hoe grappig was dat en hoeveel werk voor de super lieve bakker. s Avonds koken voor pelgrims en om 5.00 naar zijn bakkerij. Daar waren ook enkele plaatsen waar de pelgrims om 6.30 konden komen ontbijten met vers gebakken brood, super ruikende croissants ën koffiekoeken. Ondanks het vroege uur was dit erg lekker en gezellig. Mijn rug was na een goede nacht slapen terug in orde en ook mijn voeten wilden mee, daarenboven had ik gezien op mijn whatsapp en ook verteld aan de andere pelgrims dat het vandaag fantastisch weer werd. Ze begrepen niet zo goed dat dit regen en veel bewolking betekende en dachten dat ik ermee lachte. Nope, echt gemeend zalig weer, een heerlijke bui van een half uur en daarna veel bewolking en temperaturen niet boven 24 graden, daar kwam nog een portie wind bij kijken en vooral heel veel zuurstof in de lucht. Zaliger dan dit kon het weer voor mij niet zijn. Het landschap werd terug meer glooiend, we kwamen namelijk in de Pyrenees atlantique. En meer bepaald in Baskenland. Grote heuvels met mooie huisjes en verzorgde tuinen. Koeien in de wei en in de verte als het ware tussen de wolken een eerste blik op de Pyreneeën. Wow, de bergen tussen donkere wolken bij een zalige temperatuur, wat kon een mens zich nog beter wensen. ..ontmoetingen misschien. Yeps, ook dit kwam in orde. Vermits dit de laatste 4 etappes betrof tot Saint Jean Pied de Port waren er minder gites en kwamen de weinige pelgrims die er al waren samen uit op dezelfde etappes, ongeveer volgens dezelfde tijden. Het leek alsof de pelgrims die elkaar de laatste week gekruist hadden elkaar allemaal terug zagen op dezelfde plek, Marceau, Jan, Bernard, Julie, Frederique, Janet en ikzelf. Een cafeetje om 12.00 om een koffie te drinken en daar stroomde Iedereen samen. De stemming was gezet en de sfeer zat erin. Het was afwisselend met anderen stappen, even alleen, babbeltjes, een knabbeltje..De tijd ging vlug en de 32 km werden goed verteerd met een lekker biertje om de stapdag af te ronden. We besloten allen samen naar de gite communal te gaan en werden onthaald door een vreselijk onvriendelijke dame. Op vraag van Frederique waar de gite precies was, wees ze naar het einde van de weg en antwoordde ze heel bruut en geërgerd...La, tu descends la route waarop Frederique met uitgestreken gezicht zei. Maïs non, Cest plat We bleven er bijna in en in combinatie van de lange etappe, een biertje, de kwade dame en de uitspraak van Frederique konden we gewoon niet stoppen met lachen waarop de dame alleen nog maar onvriendelijker werd. De gite communal was weliswaar in een geklasseerd volledig gerestaureerd huis met zeer grote binnenplaats waar s avonds een groepje optrad, maar de binnenkant was minder dan basic. Maar soit, met heel de groep een aperitiefje en daarna gingen Bernard, Julie en ikzelf een hapje eten. Reuze grote hamburger met frieten en wijn. Dat smaakte beter dan een 3 sterren restaurant. Zon honger dat ik had. Daarna samen met de groep genieten van het optreden en tot slot samen met Julie naar de gite van de alchemist, waar andere pelgrims verbleven ën we absoluut een kijkje moesten nemen. De man des huizes, of alchemist zoals hij zichzelf en zijn gite noemde, was op zn minst bijzonder maar erg gastvrij want we kregen een lekker glas wijn bij de open haard. Het gesprek ging natuurlijk over de camino en zo stilletjes aan kreeg ik meer te horen over het stuk in Spanje, de norte. Iedereen had het altijd over de Frances, de drukste camino en ook de meest platte, dus voelde ik me erg verheugd dat de alchemist de norte had gedaan en daar leuke dingen over kon vertellen. Meer dan geslaagde avond, fantastisch weer, lange etappe, prachtige dag. Gewoon super.Er zijn van die momenten dat alles klopt.
23/8. Pimbo - Arthez de Bearn 36 km. Totaal 1238,85 km
Wat een hete nacht. Zo kun je gewoon niet slapen. Veel te heet. Enfin,toen de wekker uiteindelijk ging om 6..00 voelde ik me nog niet uitgerust. Maar toch, weer op weg om 7.00. Wat een dag. Super heerlijke temperatuur die nooit boven de 26 graden ging, bewolkt, wel een zware lucht, maar niet veel zon, veel in de open vlakte maar met een beetje wind lukte dat wel, landschappen die elkaar terug meer afwisselen, dit doordat er terug meer hoogteverschillen waren , meer dan 500m klimmen en dalen, maar vooral veeeel km., 36 km om precies te zijn. Dankzij de ideale temperaturen kon ik dit wel aan,maar toch 36 blijft 36 en dan vooral met heel wat klimmen en dalen, niet evident. Probleem is het verstijven van de spieren,maar na de 30 km vooral de rug die zwaar opspeelde. Vermits het vroege uur van vertrek hadden we voldoende rustpauze ingecalculeerd, maar dan nog begon de rug serieus te protesteren. Soit, zeer leuke gite van de plaatselijke bakker die een heerlijke maaltijd voor ons bereidde en waar we de 69 jarig Marceau ontmoetten. Ineens was daar ook een meisje Julie die al een paar keer de camino gedaan had. Super gezellige avond en hele goede sfeer. ‘’’’J’aurais jamais cru qu’un jour je m’occuperais plus de mes pieds que de mon visage. ‘’’’
22/8. Aire sur l'adour. - Pimbo. 24,9 km. Totaal 1202,85 km
Deze ochtend eigenlijk te laat vertrokken, 8.00.Niet voor de afstand, want we moesten maar 25 km doen, maar wel voor de hitte. Het parcours was niet speciaal, vrij plat en heel de dag in volle zon tussen maisvelden. Deze staken wat hoger uit waardoor het beetje wind, of als het ware lucht, ons niet kon bereiken. Hoe ik ook probeerde om te gaan met deze hitte en grote vochtigheid, aanvaarden, goed ademen, proberen niet te voelen, natte bandana, natte hoed, niets hielp. Misschien was het de dag of het parcours, ik weet het niet, maar ik vond de hitte onverdraaglijk, ziekmakend, ongezond. Het was heel de dag vechten, water drinken, hoofd nat maken en afzien. Ook Frederique en Janet zagen af, net als elke andere pelgrim die we tegen kwamen. En daarmee is de stapdag beschreven, onhoudbare, onuitstaanbare, niet te harden zuurstofloze hitte. Blij om tegen 15.00 aan te komen in een gite communal. Mooi dorpje ën basic gite, maar Ca va. Ik kon tenminste douchen en wassen. We konden in het enige restaurant, en tegelijkertijd uitbater van de gite, eten. Of we dit op voorhand al konden bestellen, dan zou alles klaar zijn tegen 19.00. Dit hou je niet voor mogelijk. In een grote uitstalkast stonden allemaal blikken van, wat de dame tenminste beweerde, plaatselijke verdeler met...linzen, witte bonen, confit de canard, enz. Daar moesten we onze keuze uit maken, betalen en om 19.00 de opgewarmde blikken komen eten in haar restaurant. Ze had het allemaal wel mooi gepresenteerd en ik moest haar stiekem prijzen om haar eerlijkheid, want in restaurants zouden ze dat misschien niet doen. We zaten aan tafel met Pasquale, Italiaan van 70 en Georges. Mits Janet ook nog eens Italiaans sprak konden we communiceren en was het een aangename avond na een vreselijke dag. Er zijn blijkbaar 10 manieren om te smelten maar 1 is genoeg.
21/8. Le Haget - Aire sur l'adour. 32,5 km. Totaal 1177,9 km
Voor mij ging de wekker veel te vroeg. 5.50 pf, het leek nog nacht. Ontbijt om 6.30 and up we went in het schemerlicht. Dat had wel iets. Blij dat ik niet alleen was, want in het bos was dat niet vanzelfsprekend. Het was bovendien erg mistig, en de bewolking duurde tot 12.00. Zalig. Echt prima stapweer, maar toch bleven mijn spieren vrij vermoeid en ondanks de fysieke training bleef die onderliggende stijfheid, rug-en schouderpijn wel aanwezig. Soit, duurt even en dan ben je het weer gewoon. Het landschap was niet bijzonder. Ik trok zelfs geen enkele foto, maar eigenlijk hoeft dat niet. Het mocht best zo zijn, lekker doorstappen in de mist, soms langs grote wegen en niet zon fraaie stadjes. Ook dat is de camino, mooi, mooi mooi hoeft niet. Onderweg leuk gesprek met Janet. Iedereen heeft iets waar die het moeilijk mee heeft en dat merk je door wat de mensen herhalen. Zo deden we de ronde van diegenen die we kenden. Bij Frederique was het de gite, bij Chris de voeten, bij Catherine de fysiek en de voeten, bij Francois de fysiek, bij les filles de slaapplekken, bij Janet zelf de voeten en ja bij mij de hitte. Volgens Janet kwam dat elke dag wel terug naar boven, samen met af en toe rugpijn na 25 km, maar toch vooral de hitte. En ik denk dat ze gelijk heeft. Het opstaan, de rustpauzes, het eten, het drinken, alles in functie van de hitte, want daar zie ik uiteindelijk het meest van af. Deze namiddag was dat niet minder, gewoon smelten en ik dacht dat mijn schoenen gingen vastkleven aan het asfalt. Om 15.00 hadden we er dankzij ons vroeg opstaan al 30 km opzitten en kwamen we aan in een gite, dankzij een raccourci van Frederique. Gite met zwembad, zo werd gezegd. We waren erg bezweet, want hadden snel gestapt met zicht op een heerlijk zwempartij. De hospita was heel onvriendelijk en zei dat het zwembad alleen voor de mensen van de chambre dhotes was, want die betaalden meer. Frederique stelde voor om het zwembad te betalen. Ook dat kon niet, want het zwembad was zeker niet voor pelgrims bedoeld. Voorts was er gewoon niemand daar. Iemand die zon onderscheid maakte tussen mensen, dat kon er niet in.Frederique vroeg of wij ook wilden vertrekken. En op 1 minuut was het geklonken. Op zon plek konden we niet blijven. Het was ook Frederique die ging vertellen dat we vertrokken en dus alle shit over zich kreeg. En wij waren maar al te blij te kunnen vertrekken van die vreselijke plek. Dat betekende wel een extra 3 km ïn de hitte over een drukke weg met Janet op teenslippers. Ondertussen hadden we al terug onderkomen in het volgende dorp, in een pelgrimshut waar we ook zelf konden koken. Frederique besloot HP te nemen en wij kozen voor een salade omdat we een Carrefour passeerden. Daar waren we, en vooral Janet als safari-woman, en beiden helemaal bezweet de bezienswaardigheid van de winkel. Zo moe als we waren deden we niets anders dan lachen, lachen, lachen, tot grote hilariteit van de andere winkelgangers. Als onze benodigdheden in een plastieken zak van Carrefour en dan met de zak in 1 hand, stokken en GSM om de weg te vinden in de andere hand en zware rugzak, terug klaar om 20 minuten te smelten. met mijn hoed scheef op mijn hoofd en mijn bril half over mijn ogen. Maar wat een heerlijke echte gite van mensen die de camino al gedaan hadden. Even zitten, kletsen, gewoon welkom geheten worden door een super lieve mevrouw en haar moeder. Ik was uitgeput, had overal pijn en begon terstond zomaar ineens te wenen door de vermoeidheid, de hitte, de rugpijn en vooral omdat de mensen hier zo lief en accueillant waren. Na de douche ging het heel wat beter. Aperitief met de andere pelgrims, onze eigen lekkere sla en de gezamenlijke beslissing dat we morgen. maar 26 km gingen doen en pas de volgende dag terug boven de 30, want morgen werd het terug heet. 60 pourcent de la santé cest le rire, aldus meneer in Carrefour.
20/8. Montreal - le Haget. 33,2 km. Totaal 1145,4 km
Om 6.00 op na een goede nacht, uitgebreid ontbijt met cornflakes en yoghurt en om 7.00 en route want het beloofde een lange en hete dag te worden. Het eerste deel was zalig. Lekker fris tussen de velden en wijnranken. Ik was immers aangekomen in de streek van de Gascogne. De zonnebloemen waren verdwenen. De geur van onkruidverdelgers en andere chemische troep werd door mijn neus herkend van in de champagnestreek. Ook hier zag je perfecte ranken, zonder 1 sprietje onkruid, zonder 1 insect, allemaal even groot met blinkende groene bladeren in de zon. Het was wel heel mooi tussen de heuvels, maar het gaf toch een wrang gevoel. Soms zag je ook wijnranken met gras, insecten, onkruid en bladeren die niet allemaal mooi gelijk waren. Hier viel de geur beter mee. Dat waren dus de bioranken. Na een uur kregen we een stuk ravel, plat, rechtdoor en in de schaduw en dit voor 2 uur lang. Meestal vind ik zon stukken vrij saai, maar gezien de afstand en de hitte was ik hier maar al te blij mee. s Middags passeerden we een grote supermarkt. Na 4 weken kon ik hier niet aan weerstaan. Ik moest wel heel goed nadenken wat ik nodig had, want alles moest de rugzak in. Nieuwe tandpasta en zeep en voorts samen met Janet eten voor 3 of 4 dagen voor onderweg. Dat betekende dan ook een zalige picknick met 2 onder een boom met geraspte wortelen, koude couscous, pindanoten, een stuk Duits brood en echt een waarachtig zelfs een stukje pure chocolade. Wat kan het leven heerlijk zijn. We hadden er reeds 20 km opzitten maar wisten dat er ons nog 13 restten. De schaduwstukken waren verdwenen en de laatste 3 uur waren kilometers vreten , meestal in volle zon en op het einde langs een vreselijke weg vol zwaar verkeer. Tegen 16.30 waren we dan ook heel blij aan te komen. En wat een plek had Frederique weeral uitgezocht. Een omgevormde boerderij met paardenstal voor gasten die paard reden, een ruime kamer voor 5 , eigenlijk een oude stal, waar we maar met zn drieën sliepen EN een zwembad. Wat was ik blij om daar om 18.30 in te springen. Ik voelde vooral mijn rug langs alle kanten en ik was helemaal verstijfd, maar het water deed wonderen. Om 20.00 werd er voor alle gasten gekookt en konden we eten op de grote binnenplaats. Super met 20 aan tafel, mensen van de chambre dhotes, mensen die hier paard reden, de familie zelf met kinderen, ouders en grootouders, met wijn, appeltaart en zelfgemaakte armagnac om af te sluiten. Daarenboven hadden ze 30 paarden en was de man wijnboer. Franser dan dit zal ik het niet vinden. toxic beauty.
19/8. Castelnau sur l'Auvignon - Montreal 27,5 km. Totaal 1112,1 km
Zalige nacht, goed opgestaan, lekker ontbijt. Mooi parcours in een hoe langer hoe meer Mediterraans landschap. Toch weer heel weinig pelgrims vandaag. Ik stapte samen met de energieke Janet. Een echte babbelkous, maar heel gezellig. Het blijft wel grappig dat ik woorden die ik niet ken in het Engels, vertaal in het Frans. Frederique stapt graag alleen en ik was heel blij dat hij dat gewoon zei. Dat maakt alles heel wat minder gecompliceerd. We besloten een kleine omweg te maken naar Larressingel, une ville fortifie . Mooi, moet gezegd, maar veel te toeristisch. Het loonde de moeite niet om daar een km langer voor te ondernemen. Mits het zondag was waren de winkels in het grotere Condom gesloten. Dat was ik dus weer even vergeten. Het werd weer behelpen met pindanoten, druiven, een halve sinaasappel en een koek. m
Meer dan genoeg om de dag door te komen. s Namiddags steeg de temperatuur terug boven 30 graden en de volgende 5 dagen beloofde dat weer erger te worden. Om 16.30 kwamen we in onze gite waar we een basic kamer deelden met 3. Ondertussen kenden we elkaar al heel wat beter wat het allemaal wat eenvoudiger maakte. Ik stond voor de keuze om over de volgende etappes 9 dagen te doen volgens de gids of 8 dagen met Frederique. 3 dagen met hete temperaturen van 34 graden gecombineerd met 3 etappes van meer dan 30 km zag ik op het eerste zicht niet zitten. Janet ook niet, maar mits ze liefst 28 augustus terugkeerde naar huis was ze wel geneigd om de langere etappes te doen tot saint Jean pied. Ecoute, wanneer de 67 jarige Janet en 67 jarige Frederique dat aankunnen, dan heb ik geen recht van spreken en doe ik gewoon mee. Daarenboven vormen we een leuk trio en heb ik het goed naar mijn zin om met Janet te stappen en Frederique de overnachtingen te laten uitzoeken. Voorts maken we veel lol en Janet is echt crazy. Leuke avond met 2 koppels Fransen In een gite van een vriendelijke Duitse. Geslaagde dag. Tegelijkertijd voelde ik al een paar dagen een onderliggende vermoeidheid die er precies niet meer uitgaat. Ik veronderstel dat dit normaal is na 50 stapdagen, maar vooral na 50 dagen uit de comfortzone en telkens ergens anders slapen en aankomen. Toch ben ik nog steeds heel blij met mijn beslissing de camino te doen. The present is a present.
18/8. Lectoure - Castelnau sur l'Auvignon. 19,1 km. Totaal 1084,6 km
Wat een vreselijke nacht. Geen oog dichtgedaan met een zwaar snurkende man, zatte mensen buiten en een te kleine kamer met 4 stapelbedden. Al goed dat het ontbijt meeviel. Dat was nog een gezellige boel. Ik vertrok later dan gepland en na 5 kwam ik Janet reeds tegen. De magie van de camino. Wederom een prachtig parcours en hoe langer hoe meer zuiders. Dat is nu net precies zo leuk om Compostella te voet te doen. Elke dag zie je het landschap een beetje veranderen en je hebt de tijd om die verandering volledig te kunnen ondergaan. Je merkt het aan de hoeveelheid vijgenbomen waarvan de vijgen op de meeste plaatsen rijper worden, of de cyprussen die je ineens ziet verschijnen, of hier en daar een olijfboom, zonder olijven nog weliswaar, of de hagedissen die je hoe langer hoe meer over de muren ziet kruipen of de geur die zwaarder en dieper wordt en dan besef je dat je,al deze veranderingen dag na dag mag beleven in al zijn grootheid, maar ook in elk kleinste detail. Al stappend gebruik je al je zintuigen, je ruikt, je voelt, je ziet, je hoort en het gaat allemaal zo geleidelijk, zo vanzelfsprekend. Niks bruusk, maar mooi ineenvloeiend dag na dag. We spraken over de pracht en hoogte van Aubrac met zijn oneindigheid en desolate eeuwigheid en ik besefte dat ik dat allemaal zachtjes aan had zien veranderen. Wow, zoveel mooie dingen, niet normaal. Vandaag was dat niet minder. Op een gegeven moment stelde Frederique een shortcut voor, een variante op de GR 65 maar nog wel deel van de camino. Super, prachtige weg en 5 km korter dan gepland. Hierdoor kwamen we reeds vroeger aan in de prachtige gite MET zwembad. Wat een paradijs. Mooie kamer waar we enkel met zn 3 sliepen, wasmachine en lieve hospita die s avonds voor ons kookte. Een zwemmetje om af te koelen en voorts in de schaduw tijd om foto's te selecteren en de blog te schrijven. Ik neem vaak geen half pension omdat dat te overladen is, maar af en toe doet dat wel deugd, ook al omdat goed eten er anders wel wat over schiet. Wat een zalige avond. ineens kwam daar nog een man aan gezwaaid, David. Hij was op weg naar Compostella met zijn rugzak en gitaar en vervoegde ons bij de maaltijd. Super lekker en licht gegeten met de man en vrouw des huizes. David speelde gitaar en zong na het dessert nog wat liedjes in t Frans en Spaans en hij keek rond als Julio Iglesias. Janet althans was helemaal weg van hem. Het was een fantastische dag, super relaxe namiddag en bangelijk gezellige avond. Aujourd'hui la pelerinage nest pas la penitence mais la benediction. , aldus ons allen
17/8. Auvillar - Lectoure. 34,3km. Totaal 1065,51 km
Na een heerlijke nacht in deze prachtige gite om 6.30 afscheid nemen van Catherine. Zij moest om 9.00 naar de dokter voor haar voeten. 7.15 met de 67 jarige Janet en route voor een grote etappe. Fantastisch weer, bewolkt met nooit meer dan 26 graden. Echt stapweer. Voorts was het landschap adembenemend mooi. Zon mooie dorpskernen, kerktorens die je al van ver zag uitsteken en voorts miljoenen, echt miljoenen zonnebloemen. Blijkbaar gedijen die hier goed omdat er voldoende water is in de vele etangs. Nu hingen hun koppen naar beneden, want ze waren klaar voor de oogst. Tijdens de wandeling konden we daarenboven genieten van verse vijgen, des groseilles de Macron, pruimen...allemaal geplukt onderweg. Zalig toch. Koffietje met een Duits koppel onderweg en voorts was het een zalige dag stappen met de onderhoudende en energieke Janet. Na 25 km had ik het idee het dorp te zien, maar dat was niet het geval. Uiteindelijk deden we toch een zuivere 34 km met meer dan 500 m stijgen en dalen. Op momenten wanneer ik mijn rug begon te voelen dacht ik aan Janet die met haar 67 jaar moedig vol hield. Voor haar was dit het absolute record. Wat een fantastische wandeldag. Janet sliep bij de paters en ik in een gite. Wanneer je dan s avonds aankomt na een zware stapdag kan dat wel wat tegenvallen. 2 kamers waar ze 16 mensen met stapelbedden en slechts 2 douches en toiletten in propten is niet wat je op dat moment nodig hebt. Soit, even douchen, wasje en toch weer terug recht naar het dorp om iets te eten. Een broodje bij de casino volstond en ik at dit op een mooi plekje met zicht op de omgeving. Even door het dorpje, want mijn rug speelde nu echt wel parten, en daar zag ik Frederique en Francis in een cafeetje zitten. Even gezellig doorzakken met een glaasje wijn en dan gaan slapen, want ik moet toegeven dat ik alles boven de 30 wel heel hard blijf voelen. Hele leuke, fysieke dag. De weg die je veronderstelt is vaak niet de juiste
16/8. Moissac - Auvillar. 20,2 km. Totaal 1031,1 km
Slecht geslapen maar een heerlijk ontbijt ter compensatie. Bij vertrek kwam ik al snel Catherine en Janet tegen, zonder uur of plaats af te spreken. 15 km plat, in de schaduw naast La canale du midi, dat kan al eens goed doen. Heerlijke picknickplek aan een sluis, waar veel pelgrims samen kwamen en de meesten een lekkere pannenkoek aten. De laatste 6 km was in de volle zon op een grote weg met veel verkeer. Daar wat niks aan. Ik had behoefte aan alleen te stappen en ging er in een snel tempo goed vandoor. Het voelde fysiek niet als mijn dagje. Om 14.00 was ik al in Auvillar, een super gezellig stadje tussen de Garonne en de Tarn. Een prachtige marktplaats en schitterend gerestaureerde huizen in witte steen. Te mooi. Maar dan had ik de gite nog niet gezien, een van 2016 gerestaureerde pelgrimsgite voor 14 euro. Ik belde naar Jo via facetime zodat ik rondleiding kon geven. Het beste hotel was er niets tegen. Grote kamers van 4. Luxe douchen, patio, enorme uitgeruste keuken en zeer grote tuin met zicht op de vallei en de Garonne. Iedereen ging zijn eigen inkopen doen in het stadje en wat een super avond die volgde. We zetten alles op een grote tafel, pasta, sla, chocolade en we deelden wat er was. De 2 heren in het gezelschap van 8 waren maar al te blij dat ze mee mochten genieten van al het lekkers en deden in ruil de afwas. Het was zon gezellige bende dat we graag zouden samen blijven, maar ook dit is de camino...genieten van het moment op een schitterende plaats met fantastische mensen en dan terug je eigen weg gaan. Elke keer weer lossen.Misschien is dat wel mijn belangrijkste les en krijg ik nu de gelegenheid om dat dagelijks te oefenen in een situatie waar je uit je comfortzone bent, maar waar er ook geen andere impulsen en besognes zijn. Hoe dan ook, het was een vermoeiende dag ook al was de afstand kort en een zalige avond, maar morgen splitsen onze wegen weer. Catherine gaat eerst naar de dokter want kan niet meer stappen door haar voeten, wat ze zelf verschrikkelijk vindt, en ikzelf, Frederique en Janet gaan 33 km stappen en de rest 22. Wie weet komen we elkaar terug tegen op de camino. Dont grasp aldus vriend van Janet.
15/8. Lauzerte - Moissac 28,5 km. Totaal 1010,9 km
Ik wilde gisteravond om 21.00 mijn blog schrijven, stak mijn GSM even voor 5 minuten in het stopcontact en werd wakker om 6.00 ‘s ochtends door de wekker van iemand anders en ik zou nog kunnen slapen. Lekker ontbijt en terug alleen stappen. Heerlijk. Zeer mooie weg, terug zeer afwisselend. Om 11.00 even sardines voor het zoutgehalte. Kwam ik op een kruispunt ineens de Zuidafrikaanse Janet tegen. Ze had een verkeerde weg genomen en kwam per toeval terug op dezelfde plek terecht. We stapten tijdens de namiddag gezellig samen. Zij sprak Engels tegen mij en ik antwoordde dan in het Frans. ‘s Middags passeerden we een kleine cabane in niemandsland. De eerste frietjes met veel zout. Het werd weer een heel stuk heter, zeker de 30 graden weer gepasseerd. Tegen 16.00 verscheen het super mooie Moissac. Eerst naar het huis van de pelgrims voor een babbel en om onze rugzakken af te zetten. Daarna een biertje op terras om mijn eerste 1000 km te vieren en vervolgens bezoek van de kerk en het prachtige klooster. Ik moest nog 15 minuten heel steil stijgen naar de gite en kwam daar tegen 17.30 bezweet aan. Maar wat een prachtig zicht had ik boven aan de gite op Moissac. Een meer dan fotogenieke plek. De gite zelf was zeer basic met een te kleine keuken omdat iedereen moest koken. Voor mij was het eindelijk de helft van het grote pak pasta met saus kaas en zout. Ik at dit aan de terrastafel op samen met een grootmoeder, moeder en kleindochter die samen een stuk van de chemin deden. Zalig toch. 2 telefoons van mijn 2 zonen voor moederdag was nog zaliger. Tos slot passeerde omwille van 15 augustus om 22.00 een processie van zingende mensen vanuit Moissac naar de Vierge die vlak naast onze gite stond. Speciaal momentje. ‘’’’Gelukkige moederdag voor alle mama's die dit lezen.’’’
Wat een vreselijke nacht in een vreselijke kamer. Het leek wel een kamer van een psychiatrische instelling. Bij het leggen van mijn kleren in het mandje kroop er bovendien een zeer grote spin uit de mouw van mijn vest. Gegil alom. Even voor de niet-pelgrims in de meeste pelgriim gites moet je je rugzak in de gang of op een afgesproken plek laten staan, een mandje nemen en daar al je spullen in leggen. De rugzak mag meestal niet mee op de kamer. Dit uit schrik voor bedwantsen die zich vastzetten aan de buitenkant van de rugzak en via pelgrims meekomen van gite naar gite, in de bedden geraken waardoor er bijvoorbeeld 3 jaar geleden een enorme plaag was en veel gites hun deuren moesten sluiten en het enorm veel geld kost om die plaag te bestrijden. Ze zijn hier echt panisch voor. Ook tussen de pelgrims wordt daar vaak over gesproken en heerst er ook een grote angst. Ik vooral, die zo lang weg ben, ben daar als de dood voor. Elke ochtend spuit ik een spul op mijn rugzak, steek er munt in, probeer die aan de muur te hangen en tracht die ook niet naast een andere rugzak te zetten. Thuis steek ik die in de garage in een grote plastieken vuilzak, sluit die af en leg die 3 dagen in een diepvries
Tot zover de info over de punaises de lit. Omdat de route kort was besloten we s ochtends eerst Montcuq te verkennen en een koffie te gaan drinken. Heel gezellig stadje trouwens. De temperatuur was goed, 25 graden en bewolkt. Prima stapweer en we vertrokken tegen 12.00. Het landschap was terug heel wat mooier. Vooral de buurt van Cahors was wat tegen gevallen, maar nu was het prachtig. Veel stijgen en dalen, mooie vergezichten van kleine dorpjes met kerktorens die eruit staken en doefjes bossen. Veel bloemen ook, kleine beekjes en hier en daar een meertje. De dorpjes waren ook allemaal heel netjes verzorgd met gerestaureerde grote witte natuursteen. s Middags kwamen we een ijskast met drank tegen. Tafel en stoel en een potje om een euro in te steken als je iets genomen had. Daar aten we samen met een paar andere pelgrims kaas en noten. Nog 1 uurtje stappen en dan splitste mijn weg met Amélie. Zij was afgesproken met vrienden. Mits ze Brusselse is,spreken we zeker nog af in België en misschien komen we elkaar over een paar dagen terug tegen op de chemin. Weten dat je iemand zeker terug gaat zien is een groot verschil. Terug een stukje alleen stappen met veel klimmen en dalen en daar zag ik het prachtige Levault verschijnen boven op de heuvel. De gite was perfect. Een grote dortoir waar we maar met 4 overnachtten. s Avonds super lekker gegeten met 20 andere pelgrims. Heerlijke avond. Als je uit je evenwicht geraakt heb je iets hartig nodig of rust
13/7 Les Mathieux - Montcuq. 27,3 km. Totaal 968 km
Wat gebeurt er wanneer je wekker een half uur te vroeg zet. Ja, dan sta je op hé. Goede nacht, maar ik zou nog lang kunnen slapen. Miezerige regen, dat had ik nog niet gehad. Mooi stappen tussen bossen en velden met een donkergrijze hemel aan de horizon. Na een uurtje konden we dan ook genieten van een helse bui. Kletsnat, maar blijven gaan. Wanneer alles eindelijk begon te drogen zag ik op mijn weerapp dat er weer een helse periode aankwam. Even goed doorstappen zodat we konden schuilen in een zijtent van een caravan, ingericht als café. Daar aten we een lekkere belegde baguette en betekende dit eveneens terug een stuk van mijn voortand. Het volgende deel was mooi,landelijk, afwisselend en grijs met af en toe een helse bui. Toch had ik dit nog steeds liever dan de verzengende hitte. Er zat tenminste zuurstof in de lucht. Kletsnat kwamen we aan in Montcuq. We waren verwittigd dat de eigenaar van de Soleillou een beetje bijzonder was, een Oud-Duits kolonel of zo, dus we wisten niet goed wat te verwachten. Maar het moet gezegd, niet meteen mijn stijl. Tjak tjak tjak...wel vriendelijk, maar alles afdravend, zeer snel en veel te koud efficiënt. We sliepen in een kamer die eerder deed denken aan een hospitaal van in de jaren 50 met plastieken matrassen en zonder dekens, want alles moest vooral clean zijn. Na het bellen van 11 tandartsen gaf ik het op. Blij dat we naar het dorp konden gaan om iets te eten en te drinken. Amélie kreeg telefoon van een vriend die nog een kaart had kunnen versieren voor een optreden daar. Natuurlijk moest ze gaan, ik zou niet anders willen. Ze had daar al zo lang naar uitgekeken. Zelf bleef ik nog wat zitten en wilde iets klein eten, maar toen het weer heftig begon te regenen besliste ik om maar direct naar de gite te gaan. Daar vervoegde ik me eerst nog bij een gezelschap pelgrims, maar besliste al snel dat ik ging slapen nadat ik met het thuisfront gebeld had. Wel een beetje honger, want eten was erover geschoten. ‘’’ Soms kun je zo hard missen…
