Ik kon uitslapen, yes tot 7.00. Wat een luxe, ontbijt om 7.30. Cake en koffie en daarna een uurtje stappen voor 5 km naar de overzet. Om 9.00 was immers de eerste overzet vanuit Laredo die we moesten nemen om naar de overkant van het water verder te gaan. Een vrij saaie stapdag. Gewoon veel kilometers, weinig hoogteverschillen en zeer veel langs de weg. Al goed dat het perfect stapweer was en met een gemiddelde snelheid van 5,3km/u gingen we snel vooruit. We stapten met David, Julie, Jordi en Ton omdat het de laatste dag was van David en hij graag samen stapte. Tegen 14.30 kwamen we aan in Guemes, de plaats waar Jens vorig jaar een maand als vrijwilliger gewerkt heeft. Bij aankomst mochten we direct aanschuiven aan tafel en kregen linzensoep en sla. Leuke ontvangst, zeer casual en vriendelijk. Ik vertelde aan de man die ons de bedden wees dat ik de mama van Jens was. La grande, hij kende hem direct en liet me een foto zien. Ons gezelschap sliep in een grote dortoir en ik moest even wachten. Vervolgens kreeg ik een kamertje van 4 met douche en toilet. Wat connecties al niet doen. Ik was eerst nog alleen, dus genoot met volle teugen van de kamer alleen. Maar wat een magische plek. Ik moest Jens echt wel gelijk geven. Zo'n rust dat hiervan uit ging. Julie, Jordi en de Nederlanders gingen iets drinken in het dorp, maar zelf genoot ik van op een bankje te,zitten en gewoon te kunnen genieten. Alle was ging door een wasmachine, wat absoluut een must was na een paar dagen. Om 19.30 was het bijeenkomst in een gezamenlijke ruimte. Daar werd de visie van de alberge uitgelegd. Zeer mooi, maar te veel om uit te leggen. Wel betreft het een sociaal project waarbij ze geld storten aan humanitaire buitenlandse organisaties. Het eten was heel gezellig en lekker. En na het eten nog een mijmeringsmoment over de camino. Super avond. Ik zou heel veel quotes kunnen opschrijven na het betoog van de hospitaliere, allemaal waar en allemaal beleefd, maar toch is het vandaag de quote van bebe David, de 19 jarige Spanjaard die ons met een dag vertraging gaat verlaten, die me het meest geraakt heeft. Ï can't remember everything, but that's allright, because the memories who are really important are the memories in my hart.
8/9. Castro Iriades. - Laredo. 25,2 km. Totaal 1626 km
Wat een intense dag. En wat hou ik van intense dagen. Dagen waar je pas om 22.00 tijd hebt om aan je blog te beginnen terwijl je al op bent van 6.00 s morgens. Wel begonnen na een vreselijke nacht met snurkers in stereo. Om 6.45 was het nog echt donker bij de start. Om 7.15 verscheen de zon pas en tot die tijd stapte ik alleen met een koplampje. Dat had wel iets. Ik had alleen geen zin om verloren te lopen. Tegen 7.30 kwam ik Jordi tegen en eigenlijk liepen we heel de dag samen. Prachtige zonsopgang aan de oceaan en Julie vervoegde ons samen met Bill. Zij wilden een verkorte variante nemen. Deze was saai en lelijk. Het tweede stuk van deze weg haakten wij af, ging Julie verder en volgden wij de 8 km langere kustweg. Wauw, wat was ik blij met die keuze. Na een stevige klim het mooiste stukje natuur van de Norte tot dusver. Prachtige zichten op kliffen, eilandjes, de oceaan en vooral een hele kolonie gieren die op de kliffen verbleven. We klommen verder en hielden halt omdat de gieren tot 10 m boven onze hoofden cirkelden. We konden zelfs hun koppen van dichtbij bekijken. Onderweg boven op de kliffen kwamen we nog 3 wilde paarden en een ezel tegen. Op het hoogste punt voor Laredo stond een vlag. Mits we nog vroeg waren beslisten we om die kleine omweg er even bij te nemen. We lieten onze rugzakken beneden staan en het was klauteren tot boven. Maar wat zagen we daar op een 20 m afstand...een gierennest met 2 grote gieren die de vorm hadden van pinguïns en een kleine er tussenin. Ze verlieten hun plek en cirkelden rond. Adembenemend. Dat was ook het geval voor het zicht dat we hadden op de prachtige baai van Laredo. Dit was echt een magisch mooie plek en het was elke extra kilometer waard. Voorts was het zakken tot Laredo. Onderweg hadden de Catalaanse Jordi en ikzelf veel gesprekken over, hoe kan het anders, CAVA. Vlak naast zijn huis wordt cava zelfs gemaakt. Hij was erg aangenaam verrast dat er zoveel cava gedronken werd in België. Smaken, bereidingswijze, etc..alles rond cava ging over de tong. Cava vragen in dit deel van Spanje was gezien de Catalaanse kwetste not done'en daarenboven stond het nergens op de kaart. Om 14.30 arriveerden we aan la casa de Trinidad, een albergue van de kloosterzusters aan het klooster en naast de kerk. De zusters vroegen aan iedereen om iets klaar te maken voor het avondmaal zodat we dat samen konden delen. Zalig. Samen met Jordi en Ton gingen we de gezamenlijke boodschappen doen en gingen eerst nog even lunchen want hadden nog niet gegeten sinds 7.00. We bestelden een portie van 12 gemengde pinxos voor 10 euro en verwachtten ons aan een portie kleine hapjes. Niet dus, zeer grote, heerlijke belegde broodjes en daarenboven nog 6 kaaskroketten. Al goed dat Franz, de jongeman die altijd honger heeft en Hyosang ons kwamen vervoegen en mee konden eten. Maar wat verscheen daar ineens voor mijn neus een glas cava, stiekem besteld door Jordi. En ik liet het me smaken, mijn eerste glaasje van de camino. Daarna nog even naar het strand waar Jordi en David gingen zwemmen. Eenmaal in onze casa moeten we even koken, couscoussalade met olijven en groenten en dan snel haasten om naar de mis van 19.00 te gaan voor zegening van de pelgrims. Ik verstond er niks van, maar dat moet je gewoon mee doen. Daarna was er een heuse zangstonde met de zusters met gitaar en trom en alle pelgrims, liedjes als let
It be'en hallelujapasseerden het revue. Ondertussen vertelden alle pelgrims wie ze waren, vanwaar ze kwamen en wat het doel van hun camino was. Er waren wel heel wat aangrijpende verhalen. Om 20.45 konden we eindelijk al onze klaargemaakt gerechten gezamenlijk opeten en had ik echt een linde picknick gevoel. Top dag. De intensiteit van het leven is wat ik hier terug vindt en waar ik het ook een stuk voor doe.
7/9 Pubena - Castro Urdiales 17,2 km. Totaal 1600,2 km
De dagen worden korter. Dat is vooral s morgens goed te merken. Om uit Pubena te geraken eerst meer dan 100 trappen, in het donker. Pillamp van Julie aan en stijgen maar. Dat had wel iets. Boven aangekomen wachtte ons een prachtig zicht. De oceaan met opkomende zon, bootjes in het water, kliffen en een heerlijke platte ochtendwandeling van 5 km langs een aangenaam plat pad. Op dit stuk kwamen we een local tegen die ons van alles vertelde van de streek, zoals het feit dat de koeien vroeger melk gaven en daarna door de schuld van de fabriek alleen nog maar dienden voor vlees. Ook vertelde hij ons dat de camino van hier over de bergen ging vanwege een grote weg, maar dat er sinds een paar jaar een nieuwe autoweg was waardoor de oude weg korter was en weer begaanbaar voor pelgrims. Dat scheelde even 7 km. Zelf had ik precies liever over de bergen gegaan, want had dit verhaal ook in mijn gids gelezen, maar de anderen wilden de verkorting en mits het de volgende 2 dagen zwaar ging worden met meer dan 30 km was ik snel omgepraat. Deze weg was echter helemaal niet mooi en zeer saai, maar soit, daardoor waren we al zeer vroeg in Castro. De eerste Spaanse stad die me wel kon bekoren. Een prachtige kerk, zowel de buiten-als de binnenkant, een pittoreske vissershaven en leuke stranden. Hier zag ik het wel zitten om een namiddag uit te rusten. Aan de kerk wachtten we een uurtje op Hans, Simon en Jefke en gingen dan samen met Julie en Jordi 2 km verder naar de auberge. Ton en David waren ondertussen verder gestapt en hoefden dus morgen minder km af te leggen. Mits de gite nog niet open was gingen we ineens inkomen doen en aten we gezellig al wachtend samen. Om 15.00 checkten we in en de ontvangst was vreselijk. De hospita zette zelfs opzettelijk de stempel van Julia op een verkeerde plaats en ook de mijne .en de stempel is nu eenmaal een belangrijk item voor een pelgrim. Blijkbaar waren er ook maar 12 bedden en de 12 volgende pelgrims moesten naar een bijgebouw met matrassen op de grond of in tenten in de tuin. Dan besefte ik weer wat basic was. Snel uitpakken, wasje doen, bikini aan en direct naar het leuke strand. Zaaaaaalig in het zeewater zwemmen en een uurtje zonnen bij een geweldige temperatuur. Even een verwende pelgrim. Biertje met Simon, Jordi en een Canadees Aaron, en al snel kwam heel de troep aan gezwaaid. Echt een Spaans vakantiegevoel met 2 rustdagen. Pelgrimsmenu werd s avonds gegeten met weer een internationaal gezelschap, Nebo van Japan, Ulia van Rusland, De Nederlanders Simon, Hans en Jefke, Francaise Julie, Spanjaard Jordi en ik als Belgische. Veel gelachen en plezier gemaakt vandaag. Op tijd gaan slapen want, want morgen erg vroeg op.Een leuke brake tussen de vele stapdagen. Ontlading.
Wanneer je denkt uit te kunnen slapen tot 7.00 en om 4.45 2 fietsers vertrekken en om 6.30 een alarm afgaat zonder dat dit stop gezet wordt...dan sta je moe op. Al goed dat dit een korte etappe was. Eerst gingen Ton en ik langs het Guggenheim museum. Heel knap. Ook veel foto's genomen. Vervolgens met de metro naar Portugalese. Bleek zowel op het bureau de tourisme als uit de vele verhalen van de pelgrims, dat de 10 km uit Bilbao de lelijkste en gevaarlijkste van heel de Norte waren en we deze 10 km beter skipten. Dus na een kopje koffie de metro in tot Portugalese. Vandaar was het nog maar 11,8 km. Na gisteren deed dat wel deugd. We waren nog geen 2 km weg en daar hoorde ik mijn naam. Julie. Ze had me in de verte gezien en liep nu in sneltempo om ons in te halen. Zalig. Camino way zonder uur of tijd af te spreken. De weg was heel saai, helemaal niet mooi en alleen de laatste 3 km zagen we de zee terug. We kwamen als 3de,4de,5de aan de gite. Hier waren 40 bedden. Pelgrims zetten hun rugzak in een rij en wanneer de hopitaliero de alberge opent mogen de pelgrims in volgorde van aankomst, en dus van rugzak, naar binnen. Mits dit de enige plek was, was de alberge zeer snel vol. Toen Simon, David, Hans en Jefke aankwamen was er geen plaats meer. Net als voor de volgende 10 andere doorweekte pelgrims. We keken allen op internet om in de buurt nog iets te vinden, want na hun 26 km met klimmen zagen ze 6 km verder naar de volgende plek niet zitten. Dankzij de Spanjaard Jordi konden ze 1,5 km terug naar een hotelletje. Omdat het aantal pelgrims nu toch wel aangroeide in vergelijking met de vorige dagen en we wisten dat de alberge pelegrinos van de volgende etappe maar 17 bedden had, beslisten we om de volgende dag vroeg te vertrekken. Wij waren wel zeker om daar vroeg aan te komen, maar onze maten stopten meer en waren ook stuk trager. We zouden de volgende dag wel zien. Normaal gezien gingen we vanavond ook het stuk terug, maar door de aanhoudende regen beslisten we in eigen dorp te eten. Pelgrimsmenu met een Europees gezelschap. 2 Italianen, 2 Fransen, 1 Nederlander, 1 Belg, 1 Spanjaard en 2 Duitsen. Super toch. Full into the camino way off live.
6.00 wekker, weeral en nog moe. Vandaag zou het maar 20 km zijn, dus rustdag. Een paar pittige klimmetjes om te starten en direct in t zweet. Ik moest Julie al snel lossen, maar kwam Simon tegen waar ik een uurtje mee stapte. Het weer was erg wisselvallig, bewolkt, regenachtig, af en toe een bui en dus veel zuurstof in de lucht. Volledig binnen mijn comfortzone. Hoe langer ik stapte hoe minder moe ik werd en eindelijk had ik het gevoel dat mijn spieren terug sterker werden en de stijfheid eruit begon te gaan. Het werd al snel duidelijk dat ik niet zou stoppen in Levina zoals de rest want dan was het nog maar 12.00. Vermits de temperatuur vandaag zo goed was, mijn benen perfect en ik Bilbao met eigen ogen wilde zien, ondanks dat anderen zeiden dat dit een grote stad was en niet de moeite om te bezoeken, zei ik tijdens een koffiebrake om 10.30 toen het regende en we allen een schuilplaats zochten, dat ik toch verder ging naar Bilbao. Ton, een 71 jarige Nederlander wilde direct mee, alsook Arend een Zwitser. De rest ging naar Levina. Daar aangekomen om 12..00 was ik blij verder te kunnen gaan. Levina was ongezellig, er was niets te zien, een dorp aan een drukke straat, veel verkeer en je kon maar tegen 15.00 in de auberge. Dit betekende wel heel wat meer kilometers en vooral hoogteverschillen. Op een of andere manier had ik daar heel veel zin in. Waar ik het 2 dagen geleden nog niet zag zitten om een dag rust te nemen om zo de groep te verliezen, ging ik nu zelf een heel stuk verder. Het landschap was absoluut niet meer mooi te noemen. Saai, lelijk, maar daar maalde ik niet om. Niks mis met een dag geen mooie beelden, maar gewoon. En gewoon is ook gewoon goed. 4 km langs een drukke baan met treinen, vrachtwagens en vliegtuigen. Hier stopte de Zwitser Arend
Hij ging verder met het openbaar vervoer. Dan volgde een reuze klim, boven aangekomen in de regen en dan een hele lange afdaling naar de grote stad Bilbao. Maar wat een stapdag. Ton was bergop niet bij te houden. Wat een fysiek had die man. Uiteindelijk vandaag een record verbroken, 34,5 km met 920 m stijgen en 1010 m dalen en een gemiddelde snelheid van 4,7km/u . Ik vond dit zelf een enorme prestatie en het heeft me heel veel deugd gedaan. In Bilbao zelf hebben we nog een dik uur rond gelopen om de jeugdherberg te vinden en om 17 45 waren we eindelijk geïnstalleerd. Direct naar de bruisende stad, vol jonge studenten. Echt kei gezellig. Pinxos gaan eten in een barretje met de nodige biertjes om onze prestatie te vieren. Super dag. Het menselijke brein, en voor mij dan vooral het mijne, maakt soms rare kronkels''''
4/9 Markina - Xemein - Hernia. 24,8 km. Totaal. 1538,4 km
Heerlijk geslapen. T shirt aan, trui aan,silkliner en deken, want ik had het weliswaar ‘koud’. De vermoeidheid zal wel een rol gespeeld hebben. Om 6.00 sliep ik nog vast. Schemerdonker bij vertrek en vooral weer, jammer dat ik in herhaling val, hoogteverschillen. Stijgen, dalen, stijgen, dalen. De Norte is inderdaad niet te onderschatten. Nu al 8 dagen op rij met hoogteverschillen die kunnen tellen. Ipv soepeler te worden heb ik het gevoel meer te verstijven in mijn benen en liezen. Ik krijg het er ook niet meer uitgelopen, maar de stijfheid bleef constant aanwezig. Ik heb zo goed als heel de dag alleen gestapt. Het landschap deed eerder denken aan de Ardennen en dan in het bijzonder de wandelingen langs de Ourthe. Heel bosrijk en heuvelachtig met kleine riviertjes. Alleen zijn de heuvels hier een pakje hoger en zie je na anderhalve dag ineens een stukje zee verschijnen. Ik wist helemaal niet dat het binnenland langs de noordkust van Spanje zo heuvelachtig en hoog was. Ik had me wel verwacht aan hoogteverschillen op de klippen, maar zeker geen 5 km in het binnenland. De vergezichten waren dan weer adembenemend, alsook bossen vol naaldbomen, voor de helft ros vanwege de droogte denk ik. Je voelde zelfs een Ardennen-september frisheid. Zalig. In de jeugdherberg sliepen we met 5 stapelbedden en 1 raampje in een veel te kleine kamer. Wel op een gewassen onderlaken als grote pluspunt. Even rusten, inkopen doen en op zoek naar een optieker, want een bril met 1 oor werkte op mijn zenuwen. Ik was van plan gewoon een nieuwe bril te kopen, maar de optieker stelde voor mijn bril te repareren. Na een kwartiertje mocht ik terugkomen en de reparatie was gratis. Super lief. Net zoals de andere dagen gingen we om 18.00 eten met de andere pelgrims. Voor 9,50 euro een pelgrimsmenu en daarenboven super lekker. Waarschijnlijk had ik wel honger. Maar soit, het was gezellig en had gesmaakt. Leuke avond. ‘’’’ Mis thuis. Verzadigd? ‘’
3/9 Deba - Markina Xemein. 26 km. Totaal 1513,5 km
Eerste schooldag. Daar moest ik toch aan denken vandaag. Heel raar er niet bij te zijn die eerste dag. Veel tijd had ik niet om eraan te denken want na 2,5 km door de stad terwijl het donker was, immers opgestaan om 5.30 en vertrokken om 6.30, begon het klimmen. Ik wist op voorhand wat me te wachten stond, dus dat viel dan best mee. Heel de tijd naar boven, de bergen in, maar goed te doen. Soms steil maar nergens onoverkomelijk. Gewoon concentreren op de ademhaling. En wat een zichten kreeg ik in de plaats. Zwitserland of Oostenrijk met de zee op de achtergrond. Overal bossen van naaldbomen, valleien, hier en daar een huisje en veel bergen. Je waande je niet meer aan de kust. Op sommige stukken deed het me zelfs denken aan een septemberdag in de Ardennen. Lekker koel zelfs een beetje koud waar de zon niet kwam. Ik stapte na de eerste klim alleen want Julie was een stuk sneller. Ik was zelf goed wakker, maar het leek of mijn lichaam niet helemaal mee wilde. De geest, motivatie en energie was er wel, maar de botten zeurden en leken precies niet te beseffen dat ze al in wandelmodus waren. Ik had dit ‘ s morgens nog gezegd tegen Julie. Tussen de 2 grote klimmen, en vlak voor de grootste klim gebeurde het onvermijdelijke. Een gewoon simpel recht stuk, net als 6 weken geleden en daar ging ik de grond op. Ik had het gevoel dat de aanhechting tussen mijn been en heup, denk ter hoogte van mijn lies, gewoon blokkeerde of reageerde als een elastiek. Enfin, daar lag ik dan. Terug mijn rechterknie open. Even bekomen en terug vertrekken voor de klim. Ondertussen was mijn papier opgebruikt en zag ik bovenaan als een geluk Jeff, de 24 jarige zoon van Hans. Hij hielp me uit de nood en een vriendelijk Spaans koppel kwam af met desinfectie en verband. Pff. Het landschap bleef prachtig, maar ik wilde niet stoppen want had schrik om helemaal te verstijven. Mijn rechterpink was gezwollen, rechter schouder deed pijn, heupen stijf en knie die trok. Ik realiseerde me dat ik gewoon erg moe was en wilde de volgende dag een rustdag. Dat betekende echter afscheid van deze groep mensen. Het doet deugd en het geeft ook een gevoel van geborgenheid om dezelfde mensen te ontmoeten, soms op de wandeling, vaak om samen iets te eten en altijd in de gites. Weer eens terug opnieuw beginnen zag ik dan ook weer niet zitten. Omdat we nog even moesten wachten voor we de pelgrimsauberge binnen konden gingen we met heel de groep iets drinken. Iedereen was echt kei lief en Laura, verpleegster stelde voor m’n knie te verzorgen. Na de incheck, douche en wasje besliste ik gewoon heel de namiddag te gaan slapen en dat lukte. Om 18.00 gingen we eten en ondertussen waren we al met 15. Kei gezellig. Ik heb nu beslist om eerst te slapen en de eerste 7 km af te wachten. Of ik blijf in het klooster, rust daar en ben 1 dag achter, of ga mee door. Mezelf kennende zal het wel het laatste zijn, maar ik wacht toch nog even af. ‘’’ Luisteren naar je lichaam is moeilijk. De geest speelt ook een grote rol. ‘’’’
