En nu... zijn eega vertrekt morgen naar hun huis in Spanje, met een groep vriendinnen. Hij vliegt volgende week woensdag op. Dus: een potentieel van 5 nachten waarin hij alleen slaapt. Toen hij het net wist, was hij heel beslist: je zegt dat je vroeger naar A'dam vertrekt, en komt 2 nachten bij mij. Dàt is al van de baan. Te bang. Te bang voor de buren. Te bang dat één van zijn kids last minute beslist om de nacht bij hem door te brengen. Te bang voor alles. 

Toch weet ik nu al dat hij de vraag zal stellen... of ik een nacht kan blijven. Het antwoord zal neen zijn. Ik kàn niet gewoon last-minute excuses blijven verzinnen om een nacht weg te zijn. En bovendien wil ik zijn stress niet meer dragen... zijn schuldgevoel... zijn angst. Dus is er donderdagavond... misschien. Op voorwaarde dat de kids hem niet uitnodigen. Met "vanaf 22h" moet hij niet aankomen... ik heb op papier een vergadering waarvoor ik om 19h de deur uit moet zijn. No way dat ik braafjes 3 h ga zitten wachten op mijn bureau. Dan annuleer ik die vergadering wel. 

Ik weet dat hij me steeds liever ziet. Op zijn manier. De seksuele manier. Verslingerd. En manque wanneer het te lang geleden is dat we vreeën. Grote woorden. Zelf stel ik me neutraler op. ik stuur al lang geen "bonne nuit " meer, en verwacht er geen terug. Hij is er wanneer het hém uitkomt. En het komt hem uit wanneer ik vrolijk ben... niet zoals nu: overwerkt, gestressed, wanhopig om het einde van de week te halen. Dan hoor ik hem letterlijk niét meer van heel de dag. Geen enkel woordje van aanmoediging, van steun, van begrip. Gewoon... stilte. En dan zou ik morgenavond hem vrolijk moeten ontvangen, na mijn werk? Terwijl ik maar één goesting heb: naar huis komen, een glas drinken, en de avond huilend doorbrengen voor een stomme netflix serie. Toch zal het zo gebeuren... ik ga me niet forceren. Hij koos voor stilte vandaag, ik morgen. 

Ik tel af.... nog 6 nachten slapen, en ik ben weg. Zonder illusies: hij rijdt niet meer tot Amsterdam... krijgt hij niet meer verkocht. En eerlijk? Wil ik ook niet. Vanaf maandag is het 10 dagen contactloos. Ik ga zijn laatste dagen thuis niét voor mijn pc doorbrengen in Amsterdam, om met hem te chatten. Daarna hoor ik 'm toch een week niet meer. Rust... 

Ik wéét dat ik in het weekend weinig moet verwachten. Dus ik plande mijn zaterdag vol, tot 18h. En dan stelt hij toch rond de middag de klassieke vraag "wat is je programma vandaag en morgen?". Kort telefoontje waarin ik uitleg dat ik vanavond, zaterdag, zelfs helemaal alleen thuis ben. Wederhelft op weekend voor het werk, kids allemaal naar een feestje. En dus zegt hij "ok, ik laat je nog iets weten". 

Ligt het dan aan mij dat ik veronderstel dat hij mogelijk alleen is vanavond (op zaterdag gaat hij nooit naar zijn vriend, dus dàt excuus is er al niet)?  Dat hij, mits zijn kids niet langskomen, mogelijk dus vrij is vanavond? 

Maar intussen is het bijna 20h, en ik heb zelfs geen berichtje meer gekregen sinds die 2 minuutjes aan de lijn.  Ik zal het dus wel verkeerd begrepen hebben...weeral.

Het ergste vind ik niet dat ik hem niet hoor. Het ergste vind ik ook niet dat ik het weer verkeerd begreep. Het ergste vind ik mijn gevoel van opluchting dat ik géén berichtje kreeg, of telefoontje, waarin hij bevestigt vrij te zijn. Waarin hij bevestigt dat we samen weg kunnen. Ik keek uit naar een avond alleen thuis, een pizza in de oven, een glaasje wijn, stilte. En vooral géén conflict. Niet met mijn tieners. Niet met mijn wederhelft. En niet met Neil. 

Dus zit ik in kamerjas voor mijn pc. Met betreffende pizza gezellig naast me. En het glaasje wijn. Geen geluid, behalve af en toe een auto die voorbij rijdt. Mijn vingers op het klavier. En de volledige keuze wat ik de rest van de avond doe. En da's met evenveel plezier iets kijken op netflix, of een machine was ophangen. Of iets opruimen. Het doet er niet. Ik kan kiezen. Zonder enige inmenging van wie dan ook. 

En eerlijk? Meer moet dat niét zijn vanavond. Een avond rust... daar kan zelfs een avond met Neil niet meer tegen op. En dàt is eigenlijk het ergste gevoel...