That is the question! Zoals eerder gezegd hadden we besloten om Thanksgiving een korte break te nemen. Ine die wilde al altijd naar Jamaica (ja Man!) en gezien dit slechts dik 2 uur vliegen is van Atlanta, waarom niet, 's morgens vliegen en tegen de middag met je voeten in het zand zitten.
Na wa speurwerk kiezen we voor een gloednieuw hotel die zijn deuren opent op 1 November. De deal is zo goed dat we da risico-tje wel willen nemen: 50% korting en een swim-up room in een adults only all inclusive voor geen geld. Trouwens het is een Hyatt dus die zullen we weten wanneer ze open gaan. Tot we eerste bericht zien dat opening is uitgesteld tot 23 November. Hmhm dat begint wel spannend te worden. Op 21 November wordt er op Tripadvisor gechat dat er een meeting is geweest en opening nogmaals is uitgesteld, nu tot 10 December. Dus toch maar even bellen naar Hyatt, en ja het is dus nog een bouwwerf maar ze zullen terugbellen met een alternatief of je kan gratis annuleren. Ik kijk toch maar even zelf op booking.com of er nog alternatieven zijn en tot onze verrassing is er wel nog vrij veel be- schikbaar. We besluiten dan maar om zelf alvast een back-up te reserveren (het wordt Secrets die ook op onze shortlist stond) en we kunnen gratis annuleren tot 2 dagen voor vertrek, in geval Hyatt toch met beter alternatief zou komen (gezien Secrets enkel kamers met zeezicht hebben en geen swim-up). Tussen Donderdag en Maandag worden we 4 maal gebeld door Hyatt telkens om te zeggen dat hotel niet klaar is (ja da wisten we al, wa is het alternatief aub....). Op Dinsdag bel ik dan maar zelf om van mijn oren te maken dat we nog steeds wachten. De lieve dame checkt even en ja hoor ze hebben kamer voor ons in Sandels. Mooi zo, en is da ook een swim-up? Hmhm da weet ik niet. Hoe da weet je niet, ik ga toch niet alternatief aannemen als kamer niet van zelfde niveau is. Dus ik moe zelf bellen en krijg ook nog kamer die niet van zelfde categorie is. Ik denk het niet. Dus ik klagen en uitleggen dat het mij 5 minuten heeft geduurd om alternatief te vinden, terwijl Hyatt zowat 5 dagen nodig heeft. We annuleren alles en met wat duwen verkrijg ik ook nog 3 gratis nachten voor verblijf volgend jaar in Hyatt all inclusive. Goe bezig Bart.
Aldus vertrekken we op Thansgiving zelf om 9 uur richting Montego Bay. Als we bij emigratie komen is er een probleem. Men ziet dat ik in laatste 6 weken in Myanmar was dus moet ik even naar Health Desk. Ine die mag door, dus ikke alleen naar die lieve dame die vraagt of ik ingespoten ben tegen gele koorts (was da voor een vraag want das niet eens een vereiste voor Myanmar), of ik koorts heb (zie ik er zo uit misschien?) en mocht ik koorts krijgen moet ik meteen bellen. Ik terug naar emigratie en hop stempel en we zijn binnen. Niemand heeft gezien dat ik na Myanmar ook nog in Ghana was (??). Het hotel ligt op 15 minuten van de luchthaven, om 2 uur zijn we dus ingecheckt en is kamer klaar. Tijd voor nog een teleurstelling: euh waar is da zeezicht? Ja als je op je terras op een stoel staat en over terras hangt misschien? Soit rest van de kamer is goedgekeurd. Het hotel is voor de rest prima: adults only all inclusive en enkel het ontbijt is buffet. Er zijn 9 restaurants voor lunch en avondeten en allen zijn a la carte en je hoeft nergens te reserveren. Wil je niet uit je kamer? Geen probleem, de room service is 24 uur en inbegrepen. Vooraal het Frans en Japans restaurant kon ons bekoren en natuurlijk de piano bar (neen niet voor de piano maar ze hadden er black label, inbegrepen in de prijs natuurlijk!).
Het enige wat tegenvalt is het weer. De temperatuur is goed, maar helaas hebben we vrij veel regen gehad en voor de rest een pak wolken. Maar als echte die hards zijn we tijdens de plensbuien blijven zitten aan het strand, we komen voor de zee, we blijven zitten aan de zee. Op Maandag 1 December vliegen we terug en we zien meer zon en blauwe lucht op weg naar huis, dan in 4 dagen Jamaica (ja Man!). Soit we hebben genoten van het niets doen en hebben veel te veel gegeten en gedronken.
De volgende stap in onze immigratie is ondertussen ook al genomen, het gaat (voor sommigen) nu toch wel erg snel....
Gisteren was dus de grote dag. In het week-end hebben dan beiden de student uitgehangen en elkaar opgevraagd. Eigenlijk na een eerste studieronde bleven er nog een twintagtal vragen over die we echt wel moesten blokken. De rest was eigenlijk algemene kennis en zou iedereen moeten weten, zoals wie is de huidige president, welke oceaan ligt aan de oostkust of nog wie waarvoor is Martin Luther King bekend. Tussendoor hebben we ook nog een house warming bij een collega van Ine. Ze is er paar maanden geleden ingetrokken en dus tijd om ingedoopt te worden. Het was gezellig al sloeg bij mij na paar uur toch de jetlag van Ghana toe (ja oude vent).
Zondag kunnen we lekker de laaste 20 vragen erin rammen want het regent toch met bakken. We worden de Maandag om 730 verwacht en dat wordt dus vroeg opstaan. Het interview vindt plaats in kantoor niet ver van Stone Mountain (ja daar heeft Yvonne heel goede herinneringen aan), zonder vekeer of regen al een uurtje karren. Op maandag- morgen en regen gaan we toch wel een uurtje langer onderweg zijn. Aldus om 530 zijn we stipt weg, ikke fier op Ine dat ze op tijd klaar is. Het miezert wat tot net voor de oprit van de autostrade. Begint nu toch wel flink te regenen dus ruitewissers opzetten. Hm ruitewissers opzetten. Ja ik weet dat het vroeg is maar die ruitewissers hebben geen zin. Ine gelooft me niet en begint aan de knopjes te prutsen maar er beweegt helemaal niets. Dan maar vlug afdraaien op parking van Dunkin Donuts want dit is echt wel te gevaarlijk om verder te rijden.
Ine kijkt nog een keer en guess what: de ruitewissers gaan niet omdat ze er gewoon niet opzitten. Toen Ine naar luchthaven reed paar
weken terug was er een steen tegen de ruit gevlogen en die voorruit werd vorige week vervangen..... Ik begin luidop te lachen, maar Ine vindt
het duidelijk minder leuk. Soit omdraaien terug naar huis en veranderen van tuttut.
Gelukkig is het verkeer ok en komen toch nog ruim op tijd aan bij de immigratiedienst. We hebben zelfs nog tijd om koffietje te gaan slurpen bij
de Starbucks. Stip om 7.30 am melden we ons aan, we krijgen een nummertje en mogen boven op tweede verdieping wachten. We zijn met een
twintigtal en het is een vrolijke bende van Aziaten tot Mexicanen over Europeanen tot ik weet niet welke nationaliteit. Alle leeftijden en de meesten
behoorlijk gespannen voor wat komen gaat. De interviews starten en we zien verschillende ambtenaren nummertjes roepen, de ene al meer
enthousiaster dan de andere. Eentje lijkt echt wel een oude brom-grootma en ik grap tegen Ine: die wil ik hebben voor mijn interview. Onze
nummertjes zijn blijkbaar niet bij de eerste ronde, dus we wachten en na half uurtje begint alles opnieuw. Ine wordt eerst geroepen en ik eventjes
later door jawel, lap die oude grootmoe die duidelijk een Maandagmorgen humeur heeft. Ik word kantoortje binnen geloodst net naast die van Ine
en hoor Ine lachen en bulderen. Het is bij de buren duidelijk veel gezelliger..... Er worden een aantal standaardvragen afgerammeld over onze
aanvraag, en daarna de grote test. Eerst zinnetje lezen (where is the White House? goe gelezen Bart, tick in de box) en daarna neerschrijven: The
White House is in Washington D.C. (ze had al aangevinkt dak kon schrijven nog vooraleer ik klaar was). En dan beginnen we aan de 10 vragen,
na 6 stopt ze want we hebben ze allemaal juist en hop na 20 minuten krijg ik pre-approved letter mee. Ook Ine is dan al klaar en heeft zelfde brief.
Beiden geslaagd en nu maar wachten op finale uitnodiging voor de plechtige ceremony waar we trouw zullen zweren aan de vlag.
Onderweg naar huis krijgt Ine telefoon van de plaatselijke car-glass man dat er geen ruitewissers in zijn truck ligt, misschien liggen ze nog op de
motor zelf. Really???? Eens thuis zijn we benieuwd, nemen een zaklamp en ja hoor daar liggen ze op de bodemplaat de 2 ruitewissers. De volgende
morgen is het euvel verholpen, Ine kan er nu gelukkig ook mee lachen.
Het weer doet hier ondertussen rare dingen. Eerst is het erg koud voor de tijd van het jaar en zijn er vriestemperaturen in alle 50 staten van US. Een
paar dagen later is het uitzonderlijk warm en rijden we cabrio naar huis. Nog weekje werken en dan is het Thanksgiving, tijd voor korte trip naar
Jamaica, ja man. Hopelijk is ons hotel klaar want we hebben een spiksplinter nieuw hotel geboekt maar we zagen dat de opening al twee keer werd
Ine die heeft het tamelijk druk nu definitief bekend is dat ze nieuwe global rol zal krijgen binnen het bedrijf. Aldus op dit moment doet ze zowel haar huidige job en is ze in training voor haar nieuwe rol. Tussendoor gaat ze met bedrijf ook nog eens klussen. Bedrijf doet nl. liefdadigheidsproject waarbij een huis verbouwd wordt voor kansarm gezin en dus gaat Ine ganse dag kabouterklus gaan spelen.
Lang geleden maar we krijgen nog eens alle buren samen en het was onze beurt om de gasten te ontvangen. Zoals altijd geweldig leuke avond.
Een ander probleempje deze maand was mijne tuttut want engine warning begon te branden (tweede keer dit jaar). De kosten waren niet van de poes en ook de restwaarde viel behoorlijk tegen. Aldus op internet wat aan het shoppen gegaan om te kijjken wat we zoal allemaal aan vervanging kunnen krijgen. Ik kom toch altijd terug bij mijn eerste liefde: de infinity cabrio. Het is een hard-cover wat wil zeggen, eens hij open ligt kan je helemaal nikske kwijt in de koffer (zelfs geen brood). Dus als ik moet reizen zal het met Ine haar auto worden. Het model is pas sinds 2010 op de markt en nu beginnen er pas een paar pre-owned op de markt te komen. Heel veel wit en zwart (weet niet wat al die Amerikanen met saai kleur hebben) en gezien dit een beetje een sportwagen is wil ik beetje flashy kleur. We vinden een hel-blauwen 2011 met niet teveel miles op de teller. Ine bellen of hij er nog staat en dan vlug na het ontbijt richting dealer. Test-ritje (was niet echt nodig, wist da die het zou worden) en dan beginnen onderhandelen over de prijs. Eens klaar met de prijs beginnen we aan de onderhandelingen voor overname prijs. En eens we totaal plaatje hebben kunnen we beginnen te kijken wat er van fianciering mogelijk is. Eens da allemaal achter de rug is kunnen we aan het papierwerk beginnen (waar men nog aantal keer probeert om allerhande extra's aan te smeren, maar we wonen hier nu 5 jaar dus neen dank U). Na 5 uur rijden we buiten met nieuwe tuttut: byby A4, welcome Infinity.
In Oktober is er ook Taste of Atlanta. Dit evenement gaat door in Midtown Atlanta en er zijn zowat 100 restaurants die meewerken. Het gaat van fastfood tot meer gespecialiseerde koks. Het weer is geweldig: 20 graden, zonnetje. We zijn niet alleen en nemen onze 20 bonnen in ontvangst en daar gaan we. We proberen vooral restaurants die we nog niet kennen. De desserts vallen wat tegen maar leuke dag en voor herhaling vatbaar!, al moets je somes wat geduld hebben (10 tot 20 minuten aanschuiven was niet abnormaal).
Moet ook nog even terug naar September want we hadden een brief van Uncle Sam ontvangen inzake onze naturalisatieproces (wat een woord, is eentje voor Rad van fortuin). De eerste stap is onze vingerafdrukken laten afnemen. We moeten er om 8 uur 's morgens zijn en dus met Atlanta verkeer is dat een beetje gokken. Vertrek je op tijd dan ben je er veel te vroeg,vertrek je iets later rij je jezelf vast in het verkeer. Soit we waren ruim op tijd en foto's en vingerafdrukken netjes afgenomen en na half uur staan we terug op straat. Begin Oktober ontvangen we brief nummer 2 met onze afspraak voor het grote interview. Had net trip naar Ghana gepland, dus dat maar via KLM omgeboekt want dit is de belangrijkste stap in ganse proces. Meer hierover in November.
Eind Oktober mag ik nog eens buiten spelen naar Myanmar, wat een behoorlijk lange trip is. Eerste stop is tot Tokio, dan overstappen op vluchtje naar Singapore (en die tweede vlucht is net zover als Atlanta naar Brussel). Na 12 uur Singapore gaat het dan verder naar Myanmar (prachtig land by the way). We komen een week later terug en de volgende morgen kus ik Ine een veilige trip want zij vertrekt voor het eerst naar Canada. Als onderdeel van haar training mag ze fabriek gaan bezoeken. En dit ga je niet geloven: Ine komt terug en ikke vertrek naar Ghana zodat we op tijd terug zijn voor de grote dag van ons interview. Dit was dus eventjes 3 weken naast elkaar leven.
Nog berichtje aan de koutstaaltjes: we hebben 1 vogelhuisje al kunnen meebrengen en het is in 1 stuk aangekomen. De bedoeling is dat nummer 2 in December mee komt.
Kabouter klus
Stress bij Kabouter koken, dessert wordt met liefde gemaakt
Deel 2 van de vakantie is dus Belgenland waar we na een korte vlucht met SAS vanuit Oslo arriveren.
We blijven 5 dagen.
De eerste dag(Donderdag) is ondertussen een traditie en zeker met het mooie weer : naar Nederland op terras Zeeuwse mosselen gaan eten.Al hebben we er al binnen gespeeld in Noorwegen, deze zijn echt nog wel een stukje beter.
Op Vrijdag plannen we een feestje: 5 jaar USA en 10 jaar getrouwd das meer dan reden genoeg.We doen hetzelfde concept als op ons afscheid van Belgie: zelfde locatie, zelfde frietkraam, zelfde zelfbediening voor de drank.
Wij zijn met ongeveer 50 man en opnieuw is het weer excellent en kunnen we dus lekker buiten in de tuin bijpraten met een Brugse Zot, een goe bak frieten en een frikadel.
Op het feestje hadden we ook 2 Amerikanen.Eentje is college van Ine die voor 6 maanden in UK zit en de tweede is mijn bazin die special voor 4 dagen de plas heeft overgestoken.Ook al willen beiden vooral de toerist uithangen, toch willen we ze in Brugge trakteren op lunch.En ja je kan het al raden het weer zit mee dus kan lekker op terras.
s Avonds staat afspraak met familie Babouche op het programma, ondertussen ook al een traditionele gezeliige boel geworden als we in Belgie zijn.Eigenlijk was het uitgestelde diner voor plechtige communie van dochterlief.Het werd een zeer Belgische maaltijd en da smaakt altijd.
Op zondag nog een uitgesteld communiefeest nu voor Isabau, nichtje van Ine.En zoals je waarschijnlijk al kan raden : het was goe weer, leve de terras!
Tussendoor lopen we ook nog bekenden tegen het lijf tijdens het shoppen (al moeten we diep in ons geheugen graven om te weten wie Hallo Bart tegen ons riep!) en doen we al de nodige boodschappen van chocolade tot calve nootjes.
Na vijf dagen is het tijd om terug naar huis te vliegen met de al even traditionele stop bij de douane om alle factureren van aankoop te laten afstempelen (inclusief 3 braadpannen gekocht bij onze vrienden in Corona, ja hoor ik je al denken zit da in de valies en kan je geen braadpan kopen in USA?Volgens Ine gaat er niets boven een echte Belgische pan, voila!).
En wat ook een traditie na het verlof: terug aan het werk. De foto's van ons feestje volgen nog.
a we zijn een beetje lui geweest ik weet het, maar hier zijn we weer en we gaan terug naar eind Augustus.
Na een laatste business trip naar Ghana is het tijd voor wat verlof.
We beginnen met een citytrip en vliegen met Delta naar Dusseldorf waar we overstappen op SAS en met een tussenstop in Kopenhagen, arriver we uiteindelijk in Bergen (ja het was een lange trip).
Gelukkig is het hotel een korte hop van de luchthaven en dus kunnen we meteen wat relaxen.
Het is wel even wennen aan de kleine hotelkamers, ja hier is elke vierkante meter duur en dus volop benut. Ook aan de prijzen wordt het wennen, beetje duur.
De Zaterdag verkennen we Bergen.Leuke stad, alles op wandelafstand en vooral met treintje berg op ( en ook bergop) om prachtig uitzicht te hebben op de stad. Het rondslenteren en de terrasjes zijn voor ons echt wel een verademing tov USA. Natuurlijk kunnen we niet weerstaan aan zalm en mosseltjes (en we hebben ook walvisbroodje getest, wist niet dat walvis mocht geserveerd worden).
Zondag heeft Ine een fjordenuitstap geboekt en dus vroeg uit ons kip, allez toch naar onze normen.Om 10 uur gaan we met de trein richting Myrdal.Het uitzicht is alvast mooi maar in Myrdal begint de pret pas echt.We veranderen op perron 1 naar trein op perron 2 (zo groot is het station) en dan gaat het richting Flam.De rit duurt dik half uur maar 85% van het traject gaat 55/1000 hoek naar beneden en maakt de 12 mile track een van de steilste ter wereld.We passeren ook nog een waterval (maar eens je in Argentinie bent geweest is dit eerder Manneke Pis).
Aangekomen in Flam hebben we wat tijd om iets te eten (vissoep natuurlijk) en dan hop ferry op want we gaan nu twee uur varen doorheen de fjorden.Adembenemend mooi.
Eens terug aan land worden we met de bus terug naar Voss station gebracht (gekend van Voss water volgens Ine) en gaat het met de trein terug richting Bergen.Zowat 12 uur na ons vertrek zijn we terug.
Op Maandag nog meer trein.Genoeg vliegtuigen gezien dus verplaatsen we ons met de trein van Bergen naar Oslo.Een ritje van dik 6 uur met Bergen railways.Deze trein gaat vanuit Bergen naar een hoogte van 1000 m om daar over het bergplateau te rijden en daarna terug af te dalen richting Oslo.Blijkbaar is dit het hoogte treintraject in Europa.Ine die heeft helaas meeste van het spektakel gemist want die haar oogjes waren dicht.
Opnieuw alles goed gepland want hotel in Oslo ligt op een steenworp van het station.
De rest van de dag verkennen we wat Oslo te bieden heeft en op aanraden van hotel vinden we een minder toeristisch restaurant maar de vis was geweldig lekker (duur).
We houden van vervoersmiddelen dus op Dinsdag gaat het met de tram richting Frogner park.Dit is topattractie in Oslo (volgens Tripadvisor) en de beelden die her en der staan zijn inderdaad prachtig.Gezien het mooie weer besluiten we om te voet terug naar centrum te lopen en dan metro te nemen (jawel weer nieuw vervoersmiddel) richting nieuw stadium voor het schansspringen, beter gekend als Holmenkolbakken.We gaan met de lift de schans op tot boven en zo zien we eens hoe steil dat ding is. We vinden ook nog een lunch restaurant (jawel vissoep! En rendier tactaar) en dan gaat het terug naar het hotel voor onze laatste avond.
Want op Woensdag zit onze city trip erop en gaan het richting Brussel, voor deel 2 van onze vakantie.
Bergen: city centre met de vismarkt
De zwarte vis is walvis
en dus proeven
Een van de vele steegjes in bergen
Ine de 'raindeer'
en Bartje de Viking
Op weg naar Flam, en waar woon jij? In 'sletten-bakken'. Ja daar hebben we mee gelachen
Even terug naar San Francisco. Op Zondag hebben we geen wekker gezet dus lekker lang slapen. Op de middag hebben we afgesproken met Irene en Chris. We hebben hun voor het eerst ontmoet bij de dokter in Antwerpen en dan nog een keer op de US ambassade in Brussel tijdens ons interview voor de green cards. Aldus inderdaad lotgenoten die hetzelfde jaar hun green cards hadden gewonnen. Chris en Irenen wonen in Sonoma op een uurtje rijden van SFO en zijn nu dicht bij hun zoon en klein- kinderen. Wij gaan lunchen en doen dat op zijn Belgisch, aldus blijven we lekker lang aan tafel zitten kletsen. Voor we er erg in hebben zijn we 4 uur verder! We sluiten onze laatste avond in SFO af met een zeer lekker maar modern Indisch restaurant, tussendoor doet Ine nog wat aan shoppen (maar koopt niets) en genieten we van laaste zonnetje op een terras bij een Franse Bistro.
Helaas hebben we de volgende morgen wel een wekker nodig want onze terugvlucht is om 830 en dus verlaten we het hotel om 6 uur stipt. Gelukkig is er geen verkeer en zijn we na klein half uurtje al aan de incheck balie waar ons wordt verteld dat onze vlucht nu al 4 uur vertraging heeft. Even kijken of onze status dit probleempje kan verhelpen. Er is inderdaad een vlucht die binnen 40 minuten vertrekt maar er zijn nog maar 2 plaatsen en zowat 20 man op de standby lijst. Zet er ons maar bij en we springen meteen naar plaats 1 en 2. Voila onze originele vlucht heeft vertraging maar we zullen wel vroeger thuis zijn dan gepland, want wij zijn mee en die 20 andere lekker niet!
Drie dagen later arriveren mijn ouders en Willem. Ze blijven tot Maandag en op Zondag nodigen we ook de Bosjes uit voor BBQ en om finale voetbal te kijken. Hamburgers waren lekker (maar niet van Verkinderen maar verbeke) en de match best aardig.
Maandag de bende uitgezwaaid en dagje later gaan Ine en ik richting downtown voor concert van beyonce en haar manlief Jay Z. Het concert is in de Dome en dat betekent dat we met dikke 55,000 zijn en eigenlijk is de modeshow om naar al die concertgangers te kijken veel leuker dan het optreden zelf. Het optreden duurt bijna 2 uur en Ine en ik hebben onze bedenkingen of Beyonce wel live zong. Er was geen live band en het was te zuiver om waar te zijn. Jay Z die zong wel live maar eigenlijk kenden we te weinig nummers om volop mee te zingen, al kon hij wel goed van katoen geven. Net voor het laaste nummer besluiten we om alvast terug naar parking te gaan, kwestie van de file te vermijden. Het is bijna 1 uur als we in onze tram zitten, da gaat pijn doen morgen.
En nog weekje verder staan mijn ouders en Willem terug voor de deur voor nog laaste week-end Atlanta vooraleer ze terug vliegen naar Belgie. Op Zaterdag gaan we naar Six Flags hier in Atlanta (voor het eerst) en natuurlijk is het veel te warm maar ook veel te druk. De rollercoasters zijn mega maar bij superman (waar je plat op je buik vast- gesnoerd ligt en een dubbele looping maakt...) moeten we wel meer dan 2 uur aanschuiven. In 6 uur doen we welgeteld 4 rollercoasters.... Hier kom ik nog wel een keer terug met Ine, die ondertussen met mijn ma gaan shoppen is. De laaste avond sluiten we af met een geweldig lekkere steak met zicht op Kennesaw airport (niet dat er veel be- weging is maar dat doet er niet toe!).
En voor Yvonne: we hebben al post gekregen van Uncle Sam, maar daar later iets meer over. Zeeleeuwen of hondjes, ik zou het niet weten want ze waren er niet!
Even terug in de tijd: Handy vrouw Ine en de wasmachine
Ja SFO vanop het water is toch wel prachtig
En wat eten we op 4 juli: hot-dogs, kan het nog Amerikaanser?
Zondag lunch met Chris en Irene
Mijn ma die weet toch wel altijd kado uit te kiezen, er staan er wel 2 tekort op!
Blijkbaar was de BBQ vuil, hij blinkt weer
En al die lege rode en zwarte zitjes, zitten straks helemaal vol
Ja ergens daar beneden wordt er gezongen
Moeilijk om deftig te trekken met je I Phone maar geloof me maar das Jay Z
Ja zelfs op verlof moeten we de wekker zetten. Want om 9 uur SFO tijd, geven we de Argentijnen partij tijdens kwartfinale voetbal. Dus vlug naar de Franse bakker en via de Starbucks terug naar de kamer waar we net op tijd zijn... om ons op achterstand te zien komen. Helaas tonen we teveel respect en gaan dus naar huis.
Allez de Belgen gaan naar huis, wij gaan vlug richting Pier ik weet niet hoeveel waar we tickets geboekt hebben voor The Rock. Gelukkig hadden we die op voorhand besteld want toen we aankwamen stond er een bordje dat alles uitverkocht was tot 5 Augustus! U bent dus gewaarschuwd mocht je ooit Alcatraz willen bezoeken, want zo heer The Rock. Weer beetje aanschuiven (ja daar zijn we al goed in) en dan met ferry naar de gevangenis. Het leuke is dat de rondleiding met audio en koptelefoontjes komt en je dus op je eigen tempo de gevangenis kan be- zoeken,. Je komt er het ontstaan te weten, wie er allemaal verbleven heeft (neen geen Verbekes of De- meulemeesters), wie geprobeerd heeft te ontsnappen en op welke manier (zwemmen, een bootje maken van een regenjas,....). Het was reuze leuk en na een uurtje of 3 zijn we terug op het vasteland waar we onze wandeling verder zetten richitng Fisherman Wharf, zowat het centrum van alle toeristen. Hier gaan we op zoek naar de zeeleeuwen (Ine heeft me natuurlijk eerst vierkantig staan lachen want hoe kunnen er hier nu zeeleeuwen in de vrije natuur wonen). En maar zoeken en ze niet vinden (tot groot jolijt van Ine). Tja wat blijkt ze zijn zowat een maand geleden verdwenen en niemand weet waarheen en waarom. Weg zeeleeuw. Dan maar verder naar Ghirardelli square, het mekka van de lokale cote d'or fabrikant. We laten de chocolade (wegens teveel volk) links liggen en gaan rechtsaf wijn proeven, veel interessanter.
Eens de dorst gelest gaat we de beroemde kronkelstraat (bekend van in de films) gaan bekijken. Het is er zo druk dat de politie de straat heeft afgesloten voor het verkeer, zou hier niet willen wonen, Eens beneden wandelen we stukje terug richting pier want je bent pas in SFO geweest als je met de cable car hebt gereden. Dus de bedoeling is om die terug richting hotel te nemen. Natuurlijk zijn we niet de enige toeristen die dit plan hadden en ja hoor: wachten dan maar. Zowat een uur later zijn we mee, best leuk.
Na ons wat opgefrist te hebben besluiten we om naar Castro wijk te gaan, bekend voor zijn vele restaurants. Dankzij Tripadvisor kiest Ine een zeer lekker restaurant uit.
En zo is de tweede dag San Franscisco alweer voorbij en heb ik nog steeds pijn aan mijn gat...
Ja het is spannend, we hadden met wat meer lef kunnen winnen. Geen derby der Lage Landen in halve finale...
Alcatraz in het klein
Na Robben Island mogen we nu logeren in Alcatraz
Humor hebben ze wel: time square
Ine heeft zich in deze isolatiecel laten opsluiten
En hop we zijn gelost, met bootje weer weg
En zo ziet the rock er uit
Lombard street heeft 8 straffe bochten, helaas zat de avondzon wat verkeerd
en daar is de kusttram
En bij het eindstation wordt hij nog handmatig in de juiste richting gedraaid
Aldus op 4 juli rest van de middag met de fiets rondgevlamd. Fietjes huren ging vlot, helm is niet verplicht dus wij weg richten Golden gate bridge. Volgens verhuurfirma is dit een gemakkelijke route voor beginners en af en toe beetje berg op/af.
Wat ze er niet bijgezegd hebben is dat het wind tegen was. Dus het wordt behoorlijk trappen en duwen en ondertussen ook de wandelaars proberen te ontwijken want het is natuurlijk vandaag superdruk. Maar langzaam maar zeker en met veel bochten komt de brug in zicht. Na een lastige klim zijn we er eindelijk, tijd voor drank, dorrsssstttt! De brug heeft apart fietsvak aan de ene kant, dan 6 rijvakken en een vak voor voetgangers aan de andere kant. Het is de plaats waar de meeste zelfdodingen gebeuren van gans Amerika, begrijpelijk het is er behoorlijk hoog. Eens aan de overkant van de brug fietsen we verder richting Sausalito die eigenlijk recht tegenover SFO ligt maar aan de andere kant van het water. En om er te geraken is er een behoorlijke 'kuitebijter', dus ja Ineke weer beetje tomaat. Het dorpje is klein en enorm gezellig. Op aanraden van de verhuurfirma gaan we eerst richting ferryterminal kwestie dat we weten wanneer we terug naar overkant kunnen. En daar, jawel daar staat er weer een rij om U tegen te zeggen. Voila, we kunnen mee met ferry van 630 en hebben dus ruim de tijd om een leuke tent uit te zoeken en iets te drinken want ja we hebben dorrrsssst. Om iets voor 6 zijn we terug aan ferryterminal en we hebben geluk we mogen nog mee met vroegere boot, mooi meegenomen zodat we iets voor 7 de fietsen opnieuw kunnen inleveren. We hebben in totaal dik 4 uur weg geweest en het was meer dan de moeite.
Vlug naar hotel om wat warme kleren aan te trekken want het is hier best koud 's avonds en dan op naar de traditie van elke 4th of July: vuurwerk. Iets eten op voorhand zit er niet in want jawel overal staat er een rij om U tegen te zeggen (lijkt wel de draad te worden door ons verhaal). We vinden gemakkelijk plekje maar helaas is het vuurwerk een teleurstelling want door de lage wolken verdwijnt alles zowat in de wolk die dan opeens wit of paars of rood kleurt, tja dan was Boston veel beter. Blijkbaar zijn er nog die honger hebben dus na het vuurwerk is de wachttijd nog steeds meer dan 2 uur, het zal dus een feestmaaltijd worden van hot dogs onderweg naar hotel (en ze hebben gesmaakt).
In slaap vallen zal geen probleem zijn en mijn gat doet pijn..... Morgen dag 2.
We zijn er bijna, we zijn er bijna
Brug in de mist, beloofd voor het vuurwerk later vanavond
Ine trekt een selfie op de brug
Halverwege, even van uitzicht genieten
We zijn aan den overkant, en neen het waait niet, zijn allemaal maar gedachten
Kiekeboe!
Zicht op sause-whatever stadje vanop ferry terug.
Met de fiets in de hand, komt men aan de overkant.
Laten we beginnen met pap van papieren. Ine die heeft al een paar keer op gewezen dat ik te traag ben om de papieren in te vullen, wil ik niet meer? Die papieren zijn niet zo maar paar bladzijden maar wel 21 pagina's waaronder de voor mij ongeloofelijk moeilijke vraag: opgave van alle buitenlandse reizen van minimum 24 uur van laatste 5 jaar. Ja halloo weten die mannen niet dat ik paar keer op vliegtuig heb ge- zeten? Maar dankzij customer service van Delta Airlines krijg ik pdf file met volledig overview. En die vraag en papieren dienen om onze aanvraag tot naturalisatie in te vullen. Nu we hier 5 jaar wonen kan dat en nu toch van plan zijn om nog even te blijven, waarom niet voor dubbele nationaliteit gaan? Grote voordeel is dat je meer flexibiliteit hebt dan een green card. Aldus alles netjes ingevuld en op Zaterdag naar de post om alles te versturen naar Uncle Sam, dit wordt zeker vervolgd.
Was van wasmachine is kapot. Allez niet echt kapot maar de deur gaat niet goed meer open. Maar niet getreurd Ine de handy-wife die zoekt op internet welk vervangstuk we nodig hebben, bestellen op Amazon en na 2 dagen stuk aangekomen en met behulp van youtube kan Ine ganse deur herstellen. En zo kunnen we met gerust hartje naar SFO.
SFO? Ja van San Francisco. Tijd voor onze jaarlijkse city-trip en dit keer is het dus de andere kant van de States. We vertrekken op Donderdagavond 3 juli met de non-stop naar SFO. Zowat 2,000 miles en net geen 5 uur vliegen. We hebben geluk en na het opstijgen worden we gevraagd om ons te verzetten naar first class, blijkbaar upgrade maar verkeerd gecommuniceerd (want eigenlijk niet kan want we vliegen gratis, soit niet getreurd). We arriveren op tijd en om 10 uur 'savonds lokale tijd zijn we op onze hotelkamer in Le Meridien, downtown SFO.
Vrijdag 4 juli: happy 4th of July en die beginnen we met breakfast. Bartje had gelezen dat Mama's het beste ontbijt van ganse stad was. Door tijdsverschil zijn we vrij vroeg wakker en na een frisse ochtenwandeling, arriveren we zo 830 aan dit ontbijtkot, te midden van Little Italy. Hmhmhm blijkbaar zijn we niet de enige want er staat een behoorlijk lange rij. Bart is al lang geen Belg meer en besluit om gewoon aan te schuiven, we zijn in verlof dus why hurry? Na zowat 2 en een half uur aanschuiven is er een tafeltje vrij, en dat allemaal voor een paar eitjes. Het ontbijt was heerlijk (vooral door het lange wachten denk ik) en dus tijd om de calorietjes af te wandelen. We zitten op een steenworp van de Coit Tower (wij hadden er een andere naam voor maar is niet voor publicatie vatbaar) en beklimmen die van de gemakkelijke kant. En voor de verandering moeten we opnieuw aanschuiven, want je kan enkel met lift naar boven.. Het zicht is meer dan de moeite waard. We doen de afdaling langs de 'moeilijke kant' en dat is dan 400 trappen richting pier (weeral trappen?). Eens bij de pier aangekomen besluiten we om de rest van de namiddag op een fiets door te brengen, maar daar later meer over...
Papieren ingevuld en nu nog opsturen!
En dit is het beruchte beste ontbijtkot van SFO...
En we zijn niet alleen: wachttijd tussen 2 en 3 uur
Alcatraz, maar da's voor later
De beroemde Golden Gate bridge
Downtown SFO, links van die 'punt' ligt ons hotel, het bruine gebouw die ongeveer tot halverwege komt
De brug op de achtergrond is niet de beroemde brug, al duurde dat wel halve dag voor wij dat door hadden
Ja die vraag hebben we wel een aantal keren gehoord de laatste dagen nu de Belgen de Amerikanen tegenkomen tijdens het WK in Brazilie.
En wij supporteren natuurlijk voor de Belgen. Ine die begint morgen vroeger te werken en neemt geen lunch zodat ze om 16 uur lokale tijd thuis op de bank met de poesjes naar de match kan kijken. En ikke kijk op kantoor want iedereen denkt dat USA zal winnen, ik denk het niet!
Voila het bewijs: kantoor Bart
Ine haar teen en vinger: toch misschien dubbelspel? Of is dit voor 4th of July?
De moeder van alle verkiezingen zijn in Belgie achter de rug, trouwens Ine heeft nog steeds haar stemformulier niet ontvangen en heeft dus niet kunnen stemmen.... Ongeloofelijk dat in huidige tijd van internet dit niet beter geregeld kan worden.
Gezien weekend van 30 Mei een (eindelijk) lang week-end was in de USA besloot ik om vanuit Zuid Afrika naar USA te vliegen en op Dinsdag dan terug naar Afrika te vertrekken. Gezien het winter is in Zuid Afrika was het alvast leuk om terug in Atlanta te zijn en de zomerse tempearturen te voelen.
Lang geleden maar op Zaterdag besluiten we op uitstap te trekken. Wij zijn dankzij jetlag vrij vroeg uit de veren en na een ontbijtje bij Panera Bread gaat het met de cabrio richting bergen. Op zowat anderhalf uur van hier liggen de Amicalola Falls (iets wat je niet moet uitspreken na paar glazen bier). De weg erheen is prachtig via kronkelende bergwegen en geweldige dorpjes zoals Big Canoe. De Falls liggen in nationaal park en als echte sportievelingen parkeren we onderdaan de berg en besluiten de hike richting waterval en terug te doen (Arthur en Yvon: deja vu gevoel van Stone Mountain). Het wordt alweer een heuse beklimming waarbij Ine de kleur van haar tomaten aanneemt. Maar de 600 trappen lonen wel de moeite. Het zijn natuurlijk geen mega watervallen maar wel leuk om te zien, de waterval is volgens expert 222m in vrije val. Na tweetal uurtjes zijn we terug aan de parking en nu hebben we dorst en honger. We rijden verder door de bergen richting Wolf Mountain Winery. We verwachten ons natuurlijk niet aan wijnvelden zoals in Zuid Afrika maar eingelijk valt het ons wel best mee en pretty upscale. Helaas moet je reserveren voor het restaurant, aldus worden het tapas hapjes en proeven we de verschillende wijnen. Tja witte wijn kan je niet vergelijken met wat we meesleuren vanuit Zuid Afrika maar de rose en rose cava mag er best zijn (en nog niet goedkoop ook). Tuurlijk slaan we paar flessen aan de haak. En nu we toch onderweg zijn besluiten we om via de outlet terug naar huis te karren. De outlet was beetje te druk maar Ine blij dak weer wa T shirts heb om te reizen.
De rest van het week-end doen we het rustig aan met o.a. op Zondag tripje richitng LifeTime Fitness. Nu Ine veranderd is van werk moet ik wel abo aanschaffen wil ik nog mijn baantjes trekken (is reeds tweetal maanden geleden gebeurd) en Ine die wil mij nu vervoegen voor de zomer. Buiten zwemmen heeft toch wel iets speciaal (en je krijgt volgens Ine bruine rug en vooral wit gat van!, hopelijk niet omgekeerd).
Volgende keer posten we paar foto's van Ine haar eerste oogst tomaten
Begin van waterval trail
En dit is hem
425 steps tot halverwege de fall en dan nog 175 tot beneden, das dus 600
Het zicht van boven: Georgia Mountains
Nog klein beetje tomaatje maar toch al ok om te proeven
Gekocht! Wat had je gedacht (en we gaan nog niet naar huis...)
Amaai blijkbaar meer dan een maand geleden dat we nog eens iets gepost hebben. Maar we hebben dan veel moeten reizen sinds laatste blog: beurs in Guangzhou (en nog geen kleintje ook met 220,000 bezoekers in 4 weken), helaas een begrafenis in Zuid Afrika en een tripje naar Dubai, S Arabia en op weg terug een tussenstopje in Europa (op kantoor noemden ze dit een Obama trip gezien ik 4 landen in 6 dagen heb afgehaspeld.).
Soit even terug in de tijd want eens de mulsh er lag, kreeg Ine echt wel groene vingers en dus eens de nachtvorst voorbij was, werden de tomaten, peterselie, munt en wat weet ik nog veel meer ge- plant. Nu we de zomer ingaan betekent dit dus elke avond met gietertje groentjes water geven en er wat lieve woorden tegen spreken. Ook onze limoen- en citroenboom gaan tweede seizoen in en als al die bloempjes ook echt allemaal limoenen en citroenen worden zullen we niet weten wat gedaan met onze oogst. De boer zal jullie op de hoogte houden.
Voor de rest niets te melden: onze 2 nieuwe huisgenoten zijn het hier al goed gewoon en zoals verwacht breken die kapoenen regelmatig ons huis af, ja we hebben opnieuw jong geweld in huis en leven in de brouwerij. Helaas onze 2 Belgische katten moeten het niet zo hebben van hun Amerikaanse rasgenoten, dus dat zal wel nog wat tijd nodig hebben.
Oh ja ook nog wel iets grappig meegemaakt. Ine moest even check (ja hier werken ze nog met die dingen) op haar rekening krijgen. Geen probleem op een Zaterdag even naar drive thru, checkje in de automaat duwen en dan... Wel dan slikt dat automaatje onze check in en zegt cancelled transaction. Wij nog op alle knoppen duwen maar onze check die komt niet terug. Ine dus bellen naar CS bank met de eis dat ik moet blijven staan. Ine die wordt niet zo rap boos aan de telefoon maar als ze maar eventjes driemaal doorverbonden wordt en telkens opnieuw haar verhaal moet doen, wel dan begint eindelijk ons Ineke haar geduld te verliezen en wordt opeens stukje minder vriendelijk. Soit achter ons groeit natuurlijk de rij wachtenden en na zowat 20 minuten wordt ons geadviseerd om gewoon naar huis te gaan en claim in te dienen. Ondertussen staat bedrag netjes op onze rekening, ja zelfs na 5 jaar USA heb je af en toe nog wel eens een probleempje.
5 jaar USA? Wel dat betekent dat we belangrijke beslissing moeten nemen want we kunnen hier blijven op onze greencard of we kunnen voor dubbele nationailiteit gaan. Als we dit laatste doen moeten we natuurlijk opnieuw door gans process: 21 pagina's met gegevens invullen, opnieuw op interview en je moet test afleggen waarbij je kennis hebt van Amerikaanse geschiedenis. We hebben nog geen papierwerk ingevuld maar wel al de 100 mogelijke vragen op flashcards. Wordt vervolgd!
Boer en tuinder bij Ine
En het resultaat wordt meteen gebruikt!
Die wilde ik echt wel delen met jullie: ik ben niet enige die taxi wil nemen in China
De moeder der verkiezingen gaat tot de USA, we worden niet vergeten. Waar is mijn rood potlood?
Naast groene vingers heeft Ine ook handige vingers. Alle vragen knippen en plakken tot flashcards, bezigheidstherapie eerste klas!
De tijd vliegt, we zijn al bijna anderhalve maand terug van de Maladieven, dat gaat rap.
En zo komt langzaam maar zeker de lente in het land en is het tijd voor boer en tuinder, deel 1. Vorig jaar hadden we de helft van onze tuin in dennenaalden laten strooien en de rest hadden we zelf in mulch gelegd (je moet maar een keer jaartje terug gaan toen we een pallet met mulch in zakken hadden laten leveren). Ine wilde dit jaar geen dennenaalden maar alles in mulch en voor mij was dat ok maar dan wilde ik wel twee kleurtjes. Alles in dat fel rood leek me toch wel iets teveel van het goede. En nu bleek het een stuk goedkoper om los te laten leveren en vooral toen we onze buren hadden over- tuigd om ook mee te bestellen: 2 trucks waarvan eentje met bruin/zwarte mulch allemaal voor familie Verbeke en eentje met rode mulch netjes gedeeld met de buren. Ine was die week thuis en kon dus echt niet wachten tot ik thuis was van het werk en dacht van we vliegen er een keer in.... Heb me beetje boos moeten maken want dat is echt sleurwerk, heel veel sleurwerk. Met onze nieuwe kruiwagen (Ine heeft duurste van de winkel gekocht) en 4 dagen verder waren we klaar. Het eindresultaat, na dik 14 uur ploeteren met zijn tweetjes, mag er best zijn. Nu nog wat meer kleur in onze tuin en we kunnen opnieuw meedingen voor de 'yard of the month' award.
En ja de ooievaar is langs geweest. Ine die wilde al een tijdje een hond, maar om eerlijk te zijn zag ik dat niet echt zitten. Dus zou er dan maar een katje bijkomen. We wilden een kat uit het asiel redden en dan een zwarte. Zwarte katten worden hier gezien als ongeluk en blijven helaas vaak voor langere periode in een asiel leven. Toen we aankwamen was het eerste was ik zag een lief klein wolle-bollteje van nog geen 6 maanden die net was binnengebracht. Waarom dan maar geen 2 katten meenemen. Hier betaal je behoorlijk bedrag om een kat te adopteren maar dan is hij wel al gechipt en 'geknipt' en tot mijn verbazing krijg je ook formulier mee want bedrag is belanstingsaftrekbaar. Kan enkel in Amerika denk ik dan. Aldus hebben we nu terug 4 katten. Voorlopig lieven onze nieuwe huisbewoonders nog beneden en we waren vooral gewaarschuwd voor die wolle-bol want ze was 'crazy' (maar zoals bij de afleveringen van de Maarsmannen: Zot! Er is hier niemand zot).
Hoopje 1 is rood en helft voor ons en helf voor buren
Hoopje 2, wel die is helemaal voor onze tuin
Hallo, wij zijn de nieuwe huisbewoonders
Mijn naam is Felix en zat al 3 maanden in een asiel
Mijn naam is Crazy, Zot! Mijn papa noemt me wollie bollie
Dag Zand, tijd voor zee. Emirates Airlines brengt ons in 4 uur naar onze zee-bestemming: Maldiven. Ja stond al lang op ons wenslijstje maar gezien we 10 jaar getrouwd zijn, leek het ons now or never.
Op de luchthaven worden we verwelkomd door de lokale vertegenwoordiger die ons meteen naar onze speedboat brengt, zowat 40 stappen van de aankomsthal. Na 15 minuten arriveren we op ons prive-eiland en worden we weeral verwelkomd, dit keer met rozeblaadjes, muziek en onze butller. Ine en ik noemen hem meteen James, wat we ook nodig hebben in de volgende dagen: 1 adres James! Het eiland is 750 m lang en zowat 25 meter breed en we zijn het enige hotel op dit stukje paradijs (beter geen ruzie maken want je hier wegstoppen is niet evident). Omdat het onze huwelijksverjaardag is wordt er ons een upgrade aangeboden, maar die weigeren we uiteindelijk, we blijven bij onze originele boeking: een geweldige bungolow over de zee met onmiddelijke toegang tot het water.
En het water is kristalhelder, zelfs vanop ons terras kan je zo de vissen voorbij zien zwemmen. De eerste namiddag doen we niet veel: gewoon ons installeren en vooral lekker niets doen (want ook zo zal zijn voor de volgende dagen). Op 14 februari ontdekken we al gauw de aandacht die dit hotel heeft voor details: bij het ontbijt worden we meteen champagne aangeboden en komt iedereen ons een happy anniversary wensen. Eens terug op de kamer staat er met de groeten van het hotel een chocoladetaart en nog een fles champagne klaar. Ook James die komt nog langs om ons te feliciteren.
Wat doen we nog voor de rest van onze vierdaagse? Niks en nog een keer niks. Slapen terwijl je het water onder je bungalow hoort klotsen (bij hoogtij is de stroming behoorlijk sterk), lekker ontbijtje, wat lezen op ons deck en snorkelen want hier zit toch wel wat vis, we zien een rogge die je in geen enkele pan kan krijgen, een kleine (ongevaarlijke) haai komt zo maar voorbij gezwommen en je ziet kleine visjes in allerhande kleurtjes van zebra -gestreept, over geel en paars tot oranje. Het is niet te beschrijven.
Helaas na 4 nachten moeten we dit aards paradijs verlaten en vliegen we terug richting Dubai. Na een nachtje Dubai vliegen we met KLM verder via Amsterdam naar huis...
En die sneeuw dan, zien we je denken. Wel dat hebben we gemist want tijdens onze dagen in Maladiven, was het nog maar een keer prijs in Atlanta: scholen en bedrijven dicht voor 2 dagen. Ook voor onze cat sitter was er geen doorkomen aan, maar een SMS naar onze lieve buren bracht redding. Op risico van benen breken is Jim twee dagen lang langs geweest om onze twee lieverdjes te voederen. Zo zie je maar dat goede buren altijd wel een keer van pas komen.
Aankomst bij ons hotel, de Noordzee lijkt wel een riool qua kleur...
Ring ring en dit is onze bungalow voor de volgende 4 nachten
Zicht vaniop ons terras
Overzicht van bungalows, allemaal op palen over de zee
En zo ziet het er 's avonds uit.....
Ine gaat even checken of er vis onze plunge pool zit!
Check! Niets gevonden
En nu is het tijd voor het grotere werk, even kijken of er hier vis zit
En deze haai zagen we geregeld voorbij zwemmen, zelfs tijdens het snorkelen
Neen dit is geen schaduw in het water, maar wat we noemen een school vissen
Ontbijt op 14 februari met de voetjes in het zand
Ja ze hebben wel oog voor detail en het verwennen van hun gasten
Daar hebben ze toch wel even werk aan gehad, den overschot van de blaadjes lagen te drijven in een warm schuimbad
Dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd, aldus was het tijd om iets speciaals van onze to do lijst te schrappen. Laten we maar beginnen met zand.
Na 12 en half uur vliegen landen we in Dubai, de eerste stop van onze trip. Ine en ik verblijven hier 4 nachten. Gezien we 9 uur tijdsverschil moeten overbruggen, doen we het rustig de eerste dag. Wat luieren aan het zwembad en 's avonds voor het eerst een van de vele malls onveilig gaan maken. Al zal Ine weinig shoppen, Dubai is nu eenmaal een stuk duurder dan USA.
Op aanraden van de concierge van het hotel boeken we High Tea in de Burj Khalifa. Je mag High vrij letterlijk nemen want dit is het hoogste gebouw ter wereld. De thee wordt geserveerd, halverwege en dat is slechts verdieping 123, we overbruggen de 400m in 45 seconden. Eigenlijk hadden ze dit beter lunch genoemd want je krijgt er verschillende gerechtjes, broodjes en desserts. Het zicht is - hoe kan het ook anders - geweldig. De rest van de namiddag blijven we in de buurt hangen voor nog wat mall shoppen (mall of Dubai) en bewonderen we het fonteinenspektakel (beetje zoals je kan bekijken in Las Vegas bij Bellagio hotel, maar dit is Dubai dus alles is hier groter).
De volgende dag doen we dan maar tweede aanrader van de concierge: tocht in de woestijn. We moeten hiervoor om 7 uur vertrekken en dat doet pijn want Ine en ik zijn geen ochtendmensen. Na een ritje van een uur komen we bij woestijnreservaat aan en wisselen we ons busje voor een open jeep. Eerste stop is lokaal nomadenkamp voor koffie. En dan volgt voor Ine het hoogtepunt: een rit op een kameel doorheen de woestijn: hoog en droog hobbelen we een half uurtje rond waarna we ontbijt geserveerd krijgen. We sluiten af met een rit doorheen de woestijn waar we vooral zand zien, heel veel zand. Zo ver je kan kijken is er zand. De laatste namiddag brengen we aan het zwembad door. Dan is het tijd om de koffers te pakken voor de volgende bestemming....
Zicht vanop onze kamer
Dubai, hoe hoger het gebouw hoe beter
830 m hoog, de hoogste ter wereld
Zelfs vanop 400m lijkt alles als lego huisjes
Klaar voor de High Tea, inclusief bubbels
Aanvallen!
Leve de kameel!
Hey Ine, welke richting is het?
De zandfretters
Laatste avond Dubai, even Libanees restaurant proberen
Dat is het SMS bericht die ik in Ghana van Ine krijg op Maandag 27 januari: sneeuw verwacht, ik ga morgen van thuis werken. We zijn dit jaar al een paar keer gewaarschuwd voor sneeuw maar tot op heden bleef alles groen, dus dacht ik Ine wil dagje van thuis werken.
Tot ik op Dinsdag foto's van Ine begin te ontvangen met meer en meer witte vlokken. Ikke beetje jaloers, sneeuwt het nu een keer in Atlanta en ben ik niet thuis. Tegen de middag begon het heftig te sneeuwen en gingen alle scholen vervroegd dicht en stuurden ook alle bedrijven hun werknemers naar huis. Het gevolg was een ongeziene chaos want blijkbaar had men op geen enkele autostrade of openbare weg gestrooid. Atlanta veranderde binnen het uur in een parkeerplaats en toen men om 1 uur het te gevaarlijk vond om de laatste schoolbussen uit te sturen was het hek helemaal van de dam.
Toen ik die berichten hoorde was ik niet langer jaloers maar eigenlijk wel blij dat ik niet in Atlanta was. Schoolbussen reden zich vast waardoor kinderen van 8 tot 12 jaar de nacht doorbrachten op de bus, sommigen kinderen hadden zelfs de school nog niet verlaten en hebben de ganse nacht in school doorgebracht, Ine en ik hadden collega's die normaal in half uur naar huis rijden maar nu 8 tot 12 uur nodig hadden voor zelfde afstand. Enkele van Ine haar collega;s bleven gewoon op kantoor en gingen pas volgende morgen richting huis
En dat waren dan de gelukkigen want een pak mensen reden zich helemaal vast in het verkeer en brachten de nacht door in de lokale supermarkt, een restaurant of een Kerk die zijn deuren openstelde. Dit soort toestanden zou je toch echt niet verwachten voor een land als de USA. De volgende dag was de 'schade' goed te zien: 1000 ongevallen in de eerste 12 uur van de sneeuwstorm, overal auto's die achtergelaten waren en wild geparkeerd stonden, de grootste luchthaven ter wereld die zomaar dicht was en kleuteurs die pas 24 uur na de eerste sneeuwvlokken door hun ouders werden opgepikt in de kinderdagverblijven. Neen ik was al lang niet meer jaloers want ik zou nooit van zijn leven thuis geraakt zijn. En Ine, wel die was de slimste en werkte ganse week van thuis.
Gelukkig hadden mijn terugvluchten geen vertraging en was alles al gesmolten (met uitzondering van onze oprit, gezien deze Noord ligt). Het was 3 jaar geleden dat we hier nog eens deftige sneeuw gezien hadden en ook toen was het verkeer een drama. Men leert blijkbaar niet van vorige stormen.
Het begint te sneeuwen
Het blijft sneeuwen
En voila Atlanta komt tot stilstand voor 48 uur
Beste manier om jetlag te overwinnen: oprit sneeuwvrij maken (want ik kon er niet op met mijn auto)
Pfpfpfp veel te lang geleden maar ja het zal druk zijn zeker?
Na Zuid Afrika hadden we 3 weken USA (waarvan weekje Burkina Faso) vooraleer we op Kerst uitstap naar Belgenland vertrokken. Maar aldus eerst 3 dagen Burkina en even een omwegje gemaakt om met de Musketiers te gaan eten in Brugge. Altijd leuk om met de oud collega's samen te zitten, al vrees ik dan andere gasten in het restaurant de musketiers soms beetje te luid vonden. Soit we zijn weer volledig bijgepraat en ik stel vast: in de logistiek in Zeebrugge verandert er echt niet veel.
Aldus dan maar na weekje USA terug naar Brugge voor de Kerst. Dit jaar hadden we besloten om het kort te houden: enkel Kerst in Belgie en voor het eerst Oudejaar in USA. Belgie was net als vorig jaar meer herfst dan winter, maar daarom niet minder genoten: Kerstmarktje meepikken, pinten drinken met Wim, Kerstavond met familie Verbeke, Kerstdag met familie Demeulemeester, tweede Kerst was er de voetbalvrienden (al viel de wedstrijd zelf flink tegen, het werd een magere kerstkalkoen), de Vrijdagavond zoals per traditie Geert, Els en de kind(jes), Zaterdag nog even Martine en Eddy en dan op Zondag al terug naar de USA. Zoals altijd ging het weer vlug vooruit.
Eens terug hadden we nog paar dagen verlof en we wilden eigenlijk niets doen: Ine wilde wat bekomen van haar nieuwe jobuitdaging (de commute is niet echt een makkelijke, gezien ze tot midden dit jaar nog off campus zitten en dat is toch stukje kachelen) en ikke had genoeg gereisd met 250,000 miles op de Delta teller wilde ik eigenlijk wel een keer paar dagen lui zijn. Beetje ons huisje uitgemest (hoe groter het huis, hoe meer brol je verzamelt) en Oudejaar werd een zeer rustige bedoening (jaja we worden wat ouder).
2014 begon dan met een Polar Vortex. Had er nog nooit van gehoord maar dat is blijkbaar een koude systeem die hoog boven Alaska/Noord Canada vertoeft en door allerhande drukgebieden ver weg van USA blijft. Tot die drukgebieden besloten om op verlof te gaan en dus de Polar Vortex over zowat gans USA afzakte. Hier in Atlanta braken we het kouderecord van 1985 met ochtendtemperaturen tot -15 en dankzij een fris windje voelde het zowat -23 aan. En toen na een vijftal dagen kwamen die hoge drukgebieden terug van verlof en schoten we zowat naar +18 graden en zat ik boekje te lezen in mijn T shirt. Het werd zelfs nog gekker want de week daarop zat ik in Zuid Afrika te midden van een hitte- gold: +36 graden. En om het helemaal gek te maken: de Artic Air is terug en dus sinds mijn terugkomst van JNB zakt de temperatuur hier in Atlanta opnieuw flink onder nul (- 11 deze morgen).
Trouwens ben blij dat onze trouwe fan Yvonne terug is, vreesde al even om mijn fanclub te verliezen. Happy Birthday Yvonne en hopelijk kunnen we tijdens onze volgende trip eens afspreken in Breda!.
De belangrijkste aankoop: chocolade!
Een selfie: we waren nog vol moed dat we zouden winnen....
Jinglebell jinglebell
Voila douane heeft alles afgestempeld, nu nog even vlug herschikken We hadden 86kg in 3 valiezen, Met Wa?
Met Da! 86kg
Denk dat we even order op zaken moeten stellen in onze voorraadkast
Is da beter?
Ha hoe werkt da, even poot tegen zetten en er komt een brokje uit? Hmhmhm da's leuk
Na vluchtje van dik uur komen we aan in de hoofdstad, tuttut ophalen en weg zijn we in de gietende regen (ja we hebben wel paar plensbuitjes gehad). Op uitnodiging van Basil verblijven we hier nog 1 nachtje. We gaan 's avonds eten met Basil, zijn vrouw en de vrouw van Sudesh (zakenpartner van Basil die in Liberia zit). Het wordt zoals altijd met Basil een zeer geslaagde avond.
Gezien onze vlucht pas 's avonds is besluiten we op aanraden van Basil naar het apartheidsmuseum te gaan. Een echte aanrader voor wie in de buurt is. Zoals jullie weten zijn we niet echt museumgangers, maar hier spenderen we toch dik 3 uur. Eens buiten laat het echt wel een indruk op je. Onze laatste lunch is op mijn favoriete plaats de italiaan in Morningside (zelfs de eigenaar komt me al begroeten, moet blijkbaar hier ondertussen paar keer geweest zijn,.... erg he?).
Op de terugvlucht geen VIP aan boord zoals op de heenreis en na een non stopje van dik 16 uur landen we op Zatermorgen terug in Atlanta.
Hoog in de boom
En die stond dus voor onze auto, net toen we naar luchthaven vertrokken
