Ja die vraag hebben we wel een aantal keren gehoord de laatste dagen nu de Belgen de Amerikanen tegenkomen tijdens het WK in Brazilie.
En wij supporteren natuurlijk voor de Belgen. Ine die begint morgen vroeger te werken en neemt geen lunch zodat ze om 16 uur lokale tijd thuis op de bank met de poesjes naar de match kan kijken. En ikke kijk op kantoor want iedereen denkt dat USA zal winnen, ik denk het niet!
Voila het bewijs: kantoor Bart
Ine haar teen en vinger: toch misschien dubbelspel? Of is dit voor 4th of July?
De moeder van alle verkiezingen zijn in Belgie achter de rug, trouwens Ine heeft nog steeds haar stemformulier niet ontvangen en heeft dus niet kunnen stemmen.... Ongeloofelijk dat in huidige tijd van internet dit niet beter geregeld kan worden.
Gezien weekend van 30 Mei een (eindelijk) lang week-end was in de USA besloot ik om vanuit Zuid Afrika naar USA te vliegen en op Dinsdag dan terug naar Afrika te vertrekken. Gezien het winter is in Zuid Afrika was het alvast leuk om terug in Atlanta te zijn en de zomerse tempearturen te voelen.
Lang geleden maar op Zaterdag besluiten we op uitstap te trekken. Wij zijn dankzij jetlag vrij vroeg uit de veren en na een ontbijtje bij Panera Bread gaat het met de cabrio richting bergen. Op zowat anderhalf uur van hier liggen de Amicalola Falls (iets wat je niet moet uitspreken na paar glazen bier). De weg erheen is prachtig via kronkelende bergwegen en geweldige dorpjes zoals Big Canoe. De Falls liggen in nationaal park en als echte sportievelingen parkeren we onderdaan de berg en besluiten de hike richting waterval en terug te doen (Arthur en Yvon: deja vu gevoel van Stone Mountain). Het wordt alweer een heuse beklimming waarbij Ine de kleur van haar tomaten aanneemt. Maar de 600 trappen lonen wel de moeite. Het zijn natuurlijk geen mega watervallen maar wel leuk om te zien, de waterval is volgens expert 222m in vrije val. Na tweetal uurtjes zijn we terug aan de parking en nu hebben we dorst en honger. We rijden verder door de bergen richting Wolf Mountain Winery. We verwachten ons natuurlijk niet aan wijnvelden zoals in Zuid Afrika maar eingelijk valt het ons wel best mee en pretty upscale. Helaas moet je reserveren voor het restaurant, aldus worden het tapas hapjes en proeven we de verschillende wijnen. Tja witte wijn kan je niet vergelijken met wat we meesleuren vanuit Zuid Afrika maar de rose en rose cava mag er best zijn (en nog niet goedkoop ook). Tuurlijk slaan we paar flessen aan de haak. En nu we toch onderweg zijn besluiten we om via de outlet terug naar huis te karren. De outlet was beetje te druk maar Ine blij dak weer wa T shirts heb om te reizen.
De rest van het week-end doen we het rustig aan met o.a. op Zondag tripje richitng LifeTime Fitness. Nu Ine veranderd is van werk moet ik wel abo aanschaffen wil ik nog mijn baantjes trekken (is reeds tweetal maanden geleden gebeurd) en Ine die wil mij nu vervoegen voor de zomer. Buiten zwemmen heeft toch wel iets speciaal (en je krijgt volgens Ine bruine rug en vooral wit gat van!, hopelijk niet omgekeerd).
Volgende keer posten we paar foto's van Ine haar eerste oogst tomaten
Begin van waterval trail
En dit is hem
425 steps tot halverwege de fall en dan nog 175 tot beneden, das dus 600
Het zicht van boven: Georgia Mountains
Nog klein beetje tomaatje maar toch al ok om te proeven
Gekocht! Wat had je gedacht (en we gaan nog niet naar huis...)
Amaai blijkbaar meer dan een maand geleden dat we nog eens iets gepost hebben. Maar we hebben dan veel moeten reizen sinds laatste blog: beurs in Guangzhou (en nog geen kleintje ook met 220,000 bezoekers in 4 weken), helaas een begrafenis in Zuid Afrika en een tripje naar Dubai, S Arabia en op weg terug een tussenstopje in Europa (op kantoor noemden ze dit een Obama trip gezien ik 4 landen in 6 dagen heb afgehaspeld.).
Soit even terug in de tijd want eens de mulsh er lag, kreeg Ine echt wel groene vingers en dus eens de nachtvorst voorbij was, werden de tomaten, peterselie, munt en wat weet ik nog veel meer ge- plant. Nu we de zomer ingaan betekent dit dus elke avond met gietertje groentjes water geven en er wat lieve woorden tegen spreken. Ook onze limoen- en citroenboom gaan tweede seizoen in en als al die bloempjes ook echt allemaal limoenen en citroenen worden zullen we niet weten wat gedaan met onze oogst. De boer zal jullie op de hoogte houden.
Voor de rest niets te melden: onze 2 nieuwe huisgenoten zijn het hier al goed gewoon en zoals verwacht breken die kapoenen regelmatig ons huis af, ja we hebben opnieuw jong geweld in huis en leven in de brouwerij. Helaas onze 2 Belgische katten moeten het niet zo hebben van hun Amerikaanse rasgenoten, dus dat zal wel nog wat tijd nodig hebben.
Oh ja ook nog wel iets grappig meegemaakt. Ine moest even check (ja hier werken ze nog met die dingen) op haar rekening krijgen. Geen probleem op een Zaterdag even naar drive thru, checkje in de automaat duwen en dan... Wel dan slikt dat automaatje onze check in en zegt cancelled transaction. Wij nog op alle knoppen duwen maar onze check die komt niet terug. Ine dus bellen naar CS bank met de eis dat ik moet blijven staan. Ine die wordt niet zo rap boos aan de telefoon maar als ze maar eventjes driemaal doorverbonden wordt en telkens opnieuw haar verhaal moet doen, wel dan begint eindelijk ons Ineke haar geduld te verliezen en wordt opeens stukje minder vriendelijk. Soit achter ons groeit natuurlijk de rij wachtenden en na zowat 20 minuten wordt ons geadviseerd om gewoon naar huis te gaan en claim in te dienen. Ondertussen staat bedrag netjes op onze rekening, ja zelfs na 5 jaar USA heb je af en toe nog wel eens een probleempje.
5 jaar USA? Wel dat betekent dat we belangrijke beslissing moeten nemen want we kunnen hier blijven op onze greencard of we kunnen voor dubbele nationailiteit gaan. Als we dit laatste doen moeten we natuurlijk opnieuw door gans process: 21 pagina's met gegevens invullen, opnieuw op interview en je moet test afleggen waarbij je kennis hebt van Amerikaanse geschiedenis. We hebben nog geen papierwerk ingevuld maar wel al de 100 mogelijke vragen op flashcards. Wordt vervolgd!
Boer en tuinder bij Ine
En het resultaat wordt meteen gebruikt!
Die wilde ik echt wel delen met jullie: ik ben niet enige die taxi wil nemen in China
De moeder der verkiezingen gaat tot de USA, we worden niet vergeten. Waar is mijn rood potlood?
Naast groene vingers heeft Ine ook handige vingers. Alle vragen knippen en plakken tot flashcards, bezigheidstherapie eerste klas!
De tijd vliegt, we zijn al bijna anderhalve maand terug van de Maladieven, dat gaat rap.
En zo komt langzaam maar zeker de lente in het land en is het tijd voor boer en tuinder, deel 1. Vorig jaar hadden we de helft van onze tuin in dennenaalden laten strooien en de rest hadden we zelf in mulch gelegd (je moet maar een keer jaartje terug gaan toen we een pallet met mulch in zakken hadden laten leveren). Ine wilde dit jaar geen dennenaalden maar alles in mulch en voor mij was dat ok maar dan wilde ik wel twee kleurtjes. Alles in dat fel rood leek me toch wel iets teveel van het goede. En nu bleek het een stuk goedkoper om los te laten leveren en vooral toen we onze buren hadden over- tuigd om ook mee te bestellen: 2 trucks waarvan eentje met bruin/zwarte mulch allemaal voor familie Verbeke en eentje met rode mulch netjes gedeeld met de buren. Ine was die week thuis en kon dus echt niet wachten tot ik thuis was van het werk en dacht van we vliegen er een keer in.... Heb me beetje boos moeten maken want dat is echt sleurwerk, heel veel sleurwerk. Met onze nieuwe kruiwagen (Ine heeft duurste van de winkel gekocht) en 4 dagen verder waren we klaar. Het eindresultaat, na dik 14 uur ploeteren met zijn tweetjes, mag er best zijn. Nu nog wat meer kleur in onze tuin en we kunnen opnieuw meedingen voor de 'yard of the month' award.
En ja de ooievaar is langs geweest. Ine die wilde al een tijdje een hond, maar om eerlijk te zijn zag ik dat niet echt zitten. Dus zou er dan maar een katje bijkomen. We wilden een kat uit het asiel redden en dan een zwarte. Zwarte katten worden hier gezien als ongeluk en blijven helaas vaak voor langere periode in een asiel leven. Toen we aankwamen was het eerste was ik zag een lief klein wolle-bollteje van nog geen 6 maanden die net was binnengebracht. Waarom dan maar geen 2 katten meenemen. Hier betaal je behoorlijk bedrag om een kat te adopteren maar dan is hij wel al gechipt en 'geknipt' en tot mijn verbazing krijg je ook formulier mee want bedrag is belanstingsaftrekbaar. Kan enkel in Amerika denk ik dan. Aldus hebben we nu terug 4 katten. Voorlopig lieven onze nieuwe huisbewoonders nog beneden en we waren vooral gewaarschuwd voor die wolle-bol want ze was 'crazy' (maar zoals bij de afleveringen van de Maarsmannen: Zot! Er is hier niemand zot).
Hoopje 1 is rood en helft voor ons en helf voor buren
Hoopje 2, wel die is helemaal voor onze tuin
Hallo, wij zijn de nieuwe huisbewoonders
Mijn naam is Felix en zat al 3 maanden in een asiel
Mijn naam is Crazy, Zot! Mijn papa noemt me wollie bollie
Dag Zand, tijd voor zee. Emirates Airlines brengt ons in 4 uur naar onze zee-bestemming: Maldiven. Ja stond al lang op ons wenslijstje maar gezien we 10 jaar getrouwd zijn, leek het ons now or never.
Op de luchthaven worden we verwelkomd door de lokale vertegenwoordiger die ons meteen naar onze speedboat brengt, zowat 40 stappen van de aankomsthal. Na 15 minuten arriveren we op ons prive-eiland en worden we weeral verwelkomd, dit keer met rozeblaadjes, muziek en onze butller. Ine en ik noemen hem meteen James, wat we ook nodig hebben in de volgende dagen: 1 adres James! Het eiland is 750 m lang en zowat 25 meter breed en we zijn het enige hotel op dit stukje paradijs (beter geen ruzie maken want je hier wegstoppen is niet evident). Omdat het onze huwelijksverjaardag is wordt er ons een upgrade aangeboden, maar die weigeren we uiteindelijk, we blijven bij onze originele boeking: een geweldige bungolow over de zee met onmiddelijke toegang tot het water.
En het water is kristalhelder, zelfs vanop ons terras kan je zo de vissen voorbij zien zwemmen. De eerste namiddag doen we niet veel: gewoon ons installeren en vooral lekker niets doen (want ook zo zal zijn voor de volgende dagen). Op 14 februari ontdekken we al gauw de aandacht die dit hotel heeft voor details: bij het ontbijt worden we meteen champagne aangeboden en komt iedereen ons een happy anniversary wensen. Eens terug op de kamer staat er met de groeten van het hotel een chocoladetaart en nog een fles champagne klaar. Ook James die komt nog langs om ons te feliciteren.
Wat doen we nog voor de rest van onze vierdaagse? Niks en nog een keer niks. Slapen terwijl je het water onder je bungalow hoort klotsen (bij hoogtij is de stroming behoorlijk sterk), lekker ontbijtje, wat lezen op ons deck en snorkelen want hier zit toch wel wat vis, we zien een rogge die je in geen enkele pan kan krijgen, een kleine (ongevaarlijke) haai komt zo maar voorbij gezwommen en je ziet kleine visjes in allerhande kleurtjes van zebra -gestreept, over geel en paars tot oranje. Het is niet te beschrijven.
Helaas na 4 nachten moeten we dit aards paradijs verlaten en vliegen we terug richting Dubai. Na een nachtje Dubai vliegen we met KLM verder via Amsterdam naar huis...
En die sneeuw dan, zien we je denken. Wel dat hebben we gemist want tijdens onze dagen in Maladiven, was het nog maar een keer prijs in Atlanta: scholen en bedrijven dicht voor 2 dagen. Ook voor onze cat sitter was er geen doorkomen aan, maar een SMS naar onze lieve buren bracht redding. Op risico van benen breken is Jim twee dagen lang langs geweest om onze twee lieverdjes te voederen. Zo zie je maar dat goede buren altijd wel een keer van pas komen.
Aankomst bij ons hotel, de Noordzee lijkt wel een riool qua kleur...
Ring ring en dit is onze bungalow voor de volgende 4 nachten
Zicht vaniop ons terras
Overzicht van bungalows, allemaal op palen over de zee
En zo ziet het er 's avonds uit.....
Ine gaat even checken of er vis onze plunge pool zit!
Check! Niets gevonden
En nu is het tijd voor het grotere werk, even kijken of er hier vis zit
En deze haai zagen we geregeld voorbij zwemmen, zelfs tijdens het snorkelen
Neen dit is geen schaduw in het water, maar wat we noemen een school vissen
Ontbijt op 14 februari met de voetjes in het zand
Ja ze hebben wel oog voor detail en het verwennen van hun gasten
Daar hebben ze toch wel even werk aan gehad, den overschot van de blaadjes lagen te drijven in een warm schuimbad
Dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd, aldus was het tijd om iets speciaals van onze to do lijst te schrappen. Laten we maar beginnen met zand.
Na 12 en half uur vliegen landen we in Dubai, de eerste stop van onze trip. Ine en ik verblijven hier 4 nachten. Gezien we 9 uur tijdsverschil moeten overbruggen, doen we het rustig de eerste dag. Wat luieren aan het zwembad en 's avonds voor het eerst een van de vele malls onveilig gaan maken. Al zal Ine weinig shoppen, Dubai is nu eenmaal een stuk duurder dan USA.
Op aanraden van de concierge van het hotel boeken we High Tea in de Burj Khalifa. Je mag High vrij letterlijk nemen want dit is het hoogste gebouw ter wereld. De thee wordt geserveerd, halverwege en dat is slechts verdieping 123, we overbruggen de 400m in 45 seconden. Eigenlijk hadden ze dit beter lunch genoemd want je krijgt er verschillende gerechtjes, broodjes en desserts. Het zicht is - hoe kan het ook anders - geweldig. De rest van de namiddag blijven we in de buurt hangen voor nog wat mall shoppen (mall of Dubai) en bewonderen we het fonteinenspektakel (beetje zoals je kan bekijken in Las Vegas bij Bellagio hotel, maar dit is Dubai dus alles is hier groter).
De volgende dag doen we dan maar tweede aanrader van de concierge: tocht in de woestijn. We moeten hiervoor om 7 uur vertrekken en dat doet pijn want Ine en ik zijn geen ochtendmensen. Na een ritje van een uur komen we bij woestijnreservaat aan en wisselen we ons busje voor een open jeep. Eerste stop is lokaal nomadenkamp voor koffie. En dan volgt voor Ine het hoogtepunt: een rit op een kameel doorheen de woestijn: hoog en droog hobbelen we een half uurtje rond waarna we ontbijt geserveerd krijgen. We sluiten af met een rit doorheen de woestijn waar we vooral zand zien, heel veel zand. Zo ver je kan kijken is er zand. De laatste namiddag brengen we aan het zwembad door. Dan is het tijd om de koffers te pakken voor de volgende bestemming....
Zicht vanop onze kamer
Dubai, hoe hoger het gebouw hoe beter
830 m hoog, de hoogste ter wereld
Zelfs vanop 400m lijkt alles als lego huisjes
Klaar voor de High Tea, inclusief bubbels
Aanvallen!
Leve de kameel!
Hey Ine, welke richting is het?
De zandfretters
Laatste avond Dubai, even Libanees restaurant proberen
Dat is het SMS bericht die ik in Ghana van Ine krijg op Maandag 27 januari: sneeuw verwacht, ik ga morgen van thuis werken. We zijn dit jaar al een paar keer gewaarschuwd voor sneeuw maar tot op heden bleef alles groen, dus dacht ik Ine wil dagje van thuis werken.
Tot ik op Dinsdag foto's van Ine begin te ontvangen met meer en meer witte vlokken. Ikke beetje jaloers, sneeuwt het nu een keer in Atlanta en ben ik niet thuis. Tegen de middag begon het heftig te sneeuwen en gingen alle scholen vervroegd dicht en stuurden ook alle bedrijven hun werknemers naar huis. Het gevolg was een ongeziene chaos want blijkbaar had men op geen enkele autostrade of openbare weg gestrooid. Atlanta veranderde binnen het uur in een parkeerplaats en toen men om 1 uur het te gevaarlijk vond om de laatste schoolbussen uit te sturen was het hek helemaal van de dam.
Toen ik die berichten hoorde was ik niet langer jaloers maar eigenlijk wel blij dat ik niet in Atlanta was. Schoolbussen reden zich vast waardoor kinderen van 8 tot 12 jaar de nacht doorbrachten op de bus, sommigen kinderen hadden zelfs de school nog niet verlaten en hebben de ganse nacht in school doorgebracht, Ine en ik hadden collega's die normaal in half uur naar huis rijden maar nu 8 tot 12 uur nodig hadden voor zelfde afstand. Enkele van Ine haar collega;s bleven gewoon op kantoor en gingen pas volgende morgen richting huis
En dat waren dan de gelukkigen want een pak mensen reden zich helemaal vast in het verkeer en brachten de nacht door in de lokale supermarkt, een restaurant of een Kerk die zijn deuren openstelde. Dit soort toestanden zou je toch echt niet verwachten voor een land als de USA. De volgende dag was de 'schade' goed te zien: 1000 ongevallen in de eerste 12 uur van de sneeuwstorm, overal auto's die achtergelaten waren en wild geparkeerd stonden, de grootste luchthaven ter wereld die zomaar dicht was en kleuteurs die pas 24 uur na de eerste sneeuwvlokken door hun ouders werden opgepikt in de kinderdagverblijven. Neen ik was al lang niet meer jaloers want ik zou nooit van zijn leven thuis geraakt zijn. En Ine, wel die was de slimste en werkte ganse week van thuis.
Gelukkig hadden mijn terugvluchten geen vertraging en was alles al gesmolten (met uitzondering van onze oprit, gezien deze Noord ligt). Het was 3 jaar geleden dat we hier nog eens deftige sneeuw gezien hadden en ook toen was het verkeer een drama. Men leert blijkbaar niet van vorige stormen.
Het begint te sneeuwen
Het blijft sneeuwen
En voila Atlanta komt tot stilstand voor 48 uur
Beste manier om jetlag te overwinnen: oprit sneeuwvrij maken (want ik kon er niet op met mijn auto)
Pfpfpfp veel te lang geleden maar ja het zal druk zijn zeker?
Na Zuid Afrika hadden we 3 weken USA (waarvan weekje Burkina Faso) vooraleer we op Kerst uitstap naar Belgenland vertrokken. Maar aldus eerst 3 dagen Burkina en even een omwegje gemaakt om met de Musketiers te gaan eten in Brugge. Altijd leuk om met de oud collega's samen te zitten, al vrees ik dan andere gasten in het restaurant de musketiers soms beetje te luid vonden. Soit we zijn weer volledig bijgepraat en ik stel vast: in de logistiek in Zeebrugge verandert er echt niet veel.
Aldus dan maar na weekje USA terug naar Brugge voor de Kerst. Dit jaar hadden we besloten om het kort te houden: enkel Kerst in Belgie en voor het eerst Oudejaar in USA. Belgie was net als vorig jaar meer herfst dan winter, maar daarom niet minder genoten: Kerstmarktje meepikken, pinten drinken met Wim, Kerstavond met familie Verbeke, Kerstdag met familie Demeulemeester, tweede Kerst was er de voetbalvrienden (al viel de wedstrijd zelf flink tegen, het werd een magere kerstkalkoen), de Vrijdagavond zoals per traditie Geert, Els en de kind(jes), Zaterdag nog even Martine en Eddy en dan op Zondag al terug naar de USA. Zoals altijd ging het weer vlug vooruit.
Eens terug hadden we nog paar dagen verlof en we wilden eigenlijk niets doen: Ine wilde wat bekomen van haar nieuwe jobuitdaging (de commute is niet echt een makkelijke, gezien ze tot midden dit jaar nog off campus zitten en dat is toch stukje kachelen) en ikke had genoeg gereisd met 250,000 miles op de Delta teller wilde ik eigenlijk wel een keer paar dagen lui zijn. Beetje ons huisje uitgemest (hoe groter het huis, hoe meer brol je verzamelt) en Oudejaar werd een zeer rustige bedoening (jaja we worden wat ouder).
2014 begon dan met een Polar Vortex. Had er nog nooit van gehoord maar dat is blijkbaar een koude systeem die hoog boven Alaska/Noord Canada vertoeft en door allerhande drukgebieden ver weg van USA blijft. Tot die drukgebieden besloten om op verlof te gaan en dus de Polar Vortex over zowat gans USA afzakte. Hier in Atlanta braken we het kouderecord van 1985 met ochtendtemperaturen tot -15 en dankzij een fris windje voelde het zowat -23 aan. En toen na een vijftal dagen kwamen die hoge drukgebieden terug van verlof en schoten we zowat naar +18 graden en zat ik boekje te lezen in mijn T shirt. Het werd zelfs nog gekker want de week daarop zat ik in Zuid Afrika te midden van een hitte- gold: +36 graden. En om het helemaal gek te maken: de Artic Air is terug en dus sinds mijn terugkomst van JNB zakt de temperatuur hier in Atlanta opnieuw flink onder nul (- 11 deze morgen).
Trouwens ben blij dat onze trouwe fan Yvonne terug is, vreesde al even om mijn fanclub te verliezen. Happy Birthday Yvonne en hopelijk kunnen we tijdens onze volgende trip eens afspreken in Breda!.
De belangrijkste aankoop: chocolade!
Een selfie: we waren nog vol moed dat we zouden winnen....
Jinglebell jinglebell
Voila douane heeft alles afgestempeld, nu nog even vlug herschikken We hadden 86kg in 3 valiezen, Met Wa?
Met Da! 86kg
Denk dat we even order op zaken moeten stellen in onze voorraadkast
Is da beter?
Ha hoe werkt da, even poot tegen zetten en er komt een brokje uit? Hmhmhm da's leuk
Na vluchtje van dik uur komen we aan in de hoofdstad, tuttut ophalen en weg zijn we in de gietende regen (ja we hebben wel paar plensbuitjes gehad). Op uitnodiging van Basil verblijven we hier nog 1 nachtje. We gaan 's avonds eten met Basil, zijn vrouw en de vrouw van Sudesh (zakenpartner van Basil die in Liberia zit). Het wordt zoals altijd met Basil een zeer geslaagde avond.
Gezien onze vlucht pas 's avonds is besluiten we op aanraden van Basil naar het apartheidsmuseum te gaan. Een echte aanrader voor wie in de buurt is. Zoals jullie weten zijn we niet echt museumgangers, maar hier spenderen we toch dik 3 uur. Eens buiten laat het echt wel een indruk op je. Onze laatste lunch is op mijn favoriete plaats de italiaan in Morningside (zelfs de eigenaar komt me al begroeten, moet blijkbaar hier ondertussen paar keer geweest zijn,.... erg he?).
Op de terugvlucht geen VIP aan boord zoals op de heenreis en na een non stopje van dik 16 uur landen we op Zatermorgen terug in Atlanta.
Hoog in de boom
En die stond dus voor onze auto, net toen we naar luchthaven vertrokken
Aldus laatste stop is safari. Hier hebben we lang getwijfeld waar we zouden gaan en uiteindelijk werd het Pumba, een all inclusive safari, verspreid over een gebied van 6,000 hectare.. We zijn benieuwd.
We komen net na 4 uur aan en blijkt dat de avondsafari net vertrokken is. Maar ze zijn nog niet ver dus men komt speciaal terug om ons op te pikken. We zien olifanten - beter gekend bij ons als folifanten - groot en klein, zebra (paden), aardvarkens (bij ons beter gekend als de Marcassou zwijn), kodu, antilopen (die lopen niet), bless goat (de niesgeit, die loopt constant te niezen, nie normaal), gemsbok en natuurlijk Bartje en Ine. De safari is best leuk want er wordt halverweg gestopt voor den apero!
We logeren met zicht op het meer en zien er de laaste dag de folifanten zwemmen en douchen! We mochten 's avonds niet alleen van onze hut naar het restaurant, kwestie dat we niet verorberd worden. Helaas regent het de tweede dag en de ochtendsafari wordt een 'scheet in een netzak' en blijkbaar zijn die diertjes net als ons geen ochtend mensen (de safari vertrok om 6 uur in de gietende regen). 's Avonds hebben we na lang rijden meer geluk en zien we neushoorn familie. Wat we niet van dicht hebben gezien is giraffen en de witte leeuw, jammer.
Na het uitchecken hebben we nog even stress want op weg naar de gate wordt de weg versperd door een familie folifanten en eventjes op je 'tutter' staan lijkt me niet zo een goed idee. Dus moter en wachten tot ze weg zijn. We vliegen van Port Elizabeth terug naar JNB voor onze laaste nacht in Zuid Afrika.
En raden maar wat al die beestjes zijn:
Dit zwijn kruipt altijd achteruit in zijn hol, geweldig grapig!
Het drinkvarken, zeer zeldzaam en met uitsterven bedreigd
Zwemles
Onze gids
Het regent
Je kan het niet zo goed zien maar deze apen hebben blauwe ballen en het is niet van de koude
Aldus wij aangekomen in Hermanus, hier zouden zich walvissen moeten bevinden. Blijkbaar komen die diertjes paren dicht bij de kust. Ofwel hadden ze geen goesting om te paren ofwel hadden ze geen zin om paar Amerikaanse Belgen tegen het lijf te lopen, soit geen walvis gezien. Maar gelukkig is hier voldoende te doen, we slapen in B&B met zicht op zee en directe toegang tot de cliff walk, een 15km weg die zich over de kliffen slingert langsheen de zee. De auto blijft hier op stal en we wandelen vanuit onze kamer naar Hermanus waar we zowat het lekkerst gegeten hebben tijdens onze trip. Hier vooral vis - neen geen walvis - en de schotels met allerhande varianten zijn geweldig vers en lekker. Niet goed voor ons gewicht.
Na 2 dagen gaan we verder en op aanraden van Margaux stoppen wij bij map of Africa. Dit is berg waar twee rivieren samen komen en als je goed kijkt lijkt het wel of je map van Afrika ziet. We overnachten in de beste B&B van onze trip, een geweldig grote kamer met zicht op strand en zee. Helaas veel zeer grote kwallen dus een duik in de Indische Oceaan zal er niet inzitten.
De volgende dag gaat het verder naar Krysna, Hier hebben we op aanraden van Basil - een zakenpartner in JNB - een adempauze ingelast en slapen we in Conrad hotel. Ligt beetje afgelegen maar wel zeer rustig. Volgens tripadvisor zit er hier een goede bakker dus wij op Zondagmorgen naar Ile de Pain en we waren niet de enige. Inderdaad brood en croissants zijn als in Frankrijk. De rest van de 3 dagen genieten we van niks doen want hotel heeft prive kasteel aan het strand en dus wij daar heen, wel vrij veel wind, jammer!
Op naar laaste stop van de garden route: safari hopelijk zien we veel beestjes!
Taartjes van Belgische bakker!
Even kijken of jullie wat verbeelding hebben en de map van Afrika ontdekken
Tijd om te oefenen voor de safari: hop paardje hop
Het was een behoorlijke wandeling maar het eindresultaat is wel de moeite!
Vanaf Bolders gaat het verder naar de Kaap zelf waar we eerst en vooral moeten stoppen voor de Baboons, die zijn in Zuid Afrika een echte plaag en breken binnen in huizen voor eten, maar voor ons toeristen zien die apen er wel schattig uit. Eens geparkeerd beginnen we aan een pittige beklimming richting vuurtoren waar je prachtig zicht hebt - wat zeggen we adembenemend!
Zoals beloofd springen we op de terugweg nog binnen bij Margeaux. Maar dat doen we niet zonder aan te komen met een taartje. Zuid Afrika heeft tientallen bakkerijen met zeer goed gebak, iets wat wij Belgen wel missen in USA. Ine had de B&B nog niet gezien en gezien Margeaux en familie hebben besloten om terug naar Belgie te verhuizen was dit zowat onze laatste mogelijkheid om hun prachtig huis te bezoeken en nog wat verder bij te kletsen.
Dit was meteen dan ook einde van Stellenbosch en ging het verder naar volgende stop: Hermanus. Maar dit doen we niet zonder eerst te passeren bij Tante Wafel. Wie is tante Wafel, wel dit is Brugse die ik heb leren kennen tijdens mijn eerste verblijf in Kaapstad en een geweldig zotte muts is. Haar naam heeft te maken met een Belgisch wafelhuis die ze uitbaat met haar Zuid Afrikaanse vriend in een dorp die het Strand heet. Je kan dit het best vergelijken met Blankeberge: zo dood als een pier tenzij het verlofperiode is. Ze heeft er dus een wafelhuis en wij moeten da toch eens proeven, vooral omdat ze ook zoute wafels doet. Ik probeer dan ook de topper: wafel curry chicken, Ine houdt het braaf bij wafel met aardbeien. Onderweg passeren we ook nog tweede grootste township van Zuid Afrika. Hier rij je niet door want op een twintal vierkante km wonen de armsten onder de armsten opeen gepakt in blikken huisjes (dit township heeft naar schatting 4 miljoen inwoners) waarbij men illegaal electriciteit aftapt.
En dan gaan we dus verder naar Hermanus, waar we hopen walvissen te zien. Maar we hebben dorst dus eerst nog een ommeweg naar Iona. Had deze wijn al paar keer meegebracht en we wilden toch wel een keer estate bezoeken. Tot onze verrassing lag deze boven op een berg en naarmate we verder gingen werd de weg plotseling een zandwegel. Ik voelde me al helamaal in West Afrika onderweg naar een mijn-site. Na wat gehobbel arriveren we bij Iona. Hier geen bussen vol dagjestoeristen, we waren helemaal de enige en dus kregen we een 'prive' proefsessie. Gezien we speciaal naar hier zijn rondgereden, konden we de kans toch niet laten liggen om nog 12 flesjes aan te schaffen. Tussenstand: 36 flessen wijn en wij nog maar 4 dagen in Zuid Afrika...
Prachtige zichten vanaf Cape Point
Moeten er nog trappen zijn
Pepi en Koki zijn boven
Baboon
Bij Margeaux en Bram
Tante Wafel
De absolute bestseller: wafel met kip curry
Iona wine estate
Een van onze favorieten!
En deze wine estate is echt niet toeristisch, we waren de enigen!
Het zal vooral te maken hebben dat er niet echt een asfaltweg is naar de estate zeker?
We verleggen ons naar Stellenbosch en zo zitten we in de wijnroute. Het leuke is dat dit slechts dik half uur rijden is en gelukkig maar. Hier hadden we voor 2 nachten geboekt en verblijven we op een wine estate waardoor we uitzicht hebben op de wijnvelden. We worden getrakteerd op een upgrade en krijgen een suite. Tja we hebben al wat hotelkamers gezien in ons leven maar dit was echt wel een mega-kamer. Aparte living, aparte zithoek, een mega badkamer en een balkon om U tegen te zeggen, net als het zicht op de wijnvelden. Ine komt al vlug tot de vaststelling dat er nog iets in de safe in Kaapstad hotel ligt en wij dus blij dat we niet zo ver terug moeten. Gelukkig werd de ketting gevonden en Ine opgelucht dat ze deze niet kwijt is. Daar moeten we op drinken en hoe kan dat beter dan hier in de wijnroute. Je komt er de ene wijnboer na de andere tegen en kan er voor een vriendenprijs proeven (ongeveer 3 EURO als je niets koopt en gratis als je wel koopt). Op aanraden van Margeaux gaan we naar de iets minder toeristische estates die iets dieper in het binnenland liggen. Prachtig zicht, mooi weer en dus gaan de wijnkenners aan de slag. En tja ool al heb je thuis al dik 50 flessen staan, als de drank in de man is, blijf je kopen (vooral omdat shipping naar ons kantoor in JNB gratis is). 24 flessen later besluiten we dat we honger hebben en verleggen we richting Stellenbosch centrum.. Een klein centrum (1 straat) maar vol charme en leuke bistros.
De tweede dag in Stellenbosch zijn we redelijk vroeg uit de veren want vandaag geen wijn maar gaan we naar Kaap de Goede hoop, zowat meest Zuidelijke punt in Afrika. Dit is een dik uur rijden vanuit ons hotel en brengt ons langs de kust tot de Kaap. De zichten zijn geweldig en de weg slingert zicht rondheen de bergen en de zee naar ons doel. Onderweg stoppen we bij bolders eiland, nog een must do als je in Kaapstad bent. Hier lopen de pin-pins (pinguins voor de niet ingewijden) op het strand. Blijkbaar zijn er hier 2 aangespoeld en hadden blijkbaar veel goesting want er lopen er toch wel groot aantal rond.
Zicht vanop ons terras over de wijnvelden
De kenners aan het werk, tja nie slecht denkt Ine
Nie overtuigd zegt de echte kenner, waar is die bak om dit uit te spugen
En na aantal stops is het van: Kopen die handel en we gaan nog niet naar huis
Eens bekomen van de ervaringen op robben island, gaan we meteen door naar de tafelberg. Dit is een van de 7 natuurwonderen en voor ons tick in de box (nadat we vorig jaar Izazu falls hadden bezocht). Het probleem met de tafelberg is dat het weer zeer snel kan veranderen en dus best maar naar boven gaat wanneer de kabelbaan open is. Wij dus naar boven maar net toen we boven kwamen sloeg het weer om en begon het er verschrikkelijk te waaien. Hierdoor kwamen er ook behoorlijk wat wolken over de berg te hangen (prachtig om te zien, maar helaas verdween Kaapstad volledig onder het wolkendek).
Terug beneden ging het naar de overkant waar een 'kleinere' berg een prachtig uitzicht brengt over de omgeving en waar blijkbaar veel lokalen ook 'kamperen' om er Zonsondergang te zien. Wij vonden het een beetje te druk en wilden ook nog de 12 apostels bekijken, gezien dit onze laatste dag Kaapstad was. Aldus naar Camp Bay, een van de vele baaien die je er rond Kaapstad vindt. Elk heeft er zijn strand, wandel- promenade en restaurantjes. Hier bewonderen we de zonsondergang en een geweldig lekker Indische maaltijd.
Op Zaterdag doen we het zeer rustig, kwestie van de 7 uur tijdsverschil te overbruggen en ook het weer is nog steeds zeer nat. Aldus doen we eerste verkenning en boeken we ticket voor Robben Island en bezoeken we ook lokale crafts market. Door het weer is er niet veel volk en dus kunnen we flink afbieden op wat nieuw lokale kunst, ons huisje is zowat langzaam in een Afrikaans museum aan het veranderen. 's Avonds hebben we afgesproken in Den Anker, het Belgisch restaurant op het Waterfront met Margeaux en Bram. Je weet wel de ex collega van ons die nu Bed&Breakfast hebben in Kaapstad (was helaas volboekt). Gezellig wat bijpraten.
De Zondag klaart het weer al behoorlijk op en gaan we naar Robben Island. Een 4 uur durende trip naar het eiland waar Nelson Mandela in gevangschap leefde. Eerst gaan het met de boot richting eiland (prachtig zicht vanaf zee op Kaapstad) en na rondrit met de bus over het eiland, is er een rondleiding door de gebouwen waar Mandela zat. Het interessante aan deze rondleiding is dat dit gedaan wordt door ex-gevangenen waardoor je nog meer aangegrepen wordt door het verhaal.
Bartje mag kiezen, Ine mag afdingen
Een keer aan zijn staart trekken, misschien stopt het dan met regenen....
Thanksgiving nadert en dat betekent traditioneel 'ons groot verlof' met een niet Belgen trip. Maar voor het zover is werd het nog best aardig druk.
Eerst en vooral had Ine genoeg van haar lang haar (een fles shampoo per wasbeurt tja daar was P&G wel blij mee) en op verlof zou het dus toch maar veel tijd en energie kosten. Dus na zowat 3 jaar sparen was het de tijd om er de schaar in te zetten. Knip knip en de lange lokken werden netjes in een ziplock zakje gestoken want Ine wilde dit doneren aan een organisatie die hiermee pruiken maakt voor jonge kankerpatientjes. De Zaterdag voor ons vertrek hadden we ook nog de buren uitgenodigd en zoals altijd was het weer een gezellige boel.
De airmiles van Bartje vlieg-al-over in economy werden door de expert netjes gespendeerd aan 2 business tickets naar Zuid Afrika. Stond eigenlijk al lang op onze verlanglijst (nog toen we in Europa woonden, maar het was er dus niet van gekomen) en gezien we vanuit Atlanta non-stop naar JNB kunnen vliegen, leek het ons dus now or never. Na een 'snelle' vlucht (het was slechts 14 uur en 10 minuten op de heenreis) en een doorverbinding naar Kaapstad, arriveren we op vrijdagavond laat op onze bestemming. En dat valt al niet meteen mee: het waait er alsof het herfst is (terwijl het eigenlijk begin van de zomer zou moeten zijn) en de regen valt er met bakken uit de lucht. Vlug de huurauto opgehaald (meneer: wil je even rond auto lopen om te kijken of alles ok is, ben je gek in dit weer? Zal wel goed zijn) en precies 28 uur na ons vertrek in Woodstock staan we op de stoep van ons hotel, klaar voor 14 dagen Zuid Afrika.
Ine klaar om 'geknipt' te worden
Viola, nieuwe Ine
Met de buren, links Fred en Jim, rechts op de voorgrond Jim's echtgenoot Phyllis en daarnaast Mitra. Geen idee wie aan de kop van de tafel zit
Voila Ine is klaar voor vertrek: kunnen we, ben helemaal gefocust!
Eindelijk weer tijd om de blog wat bij te werken maar er werd wat afgereisd in Oktober. En neen het begon niet met mij maar Ine die naar de kaaskoppen moest (neen neen niet Nederland want ook hier hebben we kaaskoppen nl Wisconsin) en zo belanden we naadloos bij Ine en haar verhaal.
Hiervoor spoelen we even terug naar week van ons vertrek naar Europa. Ine had nl op een interne job gesolliciteerd en was er uiteindelijk als favoriet uitgekomen. Maar zoals altijd waren er nog een paar hindernissen want de job was een behoorlijke sprong voorwaarts in de organisatie en die sprong was eigenlijjk iets te groot tov wat toegelaten is. Aldus werd een extern persoon aangesteld om te kijken of dit wel kon. Dus Ine 2 dagen voor vertrek een telefonisch interview met HR consultant die natuurlijk als bedrijfspsycholoog van die gekke vragen stelt (moet je maar eens aan mijn pa vragen, zelfde 'gekke' opleiding). De volgende dag was het nog niet in kannen en kruiken en werd er een extra face to face interview gevraagd. Ine werkte die dag van thuis dus vlug training vervangen door deftige kleedjes en weg wezen. De dag daarop vlogen we dus naar Belgie en mocht Ine in spanning koffers maken. Het verlossende telefoontje kwam letterlijk toen we op het vliegtuig stapten richitng Brussel. Aldus spannend maar goed einde voor mijn madam die een nu meer global support rol heeft en aldus weekje naar de kaaskoppen mocht. Aldus ikke keer alleen thuis en van kattewacht. Toen Ine terug kwam was het mijn beurt om op vliegtuig te stappen, richting Zuid Afrika.
Tussendoor hebben we ook nog - voor het eerst - naar fondue huis geweest met collega's van Ine. Was heel speciaal: voorgerecht was kaasfondue, hoofdgerecht vleesje en afsluiten met chocolade fondue. Meer dan genoeg.
De week voor Halloween was er dan voor het eerst in Atlanta een hot balloon Halloween festival. Ook al was dit in Kennesaw zo een 15 minuten van ons huisje, we wisten natuurlijk van niets maar werden last minute uitgenodigd door paar oud collega's van Ine. Het was duidelijk dat de organisatie niet op zo een toeloop gerekend had en na een dik half uur aanschuiven en nog een dikke rij voor ons, hebben we er dan maar de brui aangegeven. Jammer want zag er wel leuk uit met al die hete lucht (of is het warme?) ballonnen. Ine en ik zijn dan maar naar de beste hamburgertent geweest: Fuddruckers (die ik natuurlijk een gans andere naam geef) voor een cheesburger met een vette milk shake.
En dan was het tijd voor mijn meest exotische trip van het jaar: Myanmar. We hadden daar een stand op de mining show samen met een leverancier. Vanuit Atlanta daar geraken is natuurlijk niet zo evident want een directe vlucht is er niet aldus werd het nachte kamperen in Bangkok vooraleer verder te vliegen en op de terugweg van hetzelfde maar dan via Singapore. De show was interessant en ook al was er een weekje ervoor een bom ontploft in het hotel waar we verbleven, Yangon (is de hoofdstad) was veilig en ik zou er zeker als toerist nog wel eens willen teruggaan. Veel tempels en het eten is er overheerlijk maar nu even geen rijs meer aub. Zoals gezegd grootste probleem is de afstand vanaf Atlanta en vooral 14 uur tijdsverschil hakt er behoorlijk in. We denken dan dat de verzamelde airmiles de pijn verzachten.
Wat ons nadeloos bij volgende brengt: Wat doen we als we voldoende miles hebben? Spenderen aan? Tja dat lezen jullie wel binnenkort.
Afscheidskado voor Ine van CI team
Fondue fondue fondue
Ine is weg dus mijn beste vriendjes zijn de diepvries en microgolf!
En we zijn niet alleen
Nog zeker uur aanschuiven, dan maar burger en shake
Tussenstop Bangkok en met Sheraton bootje naar metro
Tempels overal in Myanmar, vanaf ontbijt op verdiep 27
En 's nachts zijn ze nog mooier (al zie je dan niet zo op de foto)
Typisch voor Myanmar: veel verschillende schoteltjes maar alles in 1 keer op tafel, ook de soep
De tijd gaat snel... reeds Oktober !! En eind September, de 26ste om precies te zijn, vierden wij ons 4de Jaar in de VS !
Bij deze nog een paar foto's van het Gouden Jubileum.
In het stadhuis voor de Gouden Jubileum ceremonie
De ganse familie samen !
Daarna kleinkinderen met oma en opa op de foto!
Aangekomen in de feestzaal kunnen we zalig buiten genieten van een hapje en een drankje !
Terwijl de kinderen naar hartelust konden spelen !
Daarna tijd voor de speech ! Deze wordt gevolgd door allerlei lekkere gerechten !
Moment supreme : de dessert !! Ons ma ziet het vuurwerk niet echt zitten :)
Jawel, bij deze foto kan iedereen beginnen watertanden, terwijl ik nu de blog aan het aanvullen ben zou ik met plezier zo een bordje veroberen, helaas, t zal ijscreme alleen worden !!
Aldus stond Belgenland gepland voor 30 Augustus tot en met 10 September. De week van het vertrek was nog behoorlijk veel stress voor ons Ineke. Er moesten op haar werk nog veel hindernissen genomen worden en eigenlijk veel alles pas helemaal in kannen en kruiken doen ze e-mail kreeg net toen we op het vliegtuig stapten. Maar ganse verhaal horen jullie wel wat later.
Dank je wel aan de miles en dus vlogen we voor een prikje (enkel tax) opnieuw vooraan waardoor we toch beetje konden slapen. Na aankomst op Zaterdag vlug valiesjes afzetten bij Ine haar ouders, stuutjes bij mijn ouders, toertje wandelen in Brugge en om de jetlag helemaal te overwinnen hadden we 's avonds nog verjaardsgfeest met ganse familie.
Zondag is rustdag en we besluiten om de mosselen te gaan testen in Sluis. Het weer is niet goed en niet slecht maar we besluiten toch om buiten te smullen. We hadden er ook nog afgesproken met Belgische lotgenoten die momenteel door ganse proces gaan voor green card. We probeerden ze toch wel met wat raad bij te staan want het blijft geen gemakkelijke beslissing.
Omdat de Belgentrip altijd razend druk is, muizen we er dit keer vanonder. We vliegen op Maandag voor citytrip naar Praag. Door iedereen aangeraden en wij waren er nog niet geweest. Bartje heeft blijkbaar zeer veel jetlag want had de gratis transfer van luchthaven naar hotel georganiseerd voor onze vertrektijd in Brussel ipv aankomsttijd in Praag, goe bezig. Het hotel is zeer speciaal en voelt als een huis van plezier aan, veel donkere gangen en 'kinky lift'. Kamer is best luxe maar alles in het rood. Tot en met Donderdag maken we Praag onveilig en het leuke aan deze stad is dat je alles tevoet kan afcrossen. We bezoeken het kasteel, de befaamde brug, 'kindeke Jezus van Praag (had ik nog nooit van gehoord, dacht dat hij ergens in een stal was geboren), de beroemde klok enzomeer. Vanaf de Woensdag is het weer een meevaller en dus kunnen we ook wat terrassen om de afgelopen calorieen aan te vullen. Hoogtepunt is elke avond een IJSJE. Man man de gelato was de beste die we ooit hebben verorberd. Aldus was Praag een echte aanrader, maar blijkbaar zijn we niet meer gewoon om met SN Brussels te vliegen (Light). Mijn god, light is wel echt light. Vooral als Ine wat glaswerk heeft gekocht. Ja valiesje te zwaar, bijbetalen? Ah neen da kan nie je vliegt light. Dan maar in de hand- bagage? Ah neen, da ka niet teveel handbagage. Dan maar overladen en handbagage inchecken en op hoop van zegen. Moet wel zeggen de klantvriendelijkheid was ver te zoeken op dat moment.
Op Donderdagavond zijn we net op tijd terug voor Burgs terrasje met ex collega van P&O. Een van mijn vorige Italiaanse leveranciers heeft zijn meetings zo gepland dat hij 'toevallig' die avond in Brugge is. We gaan voor alle zekerheid met de fiets richting Eiermarkt. Het werd weer maar eens een zeer gezellige avond. Vrijdag is voor Ine shopping shopping en gezien het mooie weer wordt opnieuw de fiets bovengehaald. Voila we gaan zeker weer wat werk hebben bij de douane als we vertrekken, amaai je vraagt je soms af hoe Ine da allemaal in de valiesjes krijgt. Vrijdagavond is bij de vrienden van Babouche. En gezien het voetbal is (Schotland - Belgie) besluiten we om thuis te blijven en voetbal te kijken. Wat als een simpele opmerking begint draait uit op een geweldige maaltijd: 'doe maar wat we missen in Amerika' en dus vraag Else Koekedoze 'wa is da zo allemaal'. Aldus bestond den diner uit garnaalkroketjes, tomatensoep van Unox, prepare van de chef, sandwiches en als desert voor Ine: een Ola cornet!! Oh ja en de Belgen hebben gewonnen.
Zaterdagmiddag is het dan afspraak in Brugge met lieve Mama. Altijd leuk en de tijd gaat veel te vlug voorbij want we moeten die zelfde avond nog terug verhuizen van Brugge naar Wingene voor de grote dag. En die grote dag is dan de Zondag waar Ine haar ouders 50 jaar huwelijk vieren. Het wordt een goedgevulde dag die om 10 uur begint in het stadhuis van Wingene, gevolgd door heerlijke etentje in Hooglede. Gelukkig hebben we het weer mee en het was een zeer goede menu.
En dat was ook meteen het einde van het goede weer want op Maandag regende het oude wijven. Terwijl ik een meeting had met een Belgische leverancier, ging Ine aan de slag om alles in de valiesjes te krijgen en ik weet niet hoe zij da doet maar alles zat er weer keurig in. In de namiddag nog vlug afscheid nemen in Brugge van mijn ouders en dus waren we op Dinsdagmorgen klaar om naar huis te keren. Blijkbaar is het Belgisch verkeer er ook niet op verbeterd want Wingene Zaventem wordt een ritje van bijna 2 en half uur! Dat wordt dus rennen richting douane waar gelukkig niemand in de rij stond, facturen op tafel, alles netjes tonen aan meneer de douanier, stempeltjes, klaar en meteen richting check in waar we toch bij de laatsten behoren (1 uur voor vertrek). Om maar de zetten dat we meteen door security mochten en door naar de gate. We waren op tijd maar echt hadden we ook dit keer niet over. En dankzij de miles eindigt onze Belgentrip waar ie begonnen was: vooraan in tie tuigje.
Bij aanmkomst voelen we meteen de Atlanta warmte, auto stond nog op zijn plaats, poezen waar nog altijd gezond en ik kon 3 dagen aanpassen vooraleer we naar Ghana vertrokken voor een beurs. En Ine? Wel daar komen we nog wel op terug.
Onze kamer in ons 'kinky' hotel
Pepi en Koki op reis
Neen we zijn niet aan het telefoneren, maar een self guided toer
Prachtig zicht op Praag vanop kasteel
Ine bij kafka, neen nie Kamiel
Saint Charles brug, wellicht meest toeristische plek van de ganse stad
Nu de bezoekers terug vertrokken zijn, hebben we nog 1 weekend en die werd behoorlijk druk.
Eerst en vooral werd de zetel geleverd. Die was 2 weekjes terug besteld en ze hadden onze keuze op voorraad. Vandaag werd op afgesproken tijdstip alles netsje geleverd, recliners ander plaatsje gegeven en hop eindelijk kunnen we weer liggend naar tv kijken, net op tijd voor nieuw football season! Ine had trouwens vorige week nog gezien dat er opeens 15% kortingsactie was op onze sofa, dus hop bellen en uitleggen dat we die net weekje vroeger besteld hadden. Geen probleem 15% teruggestort op onze credit card, jaja we zijn al echte Amerikanen geworden, dat hadden we 4 jaar geleden nooit gedurfd.
Vlug naar Buckhead gaaan shoppen, nog nieuwe kleertjes halen voor beiden want in Belgie hebben we groote feest (zie later) en dan met een uurtje vertraging naar onze buren (Phyllis en Jim) want haar zoon, schoondochter en 2 kleinkindjes zijn op verlof vanuit Ecuador, alsook Jim zijn ouders. We zijn met een grote bende want ook andere buren en pak vrienden waren uitgenodigd. Zoals altijd was het gezellig. Zo gezellig dat zoon en schoondochter de volgende avond bij ons op terras zaten om Brugse Zot te proeven. Ondertussnen hadden we ook volgende experiment met de BBQ getest. Gas grill gebruiken om kolen op gang te krijgen en eens de vlam erin zit, gas uitdraaien en rest van de middag met kooltjes grillen. Goed gelukt en eindelijk hebben we die typische smaak terug in ons vlees.
De laatste week is vrij druk, vooral voor Ine zowel qua werk (komen we ook nog later op terug) als alles voor onze trip naar familie en vrienden: laatste kado's kopen, valiesjes maken.... Ondanks de stress die Ine had is alles op zijn plooi gevallen, Belgium here we come......
Zetel geleverd
En getest!
Ha gaan jullie op reis zonder mij, ik denk het niet
Je gaat het niet geloven, in Costco hebben ze reeds Kerstversiering...
