|
18 November 2014
Ja ik weet het, enorm flauwe humor.
Gisteren was dus de grote dag.
In het week-end hebben dan beiden de student uitgehangen en elkaar opgevraagd. Eigenlijk na een eerste
studieronde bleven er nog een twintagtal vragen over die we echt wel moesten blokken. De rest was eigenlijk
algemene kennis en zou iedereen moeten weten, zoals wie is de huidige president, welke oceaan ligt aan de oostkust
of nog wie waarvoor is Martin Luther King bekend.
Tussendoor hebben we ook nog een house warming bij een collega van Ine. Ze is er paar maanden geleden ingetrokken
en dus tijd om ingedoopt te worden. Het was gezellig al sloeg bij mij na paar uur toch de jetlag van Ghana toe (ja oude vent).
Zondag kunnen we lekker de laaste 20 vragen erin rammen want het regent toch met bakken.
We worden de Maandag om 730 verwacht en dat wordt dus vroeg opstaan. Het interview vindt plaats in kantoor niet ver van
Stone Mountain (ja daar heeft Yvonne heel goede herinneringen aan), zonder vekeer of regen al een uurtje karren. Op maandag-
morgen en regen gaan we toch wel een uurtje langer onderweg zijn. Aldus om 530 zijn we stipt weg, ikke fier op Ine dat ze op
tijd klaar is. Het miezert wat tot net voor de oprit van de autostrade. Begint nu toch wel flink te regenen dus ruitewissers opzetten.
Hm ruitewissers opzetten. Ja ik weet dat het vroeg is maar die ruitewissers hebben geen zin. Ine gelooft me niet en begint aan de
knopjes te prutsen maar er beweegt helemaal niets. Dan maar vlug afdraaien op parking van Dunkin Donuts want dit is echt wel te
gevaarlijk om verder te rijden.
Ine kijkt nog een keer en guess what: de ruitewissers gaan niet omdat ze er gewoon niet opzitten. Toen Ine naar luchthaven reed paar
weken terug was er een steen tegen de ruit gevlogen en die voorruit werd vorige week vervangen..... Ik begin luidop te lachen, maar Ine vindt
het duidelijk minder leuk. Soit omdraaien terug naar huis en veranderen van tuttut.
Gelukkig is het verkeer ok en komen toch nog ruim op tijd aan bij de immigratiedienst. We hebben zelfs nog tijd om koffietje te gaan slurpen bij
de Starbucks. Stip om 7.30 am melden we ons aan, we krijgen een nummertje en mogen boven op tweede verdieping wachten. We zijn met een
twintigtal en het is een vrolijke bende van Aziaten tot Mexicanen over Europeanen tot ik weet niet welke nationaliteit. Alle leeftijden en de meesten
behoorlijk gespannen voor wat komen gaat. De interviews starten en we zien verschillende ambtenaren nummertjes roepen, de ene al meer
enthousiaster dan de andere. Eentje lijkt echt wel een oude brom-grootma en ik grap tegen Ine: die wil ik hebben voor mijn interview. Onze
nummertjes zijn blijkbaar niet bij de eerste ronde, dus we wachten en na half uurtje begint alles opnieuw. Ine wordt eerst geroepen en ik eventjes
later door jawel, lap die oude grootmoe die duidelijk een Maandagmorgen humeur heeft. Ik word kantoortje binnen geloodst net naast die van Ine
en hoor Ine lachen en bulderen. Het is bij de buren duidelijk veel gezelliger..... Er worden een aantal standaardvragen afgerammeld over onze
aanvraag, en daarna de grote test. Eerst zinnetje lezen (where is the White House? goe gelezen Bart, tick in de box) en daarna neerschrijven: The
White House is in Washington D.C. (ze had al aangevinkt dak kon schrijven nog vooraleer ik klaar was). En dan beginnen we aan de 10 vragen,
na 6 stopt ze want we hebben ze allemaal juist en hop na 20 minuten krijg ik pre-approved letter mee. Ook Ine is dan al klaar en heeft zelfde brief.
Beiden geslaagd en nu maar wachten op finale uitnodiging voor de plechtige ceremony waar we trouw zullen zweren aan de vlag.
Onderweg naar huis krijgt Ine telefoon van de plaatselijke car-glass man dat er geen ruitewissers in zijn truck ligt, misschien liggen ze nog op de
motor zelf. Really???? Eens thuis zijn we benieuwd, nemen een zaklamp en ja hoor daar liggen ze op de bodemplaat de 2 ruitewissers. De volgende
morgen is het euvel verholpen, Ine kan er nu gelukkig ook mee lachen.
Het weer doet hier ondertussen rare dingen. Eerst is het erg koud voor de tijd van het jaar en zijn er vriestemperaturen in alle 50 staten van US. Een
paar dagen later is het uitzonderlijk warm en rijden we cabrio naar huis. Nog weekje werken en dan is het Thanksgiving, tijd voor korte trip naar
Jamaica, ja man. Hopelijk is ons hotel klaar want we hebben een spiksplinter nieuw hotel geboekt maar we zagen dat de opening al twee keer werd
uitgesteld. Ja Man, geen stress man.!
|
