Dag Zand, tijd voor zee. Emirates Airlines brengt ons in 4 uur naar onze zee-bestemming: Maldiven. Ja stond al lang op ons wenslijstje maar gezien we 10 jaar getrouwd zijn, leek het ons now or never.
Op de luchthaven worden we verwelkomd door de lokale vertegenwoordiger die ons meteen naar onze speedboat brengt, zowat 40 stappen van de aankomsthal. Na 15 minuten arriveren we op ons prive-eiland en worden we weeral verwelkomd, dit keer met rozeblaadjes, muziek en onze butller. Ine en ik noemen hem meteen James, wat we ook nodig hebben in de volgende dagen: 1 adres James! Het eiland is 750 m lang en zowat 25 meter breed en we zijn het enige hotel op dit stukje paradijs (beter geen ruzie maken want je hier wegstoppen is niet evident). Omdat het onze huwelijksverjaardag is wordt er ons een upgrade aangeboden, maar die weigeren we uiteindelijk, we blijven bij onze originele boeking: een geweldige bungolow over de zee met onmiddelijke toegang tot het water.
En het water is kristalhelder, zelfs vanop ons terras kan je zo de vissen voorbij zien zwemmen. De eerste namiddag doen we niet veel: gewoon ons installeren en vooral lekker niets doen (want ook zo zal zijn voor de volgende dagen). Op 14 februari ontdekken we al gauw de aandacht die dit hotel heeft voor details: bij het ontbijt worden we meteen champagne aangeboden en komt iedereen ons een happy anniversary wensen. Eens terug op de kamer staat er met de groeten van het hotel een chocoladetaart en nog een fles champagne klaar. Ook James die komt nog langs om ons te feliciteren.
Wat doen we nog voor de rest van onze vierdaagse? Niks en nog een keer niks. Slapen terwijl je het water onder je bungalow hoort klotsen (bij hoogtij is de stroming behoorlijk sterk), lekker ontbijtje, wat lezen op ons deck en snorkelen want hier zit toch wel wat vis, we zien een rogge die je in geen enkele pan kan krijgen, een kleine (ongevaarlijke) haai komt zo maar voorbij gezwommen en je ziet kleine visjes in allerhande kleurtjes van zebra -gestreept, over geel en paars tot oranje. Het is niet te beschrijven.
Helaas na 4 nachten moeten we dit aards paradijs verlaten en vliegen we terug richting Dubai. Na een nachtje Dubai vliegen we met KLM verder via Amsterdam naar huis...
En die sneeuw dan, zien we je denken. Wel dat hebben we gemist want tijdens onze dagen in Maladiven, was het nog maar een keer prijs in Atlanta: scholen en bedrijven dicht voor 2 dagen. Ook voor onze cat sitter was er geen doorkomen aan, maar een SMS naar onze lieve buren bracht redding. Op risico van benen breken is Jim twee dagen lang langs geweest om onze twee lieverdjes te voederen. Zo zie je maar dat goede buren altijd wel een keer van pas komen.
Aankomst bij ons hotel, de Noordzee lijkt wel een riool qua kleur...
Ring ring en dit is onze bungalow voor de volgende 4 nachten
Zicht vaniop ons terras
Overzicht van bungalows, allemaal op palen over de zee
En zo ziet het er 's avonds uit.....
Ine gaat even checken of er vis onze plunge pool zit!
Check! Niets gevonden
En nu is het tijd voor het grotere werk, even kijken of er hier vis zit
En deze haai zagen we geregeld voorbij zwemmen, zelfs tijdens het snorkelen
Neen dit is geen schaduw in het water, maar wat we noemen een school vissen
Ontbijt op 14 februari met de voetjes in het zand
Ja ze hebben wel oog voor detail en het verwennen van hun gasten
Daar hebben ze toch wel even werk aan gehad, den overschot van de blaadjes lagen te drijven in een warm schuimbad
Dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd, aldus was het tijd om iets speciaals van onze to do lijst te schrappen. Laten we maar beginnen met zand.
Na 12 en half uur vliegen landen we in Dubai, de eerste stop van onze trip. Ine en ik verblijven hier 4 nachten. Gezien we 9 uur tijdsverschil moeten overbruggen, doen we het rustig de eerste dag. Wat luieren aan het zwembad en 's avonds voor het eerst een van de vele malls onveilig gaan maken. Al zal Ine weinig shoppen, Dubai is nu eenmaal een stuk duurder dan USA.
Op aanraden van de concierge van het hotel boeken we High Tea in de Burj Khalifa. Je mag High vrij letterlijk nemen want dit is het hoogste gebouw ter wereld. De thee wordt geserveerd, halverwege en dat is slechts verdieping 123, we overbruggen de 400m in 45 seconden. Eigenlijk hadden ze dit beter lunch genoemd want je krijgt er verschillende gerechtjes, broodjes en desserts. Het zicht is - hoe kan het ook anders - geweldig. De rest van de namiddag blijven we in de buurt hangen voor nog wat mall shoppen (mall of Dubai) en bewonderen we het fonteinenspektakel (beetje zoals je kan bekijken in Las Vegas bij Bellagio hotel, maar dit is Dubai dus alles is hier groter).
De volgende dag doen we dan maar tweede aanrader van de concierge: tocht in de woestijn. We moeten hiervoor om 7 uur vertrekken en dat doet pijn want Ine en ik zijn geen ochtendmensen. Na een ritje van een uur komen we bij woestijnreservaat aan en wisselen we ons busje voor een open jeep. Eerste stop is lokaal nomadenkamp voor koffie. En dan volgt voor Ine het hoogtepunt: een rit op een kameel doorheen de woestijn: hoog en droog hobbelen we een half uurtje rond waarna we ontbijt geserveerd krijgen. We sluiten af met een rit doorheen de woestijn waar we vooral zand zien, heel veel zand. Zo ver je kan kijken is er zand. De laatste namiddag brengen we aan het zwembad door. Dan is het tijd om de koffers te pakken voor de volgende bestemming....
Zicht vanop onze kamer
Dubai, hoe hoger het gebouw hoe beter
830 m hoog, de hoogste ter wereld
Zelfs vanop 400m lijkt alles als lego huisjes
Klaar voor de High Tea, inclusief bubbels
Aanvallen!
Leve de kameel!
Hey Ine, welke richting is het?
De zandfretters
Laatste avond Dubai, even Libanees restaurant proberen
Dat is het SMS bericht die ik in Ghana van Ine krijg op Maandag 27 januari: sneeuw verwacht, ik ga morgen van thuis werken. We zijn dit jaar al een paar keer gewaarschuwd voor sneeuw maar tot op heden bleef alles groen, dus dacht ik Ine wil dagje van thuis werken.
Tot ik op Dinsdag foto's van Ine begin te ontvangen met meer en meer witte vlokken. Ikke beetje jaloers, sneeuwt het nu een keer in Atlanta en ben ik niet thuis. Tegen de middag begon het heftig te sneeuwen en gingen alle scholen vervroegd dicht en stuurden ook alle bedrijven hun werknemers naar huis. Het gevolg was een ongeziene chaos want blijkbaar had men op geen enkele autostrade of openbare weg gestrooid. Atlanta veranderde binnen het uur in een parkeerplaats en toen men om 1 uur het te gevaarlijk vond om de laatste schoolbussen uit te sturen was het hek helemaal van de dam.
Toen ik die berichten hoorde was ik niet langer jaloers maar eigenlijk wel blij dat ik niet in Atlanta was. Schoolbussen reden zich vast waardoor kinderen van 8 tot 12 jaar de nacht doorbrachten op de bus, sommigen kinderen hadden zelfs de school nog niet verlaten en hebben de ganse nacht in school doorgebracht, Ine en ik hadden collega's die normaal in half uur naar huis rijden maar nu 8 tot 12 uur nodig hadden voor zelfde afstand. Enkele van Ine haar collega;s bleven gewoon op kantoor en gingen pas volgende morgen richting huis
En dat waren dan de gelukkigen want een pak mensen reden zich helemaal vast in het verkeer en brachten de nacht door in de lokale supermarkt, een restaurant of een Kerk die zijn deuren openstelde. Dit soort toestanden zou je toch echt niet verwachten voor een land als de USA. De volgende dag was de 'schade' goed te zien: 1000 ongevallen in de eerste 12 uur van de sneeuwstorm, overal auto's die achtergelaten waren en wild geparkeerd stonden, de grootste luchthaven ter wereld die zomaar dicht was en kleuteurs die pas 24 uur na de eerste sneeuwvlokken door hun ouders werden opgepikt in de kinderdagverblijven. Neen ik was al lang niet meer jaloers want ik zou nooit van zijn leven thuis geraakt zijn. En Ine, wel die was de slimste en werkte ganse week van thuis.
Gelukkig hadden mijn terugvluchten geen vertraging en was alles al gesmolten (met uitzondering van onze oprit, gezien deze Noord ligt). Het was 3 jaar geleden dat we hier nog eens deftige sneeuw gezien hadden en ook toen was het verkeer een drama. Men leert blijkbaar niet van vorige stormen.
Het begint te sneeuwen
Het blijft sneeuwen
En voila Atlanta komt tot stilstand voor 48 uur
Beste manier om jetlag te overwinnen: oprit sneeuwvrij maken (want ik kon er niet op met mijn auto)
