Dag Zand, tijd voor zee. Emirates Airlines brengt ons in 4 uur naar onze zee-bestemming: Maldiven. Ja stond al lang op ons wenslijstje maar gezien we 10 jaar getrouwd zijn, leek het ons now or never.
Op de luchthaven worden we verwelkomd door de lokale vertegenwoordiger die ons meteen naar onze speedboat brengt, zowat 40 stappen van de aankomsthal. Na 15 minuten arriveren we op ons prive-eiland en worden we weeral verwelkomd, dit keer met rozeblaadjes, muziek en onze butller. Ine en ik noemen hem meteen James, wat we ook nodig hebben in de volgende dagen: 1 adres James! Het eiland is 750 m lang en zowat 25 meter breed en we zijn het enige hotel op dit stukje paradijs (beter geen ruzie maken want je hier wegstoppen is niet evident). Omdat het onze huwelijksverjaardag is wordt er ons een upgrade aangeboden, maar die weigeren we uiteindelijk, we blijven bij onze originele boeking: een geweldige bungolow over de zee met onmiddelijke toegang tot het water.
En het water is kristalhelder, zelfs vanop ons terras kan je zo de vissen voorbij zien zwemmen. De eerste namiddag doen we niet veel: gewoon ons installeren en vooral lekker niets doen (want ook zo zal zijn voor de volgende dagen). Op 14 februari ontdekken we al gauw de aandacht die dit hotel heeft voor details: bij het ontbijt worden we meteen champagne aangeboden en komt iedereen ons een happy anniversary wensen. Eens terug op de kamer staat er met de groeten van het hotel een chocoladetaart en nog een fles champagne klaar. Ook James die komt nog langs om ons te feliciteren.
Wat doen we nog voor de rest van onze vierdaagse? Niks en nog een keer niks. Slapen terwijl je het water onder je bungalow hoort klotsen (bij hoogtij is de stroming behoorlijk sterk), lekker ontbijtje, wat lezen op ons deck en snorkelen want hier zit toch wel wat vis, we zien een rogge die je in geen enkele pan kan krijgen, een kleine (ongevaarlijke) haai komt zo maar voorbij gezwommen en je ziet kleine visjes in allerhande kleurtjes van zebra -gestreept, over geel en paars tot oranje. Het is niet te beschrijven.
Helaas na 4 nachten moeten we dit aards paradijs verlaten en vliegen we terug richting Dubai. Na een nachtje Dubai vliegen we met KLM verder via Amsterdam naar huis...
En die sneeuw dan, zien we je denken. Wel dat hebben we gemist want tijdens onze dagen in Maladiven, was het nog maar een keer prijs in Atlanta: scholen en bedrijven dicht voor 2 dagen. Ook voor onze cat sitter was er geen doorkomen aan, maar een SMS naar onze lieve buren bracht redding. Op risico van benen breken is Jim twee dagen lang langs geweest om onze twee lieverdjes te voederen. Zo zie je maar dat goede buren altijd wel een keer van pas komen.
Aankomst bij ons hotel, de Noordzee lijkt wel een riool qua kleur...
Ring ring en dit is onze bungalow voor de volgende 4 nachten
Zicht vaniop ons terras
Overzicht van bungalows, allemaal op palen over de zee
En zo ziet het er 's avonds uit.....
Ine gaat even checken of er vis onze plunge pool zit!
Check! Niets gevonden
En nu is het tijd voor het grotere werk, even kijken of er hier vis zit
En deze haai zagen we geregeld voorbij zwemmen, zelfs tijdens het snorkelen
Neen dit is geen schaduw in het water, maar wat we noemen een school vissen
Ontbijt op 14 februari met de voetjes in het zand
Ja ze hebben wel oog voor detail en het verwennen van hun gasten
Daar hebben ze toch wel even werk aan gehad, den overschot van de blaadjes lagen te drijven in een warm schuimbad
Dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd, aldus was het tijd om iets speciaals van onze to do lijst te schrappen. Laten we maar beginnen met zand.
Na 12 en half uur vliegen landen we in Dubai, de eerste stop van onze trip. Ine en ik verblijven hier 4 nachten. Gezien we 9 uur tijdsverschil moeten overbruggen, doen we het rustig de eerste dag. Wat luieren aan het zwembad en 's avonds voor het eerst een van de vele malls onveilig gaan maken. Al zal Ine weinig shoppen, Dubai is nu eenmaal een stuk duurder dan USA.
Op aanraden van de concierge van het hotel boeken we High Tea in de Burj Khalifa. Je mag High vrij letterlijk nemen want dit is het hoogste gebouw ter wereld. De thee wordt geserveerd, halverwege en dat is slechts verdieping 123, we overbruggen de 400m in 45 seconden. Eigenlijk hadden ze dit beter lunch genoemd want je krijgt er verschillende gerechtjes, broodjes en desserts. Het zicht is - hoe kan het ook anders - geweldig. De rest van de namiddag blijven we in de buurt hangen voor nog wat mall shoppen (mall of Dubai) en bewonderen we het fonteinenspektakel (beetje zoals je kan bekijken in Las Vegas bij Bellagio hotel, maar dit is Dubai dus alles is hier groter).
De volgende dag doen we dan maar tweede aanrader van de concierge: tocht in de woestijn. We moeten hiervoor om 7 uur vertrekken en dat doet pijn want Ine en ik zijn geen ochtendmensen. Na een ritje van een uur komen we bij woestijnreservaat aan en wisselen we ons busje voor een open jeep. Eerste stop is lokaal nomadenkamp voor koffie. En dan volgt voor Ine het hoogtepunt: een rit op een kameel doorheen de woestijn: hoog en droog hobbelen we een half uurtje rond waarna we ontbijt geserveerd krijgen. We sluiten af met een rit doorheen de woestijn waar we vooral zand zien, heel veel zand. Zo ver je kan kijken is er zand. De laatste namiddag brengen we aan het zwembad door. Dan is het tijd om de koffers te pakken voor de volgende bestemming....
Zicht vanop onze kamer
Dubai, hoe hoger het gebouw hoe beter
830 m hoog, de hoogste ter wereld
Zelfs vanop 400m lijkt alles als lego huisjes
Klaar voor de High Tea, inclusief bubbels
Aanvallen!
Leve de kameel!
Hey Ine, welke richting is het?
De zandfretters
Laatste avond Dubai, even Libanees restaurant proberen
Dat is het SMS bericht die ik in Ghana van Ine krijg op Maandag 27 januari: sneeuw verwacht, ik ga morgen van thuis werken. We zijn dit jaar al een paar keer gewaarschuwd voor sneeuw maar tot op heden bleef alles groen, dus dacht ik Ine wil dagje van thuis werken.
Tot ik op Dinsdag foto's van Ine begin te ontvangen met meer en meer witte vlokken. Ikke beetje jaloers, sneeuwt het nu een keer in Atlanta en ben ik niet thuis. Tegen de middag begon het heftig te sneeuwen en gingen alle scholen vervroegd dicht en stuurden ook alle bedrijven hun werknemers naar huis. Het gevolg was een ongeziene chaos want blijkbaar had men op geen enkele autostrade of openbare weg gestrooid. Atlanta veranderde binnen het uur in een parkeerplaats en toen men om 1 uur het te gevaarlijk vond om de laatste schoolbussen uit te sturen was het hek helemaal van de dam.
Toen ik die berichten hoorde was ik niet langer jaloers maar eigenlijk wel blij dat ik niet in Atlanta was. Schoolbussen reden zich vast waardoor kinderen van 8 tot 12 jaar de nacht doorbrachten op de bus, sommigen kinderen hadden zelfs de school nog niet verlaten en hebben de ganse nacht in school doorgebracht, Ine en ik hadden collega's die normaal in half uur naar huis rijden maar nu 8 tot 12 uur nodig hadden voor zelfde afstand. Enkele van Ine haar collega;s bleven gewoon op kantoor en gingen pas volgende morgen richting huis
En dat waren dan de gelukkigen want een pak mensen reden zich helemaal vast in het verkeer en brachten de nacht door in de lokale supermarkt, een restaurant of een Kerk die zijn deuren openstelde. Dit soort toestanden zou je toch echt niet verwachten voor een land als de USA. De volgende dag was de 'schade' goed te zien: 1000 ongevallen in de eerste 12 uur van de sneeuwstorm, overal auto's die achtergelaten waren en wild geparkeerd stonden, de grootste luchthaven ter wereld die zomaar dicht was en kleuteurs die pas 24 uur na de eerste sneeuwvlokken door hun ouders werden opgepikt in de kinderdagverblijven. Neen ik was al lang niet meer jaloers want ik zou nooit van zijn leven thuis geraakt zijn. En Ine, wel die was de slimste en werkte ganse week van thuis.
Gelukkig hadden mijn terugvluchten geen vertraging en was alles al gesmolten (met uitzondering van onze oprit, gezien deze Noord ligt). Het was 3 jaar geleden dat we hier nog eens deftige sneeuw gezien hadden en ook toen was het verkeer een drama. Men leert blijkbaar niet van vorige stormen.
Het begint te sneeuwen
Het blijft sneeuwen
En voila Atlanta komt tot stilstand voor 48 uur
Beste manier om jetlag te overwinnen: oprit sneeuwvrij maken (want ik kon er niet op met mijn auto)
Pfpfpfp veel te lang geleden maar ja het zal druk zijn zeker?
Na Zuid Afrika hadden we 3 weken USA (waarvan weekje Burkina Faso) vooraleer we op Kerst uitstap naar Belgenland vertrokken. Maar aldus eerst 3 dagen Burkina en even een omwegje gemaakt om met de Musketiers te gaan eten in Brugge. Altijd leuk om met de oud collega's samen te zitten, al vrees ik dan andere gasten in het restaurant de musketiers soms beetje te luid vonden. Soit we zijn weer volledig bijgepraat en ik stel vast: in de logistiek in Zeebrugge verandert er echt niet veel.
Aldus dan maar na weekje USA terug naar Brugge voor de Kerst. Dit jaar hadden we besloten om het kort te houden: enkel Kerst in Belgie en voor het eerst Oudejaar in USA. Belgie was net als vorig jaar meer herfst dan winter, maar daarom niet minder genoten: Kerstmarktje meepikken, pinten drinken met Wim, Kerstavond met familie Verbeke, Kerstdag met familie Demeulemeester, tweede Kerst was er de voetbalvrienden (al viel de wedstrijd zelf flink tegen, het werd een magere kerstkalkoen), de Vrijdagavond zoals per traditie Geert, Els en de kind(jes), Zaterdag nog even Martine en Eddy en dan op Zondag al terug naar de USA. Zoals altijd ging het weer vlug vooruit.
Eens terug hadden we nog paar dagen verlof en we wilden eigenlijk niets doen: Ine wilde wat bekomen van haar nieuwe jobuitdaging (de commute is niet echt een makkelijke, gezien ze tot midden dit jaar nog off campus zitten en dat is toch stukje kachelen) en ikke had genoeg gereisd met 250,000 miles op de Delta teller wilde ik eigenlijk wel een keer paar dagen lui zijn. Beetje ons huisje uitgemest (hoe groter het huis, hoe meer brol je verzamelt) en Oudejaar werd een zeer rustige bedoening (jaja we worden wat ouder).
2014 begon dan met een Polar Vortex. Had er nog nooit van gehoord maar dat is blijkbaar een koude systeem die hoog boven Alaska/Noord Canada vertoeft en door allerhande drukgebieden ver weg van USA blijft. Tot die drukgebieden besloten om op verlof te gaan en dus de Polar Vortex over zowat gans USA afzakte. Hier in Atlanta braken we het kouderecord van 1985 met ochtendtemperaturen tot -15 en dankzij een fris windje voelde het zowat -23 aan. En toen na een vijftal dagen kwamen die hoge drukgebieden terug van verlof en schoten we zowat naar +18 graden en zat ik boekje te lezen in mijn T shirt. Het werd zelfs nog gekker want de week daarop zat ik in Zuid Afrika te midden van een hitte- gold: +36 graden. En om het helemaal gek te maken: de Artic Air is terug en dus sinds mijn terugkomst van JNB zakt de temperatuur hier in Atlanta opnieuw flink onder nul (- 11 deze morgen).
Trouwens ben blij dat onze trouwe fan Yvonne terug is, vreesde al even om mijn fanclub te verliezen. Happy Birthday Yvonne en hopelijk kunnen we tijdens onze volgende trip eens afspreken in Breda!.
De belangrijkste aankoop: chocolade!
Een selfie: we waren nog vol moed dat we zouden winnen....
Jinglebell jinglebell
Voila douane heeft alles afgestempeld, nu nog even vlug herschikken We hadden 86kg in 3 valiezen, Met Wa?
Met Da! 86kg
Denk dat we even order op zaken moeten stellen in onze voorraadkast
Is da beter?
Ha hoe werkt da, even poot tegen zetten en er komt een brokje uit? Hmhmhm da's leuk
Na vluchtje van dik uur komen we aan in de hoofdstad, tuttut ophalen en weg zijn we in de gietende regen (ja we hebben wel paar plensbuitjes gehad). Op uitnodiging van Basil verblijven we hier nog 1 nachtje. We gaan 's avonds eten met Basil, zijn vrouw en de vrouw van Sudesh (zakenpartner van Basil die in Liberia zit). Het wordt zoals altijd met Basil een zeer geslaagde avond.
Gezien onze vlucht pas 's avonds is besluiten we op aanraden van Basil naar het apartheidsmuseum te gaan. Een echte aanrader voor wie in de buurt is. Zoals jullie weten zijn we niet echt museumgangers, maar hier spenderen we toch dik 3 uur. Eens buiten laat het echt wel een indruk op je. Onze laatste lunch is op mijn favoriete plaats de italiaan in Morningside (zelfs de eigenaar komt me al begroeten, moet blijkbaar hier ondertussen paar keer geweest zijn,.... erg he?).
Op de terugvlucht geen VIP aan boord zoals op de heenreis en na een non stopje van dik 16 uur landen we op Zatermorgen terug in Atlanta.
Hoog in de boom
En die stond dus voor onze auto, net toen we naar luchthaven vertrokken
Aldus laatste stop is safari. Hier hebben we lang getwijfeld waar we zouden gaan en uiteindelijk werd het Pumba, een all inclusive safari, verspreid over een gebied van 6,000 hectare.. We zijn benieuwd.
We komen net na 4 uur aan en blijkt dat de avondsafari net vertrokken is. Maar ze zijn nog niet ver dus men komt speciaal terug om ons op te pikken. We zien olifanten - beter gekend bij ons als folifanten - groot en klein, zebra (paden), aardvarkens (bij ons beter gekend als de Marcassou zwijn), kodu, antilopen (die lopen niet), bless goat (de niesgeit, die loopt constant te niezen, nie normaal), gemsbok en natuurlijk Bartje en Ine. De safari is best leuk want er wordt halverweg gestopt voor den apero!
We logeren met zicht op het meer en zien er de laaste dag de folifanten zwemmen en douchen! We mochten 's avonds niet alleen van onze hut naar het restaurant, kwestie dat we niet verorberd worden. Helaas regent het de tweede dag en de ochtendsafari wordt een 'scheet in een netzak' en blijkbaar zijn die diertjes net als ons geen ochtend mensen (de safari vertrok om 6 uur in de gietende regen). 's Avonds hebben we na lang rijden meer geluk en zien we neushoorn familie. Wat we niet van dicht hebben gezien is giraffen en de witte leeuw, jammer.
Na het uitchecken hebben we nog even stress want op weg naar de gate wordt de weg versperd door een familie folifanten en eventjes op je 'tutter' staan lijkt me niet zo een goed idee. Dus moter en wachten tot ze weg zijn. We vliegen van Port Elizabeth terug naar JNB voor onze laaste nacht in Zuid Afrika.
En raden maar wat al die beestjes zijn:
Dit zwijn kruipt altijd achteruit in zijn hol, geweldig grapig!
Het drinkvarken, zeer zeldzaam en met uitsterven bedreigd
Zwemles
Onze gids
Het regent
Je kan het niet zo goed zien maar deze apen hebben blauwe ballen en het is niet van de koude
Aldus wij aangekomen in Hermanus, hier zouden zich walvissen moeten bevinden. Blijkbaar komen die diertjes paren dicht bij de kust. Ofwel hadden ze geen goesting om te paren ofwel hadden ze geen zin om paar Amerikaanse Belgen tegen het lijf te lopen, soit geen walvis gezien. Maar gelukkig is hier voldoende te doen, we slapen in B&B met zicht op zee en directe toegang tot de cliff walk, een 15km weg die zich over de kliffen slingert langsheen de zee. De auto blijft hier op stal en we wandelen vanuit onze kamer naar Hermanus waar we zowat het lekkerst gegeten hebben tijdens onze trip. Hier vooral vis - neen geen walvis - en de schotels met allerhande varianten zijn geweldig vers en lekker. Niet goed voor ons gewicht.
Na 2 dagen gaan we verder en op aanraden van Margaux stoppen wij bij map of Africa. Dit is berg waar twee rivieren samen komen en als je goed kijkt lijkt het wel of je map van Afrika ziet. We overnachten in de beste B&B van onze trip, een geweldig grote kamer met zicht op strand en zee. Helaas veel zeer grote kwallen dus een duik in de Indische Oceaan zal er niet inzitten.
De volgende dag gaat het verder naar Krysna, Hier hebben we op aanraden van Basil - een zakenpartner in JNB - een adempauze ingelast en slapen we in Conrad hotel. Ligt beetje afgelegen maar wel zeer rustig. Volgens tripadvisor zit er hier een goede bakker dus wij op Zondagmorgen naar Ile de Pain en we waren niet de enige. Inderdaad brood en croissants zijn als in Frankrijk. De rest van de 3 dagen genieten we van niks doen want hotel heeft prive kasteel aan het strand en dus wij daar heen, wel vrij veel wind, jammer!
Op naar laaste stop van de garden route: safari hopelijk zien we veel beestjes!
Taartjes van Belgische bakker!
Even kijken of jullie wat verbeelding hebben en de map van Afrika ontdekken
Tijd om te oefenen voor de safari: hop paardje hop
Het was een behoorlijke wandeling maar het eindresultaat is wel de moeite!
Vanaf Bolders gaat het verder naar de Kaap zelf waar we eerst en vooral moeten stoppen voor de Baboons, die zijn in Zuid Afrika een echte plaag en breken binnen in huizen voor eten, maar voor ons toeristen zien die apen er wel schattig uit. Eens geparkeerd beginnen we aan een pittige beklimming richting vuurtoren waar je prachtig zicht hebt - wat zeggen we adembenemend!
Zoals beloofd springen we op de terugweg nog binnen bij Margeaux. Maar dat doen we niet zonder aan te komen met een taartje. Zuid Afrika heeft tientallen bakkerijen met zeer goed gebak, iets wat wij Belgen wel missen in USA. Ine had de B&B nog niet gezien en gezien Margeaux en familie hebben besloten om terug naar Belgie te verhuizen was dit zowat onze laatste mogelijkheid om hun prachtig huis te bezoeken en nog wat verder bij te kletsen.
Dit was meteen dan ook einde van Stellenbosch en ging het verder naar volgende stop: Hermanus. Maar dit doen we niet zonder eerst te passeren bij Tante Wafel. Wie is tante Wafel, wel dit is Brugse die ik heb leren kennen tijdens mijn eerste verblijf in Kaapstad en een geweldig zotte muts is. Haar naam heeft te maken met een Belgisch wafelhuis die ze uitbaat met haar Zuid Afrikaanse vriend in een dorp die het Strand heet. Je kan dit het best vergelijken met Blankeberge: zo dood als een pier tenzij het verlofperiode is. Ze heeft er dus een wafelhuis en wij moeten da toch eens proeven, vooral omdat ze ook zoute wafels doet. Ik probeer dan ook de topper: wafel curry chicken, Ine houdt het braaf bij wafel met aardbeien. Onderweg passeren we ook nog tweede grootste township van Zuid Afrika. Hier rij je niet door want op een twintal vierkante km wonen de armsten onder de armsten opeen gepakt in blikken huisjes (dit township heeft naar schatting 4 miljoen inwoners) waarbij men illegaal electriciteit aftapt.
En dan gaan we dus verder naar Hermanus, waar we hopen walvissen te zien. Maar we hebben dorst dus eerst nog een ommeweg naar Iona. Had deze wijn al paar keer meegebracht en we wilden toch wel een keer estate bezoeken. Tot onze verrassing lag deze boven op een berg en naarmate we verder gingen werd de weg plotseling een zandwegel. Ik voelde me al helamaal in West Afrika onderweg naar een mijn-site. Na wat gehobbel arriveren we bij Iona. Hier geen bussen vol dagjestoeristen, we waren helemaal de enige en dus kregen we een 'prive' proefsessie. Gezien we speciaal naar hier zijn rondgereden, konden we de kans toch niet laten liggen om nog 12 flesjes aan te schaffen. Tussenstand: 36 flessen wijn en wij nog maar 4 dagen in Zuid Afrika...
Prachtige zichten vanaf Cape Point
Moeten er nog trappen zijn
Pepi en Koki zijn boven
Baboon
Bij Margeaux en Bram
Tante Wafel
De absolute bestseller: wafel met kip curry
Iona wine estate
Een van onze favorieten!
En deze wine estate is echt niet toeristisch, we waren de enigen!
Het zal vooral te maken hebben dat er niet echt een asfaltweg is naar de estate zeker?
We verleggen ons naar Stellenbosch en zo zitten we in de wijnroute. Het leuke is dat dit slechts dik half uur rijden is en gelukkig maar. Hier hadden we voor 2 nachten geboekt en verblijven we op een wine estate waardoor we uitzicht hebben op de wijnvelden. We worden getrakteerd op een upgrade en krijgen een suite. Tja we hebben al wat hotelkamers gezien in ons leven maar dit was echt wel een mega-kamer. Aparte living, aparte zithoek, een mega badkamer en een balkon om U tegen te zeggen, net als het zicht op de wijnvelden. Ine komt al vlug tot de vaststelling dat er nog iets in de safe in Kaapstad hotel ligt en wij dus blij dat we niet zo ver terug moeten. Gelukkig werd de ketting gevonden en Ine opgelucht dat ze deze niet kwijt is. Daar moeten we op drinken en hoe kan dat beter dan hier in de wijnroute. Je komt er de ene wijnboer na de andere tegen en kan er voor een vriendenprijs proeven (ongeveer 3 EURO als je niets koopt en gratis als je wel koopt). Op aanraden van Margeaux gaan we naar de iets minder toeristische estates die iets dieper in het binnenland liggen. Prachtig zicht, mooi weer en dus gaan de wijnkenners aan de slag. En tja ool al heb je thuis al dik 50 flessen staan, als de drank in de man is, blijf je kopen (vooral omdat shipping naar ons kantoor in JNB gratis is). 24 flessen later besluiten we dat we honger hebben en verleggen we richting Stellenbosch centrum.. Een klein centrum (1 straat) maar vol charme en leuke bistros.
De tweede dag in Stellenbosch zijn we redelijk vroeg uit de veren want vandaag geen wijn maar gaan we naar Kaap de Goede hoop, zowat meest Zuidelijke punt in Afrika. Dit is een dik uur rijden vanuit ons hotel en brengt ons langs de kust tot de Kaap. De zichten zijn geweldig en de weg slingert zicht rondheen de bergen en de zee naar ons doel. Onderweg stoppen we bij bolders eiland, nog een must do als je in Kaapstad bent. Hier lopen de pin-pins (pinguins voor de niet ingewijden) op het strand. Blijkbaar zijn er hier 2 aangespoeld en hadden blijkbaar veel goesting want er lopen er toch wel groot aantal rond.
Zicht vanop ons terras over de wijnvelden
De kenners aan het werk, tja nie slecht denkt Ine
Nie overtuigd zegt de echte kenner, waar is die bak om dit uit te spugen
En na aantal stops is het van: Kopen die handel en we gaan nog niet naar huis
Eens bekomen van de ervaringen op robben island, gaan we meteen door naar de tafelberg. Dit is een van de 7 natuurwonderen en voor ons tick in de box (nadat we vorig jaar Izazu falls hadden bezocht). Het probleem met de tafelberg is dat het weer zeer snel kan veranderen en dus best maar naar boven gaat wanneer de kabelbaan open is. Wij dus naar boven maar net toen we boven kwamen sloeg het weer om en begon het er verschrikkelijk te waaien. Hierdoor kwamen er ook behoorlijk wat wolken over de berg te hangen (prachtig om te zien, maar helaas verdween Kaapstad volledig onder het wolkendek).
Terug beneden ging het naar de overkant waar een 'kleinere' berg een prachtig uitzicht brengt over de omgeving en waar blijkbaar veel lokalen ook 'kamperen' om er Zonsondergang te zien. Wij vonden het een beetje te druk en wilden ook nog de 12 apostels bekijken, gezien dit onze laatste dag Kaapstad was. Aldus naar Camp Bay, een van de vele baaien die je er rond Kaapstad vindt. Elk heeft er zijn strand, wandel- promenade en restaurantjes. Hier bewonderen we de zonsondergang en een geweldig lekker Indische maaltijd.
Op Zaterdag doen we het zeer rustig, kwestie van de 7 uur tijdsverschil te overbruggen en ook het weer is nog steeds zeer nat. Aldus doen we eerste verkenning en boeken we ticket voor Robben Island en bezoeken we ook lokale crafts market. Door het weer is er niet veel volk en dus kunnen we flink afbieden op wat nieuw lokale kunst, ons huisje is zowat langzaam in een Afrikaans museum aan het veranderen. 's Avonds hebben we afgesproken in Den Anker, het Belgisch restaurant op het Waterfront met Margeaux en Bram. Je weet wel de ex collega van ons die nu Bed&Breakfast hebben in Kaapstad (was helaas volboekt). Gezellig wat bijpraten.
De Zondag klaart het weer al behoorlijk op en gaan we naar Robben Island. Een 4 uur durende trip naar het eiland waar Nelson Mandela in gevangschap leefde. Eerst gaan het met de boot richting eiland (prachtig zicht vanaf zee op Kaapstad) en na rondrit met de bus over het eiland, is er een rondleiding door de gebouwen waar Mandela zat. Het interessante aan deze rondleiding is dat dit gedaan wordt door ex-gevangenen waardoor je nog meer aangegrepen wordt door het verhaal.
Bartje mag kiezen, Ine mag afdingen
Een keer aan zijn staart trekken, misschien stopt het dan met regenen....
Thanksgiving nadert en dat betekent traditioneel 'ons groot verlof' met een niet Belgen trip. Maar voor het zover is werd het nog best aardig druk.
Eerst en vooral had Ine genoeg van haar lang haar (een fles shampoo per wasbeurt tja daar was P&G wel blij mee) en op verlof zou het dus toch maar veel tijd en energie kosten. Dus na zowat 3 jaar sparen was het de tijd om er de schaar in te zetten. Knip knip en de lange lokken werden netjes in een ziplock zakje gestoken want Ine wilde dit doneren aan een organisatie die hiermee pruiken maakt voor jonge kankerpatientjes. De Zaterdag voor ons vertrek hadden we ook nog de buren uitgenodigd en zoals altijd was het weer een gezellige boel.
De airmiles van Bartje vlieg-al-over in economy werden door de expert netjes gespendeerd aan 2 business tickets naar Zuid Afrika. Stond eigenlijk al lang op onze verlanglijst (nog toen we in Europa woonden, maar het was er dus niet van gekomen) en gezien we vanuit Atlanta non-stop naar JNB kunnen vliegen, leek het ons dus now or never. Na een 'snelle' vlucht (het was slechts 14 uur en 10 minuten op de heenreis) en een doorverbinding naar Kaapstad, arriveren we op vrijdagavond laat op onze bestemming. En dat valt al niet meteen mee: het waait er alsof het herfst is (terwijl het eigenlijk begin van de zomer zou moeten zijn) en de regen valt er met bakken uit de lucht. Vlug de huurauto opgehaald (meneer: wil je even rond auto lopen om te kijken of alles ok is, ben je gek in dit weer? Zal wel goed zijn) en precies 28 uur na ons vertrek in Woodstock staan we op de stoep van ons hotel, klaar voor 14 dagen Zuid Afrika.
Ine klaar om 'geknipt' te worden
Viola, nieuwe Ine
Met de buren, links Fred en Jim, rechts op de voorgrond Jim's echtgenoot Phyllis en daarnaast Mitra. Geen idee wie aan de kop van de tafel zit
Voila Ine is klaar voor vertrek: kunnen we, ben helemaal gefocust!
Eindelijk weer tijd om de blog wat bij te werken maar er werd wat afgereisd in Oktober. En neen het begon niet met mij maar Ine die naar de kaaskoppen moest (neen neen niet Nederland want ook hier hebben we kaaskoppen nl Wisconsin) en zo belanden we naadloos bij Ine en haar verhaal.
Hiervoor spoelen we even terug naar week van ons vertrek naar Europa. Ine had nl op een interne job gesolliciteerd en was er uiteindelijk als favoriet uitgekomen. Maar zoals altijd waren er nog een paar hindernissen want de job was een behoorlijke sprong voorwaarts in de organisatie en die sprong was eigenlijjk iets te groot tov wat toegelaten is. Aldus werd een extern persoon aangesteld om te kijken of dit wel kon. Dus Ine 2 dagen voor vertrek een telefonisch interview met HR consultant die natuurlijk als bedrijfspsycholoog van die gekke vragen stelt (moet je maar eens aan mijn pa vragen, zelfde 'gekke' opleiding). De volgende dag was het nog niet in kannen en kruiken en werd er een extra face to face interview gevraagd. Ine werkte die dag van thuis dus vlug training vervangen door deftige kleedjes en weg wezen. De dag daarop vlogen we dus naar Belgie en mocht Ine in spanning koffers maken. Het verlossende telefoontje kwam letterlijk toen we op het vliegtuig stapten richitng Brussel. Aldus spannend maar goed einde voor mijn madam die een nu meer global support rol heeft en aldus weekje naar de kaaskoppen mocht. Aldus ikke keer alleen thuis en van kattewacht. Toen Ine terug kwam was het mijn beurt om op vliegtuig te stappen, richting Zuid Afrika.
Tussendoor hebben we ook nog - voor het eerst - naar fondue huis geweest met collega's van Ine. Was heel speciaal: voorgerecht was kaasfondue, hoofdgerecht vleesje en afsluiten met chocolade fondue. Meer dan genoeg.
De week voor Halloween was er dan voor het eerst in Atlanta een hot balloon Halloween festival. Ook al was dit in Kennesaw zo een 15 minuten van ons huisje, we wisten natuurlijk van niets maar werden last minute uitgenodigd door paar oud collega's van Ine. Het was duidelijk dat de organisatie niet op zo een toeloop gerekend had en na een dik half uur aanschuiven en nog een dikke rij voor ons, hebben we er dan maar de brui aangegeven. Jammer want zag er wel leuk uit met al die hete lucht (of is het warme?) ballonnen. Ine en ik zijn dan maar naar de beste hamburgertent geweest: Fuddruckers (die ik natuurlijk een gans andere naam geef) voor een cheesburger met een vette milk shake.
En dan was het tijd voor mijn meest exotische trip van het jaar: Myanmar. We hadden daar een stand op de mining show samen met een leverancier. Vanuit Atlanta daar geraken is natuurlijk niet zo evident want een directe vlucht is er niet aldus werd het nachte kamperen in Bangkok vooraleer verder te vliegen en op de terugweg van hetzelfde maar dan via Singapore. De show was interessant en ook al was er een weekje ervoor een bom ontploft in het hotel waar we verbleven, Yangon (is de hoofdstad) was veilig en ik zou er zeker als toerist nog wel eens willen teruggaan. Veel tempels en het eten is er overheerlijk maar nu even geen rijs meer aub. Zoals gezegd grootste probleem is de afstand vanaf Atlanta en vooral 14 uur tijdsverschil hakt er behoorlijk in. We denken dan dat de verzamelde airmiles de pijn verzachten.
Wat ons nadeloos bij volgende brengt: Wat doen we als we voldoende miles hebben? Spenderen aan? Tja dat lezen jullie wel binnenkort.
Afscheidskado voor Ine van CI team
Fondue fondue fondue
Ine is weg dus mijn beste vriendjes zijn de diepvries en microgolf!
En we zijn niet alleen
Nog zeker uur aanschuiven, dan maar burger en shake
Tussenstop Bangkok en met Sheraton bootje naar metro
Tempels overal in Myanmar, vanaf ontbijt op verdiep 27
En 's nachts zijn ze nog mooier (al zie je dan niet zo op de foto)
Typisch voor Myanmar: veel verschillende schoteltjes maar alles in 1 keer op tafel, ook de soep
De tijd gaat snel... reeds Oktober !! En eind September, de 26ste om precies te zijn, vierden wij ons 4de Jaar in de VS !
Bij deze nog een paar foto's van het Gouden Jubileum.
In het stadhuis voor de Gouden Jubileum ceremonie
De ganse familie samen !
Daarna kleinkinderen met oma en opa op de foto!
Aangekomen in de feestzaal kunnen we zalig buiten genieten van een hapje en een drankje !
Terwijl de kinderen naar hartelust konden spelen !
Daarna tijd voor de speech ! Deze wordt gevolgd door allerlei lekkere gerechten !
Moment supreme : de dessert !! Ons ma ziet het vuurwerk niet echt zitten :)
Jawel, bij deze foto kan iedereen beginnen watertanden, terwijl ik nu de blog aan het aanvullen ben zou ik met plezier zo een bordje veroberen, helaas, t zal ijscreme alleen worden !!
Aldus stond Belgenland gepland voor 30 Augustus tot en met 10 September. De week van het vertrek was nog behoorlijk veel stress voor ons Ineke. Er moesten op haar werk nog veel hindernissen genomen worden en eigenlijk veel alles pas helemaal in kannen en kruiken doen ze e-mail kreeg net toen we op het vliegtuig stapten. Maar ganse verhaal horen jullie wel wat later.
Dank je wel aan de miles en dus vlogen we voor een prikje (enkel tax) opnieuw vooraan waardoor we toch beetje konden slapen. Na aankomst op Zaterdag vlug valiesjes afzetten bij Ine haar ouders, stuutjes bij mijn ouders, toertje wandelen in Brugge en om de jetlag helemaal te overwinnen hadden we 's avonds nog verjaardsgfeest met ganse familie.
Zondag is rustdag en we besluiten om de mosselen te gaan testen in Sluis. Het weer is niet goed en niet slecht maar we besluiten toch om buiten te smullen. We hadden er ook nog afgesproken met Belgische lotgenoten die momenteel door ganse proces gaan voor green card. We probeerden ze toch wel met wat raad bij te staan want het blijft geen gemakkelijke beslissing.
Omdat de Belgentrip altijd razend druk is, muizen we er dit keer vanonder. We vliegen op Maandag voor citytrip naar Praag. Door iedereen aangeraden en wij waren er nog niet geweest. Bartje heeft blijkbaar zeer veel jetlag want had de gratis transfer van luchthaven naar hotel georganiseerd voor onze vertrektijd in Brussel ipv aankomsttijd in Praag, goe bezig. Het hotel is zeer speciaal en voelt als een huis van plezier aan, veel donkere gangen en 'kinky lift'. Kamer is best luxe maar alles in het rood. Tot en met Donderdag maken we Praag onveilig en het leuke aan deze stad is dat je alles tevoet kan afcrossen. We bezoeken het kasteel, de befaamde brug, 'kindeke Jezus van Praag (had ik nog nooit van gehoord, dacht dat hij ergens in een stal was geboren), de beroemde klok enzomeer. Vanaf de Woensdag is het weer een meevaller en dus kunnen we ook wat terrassen om de afgelopen calorieen aan te vullen. Hoogtepunt is elke avond een IJSJE. Man man de gelato was de beste die we ooit hebben verorberd. Aldus was Praag een echte aanrader, maar blijkbaar zijn we niet meer gewoon om met SN Brussels te vliegen (Light). Mijn god, light is wel echt light. Vooral als Ine wat glaswerk heeft gekocht. Ja valiesje te zwaar, bijbetalen? Ah neen da kan nie je vliegt light. Dan maar in de hand- bagage? Ah neen, da ka niet teveel handbagage. Dan maar overladen en handbagage inchecken en op hoop van zegen. Moet wel zeggen de klantvriendelijkheid was ver te zoeken op dat moment.
Op Donderdagavond zijn we net op tijd terug voor Burgs terrasje met ex collega van P&O. Een van mijn vorige Italiaanse leveranciers heeft zijn meetings zo gepland dat hij 'toevallig' die avond in Brugge is. We gaan voor alle zekerheid met de fiets richting Eiermarkt. Het werd weer maar eens een zeer gezellige avond. Vrijdag is voor Ine shopping shopping en gezien het mooie weer wordt opnieuw de fiets bovengehaald. Voila we gaan zeker weer wat werk hebben bij de douane als we vertrekken, amaai je vraagt je soms af hoe Ine da allemaal in de valiesjes krijgt. Vrijdagavond is bij de vrienden van Babouche. En gezien het voetbal is (Schotland - Belgie) besluiten we om thuis te blijven en voetbal te kijken. Wat als een simpele opmerking begint draait uit op een geweldige maaltijd: 'doe maar wat we missen in Amerika' en dus vraag Else Koekedoze 'wa is da zo allemaal'. Aldus bestond den diner uit garnaalkroketjes, tomatensoep van Unox, prepare van de chef, sandwiches en als desert voor Ine: een Ola cornet!! Oh ja en de Belgen hebben gewonnen.
Zaterdagmiddag is het dan afspraak in Brugge met lieve Mama. Altijd leuk en de tijd gaat veel te vlug voorbij want we moeten die zelfde avond nog terug verhuizen van Brugge naar Wingene voor de grote dag. En die grote dag is dan de Zondag waar Ine haar ouders 50 jaar huwelijk vieren. Het wordt een goedgevulde dag die om 10 uur begint in het stadhuis van Wingene, gevolgd door heerlijke etentje in Hooglede. Gelukkig hebben we het weer mee en het was een zeer goede menu.
En dat was ook meteen het einde van het goede weer want op Maandag regende het oude wijven. Terwijl ik een meeting had met een Belgische leverancier, ging Ine aan de slag om alles in de valiesjes te krijgen en ik weet niet hoe zij da doet maar alles zat er weer keurig in. In de namiddag nog vlug afscheid nemen in Brugge van mijn ouders en dus waren we op Dinsdagmorgen klaar om naar huis te keren. Blijkbaar is het Belgisch verkeer er ook niet op verbeterd want Wingene Zaventem wordt een ritje van bijna 2 en half uur! Dat wordt dus rennen richting douane waar gelukkig niemand in de rij stond, facturen op tafel, alles netjes tonen aan meneer de douanier, stempeltjes, klaar en meteen richting check in waar we toch bij de laatsten behoren (1 uur voor vertrek). Om maar de zetten dat we meteen door security mochten en door naar de gate. We waren op tijd maar echt hadden we ook dit keer niet over. En dankzij de miles eindigt onze Belgentrip waar ie begonnen was: vooraan in tie tuigje.
Bij aanmkomst voelen we meteen de Atlanta warmte, auto stond nog op zijn plaats, poezen waar nog altijd gezond en ik kon 3 dagen aanpassen vooraleer we naar Ghana vertrokken voor een beurs. En Ine? Wel daar komen we nog wel op terug.
Onze kamer in ons 'kinky' hotel
Pepi en Koki op reis
Neen we zijn niet aan het telefoneren, maar een self guided toer
Prachtig zicht op Praag vanop kasteel
Ine bij kafka, neen nie Kamiel
Saint Charles brug, wellicht meest toeristische plek van de ganse stad
Nu de bezoekers terug vertrokken zijn, hebben we nog 1 weekend en die werd behoorlijk druk.
Eerst en vooral werd de zetel geleverd. Die was 2 weekjes terug besteld en ze hadden onze keuze op voorraad. Vandaag werd op afgesproken tijdstip alles netsje geleverd, recliners ander plaatsje gegeven en hop eindelijk kunnen we weer liggend naar tv kijken, net op tijd voor nieuw football season! Ine had trouwens vorige week nog gezien dat er opeens 15% kortingsactie was op onze sofa, dus hop bellen en uitleggen dat we die net weekje vroeger besteld hadden. Geen probleem 15% teruggestort op onze credit card, jaja we zijn al echte Amerikanen geworden, dat hadden we 4 jaar geleden nooit gedurfd.
Vlug naar Buckhead gaaan shoppen, nog nieuwe kleertjes halen voor beiden want in Belgie hebben we groote feest (zie later) en dan met een uurtje vertraging naar onze buren (Phyllis en Jim) want haar zoon, schoondochter en 2 kleinkindjes zijn op verlof vanuit Ecuador, alsook Jim zijn ouders. We zijn met een grote bende want ook andere buren en pak vrienden waren uitgenodigd. Zoals altijd was het gezellig. Zo gezellig dat zoon en schoondochter de volgende avond bij ons op terras zaten om Brugse Zot te proeven. Ondertussnen hadden we ook volgende experiment met de BBQ getest. Gas grill gebruiken om kolen op gang te krijgen en eens de vlam erin zit, gas uitdraaien en rest van de middag met kooltjes grillen. Goed gelukt en eindelijk hebben we die typische smaak terug in ons vlees.
De laatste week is vrij druk, vooral voor Ine zowel qua werk (komen we ook nog later op terug) als alles voor onze trip naar familie en vrienden: laatste kado's kopen, valiesjes maken.... Ondanks de stress die Ine had is alles op zijn plooi gevallen, Belgium here we come......
Zetel geleverd
En getest!
Ha gaan jullie op reis zonder mij, ik denk het niet
Je gaat het niet geloven, in Costco hebben ze reeds Kerstversiering...
Neen we zijn niet van de aardbol verdwenen, maar gewoon geen tijd gevonden om blog nog een keertje van nieuwsjes te voorzien, voila hier zijn we.
Na Boston terug aan het werk en dat betekent hop vliegtuig in. En voor wie af en toe op zakenreis gaat, weet dat je 1 keer per jaar een trip met hindernissen hebt. Wel halverwege juli was het van da. Had paar meetings in Brussel en Parijs en dat ging allemaal goed (en zelfs tijd gevonden om met de voetbalvrienden in Brugge iets te gaan eten en te genieten van het uitzonderlijk goed Belgisch zomerweer), maar dan ging het richitng Montreal verkeerd: waar ikke wel aankwam, maar mijn bagage niet. Geen probleem overnacht in hotel geleverd en gezien we in het centrum sliepen had ik vlug wat vervangspulletjes gekocht. De Vrijdag na de meeting tijd om terug naar huis te vliegen maar helaas besliste er een storm anders over: luchthaven dicht en wij konden ons week-end in Montreal beginnen. Alleen was blijkbaar mijn bagage al weg met vorige vlucht naar Atlanta, hoe dat mogelijk is? Niemand die het kon vertellen.... 2 nachten zonder kledij was toch wel van goede teveel. Soit uitendelijk alles op zijn pootjes terecht gekomen.
Met Ineke alles ok en zij ontdekt ondertussen hoe leuk het is om in het weekend 's morgens ontbijt klaar te maken op de BBQ. We zijn ondertussen voorzien van alle hulpmiddelen en dus kunnen we eitjes, hash browns en bacon op de grill klaarmaken. Geweldig leuk en lekker. En zoals je weet, als er bij mijn vrouw iets op haar heupen werkt, dan moet dat opgelost worden. Wat werkte er op haar heupen? TV kijken in 2 aparte recliners. Aldus is de jacht geopend op een nieuwe sofa. Welkom in USA, genoeg winkels, keuze zat. We hebben dus al een paar week-end van pier naar pol gereden en uiteindelijk gekozen. Sofa is op voorraad dus die wordt binnenkort geleverd.
Na mijn trip naar Botswana en Kaapstad stonden mijn ouders en zoon Willem op de stoep. Na 2 weken rondzwerven in de buurt van New York en Boston stond nog lang week-end Atlanta geboekt. Al zijn we niet zo lang in Atlanta gebleven want na 1 dag hebben we ons allemaal verplaatst naar Orlando (zij met de auto en gezien ine en ik nog moesten werken, wij met het vliegtuig). Op het programma: 2 dagen Universal Studios, al heeft Ine voor 1 dag gepast en die ingeruild voor zwembad en wat outlet shoppen. Universal was geweldig leuk, tenminste voor wie van rollercoasters houdt. De Hulk en vooral degene die recht naar boven gaat zijn voor mij de beste. Die laatste is met muziek en iedereen kan zijn eigen liedje kiezen (ingebouwde speakers per zitje). Veel plezier, veel nat en veel onderste boven gehangen, we koment nog terug!
Ondertussen is de familie Verbeke terug in Belgenland, voor ons komt de reis naar Belgie ook vlug dichterbij en dus hectische laatste weken want er moet nog wat afgeshopt worden. Dat worden volle valiezen
Ontbijt op de buiten grill, nieuwe specialiteit van Ine
Overlevingspakket gekocht in Montreal, valiesje komt zo
Harry Potter, nieuwste attractie en geweldig leuk
Volgens Universal de boomstammetjes met meeste steile afdaling, we waren wel nat
Recht omhoog, recht omlaag. Ik koos voor 'I will survive' van Gloria Gayner, toepasselijk?
Sorry heeft wat geduurd maar hier is dan het vervolg van onze Boston trip.
Blijkbaar is vuurwerk kijken vermoeiend want we slapen tot een stuk in de morgen, vinden we niet erg we zijn toch in verlof. Eerste stop is ontbijt, hotelontbijt in USA is toch veel te duur en eigenlijk willen we wel een Europese bakkerij vinden. Even googlen en hop we vinden een franse bakker in North End. We hebben toch een metrokaart voor volledig trip dus we kunnen volop doorheen de stad crossen. De croissants zijn niet slecht maar kunnen niet tippen aan die van Vancouver. Soit wij met de metro naar het beginpunt van de Freedom Trail.
Deze trail is een fikse wandeling doorheen Boston waar je de ganse geschiedenis van Boston en eigenlijk van Amerika leert. Hier is eigenlijk de onafhankelijkheid begonnen, werd er tegen de Engelsen gevochten nadat hun thee overboord werd gekiepert. We stoppen op verschillende plaatsen o.a. het Capitool en een stukje verder de oudste begraafplaats van Boston. Hier staan het graf van Sam Adams. Bij de meeste Amerikanen bekend voor lokaal bier (uitstekend bier trouwens) maar eigenlijk heeft hij Declaration ondertekend. Kleine kanttekening, het bier heet Sam Adams maar de pipo op het etiket is niet de Sam maar ene Paul Revere (bij Ine en Bart gekend als Paul de Rivier). We komen ook aantal kerken en huizen tegen, die meestal werden gebruikt om samekomsten te organiseren tegen het Engels regime. Het meest bekende is wellicht Old South Church Building. Het leuke aan de Trail is dat je op 2.5 miles eigenlijk gans downtown doorkruist tot je in de haven uitkomt. Hier ligt USS Constitution, dit is blijkbaar het oudste nog varend oorlogsschip ter wereld, we hebben het niet gecontroleerd en mocht het tegenwoordig in een oorlog terecht komen vrees ik dat het vlug gekelderd zal worden. We keren 'savonds terug richting North End (eigenlijk is dit little Italy, want je ziet er alleen maar Italianen) waar we een leuke eettent hebben gezien. En ja het was lekker. We krigen de drank gratis want volgens de ober hadden we te lang moeten wachten. Gekke Amerikanen!
Laatste dag Boston en we zijn nog later op dan gisteren, we voelen onze benen al niet meer. Eerste en meteen meest dringende werk: Duckie Duck want daar is het gisteren niet meer van gekomen. Daar gaan we voor 45 minuten tour doorheen Boston en dan nog eens dikke 30 minuten op het water en Boston vanaf de waterkant. Dankzij de familie Koutstaal zijn we nu echte 'eendekenners' geworden en waren we eigenlijk beetje teleurgesteld in de gans tour. Wie echt 'de eend op wil' moet naar Seattle, the best duck ever! Na een zeer laat ontbijt (het is al na 1 uur), missen we net de watermetro (we hebben met ons pas ook toegang tot ferries) naar downtown en verliezen zo bijna een uur van onze dag. Volgende stop is Cheers cafe. Eigenlijk werd het cafe zelf nooit gebruikt, alleen maar de gevel voor aantal film shots. Boerebedrog maar wel goed excuus dat we dorst hebben... De rest van de laatste namiddag is wat shoppen en diner is Tapas buiten op terras. Laatste stop voor we naar hotel terugkeren: IJSJE!
Voila Boston zit erop. Mogen we schrappen van onze bucket list. We kunnen al gaan nadenken waar we volgend jaar heen moeten met 4th of july.
Ontbijt in North End
The Freedom Trial, volg de rode lijn met rode schoentjes
Sam Adams
Old South Meeting House
Het oudste huis in Boston: Paul de Rivier zijn kotje
Jawel nationale feestdag in de USA en we maken er ondertussen een traditie van, tijd voor een citytrip. Na Savannah en Seattle is het tijd jaar tijd voor Boston.
Zonder veel problemen landen we netjes op tijd in Boston en zijn we reeds rond 1 uur ingecheckt in de Westin op Waterfront. Dit gedeelte ligt net buiten het centrum en is de nieuwste ontwikkeling (en dus een gloednieuw hotel, hipper modern dat hebben we graag) van Boston. Van hieruit zullen we komende dagen alles gemakkelijk kunnen bereiken want het metrostation ligt op een zucht van het hotel. We kopen meteen 7 dagen pass voor metro (al zijn we hier maar 4 dagen) en gaan in de namiddag meteen op verkenning. Het is trouwens bloedheet in Boston met temperaturen rond de 35 graden en geen zuchtje wind (heb foto van Ine tomaat maar wederom is deze niet voor publicatie vatbaar, toch volgens Ine). Eerste stop is Prudential building, hoogste gebouw van de stad. We vinden het te duur - jaja we zijn echte Hollanders - om tot boven te gaan maar profiteren om meteen stukje te eten (Food Court, niks fancy) en te kijken of we nog duckie ritje kunnen doen. Helaas zal het voor morgen zijn want wegens het vuurwerk stoppen ze er vandaag al om 3 uur mee. Jammer maar ik ga Duckie ritje zeker doen, is traditie en moeten we in ere houden Morgen duckie?
Een andere reden waarom we voor snelle hap kiezen is omdat het vuurwerk in Boston tot de top 3 behoort van het land en we willen dit keer ganse vuurwerk zien (vorig jaar in Seattle zaten we nog te eten toen vuurwerk al losbarste). Na wat research werk op internet blijkt de beste kant de overkant van de rivier te zijn. Aan de Cambridge kant is er iets minder volk en zijn er ook minder bomen. Hop daar gaan we met de metro (wist je dat de oudeste metro van het land niet New York is maar Boston. Jawel en dat kan je zowel zien als horen, mijn god hebben wij al in een paar oude stellen gezeten). Om 7 uur zijn we op het grasplein aan de overkant en we zijn niet alleen maar vinden wel nog een goed plekje. Het spektakel begint om 7.30 met een concert die nationaal wordt uitgezonden. Er staan rond de rivier 39 geluidstorens en groot aantal geluidschermen zodat je niets hoeft te missen. Toch zijn er Amerikanen die concert liever van dichtbij zien en die daarvoor om 6 uur 's morgens al staan aan te schuiven voor beste plaatsen (dat gedeelte van het park wordt dan ook rond de middag afgesloten wanneer er 120,000 mensen aanwezig zijn), gekke mensen die Amerikanen. Natuurlijk is de politie overal zeer zichtbaar aanwezig en wordt er zelfs eentje voor onze neus van zijn fiets gesleurd en door de FBI ingerekend. Spektakel nog voor spektakel moet beginnen. Het vuurwerk duurt zowat 25 minuten en is niet te beschrijven, het knalt er op los en je weet echt niet waar eerst te kijken, al die kleuren en combinaties. Nog een paar cijfertjes - want ook daar zijn Amerikanen gek op - meegeven: geschat 600,000 toeschouwers langsheen de rivier, kost van het vuurwerk alleen zowat 500,000 USD. Kost voor dagje 4th of July te organizeren inclusief overuren voor politie 6,000,000 USD! Maar ook hier staan we opnieuw versteld hoe goed alles is georganiseerd. Wanneer we half uurtje na het einde naar de metro stappen is de grote massa al verdwenen: politie die alles in goede banen leidt, voldoende gratis metro en straten die afgezet zijn voor wie te voet of met de fiets komt.
Morgen doen we historisch gedeetle en ook Duckie Duck!
Mijn nieuwe vriend aan de MC drive thru
Boston Down town
Ine is klaar voor het vuurwerk, en welke kleuren heeft Ine aan?
Maar Ine is niet alleen, dit is om 7 uur, zowat 2 en half uur voor het vuurwerk
Knal boem en we zijn begonnen, even half miljoentje in 25 minuten afschieten
Ik weet het, Iphone vuurwerk foto trekt op niet veel, zelf naar Boston gaan!
De dag na onze laatste blog zat er een verrassing in de bus: een pakketje van lieve mama. Een doos chocolade en een verjaardagskaart. Helaas heeft die de doos ganse dag in de postauto gelegen (bij Bart beter gekend als de matchbox) en met de warmte die wij in Juni hebben gehad schoot er dus wel niet zoveel meer over van die brok chocolade. Dank je wel Martine en Eddy en het heeft toch gesmaakt, allez toch wat er nog over was.
En warmte brengt hier in Atlanta ook onweders mee. Wij zijn na bijna 4 jaar wel al wat gewoon maar op Maandag 10 juni werd Woodstock wel goed geraakt door een korte storm. Ine die was bijna thuis en ik zat er midden in. Regen, wind met snelheden tot 150 km/uur en tornade warnings, we waren beiden blij dat we zonder kleerscheuren thuis geraakt waren. Het onweer duurde niet langer dan een half uur. Gelukkig geen schade aan ons huis, alleen een tak van een boom die afgeknakt was en een tuin die onder water stond. In Atlanta zelf zaten zowat 400,000 mensen zonder stroom. Dit was toch wel tot op heden storm van 2013 voor Atlanta.
Grill geleverd dus Ine klaar met haar kleine verbouwing. Vergeet het maar! Gedeelte van de zonnewering is nog niet geleverd, dus patio maar half klaar. De buitenverlichting die doet het opeens niet meer, dus onze Delta piloot die mocht terugkomen, twee keer zelfs, om het probleem op te sporen. Oplossing op zijn Amerikaans, doe even de zekering uit en aan en hop opgelost! Moet wel zeggen Ine haar keuze qua verlichting is zeker geslaagd, ga nog wel eens foto posten. Enige die wel gesneuveld was in de ganse verbouwing was ons vogelhuisje maar handige Ine lost dit met gemak op! En handige Bart die keek ernaar.
De gril geleverd en aangesloten maar ik vond dat het deksel niet goed sloot en na nader onderzoek bleek er dus vijs tekort. Die man van de grill komt hier op een Vrijdagavond toe en kijkt als een koekoek naar onze grill, nog nooit meegemaakt. Tja moet weer met ons gebeuren. Tijd voor Amerikaanse oplossing deel 2: ding terug meenmenen en volledig nieuwe grill geleverd. En ja die nieuwe is perfect en vandaag voor het eerst uitgetest. Geweldig je kan er zowat alles op bakken zelfs patatjes of een ei voor je ontbijt.
Tussendoor ook al 2 keer bij onze Iraneese buren (weet niet of dat correct woord is voor iemand uit Iran) op terras vertoeft. Eerst diner samen met onze andere buren en Vrijdagavond gewoon spontaan beginnen babbelen en hop voor we er erg in hadden had Ine een shot tequila gefabriceerd en zaten we tot een uur of elf gezellig te kletsen op hun terras. T.o.v. Belgie hebben we hier toch veel burenkontakt.
En dit is wat er overblijft van een blok chocolade met M&Ms
Handige Ine en haar vogelhuisje, vogeltjes heel blij
En dit stormpje trok in half uur over Woodstock en Atlanta
Ingang van onze community, deze chauffeur had duidelijk minder geluk, boom op auto
Onze tuin
Joepie, eindelijk hebben we prive zwembad
De Grill, mijn nieuw speelgoed
Ine mag eerste stuk scallops op gril leggen en doet dat blijkbaar in volle concentratie
