Welkom op mijn blog. Mijn website www.else-belmans.com was niet up tot date, vandaar een blog zodat jullie telkens de resultaten en nieuws hier kunnen terugvinden. Ook kunnen jullie nog altijd terecht op de site van mijn ploeg: www.cyclingteam-damesvlaanderen.be. Op facebook en twitter kan je soms ook wel dingen lezen, maar deze blog zal het meest up to date zijn! Groetjes, Else
Het is een tijdje stilletjes geweest op deze blog omdat er de laatste weken/maand veel onduidelijkheid was betreffende mijn toekomst bij Topsport Vlaanderen. In 2010 ben ik begonnen met wielrennen in functie van het pistewielrennen. Ploegenachtervolging was het hoofddoel omdat dit een olympisch nummer is. Vandaar dat er al snel een team gevormd moest worden voor Londen 1012. We hadden toen een sterk team: Jolien d'Hoore, Kelly Druyts, Jessie Daems, Maaike Polspoel en ik. Kelly kreeg in 2011 af te rekenen met een gebroken voet, Jessie Daems met een gebroken sleutelbeen, en Maaike Polspoel die op de weg ging rijden. Voor Londen waren we altijd in de running met een achtste plaats op de wereldranglijst. Net de laatste twee wereldbekers kwamen we te kort en zakten we naar een 11de plaats. Waardoor een selectie net voor onze neus wegglipte. Nu waren we in voorbereiding voor Rio 2014. Vanaf september 2014 kon je punten pakken voor de Spelen. In september het Europese Kampioenschap te Guadouloupe. Spijtig genoeg kon ik daar niet deelnemen vanwege een scheur in mijn netvlies (gevolg van de valpartij in augustus). Met het jonge team dat daar aan de start stond konden we niet overtuigen. November was het dan hoog tijd om ons te bewijzen. Kelly Druyts had rustperiode, dus weer een schakeltje weg. Het team bestond nu uit Lotte Kopecky, Gilke Croket, Ik en Sarah Inghelbrecht. We hadden op zich goed gereden, de tweede snelste tijd ooit gereden door een belgische damesploeg. Maar er zijn veel meer landen aanwezig dan andere jaren. Nu waren er 22 landen ipv een 15-tal andere jaren. We eindigden op een 15 de plek. Het verschil tussen een vijftiende plaats en een tiende plaats was maar 1 seconde. Nu in december een wereldbeker te Londen. Sterke ploeg: Ik, Kelly, Lotte en Gilke. Weer 20 ploegen aanwezig. Resultaat was 13de. We voelden allemaal dat er meer in zat. Ook zaten we weer maar 1 seconde van de top tien plaats. Toch kregen we nu te horen dat ze niet meer geloven in Rio en dat men de dames ploegenachtervolging gaan stopzetten. Spijtig genoeg al na twee wereldbekers waarbij we zeker nog niet op volle toeren zaten. Men gaat nu op vlak van de dames een 'pauze' inlassen en verderwerken naar Tokio 2020 met een jonge ploeg. Mits ik enkel een contract had om op de piste te rijden...loopt deze af. Dus mijn prof-bestaan eindigt na deze fantastische wereldbeker te Londen. Als je in Londen of Engeland naar een wereldbeker op de piste gaat kijken: dat is kippenvel hoor. En dan doet het extra pijn om van zo'n mooie sport als pistewielrennen afscheid te nemen. Ik ga nu terug werken, en vandaar dat ik een gewone ploeg heb gekozen zodat ik werk en wielrennen nog een jaartje kan combineren. (Of mss twee jaar, dat hangt er van af of ik een goed wegseizoen kan rijden) Ik ben dankbaar dat ik vier jaar als topsporter heb kunnen trainen en leven, ik heb er alles voor gedaan en daar mag ik trots op zijn. Die ervaring ga ik in de toekomst zeker gebruiken als trainer. Dat is wel wat ik wil doen, mensen begeleiden naar hun eigen persoonlijke doelen. Of het nu recreatief of competitief is. Maar eerst mijn leven terug op pootjes krijgen, een job zoeken en dan zien we wel wat er komt in 2015! Ik ben blij dat ik mag uitkomen voor de wielerploeg AUTOGLAS WETTEREN!. Ze rijden een mooi programma, te beginnen bij Omloop Het Nieuwsblad op 28 februari. Een nieuw jaar, nieuwe doelen!
Na vier weken pistetraining begint de power in de benen terug te komen! Ik ben blij, vorig jaar ben ik er nooit echt doorgekomen doordat ik tijdens het wegseizoen twee keer een darmvirus had gehad.
Maar ik ben blij om eindelijk het goede gevoel in mijn benen terug te hebben! Ik ben er dan ook goed ingevlogen, pistetrainingen, wegtrainingen, blokkentrainingen, stabilisatie,.... En werken wordt op dit moment
beloond met goede benen. Hoewel, nu zijn ze wel heel moe van de trainingen van deze week. Maar ik voel dat het goed draait en van de begeleiding heb ik ook al positieve commentaar gehoord.
Dat is wel leuk. Meestal zeggen ze niet snel dat het goed is, maar als ze dan wel eens zeggen dat je goed bezig bent...dan is dat dubbel zo leuk.
Nu ben ik gereed om naar mijn eerste wereldbeker te vertrekken te Guadalajara. Onze ploeg zal bestaan uit Lotte Kopecky, Gilke Croket, Sarah Inghelbrecht en mezelf. Jolien d'Hoore rijdt omnium en Nicky Degrendele de sprint.
Een weetje: een straf weetje eigenlijk: Het is de eerste keer dat ik eens samen met mijn ploegmaat Gilke Croket mag rijden, hoewel we samen al drie jaar op de piste rijden voor de ploegenachtervolging. Ik kijk er naar uit!
We zullen uit ons pijp moeten komen want ook ons contract hangt af van limieten. Individuele tijden die moeten gereden worden heb ik reeds behaald. Maar er moet ook nog een goede plaats behaald worden op de wereldbekers.
Deze week moet ik dan ook in een hoogtetent slapen want Guadalajara ligt op 1500 meter. En met mijn aanpassingsproblemen moet ik nu op voorhand toch al een beetje wennen door in die tent te slapen.
In zo'n tent slapen is niet zo leuk eigenlijk. -Gewoon kamperen vind ik nochtans leuk- . Maar je hebt altijd het geluid van de hoogtemeter, en dan ook nog zo'n droge lucht. En als je dan 's morgens de tent opendoet dan is het precies
of je hebt heel de nacht te weinig lucht gekregen. Maar meestal slaap ik wel goed in die tent, 't is enkel dat je dan zo een minder fit gevoel hebt en dat mijn luchtwegen dan meer gevoelig zijn.
Deze week ben ik ook op bezoek geweest in het Koninklijk Paleis te Laken. Koning Filip en koningin Mathilde kwamen ons een handje geven en een babbeltje doen. Dat was wel een leuke ervaring, toch altijd anders dan
dat je ze op tv ziet. ' s Middags kregen we ook nog een broodjesmaaltijd op het BOIC, maar ik ben recht naar huis gereden. Ik heb thuis vlug een boterhammetje gegeten en ben dan meteen op mn rollen gesprongen om mn blokjes te doen.
Daarna heb ik nog buiten gereden, in de regen spijtig genoeg. En dan kreeg ik er nog een bijensteek bovenop in mn knie. Ik heb de angel er nog moeten uithalen. De bij had zelfmoord gepleegd op mn knie vanwege het slechte weer denk ik.
Ze zag het niet meer zitten met die regen en heeft zichzelf dan de das omgedaan door in mn knie te steken.
Ziezo, ik ben weer volop bezig! De lazerbehandeling van mijn oog is goed verlopen, en na twee weken 'revalidatie' was mijn netvlies weer in orde. Dus ik mocht terug fietsen! Die twee weken 'revalidatie' was nochtans niet zo leuk: ik mocht echt NIETS doen. Zelfs geen boek lezen, en ook niet rustig op de rollekes rijden. Dus veel tijd om me te vervelen....maar ik ben niet het type om te niksen, dus heb ik mijn verfborstels nog eens uit het stof gehaald en een mooi schilderij gemaakt! Ik zal er wel eens een foto van trekken en op mn blog of facebook plaatsen. Na het goede nieuws dat ik terug mocht fietsen ben ik vliegensvlug naar huis gereden en meteen mijn fiets gepakt! In die eerste week heb ik vooral basisconditie gedaan, en dan nu twee weken op de piste getraind. Wel een snelle opbouw, maar ja...veel tijd is er niet om rustig op te bouwen. Het Europees Kampioenschap kan ik jammer genoeg niet meedoen. Dat komt te vroeg, ze vertrekken overmorgen al naar Guadouloupe. En twee weekjes pistetraining is niet genoeg om al fatsoenlijk mee te draaien in de ploegenachtervolging. Maar mijn volgende doel is wel de eerste wereldbeker mee te doen in Mexico. Daar zouden we op 6 november moeten rijden. De voorbije twee weken heb ik al serieus afgezien. Piste is eigenlijk totaal anders dan wegtraining. In feite lijkt het een beetje op de 400m trainingen die ik bij de atletiek moest doen. Je lichaam weer gewend maken aan verzuring, korte sprints, staande starts. Mijn beenspieren voelen het wel, het is echt lastig. Je moet ook alles onderhouden: je uithouding, kracht, snelheid, techniek,stabilisatie,...en ook recuperatie. Er komt wel heel wat bij kijken en zeker specifieker werk. Mijn nieuwe vriendje voor het winterseizoen is de ergo-trainer. Hopelijk worden we er sterk van en kunnen we komend winterseizoen mooie prestaties leveren. Ik heb er wel veel zin in! Het voordeel van mijn kwetsuren is dat ik veel heb kunnen rusten en superfris aan het winterseizoen begin.
Ik was net weer sterker aan het worden na twee rondjes te rijden: Trophee d'Or en Holland Ladies Tour. En nu zit ik weer thuis.... Eerst effe verslag Holland Ladies Tour: Ik moest er serieus inkomen -> Eerst drie weken niet kunnen trainen en geen wedstrijden, dan rondje op bergjes, en nu vlakke etappes met snelheden die telkens ronde de 50km/u lagen en hoger. Dus meteen op die grote plateau vlammen....dat was een omschakeling voor de benen. De conditie op zich is goed, het zijn die intensieve prikkels die ik op het moment mis. Ook had ik nog altijd last van mijn gekneusde rug en ribben. En doordat het zo nerveus koersen was....begon ik mijn nek en rug nog meer op te spannen. Ik zat ook een hele tijd achteraan in het peloton te bengelen. Normaal kan ik goed vooraan blijven, maar nu liet ik me regelmatig doen door andere rensters, en ook durfde ik geen risico's nemen om naar voren te wringen. Dit kwam omdat ik nog pijn had in mijn rug....en dan wil je niet het risico lopen om nog eens te vallen. De bedoeling was sterker worden voor het pisteseizoen. Sterker ben ik wel geworden, want op dag vier had ik wel krachtige benen en ging het op zich wel goed. Maar ik voelde dat ik mijn rug maar bleef forceren....en dat had geen nut meer. Ik ben bij de bevoorrading afgestapt, want op die manier koersen is eigenlijk niet te doen. Ik kon niet diep gaan en voor de versnellingen achter de bocht moest ik me telkens forceren. Explosieve dingen gaan moeilijker met mijn gekwetste rug. Zo ben ik nu eenmaal: als ik gekwetst ben geweest, wil ik zo snel mogelijk weer de fiets op, en mee koersen, sterker worden. Maar nu heb ik toch geluisterd naar mijn lichaam. 's Avonds was ik nog aan het twijfelen of ik wel had moeten stoppen, maar de dag erna voelde ik het meteen dat het een goede beslissing was. Bij het losrijden deed mijn rug nog altijd even pijn als voor het rondje. Tijdens de wedstrijd voelde ik hier zelfs minder van....maar ja, dat is door die adrenaline. Dan moest ik nog op controle bij de oogarts want de zwarte plekjes die ik zie door mijn rechteroog waren nog steeds aanwezig. En ja....slecht nieuws hoor. Een scheurtje in het netvlies. Als daar vocht doorkomt kan je aan het oog slechtziend worden en zelfs blind worden. Wat voor nieuws was dat... en dan ten tweede: Je moet dringend een lazerbehandeling hebben, en ten derde: je mag twee weken niet fietsen, inspanningen doen. JA LAP! Weer in de lappenmand, net nu ik terug goed bezig was, net voor het pisteseizoen. Dit moest ik even laten bezinken: geen Lotto Belisol Tour, geen WK ploegentijdrijden en twee weken rust. De dag erna zat ik al voor het lazertoestel, en nu zit ik hier achter de computer....in mijn rustperiode. Op zich is het niet zoooo erg dat ik nog eens rust heb, ik heb nooit veel rust in mijn wielerjaar. Normaal maar twee of drie weekjes per jaar rust omdat ik weg en piste moet combineren. Dus nu zal ik nog frisser dan ik nu al was aan het pisteseizoen kunnen beginnen. Voila, elk nadeel heeft zijn voordeel. Ik zal het zo maar bekijken. (Hoewel stilzitten niet aan mij besteed is :/ )
Na één week niets doen, een tweede week enkele uurtjes rustig op de tacx en een derde week enkele uurtjes rustig losrijden op de weg.... had ik toch nog voor het rondje in Frankrijk twee duurtrainingen kunnen doen. De eerste keer toertje Nederland drie uurtjes verliepen ok, en dan de dag erna op zondag met de Spildoren een testdagje. Een mooie rit reden we: Heidepad. Dat is langs de Kalmthoutse Heide. Er stond veel wind, en de moment om te testen of ik na de hersenschudding en rugblessure tot omslagpols of meer kon gaan was aangebroken. Het vrij parcours van de Spildoren kwam er aan en ik heb meteen het goede wiel van Kris Boeckmans genomen -die ook aan het revalideren was van een valpartij-. Hij reed een constant tempo, andere teamleden van de Spildoren waren er al vandoor, maar daar durfde ik nog niet mee doorgaan. Dan zou ik mezelf moeten forceren. Maar in het wiel van Kris en met die wind kon ik al dieper gaan.... De momenten daarna afwachten of ik hoofdpijn kreeg. En neen, het was positief. Na de training kroop ik weer als een oud bommaatje af mijn fiets, maar vanaf die zondag wist ik dat ik wel mee naar Frankrijk kon. Ik moest ook wel: drie weken niets gedaan, nog geen enkel rondje gereden dit jaar....en het pisteseizoen begint eind september. Ik moet nu dringend serieus afzien in rondjes om op en top te worden voor het Europees Kampioenschap piste. Als ik die rondjes niet doe....dan kan ik niet in form komen en sterker worden voor deze winter. Ik had wel schrik toen we uiteindelijk aan de start van de eerste koers van het rondje klaarstonden. Twijfels: zou het wel lukken, wat als ik er na één dag al af ben...dan zit ik hier in Frankrijk.... Stel dat ik mezelf forceer en toch terug last krijg van mijn hersenschudding, of als mijn rug blokkeert...wat dan? Dan sta ikweer een paar stappen terug. Maar ja...daar mag je niet te veel aan denken, gewoon vertrekken en we zullen wel zien. De eerste dag ben ik dan ook de hele tijd achteraan in het peloton gebleven. Nog nooit heb ik zo veel achteraan gereden in een koers. Op de plaatselijke rondjes kregen we telkens een bergje voor de kiezen. Op zich ging het wel, maar ik kon me niet forceren. Vanaf ik harder wilde, blokkeerden mijn benen en mijn lijf meteen. Het wilde duidelijk maken dat dit te veel was. Vanaf ik me op het bergje wat meer wilde rechtzetten op mijn fiets en duwen en trekken....neen. Dus heb mezelf dan in een klein groepje dat er af lag gezet en ben dan daar rustig bij binnengereden De tweede dag had ik een ferme duw gekregen van een meisje, en ik moest mezelf rechthouden op mijn fiets. Daar zijn de stabilisatiespieren in de rug voor nodig. Daardoor kreeg ik meteen een pijnlijke steek in mijn rug. Ik dacht 'oei', dat is niet goed. En na de koers liep ik dan ook te manken door pijn in mn rug. Maar door de goede zorgen van onze verzorgster Saar zijn mijn rugspieren toch nog goed gekomen. Ze probeerde me elke dag nog een extra rug en nek behandeling te geven. En zo werd ik op en top gesoigneerd en heb het rondje toch nog goed kunnen uitrijden. Het ging elke dag beter en beter. De voorlaatste dag ben ik over mijn limiet kunnen gaan voor de eerste keer, en dat was een goed teken. De laatste dag was het beste er af. Maar ik was zo blij dat ik dit rondje tot een goed einde heb kunnen brengen. Uitrijden was mijn doel, en buiten ieders verwachtingen is dat ook gelukt. Nu goed rusten en dan ben ik klaar voor de Holland Ladies Tour van 2-7 september. We rijden dit met de nationale ploeg. De ploeg bestaat uit Ann-Sophie Duyck, Kelly Druts, Nel de Crits, Lotte Kopecky, Shana Van Glabbeke en ik. Mijn rug blijft momenteel een gevoelig punt door die valpartij, maar met goede verzorging en oefeningen moet dit wel in orde komen. Deze maand sta ik in het maandblad 'Menzo'. Je kan de making off bekijken op www.menzo.be.
De voorbije week kon ik nog altijd niet veel doen. Een uurtje losrijden, bij de 'oude haas' proberen aan te pikken, maar dat ging dan uiteindelijk niet.... In het begin van de week begon ik er een beetje depressief van te worden, precies of ik was alles kwijt. Toen ik woensdag terug thuiskwam van mijn osteopaat Bernd Smet, voelde ik me al wat beter....maar 's anderendaags was het tegendeel waar. Twee dagen hoofdpijn: donderdag en vrijdag. Maar dit was geen hoofdpijn die ik al had van die val, dat was anders. Bernd had iets losgemaakt, en dat is een goed teken. Dus heb ik nog maar eens twee dagen gerust. Om dan zaterdag aan mijn eerste duurtraining te beginnen. SPANNEND....zou ik wel drie uur aan een stuk kunnen volhouden? Ik ging richting Nederland fietsen, mooie rechte banen. Ik ga dan meestal tot in Baarle-Nassau, en dan keer ik terug op een lange baan rechtdoor tot in Hoogstraten. Het is een leuke rit waar je niet te veel moet keren en draaien, een beetje genieten van de open vlaktes, het zonnetje en de wind, verstand op nul. Soms is deze rit lastiger als naar Scherpenheuvel bergop te trainen. Die wind maakt het bij het terugkeren naar Hoogstraten altijd wel lastiger. Toen ik thuiskwam had ik het gevoel dat ik nog wel een uurtje bij kon trainen, dus ik was nog fris in mijn hoofd. De hersenschudding was blijkbaar genezen. Ook de manipulaties van Bernd hadden hun steentje bijgedragen. Van mijn rug zal ik nog langer last hebben, want na drie uur kroop ik van mijn fiets, en ik moest in fietshouding voorovergebogen naar binnen gaan. Heel de namiddag met een warmwaterkruik tegen mijn rug...dat hielp wel. Dan zondag met de Spildoren een beetje testen, dat ging ook goed, ik kan al terug rechtstaan achter de bochten. En vandaag was het soigneur-dag. Eerst bij Chantal Geysen mijn rug laten losmasseren, daarna terug naar Bernd voor de finishing touch. Ik denk dat ik gereed ben om volgend weekend Trophée d'Or aan te vatten. Dat zal wel niet zijn in grote form, maar als ik dit rondje kan uitrijden en sterker kan worden zal ik zeer tevreden zijn! De nodige pijn zal ik wel hebben.....maar 't is nog een week, dus genezing verloopt goed op dit moment. Trophee d'Or wordt verreden van 23 tot 27 augustus. Hopelijk een lekker weertje in Frankrijk!
We zijn nu een week verder, en de pijn in mijn rug is nog niet veel veranderd. Eerst dacht ik dat mijn hersenschudding het ergst zou zijn. Heel de week moe, af en toe hoofdpijn. Ik kon niet veel doen. Maar ook lichamelijk kon ik niet veel doen. Ik kon niet bukken, enkel rechtop staan of stil blijven liggen. ondertussen een paar keer op de vaste rollen losgereden op de fiets...dat ging wel. Ale, kmoet zeggen...mijn benen draaien rond, maar dat is ook het enige. Rechtstaan of kracht zetten is onmogelijk met mijn kwetsuren. Dus deze week was nog niet echt leuk. Ondertussen probeerde ik me wel goed te verzorgen met nodige rust en ik mocht in de infraroodcabine zitten van mijn schoonouders. Dat helpt wel goed om de spieren te ontspannen.
Net bij de dokter geweest en hij zei dat dat ook het enige is wat ik kan doen: warmte leggen op mijn rug. Er zijn twee ruggenwervels verschoven tijdens mijn val. Weliswaar gedurende een fractie van een seconde, maar daardoor zijn de spiertjes en de wervels beschadigd.
Ik zal het nog een tijdje rustig aan moeten doen, ook met mn hersenschudding ben ik na anderhalf u rustig losrijden meer moe als anders.
Dus regelmatig een dutje doen hoort er ook bij zei de dokter.
En dan....de dokter duwde op mijn mega-blauwe plek op mn bil en ik schoot de lucht in. Het is precies alsof er naalden in mijn bil zitten!
En plots nam de dokter zelf ook een super naald uit de kast. Ik zei 'Je gaat daar toch niets mee doen?' Ik begon al te zweten, ik nam al het papier van de tafel om in te knijpen op de pijn die zou komen......maar het viel wel mee. Gezweet voor niets pfffff. Met die naald in mijn bil, er zat nog bloed in. Het bloed zag zwart, allemaal oud bloed dat daar nog rondzweeft.Â
Ik moet die bil regelmatig masseren, maar dat doet KEI veel pijn! En ik heb al zoveel pijn in mijn rug, en dan nog extra pijn erbij...dat is toch moeilijk hoor.
Deze week had ik buiten al mijn ellendige dagen toch ook wel wat afleiding. Deze week had ik een fotoshoot voor Menzo, en wel in pin-up stijl. Het was heel leuk om te doen, en lekker ontspannen: je haar laten doen, laten schminken, een leuke outfit. En ook nog eens valse wimpers, dat had ik nog nooit aangehad. Dat maakt meteen een supergroot verschil. Ik heb een foto in bijlage, zo kan je zien hoe ik er uit zag. Het was wel in lingerie, maar het was pin-up-stijl, dus dat is niet te erotisch he. Ik moest op een ladder staan met van die super hoge hakken en dan bleef mijn rokje zogezegd aan de ladder hangen waardoor dat je juist nog een stukje onderbroek ziet. Waren wel ludieke foto's, ik ben benieuwd. Ik moest ook pinup-achtig kijken, de fotograaf riep telkens: DUCKFACE! en DUCKFACE EN SMILE! enz....
In de namiddag heb ik wel een hele namiddag op mijn zetel gelegen, ik denk dat zo'n fotoshoot toch niet zo goed was met een hersenschudding.  Het is moeilijk om aan te voelen wat wel of niet goed is, meestal voel ik pas achteraf of de dag erna dat ik te veel gedaan heb.Â
Het nummer van Menzo waarin ik in zal staan is voor september.
Koersen zal er ook volgend weekend nog niet inzitten, wel wil ik Trophee d'Or -een rondje in Frankrijk- meedoen. Dat is binnen twee weken. Het zal dan wel niet met de allergrootste form zijn, maar rondjes zijn belangrijk om sterker te worden.
Wat een mooi weekend met twee grote koersen moest worden, werd vervangen door een rit van 5km en dan een valpartij. Dus de lange koerskilometers heb ik nu niet in de benen. Ik zag er nochtans echt naar uit! Maar ik zal misschien eerst eens beginnen met donderdag, het natourcriterium te Herentals. Dichtbij huis, dus altijd wel supporters parraat, en dat hoorde ik ook tijdens de koers. Koersen met zo veel aanmoedigingen is altijd leuk! We waren met zeven meisjes weg, en vooraleer we op de aankomststrook draaiden zat ik nog in tweede positie. Ideaal om aan de sprint van 600m op kasseien -licht omhoog lopend- te beginnen. Maar vlak vooraleer we erop kwamen, reden er links en rechts van mij plots andere rensters en ze staken me nog nipt voor, waardoor ik ook nog eens moest remmen. Tja...als zevende opgedraaid, nog enkele meisjes voorbij gestoken...om juist op een vierde plaats te eindigen. Spijtig net geen podium. Ik had me weer laten vangen he, weer wat bijgeleerd voor volgende koersen. En zaterdag dus grote koers te Erondegem, ook weer wat bijgeleerd = dat je niet met een platte tuub in een gootje moet gaan rijden. We waren een zevental minuutjes weg, en reden door een heel smal straatje. Plots voelde ik dat mijn stuur zo raar deed, en ik zag naar beneden: platte tuub vooraan. Omdat het zo een smal weggetje was, en heel dat peloton in de beginfase nerveus aan het wringen was, wilde ik zo snel mogelijk aan de kant gaan. Geen goede beslissing dus....ik reed opzij, en in een smal gootje. En wat daarop gebeurde weet ik niet meer. Ik ben overkop gegaan, ik heb nog een haag zien voorbijflitsen en dacht toen dat ik wel zacht ging neerkomen in die haag. Maar wat ik daarna voelde was toch iets anders. Bam op mijn linkerheup/bil, en ik bleef een tijdje liggen want had zooo veel pijn. Ik lag wat te kermen want ik kon ook niet meer ademen zonder pijn, mijn bovenrug deed super veel zeer als ik ademde. Een ander meisje lach ook ongelooflijk hard te brullen van de pijn. Later bleek ze een sleutelbeenbreuk te hebben. Mijn koersbril was kapot, mijn helm ook en blijkbaar was ik veel aan het brabbelen en wartaal aan het ratelen want mijn ploegleider zei meteen dat ik mee moest gaan met de ambulance. Dus zo geschiedde, platen laten nemen, niets gebroken. Oef....wel zware kneuzingen. Later op de avond ben ik nog naar de dokter van wacht moeten gaan want ik werd plots heel misselijk. Daar werd dan een hersenschudding vastgesteld. Dus ja....ook geen Bochum wereldbeker voor mij en deze week ga ik me maar rustig houden. Ik kan net rechtop zitten en stil blijven liggen en wat rondwandelen. Maar elke andere beweging zoals bukken, voorover buigen enz...doet verschrikkelijk veel pijn. Dus hopelijk komen de spieren wat losser de komende dagen zodat ik volgend weekend weer in orde ben om te koersen. Ik heb ook een mega blauwe plek op mijn bil, echt niet normaal. En dan te weten dat ik deze week een fotoshoot moet doen voor Menzo. Ik zal er nogal stijf opstaan denk ik!
Zoals anders konden we weer rekenen op de goede zorgen van Anneke van de Paellepelhoeve. Lekker en gezond eten, rekening houdend met de trainingen en de koersen. Een leuke huiselijke sfeer waar je tussen de trainingen door rustig kan relaxen en ontspannen. Met daarbij op de achtergrond het gemekker van de geit genaamd 'Pinnky' die tussen de konijnen staat te grazen. Zaterdag was het te doen in Sint Maria Lierde, voor de eerste keer ook voor dames elite. Maar ik had een zeer slecht gevoel. Het was heel warm en het parcours telde 1040 hoogtemeters voor slechts 78km. Voor een koers in België is dat toch al lastig. Ik had nochtans deze week op bergachtig parcours getraind want ik was op 'vakantie' gegaan met de tent. En dan toch goed bergop kunnen trainen. Maar zaterdag voelde ik daar niet veel van, van die trainingen. Maar ja, koers is ook anders dan op een goed tempo kunnen rijden, terug die versnellingen in de benen...dat was weer even wennen. Vandaar dat ik toch veel gedaan heb voor de ploeg, omdat ik wist dat er voor mezelf niet veel in zou zitten. Achteraf bekeken heb ik dan wel goed gereden tijdens de koers....maar het gevoel was anders. We waren met 68 gestart, en de helft van het peloton is er af gereden -dus het was wel lastig- en dan was Sophie De Vuyst de laatste ronde nog weg, en hebben we met de ploeg nog het gat proberen te dichten, maar het was te laat en Sophie was te sterk. Dan nog sprint in peloton, maar onze ploeg had heel de koers veel werk verzet, en dat bekoopten we met een plaats ergens in het peloton. Ik dacht dat ik nog 17de was. Dan vandaag Haaltert, ik zie net 17de. Maar als ik zie wie er voor mij is....dat is soms spijtig. Soms meisjes die een hele koers niets doen, en stikkapot in het wiel zitten, en dan opt einde... . Maar ja, dat is nu eenmaal zo als je bij Topsport Vlaanderen in Belgie rijdt. Er wordt naar de ploeg gekeken. Davy, onze ploegleider riep de de voorlaatste ronde dat we alles op Kelly moesten zetten dus: het belangrijkste is dat we vandaag met de ploeg wel een overwinning binnengehaald hebben met Kelly Druyts. Vandaag ging het ook veel beter met mij, een goed gevoel. Op de foto's van facebook zie je het goed, die van zaterdag rijd ik allemaal met de mond open en met een knalrood hoofd, en op de foto's van vandaag zie ik er al terug 'normaal' uit. Nu hopen dat de trainingsarbeid van deze week, en dit koersweekend vruchten afwerpen de komende weken. Volgende week zaterdag grote koers te Erembodegem en zondag Wereldbeker te Bochum. En deze donderdag doe ik nog mee aan het criterium te Herentals, start om 13u30, 40km.
Ik ben Else Belmans
Ik ben een vrouw en woon in (België) en mijn beroep is Wielrenster Topsport Vlaanderen Pro Duo Ridley.
Ik ben geboren op 30/03/1983 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schilderen.
Wielrenster vanaf 2009 bij Topsport Vlaanderen Pro Duo Ridley.
www.cyclingteam-damesvlaanderen.be
Hoofddiscipline: Tra
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
