Ik weet het niet zeker...maar mij lijkt het alsof het leven vroeger toch een pak eenvoudiger was...
Neem nu relaties en huwelijken...
Toen wij nog pril en jong waren, zo halverwege de zeventiger jaren, gingen wij elk weekend "uit" in ons eigenste dorp....
naar een T.D. , zoals dat evenement werd genoemd....
T.D. kwam van Thé Dansant, wat nogal oubollig klonk en daarom werd afgekort naar het, in onze ogen, hippere letterwoord.
Daar draaide dan een D.J.
Eéntje, jawel....
De discobars, zoals dat heette in die tijd, kregen loeiende namen zoals: Zebedeus, Track United, Sound Explosion....
De fuif startte om 20 uur en om middernacht werd je meestal thuis verwacht....
Een enkele "gelukzak" met minder strenge ouders ging pas tegen één uur "weder huiswaarts".
Elke weekend ging je eigenlijk op jacht naar een vriendje...
Je danste , flirtte een beetje , deed mee aan de "Bamba" , de "kuskesdans", jawel,.....
Nadien volgde dan een zwoele slow....
En soms was het prijs en had je een vriendje aan de haak geslagen...
Soms voor één avond, soms voor enkele weken, heel soms voor een paar maanden....
Die eerste vriendjes had je, meestal, tussen je zestiende en achttiende verjaardag.....
Zestien jaar, gold, bij de meeste ouders toch, als de leeftijd waarop er voor het eerst mocht worden uitgegaan...
Eens je achttiende verjaardag naderde, werd het enigszins serieuzer....
En rond de twintigste had, haast iedereen, een vast "lief", zoals dat heette....
Je "verkeerde" een jaar of twee en dan werd meestal een trouwdatum geprikt.....
Zo ging dat in die tijd: verliefd, verloofd, getrouwd....
Simple as that....
Waren wij dan niet bang, waren wij soms niet onzeker....???
Tuurlijk wel...maar zo ging dat gewoon.....
Na een paar jaren van de huwelijkse staat te hebben geproefd, kwamen de eerste kindjes....
De slapeloze nachten, de zorgen....
Later vroeg je je wel eens af hoe je het toen toch allemaal geregeld kreeg....
Maar je deed het gewoon....
Heel vaak waren kinderen, de lijm van een huwelijk....
Je had een gezin gesticht, dus je ging ervoor....
"In goede en kwade dagen, ziekte en gezondheid, armoede en rijkdom", want dat had je plechtig beloofd op je grote dag....
Scheiden was niet aan de orde en al helemaal niet zolang de kinderen klein waren....
Eigenlijk cijferde je jezelf weg voor een aantal jaren van je leven....
En dat ging.....
Was dat ideaal?
Geen idee....
Het zorgde wel voor een zekerheid...
Een stabiliteit....
Ook wij dachten wel eens dat het gras aan de overkant veel groener was....
Maar we relativeerden ook....
Want zelfs al was het , aan gene zijde groener, er kwam ook ooit onkruid in...
Ik wil maar zeggen: ik heb het idee dat mensen vroeger gewoon gemakkelijker "content" waren....
Meer moeite deden om hun huwelijk te doen slagen....
Ook al liep het jaren laten soms alsnog mis....baby's en de bijhorende zorgen, waren geen reden om een punt achter je huwelijk te zetten....
Als ik nu een tijdschrift opensla, lijkt het wel, alsof je relatie gedoemd is om te mislukken, eens je aan kinderen begint....
Kinderen zorgen voor een gigantische verandering binnen een relatie, volledig mee eens....
Maar evengoed verrijken ze je leven....
Maken ze je volledig....
De laatste tijd lees ik steeds vaker doemscenario's van " uit elkaar gegroeide koppels"...wegens:
- te weinig tijd voor elkaar -door de "schuld" van het kleine grut-
- te weinig tijd voor "vrije(nde)tijd door.... -de "schuld" van het kleine grut -
- gebrek aan energie....jawel hoor....het kleine grut
Allerhande artikels in , al dan niet, "wetenschappelijk" tijdschriften, lijken enkel nog aandacht te hebben voor de doemscenario's die je wachten, eens je als koppel, aan kindjes begint....
Een mens zou het van minder Spaans benauwd krijgen....
Maar hé...al generaties voeden koppels kinderen op....
Het is écht het einde van de wereld niet....
Dus aan alle twijfelende en bange would be, maar nog niet écht, mama's en papa's....
Ga er gewoon voor!
Dat deden wij ook....
Ga er van uit dat het jullie wel zal lukken...
Net als het bij zoveel anderen is gelukt....
Eens durven springen, zonder te denken aan de gevolgen.....kan soms heel gezond zijn....
En die gekneusde armen en benen, neem je er gewoon bij....want hey, helen....doen die sowieso!
"Ik wil zon, en wel nu!", brulde ik deze morgen, meer tegen mezelf dan tegen de echtgenoot, die er zoals gewoonlijk, stoïcijns kalm onder bleef...
Hij is wel meer gewoon, de schat....
En meteen dacht ik terug aan Seabert, jawel, u leest het goed...
Niet het zeehondje uit de gelijknamige tekenfilmreeks...
Maar een ukje van een jaar of drie dat bij ons school liep...
In mijn vorig leven was ik dus onderwijzer....
Met heel veel liefde voor het vak!
Mijn job altijd doodgraag gedaan....
Maar ik dwaal af.....
Ik had "middagtoezicht" op de speelplaats van de kleuters....
Daar gaf ook de deur van de turnzaal op uit....
In de winter mocht er in die turnzaal worden gespeeld....
Alleen als het weer écht hommeles was....
Het was lente.....
Net had ik een paar snoodaards - kleuters, je moet ze niet onderschatten- bij hun lurven gevat, in diezelfde turnzaal ,waar zij niets hadden laten liggen, toen Seabert naar binnen kwam gestormd....
Ik zie het nog zo voor mij.....
"Ik wil een bal en wel nu!"
Ik lag in een deuk!
In stilte, uiteraard.....
Een uk, uit de eerste kleuterklas, die mij eens even de les kwam spellen.....
Mijn antwoord : "En ik wil dat je nu onmiddellijk naar buiten gaat!" maakte niet de minste indruk....
Ik had al mijn overredingskracht nodig om hem te overtuigen...
Lees: Ik nam hem kordaat bij de arm en zette hem aan de deur.....zonder bal....
Hij was stomverbaasd....
Ontredderd zelfs.....
Hoe was het zo ver kunnen komen, dat hij, Seabert, niet op zijn wenken werd bediend....
Hij begreep er niets van....
Hij is niet bij ons op school gebleven, Seabert....
We waren veel te streng....aldus zijn mama en papa....
Vaak denk ik nog terug aan Seabert....
Hoe zou het hem zijn vergaan?
Hoe zou het zijn ouders zijn vergaan?
Wat als niemand ooit heeft ingegrepen????
Wat moet er geworden van zo'n ventje?????
Stel dat zo iemand, ik zeg maar wat, ooit president wordt van de Verenigde Staten......
"Ik wil die muur tussen Mexico en de V.S. , en wel nu!"
Zonet even de betekenis van het woordje plus opgezocht in de van Dale, de dikke, jawel
Een kleine greep uit de verklaringen leert mij dat:
- het meer betekent
- dat de genoemde grootheid als positief wordt beschouwd
- het teken + ook als waardering wordt gegeven
Maar....... dat het ook op een overschot kan wijzen ..
"Waarom mijn interesse in dat woordje?", vraagt u zich af .
Wel , omdat ik , aangezien ik met hun papa ben gehuwd , volgens de nieuwe benaming althans: een" plus"-mama ben van twee "plus"-kinderen .
Die "plus" is er ooit gekomen in de plaats van de stief . "Stief", werd, met dank aan al die verhaaltjes en sprookjes waar de stiefmoeders er niet veel van bakten, haast een synoniem van "slecht"....
En er is niemand die stiefmoederlijkwil behandeld worden .toch....
Maar om er nu meteen een plus-mama van te maken .
Ik heb er zo mijn bedenkingen bij .
Om te beginnen vind ik, dat een kind maar één moeder heeft en dat is zij die het kindje heeft gebaard.
(tenzij het om een adoptie gaat...en dat is wel van een andere orde)
Hoe lief en bezorgd de plus-mama ook is ..zij kan nooit het origineel vervangen .
(tenzij "het origineel" de naam "moeder" niet waardig is uiteraard)
En is zij waarlijk een "plus" voor de kinderen van haar partner ????
Zien zij haar als een meerwaarde of eerder als een overschotje???
Geen enkele situatie is dezelfde .
Als de echtgenoot en ik over de kinderen praten, hebben we het steevast over" onze" kinderen
Over : "onze" vier meiden
Niet min, niet plus maar ons en zo is het goed, vind ik zelf .
Ondertussen werd ik ook al een : plus-oma en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Dankbaar omdat ik oma mag zijn
Dankbaar omdat ons ventje mij oma mag noemen .
Voor hem maakt het trouwens niets uit, ook al hebben we geen bloedband, ik ben zijn liefste oma Bos .en dat kan mij bij tijd en wijlen, zeer
ontroeren.....
En binnen een paar maanden komt er nog een ventje bij .
Deze keer is de jongste van de echtgenoot zwanger .
Ook van haar mag ik gewoon oma zijn .en ik vind het zalig....
Ik popel om dit nieuwe leven in mijn armen en hart te sluiten
Want of ze nu plus zijn of niet .
Oprecht "graag zien" heeft geen bloedband nodig ..al zal de band met je eigen kroost , misschien nog net dat ietsje straffer zijn.....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
 "Shocked"){kind=icon}
