Het wordt tijd om hier nog eens iets te schrijven. Niet dat ik er veel zin in heb, maar ik heb me nu eenmaal geëngageerd om mijn mentale processen toch ietwat neer te schrijven.

Eerst en vooral: mijn wondjes zijn heel goed aan 't helen en het begint er alsmaar beter uit te zien. Ik draag wel nog 24 uur op 24 mijn rekverband - behalve om me te douchen of om het scar-oil aan de littekens te smeren. Ik merk dat ik almaar meer kan. Meer gewicht dragen. Dingen tillen, knuffelen, fietsen, autorijden, enzovoort. Ik merk echter ook dat het vlug teveel is. Dan krijg ik meer pijn. Dan probeer ik te luisteren naar mijn lichaam en het wat rustiger aan te doen (maar ja, soms moet er weldegelijk gekuist, was weggelegd, enz. worden en dan moet er voortgedaan worden tot de klus geklaard is). Ik leef niet meer op pijnstillers. Laat ons zeggen dat ik nu nog twee keer 500mg Dafalgan neem per dag. Dat valt dus goed mee. Ondertussen kan ik al even op mijn zij of buik liggen. Da's ook fijn voor de afwisseling. Maar ik zal nog blijer zijn als dat ook kan zonder dat het (een beetje) pijn doet. Het valt me op dat ik sinds deze week me ook ben beginnen rekken en strekken. Je weet wel, je zo eens goed uitrekken voor je opstaat. Zalig. Maar... dat lijkt me niet zo goed voor mijn borst. Dan trekt het en doet het pijn. Toch maar niet doen dan. 't Is dat ik bezig ben me te rekken voor ik besef dat het pijn zal doen en eens het pijn doet, tja, dan is het te laat. Niet dat het zo'n ramp is hoor. Ik moet er gewoon op letten.

Vervolgens valt het me op dat ik minder en minder overweg begin te kunnen met vragen naar mijn transitie. Heb je nu een piemel? Wanneer komt die er aan? Wat is de volgende stap? Moet je nog operaties ondergaan? Enzoverder enzovoort. Het stoort me. Het stoort me omdat ik zelf niet weet wat ik er moet op antwoorden. Eigenlijk wil ik het vanaf nu in het vage laten. Laat mensen maar denken dat ik 'af' ben. Wat maakt het trouwens voor de buitenwereld uit? Moet iedereen weten wat er in mijn broek zit (of juist niet zit)? Ik voel me er toch wel genegeerd over. Ook naar mijn kinderen laat ik het liever vaag. Mijn piemel moet nog groeien. Zoiets? Ja, 't is waar en toch ook weer niet. Een soort van... Pfff. Zie je, ook hier wil ik me er niet meer over uitspreken over wat is of niet. Het is niet belangrijk meer.
En toch is het wél belangrijk. Door deze operaties en het ziekenhuisverblijf is mijn angst voor een volgende (en zwaardere) operatie vergroot. Na een phalloplastiek moet je heel lang in het ziekenhuis verblijven. Bovendien is het met 1 operatie nog niet helemaal in orde, want dan komt er nog bal-operatie en erectieprothese (als ik het goed voor heb). Maar ook met een meta-operatie komt er nog een bal-operatie, denk ik. Zelfs dan zit het er nog niet direct op. Ik wil op dit moment eigenlijk echt niet aan mogelijke toekomstige operaties denken. Jammer dat de buitenwereld me er mee confronteert...
Toegegeven, ik ben er zelf psychisch toch mee bezig hoor. Maar omdat ik geen idee heb of er nog een operatie moet volgen voor mijn psychisch welzijn of dat ik zo, mank, verder door 't leven kan gaan, tevreden en wel, zijn dat moeilijke vragen...

Hoe dan ook: ik ben tevreden met hoe ik er uitzie. Het maakt toch wel een verschil, het zicht met een hesje of nu, zonder borsten. Het ziet er stukken beter uit. Mijn kleren vallen 'normaal'. Voor wat het was toen ik mijn borsten nog had, vond ik het zicht met hesje meestal ook wel goed genoeg, maar nu is het toch héél veel beter. Mijn spiegelbeeld klopt nu beter met wie ik ben. Dat is veel gezonder (psychisch)! Dus voorlopig denk ik dat ik mag zeggen: eind goed, al goed (hoewel mijn verhaal nog lang niet uit is uiteraard).

Eergisteren was het exact een maand na mijn buikoperatie. Morgen zal het een maand na de borstoperatie zijn. Ik ben blij dat de tijd loopt. Het is allemaal veel beter nu dan een maand geleden. Ik ben blij dat ik niet meer in het ziekenhuis ben. Ik ben blij dat ik ondertussen al langer op zij of buik kan slapen. Ik ben tevreden met het zicht met kleren aan. Ik ben tevreden over hoe de littekens kleiner worden, tot een streepje zonder korstjes en best wel fijn. Ik ben dankbaar dat het beetje bloedverlies dat er nog was nu volledig en voorgoed gestopt is.
Ik zie dat de testosteron veel meer werkt dan voor de operaties. Ik zie van week tot week meer haar komen op mijn dijen. Ik voel dat mijn broeken van week tot week meer over mijn heupen vallen en dat ik een rechtere lijn krijg van borst tot heupen, een meer mannelijk torso dus.

Soms verbaast het mij dat het nu zo hard gaat. Dan vraag ik me af of het niet te vlug gaat. Maar dan besef ik weer dat het toch wel goed is om meer mezelf te worden en dat ik nog lang niet volledig op een punt ben dat ik zonder twijfel als man gezien word. In dat opzicht is het goed dat ik eindelijk vooruitgang zie op korte termijn. Ik heb hoe dan ook nog een lange weg te gaan. Ik groei en zal blijven groeien, zo lang ik leven mag. 't Is okee.

Vandaag mocht ik, 36 dagen na de borstoperatie, op tweede controle bij prof. Monstrey.
dr. Van Waes kwam eerst langs en ging dan mijn vragen met Monstrey bespreken, die dan ook nog eens kwam kijken.
Ik sprak over mijn abnormale vermoeidheid. Daar heeft hij niets mee gedaan. Geen vitaminenkuur, geen bloedafname. Ik heb daar ook niet naar gevraagd, dat ben ik dan weer vergeten.
Nochtans nam hij wel zijn tijd voor mij (dr. Van Waes).
De fronskes die er nog zijn aan de linkerkant zullen nog wegtrekken volgens hem. Een uitgebreid bad mag ik pas nemen als alle korstjes weg zijn, om alzo het schoonst mogelijke resultaat te verkrijgen. Sporten laat ik best nog een week of twee en heffen beperk ik ook nog steeds het beste. Daarbij is het aangewezen om mijn lichaam te volgen en niet op pijnstillers te leven maar het dan wel rustiger aan te doen. Ik neem de laatste dagen trouwens maar 1 pijnstiller meer per dan. Rond drie, vier uur begin ik pijn te voelen en dan neem ik me er eentje, waarmee ik het doe voor de rest van de dag. Dus dat valt goed mee.
Daarnaast stelde ik de vraag naar meta of phallo. Blijkbaar doet de plastisch chirurg geen meta. Dat gebeurt op urologie. Dat was nieuw. Monstrey vroeg of ik de presentatie wou krijgen over de phalloplasty, 'of is het te vroeg daarvoor?' Aangezien er tijd was voor mij en ik geïnteresseerd was, mocht dr. Van Waes me de presentatie doen. Een mooie powerpoint en degelijke uitleg. Het is duidelijk dat ze de phalloplastiek promoten. Jeetje, wat lijkt dat me een zware ingreep. En dan is het nog niet gedaan want dan moet de erectieprothese nog komen. Er is ook veel aandacht besteed aan mogelijke complicaties. In de meeste gevallen komt het uiteindelijk allemaal wel goed. Maar toch...

Ik weet het nog niet hoor.
Moet dit wel? Is dit niet teveel van 't goeie? Echt man zal ik toch nooit worden. Is het niet genoeg om er afgezien van wat in de broek zit, er uit te zien als man? Nja, niet helemaal want ik blijf wel met een gat zitten dat er eigenlijk niet hoort. Anderzijds is het voor de intimiteit met mijn partner toch wel best okee dat we zo close kunnen zijn.
Ik denk dat ik het tijd moet geven.
Strict genomen, als ik alleen aan mezelf mag denken en niet aan het feit dat ik een partner en kinderen heb, en niet aan het feit dat ik bang ben van operaties en recuperaties, dan zou ik wel gaan voor zo'n phalloplastiek. In praktijk is er echter met veel rekening te houden, en dan weet ik het nog zo niet...
En of de meta daar dan iets aan verandert of niet? De metadoioplasty is ook een operatie natuurlijk. Feit is wel dat je arm daar niet bij 'beschadigd' wordt (de penis is bij een meta-operatie de clitoris met urinebuis; bij phalloplasty wordt de penis gemaakt van huid uit je arm). Het zichtbare aspect is anders. Het zichtbare met kleren aan. Zonder kleren lijkt het bijna alsof je niets hebt en het is bovendien niet zeker of je staande kan plassen (wat bij de phalloplasty 100% is).

Ach wat. Ik weet dat dit vraagstuk het eerste jaar eigenlijk toch niet aan de orde is. Monstrey zei: 'maak volgend jaar voor de grote vakantie een afspraak met Hoebeke als je meer info wil over de meta.' Dat betekent dat ik een schooljaar nadenktijd heb. Ik laat in die tijd alles maar rustig aan groeien (letterlijk en figuurlijk).

O ja, Van Waes vond mijn borst goed. Mannelijke look (ze nemen niet alle borstvet weg zodat er een gespierde mannelijke look ontstaat) is goed gelukt. Monstrey zei wel dat de bobbeltjes die aan de 'gleuf' (wat het ooit was) zitten evt. later weggewerkt konden worden met een kleine correctie. Hij stelde dan ook voor dat ik over 6 maand terug op controle zou komen als alles goed genezen was.
Ik hoop dat het goed genoeg is. Ik hoop dat er niet meer verder aan gesleuteld moet worden. Ik vind operaties en ziekenhuisverblijven écht niet tof. Neen, een transitie onderga je echt niet voor je plezier...

Ik ga gerust door het leven. Veel geruster dan toen ik nog borsten had. Ik voel me duidelijk beter in mijn vel.

Op 14 december kreeg ik een brief van het ministerie van justitie waarin stond dat de heer Minister mijn voornaamswijziging goedgekeurd heeft op 7 december.
Nu is het wachten op de dienst financiën zodat ik het registratierecht van 49 euro kan betalen.

Vandaag kreeg ik post van het stadhuis: Op 28 december heeft de schepen ambtenaar van de burgerlijke stand me ingeschreven onder mijn nieuw geslacht 'mannelijk'.
Een mooi eindejaarscadeau.
Als alle administratieve instanties nu vlug werken, kan ik binnenkort een nieuwe pas hebben. Fantastisch!

2009 was voor mij het jaar van ongekende progressie. Dankzij de steun van mijn gezin en de toestemming van de psychiater van het genderteam heb ik zoveel stappen kunnen zetten in mijn transitie:

• eind januari start met Orgametril, de onderdrukkers van vrouwelijke hormonen
• begin april start met Testosteron. Orgametril bleef ik ook nog nemen. Mijn hormoonspiegel lag duidelijk overhoop want ik had bijna permanent bloedverlies, terwijl je juist daar voorgoed vanaf wil.
• Omwille van het werk van mijn partner kreeg ik de toestemming de operaties (borst- en buikoperatie) afzonderlijk te hebben, waar dit normaalgezien in 1 operatie gebeurt maar waar ik nog tot minstens deze maand -januari 2010 dus- op de wachtlijst zou staan. Het geluk was aan mijn kant toen bleek dat de operaties afzonderlijk maar wel in 1 opnameperiode uitgevoerd konden worden: buikoperatie eind augustus, borstoperatie begin september.
• Sinds die operaties neem ik uiteraard geen Orgametril meer want mijn lichaam maakt zelf geen hormonen meer aan. Iedere 2 weken krijg ik een spuit Testosteron in mijn bil. Sinds de buikoperatie werd dit een hele ampul, waar het ervoor een halve was (met lage testosteronspiegel).
• De echte vermannelijking is pas gestart sinds mijn operaties. Op enkele maanden tijd kreeg ik haar op mijn bovenbenen, meer en meer baard- en snorhaartjes, een libido van hier tot in Parijs, hier en daar een borsthaartje, iets dikkere vingers (te merken aan mijn trouwring die teveel knelt), een iets lagere stem.
• Bovenal heb ik het gevoel gekregen in het goede lijf te zitten. Het klopt (grotendeels). Ik ben echt fier op mijn platte borst en geniet van mijn veranderend figuur. Mijn broeken zijn al een maatje kleiner geworden en mijn t-shirts, zelfs zonder fitness of bodybuilding, wat breder.

Ik zal wel nooit de man zijn die ik eigenlijk zou zijn mocht ik als man geboren zijn, maar 't is werkelijk 'goed' voor mij dat zo'n transitie mogelijk is. Ik voel me vrijer door het leven gaan. Ik voel vrijheid, de vrijheid van het zijn van mezelf. Gezien worden als man is beter voor mij dan gezien worden als vrouw. Maar ik geef toe, het is niet evident voor mijn omgeving.

Ik vind dat ik rustig gebleven ben in 2009, zeker naar mijn familie toe. Ik geef hen tijd. Toch voel ik dat het nu tijd wordt dat zij me meer respect betonen dan ze doen. Mijn nieuwe naam krijgen ze niet over hun lippen en ze blijven zonder blikken of blozen 'zij' gebruiken. Ik weet wel dat mijn familie de mensen zijn die mij het allerlangst kennen (en dus het langst gekend hebben als meisje) maar door mijn transitie te negeren gaan ze ook licht over de moeilijkheden die mijn leven als meisje me opgeleverd heeft. Ik schaam me wel een beetje voor sommige dingen die ik gedaan heb voor ik mijn genderdysforie onder ogen durfde zien. Ik schaam me nu maar ik weet dat ik op dat moment niet anders kon. Ik moest van mezelf al van kleinsaf toch echt wel proberen en zelfs soms extreem proberen meisje/vrouw te zijn. Alles natuurlijk in het weglopen voor deze vreemde eigenschap van geboren te zijn in het verkeerde lichaam. Had ik het eerder onder ogen durven zien, dan... Maar dat maakt niet uit.
Ik sta nu waar ik ben, wie ik ben, wat ik heb en van hieruit voel ik toekomst. Ja, 't is zelfs voor 't eerst in mijn leven dat ik een zekere bezorgdheid voel omtrent mijn eindigheid. Ik wil nog niet dood, neen, ik wil nog een hele tijd leven. Mijn leven begint immers nu pas echt. Nu pas zit ik in het juiste vel.

Mijn nieuwe pas is er evenwel nog steeds niet. Ik moest met de documenten van het ministerie van justitie waarin mijn voornaamswijziging goedgekeurd wordt, naar de gemeente waar ik geboren ben. Daar zijn ze niet van plan vlug te werken, hebben ze me verteld. Het zal nog wel even duren voor ze het bijgeschreven hebben op mijn geboorteakte. Toch hoop ik dat het nu vlug in orde komt. Ik heb trouwens wel al een nieuw rijksregisternummer. Als ik mijn nieuwe pas heb, kan ik terug aan al mijn gegevens (hoop ik) want mijn oude rijksregisternummer is bv. op de website van vdab niet meer gekend... Dan kan ik aan zovele instanties laten weten dat ze me voortaan anders moeten aanschrijven. Dat is dus de grote klus voor 2010. Paperassen in orde krijgen. Gedaan met brieven op naam van "mevr." of "dhr. en mevr." (hoop ik). Samen met mijn partner maak ik er werk van zodra dat kan!

Het is niet te geloven wat een vaart mijn leven heeft gekregen. Ik voel me ook heel goed in mijn vel en blijkbaar heeft dat gevolgen op mijn functioneren in de wereld, op hoe mensen op mij reageren, op het vergroten van mijn kansen op zovele vlakken. Ik ben blij en dankbaar.

Toen ik afspraken maakte mbt mijn werkuren op mijn nieuw werk, vroegen ze: Heeft je vrouw onregelmatige uren heeft of ze een vast schema? Ik zei: "Het is een hij, maar dat kon je niet weten, en dat doet er ook niet toe." En vertelde iets over zijn werksituatie. Dat deed me vermoeden dat ik passabel ben. Ik word gezien als man.

Er zijn nog meer voorbeelden in mijn leven die aantonen dat mensen die me niet als vrouw gekend hebben, me zien als man.
Dit weekend was ik toevallig in linkse bar, waar foto's van linkse rakkers omhoog hingen. Op een van die foto's stond er iemand met een wel heel erge gay-look. We waren er wat grapjes over aan 't maken. Ik zei dat ik het recht had zo'n dingen te zeggen. "Hoezo?" Vroeg iemand, en iemand anders zei "hij is homo". "Ja, echt?", was de reactie. "Bi eigenlijk", zei ik. "En je kinderen dan?", vroeg hij. Hmm, wat moest ik daar op antwoorden? Ik had al behoorlijk wat alcohol gedronken en flapte er spontaan uit: "vroeger was ik vrouw". Je moest hem zien kijken. "Neen", zei hij. "Je maakt me wat wijs". Die kon dat echt niet geloven, hij was helemaal zijn kluts kwijt. En ik maar lachen. Even later kwam hij terug en stond hij er voor open. Eigenlijk heb ik een groot deel van mijn hele achtergrond verteld. Van mijn suïcidale periode tot mijn genderdysforie-(h)erkenning. Er was begrip.
Toen ik vanmorgen wakker werd, dacht ik toch dat ik dat beter niet verteld had. Nu ben ik niet meer 'stealth'. Maar ja, de vraag naar hoe wij, als mannenkoppel, dan aan kinderen zijn geraakt, zal me toch wel blijven achtervolgen. Mensen leugens wijsmaken en dan vooral nog die leugens onthouden, daar voel ik niet zoveel voor. Het verzwijgen, daar voel ik me ook niet zo okee bij, omdat mensen dan misschien allerlei vreemde gedachten gaan krijgen. Als ze niet geadopteerd zijn, niet komen uit een vorige relatie van mij of mijn partner met een vrouw, wat schiet er dan nog over? Hij stelde ook wel die vragen trouwens. Dan is het juister te zeggen dat ik vroeger in een vrouwenlichaam zat en dat de kinderen er op die manier gekomen zijn. Ik besef anderzijds ook wel dat transseksualiteit niet voor iedereen aanvaardbaar is. Het heeft in dat opzicht wel iets gelijkaardigs als homo-zijn. Niet alle mensen kunnen accepteren dat er nu eenmaal mensen zijn die zo zijn. Dus toch maar enige discretie aan de dag leggen.

Op mijn werk hoop ik trouwens ook dat die vraag naar mijn kinderen niet gesteld wordt. 1 coming-out (homo-zijn), is al meer dan genoeg. Toch besef ik dat vroeg of laat ook op 't werk iedereen wel zal weten dat ik vroeger in een vrouwenlichaam zat. Daarvoor ben ik nl. te open, te eerlijk, te spontaan. Liever eerlijk door 't leven gaan en een bepaald risico lopen. Het is ook de enige manier waardoor ik mensen de kans geef hun blikveld te verruimen. Ik aanvaard mezelf met mijn verleden. Mensen mogen de kans krijgen mij ook geheel te accepteren. Bovendien geloof ik in de goedheid van mensen. Als ik er zelf gemakkelijk mee omga, vermoed ik dat het voor mijn medemensen ook gemakkelijker is om er mee om te gaan. Ik denk dat die houding me het meeste echte vriendschap en vreugde oplevert in mijn leven. Vreugdevol leven, dat wil toch iedereen?!

Familiaal begint het ook beter te gaan. Vandaag heeft mijn moeder voor 't eerst (waar ik het hoorde) over mij gesproken met 'hij'. Zo is zij een voorbeeld voor de rest van mijn familie. Ik apprecieer dit heel erg. Ik ben heel dankbaar voor de stappen die zij zet. Zelfs al gaat mijn familie daarin heel traag. Haar voorbeeld kan voor de anderen een aanmoediging zijn om me ook te proberen aanspreken met de termen en woorden die me nu passen. 't Is mooi!

Dinsdag ek is het een jaar geleden dat ik mijn eerste spuit testosteron kreeg. Het voelt aan als een verjaardag. Op drie momenten vier ik feest: mijn geboortedag, 6 april 2009: start testosteron, 1 september 2009: operaties. 24 april 2008 hoort ook min of meer thuis in dit rijtje. Die dag kwam ik tot het besef dat genderdysforie mijn levenslange probleem was. Wat ziet mijn leven er ondertussen ongelooflijk anders uit. Zoveel levenskwaliteit dat ik gekregen heb (vooral sinds de borstverwijdering). Mooi!

Mensen geven het me niet aan dat ik 'nog maar' 1 jaar testosteron neem. Sommigen denken dat ik lang geleden 'veranderd ben'. Zij zien me toch echt als man. Ik zie mezelf nog niet altijd als 'volwaardig man'...

Gisterenavond zei iemand die ik nog maar 2 maand ken dat ze al vermoed had dat ik gay ben. Blijkbaar straal ik dat wel uit. Ik heb meer en meer het gevoel dat dat ook is wie ik ben. Ik ben nu eenmaal samen met een man. Neemt niet weg dat ik an sich ook nog wel verliefd kan worden op vrouwen, maar de keuze is nu toch wel echt gemaakt. Ik blijf bij mijn partner. En als dat mij homo maakt, okee, geen probleem. Gay zijn is tof. Ook deze persoon stelde de vraag naar onze kinderen: 'geadopteerd of van een draagmoeder?' Neen, van onszelf: vroeger zat ik in een vrouwelijke verpakking en dan heb ik onze kinderen gebaard. Maar dat was geen goede verpakking voor mij, dus nu die verpakking klopt, is mijn levenkwaliteit ook veel verbeterd. Ik wist uiteraard wel dat deze persoon zou kunnen omgaan met deze gegevens. Ze zei dat ik er gewoon als man uitzie maar dat ze wel iets had rond mijn stem dat ze niet kon bevatten maar nu dus wel. Hoewel, verzekerde ze me nog, dat ik zeker geen vrouwelijke stem heb.

Ik vind het best bizar waarom ik zo open ben. Zou het niet veel gemakkelijker zijn vaag te blijven rond bepaalde zaken? Neen, want dan doe ik mijn kinderen onrecht aan én ben ik bovendien ook niet volledig mezelf. 't Is allemaal nog nieuw. Misschien dat ik na verloop van jaren er anders mee om ga.

't Is toch wel een feit dat dit een heel boeiende periode is. Ik straal ambitie uit. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik zoveel dingen voor 't eerst beleef: verhoudingen met mensen, hoe mensen tgo mij staan, hoe ik me positioneer tgo mensen enz. Ik beleef hier een puberteit in de zin dat ik leer hoe ik in de wereld sta en hoe mensen tgo mij staan. Boeiend en leerrijk, ook wel spannend. Misschien dat ik het belangrijk vind dat mensen weten dat ik als meisje gesocialiseerd ben zodat ik minder 'fouten' maak als man? Ik zal sowieso wel een ietwat vreemde man blijven...

Ik zag er goed uit vandaag. En passabel.
Ik had een mondeling examen en kleedde me op: deftige zwarte jeansbroek, wit hemd, zwarte das, grijze kostuumvest.

Een jaar geleden droeg ik dezelfde das en wit hemd (met toen een zwarte vest erover). Als ik er aan terugdenk schaam ik me wat. Ik zie er nu veel beter uit, veel passabeler, een knappe jongeman.
Wellicht schaam ik me over enkele jaren ook hier weer over, omdat ik er als 32jarige zo piepjong uitzag in mijn kostuum.

Naast borsthaar begin ik ook buikhaar te krijgen. Ik vind het wel mooi, hoe dat zo rond mijn navel groeit in een patroon dat het van twee kanten een lijn vormt in het midden.
Ik begin nu wel een bierbuikje te krijgen (ja, toch wel van bier te drinken. Tegenwoordig smaakt het me heerlijk als ik 's avonds met een biertje neervlij voor tv of voor pc. Een beetje bodyworkout zou van pas komen. Maar ach, mannen met een buikje, da's geen probleem. 't Is alleen voor mijn gezondheid dat het beter is zonder buik. Een gezonde geest in een gezond lichaam, dat is wat ik wil.

Alles goed dus op transitievlak.

Mijn eerste zomer zonder borsten bevalt me prima!
Zalig op het strand in blote bast. Zwemmen in de zee. Lopen op het strand.
Nu heb ik wel een nieuwe ervaring. Waar vroeger tijdens het lopen de borsten heen en weer wipten, voel ik nu mijn buik heen en weer schudden. Hmm, misschien moet ik mijn buikspieren maar wat beginnen trainen ;-)

Op de school van de kinderen kregen we een blad mee om onze gegevens te controleren.
Daarop stond:

Vader: de naam van mijn partner
Meevader: ik

Het wringt. Ik ben helemaal geen 'meevader'.
Vorig jaar stond er op dat blad moeder. Toen heb ik die moeder doorstreept en er 'pappie' van gemaakt. De school heeft daar blijkbaar 'meevader' van gemaakt. Ik vind dat niet goed. Maar ik weet niet wat dan wél goed is.

Ook 'vader'? Ja, dat voelt wel al juister aan dan 'meevader'. Maar daar voelt de papa zich niet comfortabel bij. Terug 'moeder' ervan maken? Goh, misschien wel. Uiteindelijk staat het voor de staat wel officieel zo geregistreerd, dat mijnheer Patrick P. de moeder is van J. en M. B.

Ik zit er mee verveeld.
Iemand een suggestie?

Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik hier schreef. In feite is het ook een eeuwigheid geleden. Wat is het toch gemakkelijk, als het leven z'n gangetje gaat. Emotioneel een kabbelend beekje, geen woelige bergstroom. Eenvoudig zo. Eenvoudig gemakkelijk, gezien te worden als wie je innerlijk bent. Ja, het gaat me wel af, mijn leven als man.
Anderzijds heb ik de voorbije maanden ook wel eens heel erg last gehad van een zere rug. De huisarts zei: "een geknelde zenuw". De osteopaat zei: "overbelaste nieren. Dat kan van de hormonen komen."

Vandaag was ik op consultatie bij prof. T'Sjoen op endocrinologie. Hij heeft een aangename en goede assistente. 't Was een goed gesprek. En mijn gewicht is alweer wat minder. Op 3 jaar tijd 7 kg minder. 67 kg nu. Als dit zo verder gaat weeg ik over een paar jaar maar 60 kg meer. En nee, ik vind dat niet erg. Leuk juist. Het brengt ook alles in een 'juistere' balans: van boven breder dan op 't poepke. Een mannenfiguur.

Voor 't eerst mocht ik naast mijn bloed ook een plasje achterlaten om te onderzoeken (nieren). Daarnaast werd een botdensitometrie uitgevoerd. Over 5 jaar wordt het opnieuw bekeken.
Vanaf nu wordt ik pas jaarlijks verwacht bij T'Sjoen. Omdat ik echter toch nog wat zoekende ben naar de juiste dosering sustanon, ga ik in september terug.

En voila, verder niets te melden.
Het leven gaat. Het gaat en het is fijn zo!
Het leven is eindelijk zo goed als vanzelfsprekend geworden.

Met moederdag kreeg ik van mijn oudste zoon (8 jaar) een cadeautje. De jongste hield het tegoed voor vaderdag. En zo gebeurde vandaag dat ik zowel als mijn partner van onze jongste zoon (6 jaar) een cadeautje kregen. Hij was er zo fier op. Echt maf om te zien hoe hij me als zijn papa ziet. Voor hem is het heel duidelijk: hij heeft twee papa's. Makkelijk voor mij. En toch is het ook vreemd. Want de oudste ziet het zo niet. Dus kan ik niet zomaar zeggen dat vaderdag voortaan mijn dag is. Want dat is het niet. Ik ben eigenlijk toch wel de moeder. Maar vaderdag voelt voor mij veel natuurlijker aan dan moederdag, ook al ontken ik niet dat ik hun moeder ben. Moeilijk hé.

Ik keek onlangs in de spiegel (dat doe ik wel vaker hoor) en ik zag dat mijn gezicht nu past bij mijn lichaam. Vroeger vond ik dat mijn hoofd er anders uitzag dan mijn lichaam. Ook de blik van mijn ogen paste niet bij mijn lijf. Nu wel. Het trof me. Ik bedacht dat ik die gedachte al jaren niet meer gehad had.
Toch indrukwekkend, wat het betekent om uiterlijk en innerlijk meer op elkaar afgestemd te hebben dan te leven met genderdysforie.
Het leven gaat zoveel meer vanzelf.
Er zijn nog wel kleine dingen. Dat is logisch, ik ben ook maar mens. De ene dag gaat het al beter dan de andere. Maar als ik er bij stil sta, verbaast het me telkens weer hoe dit voelt, leven vanuit jezelf. Het is zo evident, terwijl het vroeger allesbehalve evident is.
Zou dit voor andere mensen ook zo zijn? Of zou het voor hen, omdat ze het nooit anders geweten hebben, de evidentie van jezelf te zijn, hen niet opvallen? Het geeft mij in ieder geval rust. Rust en ook onrust. Onrust om nu eindelijk te gaan leven. En leven doe ik. 100% Soms haal ik mezelf te veel hooi op mijn vork. Maar dat komt omdat ik zo gretig ben. Eindelijk gaat het leven meer als vanzelf, dat ik mijn 'verloren tijd' van zoeken naar mijn identiteit, wil inhalen. Dat doe ik in mijn hobby's, maar ook in mijn professionele bezigheden. En zelfs een beetje binnen het gezin. Ja, ik ben een veel aangenamere mens geworden. Wat het leven vanuit je eigen identiteit al niet kan doen!

Het zorgt er voor dat ik deze weblog uit het oog verlies. Genderdysforie en mijn transitie komen lang niet meer op de eerste plaats in mijn leven. Dat kan je zien aan het aantal posts. Ik héb nu een eigen leven. De genderdysforie beheerst mijn leven niet meer. Ik ben gelukkig (om het met een modewoord te zeggen). Tevreden. En vooral: vol passie en ambitie!

Op vraag van een transman die aan 't begin van zijn transitie staat, post ik hier een foto van mijn borstkas bijna 4 jaar na de operatie.

Je ziet aan de ene kant duidelijke de zogenaamde 'dogs ears'.
Dat kon properder afgewerkt worden, maar aangezien ik maar een paar keer op 't jaar in blote bast rondloop (als ik in de tuin werk bij warm weer of als ik ga zwemmen), stoort dit niet zo. Had natuurlijk liever gehad dat het direct okee was, maar dit is meestal niet het geval, dus ik maak me geen illusies. Het is dus voor mij goed genoeg.