Dinsdag ek is het een jaar geleden dat ik mijn eerste spuit testosteron kreeg. Het voelt aan als een verjaardag. Op drie momenten vier ik feest: mijn geboortedag, 6 april 2009: start testosteron, 1 september 2009: operaties. 24 april 2008 hoort ook min of meer thuis in dit rijtje. Die dag kwam ik tot het besef dat genderdysforie mijn levenslange probleem was. Wat ziet mijn leven er ondertussen ongelooflijk anders uit. Zoveel levenskwaliteit dat ik gekregen heb (vooral sinds de borstverwijdering). Mooi!

Mensen geven het me niet aan dat ik 'nog maar' 1 jaar testosteron neem. Sommigen denken dat ik lang geleden 'veranderd ben'. Zij zien me toch echt als man. Ik zie mezelf nog niet altijd als 'volwaardig man'...

Gisterenavond zei iemand die ik nog maar 2 maand ken dat ze al vermoed had dat ik gay ben. Blijkbaar straal ik dat wel uit. Ik heb meer en meer het gevoel dat dat ook is wie ik ben. Ik ben nu eenmaal samen met een man. Neemt niet weg dat ik an sich ook nog wel verliefd kan worden op vrouwen, maar de keuze is nu toch wel echt gemaakt. Ik blijf bij mijn partner. En als dat mij homo maakt, okee, geen probleem. Gay zijn is tof. Ook deze persoon stelde de vraag naar onze kinderen: 'geadopteerd of van een draagmoeder?' Neen, van onszelf: vroeger zat ik in een vrouwelijke verpakking en dan heb ik onze kinderen gebaard. Maar dat was geen goede verpakking voor mij, dus nu die verpakking klopt, is mijn levenkwaliteit ook veel verbeterd. Ik wist uiteraard wel dat deze persoon zou kunnen omgaan met deze gegevens. Ze zei dat ik er gewoon als man uitzie maar dat ze wel iets had rond mijn stem dat ze niet kon bevatten maar nu dus wel. Hoewel, verzekerde ze me nog, dat ik zeker geen vrouwelijke stem heb.

Ik vind het best bizar waarom ik zo open ben. Zou het niet veel gemakkelijker zijn vaag te blijven rond bepaalde zaken? Neen, want dan doe ik mijn kinderen onrecht aan én ben ik bovendien ook niet volledig mezelf. 't Is allemaal nog nieuw. Misschien dat ik na verloop van jaren er anders mee om ga.

't Is toch wel een feit dat dit een heel boeiende periode is. Ik straal ambitie uit. Dat heeft ook te maken met het feit dat ik zoveel dingen voor 't eerst beleef: verhoudingen met mensen, hoe mensen tgo mij staan, hoe ik me positioneer tgo mensen enz. Ik beleef hier een puberteit in de zin dat ik leer hoe ik in de wereld sta en hoe mensen tgo mij staan. Boeiend en leerrijk, ook wel spannend. Misschien dat ik het belangrijk vind dat mensen weten dat ik als meisje gesocialiseerd ben zodat ik minder 'fouten' maak als man? Ik zal sowieso wel een ietwat vreemde man blijven...