Het is niet te geloven wat een vaart mijn leven heeft gekregen. Ik voel me ook heel goed in mijn vel en blijkbaar heeft dat gevolgen op mijn functioneren in de wereld, op hoe mensen op mij reageren, op het vergroten van mijn kansen op zovele vlakken. Ik ben blij en dankbaar.

Toen ik afspraken maakte mbt mijn werkuren op mijn nieuw werk, vroegen ze: Heeft je vrouw onregelmatige uren heeft of ze een vast schema? Ik zei: "Het is een hij, maar dat kon je niet weten, en dat doet er ook niet toe." En vertelde iets over zijn werksituatie. Dat deed me vermoeden dat ik passabel ben. Ik word gezien als man.

Er zijn nog meer voorbeelden in mijn leven die aantonen dat mensen die me niet als vrouw gekend hebben, me zien als man.
Dit weekend was ik toevallig in linkse bar, waar foto's van linkse rakkers omhoog hingen. Op een van die foto's stond er iemand met een wel heel erge gay-look. We waren er wat grapjes over aan 't maken. Ik zei dat ik het recht had zo'n dingen te zeggen. "Hoezo?" Vroeg iemand, en iemand anders zei "hij is homo". "Ja, echt?", was de reactie. "Bi eigenlijk", zei ik. "En je kinderen dan?", vroeg hij. Hmm, wat moest ik daar op antwoorden? Ik had al behoorlijk wat alcohol gedronken en flapte er spontaan uit: "vroeger was ik vrouw". Je moest hem zien kijken. "Neen", zei hij. "Je maakt me wat wijs". Die kon dat echt niet geloven, hij was helemaal zijn kluts kwijt. En ik maar lachen. Even later kwam hij terug en stond hij er voor open. Eigenlijk heb ik een groot deel van mijn hele achtergrond verteld. Van mijn suïcidale periode tot mijn genderdysforie-(h)erkenning. Er was begrip.
Toen ik vanmorgen wakker werd, dacht ik toch dat ik dat beter niet verteld had. Nu ben ik niet meer 'stealth'. Maar ja, de vraag naar hoe wij, als mannenkoppel, dan aan kinderen zijn geraakt, zal me toch wel blijven achtervolgen. Mensen leugens wijsmaken en dan vooral nog die leugens onthouden, daar voel ik niet zoveel voor. Het verzwijgen, daar voel ik me ook niet zo okee bij, omdat mensen dan misschien allerlei vreemde gedachten gaan krijgen. Als ze niet geadopteerd zijn, niet komen uit een vorige relatie van mij of mijn partner met een vrouw, wat schiet er dan nog over? Hij stelde ook wel die vragen trouwens. Dan is het juister te zeggen dat ik vroeger in een vrouwenlichaam zat en dat de kinderen er op die manier gekomen zijn. Ik besef anderzijds ook wel dat transseksualiteit niet voor iedereen aanvaardbaar is. Het heeft in dat opzicht wel iets gelijkaardigs als homo-zijn. Niet alle mensen kunnen accepteren dat er nu eenmaal mensen zijn die zo zijn. Dus toch maar enige discretie aan de dag leggen.

Op mijn werk hoop ik trouwens ook dat die vraag naar mijn kinderen niet gesteld wordt. 1 coming-out (homo-zijn), is al meer dan genoeg. Toch besef ik dat vroeg of laat ook op 't werk iedereen wel zal weten dat ik vroeger in een vrouwenlichaam zat. Daarvoor ben ik nl. te open, te eerlijk, te spontaan. Liever eerlijk door 't leven gaan en een bepaald risico lopen. Het is ook de enige manier waardoor ik mensen de kans geef hun blikveld te verruimen. Ik aanvaard mezelf met mijn verleden. Mensen mogen de kans krijgen mij ook geheel te accepteren. Bovendien geloof ik in de goedheid van mensen. Als ik er zelf gemakkelijk mee omga, vermoed ik dat het voor mijn medemensen ook gemakkelijker is om er mee om te gaan. Ik denk dat die houding me het meeste echte vriendschap en vreugde oplevert in mijn leven. Vreugdevol leven, dat wil toch iedereen?!

Familiaal begint het ook beter te gaan. Vandaag heeft mijn moeder voor 't eerst (waar ik het hoorde) over mij gesproken met 'hij'. Zo is zij een voorbeeld voor de rest van mijn familie. Ik apprecieer dit heel erg. Ik ben heel dankbaar voor de stappen die zij zet. Zelfs al gaat mijn familie daarin heel traag. Haar voorbeeld kan voor de anderen een aanmoediging zijn om me ook te proberen aanspreken met de termen en woorden die me nu passen. 't Is mooi!