Eergisteren was het exact een maand na mijn buikoperatie. Morgen zal het een maand na de borstoperatie zijn. Ik ben blij dat de tijd loopt. Het is allemaal veel beter nu dan een maand geleden. Ik ben blij dat ik niet meer in het ziekenhuis ben. Ik ben blij dat ik ondertussen al langer op zij of buik kan slapen. Ik ben tevreden met het zicht met kleren aan. Ik ben tevreden over hoe de littekens kleiner worden, tot een streepje zonder korstjes en best wel fijn. Ik ben dankbaar dat het beetje bloedverlies dat er nog was nu volledig en voorgoed gestopt is.
Ik zie dat de testosteron veel meer werkt dan voor de operaties. Ik zie van week tot week meer haar komen op mijn dijen. Ik voel dat mijn broeken van week tot week meer over mijn heupen vallen en dat ik een rechtere lijn krijg van borst tot heupen, een meer mannelijk torso dus.

Soms verbaast het mij dat het nu zo hard gaat. Dan vraag ik me af of het niet te vlug gaat. Maar dan besef ik weer dat het toch wel goed is om meer mezelf te worden en dat ik nog lang niet volledig op een punt ben dat ik zonder twijfel als man gezien word. In dat opzicht is het goed dat ik eindelijk vooruitgang zie op korte termijn. Ik heb hoe dan ook nog een lange weg te gaan. Ik groei en zal blijven groeien, zo lang ik leven mag. 't Is okee.