Ik heb het zwaar. Deels de zorgen rond mijn zoon, maar ook mijn persoonlijke problemen die mij parten spelen. Ik ben iemand tegen gekomen deze week uit mijn verleden die mij heeft getraumatiseerd voor langere periode. Dit sloeg in als een bom, zo onverwacht, op een kwetsbaar moment... Het zorgde voor een kettingreactie. Gevolg veel dwanggedachten die heel fel aanwezig zijn. Herinneringen die zo fel terugkomen. Ik word bestookt met dezelfde pijn die ik toen ervaren heb. Het zorgt ervoor dat ik de controle verlies over mijn lichaam en vaker dissocieer, mezelf pijn doe en met gedachten zit die zouden kunnen zorgen dat ik de pijn niet meer ervaar, de gevoelens niet meer moet voelen, de angsten niet meer moet doorstaan, ...
Mijn functioneren wordt daardoor zodanig op de proef gesteld.
Contact opgenomen met de psychologe om mij erin te begeleiden, te ondersteunen, want het lukte niet meer alleen. Die dag moest ik toevallig ook langs bij de kinderpsychiater van mijn zoon. Mijn psychologe wilde mij naar spoed sturen, omdat ze de situatie onveilig vond, maar dit wou ik niet. Dit was voor mij een stap te groot. Ze stelde voor om de kinderpsychiater op de hoogte te brengen van mijn situatie op dat moment, zodat zij zou kunnen ingrijpen, dat zij mij kon opvangen. Tijdens ons dubbelgesprek (mijn man en ik) heeft ze er niets over gezegd, ze hield het voor achteraf en zorgde voor een smoes om mij alleen te hebben. We hadden een moeilijk gesprek, maar ze toonde wel haar bezorgdheid en zorgde ervoor dat ik het gevoel kreeg er niet alleen voor te moeten staan. Ze blijft contact houden en ze maakt afspraken met mij, die ik moet nakomen.. want ze wou mij ook naar spoed sturen... Dus moet ik sms sturen als ik thuis ben aangekomen, belt ze mij de volgende dag in de voormiddag en in de namiddag moest ik eerst bij haar komen, vooraleer mijn zoon af te halen van school. Nadien opnieuw een sms om mijn thuiskomst te bevestigen. Voor het weekend heeft ze ook afspraken gemaakt en maandag moet ik haar bellen, dinsdag terug langs gaan.
Gisteren ben ik bij haar beginnen dissociëren. Het werd me opnieuw teveel, iets was een trigger die ervoor zorgde dat bepaalde ervaringen zo sterk binnen kwamen, .. mijn lichaam probeert dit op te vangen door lichaam en geest van elkaar te scheiden. Fysiek ben ik aanwezig, maar er is geen echt contact meer met de realiteit.. ik vertoef in een soort bubbel. Daarna als ik terug greep krijg met mezelf, met het hier en nu, begint mijn lichaam ongecontroleerd te schudden, mijn spieren trekken samen en ik kan het niet tegenhouden.. Ik schaamde mij zo hard, want ik wil niet dat dit gebeurt, maar het overkomt mij.. Mijn psychologe heeft mij dit uitgelegd dat dit veroorzaakt wordt door mijn trauma. Als ik dissocieer ben ik een stuk kwijt, een soort van black-out, .. soms functioneer ik op automatische piloot, maar heb ik geen voeling met wat er echt rond mij gebeurt, nadien zijn er gaten in mijn geheugen, ben ik stukken van de dag kwijt, ..
|
