Gisteren was opnieuw zo een dag dat het mij allemaal gestolen kon worden.
Ik liep verloren rond. Wist niet hoe mijn dag in te vullen. Althans kon ik zoveel zaken doen, maar ik kon mezelf er niet toe aan zetten. Veel zaken nam ik niet op, ik registreerde het niet. Ik passeerde bv 4 keer onze auto, maar zag hem niet staan. Sommige momenten van de dag waren echt zwaar. Ik kan het niet omschrijven wat er allemaal door mijn hoofd ging.
Eens dat er meer leven in huis kwam, moest ik mij meer focussen.
Maar, de kinderen zorgden al gauw voor heel wat onrust. In de voormiddag moest mijn zoon onderzoeken krijgen. Wat voor hem al heel moeilijk is. Met heel wat visualisatie als ondersteuning en uitleg wat er zou gebeuren, ging ik met hem naar het onderzoek, samen met zijn mentor. Want de vorige onderzoeken bij een andere arts verliep helemaal fout (agressie, bijten, slaan, schoppen,... hij was angstig).
Hij zou een knuffel krijgen na afloop als hij de onderzoeken liet gebeuren, die waren wel belangrijk om te doen. Hij heeft natuurlijk een grote knuffel gekozen, gelukkig viel de prijs mee, maar de zussen waren er allesbehalve gelukkig mee. Zij zagen een verwend nest, die 1 keer iets vraagt en het onmiddellijk toekijkt. Maar, dit zagen ze vanuit hun perspectief en niet vanuit het oog van het onderzoek. Ze waren die avond heel rebels en haalden alles uit de kast om uit te vallen op hun broer. Ze weigerden hun taakjes te doen. Mijn jongste dochter gooide zelf de doos melk over mij heen van frustratie.... wat ook niet kan!!
Ze vroegen uitleg en vonden dat we geheimzinnig waren. Ze verweten hun broer die gewoon maar thuis zit en niet naar school gaat. Hun broer zakte helemaal in een hoopje ellende. Hij heeft hier ook niet voor gekozen. Het lukt gewoon niet meer. Hij heeft het ook niet beslist, maar zijn dokter.
Ik heb hen dan boven aangesproken, terwijl broer beneden was. Ik heb hen uitleg gegeven en geluisterd naar hun frustraties. Ik begrijp hun frustratie, ze voelen zich achteruit gestoken, ze zien een broer die het zo gemakkelijk heeft omdat hij geen huiswerk moet maken, niet naar school moet, geen les volgt,... Ze zien niet dat hij schools niet vooruit gaat, dat zijn toekomstkansen verkleinen, ... Terwijl zij nog alle kansen hebben, ook al is naar school gaan niet altijd het leukste. Later zullen ze terugkijken naar hun schooltijd...
De ruzies liepen hoog op tussen de kinderen. Het was moeilijk om hen te doen bedaren. Na het gesprek, ik hoop dat het tot hen kan doordringen, ben ik gaan lopen... ik moest eruit.... alles van mij afschudden. Eventjes uit de situatie gaan.
Ik had ondertussen contact met zijn mentor en liet haar weten wat er gebeurde.
Moest het allemaal zo simpel zijn he...
Het is zo vermoeiend.
|
