Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
24-04-2017
snijden
Door mijn verleden heb ik een manier gevonden dat helpt om de pijn te verzachten. Geen goede manier, maar het helpt op het moment, nadien heb ik er spijt van. Als kind al begon het met wondjes steeds blijven open krabben, waardoor ze niet konden genezen. Dit is dan over gegaan naar mezelf verwonden toen ik tiener was. Er is een periode geweest dat ik het niet meer deed. Toen ik een aantal jaar terug helemaal crashte heb ik mezelf vaak gesneden. Niets om trots over te zijn, enorme schaamte hou ik ervan over. Het verdoofde de diepe pijn die ik had. Met de nodige hulp kon ik het snijden afbouwen en leerde ik hoe het anders kon. Ik leerde het moment herkennen, wanneer het gevoel er kwam en ik had mijn lijstje met stappen die ik moest overlopen om zo niet te gaan snijden. Dit is goed gelukt en ik was wel fier op mezelf dat dit ook lukte. Ik heb zo mijn manieren om met mijn emotionele pijn om te gaan, maar soms is het zo fel aan het inbeuken op mezelf, dat het allemaal teveel geworden is. Een tijdje terug was de spanning zo hoog dat het opnieuw gebeurde, de keren kwamen sneller na elkaar. Door een confrontatie met een bepaald persoon is het allemaal zo hard binnen gekomen, dat ik mezelf erin verlies en steeds meer de drang heb om te snijden. Ik herbeleef nu heel hard de dingen van toen en het zorgt ervoor dat die herbelevingen stopt. Ik wil die pijn niet meer voelen. De spanning loopt zodanig op in mijn lijf, dat ik ervan af wil. Sommige gevoelens zijn zodanig sterk aanwezig dat ik geen andere manier weet hoe ze kwijt te krijgen.
