Of hoe momenteel de vork in de steel zit...

En meteen denk ik : hoe krijg ik dat relaas tot één geheel... Alleen dit al is genoeg om een boek te vullen. 

Even een adempauze.  Waarom ik hier nu weer zit, na alweer een hele poos helemaal niks, terwijl ik er o zo vaak o zo veel nood aan had.  Alles van me afschrijven, alles een plaats geven, hopend dat het me enig inzicht zou bieden.

Vandaag moest ik richting Nederland, één van de honden stond loops, en ik diende haar naar een dekreu te brengen voor wat plezier.  Een rit van anderhalf uur enkel.  Eens in Nederland had ik al gauw geen deftige ontvangst op m'n radio.  En ik had géén zin in het typische Nederlandse radio-getater.  Dus duwde ik op het CD knopje.  De eerste twee cd's behoren mijn jongste telg, ondertussen vier, toe : de nieuwe K3.  Toch maar niet.  Derde CD was een foute CD, letterlijk aldus.  Deckers en Ornelis, hoe is die daartussen geraakt.  Resteerden er nog drie cd's, waaronder Ben Howard en the Isbells.  Ze voerden me mee op een sfeertje dat al maandenlang door m'n lichaam raast, maar op één of andere manier nog meer uitgesproken dan ooit.  Meteen betrapte ik me erop dat ik terug mijn eigen wereld betrad; het was eindeloos lang geleden, maar ik betrapte me erop dat ik dagdroomde.  Gesprekken met mensen voeren die ik niet eens ken, redding zoekend voor het onheil dat als een gitzwarte wolk boven m'n hoofd hangt. 

H.  Koos ik indertijd voor de veiligheid, de rust die ik bij hem vond ?  Neen, er was meer dan dat, er was zoveel meer dan dat.  Ik hield ontzettend van 'm.  En tot wat is dit nu gereduceerd ?

Korte schets.  Ik wist waaraan ik begon.  Hij zat niet in goede papieren.  Financieel gezien was het een ramp.  Maar ik was ervan overtuigd dat als we met z'n tweetjes onze schouders eronder zouden zetten, we het wel zouden halen.  Meer nog, we zouden slagen, en ik was er rotsvast van overtuigd dat ik mits hard labeur een mooie toekomst voor onze dochters kon uitstippelen, hier op de boerderij, in een omgeving waar ze zich goed voelen. 

Maar zijn financiële verleden bleef ons inhalen.  En hoe hard we ook werkten, we bleven de feiten achterna hollen.  Gaandeweg begon hij meer en meer z'n kop in het zand te steken.  Telefoons nam hij niet meer op, dus ik kreeg alle klachten over me heen.  Begon ik er tegen hem over, dan kreeg ik een duidelijk "laat me er over met rust!".  Hij kan er op zich niet aan doen; hij komt uit een échte boerenbroek, en toen z'n vader op 52jarige leeftijd véél te vroeg overleed, en hij als 19jarige het hele bedrijf diende te runnen, stapte z'n moeder op de voorgrond als een ware pater familias.  Zij dicteerde z'n leven, regelde z'n hele hebben en houden, en hij diende alleen maar te werken en te werken, dan kwam alles wel goed.  Die mentaliteit zit er helaas ingebakken. 

Na het overlijden van z'n moeder, besefte hij wat voor rol ze wel gespeeld had in z'n leven, en hoe groot haar aandeel was in zijn financiële problemen; het was haar manier om hem in z'n macht te houden.  Want na z'n vaders dood werd hij de man in haar leven, met nefaste gevolgen. 

Toen hij na ruim dertien jaar besloot het over een andere boeg te gooien en het melkveebedrij stop te zetten, nam ze een nooit geziene wraak : ze rakelde het contract op dat hij destijds in goed vertrouwen bij haar had getekend, omtrent de overname van het bedrijf.  Alle opbrengsten van het bedrijf dienden verdeeld te worden onder zijn moeder, zijn broer en zijn zus.  Hij stond nergens vermeld, en eindigde na dertien jaar met geen cent én een immense lening die bleef lopen. 

Tel daarbij twee echtscheidingen waarbij de twee dames vertrokken met zoveel zo konden, en dan kan je je er een beeld van maken. 

In één woord : rampzalig. 

Bloed, zweet en tranen.  Zonder al te veel resultaat.  Ook al gingen de zaken die ik opstartte goed, en dan ben ik nog bescheiden.  De winkel op de hoeve draait erg goed en het manège-gebeuren is een succes.  Als je de cijfers op papier ziet, is het amper te geloven dat we maar niet in slaagden het neerwaartse spiraal te doorbreken. 

Dit frustreerde hem, en hij begon te kampen met een schuldgevoel jegens z'n gezin.  En de beslissing die daaruit vloeide werd een aantal maanden later quasi onze doodssteek :

In het voorjaar van 2015 werd hij benaderd door een man die al een jaar of twee geregeld bij ons op de boerderij kwam.  Een kerel die zwaaide met geld, dikke fooien gaf, en bij ons een paard had gekocht, waar hij vervolgens niet meer naar omkeek.  Herman had 'm toegelicht over onze financiële zorgen, en de man kwam kort nadien met een voorstel.  Hij wilde een ruimte op onze hoeve huren en we zouden er goed voor betaald worden.  Dat die ruimte niet gebruikt zou worden om broodjes te bakken, daar waren we ons uiteraard van bewust. Ik was er totaal niet happig op, maar op één of andere lepe manier wisten ze ons toch te overtuigen. 

Een hele periode later arriveerde een Nederlandse vrachtwagen, en was er geen weg meer terug.  De eerste betaling naar ons toe zou gebeuren in november.  Maar eind oktober werden we letterlijk uit ons bed gehaald door de politie : ze stonden met getrokken pistool voor onze neus.  We werden overgebracht naar het politiekantoor omdat er een cannabisplantage in de ruimte gevonden was, en na een lang verhoor werden we overgebracht naar de onderzoeksrechter.  Deze stelde dat het onderzoek al geruime tijd aan de gang was.  De persoon die het paard bij ons gekocht had, stond bekend als de Belgische tussenpersoon voor een goed georganiseerde Nederlandse bende.  Hij zoekt systematisch slachtoffers uit, mensen in financiële problemen, wint hun vertrouwen, en komt met een voorstel.  De dag dat ze bij ons binnenvielen, waren er tegelijk vier andere invallen aan de gang, allemaal van dezelfde bende.  

De media besloot echter van zijn persvrijheid gebruik te maken en disselde een heel ander verhaal op, en jammer genoeg zijn er heel wat mensen die beweren dat "de gazetten niet liegen".  De sociale media sprongen erop, en overal verschenen de ergste verhalen.  Mijn twee oudste meisjes werden gepest via Facebook en op school. 

En op zich was dat niet eens het ergste van het hele verhaal.  Al gauw bleek dat onze hoofdlesgeefster, een vrouw die ik beschouwde als mijn beste vriendin, iemand die ik 200% kon vertrouwen en die ik een groot stuk verantwoordelijkheid binnen ons bedrijf had gegeven, een niet zo koosjere rol had gespeeld in het hele gedoe.  Ze was er blijkbaar achter gekomen wat er gaande was.  Naar verluidt had ze een affaire met één van de twee kerels die hier op regelmatige basis in de verhuurde ruimte kwamen.  Heeft ze deze afgedreigd om een deel van de winst in haar achterzak te steken ?  Geen idee.  Maar haar man en zij hebben blijkbaar de hele boel aan de politie toegelicht. 

Ik heb maandenlang m'n hoofd gebroken over het waarom.  Want ook voor dit hele gebeuren waren er al zaken aan de hand waarover ik geen controle bleek te hebben : mensen gingen weg bij ons, en maandenlang trachtte ze met verschrikkelijke verhalen waarin ik als het ware als een onmens werd afgeschilderd, mensen aan haar kant te krijgen.  Een bevriend koppel probeerde ons voor haar te verwittigen, maar ik was zo naïef om haar te geloven dat het andersom in elkaar zat, en dat zij de kwaadsprekers waren.  Ze heeft ons écht wel kapot proberen maken, of beter : mij.  Ik zou haar nog ontzettend veel geld gemoeten hebben, ik had affaires met vrijwel elke man die hier op de boerderij kwam, en ga zo maar door.  Achteraf kreeg ik van verschillende mensen die haar al langer kennen te horen dat ik het niet al te persoonlijk moest nemen : het is klaarblijkelijk eenvoudigweg een persoon die immens jaloers is, en die het licht niet in andermans ogen kan zien schijnen.  Eenvoudigweg... nu ja...

De inval van de politie gebeurde op een donderdag.  Vrijdag kwam ze me met krokodillentranen vertellen dat ze zo geschrokken was van het hele gebeuren, en dat ze van haar man daarom niet langer bij ons mocht komen lesgeven.  Zaterdag stond ze al op een nieuwe manège les te geven, en tegen maandag had ze al mijn klanten telefonisch gecontacteerd met de mededeling dat we weldra wel failliet zouden zijn, dat het een schande was dat wij met "onze misdaden" onze klanten in gevaar hadden gebracht en ga zo maar door.  Op dat ogenblik had ik wekelijks 165 ruiters die hier kwamen lessen, en het merendeel trapte in haar praatjes.  De impact was enorm, maar dankzij een aantal mensen die terug kwamen zodra zij vertrokken was, en vooral door M., iemand die ik wél met zekerheid een échte vriendin kan noemen, hervond ik mijn vechtlust, en besliste ik me niet zomaar gewonnen te geven.  M. luisterde wanneer nodig, adviseerde me zoveel ze kon, en was er voor mij en mijn gezin, op de zwartste dagen van ons leven. 

En toch.  Ook al geef ik me niet gewonnen.  Vaak weet ik niet eens meer waar ik voor vecht, en of het nog wel het vechten waard is.  H. en ik lijken meer dan ooit vervreemd van elkaar.  Hij blijft z'n kop in het zand steken, en nu, op een ogenblik dat ik hem meer dan ooit nodig heb, is hij er niet voor me.  Na de geboorte van onze dochter, ondertussen vier, is er van intimiteit geen sprake meer.  Al sindsdien slaapt hij lekker boven in bed, en ik beneden, op de sofa.  Een kleine aanhaling, even iets stoms zoals "hey, je ziet er best goed uit, vandaag", is lang vervlogen.  Het tast mijn gevoel van vrouw-zijn, maar meer nog, mijn onzekerheid aan zoals nooit tevoren.  Mijn gelatenheid daaromtrent wisselt af met een gevoel van boosheid jegens hem.  Al jaren trek ik aan een kar met daarop een veertigtal paarden en hun onderhoud, een winkel, een berg administratie, een huishouden, drie kinderen, en vooral véél, héél veel financiële zorgen.  En hij bengelt wat mee achterop de kar.  Hard werkend, dat wel, maar betrokken des te minder.  En ik ben op, dood-op. 

Over vorken en stelen naar hout en pijlen.  Want ik weet niet meer van welk hout nog pijlen te maken.  Mijn ouders, beiden ziek, zijn bij ons ingetrokken halverwege 2015.  Mijn vader had kanker, en bezweek hieraan begin januari.  Thuis, zoals hij het wou, na een tweetal maanden dat hij niet meer uit z'n ziekenhuisbed kon, en hij quasi volledig op mij was toegewezen voor al zijn zorgen.  Ik ben blij dat ik dit voor hem heb kunnen doen, stond zelfs versteld dat ik het aankon, maar krijg er nu ietwat een weerslag van.  Ik mis hem verschrikkelijk maar het is alsof ik de tijd niet vind om over hem te rouwen.  Alsof ik verdoofd ben, overladen van verdriet dat geen uitweg vindt. 

Op dergelijke momenten grijpt een mens wel eens naar het spirituele.  Zo ook ik.  Ik liet mijn kaarten leggen, en deze zagen er rampzalig uit.  Na het "verdrijven" van de negatieve energie die zich in me had opgestapeld, legde hij wederom mijn kaarten, en deze zagen er alvast héél wat rooskleuriger uit.  Maar één ding bleef hangen : hij las in de kaarten dat H. met een andere vrouw in zijn hoofd zit.   Dit bleef als een constante in m'n hoofd rondspoken, te meer omdat ikzelf vrij zeker was over wie deze andere vrouw wel was.  En zoals mensen bij een andere dokter een tweede opinie gaan vragen, deed ik hetzelfde, en stapte ik vorige week naar een dame.  Ook zij zag dit gegeven, en meer nog, zij bevestigde dat het over een ex-partner van H. ging, wat aldus mijn vermoeden bevestigde. 

Het kwam aan als een mokerslag, maar bevestigde tegelijk mijn gevoelens : ik fungeer in deze relatie niet als een partner, ik word daarentegen beschouwd als een surrogaat-moeder.  Iemand die voor eten en gezelligheid zorgt, en die orde op zaken stelt.  Of poogt dat te doen, althans. 

Klinkt het arrogant van me te stellen dat ik geen genoegen neem met dergelijke rol ?  Dat ik meer dan dat wil ?  Of ben ik te veeleisend ?

En wat doe ik ermee ?  Ik probeer hier mijn droom te realiseren, in het belang van mijn kinderen.  Geef ik dit op, en stel ik op die manier ook de toekomst van hen in een negatief perspectief ?  De twee "zieners" wisten me allebei te vertellen dat H. er zeker van is dat ik niet vertrekken zal, omwille van de kinderen.  Dus doet hij ook niks aan de patsituatie waarin we ons bevinden.  Waar kan ik trouwens heen ?  Ik arriveerde met een goed gevulde spaarboek, een toffe job die ik erg graag deed, en waarmee ik goed verdiende.   En nu ?  Niks meer, maar dan ook écht niks.  De eigendom, de zaken, alles staat op H.'s naam.  Ik ben statutair zaakvoerder, wat zoveel wil zeggen dat ik wel dingen mag beslissen en het handeltje regelen, maar dat alle aandelen bij hem zitten. 

En toch, toch houdt dit me niet echt tegen.  Ik heb geen schrik om opnieuw te beginnen.  Mijn schrik zit in de toekomst van mijn kinderen.  Paarden zijn hun leven, en hoe moet ik hen dit bieden als ik hier vertrek.  Kan ik hen dit aandoen, te meer wetende dat mijn oudste zo ontzettend getalenteerd is?

Zo vaak, zo ontzettend vaak, ga ik liggen op mijn sofa, hopend dat ik in slaap val en nooit meer wakker wordt.  Maar ook dat kan ik niet maken jegens die drie meisjes van me.  Mijn insomnia, waarvan ik zo opgelucht was dat deze verdwenen was sinds ik H. had leren kennen, is terug op een afschuwelijke manier.  Ik val rond twaalf uur in slaap, soms vroeger, maar om drie uur ben ik klaarwakker en dwaal ik rond het huis, gek wordend van het constante gepieker, de constante zoektocht naar oplossingen die er niet zijn.  Ik dwaal rond, of lig te staren naar de televisie tot ik rond een uur of zes opnieuw in slaap val, om vervolgens elke ochtend te laat slaapdronken en doodmoe wakker te worden. 

Ik. Kan. Niet. Meer.

En voor het eerst, voor de allereerste keer, wil ik luidop roepen : Help mij, alsjeblief... want het gaat niet meer. 

 

Nog maar eens probeer ik het schrijven te hervatten.  Waarom ?  Omdat laatst iemand het onder m'n neus wreef dat het jammer is dat ik niet schrijf.  Dat ik een talent vergooi.  Alsof ik al over een talent beschikken zou. 

Misschien, heel misschien, hou ik het deze keer vol, want ik weet hoezeer het me deugd doet. 

Mijn leven, ach, dat kabbelt verder.  Gedane zaken maken geen keer.  En hoezeer ik de tijd soms zou willen omkeren, of beslissingen ongedaan zou willen maken, bepaalde keuzes hebben bepaalde gevolgen.  Dus ook al zou ik de boel kunnen omdraaien, dan nog... Dan nog zou ik te veel mensen in m'n kielzog de diepte in sleuren.  Lees : mijn drie dochters.  Pareltjes waarop ik o zo fier ben. 

En toch, toch ben ik plots weer in m'n verleden aan het graven.  Vraag me niet waarom.  Ik contacteer mensen uit lang vervlogen tijden, en geniet van piepkleine nietszeggende gesprekken.  Misschien omdat alles beter is dan de oppervlakkigheid waarin ik mezelf in de tegenwoordige tijd hul.  Alsof ik mezelf heb losgekoppeld van het ware leven, en zachtjes mee kabbel op iets wat voor mij nog niet in de buurt komt daarvan.

In een gezin met een man, drie dochters, een stiefzoon en een moeder, lijkt het alsof ik me nog nooit eerder zo alleen gevoeld heb.  Terwijl ik dagdagelijks eten lijk te bereiden voor een heel leger, terwijl er dagelijks mensen over de vloer komen die wel iets te zeggen of te vragen hebben... misschien leef ik op automatische piloot, zou kunnen.  Ik noem het eerder anders, ik leef in functie van.  Niet dat ik dat erg vind, mijn drie dames zijn nu eenmaal het belangrijkste dat er is, en het is mijn absoluut levensdoel ervoor te zorgen dat zij later wel de juiste mindset hebben om goede keuzes te maken in het leven dat voor hen ligt. 

Ik geniet eindeloos van de tijd die ik met hen doorbreng. Samen op wedstrijd, samen paarden trainen, hen wegbrengen naar een concert en het enthousiasme in hun stem kunnen horen als we later onderweg naar huis rijden.  De twee oudsten volgen thuisonderwijs en zijn er dus constant.  Een constante houvast voor mij, ook al beseffen ze dat zelf niet.

Constanten.  Niet bepaald veel.  Hoeft misschien ook niet. 

De zaak is ondertussen failliet.  Kon ook niet anders.  En vreemd genoeg was het op één of andere manier een opluchting voor me.  Want nog steeds voel ik een vorm van nervositeit in me naar boven komen elke keer een vreemde auto het erf op rijdt.  De ruimte waar voorheen mijn winkeltje was doet nu dienst als bureel, voor mij en m'n meisjes.  Hier kan ik me terugtrekken, kan ik s'avonds mezelf terugtrekken, muziek luisteren terwijl ik wat zit te tokkelen op mijn computer, zonder het gevoel dat er iemand over m'n schouders meekijkt.

Ook mijn huwelijk lijkt op een faillissement aan te stevenen.  Maar ook hiermee ben ik al verzoend.  Mijn man en ik houden het oppervlakkig  tegen elkaar, intimiteit is al lang vervlogen en zelfs een luttele zoen als hij vertrekt of thuis komt is niet meer van toepassing.  Hij staat op en vertrekt naar z'n werk, komt 's avonds thuis, eet en valt in slaap op de sofa, om wat later zich te gaan douchen en in z'n bed te kruipen.  Ikzelf trek me terug op m'n eigen plekje op de sofa, waar ik de afgelopen jaren m'n nachten doorbreng. 

Had ik het anders gewild ?  Tuurlijk !  Want stiekem blijf ik in sprookjes geloven.  Ik kleef zelfs nog eenhoornfiguurtjes op m'n nagels. 

Soms vraag ik me af of dit nu "de sleur" is, waarover sommigen praten, maar om eerlijk te zijn geloof ik daar dan weer niet in.  Sleur is iets wat je als mens zelf creërt, en misschien is de definitie hiervan voor iedereen wel verschillend. 

Ik probeer te leren om de kleine zegeningetjes in het leven te tellen, in plaats van te blijven rondhangen in mijn ongelukkigheden.  Ik probeer te kijken naar de afstand die de tijd tussen hem en mij geslagen heeft, zonder enige vorm van achterdocht te voelen, misschien is het zijn schuld niet eens.  Ik doe m'n best om de duisternis waarin ik zo vaak vertoef te omarmen in plaats van ervan weg te proberen vluchten.  Weet je, misschien is het nu eenmaal een deel van mijn leven.  Al heel m'n leven lijk ik op zoek naar mezelf, maar misschien ben ik dit gewoon, iemand die geniet van het zuchtje wind op haar gezicht als haar kinderen in de buurt zijn.  Iemand die zichzelf inprent haar kop op te houden en haar hart sterk.  Als je maar op de juiste manier blijft denken.  Of misschien ben ik weer ongelooflijk naïef...

Dus nog maar eens, nog maar eens proberen we het schrijven te hervatten, misschien, héél misschien, in al m'n naïviteit, hopend op een wonder, al was dat wonder ook maar een klein beetje duidelijkheid.

Want eerlijkheidshalve, die oppervlakkigheid die ik mezelf aanmeet, ik haat ze, héél erg zelfs. 

Dus droom ik stiekem mijn nare gevoelens weg, hopend dat er ooit iemand me oprecht vastneemt, me een zoen op m'n voorhoofd geeft en zegt : Het komt allemaal wel goed....