Wat een mens lijden kan. Kijk je een hele week uit naar een mooie marathonzondag, hoop je op een vleugje zon, krijg je toch wel een pak regen over je heen. Maar het was genietbare regen, zeker wanneer je daar tussen een internationaal gezelschap van 1.600 loopgekke mensen bevindt. De marathon van Kasterlee zal voor mij altijd een klassieker blijven, ik liep hem zondag voor de zesde keer en bereikte voor de vijfde keer de finish. Het was bovendien mijn 25ste, een klein jubileum dus.
Maar dat aantal verzonk in het niets toen ik vooraf even een praatje maakte met Horst Preisler, de Duitser die in Kasterlee zijn 1.800ste marathon liep, jawel DUIZENDACHTHONDERD! Maar in tegenstelling tot hem ben ik nog jong, dus kunnen er nog heel wat meer bij op mijn teller. Het leek zondag ook voortreffelijk te lopen. Hoewel ik de laatste week wat last had van stramme spieren, had ik de jongste tijd een goed gevoel tijdens het lopen en toen ik zondag heel fris opstond, had ik dan ook ontzettend veel goede moed.
Ondanks de aanhoudende regen zocht ik mijn tempo, en na een bijsturing op vier kilometer (toen het net even te snel ging) kon ik een strak tempo aanhouden van om en bij de 11 km/u. Het ging goed en de eerste ronde haspelde ik mooi af in 1:55, perfect op schema dus. Het parcours van de natuurmarathon lag er loodzwaar bij, maar toch bleef ik strak tempo houden. Tot na de eerste bevoorradingspost van de tweede ronde, na ongeveer 26 km, ik even dreigde weg te glijden, me diende te herstellen waarop er plots iets in mijn rug leek vast te zitten. Even was de pijn niet te houden, maar het nummer 25 op de borst gaf me moed om verder te gaan. Aanvankelijk was het tanden bijten, en de collega's van JC Kasterlee die me even later kwamen voorbijgelopen moest ik laten gaan. En of dat pijn deed, want ik was absoluut niet moe, alleen wilde de rug niet mee. Ik had ook geen zin om me helemaal te forceren.
Met nog tien kilometer te gaan kwam ik bij een man uit Arendonk (zie foto), die zijn eerste marathon liep en in de problemen was gekomen. Hij dacht zelfs even aan opgeven, maar ik overhaalde hem om door te gaan. In het begin speelden we even haasje over, maar daarna bleven we goed samen, tot ik helemaal op het einde voor de vele supporters in mijn hometown nog een kleine versnelling plaatste. Het was goed geweest, nummer 25 is een feit.
Na mijn blessure vorig jaar in december dacht ik even aan stoppen, maar gelukkig heb ik eind februari de draad weer opgenomen. Enkele kleine ongemakken niet te na gesproken heb ik een goed jaar achter de rug, ondanks erbarmelijke tijden op de marathon. Ik liep in een tijdspanne van zeven maanden evenveel marathons en dat stemt me tevreden. Ik ben klaar voor een even spetterend 2013, waarin ik toch een keer onder de vier uur hoop te duiken. Ook hoop ik op mijn 40ste verjaardag, die op een zondag valt, een leuke marathon, trail of ultra te lopen. Maar het belangrijkste is dat ik ervan kan genieten!
Reacties op bericht (1)
26-11-2012
De man van Arendonk
Ge hebt me tot aan de finish gebracht Eddy. Nog eens bedankt. De man van Arendonk: wink:
