Het zijn drukke dagen voor een hard werkende mens. Schrijven voor twee kranten heb ik toch lichtjes onderschat, maar het blijft een hobby, net als lopen dat nog altijd is. Alleen ontbreekt me hiervoor de tijd wel eens en dan zeker om hier mijn relaas neer te plaatsen. Daarom een kort overzichtje van wat ik de afgelopen weken allemaal presteerde, hoewel dat niet meer zo veel voorstelt. De zondag na de bosloop in Mol (zie vorig bericht) werd ik ziek en lag ik eigenlijk de ganse week in bed. Vrijdag ging ik toch maar werken omdat men het zo beleefd vroeg, maar dat had ik beter niet gedaan. Als ik kan gaan werken, kan ik net zo goed gaan lopen, dacht ik de volgende dag, en op zaterdag stond ik in Retie op de Prinsenparkjogging. Op zich wel best een leuke gelegenheid: weinig volk, gratis deelname en lopen in de natuur. De keuze tussen 3, 6, 9 of 15 km was moeilijk, dus koos ik voor een gulden middenweg. Na een week ziekte wist ik niet of ik volledig hersteld was, en de bedoeling was dat ik zou zien waar ik zou geraken. Doordat het allemaal rondjes van drie kilometer zijn, valt dat best mee. Ik zocht gewoon een tempo waar ik me goed bij voelde, bleek het ongeveer een 12 km/u te zijn, het tempo dat ik in een jogging of een halve marathon normaal goed kan aanhouden. Maar bij het aanzetten van de derde ronde kwamen de hoestbuien weer op en ondervond ik weer hinder aan de keel. Ik besloot dat maar het tempo nog één rondje aan te houden en dan nog een toertje rustig uitlopen. Met als gevolg dat ik een uur liep, zonder diep te zijn geweest. Maar ik wist dat het de volgende dag weer van dat was, met de maandelijkse trainingsloop van de marathon op het programma. Ik kwam moeilijk in het juiste ritme en wilde na een tiental kilometer terug huiswaarts keren, maar in laatste instantie besloot ik terug aan te pikken. De laatste lus na de Hoge Mouw, het hoogste punt van Kasterlee, besloot ik wijselijk terug te keren, toch goed 19 km achter de kiezen. Ik voelde dat ik nog niet volledig was hersteld, maar was toch tevreden dat ik in moeilijke omstandigheden de kilometers de baas kon. Intussen liep ik nog twee keer een uurtje mee met de joggingclub om dan zaterdag de Terlo-jogging in eigen dorp af te haspelen. Samen met mijn schoonbroer die herstellende is, kozen we voor een duurloopje van een uur, tegen een matig en haalbaar tempo. Na twaalf kilometer en een klein uurtje later, kwamen we aan de finish. Het gaat de goede richting uit, dat belooft voor de toekomst. Maar laten we niet te hard van stapel lopen, er is nog veel werk tegen 15 november!
Die zondagochtend, gisteren dus, werd ik wakker met een houten kop. Het was bijna acht uur, om half negen kwam men me ophalen voor een bosloop in Mol. Maar ik had er moeite mee om op te staan, zelfs meer moeite dan me lief was. Mijn gsm lag in de keuken, dus afbellen was geen optie. Om 8.27 uur dan toch maar besloten om me klaar te maken. Loopkledij aangetrokken, snel een banaan gegeten en wat sportdrank naar binnengewerkt en de auto van mijn schoonbroer stond voor de voordeur te wachten.
Het was de eerste keer dat we naar de kerncentrale in Mol trokken om er de jaarlijkse bosloop af te werken. Ik prees me al gelukkig in de auto toen men me vertelde dat ze voor de tien kilometer zouden kiezen, want ik had het dubbele in gedachten. De eerste meters liepen stroef, de pintjes van de vorige avond werkten in hoofd en maag, maar na een kleine kilometer kwam ik toch in het ritme. Het was echt genieten onder een fijne nazomerzon in een werkelijk schitterende omloop. Ik was me er niet van bewust dat men in deze kant van Mol zoveel bossen heeft. Bovendien was het een puike organisatie en dat moet ook zeker vermeld worden.
We hadden precies een uur gelopen over de exact 10,2 kilometer, drank- en plaspauze meegerekend. Het ging allemaal vlot, maar toch besef ik dat er nog werk aan de winkel is tegen 15 november, maar we hebben nog een acht weken om ons klaar te stomen.
Eindelijk heb ik nog eens een vrij moment gevonden om mijn blog een beetje bij te werken. Drukte op het werk, druk met het werk voor mijn twee kranten (Gazet van Antwerpen & Het Laatste Nieuws), druk met de pasgeboren dochter, ... Kortom de handen meer dan vol. Toch ben ik er de afgelopen week in geslaagd om twee keer de loopschoenen aan te binden, eigenlijk met wisselend succes. Vorige week donderdag vervoegde ik nogmaals de joggingclub, iets wat weer een hele tijd geleden was. We waren met z'n zessen, niet overdreven, maar wel voldoende om een goede training af te werken. Een uurtje lopen tegen een deftig tempo deed me echt deugd. Gerust was ik er niet echt in, want het was weer even geleden dat ik nog op pad was en een uurtje voor het vertrek had ik met veel smaak nog een frietje-rosbief naar binnen gespeeld. Maar wonderwel liep het wel goed (beter dan met de pasta in Stockholm, maar laten we dat aub zo snel mogelijk vergeten) en ik kwam nog redelijk fris aan. Nauwelijks twee dagen later trok ik naar Vorselaar voor een schitterende loop met de al even schitterende naam, de Monumentenloop. Nadat ik eerst mijn nichtje Eva (12 jaar) de wedstrijd over 4,5 km zag winnen, mocht ik zelf op pad. Ik was ingeschreven voor de 28 km en samen met schoonbroer Luc en Frans van de joggingclub ging ik iets te snel van start. Ik had me voorgenomen om 10 à 11 km/u te lopen, maar al vrij snel had ik door dat we op minder dan vijf minuten per kilometer liepen. Toch ging het allemaal heel lekker en na een vijftal kilometer kwam ik er na een plaspauze alleen voor te staan. Ik kon het tempo redelijk goed aanhouden, maar naar het einde van de eerste ronde van 14 km speelde mijn enkel weer op, iets waar ik al bijna een jaar hinder van ondervind. Ik besloot na veertien kilometer te stoppen, ondanks het goede loopgevoel. Ik voel dat er na de erbarmelijke maanden juli en augustus beterschap op komst is. Vanavond ga ik er weer even tegenaan, misschien met de joggingclub of anders alleen, dat zien we nog wel. In het weekend staat er weer een lange duurloop op het programma. De keuze gaat tussen de natuurloop in Mol (Nuclea-loop) of in Zevendonk (Zevendonk voor Muco). Wat vaststaat is dat ik minimum twintig kilometer afwerk. Eens kijken of we dan nog op schema zitten voor hét doel van het jaar, de marathon in Kasterlee, voor eigen volk.
Na precies een maand van inactiviteit (vermoeidheid, werk, rugklachten, geboorte dochter, ...) besloot ik gisterenavond opnieuw de loopschoenen aan te trekken. De Hollewegjogging in het naburige Lichtaart is een leuke wedstrijd in een schitterende omgeving maar tegelijk ook loodzwaar parcours op de Kempense Heuvelrug. Van wedstrijd was er wat mij betreft niet echt veel sprake, ik koos ervoor om tien kilometer te lopen in een tempo dat ik kon volhouden. Het was gewoon een test, meer niet, zelfs een tijd rond het uur zou me tevreden gesteld hebben, de enige bedoeling was om het einde te halen.
Er was heel veel volk komen opdagen en dat maakt het allemaal veel leuker, je vindt wellicht iemand die hetzelfde tempo loopt en waarmee je een babbeltje kan slaan. Ik kwam al vrij snel Gust (de polis) tegen, een scheidsrechter in het voetbal die voor aanvang van het nieuwe seizoen zijn conditie kwam testen. De volgende bekende was Den John, die ik voor het laatst zag in en onmiddellijk na de marathon van Stockholm, alweer meer dan twee maanden geleden. Ik bleef mijn tempo lopen en voor hem was dat blijkbaar net iets te snel, al liep hij wel de marathon in de Zweedse hoofdstad uit, terwijl ik nog voor halfweg de strijd moest staken.
En toen kwam ik Peter Boonen tegen, één van de bezielers van de Joggingclub in Kasterlee, en zo had ik meteen iemand die zowat hetzelfde tempo liep als ik. Hij liep de vijftien kilometer en wilde niet te hard van stapel lopen, ik daarentegen had iemand waar ik me op het einde van een moeilijke tweede ronde kon optrekken. De eerste ronde kwam ik door rond 26 minuten, de tweede legde ik tot mijn grootste verbazing een beetje sneller af.
Ik was zeker tevreden over deze nieuwe start. Nu komt het er op aan om dit ritme aan te houden en de trainingsfrekwentie wat op te drijven. Het schema dat ik wil volgen, eigenlijk al twee weken geleden, vraagt vijf trainingen per week, en dat wil ik ook halen. Zo hoop ik er te staan in het enige grote doel dit jaar, de marathon van Kasterlee.
Hallo hier zijn we weer! Na een deugddoende vakantie en een miserabele Dwars Door Kasterlee, een wedstrijd waarnaar ik zo had uitgekeken, maar uiteindelijk net geen kwartier toegaf op mijn tijd van vorig jaar, heeft mijn leven een nieuwe wending gekregen. Op woensdagochtend 5 augustus om zes uur in de ochtend zag mijn dochter Hanna het levenslicht. Zowel met moeder als dochter is alles verlopen zoals het hoort en ook de grote broer was heel trots.
Een minpuntje is wel dat er gedurende die periode van trainen niets, maar dan ook helemaal niets, in huis is gekomen. Zelfs om deze blog bij te werken vond ik niet de tijd en ruimte. Momenteel is het nog ontzettend druk, maar vind ik af en toe al eens een gaatje.
In bijlage enkele foto's van de dochter, een keer met haar broer en een keertje met mezelf.
