Etappe 42: Wick - Brora 78 Km

Het weer begon nogal afwisselend. Bij het opstaan had ik goede hoop op een mooie dag maar bij het vertrek, 2 uur later dus, was het alleen maar kil, grijs en winderig. Niet zo erg als gisteren maar toch. De zon bleef wel proberen om door te breken. Aanvankelijk met beperkt succes maar rond de middag was het toch terug zomers, zij het met een fris windje.

Mijn bezoekje aan Wick gisteren was toch een beetje teleurstellend. Ik had mijn laptop meegenomen met het gedacht van wel ergens (free) wifi te vinden, bijvoorbeeld in een gezellige pub of zoiets. Ik heb in Wick echter niets gezelligs gevonden, laat staan iets met wifi. Ik heb wel mijn fish and chips gehad en hij was redelijk.

De route van vandaag was zo'n beetje zo als het weer. Ik had besloten om voorlopig de kust te volgen en dan is er maar één mogelijkheid, de grote weg. Met de drukte op die weg viel het nogal mee, ook toen de A99 overging op de A9. Maar in het begin was de route een beetje grijs en saai maar geleidelijk werd ze toch aantrekkelijker, nog voor de wolken volledig opklaarden. Het aantrekkelijker worden kwam wel samen met terug wat meer klimwerk. In Brora, mijn eindbestemming van vandaag, ben ik eerst nog even doorgereden naar het centrum voor wat inkopen. Doordat ik gisteren uit ben gaan eten had ik nog wel genoeg voor vanavond maar ik had nog geen brood voor morgen vroeg. Morgen gaat het nog een stukje verder langs de A9 maar dan gaan we toch afwijken. Waarschijnlijk doe ik een stukje van de heenweg in tegengestelde richting.

Het is maar na dat ik fris gedoucht en gewassen voor mijn tentje zat dat ik merkte dat ik eigenlijk 100 meter te vroeg gestopt ben. Ik zag een aantal motorhomes passeren terwijl het een doodlopende straat is. Ik ben dan even gaan kijken en de grotere, meer ontwikkelde camping ligt dus om de hoek 100 meter verder (het zouden er 200 kunnen zijn). Nu, ik heb hier ook alles wat ik nodig heb, behalve misschien de wifi maar dat komt uiteindelijk met wat vertraging toch goed, en ik heb hier mogelijk wat meer rust. Behalve dan met de A9 in de buurt maar daar zullen die 100 meter ook wel niet veel verschil maken.

Etappe 41: Thurso - Wick 71 Km

De Schotse zomer is voorlopig (?) voorbij. Gisteren kwamen van over zee wolken en wind aandrijven en vanmorgen was het kil, grijs en winderig. Van minimale kledij gisteren naar maximale vandaag. Meer wat je verwacht van Schotland.

Nog een 37 Km scheidden me van John O'Groats maar bij Mey maakte ik nog een kleine afwijking om een snelle blik op het Castle of Mey te werpen. Daardoor kwam ik op nog 40 Km tot John O'Groats. Uiteindelijk heb ik over mijn LEJOG zo'n 1.980 Km gedaan, tegenover de 1.912 officiële. Ook het Engelse koppel kwam aan terwijl ik er was. Hun ritme heeft altijd wat afgeweken van het mijne, later vertrekken en vroeger stoppen vanwege hun hogere snelheid en kortere gemiddelde afstand. De laatste 3 dagen waren echter dezelfde. Er was dan nog een koppel die zij ook reeds eerder ontmoet hadden. Verder veel moto's en een clubje met geld op overschot (Ferrari, Aston Martin en exclusiever (McLaren?, ...)). John O'Groats is natuurlijk ook wel enigszins toeristisch, met hotel, een paar coffeeshops en wat souvenirwinkeltjes, maar tenminste niet het circus van Lands End. Nog even wat gedachten gewisseld met de anderen over een tas koffie en dan ben ik verder getrokken, de anderen moesten nog even wachten op hun pick-up.

Verder trekken ging dan over de "grote" weg naar Wick, waar het bij aankomst toch al weer een beetje begon op te klaren. John O'Groats is toch een beetje een keerpunt. Niet alleen gaat het nu terug richting zuiden en westen maar met een goede 6 weken zou ik ook ongeveer halfweg mijn trip moeten zijn. Ik heb beslist om dit keerpunt te "vieren" met een fish and chips. Ik heb er nog geen gehad en het moet er toch eens van komen in GB.

Overigens nog een kleine correctie op de blog van gisteren. Ik schreef daar over "die ene dag in april 2015" maar dat moest natuurlijk 2005 zijn.

Etappe 40: Tongue - Thurso 72 Km

Nog steeds hoogzomer. Ook het terrein was in het verlengde van gisteren: wijds, open en dus zonder schaduw. Ik ben blij dat ik mijn factor 50 meegebracht heb.

Na de tegenvallende camping eergisteren was gisteren weer een meevaller. Ik kampeerde bij een hostel. Het kampeerterrein achterin was momenteel een werf vanwege een grote renovatie maar er was nog voldoende gras voorin om mijn tentje (en meer) op te stellen. Ook voor een camper of caravan was er op de parking nog wel plaats voorzien. Ik was echter de enige die gebruik maakte van de kampeergelegenheid. Ik kon daar bij wel gebruik maken van de faciliteiten van de hostel zoals bijvoorbeeld in de lounge mijn laptop inpluggen voor electriciteit, die kan er ook weer even tegen, en een en ander uiteen spreiden om mijn plannen voor de volgende dagen verder uit te werken ... in principe op 7 juli in Belfast. Ook de gastenkeuken kon ik gebruiken, dat is ook eens een verandering om te koken. Bovendien was ze heel mooi gelegen, als bewijs de eerste 2 foto's die ik gisteravond nog nam in de onmiddellijke omgeving. Langs het kleine weggetje ben ik vanmorgen overigens verder gegaan.

Vanmorgen bij het vertrek nog een leuke babbel gehad met een wat oudere vrouw, ongeveer mijn leeftijd waarschijnlijk, die er ook vroeg (8 uur) aan begon terwijl de anderen nog in bed lagen. Die anderen dat waren dan een tiental van de vele motards die hier ook rondtoeren en nog een handvol fietsers. De vrouw fietste ook op haar eentje met een mountainbike door Schotland. Bij die motards had ik ook kunnen horen, ware het niet die ene dag in april 2015. Nu, ik heb er geen spijt van dat ik het ondertussen met de fiets doe. Ik houd wel van het ritme en het fysieke van mijn manier van reizen en je moet als fietser al wat geluk hebben om een groep herten te spotten in de wijde vlakte laat staan een vogel in de graskant, je moet hem eerst al horen om te weten dat hij er is. Ik zie het met de moto niet gebeuren.

De omgeving van vandaag leek aanvankelijk dus wel op die van gisteren. Het ging, parallel met de kust, wel wat meer op en af. Er was ook wat meer verkeer maar daar tegenover staat dat er wat minder vliegen waren. De laatste 20 Km waren terug erg gecultiveerd en toen werd het wel wat saaier.

Ook vandaag weer een best mooie camping in Thurso, waar ik kampeer met zicht op zee. En ook hier is de wifi weer gratis. Er is niet altijd wifi maar als er is dan is hij gratis in Schotland, dat kunnen ze in Engeland niet zeggen.

Als extraatje doe ik er vandaag nog eentje van mezelf bij. Ik had voor de gelegenheid een goede piknik plaats, het is niet altijd zo comfortabel. Er was ook een vuilbakje, dan kan er al eens een blikje sardienen of makreel op tafel komen. Anders is het steeds "the laughing cow".

Etappe 39: Lairg - Tongue 63 Km

De regen van gisteren was maar een kort intermezzo, nog steeds hoogzomer in de Highlands. Ik heb speciaal een paar dikkere sokken ingepakt voor het geval dat het nog koud zou zijn in het hoge noorden ... misschien dat ik ze in Ierland nog zal kunnen gebruiken maar hier heb ik ze voorlopig niet nodig.

De camping scoorde gisteren al niet hoog, alles wat er moet zijn is er (behalve misschien de wifi) maar echt aangenaam was het er dus niet. Vanmorgen viel ze helemaal van de ladder. Honderden mini muggetjes hadden zich verzamelt op het tentengrasveld en met name op en rondom mijn tent. Ik ben met mijn ontbijt in mijn tent moeten kruipen omdat het buiten niet uit te houden was. En dan moest ik later nog mijn tent afbreken en inpakken, een nachtmerrie na het ontwaken was het. Nog erger dan die camping net voor Penzance, een paar weken geleden.

Na het vertrek ging het nog even langs Loch Shin maar dan begon het al snel gestaag te klimmen, de wijde leegte op. Het terrein waar ik zo van houd dus, al kan ik ook wel van andere omgevingen genieten. Midden in die leegte, na een 25 Km, staat de Crask Inn. Schijnbaar de meest afgelegen Inn van Groot Brittannië. Ik kan dat niet bevestigen maar afgelegen is hij alleszins. Nog een goede 10 Km verder staan een paar huizen, met een hotel, die zich het dorp Altnaharra noemen en dat was het zo wat voor de hele rit vandaag. Hoe dan ook, hoe ver afgelegen dat hij ook is, hij heeft de fotoselectie van de grote leegte niet gehaald. Mijn eindbestemming vandaag is trouwens ook niet echt groot genoeg om bij ons een dorp te zijn.

De weg toonde vandaag ook een beetje het onberekenbare van de nummering van de Engelse wegen. De A9 was, een paar dagen geleden, open getrokken tot een expresweg met 2x2 rijbanen en een middenberm in de omgeving waar ik mijn camping verwachtte. De weg van vandaag was de A836, ook een A weg dus, maar deze was slechts een enkel baanvak met geregeld een uitspanning om elkaar te kunnen passeren. Hij was soms wel een beetje irritant druk. Niet dat we van het niveau ring van Antwerpen spreken natuurlijk maar als er zo een paar auto's kort na elkaar volgen moet je daarvoor wel telkens aan de kant. Nog véél irritanter waren echter de vliegen. Ze waren niet met zo veel als die kleine rotdingen van vanmorgen maar wel een serieuze maat groter en met genoeg om met enkele tientallen rond je hoofd te komen zwermen. Voor de meeste lijkt dat genoeg te zijn, het is ook al genoeg om je stapel gek te maken, maar de midgies lusten wel een stuk van het beestje. Ze proberen dan ook neer te strijken en sommigen slagen daar natuurlijk ook in met een pittige beet als gevolg.

Zoals gisteren reeds aangekondigd was de rit van vandaag een stuk korter maar met de warmte en het volledig ontbreken van enige schaduw was het misschien toch wel voldoende voor vandaag. Wie had gedacht dat ik zoiets ging zeggen in Schotland. Hoe dan ook, ondanks de nachtmerrie in het begin en de irritante vliegen onderweg, was het alweer een schitterende dag.

Etappe 38: Inverness - Lairg 93 Km

Nog altijd zomer in Schotland, zij het met wat meer wolken en wind. Na de middag nam de bewolking nog verder toe en toen ik op mijn camping aankwam was het eigenlijk gewoon weer grauw en winderig. Iets na zes uur ging het zelfs wat regenen. Ik had net gedaan met koken en ben dan maar met mijn eten en alles wat beter niet nat werd in mijn tentje gekropen.

Ik had eigenlijk het idee om deze morgen eerst een beetje rond te fietsen in Inverness maar het was te druk en daardoor te lastig om dit te doen, dus ben ik maar gewoon door gereden. Op zich heeft Inverness wel iets, zeker wat ligging betreft, maar van wat ik gezien heb zou ik het precies toch geen aantrekkelijke stad noemen. Er is ook nogal wat industrie in de omgeving. Ook na het verlaten van de stad werd het nog niet echt prettig, het ging nog geruime tijd min of meet langs de A9 die toch wel behoorlijk druk was. Pas in Tore lieten we de A9, voorlopig, voor wat hij was en namen we wat afstand. Het ging daarop naar Dingwall. In Dingwall zal ik mogelijk al vrij snel terugkeren, het wordt waarschijnlijk een stopplaats op mijn terugweg. Ik ging hier ook inkopen en terwijl ik deze aan het wegsteken was, dat is nog een tamelijke karwei om dat juist in een fietstas te krijgen, ontmoette ik terug het Engels koppel dat ik enkele weken geleden in Wells ook al ontmoette. Waarbij we toen tot de vaststelling kwamen de zelfde gids volgden. Ik denk dat zij wat kortere etappes reden maar geen break namen in Manchester en Glasgow, zij vertrokken een dag eerder dan ik in Lands End.

In Ardgayhill stond er weer een verwittiginsbord langs de kant, deze keer met de melding dat er bij een viaduct 2 sets steile trappen te nemen waren en dat als alternatief de A836 te nemen was zonder dat dit verschil maakte in afstand. Nu, die verwittiging stond ook al in mijn gids en mijn beslissing was dus al op voorhand gemaakt. Die viaduct bleek net voor het terug samenkomen van de 2 routes en ik heb dus de trappen gezien. Het waren eigenlijk 3 sets want die aan de overkant was verdeeld in 2 delen. Overigens gingen ze allemaal naar beneden, omdat je aan de overkant vanaf een hoogte kwam, en ze waren voor mij inderdaad niet te nemen.

Het was vandaag de 4° opeenvolgende eerder lange rit maar de volgende dagen worden beslist een stuk minder.

Ik heb al gezegd dat het jammer is dat ik met mijn pocket cameraatje geen vliegende jachtvogels meer kan trekken. Maar als er eentje bereidt is om op een paal te poseren is dat ook leuk natuurlijk en dan blijkt de zoom op dat kleine ding toch redelijk te werken.

Etappe 37: Newtonmore - Inverness 93 Km

Nog altijd zomer in Schotland. Zelfde weer als gisteren maar dan een beetje warmer. Goed voor alweer een behoorlijk lange rit.

Kort na het vertrek passeerden we Ruthven Barracks. In 1200 werd op de plaats reeds een houten fort gebouwd. De ruïne die we nu nog zien zijn de resten van een kazerne dat gebouwd werd in 1719. Het achterste gebouwtje zijn stallen die later toegevoegd werden. Het geheel werd verwoest tijdens een opstand in 1745-1746. Een beetje voor Aviemore splitste de route in 2 richtingen. Ik las in mijn gids: neem de linkse route alleen als je met een mountainbike rijdt aangezien het bos pad erg ruw is en niet doenbaar met een touring- of wegfiets. Ik vond het wel raar want Aviemore is een van de etappeplaatsen in de gids en via de weg zou men het niet passeren maar koos dus wel voor rechts over de weg. Het was pas daarna dat ik merkte dat mijn verwittiging maar gold voor een volgende splitsing. Nu, mijn wegroute was goed, rustig en mooi met een heel aangenaam picknick plaatsje (foto 2). En bovendien stond op het pad voorbij Aviemore toch ook wel een verwittiging voor een "stony track". Ik ben er dus van overtuigd dat ik de juiste keuze gemaakt heb.

Na dat de routes terug samen gekomen waren passeerden we Carrbridge. Het stadje is genoemd naar de oude brug die er nog steeds ligt, de oudste stenen brug in de highlands. Bij de brug was dan de 2° splitsing, hier werd ook ter plaatse verwittigd dat het bospad enkel haalbaar was met een mountainbike. Beide routes klommen naar de Slochd pas, waar ze terug samen kwamen. Ook de Schotten hebben hun oude stenen. En dan bedoelen we de héél oude stenen, niet die van bijvoorbeeld een oude brug. Even voor Inverness passeerde de route langs de "Clava Cairns", een ongeveer 4.000 jaar oude begraving site.

Vandaag overigens ook een rood eekhoorntje gezien. Nu zou je denken wat is daar speciaal aan maar in Groot Brittannië zijn rode eekhoorntjes (wij zouden eerder bruin zeggen, denk ik) bijna een staatszaak. De rode eekhoorntjes zijn de oorspronkelijke Britse eekhoorns, net als bij ons. Ergens in het verleden zijn er echter grijze eekhoorns vanuit America in Groot Brittannië terecht gekomen en deze zijn schijnbaar veel dominanter dan de rode. Ze hebben over bijna het hele land de rode eekhoorns verdreven en hun territorium overgenomen. Waar er nu nog wel rode eekhoorns zitten staan dan ook verwittigings borden met de vraag om het wat langzamer te doen voor de eekhoorns. En ik heb vandaag dus, na inderdaad al een massa grijze exemplaren, een rood eekhoorn gezien. Vandaar een extra fotootje.

En op de camping heb ik voor de 3° keer gratis wifi. Dat was in Engeland niet waar.

Etappe 36: Aberfeldy - Newtonmore 92 Km

Zomer in Schotland, stralend blauwe hemel en aangename temperatuur. Nog wel vertrokken met lange mouwen maar tegen de middag heb ik die uitgedaan. Ideale omstandigheden voor alweer een behoorlijk stevige rit.

Over de route van vandaag val weinig te vertellen. Eerst even terug gereden om ze te bereiken. Het eerste noemenswaardige plaatsje dat we passeerden was Pitlochry maar dat was weinig speciaal. Een beetje ervoor wel een mooi kasteel met een berg in de achtergrond maar de foto heeft de selectie niet gehaald. Het meest meldingswaardig was waarschijnlijk Blair Atholl, een oud dorpje met een castle en een watermill. Heel leuk maar ook tamelijk toeristisch uitgebuit. Uiteindelijk heeft de watermolen het voor de fotoselectie gehaald boven de kastelen of het dorpje, het oude dorpje was trouwens eigenlijk maar een rij huizen waarvan één een hotel was.

De mooiste attractie van de dag, voor mij toch, was de klim en de passage van Drumochter Pass. Bij het begin van het pad stond een verwittiging dat er van oktober tot mei kans was op "snow drifts" en dat er voor de volgende 30 Km geen kans was op eten of schuilen. Het pad was echter goed tot behoorlijk, tenminste op de weg naar boven. Het was ook een lange maar gestage klim, best wel goed. Op de top werd ik officieel welcome geheten in de Highlands, via een bord langs de weg. Voorbij de top was er wel een stuk pad waar ik niet zo blij mee was maar een probleem werd het nooit. Op het einde was er wel even ongerustheid toen ik op de plaats kwam waar ik mijn camping verwachtte alleen een autostrade zag. Bovendien zou volgens mijn inschatting die camping aan de andere kant daarvan moeten liggen. Een kilometer verder zag ik langs die autostrade echter een bord die de camping aankondigde en nog wel langs mijn kant. Die autostrade zou daar trouwens terug over gaan op een gewone grote weg.

Etappe 35: Gartmore - Aberfeldy 99 Km

Het weer vandaag lag in het verlengde van gisteren: af en toe wat wolken, een fris windje dat soms "goed voelbaar" was maar vooral mooi weer .

Vanmorgen niet terug gekeerd naar mijn route maar rechtstreeks naar Cobleland, het volgende dorpje, gereden. Veel tijd om op te warmen was er niet, het ging al vlug bergop. Voorbij Cobleland volgde al snel Aberfoyle en daarna zou ik een pad moeten nemen. Aan het begin van het pad stond echter een verwittiging dat de route over de volgende 7 mijl, of zo iets, over een echt bospad zou gaan. mountain- en tourbikes zouden wel OK moeten zijn maar voor lichtere fietsen zou het moeilijk worden. Als alternatief werd de langere weg over de A827 voorgesteld. Nu rijd ik met een stevige tourbike maar de Engelsen rekenen in principe niet op een volledige bepakking. Bovendien maakte mijn gids ook melding van een "fine-gravel track" en een stuk verder van een "stony path". Geen van beiden mijn favoriete ondergrond en als je daarbij nog bedenkt dat er stevig geklommen en gedaald zou moeten worden was de keuze snel gemaakt, ik zou met mijn superzwaargewicht het alternatief van de superlichtgewichten nemen. Het zou dan wel een stuk langer zijn maar in tijd mogelijk minder. Bovendien bleek de weg ook rustig en mooi genoeg.

Een stuk verder, terug op een (behoorlijk goed) pad van de route, werd ik in mijn gids verwittigd voor een "steep climb". Het was inderdaad nog eens een moord ding op een ietwat losse ondergrond, terwijl de weg gewoon beneden bleef doorlopen. Je vraagt je dan af waarom? Het uitzicht maakte echter wel een en ander goed en bovendien volgde er geen afdaling voor we de weg terug moesten kruisen. De weg moest uiteindelijk dus via een lange graduele klim ook omhoog. Na het kruisen van de weg volgde er wel een afdaling maar die gebeurde op een deftig asfalt pad (deftig asfalt is op zich al het vermelden waard) ... tot het asfalt schijnbaar op was en er slechts een gewoon karrenspoor overbleef.

Na de afdaling kwamen we terug op de weg bij Killin en daar begonnen we aan de weg langs de oevers van het lang uitgestrekte Loch Tay. De weg golfde wel een beetje maar het uitzicht op het Loch en de heuvels, en daarachter de bergen, aan de overkant was mooi maar de weg was vooral lang, héél lang. Loch Tay is smal maar wel een 15 Km lang. Maar dus toch leuk fietsen daar. En aan het einde volgde dan Kenmore en dan werd het uitkijken naar mijn einddoel voor vandaag, Aberfeldy. Na de korte rit van gisteren volgde vandaag dus een lange rit, nog een beetje verlengd door mijn keuze voor het alternatief bij Aberfoyle.

Ik heb vandaag ook op verscheidene plaatsen gemerkt dat de Schotten hun bossen aan het leegroven zijn. Ik heb in Scandinavië al op verschillende plaatsen boomkappingen gezien maar daar lijkt dat doordacht en beheerd te gebeuren. De Schotten kappen echter hele hellingen leeg en laten de grond gewoon brak achter. Vooral op hellingen lijkt me dat geen goed idee i.v.m. erotie en dergelijke. Het lijkt me dat dit eens verkeerd moet aflopen.

En schijnbaar zijn in Nederland de vakanties al begonnen, ze zijn hier aan het aankomen. Op de eerste helling van de dag ook al een Nederlands koppel op de koersfiets tegengekomen. Zij deden daar een "op en neertje" waarbij ze me dus eerst inhaalden en ik ze daarna tijdens hun afdaling weer tegenkwam. Er is niet veel gezegd maar puur visueel en aan het accent van hun groet kon je al merken dat het Nederlanders waren. Ook mijn eerste Belgische toeristen gezien vandaag, een blauwe camionette (of mobilhome, het was moeilijk in te schatten) die me inhaalde.

Etappe 34: Glasgow - Gartmore 65 Km

Weer een mooie dag in Schotland, een beetje bewolking en wat frisse wind maar vooral mooi.

Vanmorgen Glasgow verlaten zoals ik het binnen gekomen ben, langs de oevers van de Clyde. Overigens de hele ochtend zowat langs het water gereden: eerst de rivier Clyde, daarna het Forth and Clyde Canal en dan de rivier Leven. Heel mooi fietsen maar met nog veel agglomeratie rondom, niet het meest inspirerende panorama dus. De rivier Leven bracht ons naar Loch Lomond, het grootste meer van Schotland (Loch Ness is kleiner maar wel dieper en heeft het grootste watervolume). Hier kan je jezelf dan vragen stellen bij de toeristische waarde van de Sustrans routes. Loch Lomond wordt ook dikwijls bezongen als het mooiste meer van Schotland (vooral lokaal misschien). Ik was hier al eens tijdens een van mijn eerste fietsreizen, toen nog meer op zijn Engels met minder bepakking en lodging in hostels en Inn's voor 3 weken, en kan het alleen maar bevestigen als een schitterend meer. Nu, mijn route komt tot op een paar honderd meter maar je krijgt het meer niet eens te zien. Ik heb dan in Balloch maar een rondje gedaan om tenminste het uiteinde (of het begin, het is maar hoe je het bekijkt) van het meer te zien. Voorbij Balloch werd het panorama wel een stuk interessanter. Wat meer wat je verwacht van Schotland, wat ruiger en met bergen aan de horizon. Er mocht dan ook, na een lange vlakke aanloop, weer wat geklommen worden.

Ik stopte uiteindelijk, na een kort ritje, in Gartmore in het Trossachs Holiday Park. Een camping die zeker bij de betere van mijn trip hoort en waar ik voor 9,5 £ de wifi er gratis bij krijg! Ik heb gisteren namiddag nog behoorlijk wat tijd besteed aan de planning van het eerste deel van de terugkeer zuidwaarts en heb de eerste 10 dagen daarvan behoorlijk uitgewerkt. Nu kreeg ik van de patron hier echter een kaartje met campings van Schotland niet zo volledig als hij beweert maar goed. Nu zijn het niet die campings die me opvielen maar wel het feit dat ik ook vanuit Schotland naar Belfast kan varen. Aangezien ik hier goede wifi en bovendien in een lokaaltje terecht kan, ben ik dus al begonnen met het herplannen van die volgende dagen.

Sinds ik gisteren mijn wifi probleem nog opgelost heb ben ik best tevreden over mijn hostel. Het is wel erg groot, voor een hostel. Maar het is allemaal proper en netjes, rustig en de staff is vriendelijk en behulpzaam. Ik vraag me wel af hoe ze het gaan noemen na de Brexit, Euro Hostel is dan eigenlijk een beetje uit den boze   .

Ook Glasgow is best wel meegevallen. Bij aankomst kreeg ik een beetje een Manchester gevoel maar dat valt, voorlopig, dus nog goed mee. Er wordt wel veel afgebroken voor "development", voor moderne nieuwbouw dus. Je ziet het nu al wel dat sommige oude gebouwen wat verloren staan tussen hun moderne collega's. Maar ik heb dus een goede dag gehad met bovendien ook goed weer, afgezien van een fris windje. Ook in Schotland kan het dus goed weer zijn  .

Kort voor mijn vertrek was het plan gerijpt om op het einde, tegen 5 augustus, voor een weekje terug naar hier te keren om naar het Europees kampioenschap wielrennen te komen kijken, de wegwedstrijden en het mountainbiken. Dat plan is ondertussen al weer geschrapt. Ik zal niet meer zo ver terug naar het noorden komen. Bovendien geloof ik niet dat ik hier op tijd zou geraken.

Etappe 33: Abington - Glasgow 81 Km

Om half zeven, terwijl ik zat te eten, heeft de regen me dan toch bereikt. Het begon met wat gemiezer maar leek al vlug toe te nemen en dus ben ik maar naar "binnen" gevlucht. Het is dan omzeggens niet meer gestopt met regenen tot zowat half tien vanmorgen. Samen met nog wat wind dus geen aangename nacht om te kamperen. Omdat ik toch vroeg wakker was en het in de tent ook niet aangenaam was ben ik er maar wat extra vroeg aan begonnen. Voor 7 uur was ik al onderweg. Niet dat het om te fietsen aangenamer was dan om te kamperen maar er zat dan tenminste vordering in.

In weze ging mijn route verder zo als gisteren langs de A74(M), aangezien richting Glasgow gaat. Maar we hebben vandaag wel wat meer afstand genomen, onder andere langs het landgoed Chatelherault, vroeger een jachtgebied van de Hertogen van Hamilton. Later passeerden we (overigens niet de koninklijke meervoud maar mijn route en ik dus) ook langs het Mausoleum van Hamilton, vrij bombastisch in het park.

Al 25 Km voor Glasgow kwam ik in de steden terecht. Het zijn misschien niet officieel voorsteden van Glasgow maar het is wel een aaneenschakeling van het ene na het andere. Mijn route gidste me er echter mooi door over fietspaden en kleine wegen met een goeie markering. Ik fietste uiteindelijk Glasgow binnen langs de oevers van de rivier Clyde. Heel leuk maar ze meandert wel wat veel. Ik was een beetje ongerust om mijn (eerste) hostel te vinden omdat de kaart van Glasgow zich beperkt tot de route en mijn doel daar ergens boven lag. Het was pas bij het naderen van Glasgow dat ik er aan dacht dat de wegenatlas die ik bij heb misschien ook wel een stadsplannetje van Glasgow heeft. En inderdaad en met dat plannetje kwam ik vrij vlot op mijn bestemming. Zij konden me echter maar 1 nacht in een privé kamer aanbieden en aangezien ik hier wil pauzeren en liever in gedeelde kamer ga, ging ik dus verder op zoek. Op aanraden en aanwijzen van de staf van de SYHA kwam ik terecht bij Eurohostel, terug naar waar ik vandaan kwam. En hier heb ik dus een plaats voor 2 nachten op een kamer van vier. Voor de kamer van 12 heb ik bedankt, die is nog wat goedkoper maar toch liever iets kleiner.

Ook hier werkt de wifi echter niet zoals hij zou moeten. Ze werken met een systeem met een inlogscherm dat zou moeten verschijnen wanneer je internet opent. Het functioneert wel op mijn telefoon maar niet op mijn laptop. Dit is al de tweede plaats, ik had hetzelfde probleem in Kirkpatrick. Waarom moeten ze de dingen ook zo nodeloos complex maken? Gebruik toch gewoon een router met paswoord.

Net voor het slapengaan nog een ideetje gehad. Dat inloggen gebeurt mogelijk met een pop-up scherm, even mijn settings bekijken ... mijn pop-ups worden geblokkeerd, even deblokkeren en alles werkt

Etappe 32: Kirkpatrick Flemming - Abington 79 Km

Vanmorgen wakker geworden met een stralend blauwe hemel in een praktisch windstille omgeving. Wolken en wind zouden echter al vlug terugkeren. Volgens het weerbericht van de BBC, die speelde in de sanitaire blok, zou het na de middag gaan regenen maar dat heb ik (nog) niet gehad.

Vanmorgen een goede 2 Km terug gereden om weer op mijn route te zijn. Ik had vandaag het gemakkelijkste de autosnelweg genomen want de route liep de hele dag langs de A74(M), met toevoeging van de M van motorway dus. Fietsers worden echter ook in Schotland niet op de autosnelweg geduld dus heb ik me maar aan de parallelweg links en rechts er naast, een paar keer overgestoken dus. De route leidde ook langs Lockerbie. Op zich een plaatsje zoals zo veel in deze omgeving, ware het niet van die fatale 21 december in 1988 toen de vlucht van PanAm 103 hier eindigde met naast iedereen aan boord ook 11 slachtoffers op de grond. In het stadje zelf merk je er niets meer van maar er is een herinneringsmonument op het kerkhof een beetje buiten het stadje.

Mijn einddoel vandaag was Abington. Een klein dorpje met behoorlijke camping die echter ook weer geen wifi heeft. 2018 en al 5 dagen onderweg zonder wifi. Morgen in Glasgow wordt het in principe een hostel, dan moet het eindelijk toch weer eens lukken.

Etappe 31: Clifton Dykes - Kirkpatrick Flemming 85 Km

Vanmorgen zat er wat meer afwisseling in de kleur van de wolken. Tegen de middag kwamen er zelfs geregeld hemelsblauwe gaten in maar er stond wel de hele dag een onaangename wind.

Mijn camping lag vlak bij Penrith maar nog voor dat te bereiken passeerde ik reeds Brougham Castle, of tenminste de restanten daarvan. Vandaag ben ik voor de gelegenheid eens aan het begin van de rit gaan winkelen, in Penrith dus. Het nadeel is natuurlijk wel dat je dan de hele dag je inkopen moet meedragen . Na Penrith stond Carlisle op de menu, met het volgende kasteel. In Carlisle ben ik ook even gaan rondwandelen in de omgeving van de kathedraal, een heel mooie omgeving vond ik. Daarna nog even door het centrum gefietst en dan mijn route verder gezet. Daarna volgde dan Gretna en dus ... Schotland. Op een bepaald moment stond ik op 6 Km van Gretna maar dat is dan wel via de M6, dat wordt niet aangeraden met de fiets . Er leek een parallel weg naast de M6 te lopen maar ik was er niet zeker van dat deze volledig door liep dus heb ik maar de voorzien route gevolgd. 6 Km werden er zo 14, omdat ik nog een stuk afgesneden heb door de grotere weg te volgen.

Gretna Green, als ik het goed voor heb eigenlijk een gehucht van Gretna, is zo een van die plaatsen waar je moet passeren maar niet meer dan dat. Gretna Green maakte geschiedenis sinds 1754. In dat jaar werd in Engeland een wet gestemd waarbij je 21 moest zijn om te kunnen trouwen zonder toestemming van de ouders, en bovendien moest je ook trouwen voor de kerk. In Schotland gold die wet niet en dus gingen veel jonge koppeltjes naar het eerste dorpje over de grens om te trouwen. Bovendien moest dit in Schotland niet voor een officiële instantie gebeuren en zo kwam men terecht bij de smid van Gretna Green, de smid volstond dus om te trouwen in Schotland. Tegenwoordig gaan vooral toeristenbussen naar de smid in Gretna Green voor een pseudo huwelijk. Voor een officieel huwelijk volstaat ook in Schotland een smid niet meer.

Maar zo ben ik dus na iets meer dan een maand in Engeland in Schotland terechtgekomen. En ik heb daar een échte camping gevonden, "King Robert the Bruce's Cave", met alles erop en eraan ... douches en al. Ik ben ondertussen dus fris gewassen. De wifi werkt echter alleen op mijn telefoon, niet op de laptop waarmee ik de blog maak. Nu, ik heb tenminste een paar kranten kunnen lezen .

Wat de naam van de camping betreft, hier bij de camping is een grot. In 1306 zou King Robert Bruce, een Schotse koning die in strijd was met de Engelsen, zich hier gedurende een hele winter verborgen hebben voor die Engelsen. Na die winter verzamelde hij terug zijn leger om zijn strijd tegen de Engelsen voor te zetten, om uiteindelijk in 1314 de Engelsen te verslagen bij de "Battle of Bannockburn". Wat verder gebeurd is weet ik niet maar ooit moeten de Engelsen wel teruggeslagen hebben.

Etappe 30: Oxenholme - Clifton Dykes 75 Km

De lucht was vanmorgen grijs en donker grijs. Af en toe ging het wat te miezeren en soms probeerde de zon er al eens door te dringen maar beide zonder veel succes. Het was wel behoorlijk winderig en frisjes, ik heb mijn lange fietsbroek opgegraven uit de onderste regionen van mijn tassen.

Vanmorgen voor het vertrek nog wel een bezoekje aan de WC kunnen brengen, zo vroeg was de pub dan wel weer open al was het misschien maar om op te kuisen. Zoals gezegd lag mijn camping (?) op mijn route en die begon direkt te klimmen, iets wat vandaag nog wel meer mocht gebeuren. In deze streek kom je voor de omgeving en niet voor de culturele geschiedenis of de leuke dorpjes. Het duurde 33 Km voor ik vandaag door een dorp kwam dat die naam waardig was. Toch zag ik onderweg nog vrij weel fietsers. Ik klom vandaag ook naar het moorland van Sunbiggin Tarn, wijds en ruig en daar houd ik dus van. De wolken en wind, op de foto's niet zo goed zichtbaar maar wel aanwezig, voegen dan nog wat extra drama toe aan de omgeving. Hier en daar zie je op de moor dan een gekleurd vlekje van wandelaars, meestal met hond. Eentje ben ik er vandaag tegengekomen zonder hond maar met een grote rugzak, die was duidelijk aan iets meer bezig dan een zondagse wandeling. In de afdaling van het moorland volgde dan de uitzondering op de ruige omgeving met het idyllische plaatje van de waterval met watermolen van Rutter Mill.

In Appleby-in-Westmoreland kon ik dan nog wat inkopen doen voor vanavond. Supermarktjes zijn hier meestal wel open op zondag maar je moet wel een plaats tegenkomen die groot genoeg is om een supermarkt te hebben. De kleinere village stores zijn zondags gewoonlijk niet open en hebben sowieso ook maar een beperktere keuze, al had die voor mijn behoefte vandaag waarschijnlijk wel volstaan. Ik heb overigens wel een paar "noodrantsoenen" mee voor het geval ik een keer echt nergens terecht kan. Van die "trekking" maaltijden waar je kokend water aan toevoegt en dan enkele minuten laat staan alvorens te eten. Die zouden voldoende calorieën moeten hebben voor een actieve buiten dag.

Mijn camping van vandaag ligt opnieuw praktisch op mijn route, bij de boer in Clifton Dykes. Ook hier echter weer geen douche maar wel een permanent toegankelijke WC, lavabo en waterbevoorrading. Er is wel geen spiegel, 2 opeenvolgende dagen zonder scheren dat is al een tijdje geleden.

Etappe 29: Bolton-by-Bowland - Oxenholme 79 Km

Vanmorgen bij het opstaan vielen de eerste druppels en het is, op enkele onderbrekingen na, eigenlijk niet gestopt tot 2 uur ... toen is het even echt gaan regenen. Tot een uur of vier, toen is het gestopt en is de zon toch nog doorgekomen.

Mijn camping lag op een kilometertje van mijn route dus dat was geen probleem. Op het eerste kaartje uit mijn gids voor vandaag stonden drie opmerkingen: eerst "long steady climb" daarna "shorter climb" en tenslotte "long climb". En dat was het dan voor de eerste 20 Km. Op een van de eerste klimmen kreeg ik even gezelschap van drie heren met lichte bepakking. Ze trokken er even op uit voor het week-end. Op een steiler stuk reden ze vlot van mij weg maar boven wachtten ze even ... op hun vierde collega die beneden eerst nog even een telefoontje beantwoord had. In de afdaling zoefden ze me voorbij en ik heb ze niet meer terug gezien. De derde beklimming was inderdaad lang en ging naar het "Forrest of Bowland", wat een beetje een stomme naam is aangezien er geen boom meer groeit. Wel een landschap waar ik van houd, de grote, wilde leegte met alleen maar schapen en een occasionele passant. Wel kom je daar boven een paar wandelaars met de hond tegen.

Sinds gisteren, voorbij Whalley, kon je het landschap zien veranderen. Dat toont zich ook in de omheiningen. Tot voordien werden de weiden afgebakend met heggen maar nu ben ik in muurtjes land aangekomen. Geen gemetste muurtjes maar met natuurstenen gestapelde muurtjes, kilometers lang indien nodig.

Bij het naderen van mijn einddoel, Oxenholme, ben ik eerst nog even langs Kendal gereden omdat ik onderweg in geen winkel gevonden had wat ik zocht om te eten. Ik vreesde er wel een beetje voor om dan van daar de weg naar mijn camping te vinden maar dat viel goed mee, het kaartje van mijn gids in combinatie met het kaartje op mijn GPS waren voldoende om vlot naar mijn camping te rijden. De naam van de camping was "Station Inn", ik ging er dus van uit dat het weer achter een pub was en dat die pub wel wifi zou hebben. Het was inderdaad achter een pub en ik had geluk, voor 8 £ had ik er de laatste beschikbare plaats voor vannacht. Het was pas achteraf dat ik uitvond dat ze geen faciliteiten aanboden bij die camping, geen douche en WC enkel tijdens de openingsuren van de pub. Voor 8 £ heb je dus een stukje gras voor de nacht. Bovendien is de wifi zo'n gedoe waar je je registreert en dat dan wel zegt dat je verbonden bent maar dat je geen data transfer geeft. Een grote vergissing dus. Achteraf gezien had ik liever pech en geen plaats meer gehad, dan had ik een eindje terug gereden naar een andere camping. Gelukkig was al wel de zon doorgebroken waardoor het snel lekker warm wordt in de tent. Mijn camping ligt trouwens wel vlak op mijn route wat het morgen alvast makkelijk maakt.

Etappe 28: Manchester - Bolton-by-Bowland 78 Km

De wind was vanmorgen vrijwel weg maar de donkere wolken nog niet. Ik zou in de voormiddag een paar (mot-)regenbuitjes krijgen maar niets ernstigs. Na de middag pikte de wind wel terug een beetje op maar ook hier niets ernstigs.

Manchester verlaten ging behoorlijk vlot, ondanks een paar kleine omleidingetjes. Ik lag dan ook vlak bij mijn route en ze was hier behoorlijk rechtlijnig. Even buiten Manchester kreeg ik gezelschap van een wielertoerist met een crossfiets, hij houdt duidelijk van de paden. Hij had vanmorgen zijn auto binnen gedaan voor een onderhoud en reed nu via een omweggetje naar huis. Dat huis lag in Bury, het eerst volgende stadje dat ik zou tegenkomen en hij hield me dus tot daar gezelschap. Hij kende bovendien de route van buiten en ik fietste zo een tiental Km met live gids. Hij hielp me ook met het nemen van een paar van die poorten en wist me te vertellen dat deze eigenlijk bedoeld zijn tegen off-road motorrijders, die hier schijnbaar een pest zijn. Ik had al wel verscheidene borden zien staan waarop deze verwittigd worden dat ze op verboden terrein zijn en dat bij betrapping de motor zal aangeslagen worden. Na Bury moest ik nog een aantal poorten passeren waarbij ik een paar keer mijn voorste tassen moest afladen om op mijn achterwiel door te gaan en één keer moest ik me gewonnen geven en volledig afladen en dan nog mijn fiets wat opheffen om met mijn stuur over de poort te kunnen. Motorrijders blokkeren OK maar op een fietsroute zou een fietser toch moeten kunnen passeren.

Accrington was weer een van die kleine rampsteden. Ik had het spoor gemist maar aangezien het over een pad ging dat parallel liep met de weg besloot ik het zo maar te laten en in Accrington terug op te pikken. Dat bleek dus niet te lukken. Mijn kaartje van Accrington was weinig gedetailleerd en ik vond in de wirwar van de stad nergens mijn spoor terug. Toen ik besloten had van zelf in de juiste richting verder te gaan vond ik het even verder wel om het ook terug te verliezen in een dood lopende weg. Na nog wat rond gereden te zijn en met de hulp van de postman, om in de juiste richting voor het volgende plaatsje te geraken, kwam ik stomweg terug op mijn route. Bleek dat ik op het einde van die doodlopende weg over het terrein van een bedrijfje had moeten verder gaan.

Het was pas voorbij dat volgende plaatsje, Rishton, dat het leven terug mooier werd, vooral vanaf Whalley. Terug leuke dorpjes en mooie omgeving en ook niet te verwaarlozen, over de weg. In Whalley maakte ik nog een kleine omweg om de Whalley Abbey Gatehouse te zien, een oude toegangspoort tot de abdij van Whalley. Er mocht ondertussen ook al wel weer wat geklommen worden maar de omgeving was dus mooi. Ook in Bolton-by-Rowland waar ik voor 5+1 £ weer een plaatsje gevonden heb, op de camping bij de boerderij. Waar de jongste bewoner de grootste ster is, slechts vijf dagen oud. Alle nieuwe aankomers, en dat waren er nog redelijk veel, gingen eerst even kijken en dan pas installeren.

De timing van mijn fietsbreak kon niet beter zijn, er stond vandaag wel een héél onaangename wind om te fietsen óf te camperen.

Etappe 27: Wrenbury - Manchester 84 Km

Omdat er vandaag een nog vrij lange rit naar Manchester op het programma stond en ik daar niet te laat wou aankomen ben ik er (nog) wat vroeger aan begonnen. Normaal sta ik tegen 6 uur op om omstreeks 8 uur te vertrekken, vandaag alles dus (nog) een uur vroeger. Hierdoor had ik nog een mooi moment toen ik de nevel uit het gras zag opstijgen toen de zon op kwam.

Volgens ik gisteren gekeken had was er in Wrenbury maar één doorgaande weg. De route terugvinden zou dan ook niet moeilijk zijn, gewoon dezelfde weg blijven volgen en ik zou automatisch terug op mijn route komen. Al vrij snel na mijn vertrek had ik echter geen goed gevoel over de richting die ik uitging. Bij nadere controle bleek ik gisteren toch een samenvloeiing van 2 "grote" wegen gemist te hebben en ik moest dus die andere afsplitsing hebben. Geen ramp maar wel begonnen met een goede 3 Km extra aan mijn lange rit en een kwartier van mijn uur voorsprong kwijt.

Kort na mijn terugkeer op de goede route volgde de passage van Nantwich, weinig opwindend maar ook zonder problemen. De volgende, Winsford, was echter een ramp. Bij het begin van het stadje liep mijn spoor dood, er kwamen wel pijlen vanuit de andere richting maar in mijn richting was niets meer te vinden. Ik veronderstel dat we door een park moesten dat (momenteel) afgesloten was maar bewijs vond ik hier niet van. Ik vond met enige moeite en toeval het spoor terug aan de andere kant van de stad, om het daar ook weer te verliezen. Ik ving daar ook even een glimp op van het Engelse koppel op koersfietsen dat ik in Wells nog ontmoet had en die dezelfde gids volgen als ik. Zij vonden uit een andere richting en iets verder dan mij het spoor terug. Het leidde ons echter naar een nieuwe, bijna onpasseerbare poort. Ik heb er geen foto van genomen maar het was een soort pac-man figuur waar net geen fiets in paste en met bovendien daar nog een poort tussen klappend. Ik weet niet of het zo een beetje duidelijk is maar het komt er op neer dat ik mijn voortassen heb moeten afladen om dan mijn fiets op zijn achterwiel te zetten en zo nog net door het geheel te wringen. De Engelsen, met hun lichtere fietsen, gingen er net wat vlotter door en zo ben ik ze terug kwijtgeraakt. Aan het eind van het pad moest ik het geheel nog eens herhalen om dan op een T-kruising geen spoor van pijlen meer te vinden. Ik besloot dan maar mijn eigen weg richting Nortwich te zoeken. Nortwich was al niet veel beter dus ging ik gewoon mijn eigen route verder naar de andere kant van de stad.

Terug op mijn route volgden nog meer van de moeilijke "ruiterspoorten" om op en af paden te geraken. Al moet ik mijn term ruiterspoorten herzien want paardrijden was hier toegestaan en zijn kregen naast de poort een doorgang over balkjes. Ik heb dus geen idee meer wat de waarde is van die poorten. Ze zijn hier trouwens inventief met hun poorten, ik heb nog een type tegengekomen waar ik niet doorkwam en waar ik mijn fiets voorzichtjes over de (dubbele) balkjes geduwd heb. Rond Sale werd het helemaal te gortig met de "paden", ik heb van de ergste en meest overgroeide geen foto omdat ik daar met andere zaken bezig was. Bovendien waren er van mijn ruiterspoorten die dubbel in lengte waren waardoor ik er helemaal niet tussendoor kon manoeuvreren en ik dus weer mijn voortassen mocht afladen om mijn fiets op zijn achterwiel te zetten en er zo nog net tussen te kunnen. Ik had ondertussen zo genoeg van het hele gedoe dat ik, toen ik een gelegenheid zag, de route verlaten heb om verder mijn eigen weg te zoeken. Bleek dat ik al vrijwel in Manchester was aangezien ik al direct aanwijzingen naar Old Trafford zag. Ik geloof zelfs dat ik er vlakbij was, ik zag alleszins de gigantische lichttorens van een voetbalstadion. Ik geloof dat ik door mijn eigen route te zoeken een behoorlijk deel van mijn afstand af gedaan heb en zeker mijn comfort rijkelijk verhoogd. Ik wist zo ongeveer waar ik mijn hostels moest gaan zoeken, langs Liverpool Road, en ben er praktisch recht naar toegereden. Bovendien had ik bij de eerste al succes, bij mijn favorieten van de YHA waar ik ook korting krijg omdat ik lid ben van Hostelling International.

Ik zou de rit van vandaag wel als een vlakke rit beschouwen. Dat is ook merkbaar aan mijn gemiddelde snelheid van vandaag, 15,8 KmH!, zelfs met de problemen in Winsford en de belachelijke paden en poorten. Daardoor was ik echt wel behoorlijk op tijd in Manchester. Ondertussen is dan ook de was al weer gedaan en gedroogd. Morgen nog eens een fietsbreak. Ik weet nog niet wat ik ga doen in Manchester maar ik zal alleszins mijn planning voor de volgende dagen maken.

Etappe 26: Coalbrookdale - Wrenbury 74 Km

Het was vandaag nogal wisselvallend weer. Opgestaan met donkergrijze wolken maar de zon probeerde er af en toe wel door te geraken en dat lukte ook wel geregeld. De wolken bleven echter overheersen tot tegen de middag, toen veranderde de verhoudingen enigszins naar meer zon en minder wolken. Toch schuiven nog geregeld wolken voor de zon.

Vanmorgen eerst teruggekeerd tot Coalport om daar terug aan te sluiten op mijn route. Die route leidde dan naar Telford, dat we echter slechts zijdelings passeerden. Niet het aangenaamste deel van de trip tot dusver. Lange tijd ging het langs grote tot heel grote wegen, weliswaar met een goed afgescheiden fietspad (goed afgescheiden, niet goed fietspad ;-)) maar aangenaam of mooi was het niet. Voorbij Telford volgde dan al snel Newport, ook niet echt bijzonder maar ze hadden schijnbaar wel iets te vieren (gehad). Daarna werd het aangenamer fietsen maar het werd vandaag toch nooit een echt inspirerende rit. In Market Drayton ben ik dan even rondgereden om het eens te gaan bekijken, het had al iets meer maar echt spectaculair was het ook niet.

Daarna werd het alweer tijd om te gaan uitkijken naar mijn bestemming. Die lag deze keer in Wrenbury en noemde "The Cotton Arms". Dat kon eigenlijk maar bij een pub zijn en ik ging er dan ook van uit dat ik het deze keer wel zonder hulp moest kunnen redden. En het is ook gelukt, al lag The Cotton Arms, inderdaad een pub overigens, aan het einde van het dorp. Voor 5 £ heb ik een plaats op het campeerveld achterin en voor slechts 1 £ extra mag ik er ook douchen. De eerste keer deze trip dat ik extra moest betalen voor de douche maar de wifi is dan weer gratis en dat is al bijna even zeldzaam op campings hier. Dikwijls is er gewoon geen en anders is het betalend, ik heb al wel eens evenveel betaald voor wifi als hier om te overnachten. Ik zal dan vanavond misschien maar iets gaan consumeren in de pub.

Etappe 25: Stourport-on-Severn - Coalbrookdale 60 Km

Vanmorgen geen twijfel, zonnige blauwe hemel dus korte mouwen.Over de middag was er wel wat bewolking aan de rand maar die verdween ook weer.

Ook vandaag weer vlotjes terug op de route geraakt, aangezien ze vlakbij was. Kort na het vertrek ging het door Bewdley, een leuk klein stadje waar ik ook meteen mijn inkopen deed. Voorbij Bewdley ging over een goed pad door het bos. In het tweede deel moest wel behoorlijk geklommen worden, niet de enige keer vandaag. Een eind verder, bij Hampton, heb ik een pad omzeild. In mijn gids stond de verwittiging: "the path is steep, narrow and stony, be prepared to push your bike". Als ze al zo'n verwittiging schrijven voor de gewone fietsers dan ga ik er zeker niet aan beginnen. Mijn gids stelde ook zelf een alternatief voor.

In Bridgnorth kwam ik in de problemen. De pijlen wezen een andere kant op dan de route volgens mijn gids. Ik besloot mijn gids te volgen. Bij het verlaten van Bridgenorth gaf mijn gids dan weer een verwittiging voor een smal en overgroeid pad en met een alternatief. Ik geloof dat op dat smal overgroeid pad sowieso niet meer mocht/kon gefietst worden maar op het alternatief mocht dat ook niet meer. Het stond aangeduid als wandelpad met een duidelijk verbodsteken voor fietsers. Dus moest ik terug naar waar ik van gekomen was. Ik ben wel iets eerder afgedraaid en door het centrum gereden, daarbij wel enige eenrichtingsborden genegeerd. Met de fiets kan dat wel, eventueel rustig over het voetpad. Daar kijkt hier niemand van op. Door mijn rondrijden heb ik dus zowel de waterkant als het, hoger gelegen, centrum van Bridgnorth.

Voorbij Bridgenorth werd het al uitkijken naar mijn eindebestemming maar eerst moest ik nog een hindernis overwinnen, een poort. Ze maken deze poorten om ruiters te beletten van het pad te gebruiken maar ze zouden ze toch wel breed genoeg mogen maken voor een degelijke fiets. Eenzelfde poort deed me gisteren nog terugkeren. Toen was wel de grote poort ernaast verwijderd maar daar lag nog een balk van een dertig centimeter en ik zag me mijn 60 Kg fiets niet over heffen en aangezien wel wist waar naartoe en dit weinig omrijden was ben ik toen dus omgekeerd. Vandaag was terugkeren echter geen optie. Met veel moeite heb ik eerst de linkerhelft van mijn stuur er doorgehaakt om dan de rechterhelft er door te haken en dan van achter mijn fiets de rest er door te manoeuvreren, mijn achtertassen konden er nog net tussen. Drie van deze dingen heb ik vandaag moeten overwinnen. Het pad liep overigens langs een stuk van het traject van de Great Western Railway, een oude spoorlijn waarop nu nog een toeristische stoomtrein loopt. Ik heb de stoomfluit doorheen de vallei geregeld gehoord en de trein, doorheen de struiken, ook wel gezien maar dat was terwijl ik in gevecht was met een van mijn poorten.

En dan ging het dus naar mijn eindbestemming, Ironbridge. Zo genoemd omdat er een ijzeren brug over de rivier ligt. Dit is echter de eerste ijzeren brug ooit die hier ligt. Het werd echter een anticlimax, de brug is volledig ingepakt voor een grote onderhoudsbeurt en dus niet zichtbaar. Ook het zicht op het plaatsje dat, voor mij, aan de andere kant lag was te veel verstoord voor degelijke foto's. Het ligt er nochtans mooi tegen de heuvels. Hoewel ik de brug dus niet echt gezien heb, heb ik ze wel overgestoken. Hoewel de weg zelf ook opengebroken is, is er wel een zijkant vrij gehouden voor voetgangers en aangezien mijn camping aan de overkant bleek te liggen ... . Ik heb wel de nodige hulp nodig gehad om mijn camping te vinden en dan nog erg moeten zoeken. De receptioniste van het brug museum heeft zelfs de hulplijn opgeroepen om te weten waar ik naar toe moest. Ze bleek eigenlijk in Coalbrookdale te liggen i.p.v. in Ironbridge maar ook daar heb ik het, in een ander museum, nog eens moeten vragen. En ook daar moest de juffrouw aan de receptie het aan haar collega vragen. Die wist me dan wel de goede richting uit te sturen. Bovendien blijkt mijn camping, die Irongorge Camping noemt (kloof dus eigenlijk), boven op een heuvel te liggen. Met zicht op de enorme koeltorens van Ironbridge Power Station i.p.v. welke kloof of rivier dan ook. Het is ook behoorlijk winderig boven op die heuvel maar verder wel heel rustig.

Hoewel het vandaag een korte rit was vond ik ze toch best wel lastig.