Etappe 37: Newtonmore - Inverness 93 Km

Nog altijd zomer in Schotland. Zelfde weer als gisteren maar dan een beetje warmer. Goed voor alweer een behoorlijk lange rit.

Kort na het vertrek passeerden we Ruthven Barracks. In 1200 werd op de plaats reeds een houten fort gebouwd. De ruïne die we nu nog zien zijn de resten van een kazerne dat gebouwd werd in 1719. Het achterste gebouwtje zijn stallen die later toegevoegd werden. Het geheel werd verwoest tijdens een opstand in 1745-1746. Een beetje voor Aviemore splitste de route in 2 richtingen. Ik las in mijn gids: neem de linkse route alleen als je met een mountainbike rijdt aangezien het bos pad erg ruw is en niet doenbaar met een touring- of wegfiets. Ik vond het wel raar want Aviemore is een van de etappeplaatsen in de gids en via de weg zou men het niet passeren maar koos dus wel voor rechts over de weg. Het was pas daarna dat ik merkte dat mijn verwittiging maar gold voor een volgende splitsing. Nu, mijn wegroute was goed, rustig en mooi met een heel aangenaam picknick plaatsje (foto 2). En bovendien stond op het pad voorbij Aviemore toch ook wel een verwittiging voor een "stony track". Ik ben er dus van overtuigd dat ik de juiste keuze gemaakt heb.

Na dat de routes terug samen gekomen waren passeerden we Carrbridge. Het stadje is genoemd naar de oude brug die er nog steeds ligt, de oudste stenen brug in de highlands. Bij de brug was dan de 2° splitsing, hier werd ook ter plaatse verwittigd dat het bospad enkel haalbaar was met een mountainbike. Beide routes klommen naar de Slochd pas, waar ze terug samen kwamen. Ook de Schotten hebben hun oude stenen. En dan bedoelen we de héél oude stenen, niet die van bijvoorbeeld een oude brug. Even voor Inverness passeerde de route langs de "Clava Cairns", een ongeveer 4.000 jaar oude begraving site.

Vandaag overigens ook een rood eekhoorntje gezien. Nu zou je denken wat is daar speciaal aan maar in Groot Brittannië zijn rode eekhoorntjes (wij zouden eerder bruin zeggen, denk ik) bijna een staatszaak. De rode eekhoorntjes zijn de oorspronkelijke Britse eekhoorns, net als bij ons. Ergens in het verleden zijn er echter grijze eekhoorns vanuit America in Groot Brittannië terecht gekomen en deze zijn schijnbaar veel dominanter dan de rode. Ze hebben over bijna het hele land de rode eekhoorns verdreven en hun territorium overgenomen. Waar er nu nog wel rode eekhoorns zitten staan dan ook verwittigings borden met de vraag om het wat langzamer te doen voor de eekhoorns. En ik heb vandaag dus, na inderdaad al een massa grijze exemplaren, een rood eekhoorn gezien. Vandaar een extra fotootje.

En op de camping heb ik voor de 3° keer gratis wifi. Dat was in Engeland niet waar.