Etappe 33: Abington - Glasgow 81 Km

Om half zeven, terwijl ik zat te eten, heeft de regen me dan toch bereikt. Het begon met wat gemiezer maar leek al vlug toe te nemen en dus ben ik maar naar "binnen" gevlucht. Het is dan omzeggens niet meer gestopt met regenen tot zowat half tien vanmorgen. Samen met nog wat wind dus geen aangename nacht om te kamperen. Omdat ik toch vroeg wakker was en het in de tent ook niet aangenaam was ben ik er maar wat extra vroeg aan begonnen. Voor 7 uur was ik al onderweg. Niet dat het om te fietsen aangenamer was dan om te kamperen maar er zat dan tenminste vordering in.

In weze ging mijn route verder zo als gisteren langs de A74(M), aangezien richting Glasgow gaat. Maar we hebben vandaag wel wat meer afstand genomen, onder andere langs het landgoed Chatelherault, vroeger een jachtgebied van de Hertogen van Hamilton. Later passeerden we (overigens niet de koninklijke meervoud maar mijn route en ik dus) ook langs het Mausoleum van Hamilton, vrij bombastisch in het park.

Al 25 Km voor Glasgow kwam ik in de steden terecht. Het zijn misschien niet officieel voorsteden van Glasgow maar het is wel een aaneenschakeling van het ene na het andere. Mijn route gidste me er echter mooi door over fietspaden en kleine wegen met een goeie markering. Ik fietste uiteindelijk Glasgow binnen langs de oevers van de rivier Clyde. Heel leuk maar ze meandert wel wat veel. Ik was een beetje ongerust om mijn (eerste) hostel te vinden omdat de kaart van Glasgow zich beperkt tot de route en mijn doel daar ergens boven lag. Het was pas bij het naderen van Glasgow dat ik er aan dacht dat de wegenatlas die ik bij heb misschien ook wel een stadsplannetje van Glasgow heeft. En inderdaad en met dat plannetje kwam ik vrij vlot op mijn bestemming. Zij konden me echter maar 1 nacht in een privé kamer aanbieden en aangezien ik hier wil pauzeren en liever in gedeelde kamer ga, ging ik dus verder op zoek. Op aanraden en aanwijzen van de staf van de SYHA kwam ik terecht bij Eurohostel, terug naar waar ik vandaan kwam. En hier heb ik dus een plaats voor 2 nachten op een kamer van vier. Voor de kamer van 12 heb ik bedankt, die is nog wat goedkoper maar toch liever iets kleiner.

Ook hier werkt de wifi echter niet zoals hij zou moeten. Ze werken met een systeem met een inlogscherm dat zou moeten verschijnen wanneer je internet opent. Het functioneert wel op mijn telefoon maar niet op mijn laptop. Dit is al de tweede plaats, ik had hetzelfde probleem in Kirkpatrick. Waarom moeten ze de dingen ook zo nodeloos complex maken? Gebruik toch gewoon een router met paswoord.

Net voor het slapengaan nog een ideetje gehad. Dat inloggen gebeurt mogelijk met een pop-up scherm, even mijn settings bekijken ... mijn pop-ups worden geblokkeerd, even deblokkeren en alles werkt

Etappe 32: Kirkpatrick Flemming - Abington 79 Km

Vanmorgen wakker geworden met een stralend blauwe hemel in een praktisch windstille omgeving. Wolken en wind zouden echter al vlug terugkeren. Volgens het weerbericht van de BBC, die speelde in de sanitaire blok, zou het na de middag gaan regenen maar dat heb ik (nog) niet gehad.

Vanmorgen een goede 2 Km terug gereden om weer op mijn route te zijn. Ik had vandaag het gemakkelijkste de autosnelweg genomen want de route liep de hele dag langs de A74(M), met toevoeging van de M van motorway dus. Fietsers worden echter ook in Schotland niet op de autosnelweg geduld dus heb ik me maar aan de parallelweg links en rechts er naast, een paar keer overgestoken dus. De route leidde ook langs Lockerbie. Op zich een plaatsje zoals zo veel in deze omgeving, ware het niet van die fatale 21 december in 1988 toen de vlucht van PanAm 103 hier eindigde met naast iedereen aan boord ook 11 slachtoffers op de grond. In het stadje zelf merk je er niets meer van maar er is een herinneringsmonument op het kerkhof een beetje buiten het stadje.

Mijn einddoel vandaag was Abington. Een klein dorpje met behoorlijke camping die echter ook weer geen wifi heeft. 2018 en al 5 dagen onderweg zonder wifi. Morgen in Glasgow wordt het in principe een hostel, dan moet het eindelijk toch weer eens lukken.

Etappe 31: Clifton Dykes - Kirkpatrick Flemming 85 Km

Vanmorgen zat er wat meer afwisseling in de kleur van de wolken. Tegen de middag kwamen er zelfs geregeld hemelsblauwe gaten in maar er stond wel de hele dag een onaangename wind.

Mijn camping lag vlak bij Penrith maar nog voor dat te bereiken passeerde ik reeds Brougham Castle, of tenminste de restanten daarvan. Vandaag ben ik voor de gelegenheid eens aan het begin van de rit gaan winkelen, in Penrith dus. Het nadeel is natuurlijk wel dat je dan de hele dag je inkopen moet meedragen . Na Penrith stond Carlisle op de menu, met het volgende kasteel. In Carlisle ben ik ook even gaan rondwandelen in de omgeving van de kathedraal, een heel mooie omgeving vond ik. Daarna nog even door het centrum gefietst en dan mijn route verder gezet. Daarna volgde dan Gretna en dus ... Schotland. Op een bepaald moment stond ik op 6 Km van Gretna maar dat is dan wel via de M6, dat wordt niet aangeraden met de fiets . Er leek een parallel weg naast de M6 te lopen maar ik was er niet zeker van dat deze volledig door liep dus heb ik maar de voorzien route gevolgd. 6 Km werden er zo 14, omdat ik nog een stuk afgesneden heb door de grotere weg te volgen.

Gretna Green, als ik het goed voor heb eigenlijk een gehucht van Gretna, is zo een van die plaatsen waar je moet passeren maar niet meer dan dat. Gretna Green maakte geschiedenis sinds 1754. In dat jaar werd in Engeland een wet gestemd waarbij je 21 moest zijn om te kunnen trouwen zonder toestemming van de ouders, en bovendien moest je ook trouwen voor de kerk. In Schotland gold die wet niet en dus gingen veel jonge koppeltjes naar het eerste dorpje over de grens om te trouwen. Bovendien moest dit in Schotland niet voor een officiële instantie gebeuren en zo kwam men terecht bij de smid van Gretna Green, de smid volstond dus om te trouwen in Schotland. Tegenwoordig gaan vooral toeristenbussen naar de smid in Gretna Green voor een pseudo huwelijk. Voor een officieel huwelijk volstaat ook in Schotland een smid niet meer.

Maar zo ben ik dus na iets meer dan een maand in Engeland in Schotland terechtgekomen. En ik heb daar een échte camping gevonden, "King Robert the Bruce's Cave", met alles erop en eraan ... douches en al. Ik ben ondertussen dus fris gewassen. De wifi werkt echter alleen op mijn telefoon, niet op de laptop waarmee ik de blog maak. Nu, ik heb tenminste een paar kranten kunnen lezen .

Wat de naam van de camping betreft, hier bij de camping is een grot. In 1306 zou King Robert Bruce, een Schotse koning die in strijd was met de Engelsen, zich hier gedurende een hele winter verborgen hebben voor die Engelsen. Na die winter verzamelde hij terug zijn leger om zijn strijd tegen de Engelsen voor te zetten, om uiteindelijk in 1314 de Engelsen te verslagen bij de "Battle of Bannockburn". Wat verder gebeurd is weet ik niet maar ooit moeten de Engelsen wel teruggeslagen hebben.

Etappe 30: Oxenholme - Clifton Dykes 75 Km

De lucht was vanmorgen grijs en donker grijs. Af en toe ging het wat te miezeren en soms probeerde de zon er al eens door te dringen maar beide zonder veel succes. Het was wel behoorlijk winderig en frisjes, ik heb mijn lange fietsbroek opgegraven uit de onderste regionen van mijn tassen.

Vanmorgen voor het vertrek nog wel een bezoekje aan de WC kunnen brengen, zo vroeg was de pub dan wel weer open al was het misschien maar om op te kuisen. Zoals gezegd lag mijn camping (?) op mijn route en die begon direkt te klimmen, iets wat vandaag nog wel meer mocht gebeuren. In deze streek kom je voor de omgeving en niet voor de culturele geschiedenis of de leuke dorpjes. Het duurde 33 Km voor ik vandaag door een dorp kwam dat die naam waardig was. Toch zag ik onderweg nog vrij weel fietsers. Ik klom vandaag ook naar het moorland van Sunbiggin Tarn, wijds en ruig en daar houd ik dus van. De wolken en wind, op de foto's niet zo goed zichtbaar maar wel aanwezig, voegen dan nog wat extra drama toe aan de omgeving. Hier en daar zie je op de moor dan een gekleurd vlekje van wandelaars, meestal met hond. Eentje ben ik er vandaag tegengekomen zonder hond maar met een grote rugzak, die was duidelijk aan iets meer bezig dan een zondagse wandeling. In de afdaling van het moorland volgde dan de uitzondering op de ruige omgeving met het idyllische plaatje van de waterval met watermolen van Rutter Mill.

In Appleby-in-Westmoreland kon ik dan nog wat inkopen doen voor vanavond. Supermarktjes zijn hier meestal wel open op zondag maar je moet wel een plaats tegenkomen die groot genoeg is om een supermarkt te hebben. De kleinere village stores zijn zondags gewoonlijk niet open en hebben sowieso ook maar een beperktere keuze, al had die voor mijn behoefte vandaag waarschijnlijk wel volstaan. Ik heb overigens wel een paar "noodrantsoenen" mee voor het geval ik een keer echt nergens terecht kan. Van die "trekking" maaltijden waar je kokend water aan toevoegt en dan enkele minuten laat staan alvorens te eten. Die zouden voldoende calorieën moeten hebben voor een actieve buiten dag.

Mijn camping van vandaag ligt opnieuw praktisch op mijn route, bij de boer in Clifton Dykes. Ook hier echter weer geen douche maar wel een permanent toegankelijke WC, lavabo en waterbevoorrading. Er is wel geen spiegel, 2 opeenvolgende dagen zonder scheren dat is al een tijdje geleden.

Etappe 29: Bolton-by-Bowland - Oxenholme 79 Km

Vanmorgen bij het opstaan vielen de eerste druppels en het is, op enkele onderbrekingen na, eigenlijk niet gestopt tot 2 uur ... toen is het even echt gaan regenen. Tot een uur of vier, toen is het gestopt en is de zon toch nog doorgekomen.

Mijn camping lag op een kilometertje van mijn route dus dat was geen probleem. Op het eerste kaartje uit mijn gids voor vandaag stonden drie opmerkingen: eerst "long steady climb" daarna "shorter climb" en tenslotte "long climb". En dat was het dan voor de eerste 20 Km. Op een van de eerste klimmen kreeg ik even gezelschap van drie heren met lichte bepakking. Ze trokken er even op uit voor het week-end. Op een steiler stuk reden ze vlot van mij weg maar boven wachtten ze even ... op hun vierde collega die beneden eerst nog even een telefoontje beantwoord had. In de afdaling zoefden ze me voorbij en ik heb ze niet meer terug gezien. De derde beklimming was inderdaad lang en ging naar het "Forrest of Bowland", wat een beetje een stomme naam is aangezien er geen boom meer groeit. Wel een landschap waar ik van houd, de grote, wilde leegte met alleen maar schapen en een occasionele passant. Wel kom je daar boven een paar wandelaars met de hond tegen.

Sinds gisteren, voorbij Whalley, kon je het landschap zien veranderen. Dat toont zich ook in de omheiningen. Tot voordien werden de weiden afgebakend met heggen maar nu ben ik in muurtjes land aangekomen. Geen gemetste muurtjes maar met natuurstenen gestapelde muurtjes, kilometers lang indien nodig.

Bij het naderen van mijn einddoel, Oxenholme, ben ik eerst nog even langs Kendal gereden omdat ik onderweg in geen winkel gevonden had wat ik zocht om te eten. Ik vreesde er wel een beetje voor om dan van daar de weg naar mijn camping te vinden maar dat viel goed mee, het kaartje van mijn gids in combinatie met het kaartje op mijn GPS waren voldoende om vlot naar mijn camping te rijden. De naam van de camping was "Station Inn", ik ging er dus van uit dat het weer achter een pub was en dat die pub wel wifi zou hebben. Het was inderdaad achter een pub en ik had geluk, voor 8 £ had ik er de laatste beschikbare plaats voor vannacht. Het was pas achteraf dat ik uitvond dat ze geen faciliteiten aanboden bij die camping, geen douche en WC enkel tijdens de openingsuren van de pub. Voor 8 £ heb je dus een stukje gras voor de nacht. Bovendien is de wifi zo'n gedoe waar je je registreert en dat dan wel zegt dat je verbonden bent maar dat je geen data transfer geeft. Een grote vergissing dus. Achteraf gezien had ik liever pech en geen plaats meer gehad, dan had ik een eindje terug gereden naar een andere camping. Gelukkig was al wel de zon doorgebroken waardoor het snel lekker warm wordt in de tent. Mijn camping ligt trouwens wel vlak op mijn route wat het morgen alvast makkelijk maakt.

Etappe 28: Manchester - Bolton-by-Bowland 78 Km

De wind was vanmorgen vrijwel weg maar de donkere wolken nog niet. Ik zou in de voormiddag een paar (mot-)regenbuitjes krijgen maar niets ernstigs. Na de middag pikte de wind wel terug een beetje op maar ook hier niets ernstigs.

Manchester verlaten ging behoorlijk vlot, ondanks een paar kleine omleidingetjes. Ik lag dan ook vlak bij mijn route en ze was hier behoorlijk rechtlijnig. Even buiten Manchester kreeg ik gezelschap van een wielertoerist met een crossfiets, hij houdt duidelijk van de paden. Hij had vanmorgen zijn auto binnen gedaan voor een onderhoud en reed nu via een omweggetje naar huis. Dat huis lag in Bury, het eerst volgende stadje dat ik zou tegenkomen en hij hield me dus tot daar gezelschap. Hij kende bovendien de route van buiten en ik fietste zo een tiental Km met live gids. Hij hielp me ook met het nemen van een paar van die poorten en wist me te vertellen dat deze eigenlijk bedoeld zijn tegen off-road motorrijders, die hier schijnbaar een pest zijn. Ik had al wel verscheidene borden zien staan waarop deze verwittigd worden dat ze op verboden terrein zijn en dat bij betrapping de motor zal aangeslagen worden. Na Bury moest ik nog een aantal poorten passeren waarbij ik een paar keer mijn voorste tassen moest afladen om op mijn achterwiel door te gaan en één keer moest ik me gewonnen geven en volledig afladen en dan nog mijn fiets wat opheffen om met mijn stuur over de poort te kunnen. Motorrijders blokkeren OK maar op een fietsroute zou een fietser toch moeten kunnen passeren.

Accrington was weer een van die kleine rampsteden. Ik had het spoor gemist maar aangezien het over een pad ging dat parallel liep met de weg besloot ik het zo maar te laten en in Accrington terug op te pikken. Dat bleek dus niet te lukken. Mijn kaartje van Accrington was weinig gedetailleerd en ik vond in de wirwar van de stad nergens mijn spoor terug. Toen ik besloten had van zelf in de juiste richting verder te gaan vond ik het even verder wel om het ook terug te verliezen in een dood lopende weg. Na nog wat rond gereden te zijn en met de hulp van de postman, om in de juiste richting voor het volgende plaatsje te geraken, kwam ik stomweg terug op mijn route. Bleek dat ik op het einde van die doodlopende weg over het terrein van een bedrijfje had moeten verder gaan.

Het was pas voorbij dat volgende plaatsje, Rishton, dat het leven terug mooier werd, vooral vanaf Whalley. Terug leuke dorpjes en mooie omgeving en ook niet te verwaarlozen, over de weg. In Whalley maakte ik nog een kleine omweg om de Whalley Abbey Gatehouse te zien, een oude toegangspoort tot de abdij van Whalley. Er mocht ondertussen ook al wel weer wat geklommen worden maar de omgeving was dus mooi. Ook in Bolton-by-Rowland waar ik voor 5+1 £ weer een plaatsje gevonden heb, op de camping bij de boerderij. Waar de jongste bewoner de grootste ster is, slechts vijf dagen oud. Alle nieuwe aankomers, en dat waren er nog redelijk veel, gingen eerst even kijken en dan pas installeren.

De timing van mijn fietsbreak kon niet beter zijn, er stond vandaag wel een héél onaangename wind om te fietsen óf te camperen.

Etappe 27: Wrenbury - Manchester 84 Km

Omdat er vandaag een nog vrij lange rit naar Manchester op het programma stond en ik daar niet te laat wou aankomen ben ik er (nog) wat vroeger aan begonnen. Normaal sta ik tegen 6 uur op om omstreeks 8 uur te vertrekken, vandaag alles dus (nog) een uur vroeger. Hierdoor had ik nog een mooi moment toen ik de nevel uit het gras zag opstijgen toen de zon op kwam.

Volgens ik gisteren gekeken had was er in Wrenbury maar één doorgaande weg. De route terugvinden zou dan ook niet moeilijk zijn, gewoon dezelfde weg blijven volgen en ik zou automatisch terug op mijn route komen. Al vrij snel na mijn vertrek had ik echter geen goed gevoel over de richting die ik uitging. Bij nadere controle bleek ik gisteren toch een samenvloeiing van 2 "grote" wegen gemist te hebben en ik moest dus die andere afsplitsing hebben. Geen ramp maar wel begonnen met een goede 3 Km extra aan mijn lange rit en een kwartier van mijn uur voorsprong kwijt.

Kort na mijn terugkeer op de goede route volgde de passage van Nantwich, weinig opwindend maar ook zonder problemen. De volgende, Winsford, was echter een ramp. Bij het begin van het stadje liep mijn spoor dood, er kwamen wel pijlen vanuit de andere richting maar in mijn richting was niets meer te vinden. Ik veronderstel dat we door een park moesten dat (momenteel) afgesloten was maar bewijs vond ik hier niet van. Ik vond met enige moeite en toeval het spoor terug aan de andere kant van de stad, om het daar ook weer te verliezen. Ik ving daar ook even een glimp op van het Engelse koppel op koersfietsen dat ik in Wells nog ontmoet had en die dezelfde gids volgen als ik. Zij vonden uit een andere richting en iets verder dan mij het spoor terug. Het leidde ons echter naar een nieuwe, bijna onpasseerbare poort. Ik heb er geen foto van genomen maar het was een soort pac-man figuur waar net geen fiets in paste en met bovendien daar nog een poort tussen klappend. Ik weet niet of het zo een beetje duidelijk is maar het komt er op neer dat ik mijn voortassen heb moeten afladen om dan mijn fiets op zijn achterwiel te zetten en zo nog net door het geheel te wringen. De Engelsen, met hun lichtere fietsen, gingen er net wat vlotter door en zo ben ik ze terug kwijtgeraakt. Aan het eind van het pad moest ik het geheel nog eens herhalen om dan op een T-kruising geen spoor van pijlen meer te vinden. Ik besloot dan maar mijn eigen weg richting Nortwich te zoeken. Nortwich was al niet veel beter dus ging ik gewoon mijn eigen route verder naar de andere kant van de stad.

Terug op mijn route volgden nog meer van de moeilijke "ruiterspoorten" om op en af paden te geraken. Al moet ik mijn term ruiterspoorten herzien want paardrijden was hier toegestaan en zijn kregen naast de poort een doorgang over balkjes. Ik heb dus geen idee meer wat de waarde is van die poorten. Ze zijn hier trouwens inventief met hun poorten, ik heb nog een type tegengekomen waar ik niet doorkwam en waar ik mijn fiets voorzichtjes over de (dubbele) balkjes geduwd heb. Rond Sale werd het helemaal te gortig met de "paden", ik heb van de ergste en meest overgroeide geen foto omdat ik daar met andere zaken bezig was. Bovendien waren er van mijn ruiterspoorten die dubbel in lengte waren waardoor ik er helemaal niet tussendoor kon manoeuvreren en ik dus weer mijn voortassen mocht afladen om mijn fiets op zijn achterwiel te zetten en er zo nog net tussen te kunnen. Ik had ondertussen zo genoeg van het hele gedoe dat ik, toen ik een gelegenheid zag, de route verlaten heb om verder mijn eigen weg te zoeken. Bleek dat ik al vrijwel in Manchester was aangezien ik al direct aanwijzingen naar Old Trafford zag. Ik geloof zelfs dat ik er vlakbij was, ik zag alleszins de gigantische lichttorens van een voetbalstadion. Ik geloof dat ik door mijn eigen route te zoeken een behoorlijk deel van mijn afstand af gedaan heb en zeker mijn comfort rijkelijk verhoogd. Ik wist zo ongeveer waar ik mijn hostels moest gaan zoeken, langs Liverpool Road, en ben er praktisch recht naar toegereden. Bovendien had ik bij de eerste al succes, bij mijn favorieten van de YHA waar ik ook korting krijg omdat ik lid ben van Hostelling International.

Ik zou de rit van vandaag wel als een vlakke rit beschouwen. Dat is ook merkbaar aan mijn gemiddelde snelheid van vandaag, 15,8 KmH!, zelfs met de problemen in Winsford en de belachelijke paden en poorten. Daardoor was ik echt wel behoorlijk op tijd in Manchester. Ondertussen is dan ook de was al weer gedaan en gedroogd. Morgen nog eens een fietsbreak. Ik weet nog niet wat ik ga doen in Manchester maar ik zal alleszins mijn planning voor de volgende dagen maken.

Etappe 26: Coalbrookdale - Wrenbury 74 Km

Het was vandaag nogal wisselvallend weer. Opgestaan met donkergrijze wolken maar de zon probeerde er af en toe wel door te geraken en dat lukte ook wel geregeld. De wolken bleven echter overheersen tot tegen de middag, toen veranderde de verhoudingen enigszins naar meer zon en minder wolken. Toch schuiven nog geregeld wolken voor de zon.

Vanmorgen eerst teruggekeerd tot Coalport om daar terug aan te sluiten op mijn route. Die route leidde dan naar Telford, dat we echter slechts zijdelings passeerden. Niet het aangenaamste deel van de trip tot dusver. Lange tijd ging het langs grote tot heel grote wegen, weliswaar met een goed afgescheiden fietspad (goed afgescheiden, niet goed fietspad ;-)) maar aangenaam of mooi was het niet. Voorbij Telford volgde dan al snel Newport, ook niet echt bijzonder maar ze hadden schijnbaar wel iets te vieren (gehad). Daarna werd het aangenamer fietsen maar het werd vandaag toch nooit een echt inspirerende rit. In Market Drayton ben ik dan even rondgereden om het eens te gaan bekijken, het had al iets meer maar echt spectaculair was het ook niet.

Daarna werd het alweer tijd om te gaan uitkijken naar mijn bestemming. Die lag deze keer in Wrenbury en noemde "The Cotton Arms". Dat kon eigenlijk maar bij een pub zijn en ik ging er dan ook van uit dat ik het deze keer wel zonder hulp moest kunnen redden. En het is ook gelukt, al lag The Cotton Arms, inderdaad een pub overigens, aan het einde van het dorp. Voor 5 £ heb ik een plaats op het campeerveld achterin en voor slechts 1 £ extra mag ik er ook douchen. De eerste keer deze trip dat ik extra moest betalen voor de douche maar de wifi is dan weer gratis en dat is al bijna even zeldzaam op campings hier. Dikwijls is er gewoon geen en anders is het betalend, ik heb al wel eens evenveel betaald voor wifi als hier om te overnachten. Ik zal dan vanavond misschien maar iets gaan consumeren in de pub.

Etappe 25: Stourport-on-Severn - Coalbrookdale 60 Km

Vanmorgen geen twijfel, zonnige blauwe hemel dus korte mouwen.Over de middag was er wel wat bewolking aan de rand maar die verdween ook weer.

Ook vandaag weer vlotjes terug op de route geraakt, aangezien ze vlakbij was. Kort na het vertrek ging het door Bewdley, een leuk klein stadje waar ik ook meteen mijn inkopen deed. Voorbij Bewdley ging over een goed pad door het bos. In het tweede deel moest wel behoorlijk geklommen worden, niet de enige keer vandaag. Een eind verder, bij Hampton, heb ik een pad omzeild. In mijn gids stond de verwittiging: "the path is steep, narrow and stony, be prepared to push your bike". Als ze al zo'n verwittiging schrijven voor de gewone fietsers dan ga ik er zeker niet aan beginnen. Mijn gids stelde ook zelf een alternatief voor.

In Bridgnorth kwam ik in de problemen. De pijlen wezen een andere kant op dan de route volgens mijn gids. Ik besloot mijn gids te volgen. Bij het verlaten van Bridgenorth gaf mijn gids dan weer een verwittiging voor een smal en overgroeid pad en met een alternatief. Ik geloof dat op dat smal overgroeid pad sowieso niet meer mocht/kon gefietst worden maar op het alternatief mocht dat ook niet meer. Het stond aangeduid als wandelpad met een duidelijk verbodsteken voor fietsers. Dus moest ik terug naar waar ik van gekomen was. Ik ben wel iets eerder afgedraaid en door het centrum gereden, daarbij wel enige eenrichtingsborden genegeerd. Met de fiets kan dat wel, eventueel rustig over het voetpad. Daar kijkt hier niemand van op. Door mijn rondrijden heb ik dus zowel de waterkant als het, hoger gelegen, centrum van Bridgnorth.

Voorbij Bridgenorth werd het al uitkijken naar mijn eindebestemming maar eerst moest ik nog een hindernis overwinnen, een poort. Ze maken deze poorten om ruiters te beletten van het pad te gebruiken maar ze zouden ze toch wel breed genoeg mogen maken voor een degelijke fiets. Eenzelfde poort deed me gisteren nog terugkeren. Toen was wel de grote poort ernaast verwijderd maar daar lag nog een balk van een dertig centimeter en ik zag me mijn 60 Kg fiets niet over heffen en aangezien wel wist waar naartoe en dit weinig omrijden was ben ik toen dus omgekeerd. Vandaag was terugkeren echter geen optie. Met veel moeite heb ik eerst de linkerhelft van mijn stuur er doorgehaakt om dan de rechterhelft er door te haken en dan van achter mijn fiets de rest er door te manoeuvreren, mijn achtertassen konden er nog net tussen. Drie van deze dingen heb ik vandaag moeten overwinnen. Het pad liep overigens langs een stuk van het traject van de Great Western Railway, een oude spoorlijn waarop nu nog een toeristische stoomtrein loopt. Ik heb de stoomfluit doorheen de vallei geregeld gehoord en de trein, doorheen de struiken, ook wel gezien maar dat was terwijl ik in gevecht was met een van mijn poorten.

En dan ging het dus naar mijn eindbestemming, Ironbridge. Zo genoemd omdat er een ijzeren brug over de rivier ligt. Dit is echter de eerste ijzeren brug ooit die hier ligt. Het werd echter een anticlimax, de brug is volledig ingepakt voor een grote onderhoudsbeurt en dus niet zichtbaar. Ook het zicht op het plaatsje dat, voor mij, aan de andere kant lag was te veel verstoord voor degelijke foto's. Het ligt er nochtans mooi tegen de heuvels. Hoewel ik de brug dus niet echt gezien heb, heb ik ze wel overgestoken. Hoewel de weg zelf ook opengebroken is, is er wel een zijkant vrij gehouden voor voetgangers en aangezien mijn camping aan de overkant bleek te liggen ... . Ik heb wel de nodige hulp nodig gehad om mijn camping te vinden en dan nog erg moeten zoeken. De receptioniste van het brug museum heeft zelfs de hulplijn opgeroepen om te weten waar ik naar toe moest. Ze bleek eigenlijk in Coalbrookdale te liggen i.p.v. in Ironbridge maar ook daar heb ik het, in een ander museum, nog eens moeten vragen. En ook daar moest de juffrouw aan de receptie het aan haar collega vragen. Die wist me dan wel de goede richting uit te sturen. Bovendien blijkt mijn camping, die Irongorge Camping noemt (kloof dus eigenlijk), boven op een heuvel te liggen. Met zicht op de enorme koeltorens van Ironbridge Power Station i.p.v. welke kloof of rivier dan ook. Het is ook behoorlijk winderig boven op die heuvel maar verder wel heel rustig.

Hoewel het vandaag een korte rit was vond ik ze toch best wel lastig.

Etappe 24: Twigworth - Stourport-on-Severn 92 Km

Het was vandaag zo'n warm-koud weer. Bij het opstaan leek het een heldere dag te worden. Even later kwam echter wat mist op. Na het optrekken van die mist bleek het bewolkt te zijn. En dat allemaal voor het vertrek. Kort na het vertrek klaarde het weer op en zo ging het een paar keer op en af. Tijdens de opklaringen was het best warm maar anders deed een fris windje het toch wel afkoelen. Ik ben dus vertrokken met lange mouwen, deed ze na een uurtje uit om ze nog voor de middag weer aan te doen. Later in de namiddag werd het echt wel zonnig en warm en gingen ze definitief terug uit.

Terug op route geraken ging heel vlot. Nog even verder op de, min of meer, grote weg. Dan in Norton naar links, even verder de Severn over en na een paar kilometer zat ik in Tirley terug op mijn route. Zonder daar bij te veel extra kilometers te moeten doen. Vandaag stond de passage van Worcester op het programma. Het is eigenlijk met alle steden hetzelfde: pijlen hangen of plakken overal en wijzen in alle richtingen, niet alleen die van jouw maar ook andere routes of gewoon richting aanwijzers naar bepaalde plaatsen, en daar bij moet je nog op je omstaanders en het verkeer letten en zo raak je dus het spoor kwijt. Om maar te zeggen dat ik weer even moeten zoeken heb. Buiten rijden gaat gewoonlijk vlotter dan binnen rijden, zo ook vandaag weer. Later stond nog een stadje op het programma, Droitwich Spa, maar dat is kleiner en hebben we maar zijdelings aangedaan. Hier waren dus geen problemen.

Het einddoel vandaag was Stourport-on-Severn. Bij het naderen van Stourport vroeg ik alvast of ze mijn bestemming, Lickhill Manor, kenden. Dat bleek zo en mijn route zou mij automatisch in de juiste omgeving brengen, aan de andere kant van het stadje. Alleen, ik kon mijn route niet blijven volgen. 60 Kg fiets even over een balk heffen om verder over het pad te kunnen, dat zag ik even niet zitten. Nu ik wist in welke regio ik moest zijn besloot ik om maar door het stadje te rijden en net toen ik aan de andere kant terug mijn route tegenkwam stond er een pijl met mijn bestemming op 1/2 mijl. Komt dus weer goed uit. Overigens, Lickhill Manor doet vermoeden dat het in de tuin van een groot huis zou zijn maar het is best een grote camping. Ik heb ingecheckt bij de vrouw des huizes maar terwijl ik aan het opstellen was kwam de man ook even langs om de zaak te bekijken. Hij vond het niet stapelzot maar was "highly inpressed". Maar hij fiets dan zelf ook een beetje.

Etappe 23: Bristol - Twigworth 84 Km

Etappe 22: Stawell - Bristol 77 Km

Vanmorgen heeft het weer getoond dat het toch standvastig kan zijn, nog meer tinten grijs. In de omgeving van Glastonbury begon het zelfs een tijdje te miezeren maar veel werd het niet, net genoeg voor een regenjasje maar niet voor de broek.

Alweer kort na het vertrek de voorziene route kunnen vervoegen. De eerste passage vandaag was Glastonbury, vooral bekend van zijn festival. Verder is het stadje met alvast een vrij kleurrijk centrum en kleurrijke mensen maar ook veel grauwere mensen die er uitzien alsof ze sinds het festival van vorig jaar nog niet thuis geweest zijn en ook nog niet helemaal nuchter. Al bij al vond ik het een beetje onaangenaam en toch wel een tegenvaller. Aan de andere kant van Glastonbury passeerde ik langs de Glastonbury Tor. Die Tor slaat dan op de heuvel en niet op de toren die er op staat, Tor zou van een Oud-Germaans woord voor heuvel komen. De Glastonbury Tor is een natuurlijke heuvel en de toren, St Michael's Tower, zou de restant zijn van een 14° eeuwse kerk.

Even voorbij Glastonbury kwam ik even op bekend terrein in de omgeving van Wells, waar ik dus een tijdje geleden nog was (een kleine 2 weken?). Ik kwam nu binnen langs de route dat ik het toen verlaten heb. Ik ben zelfs gaan winkelen in dezelfde supermarkt als toen, net buiten het stadje. Eens aangekomen in het stadje schotelde mijn route wel een andere weg voor dan toen. Eentje die leidde langs de achterkant van het bisschoppelijk paleis, een kant die ik toen gemist had. Daar trof ik ook een Engels koppel op koersfietsen met elk achteraan twee, vrij kleine, tassen. Zij waren mij gisteren al gepasseerd terwijl ik zat te picknicken. Ik haalde ze dan terug in toen zij even twijfelden bij het binnenrijden van Taunton en passeerde hen terug toen zij daar gingen lunchen. Vandaag stonden we dus allemaal stil en dan kan er al eens gemakkelijker een klapke af. Zij doen dus dezelfde route als ik met dezelfde gids, alleen op een licht andere wijze.

Etappe 21: Exebridge - Stawell 76 Km

Zoals ik gisteren al zei, het weer in Engeland is alles behalve standvastig. Na een prachtige dag gisteren was het vandaag alle tinten grijs. Na de middag twijfelde het of het ging miezeren of niet maar dat is niet echt iets geworden.

Vanmorgen van Exebridge rechtstreeks naar Brampton gereden om daar terug aan te sluiten op mijn route. Ik geloof dat ik uiteindelijk weinig extra gedaan heb om op deze camping te komen. Even voorbij Brampton heb ik, zoals voorzien in mijn gids, de route 3 weer even gelaten om verder te gaan over de 344. In Greenham kwam ik dan weer op de 3. In Taunton werd het even ingewikkeld. De eerste vergissing wil ik nog op mij nemen, ik was met mijn aandacht even bij andere dingen en miste zo een pijltje. Verder liet echter de afpijling toch wel te weten over. Gelukkig kwam ik dank zij het plannetje in mij gids toch op de juiste route uit Taunton terecht. Deze liep langs een oud kanaal richting Bridgewater. Deze oude kanalen zijn dikwijls erg smal en dienden voor de typische narrowboats. Deze kanalen en boten hebben in het begin van de 19° eeuw een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van de industriële revolutie in Engeland omdat ze een, voor die tijd, snelle verbinding mogelijk maakte tussen verschillende plaatsen, bijvoorbeld tussen grondstof en verwerking of fabrikant en exporteur, ... Ze werden echter al vlug overbodig door de ontwikkeling van de spoorweg die nog een stuk sneller ging. De meeste kanalen worden nu toeristisch uitgebaat maar het deze niet, het deze is min of meer aan de natuur gelaten. In WO II vormde dit kanaal een verdedigingslijn in geval van een Duitse invasie van Engeland. De sporen daarvan zijn nog steeds te zien.

De passage langs Bridgewater leek op het eerste zicht ook niet simpel maar viel al bij al nog mee. Voorbij Bridgewater werd het stilaan uitkijken naar mijn campsite in Stawell. Het was echter erg simpel vandaag en ik denk dat het weer weinig extra kilometers zal opleveren. Toen ik bij het binnenrijden van Stawell 2 mensen in een voortuintje zag besloot ik van toch even te informeren. Geen probleem, ik was in de goede richting, gewoon rechtdoor. De camping lag wel even aan de andere kant van het dorpje en dan is het toch een geruststelling dat je al weet dat ze daar effectief ligt. Aanmelden moest bij de cottage maar daar bleek momenteel niemand te zijn, ik heb me dan maar alvast geïnstalleerd. Dat bleek geen probleem toen de bewoonster even later thuis kwam.

Langs het kanaal overigens nog een Hollands koppel tegengekomen, komende uit de andere richting. We hebben niet meer dan een hallo gewisseld maar het was daarvoor al duidelijk dat het Nederlanders waren. Zij waren trouwens ook bepakt zoals ik.

Etappe 20: Little Torrington - Exebridge 79 Km

Gisteravond begon het rond 8 uur toch op te klaren, dat gaf me hoop voor vandaag. Hoop die de kop ingedrukt werd toen ik omstreeks 2 uur even wakker werd en het geluid van regen op mijn tent hoorde. Als je echter één ding kan zeggen van het weer in Engeland dan is het dat het niet erg standvastig is, 4 uur later stond ik op met mooie zonneschijn en aan de andere kant nog een stukje van de regenboog.

Van de camping kon ik rechtstreeks terug naar de Tarka trail, waarlangs het nog 28 Km verder ging, mogelijk de beste 28 Km tot dusver. Goed tot heel goed berijdbaar, vlak of lichtglooiend, door het groen of langs de rivier en alles met een prachtig zonnetje. Vooral de passage langs Brideford, aan de overkant van de rivier, was echt bijzonder mooi. Ik ontmoette in deze omgeving zowaar ook een jonge, fietsende Indiër. Hij heeft de afgelopen met zijn vrouw aan een project gewerkt in Bristol, vermoedelijk wel iets met IT. Dat project is nu afgelopen en zijn vrouw is al terug naar Indië maar hij maakt van de gelegenheid gebruik om nog even door zuid Engeland te fietsen, Bristol - Lands End - London - Bristol, en dan is het ook voor hem tijd om terug te keren. Ondertussen staat mijn foto waarschijnlijk op een Indische Instagram account.

Bij Barnstaple werd het even ingewikkeld met veel keren en draaien maar ik ben er uiteindelijk goed doorgekomen zonder te moeten terugkeren, alleen voor Tesco's maakte ik even een uitzondering. Bij Barnstaple was het ook gedaan met mijn Tarka trail en dus ook met het vlakke, terug de heuvels in. Even voor Brayford besloot ik om even een stuk af te snijden. De route maakte daar een rare, en mijn inzien nodeloze, kronkel naar het noorden om een eind verder terug te keren naar het zuiden. Ik besloot dus rechtdoor te gaan en veronderstel dat ik daarmee zo'n 10 Km uitwon. In mijn stuk rechtdoor lag wel een wrede beklimming, naar Exmoor, maar een gelijke beklimming lag op de lange route ook aangezien ik boven op de moor de route terug vervoegd heb. De stijgingsgraad werd hier overigens een keer niet aangeduid met percentage maar met een bord met "1:5". De Tarka trail was prachtig maar de moor vind ik dus ook schitterend. Hij was misschijn iets minder ruig dan die van gisteren maar ik houd er dus wel van, van die ongelofelijke grootsheid en ruimte die je daar boven hebt (eens dat je boven bent natuurlijk). Het enige dat je hier tegenkomt zijn schapen, een handvol wandelaars, een tiental wielertoeristen (de soort met koersfiets dus) en af en toe een auto. En verder spot je hier en daar in het landschap een boerderij.

In Dulverton, een klein plaatsje nochtans, werd het ook wat lastig en hier heb ik wel wat moeten zoeken en terugkeren. Eens voorbij Dulverton werd het ook uitkijken naar mijn einddoel van vandaag, Tiverton, en dat bleek behoorlijk tegen te vallen. Ik wist dat het even uit de richting lag maar dat even bleek een stuk meer dan gedacht, ruim 10 mijl en bovendien "over the hill". In Exebridge, waar ik rechts moest en de hill begon zag ik echter een bord met "caravan en motorhome club". Ik had weinig hoop, de Engelsen schijnen soms rare regels te hebben, maar besloot het er toch op te wagen en hoera. Ik kon dus met mijn tentje terecht bij de caravan en motorhome club en sta nu op een mooi grasveldje op wat één van de betere campings tot nu toe moet zijn. Ik heb er nog wel meer goede gehad maar sommige geven een net iets beter gevoel en als het van de douche af hangt dan scoort deze wel héél hoog.

Ik geloof dat vandaag zowat de beste dag tot dusver geweest is, prachtig mooi en schitterend weer, en hij kon natuurlijk op geen betere dag vallen. Ik heb vanmiddag wel mijn inkopen gedaan maar er is een pub in de buurt en ik denk dat ik me maar eens ga trakteren op wat "good pub food". De rijst met kippenstoofpot zal moeten wachten tot morgen. En hopelijk hebben ze wifi.

En omdat het vandaag een speciale dag is, een paar extra foto's. De brug op de eerste foto is trouwens een aquaduct, gebouwd in 1827. Daarboven loopt dus een kanaal.

Ze hebben dus wifi. Good pub food was vandaag een americano burger met frietjes en een pint (een engelse pint) Exmoor Ale. Ik zal niet in detail gaan maar het was een stevige burger met stevige frietjes en het heeft gesmaakt.

Etappe 19: Otterham - Little Torrington 67 Km

Achteraf gezien lag Otterham, en dus mijn camping, precies zoals ik op mijn kaartje omcirkeld had. Ik was alleen wat verward door Otterham Station dat niet op mijn kaart stond. Ik was overigens niet echt de enige klant gisteren. Naast een kampeerveld hebben ze ook een aantal stacaravans en chalets te huur en daar waren er ook enige bezet, vooral door vissers schijnbaar.

De dag begon vandaag kil, grijs en miezerig. Alleen bij de bergop, dan werd het al eens warm, grijs en miezerig. Het miezerige ging er geleidelijk wel uit maar het grijze en kille bleef. Ik had al snel het goede spoor terug. Ik heb wel weer even de route 3 links laten liggen, letterlijk, en de 304 genomen die minder "challenging" zou zijn. Toen ik de 3 terug bereikte was er de optie om nog even heen en terug naar Bude te rijden maar ik had niet het idee dat Bude me voldoende te bieden had voor een kleine 10 Km extra, al zeker niet met dit grijze weer. In Holsworthy ben ik dan weer even afgeweken om nog wat inkopen te doen. Ik was eerder al wel gestopt ergens aan een village store maar kwam nog een paar kleinigheden te kort. Aan de andere kant van het plaatsje kon ik dan weer gewoon aansluiten.

Ik heb eerder al gezegd dat Lands End - John O'Groats een beetje een klassieker is in GB. Terwijl ik mijn boterhammen zat te eten passeerden weer 2 mountainbikers met lichte bepakking, richting JOG. Ruim een uur later zag ik ze terug toen zij hun lunch aan het nemen waren op het terras van een pub. Uiteindelijk kwam ik weer uit op een trail, de Tarka Trail deze keer. Weer een oude spoorbedding en deze kreeg schijnbaar zijn naam van een boek uit 1927, Tarka de otter. Morgen gaat het nog een eind verder over de Tarka maar voor vandaag verliet ik even voor Little Torrington de trail om op zoek te gaan naar mijn camping en kwam er bijna recht op uit. Het is hier van het principe "de receptie is momenteel gesloten maar stel u al op en kom later registreren".

Etappe 18: Newquay - Otterham 88 Km

Het was wat moeilijk opstaan vanmorgen, lekker warm in de slaapzak maar behoorlijk fris daarbuiten. In principe zou dat een goed teken moeten zijn want dat zou moeten wijzen op een heldere nacht en dat was het dan ook. Opgestaan met een heldere hemel dus en dat maakte al veel goed.

Bij vertrek heb ik eerst even moeten uitzoeken hoe ik best terug op mijn route zou komen. Ik had geen zin terug richting Newquay te keren dus werkte ik een alternatief uit die me naar de route moest brengen en dat lukte behoorlijk goed. Verder ging het probleemloos naar Padstow. In de 19° eeuw zou Padstow een invoerpunt geweest zijn voor canadees hout en een uitvoerpunt voor immigranten naar Canada. Nu leeft het, zoals zoveel van deze havenstadjes, vooral van de jacht op toeristen. Het viel alleszins wel een stuk beter mee dan Newquay gisteren. Voorbij Padstow ging het over de "Camel Trail". Dit heeft niet te maken met kamelen maar wel met de rivier, de Camel, waarlangs het pad loopt. De Camel Trail is een fietsroute over een oude spoorbedding tussen Padstow en Bodmin, ze hebben een aantal opstapplaatsen nog behouden of symbolisch terug nagemaakt. Het pad is, uiteraard, verkeersvrij en bovendien vlak tot licht oplopend. Ik vond het trouwens vrij druk op het pad, voor een maandag middag. Net voor Bodmin ging ik links, terug over de Sustrans 3. Het ging nog een eind verder over de Camel Trail maar ik had niet de indruk dat het nog een oude spoorbedding was.

Uiteindelijk stopte het pad en toen was het direct weer stevig klimmen naar de Bodmin Moor, een tamelijk desolaat en leeg plateau. Toch kom je ook hier wel weer eens wandelaars tegen, al dan niet met hond. Ik werd op de moor ook ingehaald door een viertal sportieve dames op de fiets. Na dat we elkaar al eens weer terug ingehaald hadden, hebben we ook even een praatje gemaakt onderweg. Blijkt dat ze ook onderweg zijn naar John O'Groats maar met bagage transport en overnachting in hotels. Een eindje verder stonden ze aan de kant bij hun bevoorradingsbusje, en waarschijnlijk ook bagage transporteur, voor een hapje en een drankje. Ik sloeg het aanbod niet af om ook een hapje te nemen en terwijl ik bij hen stond arriveerde ook de rest van de groep. Alles samen een tiental mannen en vrouwen met de fiets en één chauffeur/bevoorrader.

Bij Hallworthy week ik af van mijn route om op zoek te gaan naar mijn camping. De precieze ligging wist ik niet maar zo groot kon Otterham ook niet zijn. Ik kwam uit op de grote weg en was Otterham Station al even voorbij maar zonder teken van camping. Een eind verder stond de naam van mijn doel, Tinney Farm, toch aangegeven. Niet als camping maar wel op kleine toeristische wegwijzers. Blijkt dat Otterham Station en Otterham twee verschillende plaatsen zijn. Het was nog wel even zigzaggen door het dorpje, Tinney Farm is de laatste in de rij, en toen ik aankwam vertelde jongedame me dat ze eigenlijk gesloten waren. Ze zouden (nog) een aantal weken sluiten maar voor mijn ene tentje en voor één nacht kon het wel. Ik ben mooi geïnstalleerd, de prijs is OK en de douches en WC's zijn perfect. Ik had overigens, indien nodig, nog wel een alternatief enkele kilometers verder.

De pub hier heeft wel werkende wifi. De eerste foto is trouwens een zicht op de camping van gisteren.

Etappe 17: Penzance - Newquay 84 Km

Het is wreed moeilijk om je geschikt te kleden hier. Toen ik op stond was het zonnig maar nog redelijk fris. Ik besloot om met lange mouwen te vertrekken. Het werd echter al vlug te warm in de zon, lange mouwen uit dus. Overigens, ik heb het dan niet over mouwstukken maar wel degelijk over een ondershirt met lange mouwen. Tegen de middag begon het echter te overtrekken en was de frisse wind goed voelbaar, uiteindelijk moest ik toegeven en de lange mouwen gingen terug aan. Nog wat later ging het zelfs wat motregenen dus besloot ik alvast mijn schoenovertrekken aan te doen, voor het geval dat het erger zou worden. Maar na een uurtje stopte het en begon het zelfs terug op te klaren, te warm in de zon dus. Ik heb echter niet meer toegegeven en ben met lange mouwen doorgegaan.

Gisteravond heb ik gemerkt dat ik op de terugkeer van Lands End nog een leuk kustplaatsje gemist heb, Mousehole. Het ligt even voor Penzance en schijnt erg leuk te zijn maar ik heb het dus niet gezien. Bij mijn vertrek vanmorgen stond ook weer een engels viertal met koersfiets klaar om ook te vertrekken, op hun snelle manier dus. De eerste kilometers, tot Marazion, vandaag heb ik Sustrans genegeerd. Ik heb vrijdag bij mijn terugkeer van St Michael's Mount het pad gedaan en de weg leek me comfortabeler. Net voor Marazion heb ik wel de afslag genomen maar schijnbaar niet gemerkt dat het een dubbele afslag was. Ik ben dan nog maar even rond het dorp gereden. Je moet overigens echt wel uitkijken voor de markeringen. Ze kunnen eender hoe en waar staan: links, rechts, hoog, laag, een heuze wegwijzer of gewoon een klever op een paal. Ik ben ook weer het stedelijk gebied door gemoeten maar via de Sustrans heb ik dat op kleinere weggetjes en padjes gedaan, een heel stuk rustiger moet ik toegeven. In Camborne liep het wel een eerste keer mis. Ik miste een klever op een paaltje op zo'n 30 cm hoogte. Ik had echter wat beter op het kaartje van mijn gids moeten letten want ik werd gewaarschuwd: rechts op het pad na de kerk. Een 2° keer liep het mis even voorbij Redruth, door een misinterpretatie van de pijlen. 2 pijlen op een vierkante paal gekleefd me de punten naar elkaar. Ik dacht dat het rechts was voor mij en links voor de andere richting maar het bleek andersom. Ik had echter vlug in de gaten dat er iets niet klopte en de schade bleef ook hier beperkt. In de hele zone achter het stedelijk gebied staan de ruïnes, zoals ik gisteren ook tegenkwam, in het rond gestrooid. Ik heb nu ook geleerd wat het waren: "Engine Pump Buildings". Er werd dus gepompt voor de mijnindustrie maar er werd niet gespecifieerd wat er gepompt werd.

Verder ging het naar Truro, de hoofdstad van Cornwall. Truro heeft ook een mooie kathedraal maar ik ben er niet in geslaagd om ze op foto te krijgen. In Truro ben ik ook veranderd van route, ik begon op route 3 en ging hier over op route 32. Bij het verlaten van Truro was het weer even moeilijk maar daarna vlotte het weer goed. Ik zal later overigens nog terugkeren naar route 3. Het einddoel vandaag was Newquay. Newquay bleek een moeilijk geval te zijn, heel uitgestrekt met verschillende delen en behoorlijk ingewikkeld vond ik. Ik had wel de naam van een camping maar moest ze nog vinden. Uiteindelijk toch per toeval op een toerist info gestoten, die overigens 's zondags geopend was, en gaan informeren. Hij duidde de camping aan op een kaartje maar wist te vertellen dat er vorige week mensen waren toegekomen maar dat de camping niet "bemand" was. Hij wees dan ook ineens een tweede camping in de omgeving aan. De receptie van mijn beoogde camping blijkt in het weekeinde inderdaad niet bezet te zijn. Het leek me overigens vooral een stacaravan camping te zijn. ik ben dan maar direct doorgegaan naar de tweede. Hier vond ik wel plaats en ze is wel mooi gelegen aan een kleine baaitje met een strandje, zoals er in de omgeving meer blijken te zijn. Het is dat dat het stadje zo moeilijk maakt. De camping is wel behoorlijk prijzig en de wifi is echt te duur voor mij. Er is echter een pub in de buurt dus ben ik even gaan kijken of deze wifi heeft. Dat blijkt inderdaad te zijn en zo heb ik voor de prijs van een biertje toch nog verbinding.

Valse hoop, de pub heeft wifi maar hij werkt niet. 't is te zeggen het signaal is er maar niemand slaagt erin om op de server te geraken voor een internet verbinding. De blog zal toch nog even moeten wachten.

Etappe 16: Penzance - Penzance 69 Km

Ik vecht nog steeds tegen de souvenirs van de laatste camping. Ik zie er uit alsof ik de mazelen heb en vooral in bed, met contact met de lakens, gaat het nog steeds behoorlijk jeuken. Anderzijds heeft zich gisteren een 24 uren crisis opgelost. Mijn identiteitskaart zit samen met mijn telefoon in een plastiek beschermhoesje. Dat zit steeds bij de hand en is makkelijk om te laten zien wanneer ik ergens aan kom. De avond dat ik hier aan kwam merkte ik plots dat ik nog wel mijn telefoon had maar niet meer mijn hoesje en ID. Overal eens goed gekeken maar nergens te vinden. 's morgens ben ik dan bij receptie gaan vragen of zijn iets gekregen hadden maar ook tevergeefs, ze zouden er naar uitkijken. 's namiddags, 't is te zeggen ze openen pas terug om 5 uur, ben ik nog eens bij receptie gaan horen maar ze hadden nog steeds niets ontvangen. Ik was al aan het opzoeken van het lokale politiestation aan het denken, om vanmorgen aangifte van verlies te gaan doen, toen wat later op de avond de receptioniste verscheen met mijn hoesje en ID. Schijnbaar was ze opgedoken onder een stoel in receptie. Ze moet daar bij het inchecken gevallen zijn en zo onder die stoel verdwenen. Alvast een hele opluchting.

En dan vandaag een rondje zuid-west Cornwall. Het begon met een oversteek naar St Ives. St Ives is van oorsprong een oud vissersplaatsje maar ondertussen vissen ze op grotere exemplaren, toeristen. Toch is het wel een mooi en aangenaam badplaatsje gebleven, vind ik. Daarna ging het, als het ware, over de hoge kustweg richting St Just. Een mooie route met permanent zicht op de glooiende weiden met daartussen afgezonderde boerderijen of kleine dorpjes en in de achtergrond steeds de zee, echt wel mooi. Net voor St Just ging wel eerst nog even naar Cape Cornwall, ook hier mooi zich op de ruige kust. St Just is een beetje een standaard Engelse gemeente, best wel mooi en aangenaam. Vroeger was het zowat het center voor de tin en koper industrie in de regio. Je ziet ook overal nog sporen van de mijnen en hun industrie. Ook de ruïnes die er een beetje uit zien als kerkruïnes maar vermoedelijk toch wel te maken hebben met de industrie. In St Just was het ook pasty tijd. Niet de beste die ik al gegeten heb maar omdat ik er een koffie bij bestelde en zo boven 5£ uit kwam, gold het als "5£ meal deal" en mocht ik een gratis gebakje uitkiezen. Uit beperkte selectie weliswaar maar het maakte toch wat goed.

Van St Just ging het naar Lands End, het einde van het land dus. Lands End op zich is een pretpark, niet veel aan voor mij. Maar het is ook het begin van het tweede grote deel van mijn trip. End to End oftewel LEJOG, in andere woorden van het ene einde naar het andere einde oftewel van Lands End naar John O'Groats. In nog andere woorden van het uiterste zuid-westen naar het uiterste noord-oosten. Officieel is de afstand schijnbaar 874 mijl (1.400 Km). De meeste fietsers kiezen voor de route die ene Nick Mitchell beschreven heeft en die een kleine 1.000 mijl (1.600 Km) is, onderverdeeld in 14 etappes. Ik heb gekozen voor een route die de Sustrans routes volgt en een kleine 1.200 mijl (1.92O Km) zou zijn. Ik veronderstel dat het er uiteindelijk nog wat meer zullen zijn, met de nodige missers en afwijkingen om campings en overnachtingen te vinden. Gezien de visie van Sustrans op fietspaden zal ik de routes wel losjes volgen als richtlijn eerder dan strikte wet.

Gisteren verschenen er nog 4 mannen in fietskledij in de herberg. Vanmorgen waren ze zich aan het klaar maken voor hun vertrek, eveneens richting John O'Groats. Zij doen het dus wel op de klassieke engelse manier: volgens de 1.000 mijl route, op iets sportiever fietsen met een minimum aan bepakking en met overnachtingen in hostels en guesthouses i.p.v. kamperen. Ik veronderstel dat zij er op 14 dagen zullen zijn, voor mezelf verwacht ik ruim het dubbele. Eerder ontmoette ik hier ook al een koppel die het in de andere richting deden op mijn manier, kamperend en zigzaggend. Zij vonden het, voor hun, laatste deel in Cornwall met zijn heuvels het lastigste deel van de hele rit. Mijn leven zou er dus moeten op vergemakkelijken. 20 Km van mijn route heb ik vandaag alvast gedaan. Resten er nog 1.900 + vergissingen en afwijkingen.

Vandaag was een echt goede dag al waren er wel geregeld dreigende wolken en vooral een pittige wind.

Wat rondhangen is uiteindelijk 20 Km "losrijden" geworden. Eerst naar en door Penzance en dan verder naar Marazion en de Mont Saint-Michel of Saint Michaels Mount zoals ze hier zeggen. Alles rustig en relaxt. Vroeg terug en nu de opties voor de volgende dagen bekijken.