Etappe 25: Stourport-on-Severn - Coalbrookdale 60 Km

Vanmorgen geen twijfel, zonnige blauwe hemel dus korte mouwen.Over de middag was er wel wat bewolking aan de rand maar die verdween ook weer.

Ook vandaag weer vlotjes terug op de route geraakt, aangezien ze vlakbij was. Kort na het vertrek ging het door Bewdley, een leuk klein stadje waar ik ook meteen mijn inkopen deed. Voorbij Bewdley ging over een goed pad door het bos. In het tweede deel moest wel behoorlijk geklommen worden, niet de enige keer vandaag. Een eind verder, bij Hampton, heb ik een pad omzeild. In mijn gids stond de verwittiging: "the path is steep, narrow and stony, be prepared to push your bike". Als ze al zo'n verwittiging schrijven voor de gewone fietsers dan ga ik er zeker niet aan beginnen. Mijn gids stelde ook zelf een alternatief voor.

In Bridgnorth kwam ik in de problemen. De pijlen wezen een andere kant op dan de route volgens mijn gids. Ik besloot mijn gids te volgen. Bij het verlaten van Bridgenorth gaf mijn gids dan weer een verwittiging voor een smal en overgroeid pad en met een alternatief. Ik geloof dat op dat smal overgroeid pad sowieso niet meer mocht/kon gefietst worden maar op het alternatief mocht dat ook niet meer. Het stond aangeduid als wandelpad met een duidelijk verbodsteken voor fietsers. Dus moest ik terug naar waar ik van gekomen was. Ik ben wel iets eerder afgedraaid en door het centrum gereden, daarbij wel enige eenrichtingsborden genegeerd. Met de fiets kan dat wel, eventueel rustig over het voetpad. Daar kijkt hier niemand van op. Door mijn rondrijden heb ik dus zowel de waterkant als het, hoger gelegen, centrum van Bridgnorth.

Voorbij Bridgenorth werd het al uitkijken naar mijn eindebestemming maar eerst moest ik nog een hindernis overwinnen, een poort. Ze maken deze poorten om ruiters te beletten van het pad te gebruiken maar ze zouden ze toch wel breed genoeg mogen maken voor een degelijke fiets. Eenzelfde poort deed me gisteren nog terugkeren. Toen was wel de grote poort ernaast verwijderd maar daar lag nog een balk van een dertig centimeter en ik zag me mijn 60 Kg fiets niet over heffen en aangezien wel wist waar naartoe en dit weinig omrijden was ben ik toen dus omgekeerd. Vandaag was terugkeren echter geen optie. Met veel moeite heb ik eerst de linkerhelft van mijn stuur er doorgehaakt om dan de rechterhelft er door te haken en dan van achter mijn fiets de rest er door te manoeuvreren, mijn achtertassen konden er nog net tussen. Drie van deze dingen heb ik vandaag moeten overwinnen. Het pad liep overigens langs een stuk van het traject van de Great Western Railway, een oude spoorlijn waarop nu nog een toeristische stoomtrein loopt. Ik heb de stoomfluit doorheen de vallei geregeld gehoord en de trein, doorheen de struiken, ook wel gezien maar dat was terwijl ik in gevecht was met een van mijn poorten.

En dan ging het dus naar mijn eindbestemming, Ironbridge. Zo genoemd omdat er een ijzeren brug over de rivier ligt. Dit is echter de eerste ijzeren brug ooit die hier ligt. Het werd echter een anticlimax, de brug is volledig ingepakt voor een grote onderhoudsbeurt en dus niet zichtbaar. Ook het zicht op het plaatsje dat, voor mij, aan de andere kant lag was te veel verstoord voor degelijke foto's. Het ligt er nochtans mooi tegen de heuvels. Hoewel ik de brug dus niet echt gezien heb, heb ik ze wel overgestoken. Hoewel de weg zelf ook opengebroken is, is er wel een zijkant vrij gehouden voor voetgangers en aangezien mijn camping aan de overkant bleek te liggen ... . Ik heb wel de nodige hulp nodig gehad om mijn camping te vinden en dan nog erg moeten zoeken. De receptioniste van het brug museum heeft zelfs de hulplijn opgeroepen om te weten waar ik naar toe moest. Ze bleek eigenlijk in Coalbrookdale te liggen i.p.v. in Ironbridge maar ook daar heb ik het, in een ander museum, nog eens moeten vragen. En ook daar moest de juffrouw aan de receptie het aan haar collega vragen. Die wist me dan wel de goede richting uit te sturen. Bovendien blijkt mijn camping, die Irongorge Camping noemt (kloof dus eigenlijk), boven op een heuvel te liggen. Met zicht op de enorme koeltorens van Ironbridge Power Station i.p.v. welke kloof of rivier dan ook. Het is ook behoorlijk winderig boven op die heuvel maar verder wel heel rustig.

Hoewel het vandaag een korte rit was vond ik ze toch best wel lastig.