In The Brave One, een thriller uit 2007, speelt Jodie Foster een kille wreekster. 'De film laat zien dat de grens
tussen beschaafd en crimineel flinterdun is.'

The safest big city in the world. Wanneer Jodie Foster die woorden over New York uitspreekt, dan klinkt
er spot door. Ze kijkt weliswaar serieus, en toch is op slag duidelijk dat dergelijke uitspraak niet aan haar is
besteed. The safest big city in the world? 'Je kunt overal veel geld instoppen en er een park van maken, maar
dat blijft toch het oppoetsen van de oppervlakte. Het explosiegevaar ligt niet op straat. Dat zit in de hoofden
van mensen.'

In The Brave One van regisseur Neil Jordan speelt Foster Erica Bain. Een gelukkige vrouw is ze. Met een
leuke baan bij de radio, een fijn appartement op Manhattan, en een verloofde die haar niets te wensen over-
laat. Die idylle gaat op een avond in Central Park definitief aan flarden.
In een tunneltje worden Erica en haar geliefde afgetuigd door een stel schoften - een misdaad die haar vriend
niet overleeft, en die Erica doet veranderen in een bange, boze vrouw. Een vrouw die een pistool koopt, en
besluit het recht in eigen hand te nemen.

Ongebruikelijk, erkent Foster, een vrouw die als een kille wreker uit schieten gaat. 'Het is statistisch een feit
dat bij vrouwen geweld naar binnen slaat. Vrouwen doen zichzelf pijn. Of hun naaste omgeving. Ze drinken
zichzelf dood. Plegen zelfmoord. Ze doden, zoals Medea, hun kinderen. Hun partner.

'Erica Bain maakt zich los van dat cliché. Ze gaat die grens over, treedt naar buiten en zegt: ik kan hiermee
niet leven. Ik pik dit niet! Ik vermoord jou!'

The Brave One is een film die jarenlang op de plank lag in Hollywood. Eigenlijk zou Nicole Kidman de
hoofdrol spelen, maar zij zag er in een laat stadium vanaf - de rol van een moordende vrouw was voor haar
net iets te gevaarlijk terrein. Toen Foster het script las, verbond ze zich ook als producent aan de film.

Jodie Foster: 'Ik vond het idee een vrouwelijke killer te spelen meteen aantrekkelijk. Dit verhaal gaat over
hoe om te gaan met angst, met het kwaad in jezelf. Over hoe het is die geheime gevoelens vrij te laten, en te
handelen in strijd met wat je zelf rationeel verwerpelijk acht. Voor een actrice is het ongekend bevredigend
in de kelders van het bewustzijn rond te kijken. Om op zoek te gaan naar een plek in jezelf die om allerlei
begrijpelijke redenen zorgvuldig is toegedekt.'

Tijdens het korte gesprek in Berlijn liep Foster (48) op blote voeten door het hotel. Dat is de enige frivoliteit 
die ze zich permitteert.
Wie Foster interviewt, stuit op een en al efficiëntie. De actrice, in de entertainmentindustrie actief sinds haar
derde levensjaar, doseert de krachten zorgvuldig. Ze schudt de hand, formuleert heldere antwoorden, reageert
direct wanneer ze een ondertoon bespeurt. Maar geen seconde biedt ze meer dan die professionele accuratesse -
een persoonlijke noot of een terzijde is er niet bij.

Scène uit The Brave One.

Die zakelijkheid vormt een belangrijk onderdeel van haar imago. Foster is de actrice waarvan iedereen
weet dat ze als kind al meerdere talen sprak. Zodra haar naam valt, valt ook het woord intellectueel.
Studeerde magna cum laude af in Literatuurgeschiedenis aan Yale, weet alles van filosofie en politicologie,
volgde nooit één acteerles - ze kan huilen op commando en vindt het onnodig daarvoor ook echt aan zielige
dingen te denken.

Ook typisch Foster: als een van de weinige Hollywoodsterren slaagt ze erin haar privéleven buiten de bladen
te houden; de roddelpers heeft nooit boven water gekregen wie de vader van haar zoon Charles is. Evenmin
bestaat er kennis over haar liefdesleven.

De rollen die Foster selecteert, getuigen van een kritische houding ten aanzien van de maatschappij.
Vrijwel al haar personages reflecteren op de verhouding tussen mannen en vrouwen. Ze was een verkrachte
wraakgodin in The Accused (haar eerste Oscar, in 1988) of een buiten de beschaving opgegroeid wolfskind
in Nell (weer een nominatie, 1994).
Fosters tweede met een Oscar bekroonde rol - Clarice Starling in Silence of the Lambs (1991) - bleek meer
overeenkomsten met Hannibal Lecter te vertonen dan dat ze van de kannibaal verschilde.
Recenter, in Panic Room (2002) en Flightplan (2005), was Foster te zien als alleenstaande, knokkende moeder.
In Inside Man (2005) dook ze op als een invloedrijke ritselaar in maatpak die namens een bankconsortium
de CIA voor de voeten loopt - 'een rol waarvoor vanzelfsprekend een man werd gezocht, totdat ik me meldde
en riep dat er in het nieuwe millennium ook vrouwen zijn met topbanen'.

Het is niet zo dat ze ernaar streeft om als een auteur een oeuvre met een eigen signatuur op te bouwen.
Daarvoor is de filmindustrie, zegt ze, te grillig. Aan de andere kant: als ze haar werk zo even langsloopt, is er
inderdaad die occupatie met wat typisch mannelijk dan wel vrouwelijk zou zijn. Lachend: 'Ik ben blijkbaar
niet het ideale type voor een romantische komedie.'

In The Brave One wordt Fosters oeuvre voor een groot deel samengebald. De wraakfilm doet nadrukkelijk
denken aan Taxi Driver (1976), waarin ze als 14-jarige een prostituee speelde. Beide films hebben New York
als decor. De hoofdpersoon neemt in beide films het recht in eigen handen, en in beide scenario's kan de
rondschietende wreker op de nodige sympathie rekenen.

Scène uit The Brave One

Jodie Foster: 'Destijds was de stad het decor van een op drift geraakte cultuur. Een plek waar geen grens
meer bestond tussen goed en slecht. Sindsdien is er veel veranderd.
The Brave One speelt op een moment dat veiligheid bovenaan de politieke agenda staat. Er is zoveel blauw
op straat dat het bijna onwerkelijk aandoet. En de ironie is dat het onbehagen niet minder wordt.
In New York heerst voortdurend de angst dat er iets verschrikkelijks kan gebeuren. Dat maakt de stad
neurotisch.'

In Taxi Driver besluit taxichauffeur Travis Bickle als 'lone crazy gunman' het gespuis op straat te wreken
dat de verslaafde Iris dwingt haar lichaam te verkopen. Dertig jaar later belichaamt Foster de vrouwelijke
evenknie van Bickle. Haar Erica staat symbool voor de progressieve veertiger, die zijn idealen heeft zien
sterven en de primitieveling in zichzelf met moeite achter het politiek-correcte masker weet te houden.

Jodie Foster: 'Het is een film die laat zien dat de grens tussen beschaafd en crimineel flinterdun is. Dat vind
ik geen moreel dubieus standpunt. Eerder realistisch, zou ik zeggen.
Het is beter te erkennen dat in elk mens een schurk huist dan om net te doen of het kwaad altijd van buiten
komt. Van andere mensen. Van mensen die minder zouden zijn dan wij. Of primitiever. De meeste moorden
worden nog altijd gepleegd door doodgewone mensen met keurige huizen en een leuke betrekking.'

Ook Fosters eigen leven is deels bepaald door een pistoolschot. De psychopaat John W. Hinckley jr.
probeerde in 1981 de toenmalige president Ronald Reagan te vermoorden uit wat hij later noemde zijn
'liefde voor Jodie'. Daarover schreef ze een jaar later voor Esquire het artikel Why Me?, waarin ze de angst
uitsprak dat de Hinckley-zaak haar de rest van haar leven zou achtervolgen.

Nu een vraag beantwoorden over die tijd acht ze niet opportuun. Te privé. Wel wil ze nog iets kwijt over wat
haar werk voor haar betekent.

Scène uit The Brave One.

Jodie Foster: 'Film heeft een enorme impact, doordat miljoenen mensen bereikt worden. Dat is een feit waar-
mee ik altijd rekening houd. Ik hoop dat mensen na The Brave One iets meer begrijpen over het effect van
geweld. Dat geweld niet zomaar is af te dekken.
Als dat lukt, op zo'n grote schaal, dan vind ik dat een wonder. Dan stel ik tevreden vast dat dat mijn bijdrage aan
de wereld is.'

26-11-2010 om 11:24 geschreven door Patje007

De 39-jarige Mark Wahlberg heeft vele watertjes doorzwommen. De kleine crimineel uit Boston schopte het
tot rapper Marky Mark, om zich vervolgens te verpoppen tot brutale actieheld (‘The Italian Job’), stevige
karakteracteur (‘The Departed’) en verrassende producer (‘Entourage’). Vanaf vandaag kan je ook kennismaken
met een nog andere Wahlberg: de kluns in de politiekomedie ‘The Other Guys’.

Mochten jullie veel improviseren?
Mark Wahlberg: «We hadden een zeer strikt percentage. Eens we aan de 23% zaten, mocht niemand nog praten
of improviseren. Neen, serieus, in elke scène hebben we spontaan gekke dingen gedaan, maar we doen altijd wel
een paar takes zoals het in het script staat. Eens we tevreden zijn over die klassieke takes, mag iedereen volledig
uit de bol gaan.»


Was het een buitenkans om nu eens de sul te spelen in plaats van de held ?
Mark Wahlberg: «Euh… ik probeerde eigenlijk de held te spelen... (lacht) Ik heb altijd al komedie willen doen en
voelde me zeer vereerd toen Will Ferrell en regisseur Adam MacKay me in deze rol zagen.
Ze namen me uit eten en vroegen me op de man af of ik bij het team wilde komen. Het kon me eigenlijk niet schelen
wat de film zou zijn, ik was zo blij als een kind dat ik met hen mocht ‘meespelen’. Ik smeekte om een komische rol,
al is daar ook een zeker risico aan verbonden. Want als je zo’n komedie verknalt, krijg je geen tweede kans meer.
Will en Adam zijn specialisten in het genre, dus in feite was dit voor mij een perfecte situatie.»


Mark Wahlberg en Will Ferrell

Uw personage van geïrriteerde en wanhopige cop is vrij geestig. Benaderde u die komische rol zoals u in het
verleden andere rollen aanpakte?
Mark Wahlberg: «Wat ik moest doen, stond eigenlijk allemaal wel in het script. Ik kwam naar de set en deed mijn
ding. Maar achteraf gezien ben ik blij dat ik zo lang gewacht heb om een komische rol te spelen. Want ik denk dat ik
veel te zelfbewust was om vanalles uit te proberen, en dan riskeer je om jezelf belachelijk te maken.
Maar zoals ik al zei, was ik in goede handen. Elke dag was een feest.»


Hoe ziet u de toekomst. Naar verluidt zou u stoppen met acteren en u concentreren op het ouderschap en golf…
Mark Wahlberg: «Tja, mijn talent op het golfterrein is momenteel niet echt om over te pochen. En ik heb intussen
vier kinderen en het leven wordt almaar duurder. Ik heb dus geen andere keuze dan te blijven werken.
Och, ik amuseer me nog altijd met acteren. Ik ben enkel wat selectiever geworden.»



Hoe staat het met de muzikale Mark. Bestaat die nog?
Mark Wahlberg: «Zeker niet. Die is gepensioneerd. De hele muziekindustrie is eigenlijk gebouwd op rotzooi en onzin.
Ik werd het beu. Ik vind zelfs dat men rappers boven de 35 moet verbieden om nog te rappen, dat is de pensioen-
gerechtigde leeftijd.»

25-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

24-11-2010 om 18:42 geschreven door Patje007

24-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

20-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De in Duitsland geboren Amerikaan Derrick Borte maakt al 20 jaar lang commercials. En toen besloot hij
eens wat anders te doen en regisseerde zijn eerste film, ‘The Joneses’.
Het werd een satirische tragikomedie, niet toevallig, over undercover-reclamemakers. Voor de hoofdrollen
sloeg Borte Demi Moore en David Duchovny aan de haak.
‘The Joneses’ vormen de ideale familie. Ze hebben de nieuwste wagens, de meest trendy kleding, de meest
luxueuze horloges en slaan een balletje met golfsticks die pas in de shops liggen. Iedereen in de buurt wil zijn
zoals een Jones. Maar de Joneses zijn niet wie ze beweren te zijn.
Kate Jones (Demi Moore) is het hoofd van een undercover publicity team dat de nieuwste luxeproducten aan
de argeloze buurt toont. Steve Jones (David Duchovny) is haar assistent, die zich echter vragen begint te stellen
bij zijn job.



Zouden reclamemensen zoals de Joneses kunnen bestaan in toekomst?
Derrick Borte: «Zeker, ik denk dat alles mogelijk. Het is zeker mogelijk in de tijd waarin wij leven.
Maar of het heel praktisch is, daar ben ik niet zo zeker van.»


Heeft u als commercialmaker gelijkaardige ervaringen gehad?
Derrick Borte: «Ik was slechts regisseur. Da’s heel simpel. Je krijgt een script en dat blik je in. Ik ben nooit betrokken
geweest bij een zeer berekende campagne om de consument in te palmen. Je stelt jezelf uitaard vragen over de wereld
van de reclame. Maar anderzijds heb ik veel geleerd.
Je leert hoe je met een beperkt budget de productie naar een hoger niveau tilt. En je leert ook hoe je heel snel iets kan
inblikken.»



Ik had verwacht dat de product placement in uw film indrukwekkend ging zijn. Maar de lijst is zeer bescheiden…
Derrick Borte: «Elke beslissing rond product placement was een creatieve beslissing. Geen enkel merk dat in de film te
zien is, heeft betaald. Het zou me zeker een pak poen voor de film hebben opgeleverd, maar ik wilde het artistiek houden.
En ik wilde zeker geen valse merknamen, want die zouden afbreuk hebben gedaan aan de realisme van de film.
Er zijn mensen die zeggen dat ‘The Joneses’ een aanklacht is tegen het consumeren terwijl er toch een aantal producten
opduiken. Mijn mening daarover: het is een aanklacht én een positief portret van het fenomeen consumeren.
Er is niets mis met consumptie. Je kan je wel vragen stellen over een consument die het geld niet heeft en zich in de nesten
werkt om een bepaald product te kopen.»



Heeft u zich nooit vragen gesteld over de impact van uw eigen commercials?
Derrick Borte: «Reclame heeft zeker invloed, daar ben ik me ten volle van bewust. Maar ik zag mijn job toch veel breder.
Als commercialfilmer krijg je een script en moet je binnen de 30 seconden een boodschap overbrengen. Da’s een hele
uitdaging. Wat de resultaten betreft: er zijn goede en slechte commercials en er is al de rest daartussen. Ik heb heel veel van
alle drie de categorieën gedaan. Ben ikzelf beïnvloed door die commercials? Het was meer alsof ik elke dag op de filmschool
zat.»



Uw einde is vrij optimistisch en moraliserend. Ik had de indruk dat u iets donkerder wilde gaan, neen?
Derrick Borte: «Sommige critici noemen het een happy end, maar zo zie ik het niet. Want hier heb je twee mensen die een
andere keuze maken. Maar de hele machine blijft wel doordraaien. Daarom heb ik die scène toegevoegd waarin nieuwe
reclame-gezinnen over de hele wereld worden geplaatst.»


Om af te sluiten, wat is uw favoriete reclamefilmpje?
Derrick Borte: «Ik denk niet dat ik ooit een commercial heb gezien waarvan ik onder de indruk was.
Op technisch vlak zie je soms dingen die indrukwekkend en anders zijn. Ik herinner me nog een Budweiser-commercial over
een holbewoner die door berg en dal rent en eindelijk in zijn grot aankomt. Iedereen is benieuwd en je denkt dat hij het vuur
heeft meegebracht. Maar het is een sixpack Budweisers. De andere hoofdholbewoners reageren: ‘Oké, en nu haal je pizza.’
Die vond ik heel grappig.»



The Joneses speelt sinds 17 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen. 

20-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

19-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Wat als Daniel Radcliffe niet uitverkoren geweest was om Harry Potter te spelen? Dan hadden we ongetwijfeld
een andere kindacteur gehad in de rol van Harry Potter. Deze tien acteurs/actrices misten op een haar na een
rol in de meest succesvolle filmserie ooit.


Ian McKellen als Dumbledore (Albus Perkamentus): hoewel twee verschillende acteurs de professor in
Zweinstein gespeeld hebben (eerst Richard Harris en na diens dood Michael Gambon) kwam ook McKellen in
aanmerking voor die rol.


Ian McKellen in X-Men: The Last Stand


Naomi Watts als Narcissa Malfoy (Narcissa Malfidus): Watts stond op het punt om Narcissa, de vrouw van
Lucius en de moeder van Draco te spelen, tot haar management er een stokje voor stak. De rol ging uiteindelijk
naar de Engelse actrice Helen McRory.


Naomi Watts in The International


Liam Aiken als Harry Potter: Aiken -vooral bekend van het drama 'Stepmom'- had officieel de hoofdvogel
afgeschoten. Eén probleem echter: de regisseurs wilden absoluut dat een Brit de rol van de jonge tovenaar zou
spelen. Een dag later was Aiken de hoofdrol weer kwijt en kwam Daniel Radcliffe op de proppen.



Tilda Swinton als professor Sybill Trelawney (Sybilla Zwamdrift): alvorens Emma thompson de prettig
gestoorde lerares waarzeggerij speelde, kreeg Tilda Swinton die rol aangeboden.


Tilda Swinton in Michael Clayton


Hugh Grant als Gilderoy Lockhart (Gladianus Smalhart): Grant werd gecast als Lockhart, de narcistische
charlatan. Omwille van een te drukke agenda mocht Kenneth Branagh echter met de eer gaan lopen.


Hugh Grant in Did you hear about the Morgans


Rosamund Pike als Rita Skeeter (Rita Pulpers): Pike was de eerste keuze om Skeeter te spelen, maar ze
zei uiteindelijk nee tegen de rol van nieuwsgierige journaliste.



Tim Roth als Severus Snape (Severus Sneep): De ster uit 'Lie to me' onderhandelde over de rol van Snape,
maar verkoos uiteindelijk 'Planet of the Apes' boven 'Harry Potter'. Daardoor lag de weg open voor Alan
Rickman om het schoolhoofd van Zweinstein te spelen.


Tim Roth in Youth Without Youth


David Thewlis als Quirinus Quirrell (professor Krinkel): Thewlis neemt de rol van Lupos voor zijn rekening.
Oorspronkelijk was het echter de bedoeling om Krinkel te vertolken, de leraar wiens lichaam in beslag
genomen werd door Voldemort.


David Thewlis in Harry Potter and the Prisoner of Azkaban


Bob Hoskins als Horace Slughorn (Hildebrand Slakhoorn): Slakhoorn, de leerkracht die de jonge Marten
Vilijn de kunst van de Gruzielementen bijbracht, wordt gespeeld door Jim Broadbent. Nochtans was het de
bedoeling dat de Britse acteur Hoskins die rol voor zijn rekening zou nemen.


Bob Hoskins in Made in Dagenham


Jamie Campbell-Bower als Tom Riddle (Marten Vilijn): Campbell-Bower wilde absoluut in de huid van
Vilijn kruipen, maar Frank Dillane stak daar een stokje voor. Als compensatie wist Campbell Bower een rol
te versieren in die andere bekende boekenreeks, Twilight.


Jamie Campbell-Bower(midden) in The Twilight Saga: New Moon 

18-11-2010 om 12:03 geschreven door Patje007

18-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De kameleon-acteur Anthony Hopkins over zijn fascinatie voor het kwaad en het gemak van het
acteren. "Er is te veel intellect, te weinig intuïtie."

De in Zuid-Wales geboren bakkerszoon groeide op rijpere leeftijd uit tot een van de grote kameleon-
acteurs, even bedreven in het vertolken van criminele psychose ("The Silence of the Lambs"), ingehouden
emoties ("Howard's End" en "The Remains of the Day") als politieke paranoïa ("Nixon").

Het lijstje van Hopkins' portretteringen van de groten - en minder groten - der aarde is trouwens indruk-
wekkend: naast de 37ste president van Amerika, speelde hij ook Adolf Hitler, Pablo Picasso, Yitzhak
Rabin, Lloyd George, Bruno Hauptmann (ontvoerder van de Lindbergh-baby), de Engelse spion
Guy Burges, de Nederlandse vampierverdelger Van Helsing en de Parijse bultenaar Quasimodo.

Jaren voor hij Richard Milhous Nixon zal spelen in de omstreden film van Oliver Stone, spreekt hij al over
zijn fascinatie voor de gevallen president: "De laatste weken van Watergate - toen zijn vernietiging onaf-
wendbaar was - vind ik onweerstaanbaar.
Nixon had het bizarre charisma van de paranoïde persoonlijkheid. Zulke personages spreken dan ook meer
tot de verbeelding dan bijvoorbeeld een integer en hoffelijk man als Jimmy Carter.
De raaskallende en scheldende Nixon was zo fascinerend omdat hij in een gevecht gewikkeld was met
zichzelf - en we kregen bovendien de strijd op televisie te zien. Zijn slotrede was buitengewoon, het materiaal
voor een grote tragedie."

In 1998 alleen al schitterde Hopkins in vier films. In het slavenepos "Amistad" van Steven Spielberg is
hij de wijze oude ex-president John Quincy Adams. In de fabel over survival "The Edge" is hij een rijke
zakenman die leert overleven in de wildernis.
In "The Mask of Zorro" is hij de oude gemaskerde wreker die protégé Antonio Banderas de knepen van het
vak leert. In het mystieke romantische drama "Meet Joe Black" tenslotte speelt de 72-jarige acteur, een
mediatycoon die stervende is, maar met magere Hein (Brad Pitt) een deal sluit om het einde nog even uit te
stellen.


U krijgt nu de ene grote rol na de andere aangeboden. Gewoon een kwestie van geluk, of vindt u dit
wel verdiend na al die jaren?
Anthony Hopkins: Ik voel me een bofkont. Vind zeker niet dat ik dit allemaal verdien. Niemand heeft
het verdiend in deze business. Het is allemaal puur geluk, reden te meer om er met volle teugen van te
genieten!

Sommigen beweren dat ook geluk hebben een kunst is?
Anthony Hopkins: Je moet natuurlijk het geluk een beetje sturen. Het lot moet je gunstig gezind zijn.
De meeste tijd voel ik me gelukkig, ik zou dwaas zijn om me niet zo te voelen, gezien het leven dat ik
leid. Neem nu vandaag: een heerlijke herfstdag in New York - moet je het zicht zien op Central Park!
- met niets anders te doen dan te praten over mezelf.

U hebt de reputatie moeilijk te zijn om mee te werken?
Anthony Hopkins: Moeilijk? Ik ben nooit moeilijk, tenzij het echt nodig is. Maar ik kan wel hard zijn.
Ik meen het als ik nee zeg. Ik heb een hekel aan schreeuwende en tierende regisseurs of acteurs. Ik werk
graag met aangename mensen.
Films maken is geen zwaar werk, maar het is wel tijdrovend. Soms is het gecompliceerd, vooral voor de
regisseur. Dus is het raadzaam om in een zekere harmonie te werken.
Met een razende maniak op de set die iedereen afblaft, kun je niet deftig werken. Ik heb geen geduld
met regisseurs of acteurs die zichzelf opblazen. Het is toch maar cinema waar we mee bezig zijn, en niet
een medicijn om kanker te genezen.
Ik ken een paar Engelse acteurs die zo verschrikkelijk druk doen. Komaan! En zeggen dat er mensen
verhongeren in deze wereld. Wie denken ze wel dat ze zijn, gewoon omdat ze Shakespeare spelen!

Martin Brest (de regisseur van "Meet Joe Black) zei dat ik de moeilijkste acteur ben met wie hij gewerkt
heeft, omdat ik nooit meer wil doen dan vier à vijf takes. "Wil je nog een zesde take? Alleen als je me
smeekt op je blote knieën", zei ik tegen Marty. Ik vind het onzin om vijfentwintig keer hetzelfde te draaien.

De grote plaag van de filmindustrie is de video playback. Je ziet tegenwoordig de regisseurs niet meer,
ze zitten voortdurend naar hun videomonitor te staren. En na een half uur zitten te gapen naar hun schermpje,
roepen ze: take two! Om gek van te worden!
Ik ben van het principe: hou op voortdurend te kijken naar wat je gedaan hebt, maar doe het gewoon
opnieuw. Iedereen praat tegenwoordig te veel. Er is te veel intellect, te weinig intuïtie. Te veel filmschool-
techniek. Je moet gewoon de camera's laten rollen en de acteur zijn ding laten doen.

Ik ben tegen geen enkele werkmethode gekant - iedereen zoekt naar de techniek die hem het meest schikt -
maar laat ons alstublieft voortmaken en er niet eindeloos over zeuren. Als een collega liefst vier rondjes
loopt rond het huizenblok vooraleer hij de camera kan trotseren, voor mij niet gelaten. Zoals hij voor mijn part
ook een aria mag zingen voor hij zijn dialogen kan zeggen. Zolang hij maar op tijd op het appel verschijnt en ik
op tijd naar huis kan.

"Titus" was de eerste speelfilm van Julie Taymor, een avant-garde toneelregisseuse die op
Broadway furore maakte met "The Lion King".
Anthony Hopkins: Julie Taymor is overigens een aardige vrouw om mee te werken. Gezien haar
opleiding is ze meer begaan met de visuele kant van de zaak dan met de acteurs.
Toen we voor 't eerst onze tekst repeteerden, viel ze ons voortdurend in de rede. Ik heb haar moeten
uitleggen dat ik mijn scènes zonder onderbreking moet kunnen repeteren. Wij acteurs moeten het eerst
voor onszelf oplossen, we zijn geen barbiepoppen. Ze is een schrandere vrouw en begreep mijn standpunt.

Was het een terugkeer naar uw roots bij het Londense National Theatre?
Anthony Hopkins: Nee, helemaal niet. Ik heb geen roots.

En uw Welshe achtergrond dan?
Anthony Hopkins: Ik ben gewoon afkomstig uit Wales, meer is er niet aan. Ik keer er nog vaak terug,
maar voel me niet speciaal Welsh.
Ik ken Welshmen die echt fanatiekelingen zijn, nationalisten die voortdurend elkaars gezelschap opzoeken.
Dat doe ik niet. Ik heb nog altijd een huis in Londen, maar woon meestal in Los Angeles, heb weinig
vrienden en leid mijn leven zoals het me zint: rusteloos maar vrij!

Was u dan geen bewonderaar van Richard Burton, ook een acteur afkomstig uit Wales?
Anthony Hopkins: Ja, maar dat had niets te maken met zijn Welshe ziel. Net als Burton wilde ik rijk en
beroemd worden.
We komen gewoon uit hetzelfde stadje, maar hebben elkaar toen nooit ontmoet. Of liever, toen ik heel
jong was, heb ik hem eens om een handtekening gevraagd. Hij signeerde mijn boek en vroeg of ik Welsh
sprak. Nee? Dan ben je niet echt een Welshman.
Ik was erg onder de indruk van hem. Keek naar hem op omdat hij iets gemaakt had van zijn leven.
Ik was niets waard op school, bijzonder zwakke student. Daarom wilde ik iets doen waarvoor ik niet te hard
hoefde te werken. Dus werd ik acteur, het liefst was ik meteen ook een ster geworden, maar dat heeft
nog vele jaren geduurd. En nu ik dat bereikt heb, besef ik dat het eigenlijk allemaal niets uitmaakt.
Hoeveel je ook verdient, je kan toch maar in één bed tegelijk slapen. Toegegeven: het is aangenaam,
maar het leven is één grote grap. Het enige wat ik au sérieux neem, is de absurditeit van het bestaan.
Wat zijn we anders dan futiele wezens die worstelen en dromen, en wie finaal de dood wacht? Waar maken
we ons toch druk om.
Een regisseur zei me onlangs: je ziet er zo gelukkig uit. Natuurlijk, ik zou gek zijn om niet gelukkig te
zijn. Mijn brood verdienen met acteren!

De acteur George Sanders zei dat acteren niet zo moeilijk was, en vergeleek het met rolschaatsen:
eens je ermee weg bent, gaat het vanzelf.
Anthony Hopkins: Ben ik het volkomen mee eens.

Waarom doen veel acteurs er dan zo gewichtig over?
Anthony Hopkins: Omdat ze zich schuldig voelen. Ze voelen zich overbetaald en daarom doen ze alsof
het een zware klus is. Misschien moeten ze wel zwoegen, misschien kunnen ze gewoon niet acteren,
misschien worstelen ze inderdaad.
Ik zal niet ontkennen dat alle begin moeilijk is, ook voor een acteur: je moet het vak leren, je eigen weg
zoeken.
Ik ging naar de toneelacademie, leerde een paar knepen van het vak. Een tijdlang was ik een Method-
acteur, probeerde ik mezelf in de rol te projecteren. Ik schreef voor mezelf de subtekst neer van een rol...
En dan, enkele jaren geleden, hield ik daar allemaal mee op, en had ik genoeg aan het scenario. Want alle
informatie die je nodig hebt, steekt in de tekst, ongeacht of het Shakespeare is, Tennessee Williams of een
filmscript.

Ik leer mijn dialogen van buiten door ze hardop te lezen, pagina na pagina. Alsof je de tekst opeet en verteert.
Eens je die tekst volledig in je hebt opgenomen, word je de tekst. Kennis van de tekst is het belangrijkste.
Het is hetzelfde als Horowitz die aan de piano zit met voor zich de partituur van Chopins "La Polonaise".

Ik geloof niet dat het zo makkelijk is als u beweert.
Anthony Hopkins: Oké, Nixon bijvoorbeeld was iets ingewikkelder. Ik las het script en keek naar video-
opnames van toespraken en televisieredes van Nixon. 's Avonds stopte ik een cassette met zijn afscheids-
rede in de videorecorder en keek ernaar, terwijl ik aan het inslapen was. Tegen de tijd dat de cassette
afgelopen was, was ik al in een diepe slaap verzonken. Op die manier nam ik hem in mij op.
Drie weken lang, altijd maar naar zijn stem luisteren en elke avond in slaap vallen met zijn afscheidsrede.
Tijdens onze eerste opnamedag draaiden we een scène in de Ovale Kamer met John Dean. Toen ik op de set
verscheen in een pak zoals Nixon toen droeg, voelde ik me plotseling ook Nixon.

U maakt hem erg menselijk.
Anthony Hopkins: Maar hij was toch ook menselijk! Ik zag hem als een tragische, gekwetste en
neurotische figuur. Dat hij die nooit gezondigd heeft de eerste steen werpe. We vellen veel te snel een oor-
deel over mensen. Nixon werd ten val gebracht door dezelfde kracht die hem ook tot president had gemaakt:
zijn mateloze ambitie. Wat ons allemaal kan overkomen. Kijk naar meneer Clinton. Oké, hij maakte een
fout. Wie niet misschien? We liegen toch allemaal over seks?

Nixon was een dwaas die betrapt werd. Hij was paranoïde. Hij had een grote verkiezingsoverwinning
achter de rug, maar bleef zich achtervolgd en veracht voelen. Hij was een briljant staatsman, maar wat hij deed,
was inderdaad crimineel. Hij probeerde het toe te dekken. Moet je daarom een mens tot de hel verdoemen?

Anthony Hopkins en zijn vrouw Stella Arroyave

U schijnt hem te mogen.
Anthony Hopkins: Jawel, je moet iemand mogen om hem te kunnen spelen. Wij allemaal - maar jullie,
de pers in het bijzonder - veroordelen publieke figuren voor fouten en misdrijven, alsof de rest van de
bevolking daar immuun voor is. Terwijl niemand vrijuit gaat. Iedereen is schuldig. We zijn allemaal nietige,
zwakke schepsels.

U was al meer dan twintig jaar bezig vooraleer u in 1991 wereldberoemd werd als de kannibaal
Hannibal Lecter in "The Silence of the Lambs"?
Anthony Hopkins: Ik had altijd een succesvolle carrière, zat nooit erg lang zonder werk. "The Silence of
the Lambs" katapulteerde me plots in een totaal andere categorie. Ik was toen al in de vijftig en op een
leeftijd aangekomen dat ik niet veel meer verwachtte. Mijn filosofie was toen: vraag niets, verwacht niets
en aanvaard alles.
Toen de film uitkwam, was het meteen een grote hit, zowel in Engeland als Amerika. Het is altijd mijn
droom geweest om mijn naam in het groot geafficheerd te zien op Leicester Square. De eerste avond goot het
pijpenstelen en stond ik in de rij aan te schuiven aan de kassa. Boven de bomen zag ik plotseling in die
gutsende regen, in koeien van letters: SILENCE OF THE LAMBS. JODIE FOSTER. ANTHONY HOPKINS.
Nooit zal ik het moment vergeten toen ik dacht: ik heb het gemaakt! En meteen daarna: wat nu?

En ze gaven me er een oscar voor, die ik juichend in ontvangst nam. Na de oscarceremonie keerde ik terug
naar mijn hotel, ging slapen en werd af en toe wakker om naar mijn oscar te kijken. Ik dacht dat dit mijn leven
zou veranderen, maar een paar dagen later was ook dit een ander beeldje om aan de collectie toe te
voegen. Mijn oscar kreeg een ereplaatsje in mijn huis in Londen.

Anthony Hopkins als Hannibal Lector

Hebt u een verklaring voor het fenomenale succes van Hannibal Lecter, de seriemoordenaar die
verzot is op mensenvlees en chianti?
Anthony Hopkins: Ik zou bij God niet weten waarom het publiek uitgerekend door een Hannibal Lecter bang
wil gemaakt worden. Mijn enige theorie is dat we in zulke lieden geïnteresseerd zijn omdat ze de duistere kant
van onze natuur belichten.
Het is een gotisch sprookje over de eeuwige strijd tussen goed en kwaad, licht en donker. Lecter is zowel
onze gids als de gezant van dood en duisternis. Hij bewondert en respecteert FBI-stagiaire Clarice Starling,
op zijn manier houdt hij zelfs van haar.
Hij wil haar duistere kanten kennen en stelt voor om binnen te dringen in haar verdrongen herinneringen,
wat van haar kant grote moed vereist.
En als tijdens dat ene moment hun handen elkaar even raken, is zij al voldoende gewapend om het beest
te bestrijden.
Het lijkt wel Sint-Joris en de Draak. Of een sprookje van Grimm. De betovering van alle grote sprookjes -
Sneeuwwitje, de Schone Slaapster, Roodkapje - is gebaseerd op het Jungiaans archetype van de destructieve
krachten die in onszelf schuilen. De schaduwzijde.
Via Dr. Lecter vangen we een glimp op van het kwaad waar we allen toe in staat zijn. Politieke dictators
zijn toch ook kinderen geweest, zoals wij allemaal. En toch werden ze later monsters die miljoenen van hun
onderdanen hypnotiseerden, ongeacht of het in de Sovjet-Unie was of in nazi-Duitsland.

U had zelf ook enkele ideeën voor hoe Lecter in beeld moest worden gebracht?
Anthony Hopkins: Met een prima regisseur als Jonathan Demme heb je zelf niet veel werk, maar toch ben
ik blij dat ik hier en daar iets heb kunnen bijdragen.
Neem nu die scène waarin Lecter opgesloten zit in een grote kooi midden in een turnzaal. Volgens het script
droeg ik een oranje overall, maar ik wilde een wit pak dragen. Jonathan wilde weten waarom,
vooral omdat dit voor extra belichtingsproblemen zorgde.
Toen vertelde ik hem een verhaal uit mijn kinderjaren - mijn eerste bezoek aan de tandarts, van wie ik me maar
één ding herinner: dat hij volledig in 't wit was gekleed. Ik was verstijfd van de angst, herinner me nog levendig
de reuk van de verdoving en de antiseptische middelen.
De tandarts liep op zachte, witte schoenen, zodat je hem niet kon horen. Maar toch voelde ik hem rond de
zetel lopen. Het hockeymasker dat Lecter belet te bijten, deed me ook aan het tandartsmasker denken.
Die filmscène heeft ook iets grotesk erotisch. De cameraman zette me onder zeer hard licht, zodat je het
gevoel krijgt dat Lecter en Clarice in het felle, witte licht een vuurproef doorstaan.
Hij wil haar meevoeren naar de ondergang, de vuurhaard van de hel. Terwijl het witte pak hem klinisch
maakt. Als hij later het gezicht vilt van de bewaker om het op het zijne te plakken, is dit het werk van een
zeer deskundig chirurg


Zijn er sinds "Silence of the Lambs" rollen die u na aan het hart liggen?
Anthony Hopkins: Zodra de opnamen erop zitten, beginnen de herinneringen te vervagen. Ik genoot
van "Meet Joe Black", hou er mooie herinneringen aan over. 1997 was een van de gelukkigste jaren uit
mijn leven: ik zat in Mexico voor Zorro, het jaar daarvoor zat ik in Canada voor "The Edge".

Heeft het maken van "Meet Joe Black" u doen nadenken over uw eigen sterfelijkheid?
Anthony Hopkins: (verslikt zich, begint te hoesten, zucht: I'm dying). Ja, in zekere zin. Maar ik maak me
geen zorgen over de dood. Je weet dat het vroeg of laat moet gebeuren, maak er dus het beste van, geniet
van elk moment.

Er werd dus niet veel gediscussieerd over het onderwerp van "Meet Joe Black"?
Anthony Hopkins: Nee, helemaal niet. Een film wordt niet gewichtiger door er altijd maar gewichtig over
te doen. Als die film serieuze thema's aansnijdt, wat in "Meet Joe Black" zeker het geval is, komt dit er wel
uit, zonder dat wij erbij lopen alsof we al het leed van de wereld op onze schouders torsen.
Tijdens de opname maakten we vooral grappen over de dood. Ik weet wel dat sommige komieken het
serieus menen, maar dat zijn neuroten. Ik neem niets ernstig. Ben zelf lang genoeg neurotisch geweest.

Anthony Hopkins en Christian Slater

Wat heeft u veranderd?
Anthony Hopkins: Het leven, kwetsuren, ouder worden. Een paar crisissen(Hopkins kampte lange
tijd met alcoholverslaving en agressieve buien). Ik ben niet langer verslaafd aan crisissen, zoals sommige
mensen zijn. Een goede carrière is natuurlijk ook meegenomen. En een beetje geld op de bankrekening.

Is er iets waar u veel geld aan verspilt?
Anthony Hopkins: Stevige schoenen. Als ik het me kon permitteren, zou ik een privé-vliegtuig kopen.
Maar daarvoor moet je echt heel rijk zijn.


Zijn Hannibal Lecter is de populairste filmschurk ooit. Vijf jaar na Red Dragon kroop Anthony Hopkins 
in Fracture wéér in de huid van een zalige slechterik. 
„Het leven in Californië bevalt me ook goed”, zegt Hopkins. „Het weer is heerlijk, de mensen zijn aardig
en ik doe wat ik leuk vind: schilderen, muziek maken en acteren.”

Heel de wereld heeft gesmuld van uw kannibaal Hannibal Lecter. Waarom pas in 2007 een nieuwe
schurk?
Anthony Hopkins: „Het juiste script met de juiste schurk liet lang op zich wachten. Natuurlijk ben ik na
The Silence of the Lambs bedolven onder de aanbiedingen om een slechterik te spelen, maar pas bij Fracture
was het raak.”

Waarom hapte u bij Fracture wél toe?
Anthony Hopkins: „Het draait in de film niet zozeer om de schurk als wel om het psychologische kat-en-
muisspel dat hij met zijn opponent speelt, het schaakspel. Ik speel een man die denkt slimmer te zijn dan de
rest en daardoor ongestraft een moord kan plegen.
Daarbij is het af en toe gewoon lekker om een koelbloedige misdadiger te spelen. Iedereen droomt wel eens
van de perfecte misdaad. Ik ook.”

Heeft u wel eens iemand ontmoet, die dacht superieur te zijn aan anderen?
Anthony Hopkins: „Ik heb ooit gewerkt met een theater-regisseur die zo was. Nee, ik noem geen naam,
maar hij was een kille, sarcastische en berekenende man die zichzelf beter vond dan alles en iedereen.
Alle acteurs die met hem werkten, haatten hem. Een heel nare, onsympathieke kerel. Waarschijnlijk zit hij
zich nu nóg thuis af te vragen waarom niemand meer met hem wil werken.”

Uw tegenspeler in Fracture is Hollywoods nieuwste jonge hond Ryan Gosling. Wat vindt u van hem?
Anthony Hopkins: „Ryan is een uitstekende acteur die in 2007 terecht werd genomineerd voor een Oscar
(voor Half Nelson). We hebben veel ‘Oscar-ervaringen’ uitgewisseld. Ik heb hem verteld hoe opgewonden ik
was toen ik in 1992 was genomineerd voor Silence... Ik dacht dat Nick Nolte ’m zou krijgen voor The Prince
of Tides, maar toen Oscar-presentator Billy Crystal opkwam met een Hannibal-masker op, wist ik genoeg,
haha! Maar goed, Ryan is geweldig, hij kan zich helemaal vastbijten in een script. Dat heb ik niet, ik ben e
en luie acteur.”

Rosamund Pike en Ryan Gosling in Fracture

O? U lijkt ons juist een man van de gedegen voorbereiding.
Anthony Hopkins: „Natuurlijk verdiep ik me in mijn personage, en als ik moet spelen weet ik mijn tekst.
Maar sommige regisseurs houden ervan om met de hele cast het script door te lezen en te repeteren.
Mijn God, wat vind ik dát erg!”

Waarom?
Anthony Hopkins: „Het is zo saai! Regisseur James Ivory van The Remains of the Day en Howards End
wilde drie keer per dag met de cast het script oefenen! John Schlesinger stond erop om voor The Innocent
wekenlang te repeteren! Julie Taymor van Titus wilde twee weken vóór het schieten in script-trainingskamp!
‘Hier kan ik niet tegen’, heb ik gezegd en ben toen weggelopen.”

Vindt u acteren dan nog wel leuk?
Anthony Hopkins: „Ik vind acteren heerlijk. Hoewel ik moet toegeven dat ik mezelf nu helemaal heb
verloren in het componeren van muziek. Afgelopen kerst ben ik gevraagd om één van mijn zelfgeschreven
stukken te dirigeren in een concertzaal hier in Los Angeles. Enorm leuk, maar bloednerveus was ik.”

Dé grote Oscar-winnaar Sir Anthony Hopkins nerveus... Waarvoor?
Anthony Hopkins: „Om te beginnen had ik nog nooit van m’n leven gedirigeerd! En wat muziek betreft ben
ik niet hoog opgeleid; ik kan nauwelijks noten lezen. Ik deed dus maar wat. Na afloop kwam er een man uit
het publiek naar me toe; hij vond het geweldig en moedigde me aan om meer muziek te schrijven.
Dat ga ik ook zeker doen; het bedenken van je eigen muziekstukken werkt zeer bevrijdend.”

Volgende week kan u op deze site in de reeks interviews met wereldsterren een interview lezen met
Jodie Foster.

17-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Voor sommige films is een 'wat voorafging' geen overbodige luxe. Voor Fair game moet u even terug
naar 2002. Een voormalige diplomaat, Joe Wilson, moet voor de regering-Bush uitzoeken of Saddam
Hoessein in Niger uranium heeft gekocht. Wilson besluit in zijn rapport dat dit niet kan kloppen.



Een jaar later valt George Bush toch Irak binnen op basis van dat gerucht. Wilson schrijft een stuk voor
The New York Times: 'Wat ik niét vond in Afrika.'
Het Witte Huis slaat op een vuile manier terug: door te onthullen dat 'Joe Wilsons vrouw Valerie Plame
voor de CIA werkt'. Plames tipgevers en medewerkers in het Midden-Oosten lopen opeens levensgevaar
en de Wilsons staan in het oog van een mediastorm.

'Ik ben gefascineerd door spionnen', bekent Doug Liman, de regisseur van Fair game en The Bourne identity.
'Voor mij ligt deze film in het verlengde van Bourne: daarin had ik personages uit de Iran-Contra-affaire gestopt,
in deze film zijn het allemáál bestaande personages.'
Fair game schiet dan ook ronkend uit de startblokken, met Naomi Watts als de Jason Bourne van dienst.


Hebt u zich samen met Valerie Plame op uw rol voorbereid?
Naomi Watts: 'Sean (Penn, die Joe Wilson speelt) heeft een paar dagen met Valerie en Joe doorgebracht,
maar ik was net bevallen en het was twaalf uur reizen naar hun huis, dus hebben we veel over de telefoon
gesproken.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad voor ik haar echt heb ontmoet. Op een dag belde ze me om af te
spreken op de luchthaven van Chicago. Ik dacht: wie spreekt nu in hemelsnaam af op een luchthaven?
Spionnen, natuurlijk, helemaal zoals het cliché het wil.' (lacht)
'Ik had zoveel vragen voor haar. Maar eens spion, altijd spion: over veel dingen mocht of wilde ze niet spreken.
Jammer.'



Bewondert u haar?
Naomi Watts: 'Voor mij, als vrouw, is het gewoon onbegrijpelijk hoe ze dat allemaal gedaan kreeg.
Wakker worden in het Midden-Oosten, twee dagen later thuis de babysit regelen, en 's avonds even het
juiste paspoort klaarleggen voor de volgende dag.
Het zal wel het resultaat zijn van de doorgedreven training van de CIA, maar die mensen moeten
ook een enorm dikke huid ontwikkelen.'


Klopt het dat u ook CIA-training hebt gevolgd?
Naomi Watts: '48 uur maar, CIA-agenten worden twee à drie jaar getraind.
Ik werd opgesloten in een houten kist die werd dichtgetimmerd, ik werd ondervraagd door schreeuwende
mannen, ik moest zonder helm of gordel - die vonden ze maar voor watjes - op een auto inrijden;
ik moest ladingen laten ontploffen en met pistolen schieten.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat het iets voor mij zou zijn. Maar Valerie was er trots op dat zij van haar
lichting als beste uit die tests kwam, beter dan de jongens.'

'Ik weet niet of ik dit mag vertellen... maar ik moest met een verborgen wapen op me een koffie gaan
kopen. Dat is natuurlijk verboden, dus mocht ik niet betrapt worden. En tijdens die hele training gaf ik ook
nog de borst, dus dan zat ik mijn baby te voeden met een pistool naast me. Dat is wel grappig, op een zieke
manier.'


Naomi Watts tijdens de uitreiking van de Oscars in
Hollywood op datum van 29/02/2004.

Valerie moest wennen aan de aandacht, u bent die gewoon.
Naomi Watts: 'Och, ik ben nog niet hier in Cannes gaan wandelen, maar ik ben zeker dat ik het zou
kunnen. Ik ben een echte toerist: overal waar ik kom, ga ik op verkenning, en ik word zelden herkend.
Ik heb mijn kindjes bij me hier, omdat ik ze niet zo lang kon missen.
We zijn al naar het strand geweest en we logeren in een hotel met van die geweldig Franse luiken:
's ochtends klap ik die open en kunnen ze zó het gazon oprennen. Zo is werken natuurlijk leuk.' (lacht)


Hoe voelt Valerie zich, nu heel deze toestand voorbij is?
Naomi Watts: 'Ik denk dat ze eigenlijk nog altijd liever voor de CIA zou werken. Maar ze is ook trots dat
ze voor zichzelf is opgekomen en een leugencampagne tegenover het Amerikaanse volk heeft blootgelegd.'

13-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Toen het ‘Plamegate’-schandaal in 2003 losbarstte in de VS, werd al geroepen dat alle ingrediënten voor een
film aanwezig waren. Een politiek schandaal waar de geheime dienst én de president bij betrokken zijn:
dat levert spannend materiaal op.
Met ‘Fair Game’ waagde Doug Liman zich aan een verfilming. Naomi Watts vertolkt ex-CIA-agente
Valerie Plame, «een ongelooflijk sterke en moedige vrouw».

De regering-Bush werd in 2003 behoorlijk in verlegenheid gebracht door ‘Plamegate’. Ex-ambassadeur Joe Wilson
uitte striemende kritiek op de Irak-oorlog van Bush. Vlak daarna werd de identiteit van CIA-agente Valerie Plame -
de vrouw van Wilson - gelekt in de pers, een move waardoor haar carrière naar de vaantjes was en in één moeite door
de geloofwaardigheid van Wilson onderuit gehaald werd.
Vermoed wordt dat vicepresident Dick Cheney en adviseur Karl Rove achter het lek zaten. Plame sloeg echter terug
en stapte zelf naar de media.

Hoe speelt u iemand die nog leeft en met wie u regelmatig converseerde?
Naomi Watts: «Het was voor mij belangrijk om de essentie van Valerie te vatten. Ik kende uiteraard haar verhaal,
maar dat werd op een zeer gefragmenteerde manier door de media doorgegeven. Hoe meer ik over haar vond, hoe
dichter ik bij de essentie kwam.
Heel wat informatie in verband met Valerie was en is nog steeds geheim. Ik wilde dat ze me al die geheimen zou
vertellen. Maar ze kon dat niet doen zonder de wet te overtreden. We hebben uiteindelijk wel veel samen gedineerd,
gepraat en gemaild.»



Maar wat vond u persoonlijk van Plame?
Naomi Watts: «Ik vond haar heel inspirerend. De manier waarop ze die enorme verandering in haar leven aanpakte,
was indrukwekkend. Deze vrouw mocht niets aan de buitenwereld vertellen over wat ze deed, ook niet aan haar familie
en vrienden.
Ze werd echter verraden en moest uiteindelijk ook verraad plegen. De gevolgen waren enorm. Toch bleef het huwelijk
met haar man overeind. Ik vind haar heel moedig.»

Was er een specifiek moment waarop u de essentie van Plame duidelijk afgelijnd zag?
Naomi Watts: «Toen ik het duur Armani-jasje aantrok dat ze droeg tijdens haar beroemde getuigenis, voelde ik me heel
erg Valerie. Maar uiteindelijk was de essentie min of meer van bij het begin duidelijk.
Dat kwam door het trainingskamp voor geheime agenten dat ik moest volgen voor de opnames, om me te harden voor
de rol. Een trainer sloeg me toen eens tegen mijn kin, waarop ik ‘Au’ schreeuwde. Maar de trainer zei: ‘Je mag alleen
‘Au’ zeggen als we je naar het ziekenhuis moeten voeren.’ Toen ervoer ik lijfelijk wat voor iemand Valerie was.»



Wat maakt Valerie Plame anders dan de meeste rollen die u in het verleden speelde?
Naomi Watts: «Zij is een echte vrouw, veel meer dan mijn vroegere personages. Meestal speelde ik een vrouw die
geplaagd werd door een of andere psychose, met dank aan David Lynch. (lacht) Maar Valerie overstijgt haar mogelijke
psychose.
In het script lijkt ze altijd heel kalm en dus vroeg ik Doug om haar crisis wat emotioneler te maken. Maar dat zou een
leugen geweest zijn. Valerie wist zich tijdens die hele periode ongelooflijk sterk te houden.
In de film zegt ze trouwens dat het heel lang geduurd heeft voor ze haar breekpunt bereikte. Het is echt geen toeval
dat Valerie Plame de nummer één van haar klas was op ‘The Farm’ (de beruchte school voor CIA-agenten).»



‘Fair Game’  speelt vanaf 10/11/2010 in de Kinepolis-bioscopen.

Regie:  Doug Liman
Cast:    Sean Penn,
            Naomi Watts
Genre:  Actie, thriller
Duur:    104 minuten

12-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De 67-jarige Amerikaanse Hollywoodacteur Robert De Niro zal bij de uitreiking van de Golden
Globe Awards in januari een onderscheiding krijgen voor zijn hele carrière. Dat heeft de Hollywood
Foreign Press Association, de organisator van de Golden Globes, meegedeeld.

10-11-2010 om 17:56 geschreven door Patje007

Is het moeilijk om in een film zo'n actueel verhaal te vertellen waar iedereen eigenlijk de uitkomst
al van weet?
Doug Liman

Toch vertelt Fair Game redelijk objectief wat er is gebeurd. De film dringt de kijker geen mening op.

10-11-2010 om 17:33 geschreven door Patje007

Het Nederlandse ex-model Famke Janssen was recent oa. te zien in de tv-serie 'Nip/Tuck', als de
persoonlijke coach van het gezin van een plastische chirurg. 'Ik hoop dat ik genoeg gezond verstand
heb om mezelf nooit te laten verminken.' 

Nederlanders die het maken in Hollywood. Modellen die een succesvolle acteercarrière uitbouwen.
Het is niet overdreven te stellen dat het Nederlandse ex-model Famke Janssen tot de 'lucky few' uit de
filmindustrie behoort, en dat ze haar succes als actrice niet gestolen heeft.

Janssen werd in 1965 geboren in Amsterdam (haar voornaam is Fries voor 'klein meisje' -
tamelijk ironisch, want in realiteit is Janssen boomlang), maar in 1984 trok ze al naar New York
om er te gaan werken voor het modellenagentschap Elite.

In de jaren daarna flaneerde ze op catwalks over de hele wereld, maar tegen het einde van de wilde
eighties besloot Janssen het ook eens in de filmindustrie te proberen.
In haar eerste film stond ze al meteen naast Jeff Goldblum en Samuel L. Jackson, maar omdat
Father & Sons (1992) aan de bioscoopkassa's genadeloos de mist inging, brak Famke Janssen niet door.



Na een paar kleinere rollen in films en op tv - onder meer in Melrose Place en Star Trek:
The Next Generation - mocht ze echter opdraven in de Bondfilm Goldeneye(1995), als de Russische
killer Xenia Onatopp, die haar slachtoffers ombrengt door middel van enkele stevige heupbewegingen.
Daarna stroomden de aanbiedingen natuurlijk binnen, maar uit vrees dat ze altijd een 'femme fatale'
zou blijven, ging Janssen haar heil zoeken in het meer alternatieve circuit, met films als Dead Girl,
City Of Industry en Rounders.
Desalniettemin was het opnieuw een actieprent die haar ster exponentieel deed groeien, met haar
vertolking van Jean Grey in de comic-verfilming X-Men uit 2000 en in de sequels X2 en X-men 3. 

Net zoals zoveel filmsterren in de voorbije jaren (de laatste in de rij is Glenn Close, die een hoofdrol
kreeg in het vierde seizoen van The Shield) is Famke Janssen niet vies van wat tv-werk.
In het tweede seizoen van de schitterende serie Nip/Tuck kruipt Janssen in de huid van Ava Moore,
een life coach die het gezin van een van de twee plastisch chirurgen moet begeleiden.
Geheel in de lijn van de reeks loopt een en ander uit de hand: Ava papt aan met de tienerzoon van het
gezin en komt in conflict met haar 'bazen', en ook de relatie met haar eigen zoon is niet helemaal koosjer.
Dat schreeuwt om uitleg!

Hoe heb je je voorbereid op 'Nip/Tuck'? Heb je een echte life coach bezocht?
Famke Janssen: Als je er een weet wonen, laat het me dan weten (lacht). Ik denk niet dat er veel
life coaches bestaan.

Ava is helemaal geschift. Had je twijfels toen je zag waar het heen ging?
Famke Janssen: Neen, ik vond het geweldig. Bring it on! Het is zo leuk om een personage te spelen
zonder grenzen, voor wie niets te ver gaat. Vooral omdat ik in het echte leven helemaal anders ben.
Ik ben heel verlegen en Ava was een schitterend alibi om me even helemaal anders voor te doen.
Gedurende de vijf maanden dat ik haar gespeeld heb, had ik veel meer zelfvertrouwen en dat heb
ik ook gebruikt. Ik heb iedereen bedrogen.

De klassieke 'Nip/Tuck'-vraag: zou je ooit zelf bij een plastische chirurg onder het mes gaan liggen?
Famke Janssen: God, neen. Er zijn maar twee dingen waar ik echt bang voor ben, en dat zijn slechte
make-up en slechte plastische chirurgie (lacht). En van dat tweede zijn er hier in Hollywood al genoeg
voorbeelden te vinden.

'De stomste beslissing uit mijn leven', zo omschreef Jamie Lee Curtis haar operatie een tijdje
geleden. 'Ik zie er slechter uit dan vroeger.'
Famke Janssen: Ja, plastische chirurgie zorgt ervoor dat mensen er gewoon vreemd gaan uitzien.
Ik hoop dus dat ik genoeg gezond verstand heb om mezelf nooit te laten verminken.

Natuurlijk, als vrouw in de filmindustrie komt er misschien ooit een moment waarop je weinig
keuze zult hebben.
Famke Janssen: Ongeveer negentig procent van een casting draait rond je uiterlijk, en dat is dan
nog een voorzichtige schatting. Daar moet je constant tegen vechten.
Maar de actrices die ik echt bewonder, diegenen die nog altijd volop aan het werk zijn ook al zijn ze
ondertussen de vijftig of de zestig gepasseerd, hebben nooit hun uiterlijk uitgespeeld. Zij hebben zich
altijd gefocust op hun acteertalent. Iemand als Meryl Streep bijvoorbeeld: zij is fantastisch en is dat
altijd al geweest, maar zij heeft zich nooit laten vastpinnen op haar uiterlijk.
Haar doel was om goede rollen te spelen.

Maar Streep is nooit conventioneel mooi geweest.
Famke Janssen: Oh, maar ik vind haar wel mooi. Absoluut. Toen ik Sophie's Choice zag, zat ik
echt te kwijlen op de bank, zo adembenemend vond ik haar. Conventionele schoonheid, pff, who cares?

Moet je als vrouw sterker zijn om te overleven in de filmwereld?
Famke Janssen: Absoluut. Het is keihard omdat je veel vaker afgewezen wordt dan dat je succes hebt.
En dat geldt voor bijna iedereen: er zijn een paar acteurs en actrices die aan de lopende band werk
krijgen en veel geld verdienen, maar de meerderheid kan enkel overleven door andere jobs te aanvaarden.
Het is een erg harde wereld, zeker voor vrouwen. En niet alleen als ze ouder worden.

Hoe bedoel je?
Famke Janssen: Kijk gewoon naar de films! En tel het aantal mannelijke en het aantal
vrouwelijke personages maar eens. De verhouding in Hollywood is totaal verstoord, ik denk dat het
momenteel op honderd tegen twee komt of iets in die buurt. Er zijn zelfs films waarin er niet
één vrouwelijke rol te vinden is, waanzinnig. Als er zo weinig rollen zijn, dan is de competitie moordend.

Heb je zelf ooit hondenjobs moeten doen om je hoofd boven water te houden?
Famke Janssen: Neen, dankzij mijn modellencarrière was ik gelukkig een van de weinigen die genoeg
geld hadden toen ze begonnen te acteren.

Het is een beetje overdreven natuurlijk, maar eigenlijk zou je je modellenwerk kunnen om-
schrijven als jouw 'hondenjob'. In eerdere interviews was je niet mals voor dat wereldje.
Je haatte het.
Famke Janssen: (verontschuldigend) Misschien heb ik me daar een beetje te sterk uitgedrukt.
Ik heb me al verschrikkelijk schuldig gevoeld over die uitspraken, omdat dat modellenwerk jarenlang
de huur heeft betaald, omdat ik daardoor nooit in een bar ben moeten gaan werken.
Maar model spelen gaf gewoon niet zoveel voldoening als acteren. Je wordt 24 uur per dag als een
object behandeld, mensen kleden je aan, zeggen waar je moet staan en wat je moet doen.
Daar had ik het moeilijk mee.

Was de overgang moeilijk? Rond modellen die actrice worden hangen behoorlijk wat vooroordelen.
Famke Janssen: Toen ik nog model was en eraan dacht om te beginnen acteren, heb ik dat aan niemand
gezegd, precies omdat ik dat hele 'model wordt actrice'-gedoe niet wou doormaken.
Ik wou het serieus aanpakken.
Daarom ben ik praktisch van de ene dag op de andere gestopt als model en heb ik me ingeschreven aan
de universiteit om er literatuur te studeren. Tijdens mijn studies heb ik dan acteerlessen genomen.

Ik dacht dat ik een betere kans zou hebben als ik zelf wat afstand nam van mijn modellencarrière.
Niet dat het veel geholpen heeft: toen ik binnenkwam op mijn eerste auditie - en dat was al een tijdje
nadat ik 'op pensioen' was gegaan - keek de casting director op en zei hij: 'Hé, ben jij geen model
geweest?' Maar ja, iedereen heeft obstakels in het begin en voor mij was dat mijn verleden als model.
En mijn lengte.

Je lengte?
Famke Janssen: Ja. Er zijn niet zoveel grote acteurs in Hollywood, en de meeste mannen worden
niet graag geconfronteerd met hun tekortkomingen (lacht).

Scène uit Goldeneye

Je meest tot de verbeelding sprekende rol is die van Xenia Onatopp, de 'femme fatale' uit de
Bond-film 'Goldeneye'. Hoe vaak word je daar nog op aangesproken?
Famke Janssen: Constant, en niet alleen door fans maar ook binnen de filmwereld zelf.
Als de producenten hun zin zouden krijgen, kon ik enkel nog in actiefilms opdraven. Maar ik wil een
iets meer gevarieerde carrière dan dat: ik houd ervan om mainstreamfilms af te wisselen met films die
ietsje meer 'arthouse' zijn.
Ik stap ook nooit in een project voor het geld, maar omdat ik met de regisseur wil werken,
of met een bepaalde acteur...

Zoals Robert De Niro, met wie je samenspeelde in 'Hide and Seek'?
Famke Janssen: Robert De Niro was de enige reden waarom ik getekend heb voor die film.
Zo simpel is het: het leek me cool om zijn naam op mijn curriculum te kunnen zetten.

En hoe was het?
Famke Janssen: Het was fantastisch om hem te zien werken, omdat hij echt 'in the moment'
is als acteur. Hij repeteert niet; als de camera draait, laat hij zich gewoon gaan en begint hij te
experimenteren.



Heb je zelf veel voorbereiding nodig?
Famke Janssen: Ontzettend veel, en dat was het enige dat me een beetje afschrikte aan televisie.
Het tempo ligt daar zoveel hoger. Aan een film werk je tussen de drie en de zes maanden, terwijl een
aflevering van Nip/Tuck in één week wordt opgenomen! En ik kreeg de scripts pas de dag voor de
opnames begonnen. Dat is te snel voor mij. Al heeft het tempo ook zijn voordelen.
Je moet tenminste niet urenlang zitten wachten tot je iets kunt doen, zoals bij een film.
Ik zou alleen soms willen dat er aan die week van opnames vijf weken van voorbereiding voorafgingen.
Ik heb tijd nodig om over mijn personage na te denken, om over haar te dromen.

Of om een cursus 'lapdancing' te nemen, zoals je hebt gedaan voor de film 'Made'. Hoe beviel dat?
Famke Janssen: Dat was heel bevrijdend, dank je wel (lacht). Ik heb er geleerd om veel comfortabeler
om te gaan met mijn lichaam. Al was het vooral grappig om te zien hoe mannen zich gedragen
tegenover lapdancers. Ze denken echt allemaal dat het meisje alleen voor hen danst. Ik heb vrienden
die keer op keer naar dezelfde danseres gaan, want 'she's really into me'. Idioten! (lacht)

Volgende week kan u op deze site in de reeks interviews met wereldsterren een interview lezen met
Anthony Hopkins, acteur uit oa. The Silence of the Lambs, Legends of the Fall en The Mask of Zorro.

08-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

07-11-2010 om 17:54 geschreven door Patje007

06-11-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

05-11-2010 om 17:27 geschreven door Patje007

Vind je het dan niet moeilijk om na Wall Street Transformers 3 te maken?

05-11-2010 om 17:01 geschreven door Patje007

04-11-2010 om 20:10 geschreven door Patje007