CINEMA - UW ONLINE FILMKRANT

De koningin van de romantische komedies wil ze niet meer zijn, maar met een gage van 20 miljoen dollar per film
is Julia Roberts (43) nog altijd een van de best betaalde actrices in Hollywood. Na successen als Pretty Woman,
Runaway bride, Erin Brokovich en Notting Hill trouwde ze acht jaar geleden en kreeg ze drie kinderen.
Met Eat pray love draagt ze voor het eerst in jaren weer volledig een film.

Daarin speelt Roberts de schrijfster Liz Gilbert die zichzelf na een pijnlijke echtscheiding een jaar gunt om op zoek
te gaan naar geluk en zichzelf, achtereenvolgens in Italië, India en Indonesië. Een gesprek met de rijzige actrice
vanuit Rome, waar ze de avond voordien de galapremière bijwoonde.
De geruchten gaan dat ze zich achter de schermen als een onmogelijke diva gedroeg, en tijdens dit gesprek reageert
ze inderdaad een paar keer geïrriteerd. Maar telkens ze haar beroemde brede glimlach te voorschijn tovert, lijkt de
diva ver weg.
'Tja, die lach, veel mensen spreken me daarover aan', zegt ze. 'Maar dat is de verdienste van mijn ouders. Ik heb die
mond van hen meegekregen, net als mijn ogen en oren.'

Het gelijknamige boek van Elizabeth Gilbert is een bestseller over de hele wereld. Wat trok jou aan
in het boek?
Julia Roberts: 'Het is vooral heel erg herkenbaar. Het is een grappig boek, maar ook eerlijk en het is
intelligent geschreven. Liz is een geweldige vrouw die zichzelf niet spaart en zich ook zeker niet
verontschuldigt voor zichzelf. Ze heeft grote vragen over de zin van het leven en ze weet ook wel dat ze fout
op fout maakt. Ze stelt zichzelf volledig open en ik denk dat dat heel veel mensen aanspreekt.

Ben je zelf ook zon boekenwurm?
Julia Roberts: 'Het ontbreekt me vaak aan tijd. Maar ik kan diep geraakt worden door letters op papier, of dat
nu fictie of poëzie is. Als ik bijvoorbeeld Leaves of Grass lees, van Walt Whitman, dan kan ik helemaal weg-
zweven. Dat iemand zo mooi kan schrijven, dat vind ik geweldig knap'.

Herkende u zichzelf in Liz Gilbert, die na een midlifecrisis een spirituele reis naar haar innerlijke zelf begint?
Julia Roberts: 'Midlifecrisis? Really? Het was nochtans de bedoeling dat ik er 35 uitzag in de film.
(lacht) Ik heb natuurlijk ook mijn momenten van vertwijfeling gehad, maar ik heb op mijn twintigste al een break
genomen en heb twee jaar de wereld rondgereisd, onder andere in Italië. Een periode waarin ik enorm veel maturiteit
opgedaan heb. Ik kan me dus wel inleven in het verhaal van Liz Gilbert, en vooral door de manier waarop ze het
neergeschreven heeft.
Die enorme paniek en verwarring die haar overvalt, de wanhopige manier waarop ze eindelijk alles eens op een rijtje
probeert te zetten... Neem bijvoorbeeld die scène waarin ze in de badkamer zit te huilen en zich tot God richt. Er
gebeurt zoveel tegelijk in haar hoofd. Het was een heel intense rol.'

Zij reist achtereenvolgens naar Rome, naar een ashram in Indonesië en naar Bali om innerlijke rust te vinden.
Welke drie plaatsen waren in uw leven bepalend op uw reis naar geluk?
Julia Roberts: 'Ik ben dol op Ierland, want ik heb daar heel dierbare vrienden wonen en de natuur is er prachtig. Italië
ook, ik ben hier al vele keren geweest. En dan zou ik India zeggen, maar dan heb ik net zoals Liz drie I's en dat is een
beetje melig. Dus doe maar Nieuw-Mexico, waar ik een groot deel van het jaar met mijn gezin woon.'

De film gaat ook over de momenten die een mens volledig kunnen veranderen. Wat zijn die beslissende momenten
voor jou geweest?
Julia Roberts: 'Dat zijn er meerdere, het krijgen van mijn kinderen bijvoorbeeld. Maar als ik naar mijn werk kijk, dan is
dat wel toen ik als actrice begon. Toen ik halverwege de twintig was, kreeg ik veel rollen aangeboden, maar het waren
allemaal dingen waarvan ik wist: als ik deze richting uitga, dan beland ik in een hokje waar ik nooit meer uitkom.
Maar ik zat in een positie waarin ik het me niet kon veroorloven om zomaar rollen te weigeren. Toen kwam het script
voor Steel Magnolias voorbij. Dat was het moment dat ik wist dat ik op de goede weg zat, qua carrière. Dat voelde super.'

Klopt het verhaal dat u zich bekeerd heeft tot het hindoeïsme?
Julia Roberts: (zucht) 'Ach, dat is zo'n ongelukkig gesprek geweest waarin mijn woorden verkeerd geïnterpreteerd zijn
en... (zwijgt) Ik ga er verder niet over praten. Godsdienst is een te kostbaar onderwerp om hier in een paar zinnen af te
haspelen. Misschien kunnen we beter praten over de mooie mannen in de film.' (lacht)

Javier Bardem is je tegenspeler, veel vrouwen zullen jaloers op je zijn. Hoe was het om met hem te werken?
Julia Roberts: 'Dat was een grote verrassing. Ik vond hem altijd iets mysterieus hebben, en ook heel stoer. Maar als je
hem wat beter kent, merk je dat hij vooral heel grappig is, en heel luchtig. Hij kreeg met het grootste gemak iedereen aan
het lachen op de set. Ik heb erg genoten van zijn gezelschap en onze samenwerking.'

Eat Pray Love
Javier Bardem

In de film wordt er ongelooflijk veel gekookt én net zoveel gegeten. Is koken een hobby van je?
Julia Roberts: 'Ik ben geen fanatieke kokkin. Ik vind het wel leuk om heel veel verschillende dingen te koken als er
een feestdag is of zo. Dan ga ik ook helemaal los, met vijf verschillende groentes en zelfgebakken brood en taarten.
Dan ben ik dagen bezig, maar ik doe het niet zo vaak. Ik weet wel hoe je een bevroren kalkoen moet ontdooien, zoals in
de film: je moet er koud water overheen spoelen! Goede tip toch?'

In een van de leukste scènes zit u een heel bord spaghetti naar binnen te zwelgen.
Julia Roberts: 'Ja, dat is ook een van mijn favoriete scènes. Ik zal je zeggen: ik heb tijdens deze filmopnames véél
moeten eten. Kommen spaghetti's en hopen pizza's. Gelukkig zag het eten er niet alleen heerlijk uit, het wás ook lekker.
Daar ben ik de regisseur nog altijd dankbaar voor. Soms zijn er wel tien takes nodig voor een filmscène helemaal ingeblikt
is, dus als je mij één stuk pizza ziet eten, propte ik in werkelijkheid zeven pizza's naar binnen. Ik ben tijdens onze draai-
periode in Rome zeker vier kilo bijgekomen.'

Had u daar geen problemen mee? In Hollywood maken veel actrices van elke gram te veel een drama.
Julia Roberts: 'Je kunt niet een hele dag eten zonder aan te komen. Dat was mijn job, dus ik at en ik werd dikker.
Maar daarna gingen we filmen in India en kon ik een wijde tuniek aantrekken. (lacht) Dus zo erg was het niet.'

U hebt de voorbije jaren nog wel enkele films gemaakt, maar 'Eat love pray' wordt als uw grote comeback
aangekondigd. Was u niet bang uw plaats aan de top te verliezen? De concurrentie is groot.
Julia Roberts: 'Is dat zo?'

Eat Pray Love

U weet toch ook wel dat er tientallen jonge actrices staan te trappelen om uw plaats in te nemen.
Julia Roberts: Ik ben niet competitief ingesteld. Ik gun iedereen het daglicht in de ogen. Het is al zo moeilijk om een
goede film te maken, dus iedereen die daarin slaagt kan op mijn enthousiasme en steun rekenen, man of vrouw.
Weet je, toen ik 26 was, was ik volgens sommigen al aan mijn vijfde comeback toe, dus dat is een beetje onnozel.
Ik ben daar allemaal niet mee bezig.'

Wat doe je in je vrije tijd als je niét aan het acteren bent?
Julia Roberts: 'Nou, ik heb drie kinderen, dus dat is druk genoeg. En ik ben heel erg handig. Ik ben graag een beetje
aan het klussen in en om het huis. Dat verwacht niemand van me, maar dat vind ik dus heel erg leuk om te doen.'

Julia Roberts op de première van Eat Pray Love aan het
Ziegfeld Theatre(New-York) dd. 10/08/2010

Eat, Pray, Love is typisch zon film die je met vriendinnen en veel popcorn gaat kijken. Doe je dat zelf ook?
Julia Roberts: 'Nee, niet echt. Mijn man Danny en ik gaan vaak met een bevriend stel op pad, ook naar de
bioscoop. De laatste film waar we heen zijn geweest is The American van Anton Corbijn, en met George Clooney.
Ik vond de film geweldig en George ook! Maar ik ga nooit met zon meidenclubje naar de film. We gaan wel vaak
met een groep vrouwen lunchen, dat dan weer wel!

De film is voorzien van een pakkende soundtrack. Waar luister je zelf naar?
Julia Roberts: 'Ik ben al jaren een grote fan van de Dave Matthews Band. En Lady Gaga vind ik super.
Wat kan die meid zingen! Ik ben geobsedeerd door die vleesjurk die ze droeg, ik mag toch hopen dat dat
geprepareerd of gekookt was of zo...'

U bent een liefhebbende moeder en tegelijkertijd een grote Hollywoodster. Hoe houdt u die twee levens
uit elkaar? U hebt het bijvoorbeeld niet zo begrepen op paparazzi.
Julia Roberts: (fel) 'Als jij iemand kent die wel van paparazzi houdt, mag je me die gerust eens komen voorstellen.
Daar zou ik wel eens een gesprek mee willen voeren.' (pauzeert even) 'Het is redelijk gemakkelijk om die twee
werelden uit elkaar te houden. Het is fijn dat ik een job heb waarbij ik mijn kinderen kan meenemen naar de set.
En het is zeker fijn dat ik op het moment dat ik aan kinderen begon, al lang genoeg gewerkt had om me lange
vakanties te kunnen permitteren. Ik heb de luxe dat ik heel veel tijd thuis met mijn gezin kan doorbrengen.
Moeder zijn gaat me steeds beter af. Ik zorg graag voor mijn kinderen.'

'Ik besef ook écht dat het een luxe is. Ik heb vriendinnen die na zes weken bevallingsverlof al opnieuw moesten
gaan werken. Pijnlijk. Dat heb ik nooit moeten doen. Ik ben een geluksvogel dat ik zolang thuis kan blijven als
ik wil.'

Beseffen uw kinderen dat u een beroemde filmster bent?
Julia Roberts: 'Niet echt eigenlijk, al begint de tweeling het wel in de gaten te hebben dat het niet klopt
dat mensen een foto van mij willen maken als we boodschappen aan het doen zijn. Toen we van de lucht-
haven wegreden, vond mijn dochter ook dat ik erg leek op de vrouw die op de affiches stond. Alleen vond
ze dat die vrouw wittere tanden had.' (lacht)

'Maar weet je, filmster, dat is zo'n vreemd begrip. De waarde die mensen aan dat woord hechten, is
aangeleerd. Ik kan mijn kinderen vertellen dat ik in de supermarkt werk, en dat zou hetzelfde betekenen
voor hen. In films spelen is ook maar een job.'

U werpt zich de jongste jaren ook op als een echte milieuactiviste. Omdat u moeder geworden bent?
Julia Roberts: 'Dat heeft mijn gevoel voor verantwoordelijkheid zeker verhoogd, maar het bewustzijn en
de passie voor het milieu waren er daarvoor ook al, hoor. Ik wil niet belerend overkomen, maar ik denk echt
dat we dit probleem allemaal samen moeten aanpakken. Zo zie ik het. Iedereen moet zijn steentje bijdragen,
want anders krijgen we te maken met een hoop ellende. En een hoop gesmolten ijs.' (lachje)

Wat staat er na deze film op het programma?
Julia Roberts: 'Ik heb net een film gedraaid met Tom Hanks waarvoor hij ook het scenario schreef.
We hebben ons geweldig geamuseerd. Nu ga ik een lekker lange vakantie nemen.
En (kijkt me uitdagend aan) me voorbereiden op een volgende comeback.'

Denkt u al aan een volgende stap in uw carrière? De trend is: actrices die gaan regisseren.
Julia Roberts: 'Oh neen, nooit! Ik heb absoluut geen zin om zo hard te werken. Regisseren is een vreselijke
job, ik zou het niet aankunnen. Hoewel, ik geef nu ook al de hele dag door aanwijzingen aan mijn kinderen:
Sta op, ga zitten, wees stil, eet je groenten op! Dat is ook beetje regisseur spelen.'

Eat Pray Love speelt sinds 6 oktober 2010 in de Kinepolis-bioscopen

Regie: Ryan Murphy
Cast:    Julia Roberts, Javier Bardem,
            Richard Jenkins
Genre: Drama
Duur:   133 minuten

Op zijn dunne gympjes ziet Michael Winterbottom er een stuk jongensachtiger uit dan 49. De Britse regisseur filmt als een bezetene, vaak twee titels per jaar, van historische films als Tristram Shandy tot mengvormen van fictie en documentaire (The road to Guantánamo).

Grote Hollywoodnamen als Angelina Jolie willen om zijn passie graag met hem werken, desnoods tegen een fractie van hun normale gage.
Voor zijn recentste film The killer inside me strikte Winterbottom Casey Affleck, Jessica Alba en Kate Hudson. Hoezee! Of toch niet, want tijdens de eerste voorstelling, tijdens het filmfestival Sundance in januari, riepen mensen 'walgelijk!' voor ze de zaal uitstormden. De killer uit de titel van de film is Lou Ford, een hulpsheriff die twee vrouwen met de blote vuist vermoordt - minutenlange scènes die Winterbottom volledig laat zien.

Michael Winterbottom

Zijn verklaringen over de film zijn sinds het ontstaan van de heisa geëvolueerd van een verbaasde, bijna onverschillige reactie tot het iets gepolijstere: 'Toen ik het boek las, was ik geschokt door het expliciete geweld erin. Maar ik werd er ook erg door ontroerd. Ik vind het een sterk boek. Ik vind Jim Thompson een groot schrijver (hij schreef ook de boeken die leidden tot de films The getaway, Coup de torchon en The grifters). Nadat ik het gelezen had, voelde ik me gelouterd. Het is immers ook een moreel boek: het geweld is er niet om je op te winden of om te tonen op welke inventieve manieren je iemand om zeep kunt helpen. Het is er om je te choqueren, zoals geweld hoort te doen.'

'Stephen King heeft eens gezegd dat er niets is wat Thompson niet durfde fantaseren, niets wat hij niet durfde opschrijven en niets wat hij niet durfde publiceren. Zijn wereld is erg melodramatisch en erg overtrokken, en dat bevalt me wel. Hij wil shakespeareaanse tragedies schrijven. Als een lijk met een afgehakt hoofd wordt gevonden, schrijft hij niet over het onderzoek, maar over de emoties die met het doden en onderzoeken gepaard gaan. Dat is veel confronterender dan de boeken van zijn concurrenten.'

Zijn we ook niet gechoqueerd omdat Jessica Alba en Kate Hudson vermoord worden, twee meisjes die we 'kennen' uit de roddelpers?
Michael Winterbottom: 'Waarschijnlijk wel. Een horrorfilm waar allemaal nobele onbekenden worden afgeslacht, heeft absoluut niet zoveel impact. Dat maakt het alleen maar vreselijker: is het dan oké om onbekenden te verminken, maar niet om bekende mensen als Jessica en Kate te vermoorden?'

Vindt u dat de mensen die de film afkeuren, overreageren?
Michael Winterbottom: 'Tijdens de eerste publieksvertoning riep een vrouw dit is walgelijk,. Dat haalde de pers, maar na de laatste voorstelling hoorde ik al mensen die zeiden: ik had verwacht dat het erger zou zijn,. Het enige wat ik niet begrijp, zijn mensen die het voorstellen alsof ik dat geweld propageer. Ik toon het geweld van Lou Ford in al zijn walgelijkheid, hoe kan iemand dan denken dat ik dat goedkeur?'

'Voor mij persoonlijk is het meest choquerende de intimiteit van de moord. Ford vermoordt een vrouw van wie hij houdt en ze weigert om terug te vechten. Die tederheid maakt het onverteerbaar. Thompson wíl dat je al die dingen voelt. Lou Ford vernietigt iedereen die van hem houdt, omdat hij zichzelf haat. Hij weet dat hij verknipt is en in de schaduw van zijn vader leeft, een gewelddadige man voor wie hij angst en walging voelde. Maar hij woont nog steeds in zijn vaders huis, leest zijn boeken en luistert naar zijn platen. Hij heeft niet de kracht om zijn vaders invloed met wortel en tak uit te roeien.'

U creëert natuurlijk ook verkeerde verwachtingen met de jolige countrymuziek op de klankband.
Michael Winterbottom: 'De film is uiteraard de film van Lou Ford. Hij is de verteller en komt in elke scène voor. En hij praat niet over de duistere dingen waar hij bang voor is, wel over goede manieren. De muziek die je dan hoort, past bij zijn imago van beleefde, vrolijke, jonge hulpsheriff. In het huis van zijn vader luistert hij naar donkere operamuziek. Die splitsing tussen zijn publieke en zijn privépersoon verwerkt Thompson ook in zijn beschrijving van de plekken, op een manier die je in een film veel moeilijker kunt tonen. Het grote marktplein met het bureau van de sheriff is het officiële gezicht van het stadje, waar verder van alles kan - zolang het maar achter gesloten deuren is.'

Jessica Alba is een interessante keuze voor Joyce, de prostituee, de minnares en het slachtoffer van Lou.
Michael Winterbottom: 'Eerst tekende Casey, wat een enorme meevaller was voor de film. Dan zochten we actrices om zijn minnares en zijn verloofde te spelen. De scène waarin Lou Ford Joyce ontmoet is cruciaal. Ze is erg knap, maar hij is niet van plan iets met haar te beginnen, tot ze hem slaat en hij ontdekt dat ze opgewonden wordt als hij terugslaat. Haar reactie maakt een heleboel slapende honden wakker. Daarom heb ik Jessica gekozen: omdat ze het soort meisje kan zijn van wie je gelooft dat ze iemands duistere instincten oproept. En daarom koos ik Kate als de verloofde, omdat je van haar kunt geloven dat ze veeleer verzorgend en moederlijk is.'

Zit er eigenlijk een lijn in uw films?
Michael Winterbottom: 'Ik denk dat we het er wel eens over kunnen zijn: er is geen gemeenschappelijke deler. Als je altijd weer verhalen vertelt over vier mensen in een sociale woning in het noorden van Engeland, dan zullen die er hetzelfde uitzien (een verwijzing naar Ken Loach), Maar als je een film maakt over Afghanistan in 2000 en daarna over Texas in de jaren zestig, dan zullen die er vanzelfsprekend anders uitzien.
Om eerlijk te zijn: ook Kens films zien er elke keer anders uit, alleen blijft hij in dezelfde wereld. Voor mij is het een opluchting dat ik met iets nieuws aan de slag mag gaan.'

Stond een film noir al lang op uw verlanglijstje?
Michael Winterbottom: 'Niet bepaald, en ik heb de conventies van het genre ook niet willen gebruiken, omdat Thompson zo'n eigen stijl heeft, zo eerlijk en ongekunsteld schrijft. Ik probeerde iets te maken wat even ver van de gebruikelijke film noir staat als Thompsons boeken van die van Raymond Chandler of Dashiel Hammett. Dus heb ik bewust géén bekende films noirs bekeken in de aanloop naar de opnamen. Net zoals ik de eerdere verfilming van het boek, met Stacey Keach, niet heb willen zien. Ik wilde de film niet vermoorden met een overdosis stijl.'

The Killer Inside Me (Photo)