Vervolg van het interview met Naomi Watts n.a.v. de release van Fair Game.
Voor spionne zou Naomi Watts niet in de wieg gelegd zijn, maar ze vertolkt er wel één in 'Fair game'. Een diva is ze ook al niet: 'Ik word zelden herkend.'
Voor sommige films is een 'wat voorafging' geen overbodige luxe. Voor Fair game moet u even terug naar 2002. Een voormalige diplomaat, Joe Wilson, moet voor de regering-Bush uitzoeken of Saddam Hoessein in Niger uranium heeft gekocht. Wilson besluit in zijn rapport dat dit niet kan kloppen.
Een jaar later valt George Bush toch Irak binnen op basis van dat gerucht. Wilson schrijft een stuk voor The New York Times: 'Wat ik niét vond in Afrika.' Het Witte Huis slaat op een vuile manier terug: door te onthullen dat 'Joe Wilsons vrouw Valerie Plame voor de CIA werkt'. Plames tipgevers en medewerkers in het Midden-Oosten lopen opeens levensgevaar en de Wilsons staan in het oog van een mediastorm.
'Ik ben gefascineerd door spionnen', bekent Doug Liman, de regisseur van Fair game en The Bourne identity. 'Voor mij ligt deze film in het verlengde van Bourne: daarin had ik personages uit de Iran-Contra-affaire gestopt, in deze film zijn het allemáál bestaande personages.' Fair game schiet dan ook ronkend uit de startblokken, met Naomi Watts als de Jason Bourne van dienst.
Hebt u zich samen met Valerie Plame op uw rol voorbereid? Naomi Watts: 'Sean (Penn, die Joe Wilson speelt) heeft een paar dagen met Valerie en Joe doorgebracht, maar ik was net bevallen en het was twaalf uur reizen naar hun huis, dus hebben we veel over de telefoon gesproken. Het heeft wat voeten in de aarde gehad voor ik haar echt heb ontmoet. Op een dag belde ze me om af te spreken op de luchthaven van Chicago. Ik dacht: wie spreekt nu in hemelsnaam af op een luchthaven? Spionnen, natuurlijk, helemaal zoals het cliché het wil.' (lacht) 'Ik had zoveel vragen voor haar. Maar eens spion, altijd spion: over veel dingen mocht of wilde ze niet spreken. Jammer.'
Bewondert u haar? Naomi Watts: 'Voor mij, als vrouw, is het gewoon onbegrijpelijk hoe ze dat allemaal gedaan kreeg. Wakker worden in het Midden-Oosten, twee dagen later thuis de babysit regelen, en 's avonds even het juiste paspoort klaarleggen voor de volgende dag. Het zal wel het resultaat zijn van de doorgedreven training van de CIA, maar die mensen moeten ook een enorm dikke huid ontwikkelen.'
Klopt het dat u ook CIA-training hebt gevolgd? Naomi Watts: '48 uur maar, CIA-agenten worden twee à drie jaar getraind. Ik werd opgesloten in een houten kist die werd dichtgetimmerd, ik werd ondervraagd door schreeuwende mannen, ik moest zonder helm of gordel - die vonden ze maar voor watjes - op een auto inrijden; ik moest ladingen laten ontploffen en met pistolen schieten. Eerlijk gezegd denk ik niet dat het iets voor mij zou zijn. Maar Valerie was er trots op dat zij van haar lichting als beste uit die tests kwam, beter dan de jongens.'
'Ik weet niet of ik dit mag vertellen... maar ik moest met een verborgen wapen op me een koffie gaan kopen. Dat is natuurlijk verboden, dus mocht ik niet betrapt worden. En tijdens die hele training gaf ik ook nog de borst, dus dan zat ik mijn baby te voeden met een pistool naast me. Dat is wel grappig, op een zieke manier.'
Naomi Watts tijdens de uitreiking van de Oscars in Hollywood op datum van 29/02/2004.
Valerie moest wennen aan de aandacht, u bent die gewoon. Naomi Watts: 'Och, ik ben nog niet hier in Cannes gaan wandelen, maar ik ben zeker dat ik het zou kunnen. Ik ben een echte toerist: overal waar ik kom, ga ik op verkenning, en ik word zelden herkend. Ik heb mijn kindjes bij me hier, omdat ik ze niet zo lang kon missen. We zijn al naar het strand geweest en we logeren in een hotel met van die geweldig Franse luiken: 's ochtends klap ik die open en kunnen ze zó het gazon oprennen. Zo is werken natuurlijk leuk.' (lacht)
Hoe voelt Valerie zich, nu heel deze toestand voorbij is? Naomi Watts: 'Ik denk dat ze eigenlijk nog altijd liever voor de CIA zou werken. Maar ze is ook trots dat ze voor zichzelf is opgekomen en een leugencampagne tegenover het Amerikaanse volk heeft blootgelegd.'
13-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
12-11-2010
Fair Game: Naomi Watts duikt in de geheime CIA-wereld.
Toen het Plamegate-schandaal in 2003 losbarstte in de VS, werd al geroepen dat alle ingrediënten voor een film aanwezig waren. Een politiek schandaal waar de geheime dienst én de president bij betrokken zijn: dat levert spannend materiaal op. Met Fair Game waagde Doug Liman zich aan een verfilming. Naomi Watts vertolkt ex-CIA-agente Valerie Plame, «een ongelooflijk sterke en moedige vrouw».
De regering-Bush werd in 2003 behoorlijk in verlegenheid gebracht door Plamegate. Ex-ambassadeur Joe Wilson uitte striemende kritiek op de Irak-oorlog van Bush. Vlak daarna werd de identiteit van CIA-agente Valerie Plame - de vrouw van Wilson - gelekt in de pers, een move waardoor haar carrière naar de vaantjes was en in één moeite door de geloofwaardigheid van Wilson onderuit gehaald werd. Vermoed wordt dat vicepresident Dick Cheney en adviseur Karl Rove achter het lek zaten. Plame sloeg echter terug en stapte zelf naar de media.
Hoe speelt u iemand die nog leeft en met wie u regelmatig converseerde? Naomi Watts: «Het was voor mij belangrijk om de essentie van Valerie te vatten. Ik kende uiteraard haar verhaal, maar dat werd op een zeer gefragmenteerde manier door de media doorgegeven. Hoe meer ik over haar vond, hoe dichter ik bij de essentie kwam. Heel wat informatie in verband met Valerie was en is nog steeds geheim. Ik wilde dat ze me al die geheimen zou vertellen. Maar ze kon dat niet doen zonder de wet te overtreden. We hebben uiteindelijk wel veel samen gedineerd, gepraat en gemaild.»
Maar wat vond u persoonlijk van Plame? Naomi Watts: «Ik vond haar heel inspirerend. De manier waarop ze die enorme verandering in haar leven aanpakte, was indrukwekkend. Deze vrouw mocht niets aan de buitenwereld vertellen over wat ze deed, ook niet aan haar familie en vrienden. Ze werd echter verraden en moest uiteindelijk ook verraad plegen. De gevolgen waren enorm. Toch bleef het huwelijk met haar man overeind. Ik vind haar heel moedig.»
Was er een specifiek moment waarop u de essentie van Plame duidelijk afgelijnd zag? Naomi Watts: «Toen ik het duur Armani-jasje aantrok dat ze droeg tijdens haar beroemde getuigenis, voelde ik me heel erg Valerie. Maar uiteindelijk was de essentie min of meer van bij het begin duidelijk. Dat kwam door het trainingskamp voor geheime agenten dat ik moest volgen voor de opnames, om me te harden voor de rol. Een trainer sloeg me toen eens tegen mijn kin, waarop ik Au schreeuwde. Maar de trainer zei: Je mag alleen Au zeggen als we je naar het ziekenhuis moeten voeren. Toen ervoer ik lijfelijk wat voor iemand Valerie was.»
Wat maakt Valerie Plame anders dan de meeste rollen die u in het verleden speelde? Naomi Watts: «Zij is een echte vrouw, veel meer dan mijn vroegere personages. Meestal speelde ik een vrouw die geplaagd werd door een of andere psychose, met dank aan David Lynch. (lacht) Maar Valerie overstijgt haar mogelijke psychose. In het script lijkt ze altijd heel kalm en dus vroeg ik Doug om haar crisis wat emotioneler te maken. Maar dat zou een leugen geweest zijn. Valerie wist zich tijdens die hele periode ongelooflijk sterk te houden. In de film zegt ze trouwens dat het heel lang geduurd heeft voor ze haar breekpunt bereikte. Het is echt geen toeval dat Valerie Plame de nummer één van haar klas was op The Farm (de beruchte school voor CIA-agenten).»
Fair Game speelt vanaf 10/11/2010 in de Kinepolis-bioscopen.
Regie: Doug Liman Cast: Sean Penn, Naomi Watts Genre: Actie, thriller Duur: 104 minuten
12-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
10-11-2010
Robert De Niro krijgt Golden Globe voor carrière.
De 67-jarige Amerikaanse Hollywoodacteur Robert De Niro zal bij de uitreiking van de Golden Globe Awards in januari een onderscheiding krijgen voor zijn hele carrière. Dat heeft de Hollywood Foreign Press Association, de organisator van de Golden Globes, meegedeeld.
De Cecil B. DeMille Award wordt jaarlijks uitgereikt aan "talentvolle personen die een ongelooflijke impact hebben gehad op de entertainmentwereld".
De Niro heeft meer dan zeventig filmrollen op zijn palmares staan. Hij won in 1981 zijn tot nu toe enige Golden Globe, voor zijn rol in 'Raging Bull'. Hij werd nog zeven keer genomineerd voor een Golden Globe, onder meer voor 'Taxi Driver', 'The Deer Hunter' en 'Analyze This'.
De voorbije jaren werden onder andere Martin Scorsese, Anthony Hopkins en Robin Williams voor hun carrière onderscheiden op de uitreiking van de Golden Globes.
De 68ste uitreikingsceremonie is gepland op 16 januari 2011. De Golden Globes gelden als de belangrijkste Amerikaanse filmprijzen na de Oscars.
10-11-2010 om 17:56
geschreven door Patje007
Doug Liman over zijn nieuwe thriller Fair Game.
Regisseur Doug Liman heeft na Mr. & Mrs. Smith en Jumper met Fair Game eindelijk een film gemaakt die hem altijd al voor ogen stond: Hollywood-vermaak met een boodschap. De verfilming van het waar- gebeurde verhaal van CIA-spion Valerie Plame beleefde op het Filmfestival van Cannes zijn wereld- première.
Is het moeilijk om in een film zo'n actueel verhaal te vertellen waar iedereen eigenlijk de uitkomst al van weet? Doug Liman: "Ik denk dat elk verhaal dat je verfilmt een hart moet hebben en het publiek moet aanspreken. Het maakt dan volgens mij niet uit of een gebeurtenis een paar jaar of honderd jaar geleden plaats vond: bij elk verhaal loop je als filmmaker tegen dezelfde problemen aan. Is het materiaal interessant genoeg om twee uur lang te boeien, heeft het genoeg energie om de aandacht vast te houden? Ik denk dat dat bij deze film het geval is. Het is niet alleen een politieke thriller, maar vooral een film over twee bijzonder interessante mensen die zonder dat ze dat zelf willen midden in een enorme politieke maalstroom van gebeurtenissen belanden."
Toch lijkt het me lastig om de bureaucratie van de overheid in beeld te brengen. Uiteindelijk gaat de film over verraad tussen een aantal divisies binnen die overheid. Hoe zet je dat om in spannende beelden? Doug Liman: "De basis daarvan ligt in een goed scenario. Dat lag er gelukkig al toen ik aan boord van het project kwam. Natuurlijk kende ik globaal wel de nieuwsberichten over Valerie Plame, een spion van de CIA die in de problemen kwam toen haar echtgenoot een kritisch stuk over de inval in Irak schreef. Haar naam werd plotseling openbaar gemaakt, waardoor niet alleen haar leven, maar ook het leven van al haar contacten in gevaar kwam. Ik had me echter nooit gerealiseerd dat er een goede film in dat verhaal zat. Toen ik echter het script las, vergat ik helemaal dat het een waar gebeurd verhaal was. Ik raakte enorm geïntrigeerd door het verhaal en de personages. Dat het echt had plaatsgevonden, was slechts een bonus. Er gebeurt heel veel in de wereldpolitiek dat verteld moet worden, en dat ook de moeite van het vertellen waard is. Maar dat betekent nog niet dat het ook een goede film oplevert. Toch denk ik dat de bureaucratische kinnesinne in de overheid voor iedereen herkenbaar is. De meeste mensen hebben dagelijks te maken met bureaucratieën die niet goed functioneren
Wat maakt Valerie Plame en haar echtgenoot Joe Wilson dan zoveel interessanter dan die andere verhalen? Doug Liman: "Niet alleen dat het verhaal van Valerie en Joe een tipje van de sluier oplicht over wat het betekent om in de 21e eeuw een spion te zijn. Of omdat Joe Wilson een bijzonder interessante man is - het is één van de weinige Amerikanen die Saddam Hoessein heeft ontmoet. Maar onder de politieke intrige is het een verhaal over twee mensen die moeten knokken voor hun relatie omdat die wordt bedreigd door factoren waar ze zelf geen grip op hebben. Dat verhaal is over honderd jaar nog steeds interessant."
Dit is niet de eerste kritische film over de inval in Irak in 2003. Maar uiteindelijk gebeurt er niets: alle kopstukken zitten nog op hun plek of blijven ongestraft. Doug Liman: "Ik ben opgevoed met het idee dat de waarheid uiteindelijk overwint. Mijn vader was één van de mensen die de hoorzittingen van het Congres over het Iran-Contraschandaal leidde. In die functie botsten de waarheid en de realiteit ook vaak met elkaar: hij moest mensen die wel zouden moeten worden gestraft laten gaan, omdat de wet dat voorschreef. Maar hij heeft mij geleerd, dat het veel belangrijker is om het verhaal te vertellen, dan om de schuldigen te straffen. Vertel het verhaal, zodat mensen in elk geval weten wat er is gebeurd. Wat niet wegneemt dat het soms heel frustrerend is dat de schuldigen de dans weten te ontspringen."
Toch vertelt Fair Game redelijk objectief wat er is gebeurd. De film dringt de kijker geen mening op. Doug Liman: "Het is ook geen film die het publiek moet overtuigen van wat er is gebeurd. Daarvoor zijn andere genres: als je een documentaire als Countdown to Zero hebt gezien, waar Valerie Plame ook aan heeft meegewerkt, weet je hoe de stand van zaken is op het gebied van de nucleaire wedloop. Als je The Cove hebt gezien, voel je de noodzaak om direct een donatie te geven om de dolfijnen te redden. Fair Game wil alleen maar vertellen wat er is gebeurd. Ik ben een realist: ik begrijp hoe is gebeurd wat er is gebeurd. En ik heb geen idee of dat systeem ooit zal veranderen."
U bent bij het grote publiek vooral bekend van popcornfilms als Mr & Mrs Smith en Jumper. Begrijpt u het als het mensen verbaast dat u nu deze genuanceerde politieke thriller maakt? Doug Liman: "In de eerste versie van het script werd Wilson aan het slot van de film gedematerialiseerd! (lacht) Maar zonder gekheid is dit het soort films dat ik mijn hele leven al wilde maken. Daar ben ik in het verleden niet altijd in geslaagd, dat geef ik toe. Ik had The Bourne Identity voor ogen als een film die tussen alle achtervolgingen door iets zei over het Iran-Contraschandaal. Toen ik mijn eerste plannen voor The OC presenteerde, wilde ik een serie maken die op een serieuze manier de problemen van tieners aansneed. Maar geen enkele producent zag daar brood in. Ik heb het gevoel dat het me met Fair Game wél is gelukt helemaal te maken wat ik vanaf het begin af aan voor ogen had."
Overmorgen kunnen jullie naar aanleiding van de release van Fair Game op deze filmblog een interview lezen met Naomi Watts, de actrice die in Fair Game de rol speelt van Valerie Plame.
10-11-2010 om 17:33
geschreven door Patje007
08-11-2010
Dossier wereldsterren: deel 4: interview met Famke Janssen.
Het Nederlandse ex-model Famke Janssen was recent oa. te zien in de tv-serie 'Nip/Tuck', als de persoonlijke coach van het gezin van een plastische chirurg. 'Ik hoop dat ik genoeg gezond verstand heb om mezelf nooit te laten verminken.'
Nederlanders die het maken in Hollywood. Modellen die een succesvolle acteercarrière uitbouwen. Het is niet overdreven te stellen dat het Nederlandse ex-model Famke Janssen tot de 'lucky few' uit de filmindustrie behoort, en dat ze haar succes als actrice niet gestolen heeft.
Janssen werd in 1965 geboren in Amsterdam (haar voornaam is Fries voor 'klein meisje' - tamelijk ironisch, want in realiteit is Janssen boomlang), maar in 1984 trok ze al naar New York om er te gaan werken voor het modellenagentschap Elite.
In de jaren daarna flaneerde ze op catwalks over de hele wereld, maar tegen het einde van de wilde eighties besloot Janssen het ook eens in de filmindustrie te proberen. In haar eerste film stond ze al meteen naast Jeff Goldblum en Samuel L. Jackson, maar omdat Father & Sons (1992) aan de bioscoopkassa's genadeloos de mist inging, brak Famke Janssen niet door.
Na een paar kleinere rollen in films en op tv - onder meer in Melrose Place en Star Trek: The Next Generation - mocht ze echter opdraven in de Bondfilm Goldeneye(1995), als de Russische killer Xenia Onatopp, die haar slachtoffers ombrengt door middel van enkele stevige heupbewegingen. Daarna stroomden de aanbiedingen natuurlijk binnen, maar uit vrees dat ze altijd een 'femme fatale' zou blijven, ging Janssen haar heil zoeken in het meer alternatieve circuit, met films als Dead Girl, City Of Industry en Rounders. Desalniettemin was het opnieuw een actieprent die haar ster exponentieel deed groeien, met haar vertolking van Jean Grey in de comic-verfilming X-Men uit 2000 en in de sequels X2 en X-men 3.
Net zoals zoveel filmsterren in de voorbije jaren (de laatste in de rij is Glenn Close, die een hoofdrol kreeg in het vierde seizoen van The Shield) is Famke Janssen niet vies van wat tv-werk. In het tweede seizoen van de schitterende serie Nip/Tuck kruipt Janssen in de huid van Ava Moore, een life coach die het gezin van een van de twee plastisch chirurgen moet begeleiden. Geheel in de lijn van de reeks loopt een en ander uit de hand: Ava papt aan met de tienerzoon van het gezin en komt in conflict met haar 'bazen', en ook de relatie met haar eigen zoon is niet helemaal koosjer. Dat schreeuwt om uitleg!
Hoe heb je je voorbereid op 'Nip/Tuck'? Heb je een echte life coach bezocht? Famke Janssen: Als je er een weet wonen, laat het me dan weten (lacht). Ik denk niet dat er veel life coaches bestaan.
Ava is helemaal geschift. Had je twijfels toen je zag waar het heen ging? Famke Janssen: Neen, ik vond het geweldig. Bring it on! Het is zo leuk om een personage te spelen zonder grenzen, voor wie niets te ver gaat. Vooral omdat ik in het echte leven helemaal anders ben. Ik ben heel verlegen en Ava was een schitterend alibi om me even helemaal anders voor te doen. Gedurende de vijf maanden dat ik haar gespeeld heb, had ik veel meer zelfvertrouwen en dat heb ik ook gebruikt. Ik heb iedereen bedrogen.
De klassieke 'Nip/Tuck'-vraag: zou je ooit zelf bij een plastische chirurg onder het mes gaan liggen? Famke Janssen: God, neen. Er zijn maar twee dingen waar ik echt bang voor ben, en dat zijn slechte make-up en slechte plastische chirurgie (lacht). En van dat tweede zijn er hier in Hollywood al genoeg voorbeelden te vinden.
'De stomste beslissing uit mijn leven', zo omschreef Jamie Lee Curtis haar operatie een tijdje geleden. 'Ik zie er slechter uit dan vroeger.' Famke Janssen: Ja, plastische chirurgie zorgt ervoor dat mensen er gewoon vreemd gaan uitzien. Ik hoop dus dat ik genoeg gezond verstand heb om mezelf nooit te laten verminken.
Natuurlijk, als vrouw in de filmindustrie komt er misschien ooit een moment waarop je weinig keuze zult hebben. Famke Janssen: Ongeveer negentig procent van een casting draait rond je uiterlijk, en dat is dan nog een voorzichtige schatting. Daar moet je constant tegen vechten. Maar de actrices die ik echt bewonder, diegenen die nog altijd volop aan het werk zijn ook al zijn ze ondertussen de vijftig of de zestig gepasseerd, hebben nooit hun uiterlijk uitgespeeld. Zij hebben zich altijd gefocust op hun acteertalent. Iemand als Meryl Streep bijvoorbeeld: zij is fantastisch en is dat altijd al geweest, maar zij heeft zich nooit laten vastpinnen op haar uiterlijk. Haar doel was om goede rollen te spelen.
Maar Streep is nooit conventioneel mooi geweest. Famke Janssen: Oh, maar ik vind haar wel mooi. Absoluut. Toen ik Sophie's Choice zag, zat ik echt te kwijlen op de bank, zo adembenemend vond ik haar. Conventionele schoonheid, pff, who cares?
Moet je als vrouw sterker zijn om te overleven in de filmwereld? Famke Janssen: Absoluut. Het is keihard omdat je veel vaker afgewezen wordt dan dat je succes hebt. En dat geldt voor bijna iedereen: er zijn een paar acteurs en actrices die aan de lopende band werk krijgen en veel geld verdienen, maar de meerderheid kan enkel overleven door andere jobs te aanvaarden. Het is een erg harde wereld, zeker voor vrouwen. En niet alleen als ze ouder worden.
Hoe bedoel je? Famke Janssen: Kijk gewoon naar de films! En tel het aantal mannelijke en het aantal vrouwelijke personages maar eens. De verhouding in Hollywood is totaal verstoord, ik denk dat het momenteel op honderd tegen twee komt of iets in die buurt. Er zijn zelfs films waarin er niet één vrouwelijke rol te vinden is, waanzinnig. Als er zo weinig rollen zijn, dan is de competitie moordend.
Heb je zelf ooit hondenjobs moeten doen om je hoofd boven water te houden? Famke Janssen: Neen, dankzij mijn modellencarrière was ik gelukkig een van de weinigen die genoeg geld hadden toen ze begonnen te acteren.
Het is een beetje overdreven natuurlijk, maar eigenlijk zou je je modellenwerk kunnen om- schrijven als jouw 'hondenjob'. In eerdere interviews was je niet mals voor dat wereldje. Je haatte het. Famke Janssen: (verontschuldigend) Misschien heb ik me daar een beetje te sterk uitgedrukt. Ik heb me al verschrikkelijk schuldig gevoeld over die uitspraken, omdat dat modellenwerk jarenlang de huur heeft betaald, omdat ik daardoor nooit in een bar ben moeten gaan werken. Maar model spelen gaf gewoon niet zoveel voldoening als acteren. Je wordt 24 uur per dag als een object behandeld, mensen kleden je aan, zeggen waar je moet staan en wat je moet doen. Daar had ik het moeilijk mee.
Was de overgang moeilijk? Rond modellen die actrice worden hangen behoorlijk wat vooroordelen. Famke Janssen: Toen ik nog model was en eraan dacht om te beginnen acteren, heb ik dat aan niemand gezegd, precies omdat ik dat hele 'model wordt actrice'-gedoe niet wou doormaken. Ik wou het serieus aanpakken. Daarom ben ik praktisch van de ene dag op de andere gestopt als model en heb ik me ingeschreven aan de universiteit om er literatuur te studeren. Tijdens mijn studies heb ik dan acteerlessen genomen.
Ik dacht dat ik een betere kans zou hebben als ik zelf wat afstand nam van mijn modellencarrière. Niet dat het veel geholpen heeft: toen ik binnenkwam op mijn eerste auditie - en dat was al een tijdje nadat ik 'op pensioen' was gegaan - keek de casting director op en zei hij: 'Hé, ben jij geen model geweest?' Maar ja, iedereen heeft obstakels in het begin en voor mij was dat mijn verleden als model. En mijn lengte. Je lengte? Famke Janssen: Ja. Er zijn niet zoveel grote acteurs in Hollywood, en de meeste mannen worden niet graag geconfronteerd met hun tekortkomingen (lacht).
Scène uit Goldeneye
Je meest tot de verbeelding sprekende rol is die van Xenia Onatopp, de 'femme fatale' uit de Bond-film 'Goldeneye'. Hoe vaak word je daar nog op aangesproken? Famke Janssen: Constant, en niet alleen door fans maar ook binnen de filmwereld zelf. Als de producenten hun zin zouden krijgen, kon ik enkel nog in actiefilms opdraven. Maar ik wil een iets meer gevarieerde carrière dan dat: ik houd ervan om mainstreamfilms af te wisselen met films die ietsje meer 'arthouse' zijn. Ik stap ook nooit in een project voor het geld, maar omdat ik met de regisseur wil werken, of met een bepaalde acteur...
Zoals Robert De Niro, met wie je samenspeelde in 'Hide and Seek'? Famke Janssen: Robert De Niro was de enige reden waarom ik getekend heb voor die film. Zo simpel is het: het leek me cool om zijn naam op mijn curriculum te kunnen zetten.
En hoe was het? Famke Janssen: Het was fantastisch om hem te zien werken, omdat hij echt 'in the moment' is als acteur. Hij repeteert niet; als de camera draait, laat hij zich gewoon gaan en begint hij te experimenteren.
Heb je zelf veel voorbereiding nodig? Famke Janssen: Ontzettend veel, en dat was het enige dat me een beetje afschrikte aan televisie. Het tempo ligt daar zoveel hoger. Aan een film werk je tussen de drie en de zes maanden, terwijl een aflevering van Nip/Tuck in één week wordt opgenomen! En ik kreeg de scripts pas de dag voor de opnames begonnen. Dat is te snel voor mij. Al heeft het tempo ook zijn voordelen. Je moet tenminste niet urenlang zitten wachten tot je iets kunt doen, zoals bij een film. Ik zou alleen soms willen dat er aan die week van opnames vijf weken van voorbereiding voorafgingen. Ik heb tijd nodig om over mijn personage na te denken, om over haar te dromen.
Of om een cursus 'lapdancing' te nemen, zoals je hebt gedaan voor de film 'Made'. Hoe beviel dat? Famke Janssen: Dat was heel bevrijdend, dank je wel (lacht). Ik heb er geleerd om veel comfortabeler om te gaan met mijn lichaam. Al was het vooral grappig om te zien hoe mannen zich gedragen tegenover lapdancers. Ze denken echt allemaal dat het meisje alleen voor hen danst. Ik heb vrienden die keer op keer naar dezelfde danseres gaan, want 'she's really into me'. Idioten! (lacht)
Volgende week kan u op deze site in de reeks interviews met wereldsterren een interview lezen met Anthony Hopkins, acteur uit oa. The Silence of the Lambs, Legends of the Fall en The Mask of Zorro.
08-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
07-11-2010
Morgen: deel 4 dossier wereldsterren: interview met Famke Janssen.
Famke Janssen
07-11-2010 om 17:54
geschreven door Patje007
06-11-2010
Filmaffiche Fair Game.
Fair Game speelt vanaf 10 november 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Doug Liman Cast: Sean Penn, Naomi Watts Genre: Actie, thriller, drama Duur: 104 minuten
06-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
05-11-2010
Om de twee jaar een nieuwe Bond-film!
Na de aanvraag tot faillissement gisteren wil MGM nu een doorstart maken die de legendarische studio weer op de kaart moet zetten. Als alles goed gaat, starten in februari de opnames van het langverwachte The Hobbit. Daarna zal MGM zich weer gaan toeleggen op de James Bond-franchise.
Volgens MovieWeb wil MGM de 23ste Bondfilm in november 2012 in de bioscoop brengen. De filmstudio zal op zoek gaan naar een partner om de film te financieren. Als alles volgens plan verloopt mogen we ons vanaf dan om de twee jaar aan een nieuwe Bondfilm verwachten. Een ambitieus plan dus.
EON Productions, het Brits filmproductiebedrijf dat sinds 1962 de James Bond-films produceert en eerder dit jaar Bond 23 in de koelkast plaatste na de aanhoudende financiële problemen bij MGM, heeft nog niet gereageerd op het nieuws. Na de heropstanding van MGM zullen gesprekken met EON wellicht niet lang uitblijven.
05-11-2010 om 17:27
geschreven door Patje007
Acteur Shia LaBeouf over Wall Street: Money Never Sleeps.
Gordon Gekko(Michael Douglas) is na zijn lange gevangenisstraf niet langer de koning van Wall Street, maar een outsider. Shia LaBeouf speelt de ambitieuze belegger Jake Moore die verloofd is met Winnie (Carey Mulligan), de dochter van Gekko. Na zijn succes in de twee Transformers-film en Dusturbia voelt LaBeouf zich net als Gekko een outsider, maar dan in het acteervak.
Shia LaBeouf, Josh Brolin en Michael Douglas
Je bent te zien naast grootheden Josh Brolin en Michael Douglas. Hoe was het om met ze samen te werken? Shia LaBeouf: Het was een pittige uitdaging. Ooit speelde ik een scholier die moeite had met geometrie en nu handel ik in aandelen. Het was moeilijk om geloofwaardig over te komen als man die op hoog niveau met miljarden handelt. Ik heb me van tevoren goed ingelezen om me met Brolin en Douglas te kunnen meten. Ik vond het fijn om tegen Brolin te zeggen: "Nee, je hebt ongelijk". Toch wil ik een outsider blijven zodat ik me dan zal blijven bewijzen. Wanneer je op je lauweren gaat rusten dan ga je dood als acteur.
Carey Mulligan is in het echte leven je vriendin en kreeg een Oscarnominatie voor haar hoofdrol in An Education. Wat vind je van haar acteerprestaties? Shia LaBeouf: Ze zet een dijk van een acteerprestatie neer in An Education. Toen ze werd gecast als Winnie in Wall Street had ik haar nog nooit ontmoet. Oliver Stone gaf me de DVD en zei dat Carey geweldig was. Wanneer ze bijvoorbeeld huilt en er lopen ineens drie tranen over haar wangen, dan kan ze dat meerdere keren voor elkaar krijgen en heel natuurlijk over laten komen. Ze is de meest talentvolle acteur uit de cast.
Shia LaBeouf en Carey Mulligan
Wall Street gaat over hebzucht als oorzaak van de financiële crisis. Wat betekent geld voor jou? Shia LaBeouf: Het is vervelend om geen geld te hebben, maar ook om er juist veel van te hebben. Geld creëert mogelijkheden, maar het kan je ook ongelukkig maken. Mijn ouders waren arm en ik kan ze nu geld geven zodat ze kunnen deelnemen aan het sociale leven. Geld maakt dan wel gelukkig. Het was moeilijk om geen geld te hebben en in een multiculturele buurt (Echo Park) te wonen waar ik geen vrienden had. Waardoor is de financiële crisis volgens jou uitgebroken? Shia LaBeouf: Toen ik de rol in Wall Street kreeg wilde ik graag weten wat de kracht van de dollar is. Oliver heeft me duidelijk gemaakt wat die rol is. In de financiële wereld werken goede mensen met goede ideeën, maar de uitvoering is duidelijk mislukt. De Amerikaanse samenleving is gebaseerd op de waarheden van bureaucraten die je zonder ze vragen te stellen, gaat geloven.
Amerikanen moeten weer de waarheid horen. Ik ben ook eerlijk over mijn vorige films. Transformers 2 was niet mijn beste film, maar wel commercieel succesvol. Ik ben niet trots op die film en ik zou het nu niet meer doen.
Vind je het dan niet moeilijk om na Wall Street Transformers 3 te maken? Shia LaBeouf: Verstandelijk haat ik dat ik weer naar Transformers terugkeer. Maar het kind in mij houdt er juist van. Ik was niet blij met deel twee. En als de derde film niet beter is dan zijn voorgangers, dan hebben we gefaald.
05-11-2010 om 17:01
geschreven door Patje007
04-11-2010
Al Pacino in de geldproblemen.
Al Pacino, Susan Sarandon en Eva Green(Casino Royale) starten aankomende lente met de opnames van de nieuwe thriller Arbitrage.
Pacino speelt een hedgefondsmagnaat wiens zakenbeleid hem ernstig in de problemen heeft gebracht. Wanhopig probeert hij daarom zijn handelsbedrijf te verkopen aan een grote bank voordat zijn fraudepraktijken aan het licht komen. Alles lijkt goed te gaan totdat Pacino een grote fout begaat en gedwongen wordt hulp te vragen bij de verkeerde types.
Het is niet bekend welke rollen Susan Sarandon en Eva Green zullen vervullen. De regie is in handen van Nicholas Jarecki die eerder de documentaire Tyson en de Bret Easton Ellis-verfilming The Informers produceerde. De opnames zullen plaatsvinden in New York.
Eerst zullen de producenten echter de financiering voor het project binnen moeten slepen. Maar met deze sterrencast, de recente economische ontwikkelingen en het redelijke succes van Wall Street: Money Never Sleeps zal dat geen probleem moeten zijn voor de makers.
04-11-2010 om 20:10
geschreven door Patje007
03-11-2010
Filmstudio Metro-Goldwyn-Mayer is failliet.
De legendarische Amerikaanse filmstudio Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) heeft het faillissement aangevraagd. De studio die de wereld onder meer Ben-Hur, James Bond en Tom & Jerry schonk, is bezweken onder de schuldenlast. Een overnamebod van concurrent Lions Gate werd afgewezen.
MGM heeft wel de intentie om een doorstart te maken. Onder bescherming van de Amerikaanse faillissements- wetgeving wil het bedrijf de 4 miljard dollar aan schulden afbouwen. De bekendste films die bij MGM nog gepland staan, zijn een nieuwe James Bond-film en The Hobbit, de prequel op de succesvolle Lord Of The Rings-films.
De opnames van die films zouden begin volgend jaar starten.
03-11-2010 om 21:40
geschreven door Patje007
02-11-2010
'The American'.
The American speelt vanaf 27 oktober 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Anton Corbijn Cast: George Clooney, Bruce Altman, Thekla Reuten Genre: Thriller, drama Duur: 105 minuten
02-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
01-11-2010
Julia Roberts is na de kroostjaren terug in de spotlights met Eat Pray Love.
Julia Roberts is helemaal terug met het romantische drama Eat pray love. 'Het is soms een hele onderneming om mijn acteercarrière te combineren met mijn gezin, maar het lukt wonderwel', zegt ze. 'Ik ben een echte geluksvogel.'
De koningin van de romantische komedies wil ze niet meer zijn, maar met een gage van 20 miljoen dollar per film is Julia Roberts (43) nog altijd een van de best betaalde actrices in Hollywood. Na successen als Pretty Woman, Runaway bride, Erin Brokovich en Notting Hill trouwde ze acht jaar geleden en kreeg ze drie kinderen. Met Eat pray love draagt ze voor het eerst in jaren weer volledig een film.
Daarin speelt Roberts de schrijfster Liz Gilbert die zichzelf na een pijnlijke echtscheiding een jaar gunt om op zoek te gaan naar geluk en zichzelf, achtereenvolgens in Italië, India en Indonesië. Een gesprek met de rijzige actrice vanuit Rome, waar ze de avond voordien de galapremière bijwoonde. De geruchten gaan dat ze zich achter de schermen als een onmogelijke diva gedroeg, en tijdens dit gesprek reageert ze inderdaad een paar keer geïrriteerd. Maar telkens ze haar beroemde brede glimlach te voorschijn tovert, lijkt de diva ver weg. 'Tja, die lach, veel mensen spreken me daarover aan', zegt ze. 'Maar dat is de verdienste van mijn ouders. Ik heb die mond van hen meegekregen, net als mijn ogen en oren.'
Het gelijknamige boek van Elizabeth Gilbert is een bestseller over de hele wereld. Wat trok jou aan in het boek? Julia Roberts: 'Het is vooral heel erg herkenbaar. Het is een grappig boek, maar ook eerlijk en het is intelligent geschreven. Liz is een geweldige vrouw die zichzelf niet spaart en zich ook zeker niet verontschuldigt voor zichzelf. Ze heeft grote vragen over de zin van het leven en ze weet ook wel dat ze fout op fout maakt. Ze stelt zichzelf volledig open en ik denk dat dat heel veel mensen aanspreekt.
Ben je zelf ook zon boekenwurm? Julia Roberts: 'Het ontbreekt me vaak aan tijd. Maar ik kan diep geraakt worden door letters op papier, of dat nu fictie of poëzie is. Als ik bijvoorbeeld Leaves of Grass lees, van Walt Whitman, dan kan ik helemaal weg- zweven. Dat iemand zo mooi kan schrijven, dat vind ik geweldig knap'.
Herkende u zichzelf in Liz Gilbert, die na een midlifecrisis een spirituele reis naar haar innerlijke zelf begint? Julia Roberts: 'Midlifecrisis? Really? Het was nochtans de bedoeling dat ik er 35 uitzag in de film. (lacht)Ik heb natuurlijk ook mijn momenten van vertwijfeling gehad, maar ik heb op mijn twintigste al een break genomen en heb twee jaar de wereld rondgereisd, onder andere in Italië. Een periode waarin ik enorm veel maturiteit opgedaan heb. Ik kan me dus wel inleven in het verhaal van Liz Gilbert, en vooral door de manier waarop ze het neergeschreven heeft. Die enorme paniek en verwarring die haar overvalt, de wanhopige manier waarop ze eindelijk alles eens op een rijtje probeert te zetten... Neem bijvoorbeeld die scène waarin ze in de badkamer zit te huilen en zich tot God richt. Er gebeurt zoveel tegelijk in haar hoofd. Het was een heel intense rol.'
Zij reist achtereenvolgens naar Rome, naar een ashram in Indonesië en naar Bali om innerlijke rust te vinden. Welke drie plaatsen waren in uw leven bepalend op uw reis naar geluk? Julia Roberts: 'Ik ben dol op Ierland, want ik heb daar heel dierbare vrienden wonen en de natuur is er prachtig. Italië ook, ik ben hier al vele keren geweest. En dan zou ik India zeggen, maar dan heb ik net zoals Liz drie I's en dat is een beetje melig. Dus doe maar Nieuw-Mexico, waar ik een groot deel van het jaar met mijn gezin woon.'
De film gaat ook over de momenten die een mens volledig kunnen veranderen. Wat zijn die beslissende momenten voor jou geweest? Julia Roberts: 'Dat zijn er meerdere, het krijgen van mijn kinderen bijvoorbeeld. Maar als ik naar mijn werk kijk, dan is dat wel toen ik als actrice begon. Toen ik halverwege de twintig was, kreeg ik veel rollen aangeboden, maar het waren allemaal dingen waarvan ik wist: als ik deze richting uitga, dan beland ik in een hokje waar ik nooit meer uitkom. Maar ik zat in een positie waarin ik het me niet kon veroorloven om zomaar rollen te weigeren. Toen kwam het script voor Steel Magnolias voorbij. Dat was het moment dat ik wist dat ik op de goede weg zat, qua carrière. Dat voelde super.' Klopt het verhaal dat u zich bekeerd heeft tot het hindoeïsme? Julia Roberts: (zucht) 'Ach, dat is zo'n ongelukkig gesprek geweest waarin mijn woorden verkeerd geïnterpreteerd zijn en... (zwijgt)Ik ga er verder niet over praten. Godsdienst is een te kostbaar onderwerp om hier in een paar zinnen af te haspelen. Misschien kunnen we beter praten over de mooie mannen in de film.' (lacht) Javier Bardem is je tegenspeler, veel vrouwen zullen jaloers op je zijn. Hoe was het om met hem te werken? Julia Roberts: 'Dat was een grote verrassing. Ik vond hem altijd iets mysterieus hebben, en ook heel stoer. Maar als je hem wat beter kent, merk je dat hij vooral heel grappig is, en heel luchtig. Hij kreeg met het grootste gemak iedereen aan het lachen op de set. Ik heb erg genoten van zijn gezelschap en onze samenwerking.'
Javier Bardem In de film wordt er ongelooflijk veel gekookt én net zoveel gegeten. Is koken een hobby van je? Julia Roberts: 'Ik ben geen fanatieke kokkin. Ik vind het wel leuk om heel veel verschillende dingen te koken als er een feestdag is of zo. Dan ga ik ook helemaal los, met vijf verschillende groentes en zelfgebakken brood en taarten. Dan ben ik dagen bezig, maar ik doe het niet zo vaak. Ik weet wel hoe je een bevroren kalkoen moet ontdooien, zoals in de film: je moet er koud water overheen spoelen! Goede tip toch?' In een van de leukste scènes zit u een heel bord spaghetti naar binnen te zwelgen. Julia Roberts: 'Ja, dat is ook een van mijn favoriete scènes. Ik zal je zeggen: ik heb tijdens deze filmopnames véél moeten eten. Kommen spaghetti's en hopen pizza's. Gelukkig zag het eten er niet alleen heerlijk uit, het wás ook lekker. Daar ben ik de regisseur nog altijd dankbaar voor. Soms zijn er wel tien takes nodig voor een filmscène helemaal ingeblikt is, dus als je mij één stuk pizza ziet eten, propte ik in werkelijkheid zeven pizza's naar binnen. Ik ben tijdens onze draai- periode in Rome zeker vier kilo bijgekomen.'
Had u daar geen problemen mee? In Hollywood maken veel actrices van elke gram te veel een drama. Julia Roberts: 'Je kunt niet een hele dag eten zonder aan te komen. Dat was mijn job, dus ik at en ik werd dikker. Maar daarna gingen we filmen in India en kon ik een wijde tuniek aantrekken. (lacht)Dus zo erg was het niet.' U hebt de voorbije jaren nog wel enkele films gemaakt, maar 'Eat love pray' wordt als uw grote comeback aangekondigd. Was u niet bang uw plaats aan de top te verliezen? De concurrentie is groot. Julia Roberts: 'Is dat zo?'
U weet toch ook wel dat er tientallen jonge actrices staan te trappelen om uw plaats in te nemen. Julia Roberts: Ik ben niet competitief ingesteld. Ik gun iedereen het daglicht in de ogen. Het is al zo moeilijk om een goede film te maken, dus iedereen die daarin slaagt kan op mijn enthousiasme en steun rekenen, man of vrouw. Weet je, toen ik 26 was, was ik volgens sommigen al aan mijn vijfde comeback toe, dus dat is een beetje onnozel. Ik ben daar allemaal niet mee bezig.'
Wat doe je in je vrije tijd als je niét aan het acteren bent? Julia Roberts: 'Nou, ik heb drie kinderen, dus dat is druk genoeg. En ik ben heel erg handig. Ik ben graag een beetje aan het klussen in en om het huis. Dat verwacht niemand van me, maar dat vind ik dus heel erg leuk om te doen.'
Julia Roberts op de première van Eat Pray Love aan het Ziegfeld Theatre(New-York) dd. 10/08/2010
Eat, Pray, Love is typisch zon film die je met vriendinnen en veel popcorn gaat kijken. Doe je dat zelf ook? Julia Roberts: 'Nee, niet echt. Mijn man Danny en ik gaan vaak met een bevriend stel op pad, ook naar de bioscoop. De laatste film waar we heen zijn geweest is The American van Anton Corbijn, en met George Clooney. Ik vond de film geweldig en George ook! Maar ik ga nooit met zon meidenclubje naar de film. We gaan wel vaak met een groep vrouwen lunchen, dat dan weer wel! De film is voorzien van een pakkende soundtrack. Waar luister je zelf naar? Julia Roberts: 'Ik ben al jaren een grote fan van de Dave Matthews Band. En Lady Gaga vind ik super. Wat kan die meid zingen! Ik ben geobsedeerd door die vleesjurk die ze droeg, ik mag toch hopen dat dat geprepareerd of gekookt was of zo...'
U bent een liefhebbende moeder en tegelijkertijd een grote Hollywoodster. Hoe houdt u die twee levens uit elkaar? U hebt het bijvoorbeeld niet zo begrepen op paparazzi. Julia Roberts:(fel)'Als jij iemand kent die wel van paparazzi houdt, mag je me die gerust eens komen voorstellen. Daar zou ik wel eens een gesprek mee willen voeren.' (pauzeert even)'Het is redelijk gemakkelijk om die twee werelden uit elkaar te houden. Het is fijn dat ik een job heb waarbij ik mijn kinderen kan meenemen naar de set. En het is zeker fijn dat ik op het moment dat ik aan kinderen begon, al lang genoeg gewerkt had om me lange vakanties te kunnen permitteren. Ik heb de luxe dat ik heel veel tijd thuis met mijn gezin kan doorbrengen. Moeder zijn gaat me steeds beter af. Ik zorg graag voor mijn kinderen.'
'Ik besef ook écht dat het een luxe is. Ik heb vriendinnen die na zes weken bevallingsverlof al opnieuw moesten gaan werken. Pijnlijk. Dat heb ik nooit moeten doen. Ik ben een geluksvogel dat ik zolang thuis kan blijven als ik wil.'
Beseffen uw kinderen dat u een beroemde filmster bent? Julia Roberts: 'Niet echt eigenlijk, al begint de tweeling het wel in de gaten te hebben dat het niet klopt dat mensen een foto van mij willen maken als we boodschappen aan het doen zijn. Toen we van de lucht- haven wegreden, vond mijn dochter ook dat ik erg leek op de vrouw die op de affiches stond. Alleen vond ze dat die vrouw wittere tanden had.' (lacht)
'Maar weet je, filmster, dat is zo'n vreemd begrip. De waarde die mensen aan dat woord hechten, is aangeleerd. Ik kan mijn kinderen vertellen dat ik in de supermarkt werk, en dat zou hetzelfde betekenen voor hen. In films spelen is ook maar een job.'
U werpt zich de jongste jaren ook op als een echte milieuactiviste. Omdat u moeder geworden bent? Julia Roberts: 'Dat heeft mijn gevoel voor verantwoordelijkheid zeker verhoogd, maar het bewustzijn en de passie voor het milieu waren er daarvoor ook al, hoor. Ik wil niet belerend overkomen, maar ik denk echt dat we dit probleem allemaal samen moeten aanpakken. Zo zie ik het. Iedereen moet zijn steentje bijdragen, want anders krijgen we te maken met een hoop ellende. En een hoop gesmolten ijs.' (lachje)
Wat staat er na deze film op het programma? Julia Roberts: 'Ik heb net een film gedraaid met Tom Hanks waarvoor hij ook het scenario schreef. We hebben ons geweldig geamuseerd. Nu ga ik een lekker lange vakantie nemen. En (kijkt me uitdagend aan)me voorbereiden op een volgende comeback.'
Denkt u al aan een volgende stap in uw carrière? De trend is: actrices die gaan regisseren. Julia Roberts: 'Oh neen, nooit! Ik heb absoluut geen zin om zo hard te werken. Regisseren is een vreselijke job, ik zou het niet aankunnen. Hoewel, ik geef nu ook al de hele dag door aanwijzingen aan mijn kinderen: Sta op, ga zitten, wees stil, eet je groenten op! Dat is ook beetje regisseur spelen.'
Eat Pray Love speelt sinds 6 oktober 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Ryan Murphy Cast: Julia Roberts, Javier Bardem, Richard Jenkins Genre: Drama Duur: 133 minuten
01-11-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
31-10-2010
Amerikaanse filmregisseur George Hickenlooper overleden.
Enkele weken voor het bioscoopdebuut van zijn jongste film 'Casino Jack' is in Denver de Amerikaanse regisseur George Hickenlooper overleden. Dat bericht de New York Times, die zich baseert op zijn woordvoerster. De filmmaker is voor zover bekend een natuurlijke dood gestorven. Hickenlooper was 47 jaar.
Zijn jongste speelfilm speelt zich af in de wereld van de Amerikaanse lobbyisten. 'Casino Jack', met in de hoofdrollen Kevin Spacey en Kelly Preston, kende recent bijval op het internationaal filmfestival van Toronto.
Hickenlooper maakte ook filmdocumentaires. Met 'Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse' over de productie van het Vietnam-epos 'Apocalype Now' won hij een Emmy. Nog van zijn hand is 'Factory Girl', een biografisch portret van Edie Sedgwick, een model van Andy Warhol.
31-10-2010 om 17:52
geschreven door Patje007
Morgen interview met Julia Roberts naar aanleiding van Eat Pray Love.
Julia Roberts op de uitreiking van de Oscar voor beste actrice in een hoofdrol voor de film Erin Brockovich dd. 25/03/2001.
31-10-2010 om 16:31
geschreven door Patje007
30-10-2010
Oliver Stone over Wall Street: Money Never Sleeps.
In 1987 was Wall Street een enorme hit voor regisseur Oliver Stone. 23 jaar later keert hij terug naar de gehaaide wereld van de effectenbeurs met Wall Street: Money Never Sleeps. Een gesprek met Oliver Stone over zijn nieuwe film, de personages en de acteurs: Waarom wilde je een vervolg op Wall Street maken? Oliver Stone: Omdat de beurs instortte in 2008 en het een fascinerend verhaal is. In 1987 kon ik door Platoon eigenlijk alles maken wat ik wilde. En ik zei: "Waarom doen we geen zakenfilm?" Dat was een nieuw genre, dat alweer vergeten was. In de jaren '50 hadden Robert Wise en andere regisseurs dat gedaan, maar sindsdien niet meer. Het was dan ook fantastisch om het te introduceren. En toen deed die film het goed, en met de jaren werd het steeds populairder. Nu is het mijn eerste franchise door wat er in 2008 is gebeurd. Ik dook er opnieuw in.
Michael Douglas, Oliver Stone en Shia LaBeouf
Gordon Gekko, het personage gespeeld door Michael Douglas, werd een soort cultfiguur voor de jonge mannen op Wall Street. Oliver Stone: Ja, inderdaad. Dat werd hij. Gekko was gebaseerd op een slechterik die ik ken. Maar in de nieuwe film is hij een meer ambivalent persoon. Aan het begin van de film is hij platzak, net vrijgelaten uit de gevangenis. Hij heeft niks; zijn dochter wil niet met hem praten, zijn oudste zoon heeft zelfmoord gepleegd. Zijn leven is een puinhoop. Daarom is het interessant om te zien hoe hij zich terug in het systeem worstelt, omdat hij oud is. Hij heeft afgedaan. De tijden zijn veranderd.
Maar maak je met zo'n verhaal een slechterik niet te sympathiek? Oliver Stone: Ik wilde niet bankiers en hufters eren, omdat ze zoveel geld hebben binnengehaald. Die mensen zijn niet interessant voor mij, en ook niet voor het publiek. Je moet een manier vinden om het te doen. De financiële crisis presenteerde een nieuw idee, een nieuwe manier om dit allemaal te onderzoeken. Daarom introduceerden we ook Gekko's dochter, Carey Mulligan, die volledig van hem vervreemd is. Shia speelt een goede jongen; hij is niet zoals Charlie Sheen uit de eerste film. Hij is meer een idealistische investeringbankier. Josh Brolin en Frank Langella spelen interessante personages. We hebben vijf verschillende strijdkrachten in dit verhaal. Het is een meer ingewikkelde film geworden dan de eerste. Maar ik vind ze allebei geweldig. Ik denk dat beide films elkaar complementeren
Als filmmaker heb je een lange staat van dienst en word je enorm gerespecteerd. Zijn jonge acteurs als Shia LaBeouf niet enigszins geïntimideerd door jou? Oliver Stone: De eerste keer dat ik Shia's wenkbrauwen zag en die met de mijne vergeleek, zei ik: "Ik heb grotere wenkbrauwen. F*ck niet met mij. Ik heb Scarface geschreven". En dat vond hij geweldig. Hij zei: "Prima, ik f*ck niet met jou. Jij hebt Scarface geschreven." Nee hoor, ik heb enorm van Shia genoten. Hij deed me denken aan een jonge Tom Cruise in Born on the Fourth of July. Hij heeft ook dezelfde rechtdoorzee energie. Shia gaat ervoor, net als Cruise destijds. Shia is erg sympathiek. Ik vond Disturbia en Eagle Eye leuk. Ik denk dat hij meer grote rollen zal spelen en hoop dat hij een grote ster wordt, en niet zomaar een jongen die alleen maar van een Transformer wegrent.
Je hebt nu twee films gemaakt over de aandelenmarkt, maar over Hollywood heb je nog nooit een film gemaakt, terwijl cynisme en hebberigheid daar net zo'n grote rol spelen als op Wall Street. Zou je daar nooit een film over kunnen maken? Oliver Stone: Dat zou ik zeker kunnen. Alleen refereren die films vaak teveel naar zichzelf. Maar ik was dol op The Player. En ik vond The Bad and the Beautiful geweldig. Ze zijn vermakelijk, maar niet iedereen begrijpt die films. What Just Happened? met Robert De Niro was erg grappig, maar niemand ging er naartoe. Het was teveel een film voor ingewijden, waardoor het niemand iets kon schelen.
30-10-2010 om 13:39
geschreven door Patje007
29-10-2010
The Social Network, het verhaal achter de hype.
Je moet echt lef hebben om van de uitvinding van Facebook een film te maken. Tenslotte gaat het over iets abstracts, uitgevonden door saaie computernerds met een zeer beperkt sociaal leven. Maar verrassend genoeg is The Social Network een van de boeiendste films van het jaar geworden. Een gesprek met scenarist Aaron Sorkin en acteurs Andrew Garfield en Justin Timberlake.
Hoe zullen Zuckerberg en co zich voelen wanneer ze deze film zien? Aaron Sorkin: «Ik kan uiteraard niet voor hen spreken. In de film is het personage van Mark Zuckerberg de eerste 115 minuten een antiheld en de laatste 5 minuten een tragische held. Ik denk dat je hem op het einde toch zou willen omhelzen. Maar dat is cinema... Nu, wat de echte personen aangaat: ik denk dat niemand graag heeft dat het slechtste van wat hij op zijn 19de deed in een Hollywood-film opduikt. Ze zullen zich waarschijnlijk op zijn minst wat ongemakkelijk voelen.»
Jesse Eisenberg
Hoe is jullie relatie met Faceboek ? Aaron Sorkin: «Ik ben heel slecht met technologie en ik ben nooit fel bezig geweest met het internet. Ik heb dit script geschreven omwille van de eeuwenoude themas, niet omwille van Facebook. Toen ik mijn contract tekende, wist ik eigenlijk niet wat Facebook nu juist was. Ik heb dan gedurende mijn research een pagina gehad, maar na het afwerken van mijn script ben ik ermee gestopt.»
Andrew Garfield: «Ik heb dezelfde relatie met Facebook als andere jonge mensen van mijn leeftijd. Ik hou er wel van, maar ik haat het ook. Het eist veel te veel van mijn energie en tijd.»
Justin Timberlake: «Ik heb geen persoonlijke Facebook-pagina en ik Twitter ook niet. Ik zoek mijn vrienden op via rechtstreeks contact. Ik ben eigenlijk een dinosaurus, want op Facebook zou ik me totaal verloren voelen.»
Justin, als ster van de muziekwereld speel jij de Napster-uitvinder. Ironisch? Justin Timberlake: «Het is inderdaad ironisch dat ik hem speel. Ik herinner me nog de hoorzittingen over Napster en ik besefte toen dat het een fenomeen was dat het medium van de moderne muziek veranderde. Maar eerlijk gezegd laat het me wat koud. Ik hou bijvoorbeeld nog steeds van touren. Moest ik een album uitbrengen en ze zouden het op Napster gezet hebben, dan zou dat zeker een reden geweest zijn om te touren. Maar verder gaat het bij mij niet.»
Justin Timberlake
Topregisseur David Fincher is naar verluidt veeleisend en gefocust op het beeld. Verliep de samenwerking vlot? Aaron Sorkin: «David staat inderdaad bekend om zijn visuele stijl, terwijl ik eerder bekend sta voor audiovisuele werken. Met wat aanpassingen zou The Social Network zelfs bijna een luisterspel op de radio kunnen worden. David voegde bij de film een visuele stijl toe die niet botste met de taal. Toen ik de acteurs bezig zag, was ik nog meer tevreden. David deed tot 90 takes, niet omdat er iets verkeerd was, maar omdat hij mijn werk en dat van de acteurs wilde perfectioneren. Bij de acteurs wilde hij vooral de taal die ik geproduceerd had op de meeste normale manier uit de acteurs horen vloeien. Bovendien weet David zijn mensen altijd aan te moedigen. Na de 100ste take zegt hij: Absolutely great! Perfect! Lets do it again!»
Andrew Garfield: «Zijn visuele stijl is uniek en specifiek. Maar toch vind ik het indrukwekkend dat hij vooral gefocust is op wat het verhaal drijft. Ik mocht ook dingen in vraag stellen.»
Justin Timberlake: «Hij is de meest intelligente persoon die ik ooit ontmoet heb. Hij kent de personages door en door en gaat tot op het bot. Met 90 takes van een shot word je als acteur soms duizelig. Maar hij blijft gefocust. En ondanks het feit dat hij bekend staat als een visuele beeldenstormer, houdt hij ervan om met acteurs te werken. Je verveelt je dus nooit bij zoveel takes. Je slaapt ook beter na de job, want je weet dat je alles gegeven hebt.»
The Social Network speelt sinds 27 oktober 2010 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: David Fincher Cast: Jesse Eisenberg, Justin Timberlake, Andrew Garfield Genre: drama Duur: 120 minuten
29-10-2010 om 16:16
geschreven door Patje007
28-10-2010
Nieuwe Batmanfilm heet The Dark Knight Rises.
Regisseur Christopher Nolan heeft de titel van zijn nieuwe Batmanproject bekendgemaakt. De opvolger van "The Dark Knight", met wijlen Heath Ledger in een van de hoofdrollen, wordt "The Dark Knight Rises". Dat meldt het vakblad Variety.
Ook deze Batmanprent wordt niet opgenomen in 3D. Nolan zal naar verluidt opnieuw met IMAX-camera's werken, zoals in "The Dark Knight". David Goyer en Nolans broer, Jonathan, werken aan het scenario. Welke slechterik ditmaal het leven van Batman zuur zal maken, is nog niet bekend. Het wordt alleszins niet de Riddler, zoals sommige fans op het internet suggereerden.
De release van "The Dark Knight Rises" is gepland voor 2012.
28-10-2010 om 20:54
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 3: interview met Mark Wahlberg.
Als tiener snoof, dealde en roofde hij. Op zijn 21ste prijkte hij als rapper bovenaan de hitparade en als ondergoedmodel op affiches. Anno 2007 heeft hij een Oscarnominatie op zak en rijgt hij de filmhits(Shooter, The Departed) aaneen. De Amerikaanse droom volgens Mark Wahlberg:
Jeugddelinquent, ondergoedmodel, zanger, tv-producer en acteur: Mark Wahlberg is ongelooflijk veelzijdig al heeft het weinig gescheeld of hij was nooit verder dan de Boston State Prison geraakt. In zijn wonderjaren schuimde the artist formerly known as Marky Mark namelijk al dealend en jattend de mean streets en gevangenissen van Boston af. Op zijn 39ste woont Wahlberg - al jaren clean, hardwerkend en godvrezend - in een luxevilla in Beverly Hills waar er dan ook geen wanted-posters met zijn jongensachtige kop aan de muur hangen, maar stills uit de beste films van zijn onderhand redelijk imposante acteercarrière.
Hoogtepunten daaruit: P.T. Andersons porno-epos Boogie Nights, David O. Russells Desert Storm-satire Three Kings, de turbulente blockbuster The Perfect Storm en de succesvolle remake van de heistmovie The Italian Job. Ruim voldoende hits dus om van Wahlberg, ondanks zijn schimmige verleden en zijn weinig verbijsterende looks, een van Tinseltowns meest betrouwbare leading men te maken.
Mark Wahlberg en Joaquin Phoenix in We Own the Night.
Wat zijn status en sérieux betreft, ziet ook de toekomst er voor Wahlberg uitstekend uit. Zijn bijrol van vuilbekkende politie-inspecteur in Martin Scorseses The Departed leverde hem in 2007 zijn eerste Oscarnominatie op en met Shooter - de wraakthriller van Antoine 'Training Day' Fuqua - bewijst hij ook als ouderwetse actieheld zijn mannetje te kunnen staan. Geef toe: geen onaardige prestaties voor een high school drop-out die als 16-jarige bij een roofoverval ooit iemands oog uitstak, en een aanzienlijk strafblad heeft.
In 'Shooter', een actiethriller waarin je achternagezeten wordt door de flikken voor iets wat je niet gedaan hebt, neem je het recht in eigen handen. Herkenbaar? Mark Wahlberg: Niet meer. Ik beschouw mezelf als een realistische pacifist. Het zou een perfecte wereld zijn mochten we alle wapens kunnen verbieden, maar we weten allemaal dat dat nooit het geval zal zijn. Als we proberen de bestaande wapens in handen te krijgen van mensen die het goed menen en die wapens énkel gebruiken om zichzelf te beschermen, dan zijn we al een flink eind op weg. Zelf heb ik allang geen wapen meer. Het risico dat je kinderen zichzelf wat aandoen als die dingen in huis rondslingeren, is veel te groot. Dat zou ik mezelf nooit vergeven.
Mark Wahlberg in Shooter
Hoe ben je eigenlijk acteur geworden? Mark Wahlberg: Dankzij Danny de Vito. Oorspronkelijk was ik helemaal niet in acteren geïnteresseerd. Zeker niet toen mijn muziekcarrière vlot liep. Maar Danny de Vito - met wie ik samenspeelde in Renaissance Man - heeft me overtuigd van mijn talent en mijn filmpassie aangewakkerd. Ik ben zielsgelukkig dat ik ondertussen zoveel kansen heb gekregen om mezelf als acteur te bewijzen. Ik heb al doende kunnen leren van de besten, en van elke rol probeer ik zoveel mogelijk op te steken.
Je hebt een indrukwekkend palmares als acteur. En dat voor een ex-bajesklant. Mark Wahlberg: Ik dank God elke dag voor de kansen die hij me gegeven heeft, en noem hem zonder verpinken mijn redder. Ik geloof in God, en in het feit dat je later beoordeeld zult worden op basis van je daden. Dat brengt me als zondaar zonder weerga natuurlijk in een lastig parket, maar ik kan alleen maar hopen dat God ook een filmliefhebber is.
Hoe gelovig ben je? Mark Wahlberg: Ik bid elke dag en ga elke zondag naar de mis, zelfs als ik aan het draaien ben.
Is dat inzicht er van de ene dag op de andere gekomen? Mark Wahlberg: Nee. Ik heb me definitief tot God gewend toen ik vooraan in de twintig was. Nadat ik in de gevangenis had gezeten en mijn broer Donnie (indertijd leadzanger van de populaire boysband New Kids on the Block) mijn zangcarrière had helpen lanceren, begon ik vrij snel succes te hebben met Marky Mark and The Funky Bunch. Maar het zootje begon gewoon opnieuw: liegen, high worden, in het rond neuken... Het is dan pas dat ik God beloofd heb: 'Genoeg gerotzooid. Ik ga een gezond en stabiel leven leiden.' Sindsdien ben ik niet meer hervallen.
Hoe ben je eigenlijk in de gevangenis beland? Mark Wahlberg: Tussen mijn dertiende en mijn vijftiende had ik een serieuze cocaïneverslaving. En als 16-jarige heb ik 45 dagen van mijn twee jaar celstraf uitgezeten in een gevangenis voor volwassenen. Dat was het keerpunt in mijn leven. Op mijn 11ste heb ik de school ingeruild voor de straat. Ik stond op, ritselde, dealde drugs en overviel mensen. Ik was gewoon tuig. Ik had opgesloten moeten worden en ze hadden de sleutel moeten weggooien. Als ik terugblik, moet ik dan ook heel hard lachen om mijn ouwe ik. Ik was zo arrogant om te denken dat ik thetoughest kid in town was. Nu weet ik dat zoiets totaal geen belang heeft.
Als 16-jarige beland je niet zomaar in een gevangenis voor volwassenen. Mag ik vragen wat je uitgevreten had? Mark Wahlberg: In 1988 heb ik in Boston een Vietnamese vluchteling overvallen die uit een drogisterij kwam. Er ontstond een vechtpartij en daarbij heb ik met een mes zijn oog geraakt. Ik ben daar niet trots op. Veel van mijn oude vrienden zitten trouwens nog altijd in de gevangenis. Een aantal anderen zijn dood.
Hoe is het zover kunnen komen? Mark Wahlberg: We waren arm, woonden in een ruige buurt en mijn moeder stond er alleen voor om negen kinderen op te voeden, wat simpelweg onmogelijk was. Nochtans is ze altijd bezorgd en streng voor me geweest. Nog steeds trouwens. Toen ik vorig jaar een acteerprijs kreeg, liet ik haar per limousine ophalen, maar doordat ik de chauffeur het verkeerde adres had gegeven, miste ze de ceremonie. Razend was ze. 'Wie denk je wel dat je bent?', schreeuwde ze. 'Een filmster of zo? Je bent niéts.' Als mijn moeder boos is en die Ierse-katholieke furie komt boven, lijkt ze sprekend op James Cagney. (lacht)
De meesten onder ons blikken met nostalgie terug op hun jeugd. Jij dus helemaal niet? Mark Wahlberg: Natuurlijk heb ik aan dat zondige leven ook lol beleefd. In het begin - ik was toen 12 - gingen we bijvoorbeeld vaak met vrienden naar de betere buurten van de stad. We namen eerst de bus en keerden daarna met de fietsen terug die we ginds gestolen hadden. En verder heb ik ook tientallen keren dezelfde auto van mijn buurman gejat zonder dat hij ooit in de gaten kreeg dat ik het was. Ik jatte hem 's morgens en parkeerde hem 's avonds terug voor zijn stoep zodat hij hem zeker terugvond en ik hem de dag erop gewoon opnieuw kon pikken. Op de duur beschouwde ik die auto zelfs als mijn persoonlijk vervoersmiddel. (gniffelt) Maar wees gerust: dat ligt allemaal achter me. Vandaag probeer ik iets terug te doen met de Mark Wahlberg Foundation die sociale projecten ondersteunt, buurtfeestjes oganiseert en jeugddelinquenten op het rechte pad helpt.
Dat 'Entourage' - de populaire tv-serie die je produceert en die op jouw eigen leven en entourage is gebaseerd - zo kleurrijk en saillant is, is duidelijk geen toeval. Mark Wahlberg: Nee. Vince de acteur ben ik zelf. Ari, zijn manager, is mijn agent. Johnny Drama is mijn neef die ooit mijn Marky Mark-workoutvideo choreografeerde. En E is mijn rechterhand en vertrouwensman Eric. Bepaalde personen wachten nog om door de reeks onsterfelijk te worden gemaakt, maar ik spaar hen bewust op aangezien mijn leven ondertussen lang niet meer zo kleurrijk en chaotisch is als toen. Ik ben zelfs zo saai geworden dat de schrijvers van de reeks hun inspiratie ondertussen elders moeten halen, wat ik eigenlijk wel een geruststellende gedachte vind. Ik ben zo gelukkig dat ik tegenwoordig opsta op het uur waarop ik vroeger ging slapen. Vroeger deed ik alles 's nachts; nu overdag. Ik sta op om halfzeven, speel wat golf, ga naar de fitness, breng de kinderen naar school. En om halfnegen sta ik in de keuken.
Scène uit Four Brothers
28-10-2010 om 00:00
geschreven door Patje007
12-09-2010
Gouden Leeuw voor 'Somewhere' van Sofia Coppola.
De 39-jarige Sofia Coppola heeft zaterdag op het filmfestival van Venetië de Gouden Leeuw gekregen voor haar film 'Somewhere'.
De dochter van regisseur Francis Ford Coppola was met 'Somewhere' aan haar zesde film toe. Ze beschrijft er de innerlijke leegte van een Hollywoodster in.
Stephen Dorff speelt de rol van protagonist Johnny Marco wiens leven glamoureus zou moeten zijn, maar dat in wezen oppervlakkig is. Zijn leven verandert wanneer zijn 11-jarige dochter Chloe, vertolkt door Ellen Fanning, bij hem komt wonen.
Coppola, ook bekend van 'Lost in Translation', haalde het van 23 concurrenten.
De Zilveren Leeuw voor de beste regie was voor de Spanjaard Álex de la Iglesia voor zijn 'Balada triste de trompeta'. Zoals verwacht kreeg de Amerikaan Vincent Gallo de prijs voor de beste acteur voor zijn rol in 'Essential Killing' van de Pool Jerzy Skolimowski. De rolprent sleepte ook de Speciale Prijs van de Jury in de wacht.
De vrouwelijke evenknie van Gallo was de Griekse Ariane Labed uit 'Attenberg' van de Griekse filmmaakster Athina Rachel Tsangari. De Amerikaanse producent en regisseur Monte Hellman (78) ontving een Speciale Gouden Leeuw voor zijn hele oeuvre.
