Op zijn dunne gympjes ziet Michael Winterbottom er een stuk jongensachtiger uit dan 49. De Britse regisseur filmt als een bezetene, vaak twee titels per jaar, van historische films als Tristram Shandy tot mengvormen van fictie en documentaire (The road to Guantánamo).

Grote Hollywoodnamen als Angelina Jolie willen om zijn passie graag met hem werken, desnoods tegen een fractie van hun normale gage.
Voor zijn recentste film The killer inside me strikte Winterbottom Casey Affleck, Jessica Alba en Kate Hudson. Hoezee! Of toch niet, want tijdens de eerste voorstelling, tijdens het filmfestival Sundance in januari, riepen mensen 'walgelijk!' voor ze de zaal uitstormden. De killer uit de titel van de film is Lou Ford, een hulpsheriff die twee vrouwen met de blote vuist vermoordt - minutenlange scènes die Winterbottom volledig laat zien.


Michael Winterbottom

Zijn verklaringen over de film zijn sinds het ontstaan van de heisa geëvolueerd van een verbaasde, bijna onverschillige reactie tot het iets gepolijstere: 'Toen ik het boek las, was ik geschokt door het expliciete geweld erin. Maar ik werd er ook erg door ontroerd. Ik vind het een sterk boek. Ik vind Jim Thompson een groot schrijver (hij schreef ook de boeken die leidden tot de films The getaway, Coup de torchon en The grifters). Nadat ik het gelezen had, voelde ik me gelouterd. Het is immers ook een moreel boek: het geweld is er niet om je op te winden of om te tonen op welke inventieve manieren je iemand om zeep kunt helpen. Het is er om je te choqueren, zoals geweld hoort te doen.'

'Stephen King heeft eens gezegd dat er niets is wat Thompson niet durfde fantaseren, niets wat hij niet durfde opschrijven en niets wat hij niet durfde publiceren. Zijn wereld is erg melodramatisch en erg overtrokken, en dat bevalt me wel. Hij wil shakespeareaanse tragedies schrijven. Als een lijk met een afgehakt hoofd wordt gevonden, schrijft hij niet over het onderzoek, maar over de emoties die met het doden en onderzoeken gepaard gaan. Dat is veel confronterender dan de boeken van zijn concurrenten.'



Zijn we ook niet gechoqueerd omdat Jessica Alba en Kate Hudson vermoord worden, twee meisjes die we 'kennen' uit de roddelpers?
Michael Winterbottom: 'Waarschijnlijk wel. Een horrorfilm waar allemaal nobele onbekenden worden afgeslacht, heeft absoluut niet zoveel impact. Dat maakt het alleen maar vreselijker: is het dan oké om onbekenden te verminken, maar niet om bekende mensen als Jessica en Kate te vermoorden?'


Vindt u dat de mensen die de film afkeuren, overreageren?
Michael Winterbottom: 'Tijdens de eerste publieksvertoning riep een vrouw “dit is walgelijk,. Dat haalde de pers, maar na de laatste voorstelling hoorde ik al mensen die zeiden: “ik had verwacht dat het erger zou zijn,. Het enige wat ik niet begrijp, zijn mensen die het voorstellen alsof ik dat geweld propageer. Ik toon het geweld van Lou Ford in al zijn walgelijkheid, hoe kan iemand dan denken dat ik dat goedkeur?'

'Voor mij persoonlijk is het meest choquerende de intimiteit van de moord. Ford vermoordt een vrouw van wie hij houdt en ze weigert om terug te vechten. Die tederheid maakt het onverteerbaar. Thompson wíl dat je al die dingen voelt. Lou Ford vernietigt iedereen die van hem houdt, omdat hij zichzelf haat. Hij weet dat hij verknipt is en in de schaduw van zijn vader leeft, een gewelddadige man voor wie hij angst en walging voelde. Maar hij woont nog steeds in zijn vaders huis, leest zijn boeken en luistert naar zijn platen. Hij heeft niet de kracht om zijn vaders invloed met wortel en tak uit te roeien.'



U creëert natuurlijk ook verkeerde verwachtingen met de jolige countrymuziek op de klankband.
Michael Winterbottom: 'De film is uiteraard de film van Lou Ford. Hij is de verteller en komt in elke scène voor. En hij praat niet over de duistere dingen waar hij bang voor is, wel over goede manieren. De muziek die je dan hoort, past bij zijn imago van beleefde, vrolijke, jonge hulpsheriff. In het huis van zijn vader luistert hij naar donkere operamuziek. Die splitsing tussen zijn publieke en zijn privépersoon verwerkt Thompson ook in zijn beschrijving van de plekken, op een manier die je in een film veel moeilijker kunt tonen. Het grote marktplein met het bureau van de sheriff is het officiële gezicht van het stadje, waar verder van alles kan - zolang het maar achter gesloten deuren is.'


Jessica Alba is een interessante keuze voor Joyce, de prostituee, de minnares en het slachtoffer van Lou.
Michael Winterbottom: 'Eerst tekende Casey, wat een enorme meevaller was voor de film. Dan zochten we actrices om zijn minnares en zijn verloofde te spelen. De scène waarin Lou Ford Joyce ontmoet is cruciaal. Ze is erg knap, maar hij is niet van plan iets met haar te beginnen, tot ze hem slaat en hij ontdekt dat ze opgewonden wordt als hij terugslaat. Haar reactie maakt een heleboel slapende honden wakker. Daarom heb ik Jessica gekozen: omdat ze het soort meisje kan zijn van wie je gelooft dat ze iemands duistere instincten oproept. En daarom koos ik Kate als de verloofde, omdat je van haar kunt geloven dat ze veeleer verzorgend en moederlijk is.'




Zit er eigenlijk een lijn in uw films?
Michael Winterbottom: 'Ik denk dat we het er wel eens over kunnen zijn: er is geen gemeenschappelijke deler. Als je altijd weer verhalen vertelt over vier mensen in een sociale woning in het noorden van Engeland, dan zullen die er hetzelfde uitzien (een verwijzing naar Ken Loach),  Maar als je een film maakt over Afghanistan in 2000 en daarna over Texas in de jaren zestig, dan zullen die er vanzelfsprekend anders uitzien.
Om eerlijk te zijn: ook Kens films zien er elke keer anders uit, alleen blijft hij in dezelfde wereld. Voor mij is het een opluchting dat ik met iets nieuws aan de slag mag gaan.'


Stond een film noir al lang op uw verlanglijstje?
Michael Winterbottom: 'Niet bepaald, en ik heb de conventies van het genre ook niet willen gebruiken, omdat Thompson zo'n eigen stijl heeft, zo eerlijk en ongekunsteld schrijft. Ik probeerde iets te maken wat even ver van de gebruikelijke film noir staat als Thompsons boeken van die van Raymond Chandler of Dashiel Hammett. Dus heb ik bewust géén bekende films noirs bekeken in de aanloop naar de opnamen. Net zoals ik de eerdere verfilming van het boek, met Stacey Keach, niet heb willen zien. Ik wilde de film niet vermoorden met een overdosis stijl.'




The Killer Inside Me speelt sinds 18/08/2010 in de Kinepolis-bioscopen.

06-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

05-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Dat moet wat geweest zijn, zo’n set vol beroemde stoere spierbundels...
Sylvester Stallone: „Het was behoorlijk zenuwslopend. Als je zoveel alfamannetjes bij elkaar hebt, gaat iedereen elkaar in de gaten houden. Het werd flink competitief.”

Je film lijkt wel een ode aan het betere actiewerk uit de jaren ‘80...
Sylvester Stallone: „Je moet begrijpen dat we met deze film geen statement hebben willen maken of iets dergelijks. Ik kom uit die tijd en de jaren ‘80 en ‘90 waren een goede tijd voor film. Dus het is geen commentaar op de actiefilms van nu. Dit is nou eenmaal wat we doen. Dit is onze achtergrond, we weten niet beter. Zo lijkt elke film die we maken een revival, snap je?”

Wat is er volgens jou door de jaren heen veranderd aan de actiefilm?
Sylvester Stallone: „Ze zijn nu gericht op een erg jong publiek. Herinner je je die scène waarin Spider-Man ondersteboven dat meisje kust? Zulke romantische, jonge liefde.
Wij gaan voor een steviger soort film, waarin de held aan het eind niet gelukkiger is dan aan het begin en niet per se het meisje krijgt. Ik heb het al eerder gezegd: vanaf het moment dat Batman zijn spieren op zijn lijf plakte met klittenband, was het een andere wereld.
Er waren nieuwe regels vanaf het punt dat acteurs in actiefilms aan kabels werden gehangen en door de lucht begonnen te vliegen.

Ik kan er geen kritiek op hebben, want het heeft een paar briljante films opgeleverd. Het voornaamste verschil met de films die wij maken is dit: actie vandaag de dag is erg groot. Het behelst gigantisch spektakel. Actie van onze generatie is veel dichter op de man, één tegen één. Het was nooit man tegen monster tegen ruimteschip tegen de wereld, het was heel eenvoudig. Een versimpeling van geweld.
Maar trends bewegen in een cirkel en ik denk dat de zeepbel op springen staat. Na Avatar zou iedereen ermee moeten kappen en zeggen: oké, dat was briljant, klaar, laten we teruggaan naar iets kleinschaligers. Een man op een paard, hij krijgt een ram op zijn gezicht en vecht met een kerel bij de barbier. Laten we het lekker simpel houden.”



Hoe heb je je oude rivaal Arnold Schwarzenegger zo ver gekregen een gastrolletje te spelen?
Sylvester Stallone: „We hebben wel tien keer plannen gemaakt om een keer samen een film te maken, maar het kwam er nooit van omdat we elkaar niet zo aardig vonden. We zaten elkaar altijd in de haren, alles was een wedstrijd. Later, toen onze carrières in rustiger vaarwater kwamen, werd hij gouverneur van Californië en raakten we opeens bevriend.
We waren altijd tegenstanders geweest, maar toen die competitie voorbij was, kwam ik tot het inzicht dat we hetzelfde soort kerel zijn. We zijn allebei op hetzelfde moment begonnen in de filmwereld.

Ik herinner me nog de uitreiking van de Golden Globes in 1976. Hij won Beste Nieuwkomer, wij wonnen Beste Film met Rocky.
Ik ging door het lint en begon met bloemen te smijten en hij zat daar aan tafel met een blik van: ik ga je vermorzelen. En nu zit hij in de film.
Ik heb het hem vijf keer moeten vragen, maar toen zei hij: ik zal er zijn, geen probleem. Toen kreeg hij nog een hoop kritiek te verduren van mensen die zeiden dat een gouverneur zoiets niet moet doen. Maar kom op, elke politicus is een acteur.”

Het is bekend dat Schwarzenegger graag president zou worden, maar dat kan hij niet, omdat hij niet in de Verenigde Staten is geboren. Jij zou wel president kunnen worden...
Sylvester Stallone: „Je wilt dit land echt naar de knoppen zien gaan, of niet soms? Ben je gek geworden? Kijk naar m'n films, ik zou alles bombarderen, inclusief mezelf. Alsjeblieft zeg. Het eerste dat ik zou doen, is politiek verbieden.”



Je bent inmiddels 64 jaar. Hoe is het om een dagje ouder te worden in de filmbizz?
Sylvester Stallone: „Dat is moeilijk. Je wilt niet het gevoel hebben dat je nog piepjong bent, terwijl je lijdt aan aderverkalking. Of in de spiegel kijken en denken: wat doet m'n vader daar?
Acteurs zijn grote kinderen en jong van aard, dat zit erin gebakken. Het zijn niet de meest volwassen mensen die je kunt tegenkomen, maar datzelfde geldt voor de business waarin ze werken. Het is hun vak om te doen alsof, met de wind meewaaien.
En als je ze werk ontzegt en hun hele leven is die fantasiewereld, dan is dat tragisch.
Ik heb altijd gezegd dat een artiest twee keer sterft in z'n leven. De tweede keer is makkelijk, maar de carrièredood is gruwelijk. Hij is onvermijdelijk, maar triest.”


The Expendables speelt sinds 18 augustus 2010 in de Kinepolis-bioscopen.

Regie: Sylvester Stallone
Cast:   Sylvester Stallone, Jason Statham,
           Mickey Rourke, Bruce Willis
Genre: Actie
Duur:   99 minuten

03-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Some guys have all the luck. George Clooney oogt even geweldig als de glamoursterren van weleer, wisselt blockbusters af met politiek getinte films die hij zelf produceert of regisseert en is even geloofwaardig wanneer hij Hollywood en de wereld probeert te redden als wanneer hij espresso aanprijst.
De superster pendelt doorgaans tussen de droomfabriek, zijn Italiaanse villa en de Afrikaanse vluchtelingenkampen.
Een gesprek met de acteur vanuit Monaco:

Het is half drie in de ochtend, en George Clooney, de old-school Hollywoodster met een sterke persoonlijkheid en charme in overvloed, ziet een bescheiden vrouwenzee rond zich deinen. Allemaal willen ze een stukje van hem, ze slaan hun arm rond zijn heupen en smelten wanneer hij hen een glimlach toewerpt. Dit is Monaco. Clooney geeft al sinds deze ochtend, toen het gehuil van Formule 1-motoren nog de Monegaskse straten vulde, het volle pond en het zal nog een tijdje duren voor hij zijn bed ziet. Berucht om zijn wilde uitspattingen, zijn posse trouwe vrienden en zijn practical jokes doet hij ook nu zijn reputatie eer aan. Pas om acht uur 's ochtends laat hij zich door zijn chauffeur naar zijn hotel voeren.



Het typeert en siert Clooney dat hij politiek activisme en glamour kan koppelen aan een verbluffend palmares.
De nu 46-jarige acteur trad op het voorplan met zijn doktersrol in de succesreeks E.R. en baande zich zo een weg in de filmwereld.
Hij debuteerde in Robert Rodriguez' From Dusk Till Dawn (waarin hij samen met Quentin Tarantino op de vlucht gaat voor zombies), ging toen even kopje onder met megaflop Batman and Robin, maar cementeerde nadien zijn plek in de annalen van de kwaliteitscinema met rollen in Out Of Sight, Three Kings en O Brother, Where Art Thou?

Zodra hij voldoende financiële zekerheid had, wisselde hij gewaagde producties als zijn regiedebuut Confessions Of A Dangerous Mind en politiek geladen thrillers als Syriana en Good Night, and Good Luck af met lichtvoetige prenten als de Ocean-trilogie en komedies genre Intolerable Cruelty.
Op zijn lauweren rusten doet de man echter niet.



Je hebt er een mooi parcours op zitten. Hoe voelt het om je criticasters lik op stuk te geven, nadat ze je de grond in boorden bij je afscheid van 'E.R.'?
George Clooney: Ik ben katholiek opgevoed en heb Ierse roots, ik worstel dus nog steeds met die aloude Irish catholic guilt. Sinds Batman and Robin heb ik nog altijd het gevoel dat ik iets goed te maken heb .

'Batman and Robin' maakte een crash 'n' burn, net toen je carrière gelanceerd leek.
George Clooney: Weet je wat het probleem was? Joel Schumacher (de regisseur) vertelde me pas op de set dat hij van Batman een homo wou maken. En hij zette tepels op mijn pak! Ik had hem kunnen vertolken als een getormenteerde ziel, maar... Het was bijzonder erg. Ik heb eigenhandig bijna de hele Batmanserie naar de vaantjes geholpen.

Waarom heb je die rol in godsnaam ook aangenomen?
George Clooney: (zucht) Zulke vragen jagen me de daken op. Het gebeurt toch niet elke dag dat je Batman mag spelen? Toen ik hoorde dat ze mij gekozen hadden voor de rol sprong ik een gat in de lucht en belde ik al mijn vrienden: 'Ik word de nieuwe Batman!'
Terwijl ik eraan werkte, dacht ik nog dat het een goeie film zou worden, al kon ik nauwelijks bewegen in dat loodzware rubberen pak.
Als Batman die vijftig kilo echt zou dragen, lag Gotham City binnen de kortste keren in puin. Bij elke scène had ik iemand nodig die me rechthielp (lacht). Akiva Goldsman, een goede vriend die het script schreef (en intussen een Oscar won voor 'A Beautiful Mind') en ik lachen nog altijd groen als we aan die opnames terugdenken. Batman and Robin was gedoemd om te mislukken.

Hoezo?
George Clooney: Het project was een grote studio-onderneming. We hadden honderdzestig miljoen dollar, ik had mijn eigen jet, het kon niet op. Ondanks al dat geld bleek bij het begin van de opnames dat het script nog niet eens klaar was. Erger nog: op de draaidag zelf zaten ze er nog aan te prutsen. De merchandise stond verdorie eerder op punt dan de film! Ze hadden zelfs al poppetjes gemaakt, gezegend met mijn indrukwekkende kinpartij (lacht).

En ik maar denken: 'I've got it! I've got Batman nailed.' Nu denk ik: 'What the hell was I thinking?' Ik was gewoon vreselijk.
Ik heb er echt van afgezien. De filmpers brak de prent tot op de grond af en ik deelde in de klappen.
Tot dan had ik nog nooit slechte recensies gekregen, wat het dubbel zo erg maakte. Maar ik heb het overleefd. En de gedachte dat ik in de clinch ben gegaan met Arnold Schwarzenegger (Mr. Freeze in 'Batman and Robin') verzacht de pijn. For the record: ik héb The Governator in elkaar geslagen op de set. Nog een reden waarom ik beter wegblijf uit de politiek (lacht).

Hoe komt het eigenlijk dat mensen ten tijde van 'E.R.' geen filmacteur in je zagen?
George Clooney: Geen idee. Misschien hadden ze wel gelijk? In die tijd kon ik enkel dromen van een filmcarrière. Hoe dan ook: de jonge vlerk die je in E.R. aan het werk ziet, is ondertussen fel geëvolueerd. Een mens leert bij, hé.
Iets wat ik de voorbije jaren geleerd heb, is dat succes weinig met jezelf te maken heeft. We denken graag dat we zelf aan de basis van ons succes liggen, maar uiteindelijk komt het neer op puur geluk.
De beste acteurs die ik ooit gezien heb, zijn niet verder geraakt dan ons theaterlokaal op school. Je mag dan barsten van talent, zonder dat tikje geluk raak je niet verder dan dat ene toneelstuk in een obscuur zaaltje. Je hebt iemand nodig die je bij de hand neemt.

Robert 'Sin City' Rodriguez was zo iemand voor jou. Hij gaf je een rol in zijn actiefilm 'From Dusk Till Dawn', waarmee hij je filmcarrière lanceerde. Hoe was het om met hem samen te werken?
George Clooney: Fantastisch. Robert is een all-round good egg, zo slim en grappig. En dan te zeggen dat ik het bijna verpestte.
Doordat er in alle 150 afleveringen van E.R. een nieuwe regisseur komt aandraven, word je director-proof.
Elke keer opnieuw wilden ze dat ik zou wenen wanneer ik een moeder moest vertellen dat haar zoontje kanker heeft.
Omdat ik van Doug Ross geen huilebalk kon maken, deed ik mijn eigen zin. Bij Robert probeerde ik hetzelfde te doen, maar als ik zijn aanwijzingen weer eens negeerde, legde hij gewoon de opnames stil.
Ik moest echt weer wennen aan het basisconcept van een opname, met een regisseur als dictator die jou gebruikt om zijn ideeën te realiseren.

Vijf jaar lang bleef je het televisiewerk combineren met films. Dat moet toch zijn tol geëist hebben?
George Clooney: Het was een helse periode, maar ik heb er ook veel door geleerd. E.R. was een fulltimejob, waarin de regisseurs me van dinsdagochtend tot vrijdagavond aan het werk zetten.
Op vrijdagavond vertrok ik naar de filmset, waar ik dan tot maandagavond het beste van mezelf gaf. Ik had natuurlijk het geluk dat Robert en Quentin flexibel waren tijdens From Dusk Till Dawn, niet enkel omdat het pendelen veel van me vroeg, ook omdat de pers in mijn nek zat. Daarna werd het wat kalmer rond mijn persoontje en kon ik me concentreren op wat echt belangrijk was.

Na 'Batman and Robin' maakte je 'Out Of Sight' met je oude vriend Steven Soderbergh. Het werd het begin van een fantastische samenwerking.
George Clooney: We klampten ons met ware doodsverachting vast aan Out Of Sight. Batman was geflopt en Stevens The Underneath ging ook de dieperik in. We hadden een stevige comeback nodig. Voor Out Of Sight werkten we samen en voor we het wisten, stond onze carrière weer op het rechte spoor.

Jullie grootste boxofficehit was 'Ocean's Eleven', waarvan intussen het derde deel op de rollen stond. Hadden jullie verwacht dat het concept zo'n succes zou hebben?
George Clooney: Toen Steven en ik brainstormden over een remake van Ocean's Eleven (de originele versie stamt uit 1960 met Dean Martin, Sammy Davis Jr. en Frank Sinatra in de hoofdrollen), was het zeker niet de bedoeling er een trilogie rond te breien. We vonden het verhaal goed: het kon op zichzelf staan zonder dat we ons moesten forceren om even cool als de fantastische originele Rat Pack voor de dag te komen - dat zou ons toch niet gelukt zijn.
Nog voor Eleven was uitgekomen, kwam Steven al met zijn volgend idee: wat als we de Brad Pack het noorden doen verliezen? Het leek ons wel een goed idee, al vinden we sequels doorgaans een slecht plan. Laten we wel wezen: meestal is een sequel weinig meer dan een oppervlakkige herkauwing van de dingen die goed werkten in het origineel.


George Clooney en Brad Pitt in Ocean's Eleven

Wat 'Ocean's Twelve' overigens uitvoerig illustreerde.
George Clooney: Laat me even uitspreken. ( korte stilte) Natuurlijk heb je gelijk (glimlacht). We hadden iets te veel plezier op de set, wat de film niet ten goede is gekomen. We verloren het overzicht.

In Thirteen knopen we wél weer aan met de snedigheid en de flair die Eleven typeerde. Er werd opnieuw behoorlijk wat afgelachen op de set, maar dit keer bleven we gefocust op het eindresultaat. En de kraak die we in Thirteen plegen, is gewoon verbluffend (grijnst).

Een van de laatste films die je maakte tijdens je 'E.R.'-periode was 'Three Kings', een magistrale film over een groep mariniers die in de nadagen van de Golfoorlog in 1991 op zoek gaat naar Saddams roofgoud.
George Clooney: Ik ben zo trots op die film. Regisseur David O. Russells mantra op de set was: ' Every bullet counts'. Hij bleef het maar herhalen. Hij wilde er zich van verzekeren dat er niet één ongerechtvaardigd schot werd afgevuurd.
Telkens wanneer er een schot valt, zie je wat de kogel met de ingewanden van het slachtoffer doet en welke gevolgen dat heeft voor zijn of haar familie. We tonen extreem geweld in haar meest verantwoorde vorm en daar ben ik trots op.

Scène uit Three Kings

In de film zien we een kogel binnendringen in een lichaam. Hoe hebben jullie dat hallucinante shot voor elkaar gekregen?
George Clooney: Het is geen computeranimatie, we hebben die inslag in een echt kadaver gefilmd. De studiobonzen waren er niet gerust op. Ze waarschuwden ons: 'Als het testpubliek het niet goed vindt, schrappen we het uit de film.' Maar het publiek vond de beelden fascinerend.

Het jaar nadien kwamen 'A Perfect Storm' en 'O Brother Where Art Thou?' uit. Hoe vielen de Coen-broers mee?
George Clooney: Super. Ze weten héél goed waarmee ze bezig zijn. Vanaf het moment dat er gefilmd wordt, verandert er nauwelijks nog iets aan het script of aan de scènes.

Werkt zoiets niet beklemmend?
George Clooney: Neen, want ze zijn zeer gemakkelijk in de omgang en hebben enorm veel vertrouwen in hun eigen kunnen. Ze filmden amper drie à vier takes per shot, een verademing vergeleken met regisseurs die je tot dertig keer toe hetzelfde laten doen. Het is een plezier om met hen te werken.

George Clooney en Catherine Zeta-Jones in Intolerable Cruelty

'O Brother Where Art Thou' is een bijzonder goede film. Bestaat er een verband tussen het plezier tijdens opnames en de kwaliteit van een film?
George Clooney: Neen. Een prent opnemen is een hachelijke onderneming: het ene moment zit alles mee, het volgende moment gaat alles fout. Het is erop of eronder. Ik heb aan films gewerkt waarvan het opnameproces heel erg leuk was, maar die op een flop uitdraaiden, terwijl er ook prenten waren waarvan de opnames een martelgang waren, maar die uiteindelijk heel goed bleken te zijn.
O Brother is een uitzondering op de regel. Leuk om te maken én - zoals met alle Coen-films - een prent die steeds beter wordt naarmate je hem vaker bekijkt. Hun films zijn echt grappig. De eerste keer dat je The Dude ( Jeff Bridges) in The Big Lebowski aan het werk ziet, vind je de prent goed, na de vijfde visie aanbid je hem.

Net als in 'Three Kings' komt er in 'O Brother' een knotsgekke mix van personages aan bod - stuk voor stuk perfect gecast.
George Clooney: De Coens zijn inderdaad meesters in het uitdiepen van personages. Zelf speelde ik een Southern guy, ik moest met zo'n typische Southern drawl spreken. Ik ben in Kentucky opgegroeid, maar mijn accent is weggedeemsterd met de jaren. Ik stuurde dus een kopie van het script en een tape-recorder naar mijn oom, een tabaks-kweker in Kentucky, en ik vroeg hem om mijn dialoog in te spreken.

Een week later krijg ik de recorder terug, en hij begint te babbelen: ' Look George, I don't think the folks around here talk like that, maar ik doe mijn best.' En toen begon het (met een perfect zuiders accent): 'I said, where the heck, what the durn, where the durn heck are ya?' ( lacht).
Ik leerde mijn lijntjes netjes uit het hoofd, maar toen de opnameperiode voor zowat twee derde achter de rug was, vroegen Ethan en Joel (de gebroeders Coen): 'Hoe komt het dat je alle woorden uitspreekt zoals we vroegen, maar je wel heck in plaats van hell zegt en durn in plaats van damn?' En toen begreep ik wat mijn oom bedoelde met ' the folks around here don't talk like that': het zijn mensen uit de Bible Belt en die zeggen geen vuile woorden.


Scène uit Confessions of a Dangerous Mind

Twee jaar later stond je zelf achter de camera's voor je regiedebuut 'Confessions Of A Dangerous Mind'. Wanneer kreeg je voor het eerst zin om zelf een film te regisseren?
George Clooney: Ik heb altijd al graag rondgelopen op de set. Ik zit niet graag in mijn trailer: ik volg liever een filmcrew om te kijken hoe ze werken. Ik kom uit Kentucky en daar proberen we ons hele leven weg te blijven uit de trailerparken.
Geef toe: acteurs proberen hun hele bestaan op een set te raken en dan zouden ze in hun trailer gaan zitten? Komaan! Ik hou ervan om goede regisseurs aan het werk te zien: Soderbergh, de gebroeders Coen, van hen heb ik enorm veel geleerd.

Op een dag kreeg ik het script van Confessions of a Dangerous Mind in handen. Ik probeerde het verfilmd te krijgen, maar de ene na de andere regisseur haakte af. Toen besefte ik dat ik het zelf zou moeten doen. Ik kwam samen met Steven en Harvey (Weinstein, producer van o.m. 'Pulp Fiction' en 'Kill Bill') op de set van Ocean's Eleven. Harvey zei: 'Steven, als George het verknalt, neem jij over, goed?' Ze vertrokken, ik kreeg een budget van zeventig miljoen dollar en vijfenvijftig draaidagen - veel meer dan gewoonlijk voor een debuterende regisseur - en ik heb ze niet teruggezien op mijn set. Ze lieten me mijn gang gaan - fantastisch.

Je had het zelfs voor een luttele dollar willen regisseren.
George Clooney: We deden het allemaal voor een dollar. Grant Heslov en ik schreven het script voor een appel en een ei, ik regisseerde voor een symbolische dollar en Grant verdiende zelfs nog minder voor zijn productiewerk.

George Clooney in Good Night, And Good Luck

In 2005 werd je dan het nieuwe uithangbord van het liberale Hollywood met politieke films als 'Syriana' en je eigen 'Good Night, And Good Luck'. Wat bracht je op het idee van die film?
George Clooney: Ik ben opgegroeid in een journalistiek milieu. Ik heb ooit zelf geprobeerd om te schrijven, maar dat is in tranen geëindigd wegens een schrijnend gebrek aan talent (lacht).
Jaren geleden speelde ik met het idee om een rechtstreeks uitgezonden tv-film te maken over het leven op de CBS-redactie, maar toen ik ermee naar het station stapte, stuurden ze me meteen wandelen. Hun reactie: 'Ben je gek? Daar doen we niet aan mee.' Ik droop af en stopte het scenario in de koelkast.

Daar bleef het liggen tot in 2003. George Bush stuurde dat jaar aan op een invasie in Irak en ik riep overal luidkeels dat ik dat geen goed idee vond. Het kwam me op een magazinecover te staan, waarbij de uitgevers het woord 'VERRADER' over mijn voorhoofd hadden gedrapeerd. Daar kon ik absoluut niet mee lachen. Ik weet ook wel dat je moeilijk kan ijveren voor freedom of speech en tegelijkertijd eisen dat niemand slechte dingen over je vertelt, maar dit vond ik erover.

De dag voor de Oscars kwam ik in een hotel samen met Michael Moore, Gore Vidal, Susan Sarandon, Tim Robbins, Sean Penn en Eddie Vedder. Michael, die ik bewonder - maar niet omwille van zijn bulldozerpolitiek - vertelde ons dat hij een speech had voorbereid. Ik vond dat geen goed idee omdat ik meer een voorstander ben van een subtiel debat waaraan iedereen kan deelnemen. Daar en toen bedacht ik dat een film eigenlijk wel een geschikt middel was om mensen aan het denken te zetten. En dat werd dan Good Night, And Good Luck.


George Clooney in Syriana

Veel mensen gaan zweven wanneer ze beroemd worden. Hoe wist jij je voeten op de grond te houden?
George Clooney: Ik had het geluk dat ik pas op latere leeftijd succesvol werd. Als iedereen je zegt dat je goed bezig bent, geloof je dat ook - al lijkt je acteerwerk nergens naar. Toen ik in de tv-reeks Sunset Beat een undercoveragent speelde, reed ik overdag rond op mijn Harley-Davidson en hing ik 's avonds de rockster uit. Ik was een vat vol zelfvertrouwen, wat ik combineerde met een gruwelijk gebrek aan metier. Mijn vertolking was vreselijk. Als ik toen beroemd was geworden, hadden ze me waarschijnlijk uit de goot kunnen rapen met een crackspuit in mijn voorhoofd.


George Clooney in Leatherheads

Je bekende familieleden hebben je waarschijnlijk wel wat over roem geleerd.
George Clooney: Juist. Mijn tante, Rosemary Clooney, was een bekende zangeres in het begin van de jaren 50. De wereld lag aan haar voeten. Maar ze werd omringd door jaknikkers, mensen die haar de hemel inprezen terwijl ze haar eigenlijk hadden moeten pushen om mee te evolueren met de muziek.
Toen de swingin' sixties arriveerden, lustte het grote publiek haar oubollige liedjes niet langer en kwam ze in de vergeethoek terecht. Tot ze vijftien jaar later haar comeback maakte, werd ze gekweld door de gedachte dat het aan haar lag.
En dan mijn vader, mijn held. Hij (Nick Clooney) was ook een bekendheid - zij het meer in Kentucky, waar ik opgroeide.
Hij was een journalist die geen blad voor de mond nam. Door zijn activisme werd een krakkemikkige kerncentrale langs de Ohio River gesloten. Overal waar we kwamen, was het van: 'Nick! Nick!' Mijn vader ging daar zeer elegant mee om. Hij wist dat het op een dag uit zou zijn met zijn populariteit. En inderdaad: ik herinner me dat we al eens uit een restaurant werden gezet en dat we vaak moesten verhuizen omdat pa zijn mond niet kon houden.


Scène uit Leatherheads

Wat is het meest wijze dat je vader je bijgebracht heeft?
George Clooney: Hij bezweerde me om nooit green and grape met elkaar te mengen (lacht). Echt waar. Mijn pa is een grote inspiratiebron voor me. Hij zei altijd: 'Word niet wakker op je vijfenzestigste om te beseffen dat je je leven vergooid hebt.' Dat heb ik altijd in mijn achterhoofd gehouden.


George Clooney in Up in the Air

02-09-2010 om 20:17 geschreven door Patje007

Het Amerikaanse magazine Forbes publiceerde een lijst van de tien best betaalde Hollywood actrices. Op nummer één prijkt Sandra Bullock. Benieuwd naar de rest van het lijstje?

Om uit te zoeken wat Amerikaanse actrices verdienen, deed Forbes een rondvraag bij hun managers, producers, advocaten, ... Ook kleding- of parfumlijnen die de actrices lanceerden of reclamecampagnes waar ze hun gezicht toe leenden, werden in rekening gebracht. Onderstaand lijstje geldt voor de verdiensten van juni 2009 tot juni 2010.

1. Sandra Bullock - 56 miljoen dollar

Niet alleen de films waar ze het voorbije jaar in acteerde, The Proposal en The Blind Side, leverden haar een aardige duit op, maar ook haar privéleven was heel wat geld waard. Zo was er haar scheiding die breed uitgesmeerd werd in de tabloids en de adoptie van haar kindje. Daarbovenop won Bullock het voorbije jaar ook een Oscar. Goed dus voor zo'n 56 miljoen dollar.

2. Reese Witherspoon - 32 miljoen dollar

Hoewel ze het voorbije jaar niet op het scherm verscheen, kan ze nu al teren op voorschotten die ze kreeg voor 2 films waarin ze binnenkort speelt: How Do You Know en de verfilming van 'Water for Elephants'. Witherspoon verdient ook als ambassadeur voor schoonheidsmerk Avon.

3. Cameron Diaz - 32 miljoen dollar

Momenteel kan je haar op het scherm bewonderen in de prent 'Knight and Day'. Ook de voice-over die ze deed voor de Shrek film kan hier bijgeteld worden.

4. Jennifer Aniston - 27 miljoen dollar

Met de romantische komedie 'Love Happens' deed de ex-Friends actrice het heel goed. Komende projecten zijn The Switch and Just Go With It. Ook voor haar acteerprestaties in Friends ontvangt ze nog altijd royalty's. Recentelijk lanceerde ze ook een eigen parfumlijn.

5. Sarah Jessica Parker - 24 miljoen dollar

Het laat weinig aan de verbeelding over: Sex and the City - zowel de reeks als beide films - leverde Parker een grote som geld op. Ook zij bracht een eigen parfumlijn uit.

6. Angelina Jolie - 20 miljoen dollar

Hoewel moeder van 6 kinderen, vindt Jolie toch de tijd om CIA agente te spelen in de film Salt. Ze klokt af op 20 miljoen dollar.

7. Julia Roberts - 20 miljoen dollar

Geen vergane glorie voor pretty woman Julia Roberts. Binnenkort verschijnt ze weer op het grote scherm in de film 'Eat, Pray, Love'.

8. Drew Barrymore - 15 miljoen dollar

Sinds 2009 is actrice Drew Barrymore ook regisseur. Haar eerste film Bliss kende een klein succesje. Haar volgende film Surrender Dorothy wordt verwacht in 2011.

9. Meryl Streep - 13 miljoen dollar

De meest genomineerde actrice in de geschiedenis van de film blijft toch wel Meryl Streep. En ze kent nog steeds succes. Volgend jaar maakt ze haar opwachting in een nieuwe komedie.

10. Kristen Stewart - 12 miljoen dollar

Nog maar 20 jaar is ze. Twilight actrice Stewart sluit het lijstje van best betaalde Hollywood actrices af met 12 miljoen dollar. Binnenkort speelt ze de rol van zangeres Joan Jett in de film The Runaways.

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

25-08-2010 om 21:49 geschreven door Patje007

01-07-2010 om 20:07 geschreven door Patje007

27-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

25-06-2010 om 22:03 geschreven door Patje007

21-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Megan Fox op de première van Jonah Hex, een film over een premiejager-revolver-
held gespeeld door Josh Brolin, dewelke bij ons in oktober in première gaat.

19-06-2010 om 18:58 geschreven door Patje007

Ook de namen van zangeres Melissa Etheridge, Black Eyed Peas-rapper Will.i.Am en rocker Slash zullen vereeuwigd worden op het bekende voetpad.
Bij de tv-sterren worden Tina Fey, Ed O'Neill en talkshowqueen Oprah Winfrey geëerd met een ster.

Het voetpad langs Hollywood Boulevard en Vine Street telt al meer dan 2.400 stervormige tegels en trekt jaarlijks 10 miljoen bezoekers.

18-06-2010 om 21:34 geschreven door Patje007

　
The A-Team speelt sinds 16 juni 2010 in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Joe Carnahan
Cast: Liam Neeson, Bradley Cooper,
Jessica Biel
Genre: Actie, avontuur
Duur: 121 minuten

17-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

12-06-2010 om 18:34 geschreven door Patje007

12-06-2010 om 18:16 geschreven door Patje007

In Brooklyn's finest' speelt Wesley Snipes een drugsbaron met wroeging, een rol die voor hem het tij moet keren. 'Het was hoog tijd om nog eens met een getalenteerde regisseur te werken.'



Wie is in godsnaam Wesley Snipes? Twintig jaar geleden hadden we die vraag niet moeten stellen. Voor Spike Lee speelde hij in Mo' better blues een jazzsaxofonist en in Jungle fever een zwarte architect die zich de woede van de buurt op de hals haalt door een relatie te beginnen met een meisje van Italiaanse oorsprong.

Hij maakte indruk als de drugsbaron Nino Brown in New Jack City en toonde zijn komische talent in de basketbalkomedie White men can't jump. Door zijn expertise in gevechtssporten deed hij ook mee in een groot aantal actiefilms, zoals Demolition man met Sylvester Stallone.
In One night stand mocht hij dan weer het bed delen met Natasja Kinski - hij kreeg er in 1997 de prijs voor beste acteur voor op het Festival van Venetië. En een jaar later scoorde hij als half mens, half vampier zijn dikste hit met Blade.

Het nieuwe decennium was voor Snipes een jammerlijke flop. Hij belandde in Europese genrefilms die rechtstreeks op dvd uitkwamen. Bovendien werd hij in 2008 tot drie jaar cel veroordeeld wegens grootschalige belastingontduiking - hij kon die straf enkel ontwijken door in beroep te gaan.

Pas in 2009 kwam hij nog eens positief in beeld, toen hij op het Filmfestival van Venetië Brooklyn's finest voorstelde; een donker drama van Antoine Fuqua over corrupte flikken.



Moest u niet in de cel zitten?
Wesley Snipes: 'Het beroep loopt. Ik kan er niet veel over zeggen, maar weet dat het goed met me gaat. Geloof niet wat er in de pers allemaal verschijnt. Ik zou sommige journalisten een proces moeten aandoen, maar ach... Dat is zonde van de tijd en mijn geld spendeer ik liever aan een goed boek.'

Maar ook zonder dat proces was het voor u niet meteen een decennium om in te kaderen. Hoe verteert u dat?
Wesley Snipes: 'Maak je over mij geen zorgen. Ik ben een optimist en heb ook een goede spirituele basis. Bovendien werk ik in de illusiebusiness, waardoor ik me zelf zelden illusies maak. Ik onderscheid makkelijk echt van onecht. De toekomst boezemt me geen angst in.'

'Ik kreeg de voorbije jaren gewoon de kans om de wereld rond te reizen en met Europese filmlui te werken. Een nieuwe wereld en een nieuwe markt aanboren, kan nooit kwaad. Maar als artiest weet je niet altijd met wie je in zee gaat. De schitterende kerel die je veel zal betalen blijkt dan plots een man te zijn die in de eerste plaats geld wil verdienen en voor wie het niets uitmaakt of hij een film verkoopt dan wel hamburgers en toasters. Die films belandden dan rechtstreeks in de dvd-rekken. Het overkwam me meer dan eens. Natuurlijk heb ik mijn agent daarover aangesproken, maar hij zei dat ik het me niet moest aantrekken.'



Bent u nu actiester af?
Wesley Snipes: 'Het was hóóg tijd om nog eens met een getalenteerde regisseur te werken als Antoine Fuqua. Ik kan enorm genieten van dramarollen. Het is nooit de bedoeling geweest om die de rug toe te keren. Alleen kreeg ik zoveel meer aanbiedingen voor actiefilms. En in dat genre is je momentum beperkt in de tijd. Je wordt ouder, je lichaam wil minder mee, je raakt sneller gekwetst, het herstel duurt langer... En als je niet oplet werk je met steeds minder grote talenten.'

'Toch zijn mijn dagen als actieheld nog niet geteld. Ik schat dat ik nog een jaar of tien kan meedraaien. En daarna kan ik altijd nog de Oude Wijze Man spelen. Smeer in, veeg af! (imiteert meester Miyagi uit 'The karate kid' en lacht zijn tanden bloot).

'Ik heb mezelf nooit als een actiester gezien. Ik ben veeleer toevallig in dat straatje beland. Mijn roots liggen in het theater, maar toen kreeg ik een paar filmrollen. Nu moet je weten dat krijgskunst mijn hobby is en zodra ik de kans kreeg om in een film te laten zien wat ik kon, was ik vertrokken. Actiesterren zijn nu eenmaal vaak niet de beste acteurs en omgekeerd zijn veel acteurs niet erg fysiek... Ziedaar mijn kleine niche.'

'Ik sta trouwens op het punt om een actiefilm te draaien met Abel Ferrara (Snipes speelde eerder mee in 'King of New York' van deze cultregisseur). Ik zal de gevechtsscènes wel voor mijn rekening nemen, hij mag de crazy avant-gardedingen doen.'



In 'Brooklyn's finest' speelt u een drugsbaron. Hebt u moeten terugdenken aan Nino Brown uit 'New Jack City'?
Wesley Snipes: 'Uiteraard. En dat was veeleer een argument om de rol niet te aanvaarden. De mensen willen Nino Brown 2 zien, maar ik weiger hen dat te geven. Ik wil niet bijdragen tot het voortbestaan van het stereotype van de zwarte drugsdealer en topcrimineel.'

'Ik kwam toen ik die rol aanvaardde pas van de theaterschool en men hield me voor dat New Jack City een soort The Godfather zou worden, maar dan met getalenteerde zwarte acteurs. En wie zag ik op de set verschijnen? Ice-T, Ice-Cube en Vanilla Ice!' (lacht, alleen de rapper Ice-T speelde daadwerkelijk mee).

'Antoine Fuqua heeft me kunnen overtuigen om nog eens een drugsbaron te spelen omdat mijn personage deze keer na een lange celstraf heel anders tegen de dingen aankijkt - je wil trouwens niet weten hoeveel kerels me achteraf zijn komen vertellen dat zíj Nino Brown waren. Alsof dat een eer was!'


'Brooklyn's finest' is behoorlijk donker en schetst een deprimerend beeld van agenten. Hoe kijkt u daar als zelfverklaarde optimist tegenaan?
Wesley Snipes: 'Welke demonen plagen je?, vroeg ik Antoine . Zo'n donkere film! Ongelukkig genoeg weerspiegelt Brooklyn's finest wel een keiharde werkelijkheid. Soms moet je het lelijke belichten zodat we allen samen de boel kunnen schoonvegen.'

'Ik ben in de jaren 1970 opgegroeid in de Bronx. In de heroïneperiode stikte het gebouw waar ik woonde van de verslaafden. Op geen enkele verdieping brandde licht, omdat de lampjes steeds weer gestolen werden. Je kon de junks horen spuiten en ruziën. Ik was negen en doodsbang dat ze me zouden vastgrijpen als ik naar mijn tante en nanny moest die een verdieping hoger woonden. Maar aan kinderen raakten ze toen gelukkig niet. Tegenwoordig worden kleine kinderen daarentegen schaamteloos ingezet en geëxploiteerd. Geldzucht en een gebrek aan respect hebben de boel zwaar verziekt.'



Brooklyn's Finest speelt vanaf vandaag in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Antoine Fuqua
Cast:   Richard Gere, Don Cheadle,
           Ethan Hawke
Genre: Actie-, politiefilm
Duur:   140 minuten

09-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

In het begin van uw carrière - toen u een aantal politiek getinte films maakte zoals All the President's Men - zei u nochtans vaak dat u niet in politiek geïnteresseerd was, alleen in goeie scripts en interessante rollen.
Dustin Hoffman: Ik ben altijd in politieke feiten en ideeën geïnteresseerd geweest, niet in politici of in dat hele celebritygedoe. Ik zal je eens wat vertellen. Een paar jaar geleden inviteerde Silvio Berlusconi me voor de inhuldiging van zijn zoveelste nieuwe tv-station in Milaan. Ik ben daar ook naartoe gegaan, omdat vrienden ook gingen. En omdat hij mijn vrouw en mij gratis wou overvliegen. Het is een van de engste ervaringen van mijn leven geworden. Op een gegeven moment werd onze auto omsingeld door paparazzi. Ze begonnen hem heen en weer te duwen. Het was een compleet gekkenhuis. Ik wist zeker dat de auto over de kop zou gaan en dat ik gelyncht zou worden. Dat ze zoiets met Richard Nixon doen, tot daar aan toe. Maar met een simpele, altijd bescheiden gebleven acteur? Die avond heb ik tegen mijn vrouw gezegd: 'Géén Berlusconi meer. Géén politiek meer.' Mij zien ze nooit meer in de buurt van een politicus.


Dustin Hoffman en Robert Redford in All the President's Men

Als acteur is uw engagement niettemin afgenomen. De laatste jaren bent u vooral te zien in komedies en familiefilms. Robert Redford, uw leeftijdsgenoot en collega uit All the President's Men, is geëngageerder dan ooit tevoren. Bent u ontgoocheld in de politieke kracht van film? Of bent u gewoon ontgoocheld in de politiek?
Dustin Hoffman: Goeie vraag. Promo-interviews voor nieuwe films noemen ze 'junkets', niet? Geef toe, dat woord zegt toch alles? Want hoelang hebben jij en ik om een gesprek te voeren? Twintig minuten? Ik doe dit al sinds 1967, toen ik doorbrak met The Graduate, en toen kon ik nog een vol uur met een journalist praten. Daarna werd het een halfuur, en straks mag je nog hooguit één vraag stellen. Het is een mooie metafoor voor de quotecultuur, die vooral in Amerika lelijk heeft toegeslagen. Het gaat alleen nog om slogans en spektakel, zowel in de filmindustrie als in de politiek.
Onder George W. Bush heeft Amerika zijn culturele dieptepunt bereikt. Dat Redfords politieke films geen volk lokken, verbaast me dus niet. In de seventies, toen we samen All the President's Men maakten, was er tenminste nog een publiek dat opgevoed was om kritisch te zijn, om vragen te stellen.

Vroeger werden de filmstudio's geleid door mensen die effectief iets van film afwisten, en die gewoon hun investeringen probeerden terug te verdienen met een zo divers mogelijk aanbod. Nu zijn het ceo's die om het even wat zouden verkopen, en met al hun volstrekt identieke sequels en franchises spectaculaire winstcijfers willen voorleggen aan hun aandeelhouders. Zouden Midnight Cowboy, Lenny of All the President's Men vandaag nog door een studio worden gemaakt? In geen duizend jaar!

Er waren de voorbije jaren toch een paar kleine, politieke films die wél geld opbrachten en een publiek bereikten, zoals Good Night and Good Luck en Syriana?
Dustin Hoffman: Dat waren geen films, dat waren mirakels. Tegenwoordig rekenen de studio's ook alles op voorhand uit. Hoeveel een film zal kosten, wat hij zal opbrengen en welk publiek hij zal bereiken. Mr. Magorium, bijvoorbeeld, is een kinderfilm zonder seks en geweld. Daarvan wisten ze onmiddellijk dat hij niet sterk zou openen. Omdat het vooral tieners zijn die de nieuwe films platlopen. En omdat ouders die met hun kinderen willen gaan soms een paar weken nodig hebben vooraleer ze tijd kunnen vrijmaken.


Dustin Hoffman en Anne Bancroft in the Graduate

Is er ook niet enorm veel veranderd voor de acteurs? U staat bekend als een gedreven methodacteur die zijn rollen uitvoerig voorbereidt. Heeft dat in tijden van computeranimatie en performance capturing nog wel zin?
Dustin Hoffman: Daar zeg je me wat. Als je Jaws vergelijkt met Beowulf, die nieuwe, hypergeavanceerde film in digitale 3D, dan zaten we dertig jaar geleden nog in de prehistorie. We zijn niet ver van het punt verwijderd waarop je volledig digitale filmsterren in volledig digitale films zult hebben, zonder dat je nog enig verschil merkt met de echte acteurs.

Bang dat u straks zonder werk zit?
Dustin Hoffman: Nee. Ik ben wel bang dat ik straks dood ben. Maar wat mij betreft, mogen die digitale acteurs nú aanrukken. Stel je voor dat ik dankzij die computereffecten nog zou kunnen meespelen in de sequel op The Graduate. Of in Tootsie, maar dan met een echte vagina. Eindelijk een nieuwe wereld die opengaat. (lacht)

Dustin Hoffman in Billy Bathgate

U zit blijkbaar met uw leeftijd. Of houdt u graag het kind in uzelf wakker?
Dustin Hoffman: De twee. Ik kan moeilijk blijven beweren dat ik van middelbare leeftijd ben, want zoveel 140-jarigen ken ik niet. Anderzijds doe ik al jaren mijn best om volwassen te zijn, maar dat is nog niet hetzelfde als a grown-up. Dat zijn valse volwassenen, lieden in pak en das die oorlog voeren om de vrede te bewaren. Of verzekeringen verkopen en dan geen cent uitbetalen wanneer er een orkaan over New Orleans raast. Aan dat soort hypocrisie en machtsspelletjes weiger ik mee te doen. Is Bush een volwassene? Vergeet het. He's a grown-up.

Vlak voor de invasie van Irak hebt u tijdens het filmfestival van Berlijn een emotionele speech gehouden tegen de oorlog, wat toen zeker niet bon ton was. Vreesde u niet om, net als Norman Mailer, George Clooney en Susan Sontag, voor landverrader uitgescholden te worden?
Dustin Hoffman: Ik was niet van plan die toespraak te houden; het was meer een emotionele opwelling dan wat anders. Maar ik meende elk woord tot in de toppen van mijn tenen. Ze hadden me tijdens het festival uitgenodigd voor een Unicefgala, en ik had eerlijk gezegd al een paar glazen op. Plots vroeg iemand me of ik een speech wou geven. Een halfuur later ben ik het podium opgeklauterd en heb ik de beste toespraak van mijn leven gegeven. Ze staat zelfs nog altijd op het internet. Ik zei: 'Ze manipuleren het verdriet om 9/11 om een oorlog te kunnen beginnen. Ik ben niet tegen Amerika. Ik ben niet tegen baseball. Ik ben niet tegen rock-'n-roll. Ik ben niet tegen jazz. Maar ik ben wél tegen de beslissing van onze regering om Irak binnen te vallen.' En ik kreeg verdorie meer applaus dan toen ik een Oscar won.

Waar ik gewoon niet bij kon, was de flagrante manier waarop Bush de bevolking zat voor te liegen. De Vietnamoorlog was ook gebaseerd op leugens, maar toen leefden we nog niet in een multimediamaatschappij en konden de feiten nauwelijks worden gecheckt. Nu wisten we dat Irak geen massavernietigingswapens had en niet de minste bedreiging vormde. Ik herinner me nog dat Condoleezza Rice zei: 'We gaan niet op de paddenstoelwolk zitten wachten.' Complete bullshit natuurlijk, maar wel een krachtig beeld en de perfecte slogan om iedereen de stuipen op het lijf te jagen.
Maar het is natuurlijk niet alleen de schuld van de politici. Ook mijn collega-acteurs, regisseurs, producenten en videogameontwerpers moeten maar eens dringend ophouden met al die gewelddadige films te maken. Ze maken geweld almaar acceptabeler. (kwaad) Hou er toch verdomme mee op!

Dustin Hoffman en Meryl Streep in Kramer vs. Kramer

Met permissie, maar in Straw Dogs en Marathon Man zaten ook brutale geweldscènes, die voor hun tijd zelfs baanbrekend waren.
Dustin Hoffman: Maar dat waren géén hersenloze films. Het waren ook geen 'geweldfilms'. Ze gingen weliswaar over geweld, over hoever een mens kan en mag gaan. Maar ze wierpen vragen op en waren confronterend, wat je van de gemiddelde actiefilm tegenwoordig niet meer kunt beweren. Vandaar dat ik de jongste jaren vooral komedies en familiefilms doe. Ik ben die oorlogsporno spuugzat.

Heeft uw keuze voor komedies en familiefilms ook niet te maken met het feit dat u nog weinig goeie, dramatische hoofdrollen aangeboden krijgt en u zich noodgedwongen met bijrollen moet verzoenen?
Dustin Hoffman: Ook. Daar ga ik niet over zitten liegen. Als je een zekere leeftijd voorbij bent en je heet niet Sean Connery, dan moet je accepteren dat je minder wordt gevraagd voor een hoofdrol. Daar heb ik vrede mee. Tien jaar geleden zei mijn vrouw me: 'Waarom ben je toch altijd zo kritisch voor jezelf en ga je zo diep voor je rollen? Probeer nu toch eens te relaxen en intuïtief een rol te kiezen.' En dat heb ik sindsdien ook gedaan. Ik heb een komedie zoals Meet the Fockers gedaan zonder het script te lezen, gewoon omdat ik graag wou samenwerken met Robert de Niro, Ben Stiller en Barbra Streisand. En ik heb Perfume gedaan omdat ik het boek van Patrick Süskind geweldig vond en een fan was van de Duitse regisseur Tom Tykwer. Vroeger zou ik weken nodig hebben gehad om die beslissingen te nemen. Nu zeg ik meteen 'ja' of 'nee'. En ik kijk niet meer om.

Dustin Hoffman en Sean Connery in Family business

05-06-2010 om 17:48 geschreven door Patje007

Als de roodharige advocate Miranda Hobbes staat ze altijd een beetje in de schaduw van Sarah Jessica Parker en Kim Cattrall, maar Cynthia Nixon (44) is allesbehalve een grijze muis. In het echte leven kunnen dure designerkleren haar gestolen worden, overwon ze borstkanker, is ze blond, moeder van twee kinderen uit een huwelijk dat zeven jaar geleden op de klippen liep én sinds enkele jaren openlijk lesbisch.
Over haar privéleven praat de actrice zelden, maar over haar personage Miranda wil ze wel wat kwijt. 'Ik ben zachter dan Miranda, maar Miranda is in de loop der jaren meer op mezelf beginnen te lijken', zegt ze.



Hoe was het om opnieuw in de huid van Miranda te kruipen?
Cynthia Nixon: 'Opwindend, omdat Michael Patrick King (regisseur en scenarioschrijver) er steeds opnieuw in slaagt om onze personages te laten evolueren. Ook Miranda is veel veranderd in de loop der jaren.
In het allereerste seizoen van Sex and the city was ze bitter, cynisch, achterdochtig en liep ze de hele tijd op de toppen van haar tenen.
De Miranda van nu is een redelijk gelukkige vrouw en moeder. Haar carrière is nog steeds heel belangrijk, maar in de tweede Sex and the city-film gebeuren er dingen waardoor ze die carrière anders gaat bekijken.
Als prille veertiger moet Miranda plots uitzoeken wie ze is en wat het leven voor haar nog in petto heeft. Gelukkig kan ze rekenen op de steun van haar man Steve. In de vorige film had hun relatie een zware dip, maar nu zijn ze weer een fijn koppel. Steve is degene die Miranda aanmoedigt om niet langer met zich te laten sollen. Dat betekent heel veel voor haar.'


Fashionista's komen ook weer uitgebreid aan hun trekken.
Cynthia Nixon: 'Ja, ook Miranda krijgt weer haar deel van de modekoek. Miranda heeft het geld voor de juiste kapsels, juwelen, kleren, schoenen en niet te vergeten, handtassen. Zelfs in de scènes in het Midden-Oosten laat ons modegevoel ons niet in de steek. Maar het blijft wel realistisch, het mocht niet te provocerend worden. Zeker niet voor Miranda, die erg veel belang hecht aan sociale codes.'



Was u ooit al in het Midden-Oosten geweest?
Cynthia Nixon: 'Nee, nooit. De hele ploeg is naar Casablanca gevlogen, en vandaar werden we naar Marrakesh gebracht, waar het grootste deel van de opnames plaatsvond. De mensen zijn er erg gastvrij. Ze vinden het heerlijk om je thuis te ontvangen.
Ik ben een theefan, dus ik genoot met volle teugen van de groene thee die ze me overal aanboden, met verse munt, zálig. We vlogen ook naar Erfoud, een fantastisch gebied met ongerepte woestijn. Overal duinen, zover je kon kijken. Ik had zo'n landschap al gezien in films als Lawrence of Arabia, en ik had het gevoel dat ik in een filmdecor was beland. Ook al heb je die woestijn vlakbij je neus, dan nog lijkt het een postkaart. '


'Sex and the city' heeft nog steeds een schare heel trouwe fans die maar niet genoeg krijgen van de avonturen van de vier vriendinnen. Verbaast u dat?
Cynthia Nixon: 'Ja, nog steeds, na al die jaren. We zijn verrast, maar ook ontroerd dat ons publiek onze personages zo trouw blijft volgen.'



Hoe is de relatie met uw drie co-actrices?
Cynthia Nixon: 'Wel, we kennen elkaar nu al zo lang, twaalf jaar ongeveer. Mijn dochter Samantha is dertien geworden tijdens de opnames van deze film. Ze was acht maanden toen we de pilootaflevering van de tv-serie draaiden. We hebben samen en apart veel meegemaakt. We houden van elkaar, we steunen elkaar. Natuurlijk zijn er af en toe wel eens strubbelingetjes geweest, maar de geruchten in de pers dat we niet meer tegen elkaar spraken, zijn flink overdreven. Tijdens de opnames van de film zijn we wel weer meer naar elkaar toegegroeid. We gingen samen op stap, aten samen, gingen samen winkelen. Zowel bij de acteurs als de filmcrew zijn er banden gesmeed.'


Stel dat er een derde film komt: hoe ziet u de toekomst van Miranda?
Cynthia Nixon: 'Ik denk dat ze meer controle krijgt over haar leven. Zeker nu ze ouder en wijzer wordt, moet ze stilaan weten wat ze echt wil. Het zou mij niet verbazen dat ze een eigen advocatenfirmaatje zou oprichten. Volgens mij zou ze dat heel goed doen.'

03-06-2010 om 20:27 geschreven door Patje007

Speelde u deze sequel met een derde film in het hoofd?
Sarah Jessica Parker: «Neen. We dachten bij de eerste bioscoopfilm dat we het laatste van ‘Sex and the City’ hadden gezien. We hebben tijdens de opnames geen enkele keer over een mogelijk vervolg gepraat. Zo hebben we het altijd gedaan. We koesteren elke dag omdat we zo dol zijn op onze job.»


Wordt het niet vervelend om altijd Carrie te spelen ?
Sarah Jessica Parker: «Ach neen. Ik vind het heel leuk om tijd met Carrie Bradshaw door te brengen. Maar ik ben nu eenmaal een actrice en wil nieuwe dingen verkennen. Ik vind Carrie belangrijk, maar daarnaast moet ik andere rollen kunnen spelen. Het is goed voor je psyche als je af en toe onbekend terrein verkent. Beeld jij je in dat je altijd over hetzelfde zou moeten schrijven. Misschien vind je het onderwerp wel interessant, maar na een tijd verlang je toch ook naar wat anders.»



De serie ‘Sex and the City’ heeft het vooral over relaties. Wat is volgens u het geheim van een goede relatie?
Sarah Jessica Parker: «Ik zou niet weten wat werkt voor andere mensen. Ik kan immers alleen maar praten over mijn eigen relatie. En zelfs die relatie kan je op veel verschillende manieren interpreteren. Dus kan ik die vraag niet beantwoorden. Ik denk trouwens dat niemand dat zal kunnen.»



Kan een mode-icoon zoals u fouten maken op dat vlak?
Sarah Jessica Parker: «Zeker. Al mijn fouten zijn zelfs uitgebreid gedocumenteerd. Je kan er echt niet naast kijken. Maar gelukkig heb ik die fouten ook gemaakt samen met een hele generatie. Ik was dus zeker niet alleen. Ik ben zoals veel andere vrouwen het slachtoffer geweest van modeverschijnsels.»



‘Sex and the City’ is een liefdesverklaring aan New York. Maar waar zou u het liefst van al wonen?
Sarah Jessica Parker: «Eigenlijk kan het me niet schelen waar ik woon, als ik maar bij mijn kinderen ben. Maar mocht ik kunnen kiezen en mijn kinderen mogen meegaan, dan zou ik in nog altijd in New York City willen wonen.
We hebben momenteel ook een huis op het platteland in Ierland. Eveneens een bewuste keuze. Ik vind het enggeestig om altijd op dezelfde plek te willen blijven en geen andere landen en steden te verkennen. Het is bovendien leerzaam voor de kinderen.»


Wat is het beste en het slechtste aan uw job?
Sarah Jessica Parker: «Het beste is dat ik drie gezonde kinderen heb en dat ik genoeg verdien zodat ik goed voor hen kan zorgen. Mijn zoon kan bijvoorbeeld naar de school gaan waar hij zich goed voelt en ik kan mijn kroost grootbrengen in New York City. De rest is van geen tel. Ik moet hard werken, dat wel. Maar ik ben gezegend met gezonde kinderen. Dat is onbetaalbaar.»



U bent niet weg te slaan uit modemagazines en roddelblaadjes. Leest u die eigenlijk?
Sarah Jessica Parker: «Neen, en op het internet volg ik het ook niet. Ik heb trouwens totaal geen idee van hoe een computer werkt. Ik ben gezegend met onwetendheid. Ik heb enkel een telefoon nodig, want ik moet weten hoe het met mijn kinderen, mijn echtgenoot en mijn familie is.»



Sex and the City 2 speelt sinds vandaag in de Kinepolis-bioscopen


Regie: Michael Patrick King
Cast:   Sarah Jessica Parker, Kim Cattrall
Duur:   150 minuten
Genre:  Komedie

02-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

01-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007