12-06-2010 om 18:34 geschreven door Patje007

12-06-2010 om 18:16 geschreven door Patje007

In Brooklyn's finest' speelt Wesley Snipes een drugsbaron met wroeging, een rol die voor hem het tij moet keren. 'Het was hoog tijd om nog eens met een getalenteerde regisseur te werken.'



Wie is in godsnaam Wesley Snipes? Twintig jaar geleden hadden we die vraag niet moeten stellen. Voor Spike Lee speelde hij in Mo' better blues een jazzsaxofonist en in Jungle fever een zwarte architect die zich de woede van de buurt op de hals haalt door een relatie te beginnen met een meisje van Italiaanse oorsprong.

Hij maakte indruk als de drugsbaron Nino Brown in New Jack City en toonde zijn komische talent in de basketbalkomedie White men can't jump. Door zijn expertise in gevechtssporten deed hij ook mee in een groot aantal actiefilms, zoals Demolition man met Sylvester Stallone.
In One night stand mocht hij dan weer het bed delen met Natasja Kinski - hij kreeg er in 1997 de prijs voor beste acteur voor op het Festival van Venetië. En een jaar later scoorde hij als half mens, half vampier zijn dikste hit met Blade.

Het nieuwe decennium was voor Snipes een jammerlijke flop. Hij belandde in Europese genrefilms die rechtstreeks op dvd uitkwamen. Bovendien werd hij in 2008 tot drie jaar cel veroordeeld wegens grootschalige belastingontduiking - hij kon die straf enkel ontwijken door in beroep te gaan.

Pas in 2009 kwam hij nog eens positief in beeld, toen hij op het Filmfestival van Venetië Brooklyn's finest voorstelde; een donker drama van Antoine Fuqua over corrupte flikken.



Moest u niet in de cel zitten?
Wesley Snipes: 'Het beroep loopt. Ik kan er niet veel over zeggen, maar weet dat het goed met me gaat. Geloof niet wat er in de pers allemaal verschijnt. Ik zou sommige journalisten een proces moeten aandoen, maar ach... Dat is zonde van de tijd en mijn geld spendeer ik liever aan een goed boek.'

Maar ook zonder dat proces was het voor u niet meteen een decennium om in te kaderen. Hoe verteert u dat?
Wesley Snipes: 'Maak je over mij geen zorgen. Ik ben een optimist en heb ook een goede spirituele basis. Bovendien werk ik in de illusiebusiness, waardoor ik me zelf zelden illusies maak. Ik onderscheid makkelijk echt van onecht. De toekomst boezemt me geen angst in.'

'Ik kreeg de voorbije jaren gewoon de kans om de wereld rond te reizen en met Europese filmlui te werken. Een nieuwe wereld en een nieuwe markt aanboren, kan nooit kwaad. Maar als artiest weet je niet altijd met wie je in zee gaat. De schitterende kerel die je veel zal betalen blijkt dan plots een man te zijn die in de eerste plaats geld wil verdienen en voor wie het niets uitmaakt of hij een film verkoopt dan wel hamburgers en toasters. Die films belandden dan rechtstreeks in de dvd-rekken. Het overkwam me meer dan eens. Natuurlijk heb ik mijn agent daarover aangesproken, maar hij zei dat ik het me niet moest aantrekken.'



Bent u nu actiester af?
Wesley Snipes: 'Het was hóóg tijd om nog eens met een getalenteerde regisseur te werken als Antoine Fuqua. Ik kan enorm genieten van dramarollen. Het is nooit de bedoeling geweest om die de rug toe te keren. Alleen kreeg ik zoveel meer aanbiedingen voor actiefilms. En in dat genre is je momentum beperkt in de tijd. Je wordt ouder, je lichaam wil minder mee, je raakt sneller gekwetst, het herstel duurt langer... En als je niet oplet werk je met steeds minder grote talenten.'

'Toch zijn mijn dagen als actieheld nog niet geteld. Ik schat dat ik nog een jaar of tien kan meedraaien. En daarna kan ik altijd nog de Oude Wijze Man spelen. Smeer in, veeg af! (imiteert meester Miyagi uit 'The karate kid' en lacht zijn tanden bloot).

'Ik heb mezelf nooit als een actiester gezien. Ik ben veeleer toevallig in dat straatje beland. Mijn roots liggen in het theater, maar toen kreeg ik een paar filmrollen. Nu moet je weten dat krijgskunst mijn hobby is en zodra ik de kans kreeg om in een film te laten zien wat ik kon, was ik vertrokken. Actiesterren zijn nu eenmaal vaak niet de beste acteurs en omgekeerd zijn veel acteurs niet erg fysiek... Ziedaar mijn kleine niche.'

'Ik sta trouwens op het punt om een actiefilm te draaien met Abel Ferrara (Snipes speelde eerder mee in 'King of New York' van deze cultregisseur). Ik zal de gevechtsscènes wel voor mijn rekening nemen, hij mag de crazy avant-gardedingen doen.'



In 'Brooklyn's finest' speelt u een drugsbaron. Hebt u moeten terugdenken aan Nino Brown uit 'New Jack City'?
Wesley Snipes: 'Uiteraard. En dat was veeleer een argument om de rol niet te aanvaarden. De mensen willen Nino Brown 2 zien, maar ik weiger hen dat te geven. Ik wil niet bijdragen tot het voortbestaan van het stereotype van de zwarte drugsdealer en topcrimineel.'

'Ik kwam toen ik die rol aanvaardde pas van de theaterschool en men hield me voor dat New Jack City een soort The Godfather zou worden, maar dan met getalenteerde zwarte acteurs. En wie zag ik op de set verschijnen? Ice-T, Ice-Cube en Vanilla Ice!' (lacht, alleen de rapper Ice-T speelde daadwerkelijk mee).

'Antoine Fuqua heeft me kunnen overtuigen om nog eens een drugsbaron te spelen omdat mijn personage deze keer na een lange celstraf heel anders tegen de dingen aankijkt - je wil trouwens niet weten hoeveel kerels me achteraf zijn komen vertellen dat zíj Nino Brown waren. Alsof dat een eer was!'


'Brooklyn's finest' is behoorlijk donker en schetst een deprimerend beeld van agenten. Hoe kijkt u daar als zelfverklaarde optimist tegenaan?
Wesley Snipes: 'Welke demonen plagen je?, vroeg ik Antoine . Zo'n donkere film! Ongelukkig genoeg weerspiegelt Brooklyn's finest wel een keiharde werkelijkheid. Soms moet je het lelijke belichten zodat we allen samen de boel kunnen schoonvegen.'

'Ik ben in de jaren 1970 opgegroeid in de Bronx. In de heroïneperiode stikte het gebouw waar ik woonde van de verslaafden. Op geen enkele verdieping brandde licht, omdat de lampjes steeds weer gestolen werden. Je kon de junks horen spuiten en ruziën. Ik was negen en doodsbang dat ze me zouden vastgrijpen als ik naar mijn tante en nanny moest die een verdieping hoger woonden. Maar aan kinderen raakten ze toen gelukkig niet. Tegenwoordig worden kleine kinderen daarentegen schaamteloos ingezet en geëxploiteerd. Geldzucht en een gebrek aan respect hebben de boel zwaar verziekt.'



Brooklyn's Finest speelt vanaf vandaag in de Kinepolis-bioscopen.


Regie: Antoine Fuqua
Cast:   Richard Gere, Don Cheadle,
           Ethan Hawke
Genre: Actie-, politiefilm
Duur:   140 minuten

09-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

In het begin van uw carrière - toen u een aantal politiek getinte films maakte zoals All the President's Men - zei u nochtans vaak dat u niet in politiek geïnteresseerd was, alleen in goeie scripts en interessante rollen.
Dustin Hoffman: Ik ben altijd in politieke feiten en ideeën geïnteresseerd geweest, niet in politici of in dat hele celebritygedoe. Ik zal je eens wat vertellen. Een paar jaar geleden inviteerde Silvio Berlusconi me voor de inhuldiging van zijn zoveelste nieuwe tv-station in Milaan. Ik ben daar ook naartoe gegaan, omdat vrienden ook gingen. En omdat hij mijn vrouw en mij gratis wou overvliegen. Het is een van de engste ervaringen van mijn leven geworden. Op een gegeven moment werd onze auto omsingeld door paparazzi. Ze begonnen hem heen en weer te duwen. Het was een compleet gekkenhuis. Ik wist zeker dat de auto over de kop zou gaan en dat ik gelyncht zou worden. Dat ze zoiets met Richard Nixon doen, tot daar aan toe. Maar met een simpele, altijd bescheiden gebleven acteur? Die avond heb ik tegen mijn vrouw gezegd: 'Géén Berlusconi meer. Géén politiek meer.' Mij zien ze nooit meer in de buurt van een politicus.


Dustin Hoffman en Robert Redford in All the President's Men

Als acteur is uw engagement niettemin afgenomen. De laatste jaren bent u vooral te zien in komedies en familiefilms. Robert Redford, uw leeftijdsgenoot en collega uit All the President's Men, is geëngageerder dan ooit tevoren. Bent u ontgoocheld in de politieke kracht van film? Of bent u gewoon ontgoocheld in de politiek?
Dustin Hoffman: Goeie vraag. Promo-interviews voor nieuwe films noemen ze 'junkets', niet? Geef toe, dat woord zegt toch alles? Want hoelang hebben jij en ik om een gesprek te voeren? Twintig minuten? Ik doe dit al sinds 1967, toen ik doorbrak met The Graduate, en toen kon ik nog een vol uur met een journalist praten. Daarna werd het een halfuur, en straks mag je nog hooguit één vraag stellen. Het is een mooie metafoor voor de quotecultuur, die vooral in Amerika lelijk heeft toegeslagen. Het gaat alleen nog om slogans en spektakel, zowel in de filmindustrie als in de politiek.
Onder George W. Bush heeft Amerika zijn culturele dieptepunt bereikt. Dat Redfords politieke films geen volk lokken, verbaast me dus niet. In de seventies, toen we samen All the President's Men maakten, was er tenminste nog een publiek dat opgevoed was om kritisch te zijn, om vragen te stellen.

Vroeger werden de filmstudio's geleid door mensen die effectief iets van film afwisten, en die gewoon hun investeringen probeerden terug te verdienen met een zo divers mogelijk aanbod. Nu zijn het ceo's die om het even wat zouden verkopen, en met al hun volstrekt identieke sequels en franchises spectaculaire winstcijfers willen voorleggen aan hun aandeelhouders. Zouden Midnight Cowboy, Lenny of All the President's Men vandaag nog door een studio worden gemaakt? In geen duizend jaar!

Er waren de voorbije jaren toch een paar kleine, politieke films die wél geld opbrachten en een publiek bereikten, zoals Good Night and Good Luck en Syriana?
Dustin Hoffman: Dat waren geen films, dat waren mirakels. Tegenwoordig rekenen de studio's ook alles op voorhand uit. Hoeveel een film zal kosten, wat hij zal opbrengen en welk publiek hij zal bereiken. Mr. Magorium, bijvoorbeeld, is een kinderfilm zonder seks en geweld. Daarvan wisten ze onmiddellijk dat hij niet sterk zou openen. Omdat het vooral tieners zijn die de nieuwe films platlopen. En omdat ouders die met hun kinderen willen gaan soms een paar weken nodig hebben vooraleer ze tijd kunnen vrijmaken.


Dustin Hoffman en Anne Bancroft in the Graduate

Is er ook niet enorm veel veranderd voor de acteurs? U staat bekend als een gedreven methodacteur die zijn rollen uitvoerig voorbereidt. Heeft dat in tijden van computeranimatie en performance capturing nog wel zin?
Dustin Hoffman: Daar zeg je me wat. Als je Jaws vergelijkt met Beowulf, die nieuwe, hypergeavanceerde film in digitale 3D, dan zaten we dertig jaar geleden nog in de prehistorie. We zijn niet ver van het punt verwijderd waarop je volledig digitale filmsterren in volledig digitale films zult hebben, zonder dat je nog enig verschil merkt met de echte acteurs.

Bang dat u straks zonder werk zit?
Dustin Hoffman: Nee. Ik ben wel bang dat ik straks dood ben. Maar wat mij betreft, mogen die digitale acteurs nú aanrukken. Stel je voor dat ik dankzij die computereffecten nog zou kunnen meespelen in de sequel op The Graduate. Of in Tootsie, maar dan met een echte vagina. Eindelijk een nieuwe wereld die opengaat. (lacht)

Dustin Hoffman in Billy Bathgate

U zit blijkbaar met uw leeftijd. Of houdt u graag het kind in uzelf wakker?
Dustin Hoffman: De twee. Ik kan moeilijk blijven beweren dat ik van middelbare leeftijd ben, want zoveel 140-jarigen ken ik niet. Anderzijds doe ik al jaren mijn best om volwassen te zijn, maar dat is nog niet hetzelfde als a grown-up. Dat zijn valse volwassenen, lieden in pak en das die oorlog voeren om de vrede te bewaren. Of verzekeringen verkopen en dan geen cent uitbetalen wanneer er een orkaan over New Orleans raast. Aan dat soort hypocrisie en machtsspelletjes weiger ik mee te doen. Is Bush een volwassene? Vergeet het. He's a grown-up.

Vlak voor de invasie van Irak hebt u tijdens het filmfestival van Berlijn een emotionele speech gehouden tegen de oorlog, wat toen zeker niet bon ton was. Vreesde u niet om, net als Norman Mailer, George Clooney en Susan Sontag, voor landverrader uitgescholden te worden?
Dustin Hoffman: Ik was niet van plan die toespraak te houden; het was meer een emotionele opwelling dan wat anders. Maar ik meende elk woord tot in de toppen van mijn tenen. Ze hadden me tijdens het festival uitgenodigd voor een Unicefgala, en ik had eerlijk gezegd al een paar glazen op. Plots vroeg iemand me of ik een speech wou geven. Een halfuur later ben ik het podium opgeklauterd en heb ik de beste toespraak van mijn leven gegeven. Ze staat zelfs nog altijd op het internet. Ik zei: 'Ze manipuleren het verdriet om 9/11 om een oorlog te kunnen beginnen. Ik ben niet tegen Amerika. Ik ben niet tegen baseball. Ik ben niet tegen rock-'n-roll. Ik ben niet tegen jazz. Maar ik ben wél tegen de beslissing van onze regering om Irak binnen te vallen.' En ik kreeg verdorie meer applaus dan toen ik een Oscar won.

Waar ik gewoon niet bij kon, was de flagrante manier waarop Bush de bevolking zat voor te liegen. De Vietnamoorlog was ook gebaseerd op leugens, maar toen leefden we nog niet in een multimediamaatschappij en konden de feiten nauwelijks worden gecheckt. Nu wisten we dat Irak geen massavernietigingswapens had en niet de minste bedreiging vormde. Ik herinner me nog dat Condoleezza Rice zei: 'We gaan niet op de paddenstoelwolk zitten wachten.' Complete bullshit natuurlijk, maar wel een krachtig beeld en de perfecte slogan om iedereen de stuipen op het lijf te jagen.
Maar het is natuurlijk niet alleen de schuld van de politici. Ook mijn collega-acteurs, regisseurs, producenten en videogameontwerpers moeten maar eens dringend ophouden met al die gewelddadige films te maken. Ze maken geweld almaar acceptabeler. (kwaad) Hou er toch verdomme mee op!

Dustin Hoffman en Meryl Streep in Kramer vs. Kramer

Met permissie, maar in Straw Dogs en Marathon Man zaten ook brutale geweldscènes, die voor hun tijd zelfs baanbrekend waren.
Dustin Hoffman: Maar dat waren géén hersenloze films. Het waren ook geen 'geweldfilms'. Ze gingen weliswaar over geweld, over hoever een mens kan en mag gaan. Maar ze wierpen vragen op en waren confronterend, wat je van de gemiddelde actiefilm tegenwoordig niet meer kunt beweren. Vandaar dat ik de jongste jaren vooral komedies en familiefilms doe. Ik ben die oorlogsporno spuugzat.

Heeft uw keuze voor komedies en familiefilms ook niet te maken met het feit dat u nog weinig goeie, dramatische hoofdrollen aangeboden krijgt en u zich noodgedwongen met bijrollen moet verzoenen?
Dustin Hoffman: Ook. Daar ga ik niet over zitten liegen. Als je een zekere leeftijd voorbij bent en je heet niet Sean Connery, dan moet je accepteren dat je minder wordt gevraagd voor een hoofdrol. Daar heb ik vrede mee. Tien jaar geleden zei mijn vrouw me: 'Waarom ben je toch altijd zo kritisch voor jezelf en ga je zo diep voor je rollen? Probeer nu toch eens te relaxen en intuïtief een rol te kiezen.' En dat heb ik sindsdien ook gedaan. Ik heb een komedie zoals Meet the Fockers gedaan zonder het script te lezen, gewoon omdat ik graag wou samenwerken met Robert de Niro, Ben Stiller en Barbra Streisand. En ik heb Perfume gedaan omdat ik het boek van Patrick Süskind geweldig vond en een fan was van de Duitse regisseur Tom Tykwer. Vroeger zou ik weken nodig hebben gehad om die beslissingen te nemen. Nu zeg ik meteen 'ja' of 'nee'. En ik kijk niet meer om.

Dustin Hoffman en Sean Connery in Family business

05-06-2010 om 17:48 geschreven door Patje007

Als de roodharige advocate Miranda Hobbes staat ze altijd een beetje in de schaduw van Sarah Jessica Parker en Kim Cattrall, maar Cynthia Nixon (44) is allesbehalve een grijze muis. In het echte leven kunnen dure designerkleren haar gestolen worden, overwon ze borstkanker, is ze blond, moeder van twee kinderen uit een huwelijk dat zeven jaar geleden op de klippen liep én sinds enkele jaren openlijk lesbisch.
Over haar privéleven praat de actrice zelden, maar over haar personage Miranda wil ze wel wat kwijt. 'Ik ben zachter dan Miranda, maar Miranda is in de loop der jaren meer op mezelf beginnen te lijken', zegt ze.



Hoe was het om opnieuw in de huid van Miranda te kruipen?
Cynthia Nixon: 'Opwindend, omdat Michael Patrick King (regisseur en scenarioschrijver) er steeds opnieuw in slaagt om onze personages te laten evolueren. Ook Miranda is veel veranderd in de loop der jaren.
In het allereerste seizoen van Sex and the city was ze bitter, cynisch, achterdochtig en liep ze de hele tijd op de toppen van haar tenen.
De Miranda van nu is een redelijk gelukkige vrouw en moeder. Haar carrière is nog steeds heel belangrijk, maar in de tweede Sex and the city-film gebeuren er dingen waardoor ze die carrière anders gaat bekijken.
Als prille veertiger moet Miranda plots uitzoeken wie ze is en wat het leven voor haar nog in petto heeft. Gelukkig kan ze rekenen op de steun van haar man Steve. In de vorige film had hun relatie een zware dip, maar nu zijn ze weer een fijn koppel. Steve is degene die Miranda aanmoedigt om niet langer met zich te laten sollen. Dat betekent heel veel voor haar.'


Fashionista's komen ook weer uitgebreid aan hun trekken.
Cynthia Nixon: 'Ja, ook Miranda krijgt weer haar deel van de modekoek. Miranda heeft het geld voor de juiste kapsels, juwelen, kleren, schoenen en niet te vergeten, handtassen. Zelfs in de scènes in het Midden-Oosten laat ons modegevoel ons niet in de steek. Maar het blijft wel realistisch, het mocht niet te provocerend worden. Zeker niet voor Miranda, die erg veel belang hecht aan sociale codes.'



Was u ooit al in het Midden-Oosten geweest?
Cynthia Nixon: 'Nee, nooit. De hele ploeg is naar Casablanca gevlogen, en vandaar werden we naar Marrakesh gebracht, waar het grootste deel van de opnames plaatsvond. De mensen zijn er erg gastvrij. Ze vinden het heerlijk om je thuis te ontvangen.
Ik ben een theefan, dus ik genoot met volle teugen van de groene thee die ze me overal aanboden, met verse munt, zálig. We vlogen ook naar Erfoud, een fantastisch gebied met ongerepte woestijn. Overal duinen, zover je kon kijken. Ik had zo'n landschap al gezien in films als Lawrence of Arabia, en ik had het gevoel dat ik in een filmdecor was beland. Ook al heb je die woestijn vlakbij je neus, dan nog lijkt het een postkaart. '


'Sex and the city' heeft nog steeds een schare heel trouwe fans die maar niet genoeg krijgen van de avonturen van de vier vriendinnen. Verbaast u dat?
Cynthia Nixon: 'Ja, nog steeds, na al die jaren. We zijn verrast, maar ook ontroerd dat ons publiek onze personages zo trouw blijft volgen.'



Hoe is de relatie met uw drie co-actrices?
Cynthia Nixon: 'Wel, we kennen elkaar nu al zo lang, twaalf jaar ongeveer. Mijn dochter Samantha is dertien geworden tijdens de opnames van deze film. Ze was acht maanden toen we de pilootaflevering van de tv-serie draaiden. We hebben samen en apart veel meegemaakt. We houden van elkaar, we steunen elkaar. Natuurlijk zijn er af en toe wel eens strubbelingetjes geweest, maar de geruchten in de pers dat we niet meer tegen elkaar spraken, zijn flink overdreven. Tijdens de opnames van de film zijn we wel weer meer naar elkaar toegegroeid. We gingen samen op stap, aten samen, gingen samen winkelen. Zowel bij de acteurs als de filmcrew zijn er banden gesmeed.'


Stel dat er een derde film komt: hoe ziet u de toekomst van Miranda?
Cynthia Nixon: 'Ik denk dat ze meer controle krijgt over haar leven. Zeker nu ze ouder en wijzer wordt, moet ze stilaan weten wat ze echt wil. Het zou mij niet verbazen dat ze een eigen advocatenfirmaatje zou oprichten. Volgens mij zou ze dat heel goed doen.'

03-06-2010 om 20:27 geschreven door Patje007

Speelde u deze sequel met een derde film in het hoofd?
Sarah Jessica Parker: «Neen. We dachten bij de eerste bioscoopfilm dat we het laatste van ‘Sex and the City’ hadden gezien. We hebben tijdens de opnames geen enkele keer over een mogelijk vervolg gepraat. Zo hebben we het altijd gedaan. We koesteren elke dag omdat we zo dol zijn op onze job.»


Wordt het niet vervelend om altijd Carrie te spelen ?
Sarah Jessica Parker: «Ach neen. Ik vind het heel leuk om tijd met Carrie Bradshaw door te brengen. Maar ik ben nu eenmaal een actrice en wil nieuwe dingen verkennen. Ik vind Carrie belangrijk, maar daarnaast moet ik andere rollen kunnen spelen. Het is goed voor je psyche als je af en toe onbekend terrein verkent. Beeld jij je in dat je altijd over hetzelfde zou moeten schrijven. Misschien vind je het onderwerp wel interessant, maar na een tijd verlang je toch ook naar wat anders.»



De serie ‘Sex and the City’ heeft het vooral over relaties. Wat is volgens u het geheim van een goede relatie?
Sarah Jessica Parker: «Ik zou niet weten wat werkt voor andere mensen. Ik kan immers alleen maar praten over mijn eigen relatie. En zelfs die relatie kan je op veel verschillende manieren interpreteren. Dus kan ik die vraag niet beantwoorden. Ik denk trouwens dat niemand dat zal kunnen.»



Kan een mode-icoon zoals u fouten maken op dat vlak?
Sarah Jessica Parker: «Zeker. Al mijn fouten zijn zelfs uitgebreid gedocumenteerd. Je kan er echt niet naast kijken. Maar gelukkig heb ik die fouten ook gemaakt samen met een hele generatie. Ik was dus zeker niet alleen. Ik ben zoals veel andere vrouwen het slachtoffer geweest van modeverschijnsels.»



‘Sex and the City’ is een liefdesverklaring aan New York. Maar waar zou u het liefst van al wonen?
Sarah Jessica Parker: «Eigenlijk kan het me niet schelen waar ik woon, als ik maar bij mijn kinderen ben. Maar mocht ik kunnen kiezen en mijn kinderen mogen meegaan, dan zou ik in nog altijd in New York City willen wonen.
We hebben momenteel ook een huis op het platteland in Ierland. Eveneens een bewuste keuze. Ik vind het enggeestig om altijd op dezelfde plek te willen blijven en geen andere landen en steden te verkennen. Het is bovendien leerzaam voor de kinderen.»


Wat is het beste en het slechtste aan uw job?
Sarah Jessica Parker: «Het beste is dat ik drie gezonde kinderen heb en dat ik genoeg verdien zodat ik goed voor hen kan zorgen. Mijn zoon kan bijvoorbeeld naar de school gaan waar hij zich goed voelt en ik kan mijn kroost grootbrengen in New York City. De rest is van geen tel. Ik moet hard werken, dat wel. Maar ik ben gezegend met gezonde kinderen. Dat is onbetaalbaar.»



U bent niet weg te slaan uit modemagazines en roddelblaadjes. Leest u die eigenlijk?
Sarah Jessica Parker: «Neen, en op het internet volg ik het ook niet. Ik heb trouwens totaal geen idee van hoe een computer werkt. Ik ben gezegend met onwetendheid. Ik heb enkel een telefoon nodig, want ik moet weten hoe het met mijn kinderen, mijn echtgenoot en mijn familie is.»



Sex and the City 2 speelt sinds vandaag in de Kinepolis-bioscopen


Regie: Michael Patrick King
Cast:   Sarah Jessica Parker, Kim Cattrall
Duur:   150 minuten
Genre:  Komedie

02-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

01-06-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

30-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

De Amerikaanse acteur, regisseur en kunstschilder Dennis Hopper is op 74-jarige leeftijd overleden. Hij stierf in het Californische Venice, omringd door familie en vrienden.

Hopper maakte in de jaren zestig en zeventig naam met films die bepaalden hoe Amerika zichzelf zag, zoals 'Easy Rider' en 'Apocalypse Now'.

Hij koos vaak voor de rol van buitenbeentje of vreemdeling en groeide zo in de afgelopen vijftig jaar uit tot één van de bekendste Amerikaanse acteurs. Hij werd twee keer genomineerd voor een Oscar.

Hopper had al geruime tijd prostaatkanker. Op de valreep kreeg hij eind maart nog een ster op Hollywood Boulevard. Hopper kon bij de ceremonie aanwezig zijn, maar verder kwam de sterk verzwakte acteur niet veel meer buiten de deur.

Easy Rider

Hopper had als tiener al veel kleine tv-rolletjes en een enkele bijrol (bijvoorbeeld met James Dean in 'Rebel without a Cause') op zijn naam staan, maar hij brak in 1969 door met Easy Rider.

De basis voor de film was gelegd met 'The Trip' van B-film-regisseur Roger Corman, waarin Hopper samenwerkte met de beginnende acteurs Jack Nicholson en Peter Fonda. Samen met hen maakte hij als regisseur en hoofdrolspeler de roadmovie.

Easy Rider was baanbrekend door het onderwerp en het gebruik van populaire muziek van Steppenwolf ('Born to be Wild') en The Byrds.

Op hun reis van Californië naar New Orleans passeren Billy (Hopper) en Captain America (Fonda) een dwarsdoorsnede van de VS in de jaren zestig: idealistische boeren, hippies in een commune en de bekrompen burgers die drugsgebruik maar niets vinden.

De film maakte als geen andere de idealen van de hippiebeweging bekend bij het grote publiek, maar was tevens het symbolische einde van de hippiecultuur: Billy en Captain America worden aan het einde neergeschoten door kleinzielige boerenpummels.

Crisis

Na het succes van 'Easy Rider' kwam Hopper in een artistieke en persoonlijke crisis. Hij gebruikte veel drugs, scheidde twee keer in twee jaar en voerde openlijk ruzie met Peter Fonda. Zijn nieuwe film 'The Last Movie' werd door publiek en critici neergesabeld.

Hoewel hij in 'Apocalypse Now' (1979) een kleine maar memorabele rol had als doorgedraaide persfotograaf, duurde een comeback tot midden jaren tachtig. Eerst zette hij in 'Blue Velvet' een psychopathische crimineel neer (compleet met lachgasverslaving). Daarna kreeg hij een Oscarnominatie voor 'Hoosiers', waarin hij een aan lager wal geraakte man speelde die een comeback maakte als de coach van zijn zoon. Die rol was hem op het lijf geschreven.

Kunst

Naast succes op het witte doek was Hopper ook een gerenommeerd kunstenaar. Hij schilderde, fotografeerde en was beeldhouwer. Vooral zijn portretten uit de jaren zestig werden bekend. In 2001 exposeerde hij nog in het Stedelijk Museum in Amsterdam.

Slechterik

Omdat hij het in 'Blue Velvet' zo goed had gedaan als bad guy, werd Hopper regelmatig gecast als slechterik: bommenlegger in 'Speed', huurmoordenaar in 'Red Rock West' en piraat in 'Waterworld'.

In de laatste jaren van zijn leven keerde hij nog enkele keren terug naar waar hij ooit begon, het kleine scherm. Hij speelde de tegenstander van Jack Bauer in het eerste seizoen van '24' en een platenproducer in 'Crash', de tv-serie geïnspireerd door de gelijknamige film.

Scheiding

De laatste maanden van zijn leven haalde Hopper nog de koppen van de tabloids met een smerige scheiding van zijn vijfde vrouw Victoria Duffy. Hopper beschuldigde haar van diefstal en zei dat zij zijn behandeling tegen kanker tegenwerkte.

Het was misschien wel een toepasselijk einde voor een leven vol passie, drugs en drama. "Ik ben niet zo iemand die terugkijkt op zijn leven", zei hij ooit. "Zo fijn was het allemaal namelijk niet. Ik heb veel goede herinneringen, maar ook een paar bijzonder donkere. Maar ik geloof niet dat ik er iets aan zou willen veranderen."

29-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Vijf jaar geleden was hij de nieuwe James Dean, maar sindsdien grossierde hij alleen maar in flops en bijrollen. Gaat hij de geschiedenis in als James Fiasco?

Het kan verkeren. Toen James Franco enkele jaren geleden doorbrak met zijn rol als de gekwelde filmheld James Dean, die hij met brio en diep gerimpeld voorhoofd vertolkte in de gelijknamige tv-biopic, werd de gecultiveerde Califoniër een gouden toekomst voorspeld.
En toen hij even later met zijn bijrol in de megablockbuster Spider-Man bewees ook bij het mainstreampubliek in de smaak te vallen, leek hij helemaal voorbestemd voor het supersterrendom. 'Le nouveau DiCaprio est arrivé' werd hier en daar al enthousiast getoeterd.
Dat bleek voorbarig, want sindsdien wist Franco amper de verwachtingen in te lossen. Sterker nog: bijna álle films waarin hij als leading man werd gecast, draaiden om de meest uiteenlopende redenen op bescheiden tot regelrechte fiasco's uit.
Zo zag hij het prestigieuze oorlogsepos The Great Raid (2005) mee ten onder gaan in de zwanenzang van productiefirma Miramax (de film werd door de broertjes Weinstein meer dan twee jaar lang in de ijskast gestopt en na hun definitieve split met Disney snel-snel in de zalen gedropt), terwijl het al even groots opgezette historische epos Tristan & Isolde (2006) gebukt ging onder reshoots, knipbeurten en comateuze pr.

James Franco in The Great Raid

Voeg daar nog enkele pijnlijke missers aan toe zoals Sonny (2003), het gerateerde regiedebuut van Nicolas Cage; Disneys spectaculair geflopte mariniersdrama Annapolis (2006) en drie obscure indie-films die Franco zelf regisseerde, maar die alleen door de spreekwoordelijke paardenkop werden gezien (The Ape en Fool's Gold, beide uit 2005 én het recentere Good Time Max) en je begrijpt dat Franco's kunstzinnige ego - de man schildert, schrijft toneelstukken, zucht vaker dan hij praat en háát promotournees - op zijn minst enkele barstjes begon te vertonen.
'Toch heb ik geen spijt van de keuzes die ik heb gemaakt', stelt de would-be en should-be ster tijdens een ontmoeting in Londen. 'Op papier zagen die projecten er veelbelovend uit en ik heb er altijd iets van opgestoken. Maar ik ben de eerste om toe te geven dat ze niet het verhoopte resultaat hebben opgeleverd.'



Dure spektakelfilms als 'The Great Raid' en 'Tristan & Isolde' hadden een ster van je moeten maken, maar werden commerciële debacles. Lag je daar wakker van?
James Franco: Ja. Niet in de eerste plaats voor mezelf, maar omdat die films een veel beter lot verdienden. Met name over die twee titels was ik wél tevreden. Het was goed gemaakt entertainment voor een groot publiek. Om allerlei redenen is het echter fout gelopen. Problemen met de productiefirma, slechte timing, negatieve geruchten die het publiek afschrikten... (zucht) Weet je: op een gegeven moment wilde ik er de brui aan geven. Ik voelde me een aapje in een mediacircus en werd écht depressief van al die negatieve recensies. Daarom ook ben ik opnieuw beginnen studeren en trek ik weer meer tijd uit om te schilderen.

Wat studeer je?
James Franco: Engelse literatuur en creative writing aan de UCLA. Mijn bachelordiploma had ik al, maar ik ben indertijd moeten stoppen omdat mijn acteercarrière te veel tijd in beslag nam.

James Franco in Pineapple Express

Maar je blijft ondertussen wel acteren?
James Franco: Zeker. Door een stap achteruit te zetten, begreep ik weer waarom ik ooit met acteren was begonnen. Mijn passie laaide weer op. Het was ook een goeie zet om weer met literatuur bezig te zijn in plaats van alleen maar met filmscripts. Het helpt je relativeren en brengt opnieuw zuurstof naar je hersenen. Anthony Hopkins zei ooit: 'In een carrière maak je hooguit tien films die ertoe doen. De rest is overbodig en het herbekijken niet waard. Alleen weet je nooit op voorhand of je met een van die tien bezig bent.' Met die ingesteldheid wil ik voortaan door het leven: altijd je uiterste best doen, maar niet wakker liggen van het resultaat.

Je schrijft toneelstukken, schildert en regisseert. Is acteren in zo'n 'Spider-Man'-film dan niet gewoon een goed betaald klusje tussendoor?
James Franco: (lacht) Ik moet eerlijk bekennen dat ik nooit comics lees en dat de meeste superheldenfilms me niks zeggen. Maar Spider-Man steekt er kwalitatief echt wel bovenuit. Sam Raimi is een geweldige regisseur, ik kan met fantastische collega's werken als Tobey Maguire, Kirsten Dunst, Willem Dafoe en noem maar op. En vooral: die films gáán ook ergens over. Het is geen orgie van special effects. Mijn personage Harry ondergaat een volledige transformatie en wordt geconfronteerd met intense gevoelens van wraak, jaloezie en verdriet. Het is meer dan een blits pakje aantrekken en wat staan gesticuleren tussen bluescreens.

Put je niet veel meer voldoening uit schilderen?
James Franco: Het is in elk geval een persoonlijker uitlaatklep. Films maken en acteren doe je in groep. Als schilder sta je alleen voor het canvas en ben je ook alleen verantwoordelijk voor het resultaat. Het is zelfexpressie in zijn meest essentiële vorm. Ik kan er ook beter mee om als mensen mijn schilderijen slecht vinden dan als ze films kraken waarin ik maar een klein radertje ben. Ik ben nogal een controlefreak.

Scène uit Tristan & Isolde

Hoe ver reiken je ambities als schilder?
James Franco: Ik doe het veel en graag, maar ik besef dat ik nog geen topper ben. Gisteren heb ik Tate Modern bezocht en het ziet er niet naar uit dat daar gauw een van mijn werken zal hangen. Maar als alles goed gaat, ga ik straks wel voor het eerst in een Londense galerij tentoonstellen. Dat schrikt me trouwens meer af dan de recensies van mijn films. (lacht)

Naast 'Spider-Man' liep inmiddels ook 'Flyboys'(2007) in de zalen, een oorlogsfilm over vliegeniers uit de Eerste Wereldoorlog. Klopt het dat je daarvoor speciaal een pilotenbrevet hebt behaald?
James Franco: (knikt) Ik heb me altijd al redelijk obsessief op mijn rollen voorbereid en in dit geval had ik mijn contract getekend vier maanden voor de opnames moesten beginnen. Aangezien er veel vliegscènes inzaten en ik voldoende tijd had, heb ik dan maar besloten om vlieglessen te nemen. En met succes. Wat dat betreft spiegelde ik me aan een van mijn grote voorbeelden: Steve McQueen. Die speelde ook ooit een piloot in een oorlogsfilm en haalde daarvoor ook speciaal zijn vliegbrevet. Da's geen kwestie van stoer doen of te veel vrije tijd hebben. Zoiets komt je vertolking wel degelijk ten goede. Als je McQueen in een vliegtuig ziet zitten, voelt dat perfect natuurlijk aan en zie je gewoon dat hij weet op welke knoppen hij moet drukken.

Scène uit Flyboys

Van research gesproken: voor je rol in 'City by the Sea' heb je ooit een week rondgezworven tussen de daklozen van New York.
James Franco: Inderdaad. Ik heb toen ook met verschillende junks opgetrokken. Belangrijkste les: dat je als acteur vooral niet te veel moet klagen. Zo lastig is ons leven uiteindelijk niet. En wat me toen ook opviel: hoe minder men heeft, hoe vrijgeviger en solidairder men wordt. Héél leerzaam voor iemand die uit een wereldje komt waar alles om geld draait.

Wat heb je van je rol als James Dean geleerd?
James Franco: Dat Dean géén poseur was, maar een van de grootste en meest vernieuwende acteurs aller tijden, samen met Marlon Brando. Hij heeft me ook geleerd dat je je eigen persoonlijkheid in je rollen moet leggen. Je moet niet bang zijn om een script naar je hand te zetten en af te gaan op je instinct. Dat probeer ik ook altijd te doen, zelfs al krijgt een regisseur het daarvan wel eens op zijn heupen.


Al veel regisseurs tot razernij gedreven?
James Franco: (lacht) Je moet weten wanneer je kunt improviseren en vooral wanneer niét. In de kleine independentfilms die ik zelf regisseer, heb ik niets liever dan dat acteurs zoveel mogelijk eigen inbreng hebben. Ook Robert Altman - met wie ik The Company heb gemaakt - moedigde zijn cast daarin altijd aan. Alleen moet je niet plots verrassend uit de hoek willen komen tijdens een actiescène in Spider-Man. Eén zo'n shot kost tienduizenden dollars en uren voorbereiding.

James Franco en Kirsten Dunst in Spider-Man 3

Over wijlen Altman gesproken: waren jullie niet van plan om samen nog een film te maken?
James Franco: Twee zelfs. Een dag voor zijn dood hadden we het er nog over aan de telefoon - we waren goed bevriend geraakt. De eerste, die Paint heette en over het New Yorkse kunstwereldje ging, was inmiddels afgevoerd, maar Robert was al druk met een nieuw project bezig: Hands on a Hard Body, een ensemblefilm gebaseerd op een documentaire over Texaanse autofreaks. Robert was écht creatief tot de laatste snik, een mentor voor zijn acteurs en een van mijn helden als regisseur. We zullen hem vreselijk missen.

James Franco in Flyboys

29-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

27-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Juliette Binoche kaapte zondag de prijs voor beste actrice weg op het filmfestival van Cannes. De Française, die tevens twee weken lang het uithangbord was in de Franse badstad, schittert in ‘Copie conforme’ van de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami. Een gesprek:

The Unbearable Lightness of Being, The English Patient en Chocolat maakten van haar een wereldster, maar Juliette Binoche (46) speelde ook mee in films van Godard, Kieslowski en Haneke. Nadat ze eerder het kokette gezicht van L'Oréal was, siert ze nu de officiële poster van Cannes en die van Copie conforme.

Kiarostami heeft de film geschreven met jou in gedachten. Kennen jullie elkaar al lang?
Juliette Binoche: (Knikt) Al een jaar of twaalf. Taste of Cherry heeft mij indertijd zo diep ontroerd dat Abbas meteen op mijn verlanglijstje stond van regisseurs met wie ik ooit nog wilde werken. Zijn liefde voor het landschap, voor mensen op de dool, en de natuurlijke manier waarop hij filosofeert over de liefde en het leven zijn uniek. Abbas had me al verschillende keren gevraagd om naar Teheran te komen, maar wegens de politieke situatie ginds was dat niet evident. Toen hij me drie jaar geleden opnieuw uitnodigde, dacht ik: 'Als ik weer weiger, zal ik daar mijn hele leven spijt van hebben. Als ik toestem, zal ik er misschien spijt van hebben.' Dus ben ik toch geweest, al wist ik niet welke verrassing me te wachten stond.

Hoe bedoel je?
Juliette Binoche: Toen ik het vliegtuig uitstapte, stonden tientallen journalisten me op te wachten. De volgende dag stonden Abbas en ik zelfs op de voorpagina van de kranten. Op dat moment was er nog geen sprake van Copie conforme. Net voor mijn vertrek vertelde hij plots iets wat hij zogezegd zelf had meegemaakt tijdens zijn rondreis door Toscane. Achteraf bleek dat het uiteraard volkomen verzonnen verhaal van Copie conforme. Door te doen alsof het een autobiografische anekdote was, wilde hij blijkbaar polsen of het me interesseerde en of het wel geloofwaardig was. Hij heeft me er dus leep ingelokt


Je speelt een Française die met een Britse kunsthistoricus op date trekt door Toscane. Was je vertrouwd met dat milieu?
Juliette Binoche: Toch wel. Ik schilder, net als Abbas. Bij mijn bezoek aan Teheran heb ik hem trouwens een van mijn schilderijen cadeau gedaan. Vandaar dat ik ook al verschillende keren in en rond Arezzo geweest was, met zijn prachtige musea, kerken en palazzi. Mijn personage mag dan uit de koker van Abbas komen, hier en daar kon ik er mijn eigen accenten en dialogen aan toevoegen.
Het kwam erop aan een evenwicht te vinden tussen aantrekken en afstoten, tussen het opwekken van sympathie en afkeer. Ik bedoel: bij momenten is mijn personage onuitstaanbaar en hysterisch, zeker wanneer ze weer eens naar de man uithaalt. Ik heb mijn vriendje al gewaarschuwd: 'Neem het alsjeblief niet persoonlijk. Dit gaat niet over jou en in het echt zou ik zoiets nooit zeggen.' Hij geloofde me. (Lacht)

De man in kwestie wordt vertolkt door de Britse operazanger William Shimell, die nooit eerder voor een camera had gestaan. Heb je hem moeten coachen?
Juliette Binoche: Nu en dan, al bleek William een natuurtalent. Tijdens de eerste dagen heb ik hem verschillende keren op het hart gedrukt dat hij de dialogen niet alleen moest uitspreken, maar ook moest menen. Hij moest dus niet bang zijn om me uit te schelden of om het conflict op te zoeken. In het begin blokkeerde hij af en toe en je zag ook dat de passiviteit van zijn personage hem frustreerde. Toen we na een week die restaurantscène draaiden waarin hij eindelijk eens naar mij mag uithalen, kwamen al zijn woede en frustraties er in één gulp uit. Tijd voor wraak. Heel even vreesde ik zelfs dat hij dat restaurant zou slopen.

In het najaar sta je naast Al Pacino in de Amerikaanse misdaadthriller 'Son of No One'. Je bent echt een van de weinige sterren die al jaren probleemloos tussen arthouse en mainstream schipperen.
Juliette Binoche: Ik houd van afwisseling en kijk totaal niet neer op mainstream-cinema. Het belangrijkste voor mij is de kwaliteit van het script en de regisseur. Plus: het gevoel dat je overhoudt aan de verkennende gesprekken met de producenten. Ik bevind me in de luxepositie dat ik het niet meer voor het geld hoef te doen en aan aanbiedingen heb ik nog steeds geen gebrek. Wie weet, word ik straks nog wel de nieuwe Bondgirl, al betwijfel ik of ik daar op mijn 46e nog voor in aanmerking kom. (Lacht)

Klopt het cliché dat actrices na hun veertigste moeilijker aan de bak komen?
Juliette Binoche: Dat hangt ervan af. Voor dure Hollywoodfilms zeker, omdat die vooral op tieners mikken. Voor onafhankelijke projecten geldt dat dan weer niet. Ik ben er in elk geval gerust op. Ik ben niet van plan om me plastisch te laten bijwerken en erbij te lopen als een kopie van mijn jongere zelf. Dan liever het origineel met alle rimpels en verzakkingen. (Lacht)

26-05-2010 om 20:13 geschreven door Patje007

24-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Helena Mattson op de première van Iron Man 2.

22-05-2010 om 20:41 geschreven door Patje007

22-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

In de jaren 80 deed ze zowel mannen als vrouwen zwijmelen met 'Body Heat', 'Romancing the Stone' en 'Prizzi's Honor'. Tot reuma, een paar flops en de tand des tijds haar naar de planken van Broadway verwezen. Een gesprek met diva Kathleen Turner:

Tijdloze topfilms als Body Heat, Prizzi's Honor en Peggie Sue Got Married, een Oscarnominatie én een handvol glansrollen op Broadway: het is een imposant cv dat Kathleen Turner (55 inmiddels) bijeen heeft geacteerd. Midden jaren 80 leek ze zelfs goed op weg om Hollywooddiva's als Ava Gardner en Lauren Bacall naar de kroon te steken. Maar daar staken de omstandigheden een stokje voor en veel hebben we de jongste jaren van de New Yorkse film- en theaterdiva met die zwoele, in whisky en sigaretten gemarineerde stem niet meer gehoord.

Katheen Turner en Jack Nicholson in Prizzi's Honor

Sinds begin jaren 90 lijdt Turner niet alleen aan artritis, een ziekte die haar zelfs even tot de rolstoel dreigde te veroordelen; ook andere factoren deden de voormalige vamp vroegtijdig uit het Hollywoodfirmament tuimelen. Haar koppige karakter en eigenzinnige rollenkeuzes bijvoorbeeld. Maar ook: haar verwelkende schoonheid, die net iets minder tegen de meedogenloos malende tanden des tijds bestand is gebleken dan haar sexy rollen in Body Heat of Crimes of Passion. Dat Turner op Broadway furore maakte met Edward Albees klassieke battle of the sexes Who's Afraid of Virginia Woolf mag dan ook niet verwonderen. Niet alleen was de rol haar qua talent en ervaring op het getekende lijf geschreven; net als haar personage heeft Turner ook écht geleefd en geleden. Een geëngageerde, eerlijke en veelzijdige rasactrice die niet alleen heeft gevochten tegen de drankduivel (Turner belandde een paar jaar geleden nog in rehab) en de reuma, maar ook en vooral tegen haar twintig jaar jongere, bloedmooie en wereldberoemde zelf.

'Frustraties heb ik daar nooit aan overgehouden', zegt Turner als we haar ontmoeten in haar favoriete bar in de Upper West Side. 'Ik ben druk bezig op Broadway, geef tegenwoordig ook acteerles én ben er zeker van dat er nog mooie filmrollen in het verschiet liggen. Kijk naar Sissy Spacek of Meryl Steep: die zijn even oud als ik en draaien ook nog altijd mee. Hollywood is van oudsher een seksistisch mannenbastion, maar er is toch enige beterschap.'

U heeft wel geen grote filmrollen meer gehad sinds midden de jaren 90.
Kathleen Turner: Klopt. Maar na Serial Mom uit 1994 ben ik ook ernstig ziek geworden. Aanvankelijk vreesden de dokters zelfs dat ik in een rolstoel zou belanden, maar ik heb ondertussen acht operaties achter de rug en de nieuw ontwikkelde medicatie die ik sinds enkele jaren neem, lijkt goed te werken. Fysiek gaat het weer redelijk met mij. Ik heb de voorbije twee jaar bijna elke dag gewerkt, als actrice en als regisseur. Wie weet slinger ik straks opnieuw aan lianen met Michael Douglas, zoals in Romancing the Stone (lacht).

Het moet niettemin een klap zijn geweest toen de diagnose gesteld werd.
Kathleen Turner: Sure. Maar ik heb de dokters meteen gezegd: 'Ik heb geen tijd om ziek te zijn. Ik moet acteren.' Acteren is het enige wat ik ooit heb willen doen. Het is mijn leven en zonder kan ik niet. Ik had dus geen andere keuze dan te vechten en dat heb ik dan ook gedaan. Gelukkig ben ik koppig en gedreven genoeg.

Kathleen Turner in Serial Mom

Té koppig en té gedreven, als we sommige verhalen mogen geloven.
Kathleen Turner: (lacht) Ik ben ouder en wijzer geworden. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik vroeger wel eens kuren had, maar wat wil je als je van de ene dag op de andere wereldberoemd wordt? Vergeet ook niet dat ik geen rooie duit had toen ik eind jaren 70 in New York arriveerde en zelfs moest bijklussen als dienster om rond te komen. Een spoedcursus 'Hollywoodster' bestaat jammer genoeg niet. Het is pas later, toen ik ziek werd en het minder ging, dat ik besefte dat roem en geld maar bijkomstigheden zijn.

Eind jaren 70 bent u naar New York verhuisd. Klopt het dat u daarvoor even in Antwerpen hebt gewoond?
Kathleen Turner: Nee. Maar mijn oudere broer is in Antwerpen geboren. Ik kom uit een diplomatenfamilie en heb als kind in Canada, Cuba, Venezuela en Engeland gewoond. En daarvoor woonden mijn ouders ook een tijdje in Antwerpen. Toen mijn moeder van mij moest bevallen, zijn ze echter terug naar Springfield, Missouri getrokken, het boerengat waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. Zelf heb ik dus géén Belgische roots, al ben ik wel verschillende keren in Brussel geweest. En als studente vermoedelijk ook in Gent. Al ben ik daar niet helemaal zeker van. Als studente had ik andere dingen aan mijn hoofd dan gotische kerken of filmfestivals (lacht).


Kathleen Turner en Nicolas Cage in Peggy Sue got married

Het is niet de eerste keer dat u jureert op een filmfestival. In 2004 zat u in de jury van Cannes, waar u samen met voorzitter Quentin Tarantino voor controverse zorgde door Michael Moore de Gouden Palm te geven voor 'Fahrenheit 9/11'.
Kathleen Turner: Een politieke keuze, vonden velen, maar ik blijf het een goeie, artistieke film vinden. Persoonlijk had ik liever de Koreaanse actiefilm Old Boy zien winnen, maar als jurylid ben je maar een schakel in de groep. We hebben alle beslissingen democratisch genomen en zo hoort het. Als voorzitter waak ik daarover. Iedereen mag zijn zegje doen en als iemand zijn veto stelt, dan schikken we ons daarnaar. Zelfs ik. Zie je wel dat ik geen braaf meisje geworden ben? (lacht)

En dat voor iemand die zichzelf ooit aan Lauren Bacall voorstelde met de woorden: 'Hello. I'm the younger you.'
Kathleen Turner: Dat verhaal doet allang de ronde, maar zo onbeschoft of zelfingenomen was ik nu ook weer niet. Ik vond ook niet dat ik op haar leek. Alleen die lage, rokerige stem had ik met haar gemeen. Wist je trouwens dat ze hier vlak om de hoek woont en ik haar af en toe tegen het lijf loop? We hebben een running gag over onze stemmen: als we mekaar tegenkomen, kijken we altijd wie het diepst kan gaan. Zo van: (met alsmaar lagere stem) 'Hello. Miss Turner.' 'Hello Miss Bacall.' 'Doing fine today?' 'Doing very fine, thank you.' Nice weather isn't it... tot je alleen nog gebrom hoort. Meestal wint zij (lacht).


Scène uit Romancing the Stone

Heeft u iets speciaals gedaan om aan die sexy stem te komen?
Kathleen Turner: Roken. Véél roken. Gelukkig ben ik al een paar jaar gestopt en besef ik nu wat een vieze gewoonte het is. Ik doe wel nog dagelijks stemoefeningen en zing ook af en toe. Vrees niets: ik ga géén plaat uitbrengen. Maar ik hou enorm van stemmenwerk. Ik heb verschillende luisterspelen gedaan, de stem van Jessica Rabbit ingesproken in Who Framed Roger Rabbit en ik heb ook meegewerkt aan Monster House - al acht ik de kans klein dat iemand zich die animatiefilm over tien jaar nog zal herinneren. Pixar mag me anders altijd bellen.

Is het niet vreemd om als actrice het werk van collega's te beoordelen? Acteurs zijn doorgaans héél gevoelig voor kritiek.
Kathleen Turner: Da's juist. Maar ik kan wél een goeie vertolking herkennen en daar dus zeker iets zinnigs over zeggen. Zelf heb ik die kritiek altijd kunnen relativeren. Er zijn lofzangen over mij gepubliceerd die op het gênante af waren. En men heeft de meest afschuwelijke beledigingen geuit. Sommige critici zijn totaal onbeschoft .Enkele jaren geleden werd ik in de New York Times omschreven als een 'doorprikte olifant'. Dat vond ik wél vreselijk. Omdat het niets met de film of mijn rol te maken had.




Vindt u dat actrices strenger beoordeeld worden op hun uiterlijk dan mannen?
Kathleen Turner: Is the pope a catholic? Het is misschien al iets beter dan vroeger. Maar véél leading ladies boven de 45 zijn er niet. Mannen daarentegen mogen de actieheld uithangen tot ze luiers dragen en vaak hebben ze ook nog een love interest die hun kleindochter zou kunnen zijn. Maar omgekeerd, ho maar. Men schreeuwt meteen moord en brand! Toen ik een paar jaar geleden naakt ging als Mrs. Robinson in de toneelversie van The Graduate reageerde men gewoon hysterisch. 'Een vrouw van 47 die uit de kleren gaat? Dat mens moet wel een gestoorde nymfomane zijn.' Dat was zo ongeveer de teneur. Zielig gewoon.


Ten tijde van 'The Graduate' heeft u ook even in een ontwenningskliniek gezeten wegens drankmisbruik. Kwam dat even hard aan als die gemene kritieken?
Kathleen Turner: (geforceerde glimlach) None of your goddamn business. Volgende vraag.

Scène uit The War of the Roses

Heeft uw passie als actrice iets te maken met uw achtergrond als diplomatendochter?
Kathleen Turner: Zeker. Als je als kind vaak verhuist, ben je overal een outsider. Er is niemand die je kent en weet hoe je écht ineensteekt. Je kunt dus verschillende personages creëren om met nieuwe situaties of vreemde mensen om te gaan. En je bent het ook gewoon om on the road te leven. Als je van filmset naar filmset trekt, moet je ook met verschillende mensen omgaan en op verschillende plekken verblijven. Plus: het helpt je ook om zelfstandig te zijn en je eigen pad te kiezen.

Hoe bedoelt u?
Kathleen Turner: Mijn vader was een strenge, godvrezende, oer-Amerikaanse patriot. Acteren vond hij zowat het laagste van het laagste - na communisten uiteraard. Ook op politiek vlak waren we water en vuur. Toen we in Londen woonden, stapte ik vaak mee in protestmarsen tegen de Amerikaanse ambassade. 's Middags gooide ik eieren naar zijn kop, 's avonds zaten we gezellig samen aan tafel (lacht). De moed vinden om mijn droom na te jagen was dus niet zo makkelijk, zeker niet omdat hij ook vroeg is overleden. Ik was zeventien en compleet van de kaart toen hij stierf. Dag en nacht acteren was mijn manier om dat plotse afscheid te verwerken. Maar hij zag me graag en steunde me op zijn eigen, onbeholpen manier. Ik herinner me nog dat hij mijn moeder altijd naar mijn toneelstukken bracht, dan in de auto bleef wachten en tijdens de pauze even binnenkwam om te vragen hoe ik het deed.

Hij heeft uw succes dus nooit meegemaakt: dat begon pas in 1978 met een rolletje in de soapserie 'The Doctors'.
Kathleen Turner: Waardeloze rommel, maar een mens moet érgens beginnen. Ik heb ooit gelezen dat ik indertijd door de producenten van die serie zou zijn ontslagen omdat ze me niet 'sexy' genoeg vonden, maar da's totale onzin. Aan vervelende avances en complimentjes geen gebrek, in elk geval. Na één seizoen interesseerde die serie me gewoon niet meer en deed ik er alles aan om onder mijn contract uit te komen. Geen teksten meer van buiten leren, zonder make-up opdagen...


Scène uit Romancing the Stone

U was dus toen al assertief. Opvallend is ook dat u nooit in Los Angeles heeft gewoond.
Kathleen Turner: Ik háát Hollywood. Ik heb er altijd huizen gehuurd toen ik er werkte, maar verder woon ik al dertig jaar in New York. Als ze me nodig hebben, weten ze me hier ook wel te vinden. Wat vreselijk is aan LA, is dat álles er filmindustrie is. Je komt op elke straathoek acteurs, scenaristen en producenten tegen en iedereen wil ook iets van je gedaan krijgen. Het is een vreselijk opportunistisch en claustrofobisch wereldje, waar alles om geld draait. Wat steracteurs tegenwoordig betaald krijgen, is gewoon obsceen.
Ik heb indertijd ook aardig verdiend, maar twintig miljoen dollar per film? Er zijn Afrikaanse landen met een kleiner bruto nationaal product!
En het enige wat je met dat geld kunt doen is een ommuurde villa kopen in Beverly Hills om de aasgieren van je af te houden.
Ik heb altijd gedacht dat geld je leven aangenamer moest maken. Dat het je in staat moet stellen om te reizen en mensen te ontmoeten en gelukkig te maken. Niet om je van de buitenwereld te isoleren en het leven van een alien te leiden. En dan die obsessie met jeugd en fitness! Ik denk dat de helft van de inwoners van LA zich plastisch laat bijwerken of met botox inspuit.


Zoals Michael Douglas, uw co-ster uit 'Romancing the Stone', 'The Jewel of the Nile' en 'The War of the Roses', die enkele jaren geleden een face-lift heeft ondergaan?
Kathleen Turner: (lacht) Goed geprobeerd, maar daar ga ik me niet aan verbranden. Ik zie Michael nog af en toe en ik heb hem graag. Die facelift is zijn keuze. Ik vind het alleen jammer dat mensen zo slaafs zijn en zich door die celebritycultus laten beïnvloeden. Ook op politiek vlak trouwens. Toen ik de laatste keer naar de stembus ging, zei een oud vrouwtje me dat ze ging stemmen op de favoriete kandidaat van Paul Newman. Omdat ze zo'n grote fan was. Redelijk onnozel, als je het mij vraagt.

Kathleen Turner en Michael Douglas in The Jewel of the Nile

U bent zelf toch ook politiek actief? U zet zich al jaren in voor Amnesty International, heeft zelfs een eigen politieke radiotalkshow gehad en voerde mee campagne voor de Democratische presidentskandidaat Barack Obama.
Kathleen Turner: Niet omdat ik mensen wil manipuleren, maar omdat ik hen bewust wil maken. Het is ook nodig als je weet dat een derde van de Amerikaanse bevolking niet eens gaat stemmen en meer dan de helft geen idee heeft waar de kandidaten voor staan. Bewustzijn en activisme is nodig. Kijk naar wat de regering-Bush heeft uitgevreten of wat we hier in New York met 9/11 hebben meegemaakt.
Obama is een integer, humanistisch politicus die een vrouw- en milieuvriendelijk beleid wil voeren. Hij is geen mooiprater, maar een eenvoudige kerel die de mouwen wil opstropen en de zaken aanpakken. Da's helemaal mijn stijl. Ook als actrice trouwens. Mijn cursus heet bijvoorbeeld: 'Acting: shut up and do it.' Stop met zeuren over inleving, Stanislavski and what the fuck not. Leer gewoon je tekst, denk na over je personage en spéél gewoon. Met alle respect voor Dean en Brando, maar ik heb de meeste method-acteurs altijd ongelofelijke aanstellers gevonden.



Een rode draad in uw rollenkeuze is: zelfstandige vrouwen die hun troeven uitspelen om hun doel te bereiken.
Kathleen Turner: (knikt) En iets bijleren onderweg. Ik ben niet geïnteresseerd in eenzijdige personages die niks opsteken tijdens het verhaal, hoe goed het scenario of de regisseur ook mogen zijn. Wellicht is dat moralistische trekje een gevolg van mijn strenge opvoeding.
Ik hou ook niet van domme, seksistische premisses.
Indertijd heb ik Indecent Proposal afgewezen omdat ik het een compleet idioot idee vond dat een vrouw zomaar haar lichaam zou verkopen met toestemming van haar man. Dan liever een hoer als China Blue in Crimes of Passion, die zélf de prostitutie induikt.
En ook Basic Instinct had een te hoge testosteronfactor om écht geloofwaardig of ook voor vrouwen interessant te zijn. Ik heb beide films ook nooit gezien. Eigenlijk ga ik niet vaak meer naar de film. Meer dan twintig keer per jaar kom ik niet meer in de bioscoop. Wat valt er ook nog te zien? Als je het huidige niveau vergelijkt met toen ik begon, is het écht om te huilen. Het gaat allang niet meer om de kwaliteit maar puur om de centen, met al die sequels, threequels en formulekomedies.
Als ik moet kiezen tussen Spider-Man 7 of een goed boek, hoef ik niet lang na te denken. Mijn autobiografie bijvoorbeeld. Send yourself roses is de titel. Wachten tot iemand anders het doet kan héél frustrerend zijn (lacht).

21-05-2010 om 22:41 geschreven door Patje007

19-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007

Ze overleefde het allemaal : een miserabele jeugd, de scheiding van Bruce Willis, evenveel downs als ups in haar rijk gevarieerde filmcarrière, gegniffel over haar relatie met de 15 jaar jongere Ashton Kutcher, wilde geruchten over dure esthetische ingrepen. Meer nog, op dit moment is Demi Moore de perfecte belichaming van de filosofie van Helena Rubinstein : 'Live brilliantly'.

Flawless één van haar films heeft een titel die evengoed op Demi zelf zou kunnen slaan. Zoals ze daar zit in haar suite in het elegante Four Seasons Hotel in Beverley Hills : slank, maar niet pijnlijk mager in een simpele zwarte jurk, nauwelijks opgemaakt en dat haar, lang en glanzend, los over haar schouders. Aan haar linkerpols een rood woldraadje dat haar verbondenheid met de kabbala verraadt. 

Naar dat perfect gesculpteerde gezicht. Naar perfecte blote armen en benen. Niet pezig als van een middelbare vrouw die te hard haar best doet in de fitness. Knieën die volgens kwatongen chirurgisch verbouwd zouden zijn. Geen rimpel, geen litteken, niets. Deze vrouw ziet er onfatsoenlijk goed uit voor haar leeftijd. 

In Flawless, een clevere roofovervalfilm gesitueerd in de swinging sixties, speelt ze een gefrustreerde kaderbediende van de London Diamond Corporation die zich door de conciërge (Michael Caine) op sleeptouw laat nemen in een driest plan om het bedrijf een paar ton diamanten lichter te maken.
In de prent ziet ze er scherp uit, een beetje pinnig ook. Ach, ze heeft ze allemaal gespeeld, slachtoffers én feeksen. En om de een of andere reden zijn de bitches mij beter bijgebleven : meedogenloze Meredith Johnson in Disclosure, de verraderlijke 'gevallen engel' in Charlie's angels.
In levenden lijve ziet ze er veel zachter uit, meisjesachtig bijna. Alleen die stem - hees, rokerig - is dezelfde : "Wacht even, ik moet naar de wc", is het eerste dat ze zegt. Van demystificatie gesproken.

In levenden lijve ziet u er nog beter uit dan op het grote scherm. Waaraan ligt dat : goede genen, de juiste verzorging, een ijzeren wilskracht ?
Demi Moore (lachend) : Een beetje van alles zeker. Het kan natuurlijk geen kwaad om je goed te verzorgen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het vooral van binnen moet komen. Als je je niet goed in je vel voelt, mag je smeren zoveel je wil, het zal niet hetzelfde effect hebben. Iedereen kampt met onzekerheden. Die overwinnen is een belangrijk onderdeel van de evolutie van het leven.


Ten tijde van GI Jane was u obsessief met uw conditie bezig. Hoe zit dat nu ?
Demi Moore: Die film eiste van mij niet alleen een bepaalde look, maar ook een ingesteldheid, een verbetenheid om dat personage aannemelijk te maken. Ik liep 20 kilometer per dag, bracht vele uren in de gym door, lette fanatiek op mijn eten.
Tijdens die draaiperiode was ik echt in piekconditie. Maar achteraf had ik een geweldige burn-out. Ik stopte met werken en met trainen. Ik realiseerde me dat mager zijn niet gelijk was aan gelukkig zijn. Op dat moment is mijn perspectief totaal veranderd. Ik sta niet langer op voet van oorlog met mijn lichaam, ik ga er meer ontspannen mee om, vreugdevoller. Het is niet langer een bastion dat ik krampachtig moet verdedigen, vanuit een gevoel van angst.
En het rare is, sinds dat obsessieve weg is, krijg ik met minder moeite meer gedaan van mijn lijf.

Demi Moore in G.I. Jane

U bent niet van plan om u tot uw laatste snik tegen de ouderdom te verzetten ? Voor een actrice zijn looks toch kapitaal.
Demi Moore: Neenee, het gaat niet om oorlog voeren. Je kunt toch niet winnen. Als ik naga wat er veranderd is sinds mijn twintigste... Vroeger concentreerde ik mij vooral op wat er ontbrak in mijn leven. Zo is dat als je jong bent : wat goed gaat lijkt vanzelfsprekend en als er wat misloopt, denk je dat het leven je een lelijke loer draait.
Als er mij iets niet aanstond, kon ik mij daar echt blind op staren. Nu ik al een en ander meegemaakt heb, ben ik meer geneigd om te appreciëren wat ik heb, in plaats van te piekeren over wat ik niet heb. En ja, natuurlijk verandert je lichaam bij het ouder worden, iedereen boven de 35 die in de spiegel kijkt weet dat. Maar ik denk dat je dan beter een stap achteruit doet en het hele plaatje bekijkt : ik heb een geweldige relatie en fantastische kinderen, ik vind nog steeds interessante rollen, ik kom goed overeen met mijn ex en mijn vrienden.
Als je daar bij stilstaat neem je de rimpeltjes en de kleine onvolkomenheden er gewoon bij. Sommige lijntjes zijn zelfs mooi omdat je ze verdiend hebt. Natuurlijk moedig ik iedereen aan om zichzelf zo goed mogelijk in de watten te leggen, maar schoonheid maakt deel uit van een groter geheel, daar ben ik heilig van overtuigd.

Scène uit Disclosure

Zoals zoveel Hollywoodsterren bent u in de ban van de kabbala. Wat heeft die leer u bijgebracht ?
Demi Moore: Mijn spirituele zoektocht begon al heel jong. Ik pikte hier en daar wat op, worstelde met opvattingen uit verschillende filosofische leerscholen. Met de kabbala viel het allemaal op z'n plaats. De waarheid is de waarheid, waar ze ook vandaan komt. De kabbala is een praktische leer, direct toepasbaar op het leven van alledag, die mij een aantal specifieke hulpmiddelen heeft aangereikt die mijn levenskwaliteit onmiskenbaar vergroot hebben.

En ik die dacht dat de kabbala een duistere, mystieke leer was, een soort zwarte magie.
Demi Moore: Wel mystiek, maar niet duister. Kijk, het is een zeer complexe leer, met verschillende lagen. Hoe meer je erin geïnteresseerd bent, hoe dieper je kunt gaan. Mij sprak vooral het toegankelijke, het praktische aspect aan. Wat heb je aan filosofie als het alleen maar interessante informatie is ? Ik zeg niet dat iedereen er baat bij heeft, maar mij is het op het lijf geschreven. Het helpt mij om beter met mijn energie om te gaan, om genereuzer tegenover anderen te staan en een aardiger mens te zijn.

Demi Moore en Ashton Kutcher

U gaat in elk geval op een zeer beschaafde manier om met uw ex. Al die foto's van uw 'ménage à trois'. Is het echt zo gemakkelijk ? Demi Moore: Kijk, Bruce en ik hebben drie fantastische dochters. Het plezier dat we daaraan hebben is zoveel groter als we het delen, in plaats van die kinderen heen en weer te trekken : 'Nu zijn ze van mij, van dan tot dan mag jij ze hebben.'

We zijn begonnen als een gezin, waarom dat niet proberen voort te zetten ? Noch hij, noch ik zijn getrouwd met het idee dat we uit elkaar zouden gaan en ik iemand anders zou tegenkomen. Maar zo is de situatie nu eenmaal, waarom er dan niet het beste van maken ?
We leveren allemaal een inspanning, er zijn nu eenmaal emoties en gevoeligheden om rekening mee te houden, maar eigenlijk voelt het niet eens aan als moeite doen. Wat er ook gebeurd is tussen ons, we zijn nu op een punt gekomen dat we echt kunnen genieten van elkaars gezelschap. Niet vergeven is zo uitputtend. En het belangrijkste van allemaal : ik denk dat onze kinderen door onze openheid beter geworden zijn van ons allemaal. En misschien inspireren we wel anderen door te tonen dat het zo ook kan.

In de film 'Bobby' werd u geregisseerd door Emilio Estevez, ook een ex van u.
Demi Moore: Ach, als je iemand eenmaal graag ziet... Goed, er kan van alles mislopen, je kunt erachter komen dat je niet echt bij elkaar past. Maar iets heeft je samengebracht en ook al verandert de formule, in het beste geval overleeft de appreciatie het conflict.
Soms is uit elkaar gaan zelfs de enige manier om de affectie, het respect voor elkaar te herwinnen. Emilio en ik waren kuikens toen we elkaar ontmoetten. En ook al deugden we niet als koppel, we hebben altijd contact gehouden en als ik nu terugkijk, denk ik : 'Ik heb mooie dingen meegemaakt met een fijn mens, wat een bofkont ben ik toch.' Hetzelfde met Bruce. We hebben het een hele tijd goed gehad samen, we hebben een mooi gezin gesticht. Ik heb die kinderen niet op de wereld gezet om ze alleen op te voeden, ik heb heel bewust voor een gedeeld ouderschap gekozen. En ja, nu hebben we co-ouderschap met ons drieën, wat misschien een beetje onconventioneel is, maar wat dan nog ?

Demi Moore in Bobby

In een uitzending van 'Saturday night live' hebt u zelf ooit de draak gestoken met het leeftijdsverschil tussen u en Ashton Kutcher. Demi Moore: Ja, ik was verkleed als oud besje, met een kunstgebit. We hebben ons rotgeamuseerd. (verrast) Is dat in België op de tv geweest ?

Nee, helaas niet. Maar jullie zijn nu al een hele poos samen, tot spijt van wie 't benijdt.
Demi Moore: Weet je, wat ons bindt heeft niets met zijn of mijn leeftijd te maken. Als iemand na mijn scheiding van Bruce voorspeld had dat ik op een 25-jarige zou vallen die mijn drie kinderen er als een bonus zou bijnemen, dan had ik hem gek verklaard. Maar al heel snel had ik het gevoel dat ik Ashton altijd gekend had, qua wijsheid is hij zijn leeftijd veel vooruit. Omdat in het begin iedereen zoveel poeha maakte over dat leeftijdsverschil, hebben we er dan maar zelf de draak mee gestoken. Opdat de mensen zouden voelen : 'Wij zijn ook een beetje onnozel.'

Nog niet zo lang geleden was er sprake van een baby. Speelt u nog altijd met dat idee ?
Demi Moore: We zouden wel willen. We zijn gelukkig met mijn drie kinderen en eentje van ons tweeën erbij zou heel mooi zijn.

Uw dochters zijn al tieners. Een zwangerschap en dan helemaal van voren af aan beginnen, schrikt u dat niet af ?
Demi Moore: Euh, daar wil ik niet te hard over nadenken.

Na uw scheiding van Bruce Willis en de films 'Striptease' en 'GI Jane' hebt u zich een jaar of vijf met uw kinderen in Idaho teruggetrokken. Was dat geen groot risico voor uw carrière ?
Demi Moore: In die tijd dacht ik niet in termen van carrière. Mijn huwelijk was ten einde en mijn moeder was net gestorven. Mijn jongste was vijf. Ik ben zelf het product van gescheiden ouders die er vaak niet waren als ik ze nodig had. Ik wilde niet dat de geschiedenis zich zou herhalen. Het was geen risico, het was de enige juiste beslissing. Ik wist, als ik nu niet bij mijn kinderen blijf, zal ik later met veel grotere problemen geconfronteerd worden.

Demi Moore in Striptease

Hoe was het om achteraf weer aan de slag te gaan ?
Demi Moore: Niet simpel. Ik was niet bepaald op het hoogtepunt van mijn carrière weggegaan. Ik wist eerst zelfs niet goed waarom ik terug wilde. Het waren mijn kinderen die erop aandrongen : 'Zou je niet eens opnieuw aan het werk gaan ?' Blijkbaar voelden ze aan dat ik iets miste. Maar het ging niet alleen om nieuwe projecten te vinden. Ongelooflijk hoe snel alles verandert in de showbusiness : mensen komen en gaan, ik moest nieuwe netwerken uitbouwen, de juiste mensen laten weten dat ik opnieuw beschikbaar was. Maar ik zie zoiets als een onderdeel van een leercurve. In plaats van mij overweldigd te voelen en depressief te worden, ga ik er tegenaan. Dat is de vechter in mij, ik ben iemand die obstakels als opportuniteiten beschouwt.

Mag ik vragen voor wie u heeft gestemd met de presidentsverkiezingen ?
Demi Moore: Voor een democraat. Natuurlijk ben ik opgetogen dat we een vrouwelijke kandidaat hadden. Hillary is een sterke persoonlijkheid die een ongelooflijke weg heeft afgelegd. Ik denk dat veel vrouwen zich kunnen identificeren met de problemen die ze overwonnen heeft. Maar ik heb Obama ontmoet en ik moet zeggen, ik ben zeer onder de indruk. Niet alleen van zijn charisma, maar ook van zijn diepgang en het perspectief dat hij biedt op echte verandering. Volgens mij zullen niet alleen de Amerikanen daar wel bij varen, maar ook de rest van de wereld.

Wat is het belangrijkste dat het leven u geleerd heeft ?
Demi Moore: Geen simpele vraag, daar moet ik over nadenken. Er is zoveel... Weet je, als ik terugkijk dan valt het op dat de dingen die ik van het leven kreeg voornamelijk zijn voortgekomen uit obstakels. Iedereen streeft naar een leven waarin alles op rolletjes loopt, dat is normaal, maar uiteindelijk zijn het niet de periodes waarin alles vlot verliep die je het meest bijbrengen.
De kansen die ik kreeg en benut heb, het geluk dat ik nu ken, het is allemaal uit tegenslag en strijd ontstaan. In moeilijke omstandigheden leert een mens zijn sterkte kennen en daar oogst je later de vruchten van. En daarnaast, wat is het belangrijkste in het leven ? Geven. Te vaak leven we vanuit de houding : wat zit er in voor mij? Terwijl het juist de omgekeerde houding is die je het rijkst maakt : wat kan ik doen, wat kan ik delen met anderen ? En het allerbelangrijkste ? Liefde, natuurlijk. Een mens die gedragen wordt door liefde is een gelukkig mens.

17-05-2010 om 20:05 geschreven door Patje007

16-05-2010 om 00:00 geschreven door Patje007