De Vlaamse acteur Jef Burm is zaterdag op 87-jarige leeftijd overleden, vermoedelijk aan een hersenbloeding. Dat meldt zijn familie.
Jef Burm werd op 19 juni 1923 geboren in Sint-Niklaas. Hij volgde een acteursopleiding aan de voorloper van Studio Herman Teirlinck en ging in 1949 aan de slag bij het Reizend Volkstheater. Twee jaar later ging hij werken voor de openbare omroep, waar hij begon mee te werken aan tal van radiospelen.
Burm is echter vooral bekend vanwege zijn televisiewerk. Hij speelde onder meer mee in Slisse en Cesar en Het Pleintje, maar het was vooral de rol van Rietje Rans in de reeks Paradijsvogels die hem een grote bekendheid bezorgde. Later verscheen hij ook nog op het vtm-scherm, waar hij meespeelde in reeksen als Wittekerke en Nonkel Jef. Hij was er ook vast panellid in het programma Dierenplezier.
Daarnaast was de acteur eveneens op het witte doek te zien. Zo zette hij de rol van pastoor neer in Boerenpsalm. Andere films op zijn palmares zijn onder andere Zware Jongens en Blinker en het Bagbag-juweel.
Burm was sinds 2004 ook ereburger van Meise, de gemeente waarin hij in 1971 samen met zijn vrouw Josée Ellegiers was gaan wonen.
02-04-2011 om 20:02
geschreven door Patje007
Aanrader op TV: The Dark Knight.
VT4-02/04/2011: 21u10
Wie het geluk heeft gehad om Heath Ledger te ontmoeten, kent hem als een vriendelijke, bescheiden en nuchtere jongen. Rusteloos is niet een omschrijving die in je opkomt, maar dat was hij óók. Het kostte hem uiteindelijk zijn leven. In de zomer van 2007 maakte Ledger de eigenzinnige Bob Dylan-film 'Im Not There' en 'The Dark Knight', de langverwachte opvolger van Batman Begins. Zijn rollen in die films eisten veel van hem. Last van slapeloosheid had hij al langer, maar op een zeker moment deed hij amper nog een oog dicht. Hij ging aan de slaapmiddelen, maar zonder veel succes.
In de vroege ochtend van 22 januari 2008 combineerde hij een paar pillen teveel. Ziekenbroeders vonden hem bewusteloos in zijn appartement in New York. Niet veel later overleed hij, 28 jaar oud. Zo belandde Ledger zomaar opeens in het rijtje van te jong gestorven, talentvolle acteurs zoals James Dean en River Phoenix. The Dark Knight werd niet zijn laatste film: dat werd The Imaginarium of Doctor Parnassus. Die film heeft hij nooit af kunnen maken. Zodoende ging het gesprek in Chicago op de set van The Dark Knight, 5 maanden voor zijn dood, onverwacht over de laatste rol die hij compleet heeft kunnen afronden.
Je collegas hebben ons verteld dat jij je zonder een greintje angst op deze rol hebt gestort... Heath Ledger: Het was wel degelijk een angstaanjagende rol, hoor. Maar dingen waar ik bang voor ben, hebben op hetzelfde moment ook een enorme aantrekkingskracht op me. Ik weet niet of ik geen angst had, maar ik moest zeker een dapper gezicht opzetten en me- zelf doen geloven dat ik een troef achter de hand had. Iets verrassends.
Jack Nicholson heeft The Joker in Batman al een memorabel gezicht gegeven. Heb je zijn vertolking er nog eens bijgepakt? Heath Ledger: Niet nadat ik de rol kreeg, maar daarvoor heb ik m vaak gezien. Ik ben er een grote liefhebber van. Maar nadat ik Batman Begins had gezien, wist ik dat deze film in niets zou lijken op die van Tim Burton. Er was dus genoeg ruimte voor een frisse versie van die rol, vandaar dat ik er een andere kant mee ben opgegaan.
Hoe heb je je dit nare personage eigen gemaakt? Heath Ledger: Ik heb mezelf een maand opgesloten in een hotelkamer in Londen. Daar heb ik een klein dagboekje gemaakt en geëxperimenteerd met stemmen. Ik kwam uit op een raszuivere psychopaat. Dat is leuk, want er zijn eigenlijk geen grenzen aan wat hij zou zeggen of wat hij zou doen. Het is altijd een heel persoonlijk proces hoe je in de huid van je personage belandt. In dit geval was het kwestie van het script goed lezen. En zoveel mogelijk stripboeken. Maar het kostuum en de make-up van The Joker hebben me ook erg geholpen om hem te vinden. Dat was absoluut een mooie aanvulling op mijn voorbereiding. Werken met een masker op geeft je de vrijheid om te doen wat je wil. Het maakt je los van het gevoel dat je wordt beoordeeld. Het geeft me dubbele kracht om me vrij te voelen. Soms gebruik ik een gedachte van buitenaf om iets aan het personage vorm te geven, zoals het eten van rauw vlees. Dat soort beelden kunnen je geest net die draai geven die je nodig hebt. Verder moet je gewoon vertrouwen op je research en de definities van het woord psychopaat. Ik probeer er op dit moment niet teveel bij na te denken.
Heath Ledger en Maggie Gyllenhaal in 'The Dark Knight'
Hoe lang duurt het aanbrengen van je make-up? Heath Ledger: Dat gaat redelijk snel, ongeveer een uur. De littekens zijn gemaakt van siliconen, net als mijn onderlip. Die plakkaten lijmen ze op mijn gezicht. Dat duurt on- geveer en half uur en dan nog een half uur om alles te beschilderen.
Heb je Christian Bale er al flink van langs gegeven in zijn Batsuit? Heath Ledger: Eerder andersom! Christian heeft me al een paar keer behoorlijk te grazen genomen. Eén keer heeft hij me per ongeluk vol op mijn kaak geslagen. Het viel mee hoor, en hij heeft zich wel honderd keer verontschuldigd. Het gaat er behoorlijk fysiek aan toe, maar dat bevalt me wel. Het kost me heel wat blauwe plekken, maar ik vind het prettig om pijn te voelen als ik acteer.
Heeft je dochtertje je al gezien als The Joker? Heath Ledger: Nee, maar ze heeft er wel een foto van gezien. Ze werd niet bang, ze fronste alleen een beetje. Ik denk niet dat ze het verband met mij legde.
Ben je een ander soort acteur sinds je vader bent geworden? Heath Ledger: Zoiets werkt nog veel breder. Die gebeurtenis heeft in het algemeen een grote invloed op me gehad. Toch heeft het mijn wijze van rollen kiezen of spelen niet beïnvloed. Hoewel ik bij deze rol wel de behoefte voelde om de schurkerigheid nog wat meer aan te zetten. Je moet je als vader in het dagelijks leven toch beter gedragen, dus leef ik me in een film als deze graag extra uit.
02-04-2011 om 15:57
geschreven door Patje007
Dossier wereldsterren: deel 23: interview met Samuel L. Jackson.
In Lakeview Terrace, een thriller uit 2008, toont Samuel L. Jackson wat hij in zijn mars heeft, en dit als de onverdraagzame buurtbewoner die het gemengde koppel naast hem het leven zuur maakt.
In Jungle Fever speelde hij als een hyperactieve crackjunkie hoofdacteurs Wesley Snipes en Annabella Sciorra moeiteloos van het scherm. Zijn overdonderende Bijbel- speech uit Pulp Fiction deed geloven dat de toorn Gods elk moment kon worden uit- gestort. En George Lucas bevestigde zijn hipheid door de lichtsabel van Jediridder Mace Windu van een aparte kleur(paars) te voorzien.
Inderdaad, tot voor enkele jaren was Samuel L. Jackson één van de beste acteurs in Hollywood. Rollen in pijnlijke pseudokomedies en dure science-fictionflops als The Man, Snakes on a Plane en Jumper deden zijn ster wat tanen, maar in Lakeview Terrace zette de inmiddels 62-jarige acteur zijn carrière weer op het juiste spoor.
Hij kruipt in de film in de huid van Abel Turner, een alleenstaande vader die het beste wil voor zijn kinderen en zijn buurt. Het interraciale koppel dat recent naast hem is komen wonen, past niet in dit oerconservatieve plaatje. Het paar(gespeeld door Little Children-acteur Patrick Wilson en Ray-actrice Kerry Washington) wordt dan ook al snel het slachtoffer van zijn verregaande pesterijen. Een beroep doen op de politie is niet aan de orde, aangezien Abel deel uitmaakt van het plaatselijke korps.
Wat makkelijk in een clichématige kat- en muisthriller had kunnen verzanden, wordt door de sardonische regie van Neil LaBute naar een hoger niveau getild. De voorliefde van de gevierde toneel- en filmmaker voor taboe-onderwerpen (zie In the Company of Men, Your Friends & Neighbors en The Shape of Things) zorgt ervoor dat de raciale weerhaken van het verhaal extra in de verf worden gezet. Toch was dat niet de reden waarom Jackson voor de rol tekende, integendeel. Een gesprek met de acteur over racisme, wapenwetten en George Lucas:
Samuel L. Jackson: Ik was een zwarte puber in Tennessee toen de segregatie nog in full effect was. Elke dag zonder hommeles met de flikken was een goede dag. Het is een periode uit mijn leven waaraan ik zo min mogelijk wil terugdenken. Laat staan dat ze me zou motiveren om aan een film mee te werken.'
Wat deed je uiteindelijk toehappen? Samuel L. Jackson: Abel vormde een enorme uitdaging. Hij lijkt wel mijn persoonlijke antipode. Wij hebben werkelijk niets gemeen. Bovendien gaat het om een ongelooflijk ambigu personage dat veel vragen oproept. Gebruikt of misbruikt hij zijn macht als flik? Pakt hij de opvoeding van zijn kinderen juist of fout aan? Is zijn wereldbeeld werkelijk zo verkeerd?
Je hebt duidelijk je uiterste best gedaan om van hem geen typische filmslechterik te maken. Samuel L. Jackson: Hem als een eendimensionaal monster neerzetten was ontzettend simpel geweest. Dat wilden we koste wat het kost vermijden. Anders zou het publiek geen begrip hebben voor zijn daden en zou de prent tot een banale belagingsthriller verworden. Ik ben dan ook ontzettend blij dat Neil de twee kanten van het verhaal toont. Abel is geen onmens. Soms doet hij zijn uiterste best om zijn nieuwe buren te accepteren, maar dan reageert het koppel ontzettend neerbuigend. Niemand is perfect, laat dat duidelijk zijn!
Je lijkt wel sympathie te hebben voor Abel. Samuel L. Jackson: Natuurlijk, anders had ik hem niet overtuigend kunnen neerzetten. Hij heeft een ongelooflijk sterk karakter. Het twintig jaar volhouden als flik: dat is niet niks. Bovendien blijkt uit zijn gedrag tijdens de werkuren dat hij met Jan en alleman kan opschieten... zolang ze maar niet in de buurt van zijn gazon komen. (Lacht)
Maar zelfs wanneer hij niet aan het werk is, patrouilleert hij gewapend in zijn wijk! De gemiddelde Belg zou vreemd opkijken als zijn buurman/agent dat zou doen. Samuel L. Jackson: Hebben jullie dan geen ' neighbourhood watch'? Als je in de Verenigde Staten een flik bent, dan ben je dat 24 uur per dag, 7 dagen op 7. Agenten hebben hun wapen altijd op zak. Stel je voor dat de plaatselijke kruidenierszaak overvallen wordt, dan wil je toch dat zo iemand onmiddellijk kan ingrijpen, niet?
Patrick Wilson en Samuel L. Jackson in Lakeview Terrace
Ik denk dat het permanent dragen van wapens de kans op conflicten enkel groter maakt. Samuel L. Jackson: Doe mij vooral niet af als een geschifte wapengek. Maar wie ben ik om de Amerikaanse constitutie in vraag te stellen? Gedraagt de rest van de wereld zich trouwens niet enorm hypocriet als het over onze wapenwetten gaat? Wanneer ik het nieuws bekijk, zie ik steevast mensen van allerlei nationaliteiten met kalasjnikovs en andere machinegeweren in de lucht schieten. Dan is zo'n klein pistooltje toch niet zo erg, dunkt me.
Goed, terug naar de film. Veel grote namen zouden voor een aangebrand personage als Abel bedankt hebben. Samuel L. Jackson: Zo ben ik niet. Wat kan het mij verdorie schelen of het publiek mijn personage sympathiek vindt?Ik sta volledig ten dienste van het verhaal dat verteld wordt. Als dat betekent dat de bioscoopbezoekers me haten: so be it! Ik ben geen ijdeltuit die zich in een 'om ter coolst'-wedstrijdje heeft ingeschreven.
Toch schiet Abels coolheidsfactor de hoogte in net omdat jij hem speelt. Samuel L. Jackson: Dat werkt alleen maar in het voordeel van de film. Zelfs slechte mensen hebben goede kanten. In Amerika hebben ze zelfs fans. Anders zou er niemand op John McCain hebben gestemd. (Lacht)
Neil LaButes films en stukken staan bol van de onvergetelijke onmensen. Zo voerde hij in zijn eerste prent 'In the Company of Men' twee mannen op die een onschuldige dame ten gronde willen richten om hun recente relatiebreuken te ver- werken. Pushte hij je niet om Abel nog venijniger te maken? Samuel L. Jackson: Dat wilde hij net niet. Neil - de gedreven theaterman die hij is - stond erop dat we intensief repeteerden voor we begonnen te filmen. Tijdens die periode besloten we om Abel menselijker te maken. Op die manier transformeerde het verhaal in een noodlotsdrama à la Oedipus. Abel doet zijn uiterste best om zijn buurt 'schoon' te houden, maar gaat langzaam maar zeker ten onder. Neil is een zeldzaam beestje in het hedendaagse Hollywood. Hij geeft om dingen als verhaal- en karakterontwikkeling. Het is eens wat anders dan die talloze nitwits die verliefd zijn op zichzelf en hun camera- bewegingen.
Ging jij niet zelf bij George Lucas aankloppen om in de meest recente 'Star Wars'- films mee te spelen? Samuel L. Jackson:
Guilty as charged! (Lacht) Mijn motivatie om aan die trilogie mee te werken, gaat terug op mijn jeugd. Ik was de grootste StarWars-fan in het Zuiden. (Lacht) Dat George in de eerste plaats geïnteresseerd is in de look en de special effects van zijn producties nam ik er dus met plezier bij.
Samuel L. Jackson in 'The Spirit'
Ook 'The Spirit', de comicverfilming van 'Sin City'-brein Frank Miller waarin je superslechterik 'The Octopus' speelt, dreigt een effectenoverdosis te worden. Samuel L. Jackson: Maar die prent teert wel degelijk op een verhaal! Dat hoeft niet te verbazen: de comics van bedenker Will Eisner waren eigenlijk getekende films noirs. Bovendien ging het om de eerste film die Frank in zijn eentje regisseerde, en stond hij open voor mijn ideeën en suggesties. Dat helpt als je personage in het bronmateriaal niet meer is dan een paar mysterieuze handschoenen.
Dat lijkt inderdaad geen makkelijke rol om je op voor te bereiden. Samuel L. Jackson: Maak je maar geen zorgen: aan method acting maak ik me niet schuldig. Een hele draaiperiode in mijn personage blijven gaat me toch net iets te ver. Geef mij maar acteurs zoals Julianne Moore. Tijdens het draaien van Freedom- land stonden we hele dagen te grappen... tót de regisseur 'actie' riep. Dan zette ze het meteen op een huilen. (Lacht)
Je lijkt een makkelijke man om mee samen te werken. Samuel L. Jackson: Daarin vergis je je. Ik arriveer enorm goed voorbereid op de set. Als ik dan merk dat mijn tegenspeler zijn huiswerk niet heeft gemaakt, ben ik absoluut niet te genieten. Misschien zijn dat wel de enige momenten dat ik een beetje op Abel lijk.
02-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
01-04-2011
Keira Knightley schittert in pakkend drama over 'kweekkinderen' die organen moeten afstaan.
Drie keer al was Keira Knightley te zien in de Pirates of the Caribbean-filmreeks, maar de frêle Britse etaleert in 'Never let me go' een heel andere kant van haar talent. Je moet al een harde zijn om geen traan weg te pinken bij dit drama over kinderen die worden gekweekt om later hun organen af te staan.
Wie dacht de woorden 'subtiel', 'gevoelig' en 'emotioneel' nooit samen in één zin te vinden met 'sciencefiction', krijgt ongelijk. Never let me go valt niet anders te omschrijven dan als een sf-verhaal, want kweekscholen waar gekloonde kinderen worden opgevoed in het besef dat ze op de wereld zijn om hun organen af te staan, bestaan gelukkig niet.
Tegelijk blijft de film van Mark Romanek (regisseur van One hour photo) mijlen- ver uit de buurt van alle hocus-pocus die je normaal gezien met dit genre associeert. Naar Never let me go zit je te kijken als naar een klassiek Brits sociaal drama, in- clusief de kostschool, de stemmige plaatjes, het integere acteerwerk én de krop in je keel. Vooral wanneer pijnlijk duidelijk wordt hoezeer deze kinderen net hetzelfde van het leven verwachten als elke gewone tiener, heb je maar beter een schone zak- doek bij de hand.
Dat Never let me go niet stikt in vals sentiment, danken we voor een groot deel aan het subtiele acteerwerk. Van Keira Knightley bijvoorbeeld. Ze speelt de rol van Ruth, een van de meisjes die opgroeien in Hailsham, een kostschool waar het de kinderen aan niets ontbreekt, behalve tijd. Zodra ze jonge volwassenen zijn, zullen ze worden opgeroepen om hun organen te doneren. De besten overleven drie, soms zelfs vier donaties, maar uiteindelijk zijn ze allen ten dode opgeschreven.
Keira Knightley: Weet je waar ik aan dacht toen ik binnenkwam? Dat ik geen orgaan- donorkaart heb. Ik heb het formulier ooit ingevuld, maar nooit geregistreerd. Deze film verplicht je na te denken over je sterfelijkheid, wat niet wil zeggen dat ik me nu kan voorstellen hoe ik zal doodgaan. Ik heb mijn manier van leven ook niet aangepast. Ik wou dat ik op elk moment met een carpe diem-houding door het leven fladderde, maar ik vergeet net als iedereen te vaak om te genieten.
Het meisje dat Knightley in de film neerzet, is meteen het meest complexe personage. Dominante Ruth slaagt erin Tommy (Andrew Garfield) voor zich te winnen, terwijl hij en Kathy (Carey Mulligan) al sinds jaar en dag zielsverwanten zijn.
Je speelt, net als in 'Atonement', iemand die spijt heeft van wat ze in haar leven heeft gedaan. Keira Knightley: Toch voel ik mijn rol in Atonementanders aan. Ruth voelt vooral jaloersheid en angst. Ze misdraagt zich en kwetst de mensen die ze het liefst ziet. Als je zo iemand tegenkomt in het echt, loop je er waarschijnlijk van weg. Ik moest in de schoenen gaan staan van iemand die zo bang is om haar beste vriendin te verliezen dat ze beslist haar liefje af te nemen.
Begrijp je haar? Keira Knightley: 'Dat valt niet goed te praten, maar Ruth heeft er behoefte aan om in het centrum van de aandacht te staan. Dat zie je in een scène uit het boek die niet in de film zit: Ruth die vertelt dat een van de juffen haar het liefst heeft van alle kinderen. Als je zo bent, dan zul je jezelf altijd in het midden zetten, zonder aan anderen te denken. In essentie zegt deze film dat op het einde van je leven liefde en vriendschap het belang- rijkste zijn. Dat je nog kunt goedmaken wat je hebt misdaan. Dat vindt Kazuo (Ishiguro, de auteur van de roman waarop de film is gebaseerd) en ik volg hem. Maakt dat alles weer goed? Tja. Maar het is mooi dat je die laatste uren goed gebruikt.
Knightley onderstreept dat ze in deze film gretig gebruik heeft gemaakt van haar jarenlange vriendschap met Carey Mulligan, die Kathy speelt.
Keira Knightley: Een hechte vriendschap kun je niet faken. Carey en ik hebben een verstandhouding van ik zorg voor haar, zij zorgt voor mij. Ik weet hoe zij werkt, we kunnen elkaar net iets méér laten doen dan een regisseur. Tijdens de film maakten we notities over elkaars scènes. We herinnerden elkaar eraan dingen wél en andere net niet te doen. Het bezorgt je een extra paar ogen, zeg maar. Maar natuurlijk, dat werkt alleen als je dezelfde visie hebt op acteren.
Die visie klinkt na zo'n vijfentwintig films en een Oscarnominatie voor Pride & prejudice nog altijd behoorlijk gezond, ook al was ze pas achttien toen ze aan de zijde van Johnny Depp naar het sterrendom werd gekatapulteerd in de eerste Pirates of the Caribbean.
Keira Knightley: Het zou vreselijk zijn als ik me zelfgenoegzaam zou gedragen. Ik ben nog altijd niet op mijn gemak als de opnamen van een film afgelopen zijn. Ik wíl ook geen rollen spelen waarvan ik denk dat ik ze op een drafje kan afhaspelen. Ik doe liever iets riskants, zelfs als het niet lukt. Zolang ik achteraf maar kan zeggen: ik heb me honderd procent gegeven
Je speelt, net als in 'Atonement', iemand die spijt heeft van wat ze in haar leven Je hebt in 'Star wars' en 'Pirates of the Caribbean' gespeeld. Zien we je ooit nog in dat soort films? Keira Knightley: Toen ik nog een tiener was, nam ik de films aan die me werden aan- geboden. Daar zaten fantastische ervaringen bij. En misschien speel ik nog wel eens in zo'n grote Hollywoodproductie, zij het dan niet noodzakelijk een Pirates-film. Ik was 17 toen ik de eerste deed en 22 bij de laatste, dus dat is een flinke hap uit mijn leven. Na de tweede had ik gezegd dat het voor mij genoeg was; ze hebben me gevraagd om er nog eentje bij te doen, dan zouden ze mijn personage voor de vierde film laten vallen. Maar ik ga zeker kijken en ik denk dat het weer vette pret wordt. Ik ben actrice, ik wissel graag af. Ik heb sowieso een brede smaak: ik ga even graag met een emmer popcorn op schoot kijken naar een blockbuster als naar een kleine artfilm. Ik heb veel geluk dat ik in allebei mag spelen.
Never let me go speelt sinds 30 maart 2011 in Cartoon's
Regie: Mark Romanek Cast: Keira Knightley, Carey Mulligan Genre: Thriller, drama Duur: 103 minuten
01-04-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
31-03-2011
John Travolta gaat hoofdrol spelen in nieuwe film over Gotti.
Het gerucht deed al de ronde, maar volgens Variety is het eindelijk rond. John Travolta gaat de hoofdrol spelen in een nieuwe film over de legendarische maffiabaas John Gotti (1940-2002).
De film heeft ook een titel gekregen. Gotti: Three Generations wordt mogelijk geregisseerd door Nick Cassavetes(regisseur van The Notebook), die sinds december in gesprek is met de filmmaatschappij. De film moet nog dit jaar in productie gaan.
Er zijn al een aantal films over hem gemaakt. De bekendste is nog altijd Gotti, waarin Armand Assante de titelrol speelde.
Gotti: Three Generations wordt gebaseerd op de visie van John Gotti's zoon John Gotti jr. De maffiabaas Gotti was jarenlang hoofd van de beruchte Gambino familie, één van de vijf New Yorkse misdaadfamilies. Gotti werd familiehoofd in 1986 na het omleggen van zijn voorganger Paul Castellano. In 1992 verdwijnt Gotti achter de tralies nadat hij is verraden door zijn "underboss" Salvatore Gravano a.k.a. Sammy the Bull. In 2002 overlijdt Gotti aan keelkanker.
31-03-2011 om 14:01
geschreven door Patje007
Regisseur Zack Snyder over Sucker Punch.
De 45-jarige Amerikaanse regisseur Zack Snyder is duidelijk een filmmaker van de nieuwe generatie. Hij komt helemaal uit het strip- en videogametijdperk waar het visuele primeert op het verhaal. En dat zie je aan zijn meest recente prent, de film Sucker Punch.
Sucker Punch is helemaal de baby van Zack Snyder die de film schreef, regisseerde en produceerde. Enerzijds lijkt de prent op een droomfantasie voor Amerikaanse tieners, anderzijds is de film zo donker dat je vermoedt dat de mensen van de producerende studio even moesten slikken toen ze hem voor het eerst zagen. Zeg nu zelf, een verhaal over een jonge vrouw die een leven in een weeshuis inruilt voor een gewelddadige Moulin Rouge-droom waarbinnen ook nog hypergewelddadige video- gamedromen opduiken is al niet evident. Maar wanneer dat meisje ook nog rondloopt als een prostituee met een samoeraizwaard en een colt.45, weet je dat dit geen gezellige familiefilm is.
Zack Snyder en Thomas Tull(executive producer) Uw hoofdactrice Emily Browing leverde kritiek op de censor omdat een belangrijke scène moest weggeknipt worden. Heeft u compromissen moeten maken om Sucker Punch als een studiofilm te maken? Zack Snyder: Neen, wij hebben die scène zelf weggeknipt omwille van de rating. Anders werd onze film R (Restricted: niemand onder de 17 mag de film zien, tenzij in het gezel- schap van een volwassene). Daar heb ik op zich geen probleem mee, behalve dat deze film bedoeld is voor een PG-13publiek (kinderen jonger dan 13 worden best begeleid). Toen ik hem schreef, dacht ik ook aan een R-film, maar dan weet ik 100% zeker dat ik nooit geld zou gekregen hebben om hem te maken. En zonder de studio zou ik nooit die fantastische look hebben kunnen scheppen.
Maar dan hadden we wel inhoudelijk de visie van Zack Snyder gehad. Zack Snyder: Ik wilde geen film maken die alleen over seks en geweld ging, want dan zouden jullie (de pers) dat zeker niet slikken. It would have been fun, maar dan zou ik pas echt een heel specifiek en klein publiek hebben aangetrokken.
Wat heeft u juist weggesneden? Zack Snyder: Er zijn uiteindelijk twee scènes weggeknipt, wat betekent dat je op de dvd 18 minuten meer filmmateriaal krijgt. Ik heb wat geweld weggeknipt en ook de scène met Love is the Drug van Roxy Music, gezongen door Oscar Isaak en Carla Gugino. Die heb ik verplaatst naar de eindgeneriek. En tenslotte hen ik ook de Jon Hamm-scène weg- gelaten.
Wat is er zo bijzonder aan die scène? Zack Snyder: In die scène slaat the High Roller(een dokter gespeeld door Jon Hamm) het hoofdpersonage Babydoll (Emily Browning) in het gezicht en zegt hij: «Als je mij neukt, mag je vrij. Maar je moet me wel overtuigen dat je mij wil hebben.» Terwijl hij dat zegt, doet Babydoll zijn kleren uit. Vervolgens kussen ze. Nu, ik had die scène kunnen behouden, maar de MPAA (Motion Picture Association of America) had er problemen mee dat Babydoll haar seksualiteit zou gebruiken om vrij te komen. Ook al gaat het hier om een volledig abstracte scène, want er is helemaal geen High Roller of liefdesscène of seks. Het zit allemaal in haar verbeelding. Maar om een of andere reden begon de MPAA te freaken.
Sucker Punch speelt vanaf 30 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Jennifer Garner gaat detective Miss Marple spelen in een Disneyfilm over het beroemde karakter van thrillerschrijfster Agatha Christie. De Amerikaanse actrice produceert de film ook. Dat schrijft de Amerikaanse filmsite Deadline.
De detective lost in haar vrije tijd mysteries op. In de boeken van Christie is Marple een oude vrijster uit het Britse dorpje St. Mary Mead, maar Garner speelt de jongere versie van de speurneus.
De actrice is vanaf 11 mei 2011 te zien in de komedie Arthur. Ze zit momenteel in de opnames van de komedie Butter, een film die ze ook produceert.
Garner en haar zakenpartner Juliana Janes willen veel filmsterren aan hun project verbinden. Mark Frost, bekend van de tv-serie Twin Peaks uit de jaren negentig, werkt aan een scenario voor de film.
Wanneer de film in de bioscopen moet draaien, is nog onbekend
30-03-2011 om 21:23
geschreven door Patje007
29-03-2011
Filmaffiche 'The Fighter'.
'The Fighter' speelt vanaf 30 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: In 'The Fighter' staat "Irish" Mickey Ward(rol van Mark Wahlberg), een bokser uit Boston, op het punt de handschoenen in de ring te gooien. Zijn broer Dicky Ecklund(rol van Christian Bale), eveneens bokser, komt na 15 jaar uit de gevangenis en besluit zijn jongere broertje te helpen door hem te trainen voor de kampioen- schappen in de categorie lichtgewicht.
Regie: David O. Russell Cast: Christian Bale, Mark Wahlberg Genre: Drama, biografie Duur: 113 minuten
De Spaanse actrice Penélope Cruz krijgt een felbegeerde ster op de Hollywood Walk of Fame. De 36-jarige Spaanse krijgt de ster op de vrijdag voor de release van haar recentste film 'Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides', die vanaf 18 mei 2011 te zien is in de bioscoop.
Cruz, die meer dan veertig films in het Spaans en Engels op haar palmares heeft staan, wordt de trotse eigenaar van de 2.436ste ster. Ze acteerde onder meer in de films 'Vanilla Sky', 'Vicky Cristina Barcelona' en 'Volver' en krijgt de ster onder andere omdat ze de eerste Spaanse actrice is die genomineerd werd voor een Oscar.
29-03-2011 om 11:50
geschreven door Patje007
Source Code was voor Jake Gyllenhaal een uitdaging.
Jake Gyllenhaal had moeite met zijn nieuwste film Source Code. Dit vertelt de acteur in een interview aan Comingsoon.net. De film bestaat vooral uit één scène die constant herhaald wordt. De acteur speelt de hoofdrol in de film.
De film gaat over Captain Colter Stevens die, na een bomaanslag op een trein, deelneemt aan een overheidsprogramma genaamd 'Source Code'. Aan de hand van dit programma kunnen de laatste acht minuten van het leven van mensen opnieuw beleefd worden. Om achter de daders van de aanslag te komen en andere aanslagen te voorkomen duikt hij elke scène in de huid van een ander personage waarvan hij de laatste acht minuten beleeft.
In het interview vertelt Gyllenhaal: In deze film kreeg ik als acteur de ruimte om dingen te ontdekken. Het was een heel nieuwe manier van werken voor mij. Dat maakte het heel spannend.
Volgens regisseur Duncan Jonas was het filmen niet het lastigste deel maar was dit het schrijven van het script. De regisseur vond het moeilijk om te zorgen dat er geen herhalingen in het script zaten en de science fiction-film daardoor saai zou worden. Dit is de regisseur naar eigen zeggen gelukt: "De kracht van de film is nu dat, ondanks dat het elke keer dezelfde acht minuten zijn, er altijd weer iets nieuws gebeurt.
Source Code speelt vanaf 20 april 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
29-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
28-03-2011
Amy Adams is Lois Lane in nieuwe Superman.
Amy Adams, de actrice uit 'The Fighter', heeft de rol van Lois Lane gekregen in de aankomende reboot van Superman. Dit heeft de studio Warner Bros. bekend- gemaakt in een persbericht.
Amy Adams
"Naast de rol van Superman zelf waren de fans waarschijnlijk het meest benieuwd naar wie de rol van Lois Lane ging spelen. Daarom zijn we erg blij dat we de casting van Amy Adams in deze rol mogen aankondigen," aldus regisseur Zack Snyder (regisseur van '300') in het persbericht van studio Warner Bros. "Amy heeft het talent om alle eigenschappen, die we zo leuk vinden aan Lois Lane, uit te drukken. Ze is slim, sterk, grappig, warm, ambitieus en, natuurlijk, beeldschoon."
Amy Adams speelde eerder de hoofdrol in de Disneyfilm Enchanted(2007). Ook ont- ving ze Oscarnominaties voor haar bijrollen in de drama's Doubt (2008) en Junebug (2005) . Vanaf 30 maart 2011 is de 37-jarige actrice te zien in de bioscoopfilm 'The Fighter', waarvoor ze haar derde Oscarnominatie kreeg.
Eerder werd bekendgemaakt dat de Britse acteur Henry Cavill de titelrol zal spelen in Superman: Men of Steel. Kevin Costner(Dances with Wolves en Diane Lane(Unfaithful) zijn gecast als de pleegouders van de superheld. Henry Cavill
De reboot van Superman zal in de loop van 2012 in de bioscopen draaien.
28-03-2011 om 17:50
geschreven door Patje007
26-03-2011
'Gone with the wind': beste film, quote en kus.
"Frankly, my dear, I don't give a damn", is door 500.000 mensen uitgeroepen tot de beste filmquote allertijden. De zin komt uit het epos dat werd uitgeroepen tot beste film: 'Gone with the wind', uit 1939. Dat bleek uit een online peiling in op- dracht van de Amerikaanse televisiezender ABC en People Magazine.
Scène uit Gone with the wind
'The Excorcist' werd verkozen tot beste horrorfilm, de beste thriller werd 'Silence of the lambs' en Leonardo DiCaprio en Kate Winslet in 'Titanic' prijken bovenaan de lijst als het meest romantische stel.
Scène uit Titanic
'Gone with the wind' won ook in de categorie beste filmkus. Het karakter Scarlett O'Hara uit dezelfde film moest in de categorie beste filmkarakter genoegen nemen met de derde plaats. 'Forrest Gump' in de gelijknamige film werd eerste. Tom Hanks kreeg in 1994 een Oscar voor die rol.
Er kon alleen op Amerikaanse films worden gestemd.
De volledige lijst:
Beste film: Gone with the Wind (1939) Beste komedie: Airplane! (1980) Beste SciFi: Star Wars (1977) Beste animatiefilm: The Lion King (1994) Best musical: The Sound of Music (1965) Beste thriller: The Silence of the Lambs (1991) Beste actiefilm: Raiders of the Lost Ark (1981) Meest romantische filmkoppel: Leonardo DiCaprio en Kate Winslet Beste filmpersonage: Forrest Gump in Forrest Gump Beste filmquote: 'Frankly my dear, I don't give a damn' Beste horrorfilm: The Exorcist (1973) Beste westernfilm: Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969) Beste chick flick: The Notebook (2004) Beste politiek/historische film: Schindler's List (1993) Beste filmkus: Clark Gable en Vivien Leigh in Gone with the Wind (1939)
26-03-2011 om 17:08
geschreven door Patje007
Interview met Paul Giamatti naar aanleiding van de release van 'Barney's Version.
In de tragikomedie Barneys Version van Richard Lewis zet de Amerikaanse acteur Paul Giamatti nog maar eens een forse vertolking neer van een boeiend personage: Barney Panofski. Giamatti kreeg voor de rol een Golden Globe.
In de film 'Barney's Version speelt Giamatti de rol van Barney een brutale, egoïstische, idealistische joodse Canadees, met een voorliefde voor whisky, sigaren en hockey, die wanhopig op zoek is naar de liefde. Tweemaal maakt hij de verkeerde keuze en de derde juiste keuze verknoeit hij omdat zijn persoonlijkheid roet in het eten gooit. Paul Giamatti heeft als acteur al heel wat watertjes doorzwommen, maar toch, de humor en het neurotische van Barney lijken zo uit Giamatti te komen.
Paul Giamatti is erin gespecialiseerd: onaangename personages die toch de harten van het bioscooppubliek stelen. Met Barney Panofsky zet hij de kroon op dat werk. Paul Giamatti: Safe is saai.
Barney Panofsky moet de droom zijn van elke acteur die de lat graag hoog legt: een Canadese jood die drinkt als een vis, vrienden en familie laat stikken als er een wed- strijd van zijn ijshockeyteam is en een gevoel voor humor heeft waarmee je vis kunt fileren.
Maar ook een man die zo romantisch is dat hij op zijn eigen - tweede - huwelijksfeest wegloopt omdat hij net smoorverliefd is geworden op Myriam, die later de derde mevrouw Panofsky wordt. Een man die zulke complexen heeft over zijn afkomst, dat hij bij zijn eerste afspraakje met Myriam een spiekbriefje maakt met 'intellectuele' onderwerpen om over te praten, maar tijdens hun huwelijk niet naar haar radioshows luistert en haar vrienden belachelijk maakt tijdens etentjes.
Een interview met Paul Giamatti die de geweldige Panofsky vertolkt in Barney's Version:
Paul Giamatti en Dustin Hoffman Paul Giamatti: Ik haat niets aan die man'. Hij werkt iedereen op de zenuwen, maar dat volstaat niet om iemand te haten. Onder zijn prikkelbare gedrag zit een fatsoenlijke man, die geen kouwe kak of huichelarij verdraagt. Daar heb ik geen problemen mee. Hij is ook superromantisch. Niet meer van deze tijd, zelfs niet meer van de tijd waarin hij jong was. Ik heb altijd vermoed dat veel knorpotten eigenlijk teleurgestelde romantici zijn. Voor Barney gaat dat zeker op. In zijn hoofd zou de wereld standvastiger, romantischer en mooier moeten zijn.
U speelt wel vaker types die niet helemaal sociaal aangepast zijn: de alcoholist- wijnproever uit 'Sideways', de striptekenaar Harvey Pekar in 'American splendor'... Paul Giamatti: Ik kies ze niet bewust om hun provocatieve kantje, maar als de film af is, blijken ze het steevast wel te zijn. Misschien is dat mijn inbreng. Ik weet ook niet waarom mensen op hun gemak zouden moeten zijn in de bioscoop: safeis saai. Je kunt maar beter buitenkomen met een paar knagende vragen. Maar in het boek is Barneys sarcasme nog veel erger, en omdat het in de eerste persoon is geschreven, komt het ook veel harder aan.
Het boek wordt gekoesterd door veel mensen: hoe begin je dan aan de verfilming? Paul Giamatti: Het is onmogelijk om het boek te verfilmen zoals het is. Richler speelt met de vorm van de roman. Veel van het boek is monologue intérieur, van een man die Alzheimer heeft en wiens herinneringen dus onbetrouwbaar zijn. Hij vertelt voortdurend dezelfde dingen, maar ze zijn elke keer anders, of zijn zoon corrigeert ze in voetnoten. Om dat in een film weer te geven, zou je een zeer experimentele prent moeten maken. We hebben veel van zijn gedachten omgezet in acties, omdat je niet voortdurend de kankerende stem uit het boek kunt hebben.
Barney gelooft in liefde op het eerste gezicht, kunt u hem daarin volgen? Paul Giamatti: Ik word vijftien keer per dag verliefd! Al die heerlijke vrouwen die een man ontmoet! Dus ja. Maar ik vraag die vrouwen niet meteen ten huwelijk, zoals Barney, ik spreek ze zelfs meestal niet aan. (lacht) Ik denk niet dat veel mannen zo impulsief zijn als hij. Hij gelooft in een ouderwetse vorm van liefde - ik zei het al: het is iemand die in de verkeerde tijd is geboren.
Voor Barneys bohemienjaren werd er in Rome gefilmd: was dat een vorm van thuiskomen? Paul Giamatti: We filmden eind augustus aan de Spaanse Trappen. Het was nog smoor- heet, al filmden we 's ochtends vroeg - je weet hoeveel toeristen daar rondlopen, en voor elke take moesten ze de Trappen afsluiten, wat waanzin was. Maar Italianen zeggen altijd dat mijn naam hen niet Italiaans in de oren klinkt, al heb ik nog verre familie wonen in Napels. Ik krijg ook nooit Italiaanse rollen aangeboden; joodse personages heb ik wel al vaak gespeeld. Het zal wel perceptie zijn: met een bril op zie ik er wat intellectueel uit, en voor Amerikanen zijn joden intellectueel, en Italianen kerels die mensen in het gezicht meppen. (lacht) Al een geluk dat ik er niet zo uitzie. Hoewel ik ook al veel stevige drinkers heb gespeeld, dus God weet hoe het publiek me ziet.(lacht)
In deze film moet u een pruik en een prothese op om de jonge Barney te spelen, hoe was dat? Paul Giamatti: Ik heb altijd oudere personages gespeeld, doordat ik voor mijn dertigste begon te kalen: nu begin ik de leeftijd te zijn die ik al jaren speel. Zo'n pruik is een fijn attribuut: ze doet de helft van het werk voor je. En die rubberen protheses zijn tegen- woordig zo licht dat je niet voelt dat je ze aanhebt, al blijft het moeilijker om gelaats- uitdrukkingen te spelen. Maar zo'n prothese aanbrengen, en een pruik, dat duurt uren. Ondertussen kruip je stilletjesaan in de huid van je personage: je bent een oudere of jongere man tegen de tijd dat je moet acteren.
Paul Giamatti over...
Favoriete rollen Normale, kalme en goed functionerende mensen (lacht). Ik heb het wel gehad met al die gekwelde zielen. Die zijn wel leuk om te spelen, maar toch...
Complimenten Ik voel me wat in mijn blootje gezet als mensen mooie dingen over mij zeggen (lacht). Ik ben niet goed in het krijgen van complimentjes, weet je. Maar het is natuurlijk wel leuk om ze te krijgen. Alleen weet ik niet of dat wel klopt.
Hollywood Ik heb nooit echt een onderscheid gemaakt tussen Hollywoodfilms en onaf- hankelijke projecten. Die laatste worden trouwens meer en meer Hollywood. Kijk, ik voel me gewoon opgelucht dat ik mooie rollen kan spelen én dat ik ze kan uitkiezen.»
Romantiek In Shootem Up had ik een liefdesscène met een lijk op de achterbank van een auto. Waarschijnlijk de meest romantische scène die ik ooit heb gespeeld. Schietpartijen à volonté, met mij ertussen op zoek naar een lijk waarmee ik van bil kan gaan.»
Paul Giamatti in 'Shoot 'Em Up'
Breken met familietraditie Ik heb nooit de druk gevoeld om de richting van mijn ouders, academici, op te gaan. Ik groeide op in en rond een schitterende universiteitscampus, in een stad die veel theater te bieden had. Mijn moeder en mijn oudere broer hielden erg veel van toneel. Hij is trouwens ook acteur geworden. Mijn zus werd ballet- danseres. Wij zijn dus allemaal een artistieke richting uitgegaan.
Theater Toen ik theater deed, dacht ik nooit aan acteren in films. Nu sta ik veel minder op de planken, maar toneelspelen is moeilijk. En niets is zo erg als te moeten acteren in een slecht stuk. Echt de hel. Ik heb in massas slechte stukken gespeeld. In goede ook trouwens.
Saving Private Ryan Ik herinner me niet meer hoe en waarom ze bij mij zijn terechtgekomen, maar ze boden mij de rol aan. Ik zei meteen ja. Mijn agenten vroegen zich echter af waarom ik die film wou doen. Ik antwoordde hen: «Waarom niet? Het is een oorlogsfilm! Ik mag rondlopen met een geweer en een helm op. Daar droomde ik als achtjarige van!» (lacht) En je zou het niet zeggen, maar het was erg leuk om te doen, vooral omdat mijn personage vooraf niet vaststond. We gaven hem vorm tijdens het draaien.
Barney's Version speelt sinds 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen
Regie: Richard J Lewis Cast: Paul Giamatti, Dustin Hoffman, Rosamund Pike Genre: Drama, komedie Duur: 132 minuten
26-03-2011 om 00:00
geschreven door Patje007
25-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 22: interview met Milla Jovovich.
Ze is momenteel te zien in de film 'Stone' naast Robert De Niro en Edward Norton, en volgens productiemaatschappij Screen Gems kunnen we Resident Evil 5 op 14 september 2012 in de bioscopen verwachten. Na het kassucces van de vierde en meest recente film, Resident Evil: Afterlife (de film bracht wereldwijd 296,2 miljoen dollar in het laatje) viel te verwachten dat men aan een vijfde film zou gaan werken. Milla Jovovich zou hierin opnieuw in de huid kruipen van het hoofdpersonage Alice, en ook Paul W.S. Anderson, de echtgenoot van Jovovich die de eerste en vierde film in de reeks regisseerde en alle delen produceerde, wordt opnieuw betrokken bij de film.
Een gesprek met de in Oekraïne(Kiev) geboren 35-jarige actrice:
Hoe was het om in Resident Evil: Afterlife voor het eerst in 3D te werken? Milla Jovovich: Het was een stuk intenser dan ik ooit had meegemaakt, zeker wanneer je met stunts bezig bent. Je kan behoorlijk vals spelen wanneer je in 2D werkt. Wanneer je plotseling een derde dimensie toevoegt, kan je niet meer zomaar overal mee wegkomen. Als je een klap uitdeelt kan je bijvoorbeeld de afstand tussen de vuist en iemands gezicht zien. Dus alle acteurs werden behoorlijk toegetakeld omdat je zo dichtbij moest komen.
Dus er waren ongelukken op de set? Milla Jovovich: Absoluut, er zijn ongelukken bij iedere film en je moet er voorbereid op zijn dat die gebeuren. Zelfs als je elf of twaalf uur per dag traint. Er is altijd ruimte voor een ongeluk wanneer er 150 zombies achter je aan rennen en ze 'actie' zeggen, mensen zullen dan fouten maken.
Zijn er lessen die je geleerd hebt van Resident Evil? Milla Jovovich
: Lessen? Nou, ik heb wel een hoop discipline geleerd. Als je genoeg oefent, dan lukt het om die klap goed uit te delen en die trap heel hoog te maken. Gewoon basislessen, waar- door ik ook zo hou van martial arts: het zijn dingen die voor je hele leven opgaan.
Zou je in een echt gevecht je mannetje staan? Milla Jovovich: Ik weet het niet, ik heb het nog nooit geprobeerd. Zou je mijn testpersoon willen zijn? Maar ik hoop het wel ja, na tien jaar zombies doden, mijn god. Anders zou ik erg teleurgesteld zijn in mezelf.
Hoe blijf je in vorm tussen de films door? Milla Jovovich: Nou ik train voor de actiefilms, maar doe verder niet echt veel oefeningen. Maar als je buiten werktijd constant achter een tweejarige aanloopt, met haar speelt en haar de lucht in- gooit, dat is aardig wat lichaamsbeweging.
Aan de Britse Grazia onthulde de Oekraïense schone recent enkele van haar grote twijfels, die voor- al te maken hebben met de jonge leeftijd waarop ze het modellenleven instapte.
Milla Jovovich
: Omdat ik zo jong was toen ik begon, was er altijd de stress van Ben ik wel goed genoeg? Maak ik de juiste keuzes? En maak ik de verwachtingen van mijn ouders wel waar?"
Het topmodel denkt dat de buitenwereld weinig gemerkt heeft van het lage zelfbeeld dat ze met zich meezeulde.
Milla Jovovich: Ik denk dat het zelfvertrouwen er aan de buitenkant wel was. Maar van binnen had ik heel veel twijfels.
Door de jaren heen heeft Milla geleerd om zelfverzekerder in het leven te staan en dat is maar goed ook. Het publiek is nog altijd dol op het model, dat haar sporen op de catwalk en in de filmindustrie ruimschoots verdiend heeft, en dat geldt ook voor de pers.
Je doet niet zoveel modellenwerk meer, maar mode is nog steeds erg belangrijk voor je toch? Milla Jovovich
: Haha ja, dat kun je wel zeggen. Ik hou van kleren, ik ben echt een meisje en kleding is altijd belangrijk voor me geweest. Weet je, het is gewoon een van de manieren om mezelf te uiten. Ik ben een geval apart en dat komt zeker naar voren in de manier waarop ik me kleed.
Hoe zou je je kledingstijl omschrijven? Milla Jovovich: Ik denk dat een of andere sportieve jongen in een bar in ieder geval niet naar me toe zou komen. Hij zou waarschijnlijk naar het meisje met het minirokje en een topje kijken en denken 'dat is meer mijn stijl'. Ik trek zeker een ander publiek met de manier waarop ik eruitzie en dat vind ik leuk.
Op de set van Resident Evil is je man Paul W. S. Anderson de regisseur en jij de ster. Hoe is de relatie thuis? Milla Jovovich: Thuis heb ik een erg respectvolle relatie met een geweldige man die ik aanbid en waar ik naar opkijk en ik denk dat hij hetzelfde denkt over mij, behalve dan het 'man'-gedeelte. We hebben een kalm huishouden, we schreeuwen nooit tegen elkaar, gebruiken nooit scheldwoorden, we zijn respectvolle mensen. Als we ergens een meningsverschil over hebben, dan praten we erover.
Nemen jullie nooit het werk mee naar huis? Milla Jovovich: Nou, Resident Evil mee naar huis nemen is erg leuk, haha.
25-03-2011 om 19:22
geschreven door Patje007
24-03-2011
Dossier wereldsterren: deel 22: interview met Milla Jovovich.
Lees morgen op Cinefilm het interview lezen met Milla Jovovich, de ster uit de Resident Evil-filmreeks.
24-03-2011 om 21:41
geschreven door Patje007
Matt Damon en Emily Blunt over The Adjustment Bureau.
In de romantische sci-fi thriller The Adjustment Bureau - naar een kort verhaal van Philip K. Dick - raakt politicus Matt Damon op slag verliefd op de bloedmooie dans- eres Emily Blunt. Het lijkt er echter op dat hun liefdesaffaire wordt tegengewerkt door mysterieuze mannen, die in opdracht van het Adjustment Bureau proberen te verhinderen dat de twee bij elkaar komen. Een gesprek met beide hoofdrolspelers vanuit Los-Angeles over dit regiedebuut van scenarist George Nolfi:
Matt, wat sprak je het meest aan in The Adjustment Bureau? Matt Damon: Vanaf het begin heb ik het liefdesverhaal het meest interessante, unieke deel van de film gevonden. De scènes waarin de relatie tussen mijn personage en dat van Emily wordt uitgediept, zijn mijn favoriet. Daarbij vind ik het heel knap en ambitieus van regisseur George Nolfi, hoe hij een film heeft kunnen maken waarin een romance gecombineerd wordt met spanning en actie. Een soort kruisbestuiving van genres.
Zijn jullie liefhebbers van het sciencefictiongenre? Emily Blunt: Soms wel, soms niet. Het verschilt per film. Het verhaal moet een beetje toegankelijk zijn. Ik bedoel, het moet allemaal niet te onwaarschijnlijk worden, want dan haak ik af. Ik hou dan ook niet bepaald van ruimtefilms en andere 'crazy crap'. Grootse sciencefictionspektakels zijn niet aan mij besteed. Ik hou ervan als het verhaal enigszins realistisch is. Films die zich zestig of zeventig jaar in de toekomst afspelen, bijvoorbeeld. Wie weet immers wat er tegen die tijd allemaal mogelijk is?
Matt Damon: De films die op het werk van Philip K. Dick gebaseerd zijn vind ik geweldig, zoals Blade Runner en Minority Report. Er zijn een aantal erg goede bewerkingen van zijn boeken en korte verhalen gemaakt, dus ik denk dat bijna iedereen in de filmwereld hem waardeert. Hij was een groot verteller. Zijn verhalen hebben meestal een heel eenvoudig, maar desondanks origineel uitgangspunt, dat zich gemakkelijk laat uitwerken tot een steengoede en beeldende vertelling: ideaal voor een speelfilm.
Heb je soms het gevoel dat er, net als in de film, een instantie is die alle touwtjes in handen heeft? Matt Damon: In 1954, toen Dick het originele korte verhaal publiceerde, waren politieke paranoia en angst voor geheime machten actuele thema's. Maar vandaag de dag leven we in een vrij land, dat weet ik zeker. Dicks korte verhaal had een politieke lading, maar ik denk dat het scenario van George zich niet zozeer op Big Brother richt. Het gaat hem meer om een echt hogere macht, om filosofische kwesties over vrije wil.
Filosofische kwesties? Matt Damon: Vrije wil versus lotsbestemming, dat vraagstuk. George is afgestudeerd in filosofie, dus dat soort thema's vindt hij interessant. Zijn eigen carrière is denk ik een goed voorbeeld van hoe hij de dingen ziet. Met zijn diploma had hij zonder veel moeite een goed- betaalde, stabiele baan kunnen krijgen, maar hij koos ervoor scenarioschrijver te worden. Uiteindelijk is het hem gelukt, maar voordat je een succesvol scenarioschrijver bent, krijg je veel onzekerheden, afwijzingen en valse beloftes op je pad.
Emily Blunt: Hetzelfde geldt voor acteurs. Wanneer je kiest voor het vak, neem je een sprong in het diepe; in het onzekere. Je waagt een grote gok.
Matt Damon: Ik denk dat George met The Adjustment Bureau een eerbetoon brengt aan het nemen van dat soort tegendraadse beslissingen. Om ongebaande paden in te slaan en de vrij- heid te hebben om het leven niet zijn beloop te laten, maar iets te doen wat mogelijk wat zwaarder zal zijn.
Geloof jij in vrije wil of lotsbestemming? Matt Damon: Ik herinner me dat ik ooit de beslissing moest maken of ik de hoofdrol in de oorlogsfilm Rescue Dawn zou aannemen of in Stuck on you zou gaan spelen, de komedie die de gebroeders Farrelly zouden gaan opnemen op Hawaï. Ik weet nog dat mijn moeder zei: "Matt, je werk hoeft niet altijd vol ontberingen te zitten, je mag best eens wat meer lol maken." Dus ik besloot in zee te gaan met de Farrelly's. Uiteindelijk werd die film niet op Hawaï maar in Miami gedraaid. En op een avond in een bar in Miami ontmoette ik mijn huidige vrouw, met wie ik nu vier kinderen heb. Dus het feit dat wij elkaar gevonden hebben lijkt ofwel een speling van het lot, of een enorm groot geluk.
Speelt het lot ook een grote rol in jouw leven, Emily? Emily Blunt: Over het algemeen heb ik wel het gevoel dat ik de baas ben over mijn eigen doen en laten. Maar tegelijkertijd heb ik ook zulke onwaarschijnlijke, bijna magische dingen meege- maakt! Ik wilde vroeger bijvoorbeeld heel erg graag naar dezelfde school als mijn oudere zus. Alleen de slimste en beste kinderen werden er toegelaten. Ik werd afgewezen. Ik was er echt kapot van. Toen ging ik maar naar een andere school, mijn tweede keus, maar daar gebeurde iets wonderlijks: ze hadden er een geweldige toneelvereniging. Ik werd lid, ontwikkelde mijn acteertalenten, speelde op theaterfestivals, kreeg een manager en nu maak ik films in Holly- wood! Toen ik werd afgewezen door die school, was dat voor mij echt het einde van de wereld. Maar uiteindelijk bleek dat stukje ongeluk de reden voor mijn latere acteercarrière.
Heb je ooit overwogen de politiek in te gaan, zoals je personage in de film? Matt Damon: Nee, een politieke carrière lijkt me niets voor mij. Ik vind politiek erg boeiend, maar het lijkt me gewoon niet heel interessant om een politicus te zijn. Maar ik vind wel dat iedereen van ons een zekere verantwoordelijkheid draagt. Een verantwoordelijkheid om op enige manier betrokken te zijn bij wat er gebeurt in de wereld om ons heen. Het is heel belangrijk dat mensen hun stem laten horen, dan volgt de politiek vanzelf. Politici zijn volgers, geen leiders. Kijk naar wat er onlangs gebeurde in Egypte. De revolutie daar is geweldig. Hoe het land zich nu verder zal ontwikkelen, blijft uiteraard de vraag, maar dat het volk haar stem laat horen, is fantastisch. Trouwens, mijn goede vriend Khalid Abdalla die samen met mij acteerde in The Green Zone, heeft drie weken lang op het Tahrirplein in Caïro staan demonstreren. Ik ben trots dat ik hem ken.
24-03-2011 om 18:08
geschreven door Patje007
23-03-2011
Aanrader op TV: There will be blood.
23/03/2011-Canvas: 20u40
Inhoud: There will be blood is een meeslepend epos over familie, geloof, macht en olie. Het speelt zich af tegen de achtergrond van de jacht naar olie in het Californië in het begin van de 20ste eeuw. De film volgt de levensgeschiedenis van Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis) die zich als alleenstaande vader eigen- handig opwerkt van arme mijnwerker tot oliemagnaat.
Wanneer Plainview een mysterieuze tip krijgt over een klein stadje in het Westen waar de olie letterlijk uit de grond zou spuiten, gaat hij met zijn zoontje H.W. (rol van Dillon Freasier) op avontuur, op weg naar het stoffige Little Boston. In dit stadje slaan Plainview en H.W. hun slag. Maar ook al maakt de olie hen rijk, toch blijft niets bij het oude wanneer de conflicten escaleren en alle menselijke waarden liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon onder vuur komen te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.
Hapte je meteen toe toen Paul Thomas Anderson je vroeg? Daniel Day-Lewis: Ik was een fan van Pauls films, hoe graag ik ook met hem wilde werken, als het script van 'There Will Be Blood' me niet meteen had aangegrepen, dan had ik hem gezegd: 'Sorry man, alle respect, maar zoek maar een ander.' Enfin, 't is anders uitgedraaid: ik had het script nog niet uit of mijn koffers waren al gepakt.
Voor een personage als Daniel Plainview valt vast veel te researchen. Hoe ver ben je daarin gegaan? Daniel Day-Lewis: Niet zo ver als iedereen schijnt te denken(lachje). Ik heb de roman 'Oil!' gelezen (van Upton Sinclair), waarop Paul zijn verhaal losjes gebaseerd heeft. Sinclair geeft een rake beschrijving van de mannen die honderd jaar in Californië naar olie speurden. Erg fascinerend, dat wel. Ik heb ook briefwisseling uit die tijd gelezen: mannen van allerlei slag - bankbediendes, scheepsbevrachters, leraars - die schreven naar vrouwlief, die ze thuis met de kinderen hadden achtergelaten in de hoop een snelle dollar te gaan verdienen in het Wilde Westen. Nu ja, eigenlijk modderden ze maar wat aan. Eerst wist niemand zelfs goed hoe dat moest, boren naar olie. Ze schepten het goedje gewoon uit de grond met steelpannen! De mens in zijn meest dierlijke gedaante: graaiend door de viezigheid, op zoek naar iets van waarde. Wist je dat Los Angeles gebouwd is op die smurrie? Als je de foto's van de stad van rond 1900 bekijkt, dan zie je niks anders dan boortorens, met hier en daar een huisje ertussen gesandwicht. Stapten de mensen er hun voordeur uit, dan stonden ze enkeldiep in een moeras van olie. De kinderen speelden zelfs in die vuiligheid.
Naar het schijnt ben je je ook gaan inleven op een boorplatform. Daniel Day-Lewis: Sorry, maar da's een kwakkel. Er wordt zoveel onzin geschreven. Ik las zelfs dat ik een boortoren in mijn achtertuin had laten bouwen. Compleet verzonnen natuurlijk. Al moet ik toegeven: toen ik het las, dacht ik: 'Da's bijlange geen slecht idee!' Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, maar alleen omdat ik niemand vond die mij erbij kon helpen. Ik sta altijd versteld van de verhalen die de ronde doen over hoe ik me voorbereid op mijn rollen. Ik zou ze stuk voor stuk kunnen ontkrachten, maar er is geen beginnen aan. Ik snap wel dat mensen gefascineerd zijn door details - in welk ziekenhuis of in welke gevangenis ik me heb zitten inleven in mijn rol en zo. Natuurlijk is inleving ook belangrijk, maar mijn verbeelding doet het gros van het werk. Dáár moet het gebeuren.
De gehandicapte kunstenaar uit 'My Left Foot', de angstaanjagende slager in 'Gangs of New-York', de donderprekende olieondernemer uit 'There Will Be Blood' : lichtvoetig kun je de rollen van Daniel Day-Lewis bezwaarlijk noemen. Het hoefde dan ook niet te verbazen dat zijn 'Nine, zijn eerste musical ook geen hapklaar spektakel was.
Daniel Day-Lewis en Marion Cotillard in 'Nine'.
Uw prachtprestatie in 'There Will Be Blood' ligt nog vers in het geheugen. 'Nine' was voor uw doen een redelijk snelle opvolger. Daniel Day-Lewis: Je moet niet overdrijven. De opnamen van There Will Be Blood lagen al twee jaar achter me toen ik aan Nine begon. Maar goed : ik heb al weleens vrijaf genomen. ( lacht)
De verschillen tussen uw twee recentste projecten - en hun regisseurs - zijn hemelbreed. Daniel Day-Lewis: Paul Thomas Anderson staat dankzij films als Boogie Nights en Magnolia bekend als intelligent arthouse-icoon, terwijl Rob(Marshall) als een flam- boyante showman te boek staat. Toch spreken beide individuen me evenveel aan. Hun films zijn zonder twijfel de meest bevredigende uit mijn carrière.
Nicole Kidman en Daniel Day-Lewis in 'Nine'. Wordt het niet steeds moeilijker om uitdagende projecten te vinden ? Daniel Day-Lewis: Angst en opwinding zijn onlosmakelijk verbonden met het acteerproces. Het uitkiezen van projecten en de voorbereidingsperiodes ervaar ik nog altijd als ware afrodisiaca. Het spelen zelf kan soms iets te technisch worden, maar ik voel nog steeds dezelfde prikkels die ik op mijn eerste filmsets voelde. Als dat niet het geval was, zou ik 'lege' bijdragen leveren waar niemand iets aan zou hebben.
Er is al veel geschreven over uw intense werkmethode. Zo zou u in Nine ook naast de set met een Italiaans accent hebben gepraat. Daniel Day-Lewis: Mijn manier van werken bevalt me. Als jij ze vreemd of extreem vindt, so be it. Denk echter niet dat ik andere methoden minacht. Als ik me zou af- sluiten van mijn omgeving, zou ik compleet verloren zijn. Met zo'n attitude heb je niks te zoeken op een filmset. Je moet openstaan voor de fantasieën van anderen. Het kernwoord van mijn vak blijft spelen.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'. U kunt uw passie voor uw stiel amper bedwingen. Daniel Day-Lewis: Jezelf een tijdlang verliezen in een rol is het fijnste gevoel dat ik ken. Vergelijk het met jezelf verliezen in een goede film. Als ik de zoveelste flut- prent bekijk, betrap ik mezelf erop dat ik het interieur van de bioscoop begin te be- studeren. ( lacht) Maar als het goed is, ben ik compleet verloren. Die magie, die alchemie van de cinema boeit me mateloos. Ik ken de knepen van het vak en toch slagen bepaalde cineasten er nog steeds in me te betoveren.
Welke Italiaanse cineast betoverde u het meest ? Daniel Day-Lewis: Lijstjes boeien me niet. Eerste plaats, tweede plaats, derde plaats: who fucking cares ? Pasolini, Visconti, Rossellini, Fellini : ze hebben stuk voor stuk onvergetelijke films afgeleverd. De cinema van het naoorlogse Italië vormt een meer dan uniek hoofdstuk in de filmgeschiedenis.
Daniel Day-Lewis in 'There will be blood'
U verbleef er zelf enige tijd, toen u twijfelde of u ooit nog zou acteren. Daniel Day-Lewis: Een moeilijke periode zou ik het niet noemen. Ik wil er gewoon niet over praten met de pers. Sommige zaken behoren nu eenmaal tot de privé-sfeer. Voor alle duidelijkheid : ik heb ongelooflijk genoten van mijn verblijf in Italië. Ik heb geproefd van de lokale dranken en spijzen, ik heb gelezen, ik heb gerust,...
Terug naar 'Nine' : u stond op de set zij aan zij met actrices van uiteenlopende nationaliteiten. Ontdekte u tijdens de shoot grote culturele verschillen ? Daniel Day-Lewis: Als ik zulke dingen zou opmerken, zou dat betekenen dat ik mezelf niet ten volle geef. Op de set heb ik geen tijd voor een objectieve, theoretische analyse van het werk van mijn collega's. Ik benader hen als de personages die ze spelen. Natuurlijk hebben ze allemaal hun eigen trekjes en methoden, maar op zulke momenten ben ik me daar niet bewust van.
Scène uit Daniel Day-Lewis Stoot het u niet tegen de borst dat de meeste van uw 'Nine'-tegenspeelsters op- duiken in reclamecampagnes voor modehuizen en make-upfabrikanten ? Daniel Day-Lewis: (glimlachend) Ik geloof nog steeds dat er een grens is tussen kunst en commercie. Moest die vervagen, dan zou ik niet langer deel uitmaken van de film- wereld. Natuurlijk is het niet toevallig dat we dit onderwerp aanraken in Nine. Het is immers een problematiek waarmee Fellini geregeld werd geconfronteerd. De gedachte dat hij stijl boven inhoud zou verkiezen maakte hem gek. En dat kan ik best begrijpen.
23-03-2011 om 18:15
geschreven door Patje007
Elizabeth Taylor (79) overleden.
De Brits-Amerikaanse actrice Elizabeth Taylor is vanmorgen op 79-jarige leeftijd overleden. Ze kreeg een hartstilstand in het Cedars-Sinai ziekenhuis in Los Angeles, waar ze twee maand geleden werd opgenomen. De Hollywoodlegende bij uitstek schitterde in zowel komische als dramatische rollen.
Taylor leed al jaren aan hartfalen, een aandoening waarbij het hart onvoldoende bloed door het lichaam pompt. Daarnaast had ze vijfmaal haar rug gebroken, een hersentumor overleefd en tweemaal een levensbedreigende longontsteking gehad. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Taylor was niet alleen een grote actrice, ze hield ook enorm van film. Haar 79ste verjaar- dag, op 27 februari, keek ze vanop haar ziekbed nog naar de oscaruitreiking.
Taylor, de ultieme Hollywoodlegende, won Oscars voor haar rollen in de films 'Butter- field 8' (1961) en 'Who's Afraid of Virginia Woolf?' (1967). Ze was ook vermaard om haar acht huwelijken. Ze was twee keer getrouwd met de inmiddels overleden acteur Richard Burton. De jongste jaren was ze aan een rolstoel gekluisterd.
Elizabeth Taylor en Richard Burton
Carrière-overzicht:
Haar acteertalent, haar schoonheid en haar tumultueuze liefdesleven maakten van Taylor al in de jaren vijftig dé publiekslieveling, zowel op het scherm als in de roddel- rubrieken.
Elizabeth Rosemond Taylor werd in 1932 geboren in Londen. Ze was een kind van Amerikaanse ouders die naar Engeland waren verhuisd. De groeiende angst voor een wereldoorlog deed haar ouders besluiten terug te keren naar de VS. In haar nieuwe woonplaats Los Angeles vielen haar donkere schoonheid en doordringend blauwe ogen al snel op.
Taylor werd een gevierd kindsterretje dankzij films als 'Lassie Come Home' (1943) en 'National Velvet' (1944). Later stapte ze vlot over naar ernstiger rollen met films als 'A Place in the Sun' en 'Giant', met de rijzende ster James Dean.
Vanaf 1957 werd ze in vier opeenvolgende jaren genomineerd voor een Oscar, onder meer voor 'Cat on a Hot Tin Roof' en 'Butterfield 8', waarvoor ze haar eerste Academy Award kreeg.
In 1963 kon ze zo als eerste actrice ooit het toen waanzinnig hoge bedrag van een miljoen dollar vragen voor 'Cleopatra'. Dat kostuumdrama won vier Oscars en was de bestbezochte film van het jaar, maar zorgde met een prijskaartje van 44 miljoen dollar ei zo na voor het bankroet van studio 20th Century Fox. Aangepast aan de inflatie werd de film recentelijk uitgeroepen tot duurste film aller tijden.
Elizabeth Taylor in Cleopatra
Aan de film hield Taylor haar haar vijfde echtgenoot, Richard Burton. Hoewel ze nog getrouwd was met acteur-zanger Eddie Fisher, viel ze voor Richard Burton, die haar geliefde Marcus Antonius speelde.
Burton en Taylor vormden in die tijd het ultieme showbizzkoppel, van dezelfde orde als Brad Pitt en Angelina Jolie vandaag. Samen speelden ze in tien films, waarvan 'Who's Afraid of Virginia Woolf' de beste was. Taylor kreeg voor haar rol van Martha een tweede Oscar.
In 1974 scheidden Taylor en Burton. Een jaar later probeerden ze het nog eens, maar dat huwelijk strandde na tien maanden. Taylor zou nog twee keer trouwen, onder meer met senator John Warner, maar geen van die huwelijken hield zo lang stand als dat met Burton.
Taylors carrière duurde nog drie decennia, maar zou nooit meer de hoogtepunten van de jaren zestig halen. Haar laatste rol in een bioscoopfilm was die van de schoon- moeder van Fred Flintstone in 1994.
Ook zonder kaskrakers bleef Taylor in de spotlights. Ze zette zich in voor de strijd tegen aids nadat haar tegenspeler Rock Hudson aan de ziekte overleed. Ze hielp met het oprichten van de American Foundation for AIDS Research (amfAR). Naar schatting verzamelde ze in 1999 50 miljoen dollar voor de bestrijding van aids.
Ook verdedigde ze vol overtuiging haar vriend Michael Jackson toen die werd beschuldigd van kindermisbruik. Twee jaar geleden woonde ze nog zijn begrafenis bij.
Door haar slechte gezondheid verscheen ze de voorbije tien jaar nog maar zelden in het openbaar en waren er al jaren geruchten dat ze stervende was.
23-03-2011 om 16:00
geschreven door Patje007
22-03-2011
Filmaffiche 'Drive Angry'.
Drive Angry speelt vanaf 23 maart 2011 in de Kinepolis-bioscopen.
Inhoud: De mysterieuze Milton(rol van Nicolas Cage) is tot alles bereid om de moordenaar van zijn dochter en kidnapper van zijn kleindochter te vinden. Samen met de verleidelijke Piper(rol van Amber Heard) achtervolgt hij sekteleider Jonah King en zijn volgelingen, van Colorado tot Louisiana. Maar de jager is zelf ook een doelwit. Een vreemde man met bovennatuurlijk krachten, de Boekhouder(William Fichtner) genaamd, zit hem namelijk op de hielen. Zal Milton er in slagen om Jonah King bij te halen voordat de Boek- houder hem bij de lurven grijpt? Met de voet stevig op het gaspedaal begint Milton aan zijn missie. Hij heeft nog drie dagen voordat King en zijn sekte zijn kleindochter zullen offeren bij volle maan...
Regie: Patrick Lussier & Todd Farmer Cast: Nicolas Cage, Amber Heard Genre: Actie Duur: 104 minuten
22-03-2011 om 18:33
geschreven door Patje007
Matthew McConaughey kiest andere rollen door vaderschap.
Matthew McConaughey maakt andere keuzes sinds hij vader is. Waar de acteur voor de geboorte van zijn kinderen meestal in romantische komedies speelde, kiest hij nu voor serieuzere rollen, zegt hij tegen persdienst Reuters. Volgens de Texaan is hij niet bewust veranderd door het vaderschap, maar zorgt het er wel voor dat hij andere keuzes maakt.
Matthew McConaughey: "Ik denk niet: O, nu heb ik een familie, laat ik andere keuzes maken, maar dat ik dat doe is geen toeval."
De 41-jarige McConaughey heeft met zijn Braziliaanse vriendin Camila Alves een 2-jarig zoontje Levi en een 1-jarig dochtertje Vida. Door zijn gezinsleven heeft hij ook meer plezier in het maken van films. De acteur speelt in zijn nieuwste film The Lincoln Lawyer een keiharde advocaat die zijn werk doet vanaf de achterbank van zijn auto. McConaughey is vooral bekend van romantische komedies als How to Lose a Guy in 10 Days uit 2003 en Surfer Dude uit 2008. Hij zegt het spelen in dit genre films moeilijker te vinden dan dramatische rollen. Romantische komedies zijn niet zo realistisch en 'dat kost meer acteerwerk', al- dus McConaughey.
The Lincoln Lawyer is vanaf 25 mei 2011 te zien in de bioscopen.
