Collega-dirigenten roemen Juliaan Wilmots nog altijd om zijn koorpedagogische talenten. Vic Nees: ‘In welke omstandigheden ik hem ook zag dirigeren, altijd konden zijn slagtechniek en gestiek tot voorbeeld dienen voor zijn leerlingen. De brede gebaren die hij hanteerde bij massazang waren slechts een uitvergroting van dezelfde precisie die hem eigen was bij zijn gewone koordirectie. Daarom bleef hij ook in die omstandigheden technisch efficiënt… Zijn ensemble "Henric van Veldeke" liet op hoog niveau horen dat koorleiding een paar facetten heeft die niet in een handboek verklaard worden. Die facetten zijn immers pedagogisch onoverdraagbaar’.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

  Ook Michaël Scheck, een van de centrale figuren in het Vlaamse korenland, roemt Wilmots. ‘Juliaan was een rasmuzikant en een gedegen vakman. Getrouw aan zijn roeping heeft hij echter ook altijd de grootste aandacht besteed aan de uitbouw van het niet-professionele koorleven. Zijn bijzondere voorliefde ging daarbij uit naar de basiskoren, waar hij als geen ander naar hartelust kon ploegen, zaaien en oogsten. Zelfs in de meest beperkende omstandigheden wist hij niet alleen de juiste toon te treffen, maar vond hij telkens ook het bezielende woord om zowaar van stenen brood te maken.’

Organist Kamiel D'Hooghe weet het in zijn mooi Nederlands zo mogelijk nog poëtischer te zeggen: ‘Zijn benadering was enerzijds van technisch-instrumentele aard, anderzijds van een emotioneel doorvoeld dynamisme. De gecontroleerde adem in dienst van de bezielde melodische lijnen, de harmonische samenklank en de expressieve werking ervan stonden altijd in dienst van de muzikale schoonheidservaring."