De verboden vrucht smaakt altijd beter dan wat je zomaar mag grijpen. Sinds mijn dokter wenkbrauwfronsend de suiker ongewenst heeft verklaard, droom ik af en toe van chocolade. Niet te verwonderen als je weet dat deze (Belgische) lekkernij een luxecadeautje is dat je kan gebruiken van Rusland tot Marokko, van de USA tot in Turkije. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen Cortès van de Azteekse keizer een cacaoplantage had cadeau gekregen, was dit het begin van een triomftocht. De Spanjaarden vonden het in Mexico eigenlijk maar niks, maar – bij gebrek aan wijn – brouwden zij toch maar hetzelfde bittere drankje als de Azteken. Om de smaak te verzachten deden zij er suiker, room en vanille bij.

Het was in die vorm dat het de geliefkoosde drank werd aan het Spaanse hof. Tijdens de Spaanse bezettingen werd het ook ingevoerd in Vlaanderen en de Nederlanden. In 1615 komt het ook terecht in Frankrijk dankzij de spaanse prinses Anna van Oostenrijk die trouwt met koning Lodewijk XIII. En als de koningin chocolade drinkt, kan de bourgeoisie uiteraard niet achterblijven. Veertig jaar later worden de eerste “chocolate houses” in Engeland geopend. Daar komt ook de eerste chocolade in vaste vorm tot stand. Om één of andere reden wordt de Belgische chocolade één van de beste van heel de wereld. Spreek je van België dan maakt de buitenlander direct de associatie met “Belgian chocolates”.

Mmmm de droom zal nog wel terugkomen