De meest vooraanstaande vrouwelijke dirigent ter wereld – Marin Alsop (° New York 16 oktober 1956 )– dirigeert het orkest voor de finales van de Koningin Elisabethwedstrijd. In haar carrière heeft ze het niet altijd gemakkelijk gehad.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

‘Orkesten accepteren wel een tiran, maar geen bitch.’ ‘Mannen die in het dagelijkse leven een bepaald gebaar maken’, zegt Marin Alsop, ‘interpreteren we anders dan vrouwen die datzelfde gebaar maken. Als je je dat niet realiseert, gaat het fout met je. Ook een vrouwelijke dirigent moet agressie kunnen overbrengen. Maar ik moet zorgen dat mijn agressie geen rare associaties oproept, van “Wat een eng mens” of zoiets. Want er moet ook nog muziek worden gemaakt.’ Marin Alsop zal nooit wijzen naar een musicus. ‘Dirigenten die wijzen – please, doe het niet. En nog wat: ga als vrouw nooit kaarsrecht staan met een hand op de heup.. Laat zien dat je nederig bent ten opzichte van de muziek. Geef nooit iemand de kans om te zeggen: “Kijk nou, die bitch”.’

Een bitch, zou dat het vrouwelijke equivalent zijn van een tiran? ‘Ja’, vindt the world’s most prominent woman conductor – zoals Alsop in 2006 genoemd werd in Time Magazine. ‘Het verschil is alleen, dat orkesten een tiran acceptabel vinden en een bitch niet. Maar je mag ook niet te passief zijn, want dan ben je niet serieus bezig.’  En o ja, ze draagt een pantalon. ‘Ik dirigeer nooit in een jurk. Je krijgt er allemaal ongelijke inzetten door. Het fladdert me teveel.’

Alsop noemt zichzelf “quintessentially American”. Haar ouders waren orkestlid van The New York City Ballet. Ze studeerde viool aan de Newyorkse Juilliard School, was violiste in het ensemble van Philip Glass, speelde als remplaçante in de vioolsectie van The New York Philharmonic, en verdiende bij met reclamespotjes. Toen ze werd afgewezen voor de dirigentenopleiding van Juilliard, telefoneerde ze zelf een orkest bij elkaar. Ze noemde het Concordia, en gaf er concerten mee in het Lincoln Centre, met nieuw Amerikaans werk.

Een big sound uit een orkest halen – is dat niet lastig voor een vrouw? ‘Ik heb ook wel mannen zien dirigeren die moeite hadden een grote klank uit een orkest te trekken. Het moeilijkste, of je nu man bent of vrouw, is contact maken met mensen die je eigenlijk niet kent. En een geluid opeisen dat er nog niet is. Toen ik pas begon, voelde dat nogal brutaal en onbehoorlijk aan, ja. Maar je went eraan.’

 ‘Succes moet je niet afmeten aan het feit dat je ergens voor gevraagd wordt’. ‘De maat van het dirigentensucces is dat ze je terugvragen.

Dirigeren wilde Alsop vanaf het moment dat ze met haar vader bij een Young people’s concert van Leonard Bernstein was. Later, toen ze zelf als violiste remplaçeerde bij The Philharmonic, schoot ze gastdirigenten aan met het verzoek om een dirigeerles. Ze ontmoette ‘menige opgetrokken wenkbrauw’, maar kreeg ook de begeerde adviezen.

Na vijf keer te zijn afgewezen voor de dirigenten-zomercursus in het Amerikaanse Tanglewood, lukte het bij de zesde poging. Ze was inmiddels 32. Docent Leonard Bernstein kwam binnen en het voelde ‘alsof de hemel zich opende en God tot me sprak’. Een jaar later won Alsop de Koussevitsky-prijs en begon de mallemolen te draaien van het reizend dirigentendom