Umberto Eco (1932) is de bekendste nog levende Italiaanse schrijver van onze tijd. Hij is hoogleraar in de semiotiek aan de universiteit van Bologna en brak internationaal door met zijn boek De naam van de roos. Deze spannende detectiveroman speelt zich af in 1327 tegen de religieus-filosofische achtergrond van de macht van de Rooms-Katholieke Kerk en verschillende stromingen daarin die vanuit het centrale gezag met kracht en met geweld werden onderdrukt. Zijn tweede boek, De slinger van Foucault, is in het heden gesitueerd, maar gaat vooral over de erfenis van de tempeliers en de rozenkruisers, een laat-middeleeuwse mystieke beweging. Eco schreef daarnaast nog essaybundels - Hoe schrijf ik een scriptie? - en drie romans: Het eiland van de vorige dag, Baudolino en De mysterieuze vlam van koningin Loana. In 2001 schreef hij daarnaast samen met de gepensioneerde aartsbisschop van Milaan, Carlo Maria Martini het boek Geloven of niet geloven: een confrontatie. Hij werd in 1998 opgenomen in de exclusieve Orde "Pour le Mérite".xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Daarnaast zijn er een paar heel mooie kunstboeken door hem verzorgd, die uiteraard niet in mijn bibliotheek mochten ontbreken: De geschiedenis van de schoonheid, De geschiedenis van de lelijkheid en De betovering van lijsten.

Waarom nu Eco op deze blog? (eigenlijk zou iedereen hem moeten kennen). In de krant De Morgen stond vandaag – 24 december 2009 – een opmerkelijk pleidooi van Umberto Eco voor het onderwijs van religieuze feitenkennis. Morgen zet ik dat op mijn blog. Het is mij uit het hart gegrepen.