Gisterenavond hadden wij het kort over de Sixtijnse Kapel in Rome, en het fresco van het Laatste Oordeel van Michelangelo. Onderaan dat fresco is Charon afgebeeld die met zijn gammele bootje de zielen van de overledenen over de Styx moest brengen. Dit was één van de rivieren van de onderwereld. De Grieken en de Romeinen stelden zich het hiernamaals voor als een ondergrondse verblijfplaats, "Hades" genoemd. Om over de Styx te geraken werd op de tong van de overledenen een klein munstuk, de obool, gelegd, waarmee ze de veerman konden betalen. Die werd voorgesteld als een armoedige, oude en vuile man met een baard. De ingang werd bewaakt door Cerberus, de hellehond met drie koppen, die er ook voor zorgde dat zeker niemand uit het hiernamaals kon terugkeren naar de aarde.

Dit klein stukje op het fresco is maar één van de talrijke illustraties waaruit blijkt dat de Renaissancemens moeiteloos de oudheid en het 16e-eeuwse christendom bijeen kon brengen. Geen schilder of beeldhouwer die niet thuis was in de mythen en sagen van de oudheid.