If I were a rich man  … dan zat ik in Londen, één van de tallozen die de Brexit verafschuwen, die de smeltkroes van de wereld in hun hart sluiten. Onbetaalbaar Londen waar een optrekje onbetaalbaar is, waar je naar de verkeerde kant moet kijken als je de straat , waar de duiven van Trafalgar Square een onuitroeibare plaag zijn voor de onschuldige flaneerder, waar je op zoek gaat naar die onvervalste pub die stilaan zijn karakter verliest.

De liefde voor Londen – en bij uitbreiding voor Engeland – heeft alles te maken met muziek, inzonderheid met de onovertroffen koormuziek: heeft alles te maken met de tradities van anglicaanse kathedraalmuziek die meer dan ooit leeft. “My heart is inditing”. En als je even verzadigd bent van Westminster Abbey of van Saint Paul’s cathedral, dan is er nog altijd mijn favoriete plekje in de kerk van Saint Martin in the Fields, tempel van liefdadigheid en vooral ook van intieme concerten op wereldniveau.

Stap je mee in de trein om te luisteren naar een gratis concert overmorgen in Saint Martin dat de titel draagt “Adonai Roi” en waarin de Holocaust Day aan de orde is? Of blijven we hangen om op diezelfde dag ’s avonds Vivaldi’s Gloria en Allegri’s Miserere te horen? En als we er toch zijn, dan gaan we toch op vrijdag naar “Bach, Händel en Vivaldi by candlelight”.

Wie gaat er mee zitten soezen op een bankje op Leicester Square terwijl straatmuzikanten de lucht vullen met hun muziek? Of toch maar liever een musical meepikken op West End?