De Chaldeeuws-katholieke Kerk (Arabisch: الكنيسة الكلدانية, al-kanīsä 'l-kaldāniyyä) behoort tot de Oosters-katholieke Kerken. Ze vindt haar oorsprong in de Oude Kerk van het Oosten. Deze laatste wordt ook Kerk van het Oosten en Oost-Syrische Kerk genoemd. Deze Kerk volgt de Chaldeeuwse ritus. De liturgische taal is Arabisch en Syrisch, een Aramese variant. Deze Kerk gebruikt de gregoriaanse kalender.

In Mechelen, Antwerpen, Luik en Brussel zijn er Chaldeeuwse gemeenschappen die een personele parochiegemeenschap vormt, geünieerd met de katholieke kerk. Deze mensen spreken Chaldeeuws (Sureth), variant van het Aramees.

De Chaldeeuwse Kerk is een vorm van christendom die van eigen bodem is in Irak. Het ontstond rond 200 na Christus in het oude Perzische rijk, waar Irak toen deel van uitmaakte. Het Irakese christendom ontwikkelde een eigen identiteit. Na enkele eeuwen isolement ontstond er rond 410 een officiële kerkelijke gemeenschap met het christendom in het Romeinse Rijk. Omdat men bestuurlijk niet onder het gezag van de kerk in het Romeinse Rijk wilde vallen, verklaarde de ‘Perzische Kerk’ in 424 dat ze haar eigen leiding organiseerde, maar dat ze wel in volledige gemeenschap leefde met de kerk aan de andere kant van de grens. Een theologische en deels politieke kwestie leidde echter rond 500 tot een breuk met de christenen in het Romeinse Rijk.

De oude oosterse kerk in Irak is eigenlijk altijd in de minderheid geweest. Vanaf ongeveer 640, toen de islamitische Arabieren het toenmalige Perzische Rijk binnenvielen, is Irak onder moslimheerschappij geweest. Een deel van deze kerk sloot zich in 1552 aan bij de Katholieke Kerk van Rome, waardoor een geünieerde kerk ontstond. Nauwelijks anderhalve eeuw later (in 1675), keerde dat deel echter weer terug naar de oude zelfstandige kerk. Vanaf 1830 ontstond echter opnieuw een geünieerde kerk. Dit werd de Chaldeeuwse katholieke Kerk’ die tot op heden onder de katholieke Kerk van Rome valt, maar wel haar eigen oosterse liturgie heeft behouden.