Al sinds tien, twintig of misschien wel dertigduizend jaar staan mensen stil bij de wisseling der seizoenen. In onze gebieden waren onze voorouders (van ver voor het begin van onze jaartelling) bij de overgang naar een jaargetijde gewoon het bestaande vuur te doven en nieuw vuur te ontsteken. Dat deden ze door hout op hout te wrijven.  Zo ontstond zuiver vuur, het zogeheten ‘noodvuur’. Van dit gebruik stammen de nieuwjaarsvuren en paasvuren of lentevuren.

Uit de verre oudheid zijn de feesten van midzomer rond 21 juni en van midwinter rond 23 december bekend, maar ook de lente equinox rond 20 maart en de herfstequinox rond 23 september  werden gevierd. In de zuidelijke landen verwijst het Sint-Jansfeest van 24 juni naar het midzomerfeest. Het midwinterfeest versmolt vanaf de vierde eeuw tot het kerstfeest, terwijl het voorjaarsfeest Pasen werd. De herfstfeesten zijn bekend onder de naam van oogstfeesten en wijnfeesten.

De Angelsaksen vierden in de prehistorie hun lentefeest dat gewijd was aan de lentegodin Ostaro. Vermoedelijk dat het Duitse Ostern daar nog naar verwijst. Ostaro was de godin van het licht en stond symbool voor nieuw leven. Ook dat was reden om vuur te ontsteken: nieuw licht, nieuw leven.

Germanen verstopten bij het begin van de lente eieren. Ze begroeven die in de grond om zo hun levenskracht aan de aarde te geven. Ook zwaaiden ze ermee over de grond om boze geesten te verdrijven en ervoor te zorgen dat er een vruchtbare oogst kwam. Paaseieren en paastakken lijken als symbolen van lente en nieuw leven onuitroeibaar. De haas was voor de Germanen een heilig dier vanwege zijn vruchtbaarheid. Lentefeesten zijn bij uitstek vruchtbaarheidsfeesten, van groei en bloei en de komst van het nieuwe leven. Volgens de Germanen konden hazen met open ogen slapen en stonden daardoor in contact met het ontluikende licht.