Al grasduinend in mijn bibliotheek kwam ik gisteren een vergeten gedicht tegen van een middeleeuwse troubadour, een lied over de liefde waaruit grenzeloze weemoed en onvervuld verlangen spreekt. Ik wil het graag met u delen, misschien herken je ook iets van jezelf en je leven in deze pure minnezang.

Wanneer ik de leeuwerik zie bewegen Zijn vleugels van vreugde en naar de zon vliegen Zichzelf vergetend en vallend In het geluk dat door zijn hart stroomt O, wat benijd ik dan Alle wezens die ik gelukkig zie Ik ben verbaasd dat Mijn hart niet smelt van verlangenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

O. wat wist ik toen veel Van liefde en hoe weinig weet ik nu Want ik kan niet stoppen lief te hebben Haar van wie ik niets mag hebben. Heel mijn hart en heel haarzelf Heel mijn zelf en alles wat ik heb Zij nam het van mij af en laat mij niets dan verlangen en een zoekend hart.