Mijn favoriete (on)mens, Hendrik VIII van Engeland, werd op 28 juni 1491 geboren. Een typische renaissancevorst: geleerd en belezen, verdienstelijk musicus, gulzig naar drank en eten, ongeëvenaard in het verslijten van (officiële ) vrouwen, afwisselend charmant en brutaal.

Wat die vrouwen betreft: hij had het gevoel dat hém tekort werd gedaan: ofwel weigerden ze mordicus een mannelijke troonopvolger te baren, ofwel stierven ze in het kraambed, of nog erger : ze verkozen een jonge minnaar boven Zijne Majesteit.  Alhoewel … het beeld van deze Blauwbaard moet toch wat bijgesteld worden.

Op 18-jarige leeftijd huwde hij – uit dynastieke overwegingen – met Catharina van Aragon, huwelijk dat officieel 24 jaar stand hield. Na de scheiding leefde zij nog 3 jaar.

Het lot van Anna Boleyn is bekend: 3 jaar koningin en kopje kleiner op beschuldiging van hekserij en ontrouw. Heel onschuldig was zij alleszins niet.

Jane Seymour schijnt één van de grote liefdes van Hendrik geweest te zijn: zij stierf echter in het kraambed, niet zonder Hendrik de langverwachte zoon te schenken, de latere koning Edward.

Anna van Kleef was weer zo een diplomatiek huwelijk en vooral miskleun van de koninklijke adviseurs. 1 jaar bleven zij gehuwd – volgens de documenten zonder dat het huwelijk geconsumeerd werd. Anna bleef in Engeland en zou een trouwe vriendin van Hendrik blijven, die haar zijn “lieve zuster” noemde.

Op 49-jarige leeftijd midlife crisis. Hendrik wordt gek van de twintig jaar jongere Catharine Howard maar na twee jaar blijkt dat zij zowel voor als na haar huwelijk jonger gezelschap in haar armen (en bed) toelaat. Het gevolg kennen we van Anna Boleyn: onthoofd.

De laatste Catharina (Parr) zal Hendrik overleven: zij verzorgde hem tot aan zijn dood.  

Sic transit gloria mundi.

http://www.youtube.com/watch?v=vgujNDoQro0