Ik ben eindelijk begonnen met het lezen van de mémoires van Jean-Luc Dehaene, een turf van meer dan 900 bladzijden. Het gewicht van het boek loopt al parallel met het gewicht van de auteur in zijn betere dagen. Gedurende de eerste veertig pagina’s was ik geboeid door de parallellen in ons beider school- en studietijd. Zijn en mijn tijd op het internaat bij de Jezuïeten is bijna een exacte kopie, met dezelfde leraren (Jezuïeten werden regelmatig overgeplaatst van het ene college naar het andere), dezelfde vrijetijdsbesteding, dezelfde jongensdromen. En zoals Jean-Luc er over dacht om na zijn humaniora opvoeder te worden in het tehuis Jongensstad, zo heb ik met de zelfde gedachte gespeeld en was ik verschillende vakantie actief in het jongenstehuis Ivo Cornelis.

Mémoires roepen jeugdherinneringen op.