Hoe komt het toch dat de herdenking van WO I overal zoveel emoties oproept, dat een serie als “In Vlaamse velden” niet alleen een kijkcijferkanon is, dat de boekenmarkt overstroomd wordt door memoires, fotoboeken en historische analyses? De directe betrokkenen zijn al jaren dood, de actoren zijn bevriende naties geworden, de verwoeste gebieden al lang terug groen en rood in hun landelijke rust of kleinsteedse gezapigheid.

Wellicht werden de verhalen een stuk van ons collectief geheugen. Elke familie in Vlaanderen had zijn eigen kleine “Groote Oorlog”. In het hoofd van mijn nonkel hingen de beelden van de Slag der Zilveren Helmen, die hij als vierjarige meemaakte, onmiddellijk bij het slagveld. In het levensverhaal van Bobontje bleef Uden (in Nederland) de plaats van het vluchtelingenkamp waar zij een kind kreeg.

Of hoe  geschiedenis niet alleen een zaak is van veldslagen en krijgsheren, maar even goed van kleine mensen die stierven of overleefden.