Wat voor de jeugd evident is, is het niet altijd voor de vorige ouder wordende generatie. Ik probeer wel mee te blijven met de zgn. sociale media. Facebook, deze blog, netlog … zijn zaken waar ik gaandeweg heb leren aan wennen. En nu heb ik – mede dankzij de directeur van de VDAB Sint-Niklaas – mij ook maar gewaagd aan Twitter. Het is nog wel eventjes leren, maar wat Quickie kan, moet ik ook kunnen.

Niet dat het naar mijn gevoel allemaal zo geweldig is. Er kruipt tijd in om het allemaal te volgen. En vooral is er het grote gevaar van oppervlakkigheid, korte one-liners waardoor de werkelijkheid gereduceerd wordt tot enkele lettertekens. Waar de kunst van het briefschrijven al verloren ging door email, is er nu ook de tendens om ongenuanceerd een opinie te lanceren zonder de onderbouwing met argumenten.

En toch doe ik maar mee, al was het maar om door mijn kleinkinderen niet in het hoekje gezet te worden, waar de oude spullen wachten op het containerpark.