Van de Keltische liturgie zijn, in tegenstelling met de Ambrosiaanse, Romeinse, Gallicaanse en Mozarabische liturgische zang, slechts weinig geschriften bewaard gebleven. Dit geldt dus ook voor de manuscripten met liturgische zang.

Door een aantal auteurs is melding gemaakt van het gebruik van de harp als begeleiding bij de Ierse liturgische zang. Giraldus Cambrensis (ca.1146–ca.1223) schrijft in zijn Topographica Hibernia (Topografie van Ierland): "Zo kon het gebeuren, dat de bisschoppen, de abten en de heiligen van Ierland de gewoonte hadden om, tijdens hun peregrinatio, hun harpen mee te nemen en daarop te spelen, waarbij zij een vrome verrukking ondervonden."

John Healy beschrijft, dat St. Patrick de zoons van de barden de geestelijke muziek van kerk bijbracht:

"...St. Patrick leerde de zoons van de barden hoe ze de psalmen van David moesten zingen, en samen de zoete muziek van hymnen van de Kerk... Zij mochten hun harpen behouden en de liederen van Erin’s heroïsche jeugd zingen, zoals in de dagen van weleer. Maar de grote heilige leerde hen ook hoe zij hun harp konden stemmen, zodat zij meer verheven melodieën konden spelen, dan die van de eetzaal en de mars van het slagveld..."