De tijd dat je met een statisch koor, netjes in het zwart gekleed, op een podium – al dan niet met de neuzen in de partituren – een publiek kon begeesteren lijkt voorbij. Kijk maar eens naar finales van het “Koor van het Jaar”. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Gisteren hebben wij ons met Musica ad Nives aan een paar danspasjes gewaagd onder het zingen van een Frans volksliedje. Lachen mag ook al eens en bovendien is een lachend gezicht bevorderlijk voor een mooie koorklank.

Ik zie ons nog niet direct een grootse choreografie neerzetten bij een volgend optreden. Een ballet van 70-jarigen gaat het publiek niet direct wild maken, gesteld dat we onze partituren al uit het hoofd zouden kennen. Maar op een repetitie moet dat kunnen: mensen een glimlach ontlokken en niet alleen door de muziek waar ze mee bezig zijn. Maar zelfs al gaan we de scene niet overrompelen met beweging, toch moeten wij hoe dan ook nadenken om onze presentatie een beetje boeiend te maken.