Het begon allemaal op de IJzerenleen...   we schrijven veertiende eeuw - een voorval zou het leven van een Mechelse schepen grondig wijzigen.. Jan Van den Steene was schepen in onze Dijlestad - een gerespecteerd en rijk burger.  Een Mechelaar van aanzien dus.  Hij hield van Mechelen, van zijn torens en straten, zijn paleizen en vlietjes... Maar de man was licht ontvlambaar.  Jawel.  Op een dag had hij een stevige ruzie met een andere Mechelaar, en collega-schepen: de al even welgeborene Arnold Bau.  Het was niet zomaar een discussie zonder meer.  Nee: het kwam tot een heus handgemeen.  Op de IJzerenleen gingen beide gezagsdragers op de vuist.  Zo gebeurde dat wel eens meer in die dagen.  En op zeker moment deelt onze 'Schone Jan' (want zo werd de man al wel eens genoemd hier ter stede) een fatale slag uit op het hoofd van Arnold.  En dat bekwam deze laatste dus erg slecht.  Hij verwisselde terstond het tijdelijke voor het eeuwige... daar op die IJzerenleen...

Onze Jan schrok zich natuurlijk een hoedje - dat kan je best geloven!  Hij werd enorm bang voor de zware straf die boven zijn hoofd hing, als de feiten zouden vastgesteld worden. Meneer Van den Steene besloot hebben en houden achter te laten, en op de vlucht te slaan.  Het was hem geraden, want het stadsbestuur kon absoluut niet lachen met de gevolgen van de uit de hand gelopen ruzie.  Jan Van de Steene mocht zich niet meer vertonen in onze stad, of het zou hem zuur opbreken.  Voor eeuwig en altijd werd hij verbannen uit de Dijlestad.  En eeuwig is best lang... Jan Van den Steene vervloekte zijn impulsieve gedrag, en weende bittere tranen om wat hij verloren had.  Daar stond hij nu, de kale jonker, buiten de grenzen van de stad die hij zo lief had met elke vezel van zijn lichaam. Maar hij bleef niet bij de pakken zitten.  Jan besloot even voorbij de stadsgrens een optrekje te bouwen.  Een bescheiden optrekje?  Nee hoor, daarvoor was de ex-schepen iets té veel van 'goeie komaf': het werd een heus waterkasteel met alles erop en alles eraan. 

Aan de vrouwvliet, die Mechelen toen reeds scheidde van Sint-Katelijne-Waver, liet hij 'Bergesteyn' uit de grond stampen.  In 1364 werd dit kasteel reeds vermeld in ouwe boeken.  De naam wijzigde in de loop der tijden een weinig tot 'Borgerstein' (of huis - 'steen' - van een ex-stadsburger - 'borger'). Zo dicht bij zijn geliefde stad kon Jan nog de klokken horen...  de klanken van Mechelen die hem deden verlangen naar die mooie tijden dat hij nog het mooie weer maakte in de Dijlestad.  Eeuwig heimwee dreef hem voort...  Nooit zou hij Mechelen vergeten...

In 1825 geraakte dit oude kasteel danig in verval.  De tot hoeve omgebouwde kasteel is nu wel grotendeels gerestaureerd.  Van het oude Borgerstein resteren nog deze oudste delen: de brug en de poort... In de onmiddelijke buurt hiervan verrees in de vroege jaren '30 van vorige eeuw het imposante Sint-Jozef-Seminarie, omdat de Mechelse gebouwen te klein waren geworden.  In de jaren '60 was deze 'glorietijd' ook voorbij, en in de gebouwen van het seminarie werd gestart met een voorziening voor mensen met een mentale handicap: Borgerstein genoemd, naar het oude kasteel van 'Schone Jan'...  De circel is rond...